++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
สองสายตามองท้าทายกันได้ซักพัก ก่อนที่คนเอ่ยประโยคสุดท้ายจะเป็นคนหลบก่อนแล้วหันหลังเดินหนีอย่างคนผิดหวัง
คาวีแสร้งเข้าไปกุมมือภิธารที่ยืนตัวสั่นสะท้านอย่างคนกำลังข่มอารมณ์บางอย่างขณะมองตามหลังพาสุห์ไป
“ขึ้นห้องนะครับ อย่าไปสนใจเขาเลยนะ ผมอยู่ทั้งคน” เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจนัก ก่อนจะเดินตามคนตัวสั่นที่ออกเดินนำไปก่อนโดยไม่เอ่ยอะไรอีก
พาสุห์อดหันกลับมามองภาพที่บาดตาบาดใจตัวเองไม่ได้ คาวีกำลังเดินคู่คนที่เคยเป็นของเขาขึ้นไปยังห้องที่เขาเคยคุ้นเคย คำพูดร้ายๆเมื่อครู่ที่เอ่ยออกไปก็แค่รู้สึกเสียหน้าจนเกินจะทนเท่านั้น ทำไมล่ะ ภิธารไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นคนแบบไหน ทำไมถึงมายั่วโมโหเขาด้วยล่ะ ทำไม ?
ภิธารอิดออดที่จะให้คาวีเข้าไปในห้องตัวเองเมื่อนำพาฝ่ายนั้นเดินมาจนหยุดหยุดหน้าประตูห้องแล้ว
“ผมขอโทษนะคาวี คือตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวจริงๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเหตุผลเมื่อเห็นคาวีชักสีหน้าไม่พอใจ
“ผมขอแค่เข้าไปนั่งพักแป็บเดียวเอง ภีมจะไม่มีน้ำใจเลยเหรอครับ ผมอุตส่าห์ขับรถมาส่งนะ”คาวีเอ่ยออกไปอย่างคนที่ไม่รู้จักคนข้างหน้าดีพอ เออหนอเด็กหนุ่มไม่รู้เลยซักนิดว่าคำพูดเมื่อครู่นั่นฆ่าตัวตายชัดๆ
“ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณมาส่งนี่ครับ”ภิธารเอ่ยตรงๆอย่างคนที่หมดความรู้สึกดีๆ ไม่รู้หรอกว่าตัวเองด้านชากับความรักไปแล้วหรือสัมผัสบางอย่างในส่วนลึกบอกคนๆนี้คงไม่ได้ดีไปกว่าใครจึงทำให้หัวใจเฉยๆกับการเหมือนจะโดนตาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเมื่อครู่ก็แค่ต้องการประชดคนบางคนเท่านั้น นึกขึ้นได้ก็ระอาตัวเองเหมือนกันที่ทำไปได้ขนาดนั้น พาสุห์จะคิดเตลิดไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“โอเค งั้นผมไม่กวนคุณก็ได้ พักผ่อนละกัน ผมไปล่ะ”คาวีเจอคำพูดตรงๆที่ทำให้หน้าชาเข้าไปถึงยอมที่จะกลับง่ายๆ เด็กหนุ่มเดินลงจากตึกอย่างคนที่ไม่สบอารมณ์หมายนัก ก็ไหนๆเขามาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็น่าที่จะมีอะไรสนุกๆทำบ้างตามนิสัยชอบเปลี่ยนคู่ขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ภิธารเองก็ดูยั่วยวนชวนชมอยู่น้อยซะเมื่อไหร่ น้อยครั้งซะด้วยสิที่เขาจะได้สัมผัสและใกล้ชิดคนที่เหมือนจะหวงตัวอยู่ในที แต่เอาเถอะ แม้ครั้งนี้จะทำแต้มให้ตัวเองไม่ได้โอกาสหน้ามันก็น่าจะมีบ้างแหละน่า เฮอะ ก็เกมมันเพิ่งเริ่มนี่ จะรีบร้อนกันไปทำไมล่ะ
หลังกลับจากห้องพักภิธารพาสุห์จึงแวะไปซ้อมดนตรีที่มหาวิทยาลัยต่อ เด็กหนุ่มถอนหายใจไประหว่างทางเพราะด้วยรู้ว่าอารมณ์ตัวเองยังคงไม่สุนทรีพอที่จะเล่นอะไรที่ละเมียดละไมอย่างงั้นได้
เสียงโทรศัพท์คู่กายที่วางตรงเบาะข้างตัวดังขึ้นขณะรถกำลังจะเลี้ยวเข้าในเขตเป้าหมาย สายตาคมหันมองชั่วแวบก่อนจะปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นจนมันเงียบไปเมื่อหาที่จอดรถได้
“ขอโทษนะพิธ ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใคร”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อจอดรถเสร็จและตัดสินใจปิดโทรศัพท์โดยทันควัน
“อีกแล้วนะพาสุห์ เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”เสียงอาจารย์ผู้ฝึกสอนดังท้วงอีกเมื่อคนที่ทำวงล่มคือคนๆเดิมที่ดูท่าจะไม่ได้เรื่องเลยซักวัน
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะพยายาม”พาสุห์เอ่ยเบาๆก้มหน้านิ่งอย่างรู้สึกผิด เขาตัดเรื่องที่เห็นภิธารเดินนำคาวีขึ้นไปบนห้องไม่ได้จริงๆ ป่านนี้สองคนนั้นจะทำกิจกรรมอะไรกันอยู่ เขาไม่อยากจะคิดแต่มันก็อดไม่ได้
“ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยนะ เราคงรออะไรไม่ได้อีกแล้ว”เสียงผู้มีอำนาจดังลอยมาอีก คราวนี้คนรับรู้ยอมเงยหน้ามองสบตา เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อไม่ได้มีสายตาแค่คนมีอำนาจคู่เดียวที่กำลังมองตน แต่ตอนนี้ใบหน้าเจื่อนๆของเขากำลังถูกมองจากคนทั้งห้องจึงตัดสินใจเอ่ย
“งั้นผมก็ขอโทษครับที่ผ่านมาผมสร้างความล่าช้าให้โดยตลอดขอให้โชคดีครับ พรุ่งนี้ผมคงไม่มาอีก”
มีเสียงฮือจากหลายคนให้ได้ยิน แต่พาสุห์ไม่สนใจแล้วว่าเสียงนั้นจะแทรกไปในความรู้สึกใด เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกพรวดเดินออกจากห้อง
“อะไรจะเกิดก็เกิดสิวะ”เสียงบ่นเบาๆดังพอให้ได้ยินแค่ตัวเองเมื่อใจคิดไปถึงแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนหากว่าข่าวการตัดสินใจหันหลังให้สิ่งที่โดนคนในครอบครัวฝากฝังให้ดังไปถึงที่นั่น
“ก็ได้ครับพิธ พอดีผมว่างอยู่แล้วครับ”พาสุห์เอ่ยบอกนิพิธทางโทรศัพท์เมื่อเขาเปิดเครื่องหลังจากที่ปิดทิ้งไว้แล้วเจอชื่อนิพิธโทรหาเกือบจะทุกๆห้านาที
“ที่ไหนนะครับ ร้าน.....เหรอ คือผมยังไม่อยากกลับไปเที่ยวอีกน่ะครับ เจอกันที่อื่นได้มั๊ย”เด็กหนุ่มบอกอีกเมื่อได้รับแจ้งสถานที่ที่ฝ่ายนั้นอยากให้เขาไปหา
“ห้องพิธเลยเหรอ อืม ก็ได้ครับแล้วผมจะไป”โทรศัพท์ถูกตัดสัญญาณทิ้งไปเมื่อพาสุห์เอ่ยเสร็จเป็นประโยคสุดท้าย เด็กหนุ่มถอนหายใจเบาๆ เผลอนึกคิดไปว่าทำไมคนที่โทรมาบอกว่าอยากเจอเขาไม่ใช่ภิธาร ด้วยเพราะตอนนี้เวลานี้เขาอยากเจอเจ้าตัวมากกว่าใคร
“เขาคงคิดถึงแกหรอกพาสุห์ ป่านนี้ไอ้คาวีมันกลับไปหรือยังก็ไม่รู้”เด็กหนุ่มสรุปให้ตัวเองเสร็จสรรพเมื่อคิดถึงสถานการณ์ต่างๆวนไปวนมา
พาสุห์มาถึงห้องนิพิธตอนใกล้ดึก เด็กหนุ่มเลือกที่จะให้เจ้าของห้องลงมาคุยกับเขาตรงลานพักใต้หอแทน ฝ่ายนั้นก็ทำตามอย่างว่าง่าย
นิพิธพาร่างกายผอมซูบลงมาข้างล่างจนคนที่มองเห็นแปลกใจปนตกใจ นี่มันอะไรกัน ช่วงเวลาที่เขาหายไปจากคนๆนี้ก็ไม่นานเท่าไรนี่นา ทำไมร่างกายที่เขามองเห็นถึงผอมโทรมได้ขนาดนี้
“พิธ คุณไม่สบายเหรอ”พาสุห์ลุกเอ่ยถามเมื่อคนร่างกายผอมโทรมเดินมายิ้มโรยราให้
“ก็นิดหน่อยครับ ผมดีใจนะที่คุณมาพาสุห์”นิพิธตอบเสียงแหบพร่า สายตาพาสุห์อดมองสังเกตที่หน้าตาของคนตอบคำถามไม่ได้ ทำไมมันถึงได้บวมช้ำอย่างคนผ่านการร้องห่มร้องไห้มาอย่างนี้ล่ะ ไม่สิ รอยแบบนี้คงไม่ใช่แค่ร้องให้แน่ๆ
“พิธ นี่เกิดอะไรขึ้นกับคุณเหรอครับ”คนสังเกตอาการเอ่ยถามเมื่อนึกอะไรได้ ใบหน้านิพิธเหมือนผ่านการโดนซ้อมมาอย่างไงอย่างงั้น
“ค่อยๆเล่าให้ผมฟังนะพิธว่ามันเกิดอะไรกับคุณ อาการคุณเหมือนโดนซ้อมมาเลยนะครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อเมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพัก แต่คนที่ตนถามเอาแต่นิ่งเงียบก่อนเดินนำเขาไปหาที่นั่ง
“ผมไม่ไหวแล้วพาสุห์ ผมไม่ไหว ผมไม่ไหวแล้ว”นิพิธยอมเปิดปากเล่าเหตุการณ์เบื้องต้นเมื่อนั่งลงเสร็จ ก่อนจะซบหน้าลงสะอื้นกับตัวเอง พลอยทำให้คนที่นั่งอยู่ด้วยสะท้านไปด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน
“ไม่เป็นไรพิธ ผมอยู่นี่แล้ว เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ผมฟังสิ เผื่อผมจะช่วยได้”
“แค่คุณมาหาผมผมก็ดีใจแล้วพาสุห์ ตอนนี้ผมเคว้งเหลือเกิน เขาเหมือนจะทิ้งผมไปแล้ว เขาเหมือนจะทิ้งผมแล้ว”นิพิธเอ่ยบอกปนสะอื้น พาสุห์เกิดความสงสัย เขานี่ใครกัน
“พิธ ผมว่าเราต้องคุยกันแล้วล่ะ อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ มันไม่ดีหรอก”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก เขาผิดสังเกตตั้งแต่ตอนรู้จักกันแรกๆแล้วว่าท่าทางนิพิธเหมือนมีอะไรแอบซ่อนอยู่ แต่ ณ.ตอนนั้นเขายังไม่อยากใส่ใจเท่าไรนัก เลยปล่อยผ่านๆไปแบบนั้น
“ผมขอโทษที่ผมไม่เคยบอกคุณ”นิพิธเอ่ยเป็นปริศนาอีก พาสุห์ถอนหายใจเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็ใช่ว่าจะบอกอะไรพิธหมด”
“หมายความว่าไงครับ”
“อืม อย่าเพิ่งสนใจเลยครับเรื่องนั้น เอาเป็นว่าตอนนี้พิธอยากระบายอะไรให้ผมฟังก็ระบายมาละกันครับ อะไรๆจะได้ดีขึ้น”
นิพิธพยักหน้ารับ รู้สึกอบอุ่นขึ้นมามากโขเมื่อได้รับรอยยิ้มที่พาสุห์ส่งให้ แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากบอกอะไรต่อ เด็กหนุ่มก็กลับมีท่าทีลนลานเข้ามาแทนที่
“พิธ พิธ มีอะไรหรือเปล่าครับ”พาสุห์รีบท้วงเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆนั่น
“ปะเปล่า ไม่มีอะไรครับ ผมต้องขึ้นห้องแล้วล่ะพาสุห์ ขอบคุณนะครับที่คุณมา ไว้วันหลังค่อยคุยกันนะครับ”นิพิธเอ่ยร้อนรนก่อนจะลุกขึ้นเดินแกมวิ่งไปทางห้องพักตัวเอง พาสุห์มองตามอยากแปลกใจ นิพิธทำเหมือนกลัวใครหรืออะไรซักอย่าง เหตุกาณ์ที่นี่ก็ปกติดีนี่ถ้าไม่นับว่ามีแสงไฟจากรถคันหนึ่งส่องเข้ามาที่ร่างเขาขณะที่เจ้าของรถกำลังจะเลี้ยวเข้าจอด
หัวใจเธออาจไม่เหมือนแต่ก่อน
ไม่เคยนอนนับดาวอีกเลยใช่ไหม
เหมือนว่าเธอ ลืมไปแล้วว่าฟ้าสวยเพียงใด
เพราะเขาแค่เดินจากไปเท่านั้นเอง
ไม่มีเขาอาจดูไม่เหลือใคร
ใจเธอนั้นเจ็บสักเท่าไร
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
ทุกดวงดาวอยู่ตรงนั้นอย่างเก่า
รอเธอมานับดาวอย่างในวันวาน
ฟ้าไกลๆ ก็ยังสวยเช่นเคยเหมือนทุกวัน
ไม่มีเขาก็ยังมีฉันที่รักเธอ
ให้เป็นฉันที่ยืนข้างๆ เธอ ในวันที่เธอไม่เหลือใคร
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
อย่าลืมว่าฉันรักเธอไม่รู้เธอลืมหรือเปล่า
ในวันที่เธอเหงาจำกันได้ไหม
ว่ามีอีกคนรักเธอ ยืนอยู่รอเธอเสมอไป
ขอให้จำเอาไว้ ว่ามีฉันที่ยังเต็มใจเพราะรักเธอ
เสียงเพลงที่เปิดเอาไว้จบลงไปพร้อมๆกับน้ำตาคนฟังที่ไหลอาบสองแก้ม
ภิธารกรพริบตาถี่ๆเพื่อไล่หยาดน้ำตา ทำไมล่ะทำไมเวลาที่อยู่คนเดียว หัวใจเจ้ากรรมจึงมักพาลที่จะชวนร้องไห้เสียทุกครั้ง บทเพลงที่จบลงไปเมื่อครู่ก็ฟังดูอบอุ่นดี แต่ทำไมน้ำตาถึงไหลได้ ใช่สิ นั่นมันความฝันนี่ มันไม่ใช่เรื่องจริง จะมีใครกันล่ะที่จะจริงจังอะไรกะเราจริงๆ เพลงรักบางเพลงแม้เนื้อหาจะดูดีสวยงาม แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้ทุกหัวใจยิ้มได้เสมอไป โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ
โทรศัพท์บนหัวเตียงสั่นสะท้านปลุกคนเหงาให้ตื่นจากภวังค์ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบมากดดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา
“ฝันดีนะครับ ผมขอโทษที่งี่เง่าเมื่อตอนเย็น อย่าคิดมากเรื่องเขานะครับ คิดถึงผม ถ้าคิดว่าคุณไม่มีใคร”
ใจทั้งใจเบาหวิวขึ้นมาดื้อๆเมื่อสายตาไล่ดูทุกตัวอักษรบนหน้าจอโทรศัพท์จนหมด
คาวี อักษรทั้งหมดในบรรทัดสุดท้ายบอกให้เด็กหนุ่มวางเครื่องมือสื่อสารนั่นลงช้าๆ คาวีเหรอ ทำไมชื่อเจ้าของข้อความไม่ใช่พาสุห์ ทำไม?
ที่ผับแห่งหนึ่งใจกลางกรุง คาวีนั่งกระหยิ่มยิ้มอย่างคนมีความคิดเจ้าเล่ห์ ข้อความที่เขาเพิ่งส่งออกไปให้ภิธารทำให้เขารู้สึกสมเพชใจอยู่ลึกๆ ก็ข้อความนั่นมันออกจากใจเขาซะเมื่อไหร่ล่ะ ภิธารเอ้ย คนโง่ๆซื่อๆอย่างคุณใครมันจะไปรักไปหลงลง ไม่แปลกใจเลยซักนิดที่ครั้งหนึ่งนายพาสุห์นั่นเคยคิดปลีกตัวออกห่าง คนอะไรเฉิ่มซะไม่มี หวงตัวหรือก็ไม่เข้าท่า คิดว่าตนเป็นนางเอกในละครหรือยังไง เข้าใกล้นิดเข้าใกล้หน่อยทำสะดิ้ง คนแบบนี้แค่คืนเดียวครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอแหละว่ะ ถือซะว่าลองของแปลกๆใหม่ๆ
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งทำให้คนนั่งคิดหันมาสนใจ พอเห็นชื่อคนโทรเข้ามาจึงกดรับ
“เออว่าไงวะ”
ที่ลานจอดรถด้านหน้าตึกห้องพักนิพิธ ไม่รู้เพราะอะไรจึงทำให้พาสุห์จดจ้องและยืนมองหนุ่มรูปร่างกำยำที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตอนลงมาจากรถแล้ว มันเป็นรถคันที่เข้ามาจอดตอนนิพิธวิ่งขึ้นไปน่ะแหละมั้ง เขาเลยต้องมอง
บนห้อง นิพิธนั่งชันเข่ากอดตัวเองอยู่มุมหนึ่งอย่างคนหวาดกลัวอะไรซักอย่างที่คงจะมาเยือนเขาในอีกวินาทีเป็นแน่ รถคันที่เพิ่งวิ่งเข้ามาจอดตอนที่เขากำลังระบายอารมณ์กับพาสุห์ทำให้เด็กหนุ่มต้องเกิดอาการเช่นนี้ ภาพเหตุการณ์ในช่วงเย็นแล่นเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
“พวกนายมาทำไม แล้วคาวีล่ะ”
“พี่คาวีติดธุระ มาไม่ได้”
“มาไม่ได้แล้วพวกนายมาทำไม”
“ก็มาแจ้งข่าวให้รู้ไง”

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

ภิธารกับนิพิธเป็นเพื่อนกันไหม