++ ข้างบ้านนะตัวแสบ ++ # 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไอ้คุณนิคเอ้ย   มรึงนะมรึง   แล้วไปพูดว่ารำคาญไอ้เชนอย่างนั้นมันไม่เคืองแย่เหรอวะ”
“ช่างหัวมันสิ  จะโกรธก็ช่างแมร่ง สมน้ำหน้า   อยากแหย่กูดีนัก ถึงทีกูเอาคืนมั่งล่ะ”
ไอ้นิคหัวเราะสะใจได้แก้แค้นไอ้เชนเสียที  เฮ้อ  กินอิ่ม  หายหิว นี่ถ้าได้นอนซักงีบก็คงเหมือนขึ้นสวรรค์
“ไอ้นิคไอ้แม็ค  มรึงจะอ้อยสร้อยแด๊กข้าวอีกนานมั้ย อิ่มแล้วก็เร่งมือสิวะ  กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย”
ไอ้พี่เจ๋งส่งเสียงเรียกอย่างกับเป็นหัวหน้าคนงาน   ทำเอาสวรรค์ล่ม  ต้องตัดใจจากเค้กช็อคโกแล็ตของไอ้น้องเอี้ยงที่ผมกำลังหมายตาจะแอบจิ๊กมากิน   ก็ไอ้น้องรหัสตัวดีมันซื้อมาตุนไว้ตั้งแต่ตอนเย็นแล้วก็เพิ่งมาบอกว่ามีขนม  ปล่อยให้ผมโมโหหิวตั้งนาน   คิดแล้วก็ลุกขึ้นหยิบอาวุธคู่กายไปฟาดฟันกับโครงซุ้มประตูไม้ไผ่ต่อ  
เสียงตอกตะปูโป๊กๆ  ดังคลอไปกับเสียงคุยกันเฮฮาของพวกเพื่อนสาขาทำให้งานไม่น่าเบื่อจนเกินไป   ผมกำลังเพลินกับการทำซุ้มประตูให้ฝ่ายเกมบิงโกอยู่แทบจะทำค้อนหล่นใส่หัวไอ้ปิ่น   เมื่อจู่ๆมันก็เดินเข้ามาแผดเสียงใส่ลืมมาดดาวสาขาไปอย่างสิ้นเชิง
“ไอ้คุณนิค  แกไปก่อวีรกรรมอะไรกับเชนของฉันไว้”   จมูกไวจริงๆไอ้ดาวยั่วโมโห
“แล้วไอ้เชนของแกมันบอกว่าไงล่ะ  รู้แล้วยังจะมาถามทำต๋อยไรอีก  ไปๆอย่ามาเกะกะผู้ชายเขาจะทำงาน   แถวนี้ตะปูเยอะด้วย  เดินระวังๆหน่อยแล้วกัน”
นี่แหละครับไอ้นิคสุภาพบุรุษสุดแสน   อิ อิ  ก็แม่ผมอบรมมาดีนี่   ไอ้ปิ่นเลยลดเลเวลความโกรธลงแล้วเปลี่ยนเป็นถอนใจเฮือกๆ
“เชนจะโดนสาวนิเทศงาบไปก็เพราะแกมันกวนอย่างนี้แหละ  ทำไมนะไอ้คุณนิค  สมบัติคณะก็ต้องช่วยกันรักษาไว้สิ   ผู้ชายหน้าตาดีๆคณะเรายิ่งหายากอยู่”
“นี่แกเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าไอ้ปิ่น  สมบัติคณะมันต้องสาวๆสวยๆดิวะ  ผู้ชายในคณะมีเป็นฝูงยั้วเยี้ยเต็มไปหมดอย่างนี้ทำไมจะต้องหวง   ผู้หญิงสิวะ  ผู้หญิง     ผู้หญิงต่างหากที่เป็นสมบัติคณะ ผู้หญิงเท่านั้นที่สมควรจะจรรโลงไว้ในสังคมวิดวะของพวกเรา  แต่ผู้หญิงที่ฉันว่านี่เว้นแกไว้คนนะ  55”  
“ฮึ้ย   คุยกับแกแล้วปวดตับ   ไม่ได้ดั่งใจจริงๆ   โธ่เว้ย”
ว่าแล้วไอ้ปิ่นมันก็หลุดแบ๊ว  แมนแตก   เดินปึงปังออกไป  เออสิ   เอาเข้าไป  แต่ละคนนี่ไม่ได้จะเข้าข้างกุเลย  หรือมันจะเป็นวันนั้นของเดือน  ไอ้นิคเซ็ง  หันไปเห็นสายตาพี่เจ๋งหัวหน้าคนงานมองมาเลยต้องรีบเร่งมือทำงานต่อ   ไว้ค่อยถามแล้วกันว่าไอ้ปิ่นมันหงุดหงิดอะไรแน่      
คืนนั้นพวกวิดวะคอมเลยโดนเกณฑ์แรงงานเยี่ยงทาสกันทั้งคืน  ถึงขั้นนอนระเกะระกะกันที่คณะไม่เว้นแม้แต่ไอ้นิคทั้งที่ไม่ชอบไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหน  ก็ถึงขั้นหมดแรงกระเพราไก่ไข่ดาว  นอนกองเป็นซากศพซำเหมาอยู่กับไอ้แม็คไอ้ตะวัน   พอตื่นมาก็ต้องรีบตาลีตาเหลือกกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วหัวซุกหัวซุนกลับมาเรียนต่อ   เรียกว่าเร่งมือกันเต็มที่เพื่อให้ทันงานสำคัญวันมะรืนนี้โดยเฉพาะ
“ขวาหน่อยๆ  เออๆ  ยกขึ้นสูงๆอีกนิด  เออๆได้แล้วๆ”  
ไอ้ตะวันตะโกนสั่งงานไอ้คุณนิคที่กำลังเอาป้ายผ้าขึ้นไปแขวนมัดติดต้นมะขามเสียงดังลั่น   สาเหตุที่ผมโดนใช้ให้ปีนต้นไม้เป็นลิงอย่างนี้ก็เพราะงานตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว   แถมตอนเด็กๆยังเป็นหัวโจกเด็กแถวบ้าน  พากันไปปีนต้นตะขบอยู่เป็นประจำ  เรียกว่ามีความชำนาญกว่าใครในนี้ทั้งหมด  เลยอาสาช่วยไอ้ตะวันตามประสาคนดีมีน้ำใจ  55   
“เสร็จแล้วก็ลงมาสิวะ  เป็นลิงเหรอมรึง  ห้อยต่องแต่งอยู่ได้”  
“ก็ลองขึ้นมาเองบ้างสิวะ  แมร่ง  ทำไมมันสูงอย่างนี้  ทีตอนปีนขึ้นมาไม่เห็นมีไรเลย”  
ขาขึ้นก็ตั้งหน้าตั้งตาปีนขึ้นมาอย่างเดียว  แต่พอขาลง  มองไปข้างล่าง ไหงมันสูงจนเสียววูบๆงี้วะ   ทีเมื่อก่อนยังไม่เห็นเป็นไร  โหนขึ้นโหนลงต้นไม้จนลิงยังอาย   แต่ตอนนี้กลับหวิวๆ    อูย  สูงชะมัด  สงสัยจะร้างราจากวงการทะโมนไปนาน
“มรึงไปหาบันไดมาให้หน่อยดิ๊  ไมมันสูงงี้วะ  เฮ้ยๆ”   
แหกปากได้แค่นี้ไอ้ลิงนิคก็มีอันต้องจุกแอ้ก  เพราะมือที่คว้ากิ่งไม้ไว้หลุดวืด  แล้วพริบตาเดียวผมก็ลงมานอนแอ้งแม้งคลุกฝุ่นอยู่โคนต้นมะขาม
“เฮ้ย  ตายยังวะ”  ดูปากเพื่อนที่รัก
“มรึงดิตาย   อูย...เจ็บชิบหาย”   
โชคยังดีที่ผมปีนลงมาจนถึงกิ่งด้านล่างสุดใกล้กับโคนต้นแล้วมือถึงคว้าพลาด  เพราะถ้าตกลงมาตั้งแต่อยู่บนยอดไม้   เชื่อได้เลยว่าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่   
“เป็นไงมั่งวะ  ไปหาหมอมั้ยมรึง  เผื่อจะให้หมอเอ๊กซเรย์สมองด้วย  ปกติก็ไม่เต็มอยู่แล้ว”
ผมเลยเบิ้ดกะโหลกมันไปหนึ่งทีเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าสมองยังทำงานสั่งการได้อย่างเป็นปกติ   ก้มลงสำรวจเนื้อตัวก็พบบาดแผลเล็กน้อย  ไม่หนักหนาสาหัสถึงขั้นต้องหามเข้าโรงหมอ  แต่เสียอย่างเดียว  เสื้อช๊อปของผมดันถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนขาดผ่ากลางหลังขึ้นมาถึงคอเสื้ออย่างกับแฟชั่นฮิปปี้  แถมเปื้อนฝุ่นเปื้อนดินดำปี๋    ฮึ้ย   คุณชายสะอาดรับไม่ได้   เลยลุกขึ้นถอดเสื้อโชว์กล้าม   เดินกะเผลกๆกลับไปที่ซุ้ม   
“ป๊าด   ไอ้คุณนิค    เดี๋ยวโดนข้อหาอนาจารหรอกมรึง  พวกผู้หญิงจะเป็นตากุ้งยิงกันหมดแล้ว”
ไอ้แม็คตะโกน   แล้วมรึงจะแหกปากทำแป๊ะไร   ส่วนผู้หญิงที่มรึงว่าก็ไม่เห็นมีใครนอกจากรุ่นพี่สี่ห้าคนที่เถื่อนถึกบึกบึนเสียจนไม่แน่ใจความจริงเป็นผู้ชายปลอมตัวมารึเปล่า   นอกนั้นก็มีไอ้ปิ่นที่ยังทำงอนต่อเนื่อง  
“อนาจารที่ไหน  แหกเนตรดูให้ชัดๆ  หุ่นกุดีขนาดนี้เขาเรียกว่าเรือนร่างอันเป็นศิลปะว้อย   กูว่าจะมายืมเสื้อมรึงเนี่ย  เอาติดมาด้วยสักตัวมั้ยวะ  กูตกต้นไม้  เสื้อขาดเป็นสองท่อนเลยเนี่ย ”  แล้วโชว์ซากเสื้อให้มันดู
“วันนี้ไม่ได้เอามาว่ะ  เดี๋ยวกูไปยืมคนอื่นให้มั้ย”
“ช่างเหอะๆ  ทำงานของมรึงไป  เดี๋ยวกูหาเอง”  
ไม่ได้เกรงใจเพื่อนนะครับ  ไอ้คำแบบนั้นไม่เคยมีในหัวอยู่แล้ว  เพียงแต่ไม่อยากเอาเสื้อคนอื่นมาใส่สุ่มสี่ห้า  เดี๋ยวเกิดติดขี้กลากกันมาล่ะจะยุ่ง   ไอ้นิคเลยต้องเดินอวดหุ่นแมนๆ แผงอกที่ไม่ค่อยจะล่ำแต่ก็แลดูมีกล้ามเนื้อนิดๆ  พอให้เป็นที่สิเหน่หาต้องตาต้องใจแก่ผู้พบเห็น  เดินว่อนไปมาทั่วคณะ
“โวโฮ้   นี่พี่รหัสเอี้ยงหรือนายแบบเวทีไทยซุปเปอร์โมเดลคอนเทสต์กันแน่เนี่ย”  
พอไอ้น้องนกเอี้ยงมันสังเกตเห็นก็ทำตาโตถลาเข้ามาใกล้ทำเสียงชื่นชม    ดีมากน้องพี่   พูดอย่างนี้ค่อยสมกับเป็นพี่น้องรหัสกันหน่อย  ไอ้นิคยิ้มถูกใจกับคำพูดของไอ้นกเอี้ยง  แต่ก็โดนสกัดจุดหยุดอารมณ์หลงตัวเองจากไอ้เจี้ยบเสียก่อน
“ไอ้เอี้ยงเอ้ย   นี่แกยังไม่ลาออกจากลัทธิบูชาไอ้นิคอีกหรือเนี่ย   สมกับเป็นพี่น้องรหัสกันจริงๆ
บ้าพอกันทั้งคู่   เอ.....ว่าแต่ดูไปดูมาแกก็เหมือนนายแบบจริงๆนะ    นายแบบอาหารหมาไง
หมาพันธุ์ดุ  อุดมไปด้วยเชื้อวัวบ้าด้วย   กร๊ากๆ”  
“หนอย.... ทำเป็นพูดดีไปไอ้เจี้ยบ  ไอ้นกเอี้ยง  แกไปช่วยซับน้ำลายให้เพื่อนพี่หน่อยเร้ว  ดูสิๆ  มันเห็นกล้ามพี่นิคแล้วแทบจะลืมกล้ามไอ้เกมไปเลย  วะฮ่าๆ จ้องตาเป็นมันเลยว้อย”
ผมหัวเราะเริงร่า  กำลังอ้าปากจะเห่าไอ้เจี้ยบต่อเป็นโปรโมชั่นดูกล้ามนิคแถมหมาในปากไปเลี้ยงหนึ่งตัว  แต่พอเห็นว่าพวกกรรมกรแบกหามที่กำลังขนทั้งโต๊ะทั้งเก้าอี้ตามไอ้เจี้ยบมาเป็นใครผมเลยหุบปากฉับ  ไปดีกว่ากู  เหม็นหน้ามัน  ชิ
“เดี๋ยวก่อนๆไอ้คุณนิค   แล้วนั่นแกไปฟัดกับใครมาเสื้อผ้าไม่ใส่  มีแต่แผลอย่างนี้วะ”  
ไอ้เจี้ยบถามเมื่อเห็นแผลถลอกแถวๆบั้นเอวไอ้นายแบบอาหารหมา  
“ตกต้นมะขามหน้าตึกสองมาเสื้อมันเลยขาด ว่าจะไปหายืมเสื้อพี่เออยู่  แกเห็นพี่เอมั้ย โทรหาก็ไม่รับ”
“ไม่เห็นว่ะเห็นแต่พี่ป้อง  อยู่ที่แคนทีนโน่น  เพิ่งใช้ให้พวกปิงปองขนโต๊ะมาเนี่ย”  
ไอ้เจี้ยบอธิบายแต่ผมไม่ใส่ใจจะฟังเรื่องไอ้พวกข้างบ้านเท่าไหร่  บอกขอบใจเจ้าแม่แล้วตั้งใจจะตามไปยืมเสื้อพี่ป้องที่แคนทีน   แต่ไอ้พวกบอยแบนด์คงรู้สึกตัวแล้วว่าคุณชายข้างบ้านยังไม่หายโกรธ  เลยต้องส่งเสียงง้อกันเสียหน่อย   
“ไอ้คุณนิค  กูมีเสื้อยืดติดมาด้วยในกระเป๋า  เดี๋ยวกุให้ยื้มนะ  มรึงอย่างอนนานดิ  ทำหน้างอนานๆเดี๋ยวหมดสวยกันพอดี”   
ไอ้ปิงปองฉีกยิ้มส่งมาให้   ตกลงมรึงจะง้อหรือจะยั่วให้กุโมโหยิ่งกว่าเดิมวะ  
“มันเรื่องของกู  มรึงอย่าจุ้น”
ชั่วมั้ยล่ะครับไอ้นิค  คนเขาอุตส่าห์พูดดีด้วยยังจะทำปากหมาใส่อีก  ก็กุยังเคืองพวกมรึงอยู่นี่   ดังนั้นจงซวยกับหมาในปากกุไปตามอัธยาศัย   ผมเลิกคิ้วท้าทายไอ้โย่งไส้เดือน  เพราะมีมันคนเดียวนี่แหละที่ออกอาการคอแข็ง  ทำท่าจะกบฏต่อคำด่าของผม     และมันก็ทำจริงๆ  
“ช่างมันไอ้ปอง  ใครมันอยากจะโชว์หุ่นขี้ก้างไปทั่วคณะก็ปล่อยให้มันทำไป   ไอ้พวกที่ในสมองคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองนี่ไม่ต้องไปเสวนาด้วยให้เสียเวลาเปล่าหรอกว่ะ  ไปเถอะ  เดี๋ยวต้องไปช่วยงานฝ่ายอื่นอีก”
โห   เจ็บมั้ยล่ะครับไอ้คุณนิค   โดนไอ้เปรตวัดกู้ตอกกลับซะหน้าหงาย   จี๊ดเข้าใจดำไปเต็มๆ  พูดแทงใจดำจริงๆ  ของขึ้นว้อย   
ไอ้น้องนกเอี้ยงเห็นพี่รหัสเริ่มเนื้อตัวสั่นเทิ้มเป็นเจ้าเข้าเพราะความโกรธ  กลัวว่าองค์จะลงประทับอีกคราให้อุราได้สั่นไหว  น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าโรงงานนิวเคลียร์ระเบิดเลยรีบคว้าแขนไอ้พี่นิคไว้พร้อมหันไปตัดพ้อต่อว่าคนที่มันอุตส่าห์เข้าข้างมาตลอด
“พี่เชนพูดงี้ได้ไง  ก็ที่พี่นิคโกรธจนเป็นอย่างนี้เป็นเพราะใครกันล่ะ  โธ่เอ้ย  เอี้ยงไม่เชียร์พี่เชนแล้ว  ไปเถอะพี่นิค  คนเขาไม่อยากจะพูดด้วยเราก็ไม่ง้อหรอก  สวยๆอย่างเราหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้เนอะ  เชอะ”
ว่าแล้วมันก็สะบัดหน้า  ทำท่าเป็นนางแบบแชมพูผมสลวยด้วยซันซิล   โห  ซาบซึ้งจริงๆว่ะ   เพราะแกแท้ๆ องค์ท่านเลยยื่นใบลากระทันหัน  วันนี้ไม่เข้ากะ    ไอ้นิคแสนจะซาบซึ้งใจในตัวน้องรหัส    ในที่สุดไอ้นกเอี้ยงมันก็ตาสว่างเลิกเข้าข้างคนอื่นเสียที     ว่าแต่ไอ้คำว่า  สวยๆอย่างเราหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้นี่มันแหม่งๆนะน้องนะ
ผมกับ`คุณ`หล่อสบตาวัดใจกันอยู่ครู่หนึ่ง    มันดูเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูด  ถอนหายใจเฮือกใหญ่สีหน้าหงุดหงิด  แล้วจู่ๆไอ้เชนก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองออก  จับสวมหัวฟุบใส่ให้คุณชายข้างบ้านเอาดื้อๆ     เงียบ     ไม่มีประโยคใดๆหลุดออกจากปาก   
ก่อนไอ้เชนจะเดินหน้าเก๊กเสื้อแสงไม่ใส่ยกเก้าอี้ออกไป    อะไรของมรึงเนี่ย     กูกำลังโกรธมรึงอยู่นะไอ้เชน   จะง้อกูสักคำน่ะมีมั้ย   
แค่เสียสละเสื้อให้ตัวเดียวนี่คิดเหรอว่ากุจะซาบซึ้งจนหายโกรธ   จำไว้เลยนะเว้ย    ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด  กุจะแช่งให้มรึงใบ้แด๊กไปตลอดชาติเลย   คิดแล้วก็โมโหปนโหวงๆในใจ   นี่กูเป็นอะไรของกูวะเนี่ย    โมโหที่มันไม่ง้อเหรอเนี่ย    โธ่ว้อย วัยรุ่นเซ็ง ไอ้นิคโมโหหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ  พาลเตะข้าวของแถวนั้นระบายอารมณ์เหมือนเป็นจิ๊กโก๋คุมซอยท่ามกลางเสียงกรีดร้องของไอ้น้องนกเอี้ยง  ในภาพความโรแมนติคผสมถ่อยเถื่อนของรุ่นพี่เดือนคณะ   ตอนนี้มันหายเคืองพี่เขยมันแล้ว   อ่ะนะ  ก็พี่เชนเป็นแฟนพี่นิค  ไอ้เอี้ยงก็ต้องเรียกพี่เชนว่าพี่เขยสิ  ถึงจะถูก   พี่เชนนะพี่เชน  เท่เป็นบ้า  นี่ถ้าไม่ใช่แฟนพี่นิค  ล่ะเสร็จเอี้ยงแน่  
ตอนที่  15 จะเอาไงก้อว่ามา กลัวซะที่ไหน
งานวิชาการประจำปีของมหาวิทยาลัยหรือที่นักศึกษาเรียกกันสั้นๆว่างานเปิดบ้าน  เริ่มต้นขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ด้วยพิธีเปิดอันแสนอลังการสมกับที่ได้รับเกียรติจากท่านผู้ว่าฯมาเป็นประธานในพิธี   
และเพราะเป็นวันแรก  พวกเราหนุ่มๆชาววิศวะฯ เลยต้องสวมเครื่องแบบนักศึกษากันให้เรียบร้อย   คือ  ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนคไทติดเข็มตรามหาวิทยาลัย  สวมกางเกงแสล็คสีดำ รองเท้าหนัง  ให้ถูกต้องตามระเบียบยูนิฟอร์มนักศึกษาเป๊ะ   แต่ละคนเลยดูเป็นผู้เป็นคนกันขึ้นมาไม่น้อย   
หน้าที่ในวันนี้เลยต้องละทิ้งความเถื่อนถ่อยไปชั่วคราว   สวมบทนักศึกษาที่ดีของมหาวิทยาลัย  เล่าแจ้งแถลงไขให้รายละเอียดแบบถี่ยิบทุกขั้นตอนทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับคณะวิศวกรรมศาสตร์อันลือชื่อ  แก่ผู้สนใจเข้าชมนิทรรศการ     ยิ่งคนที่เข้ามาสอบถามข้อมูลเป็นสาวน้อยหน้าใส   ไอ้พี่ๆทั้งหลายก็จะระริกระรี้แย่งกันตอบคำถามให้แบบไม่มีกั๊ก   เพราะมันคือสุดยอดแห่งปรารถนาที่ต้องการให้มีจำนวนสาวๆเข้ามาเรียนเพิ่มขึ้นบ้าง    ไม่ใช่ว่ามองไปทางไหน  ถ้าก็เจอแต่หน้าตัวผู้ด้วยกันอย่างเช่นทุกวันนี้  
“นคินทร์  คุณเห็นภาคิไนยหรือเปล่า”  
อาจารย์ฝรั่งแต่พูดไทยชัดแจ๋วชัดถามหาไอ้คินศิษย์รัก
“อยู่ที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ครับ  อาจารย์มีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่า ผมโทรตามให้มั้ยครับ”
“ดีๆ รบกวนคุณโทรตามภาคิไนยให้ผมด้วยนะ  ด่วนเลยยิ่งดี”
แล้วอาจารย์แมทธิวที่ไม่ใช่แฟนลิเดียก็เฉลยให้ผมฟังว่า  แกกำลังตามหาตัวไอ้ลูกรักไปพรีเซ้นท์โปรเจคที่เพิ่งได้รับรางวัลไปหมาดๆเมื่อต้นเทอมให้ท่านอธิการบดีฟัง   ส่วนตัวอาจารย์แกเองก็ต้องรีบไปรับหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ก่อน  ผมเลยรีบกดโทรศัพท์หาตัวไอ้อัจฉริยะข้ามคืนข้ามปีให้มันไปรับใช้ชาติ
“ไอ้คุณนิค  กูเองนะ  คินลืมโทรศัพท์ไว้ที่กู”     อ้าว  เสียงไอ้เป้นิหว่า  
“สาด  นี่สรุปว่ากุต้องเดินไปตามมันเองใช่มั้ยเนี่ย”   

deeeen

มักหลายครับอ้าย

Nekikung112

ขอบคุนนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณมากมายครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

x_man19

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

orrick

ของคุนนะคับ

Klong

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-28:}

nattan010

ขอบใจ๋ขนาดเน้อ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ