++ ข้างบ้านนะตัวแสบ ++ # 21 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับ และขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไอ้แม็คกับไอ้โก้ยืนถือถุงข้าวต้ม  สีหน้าไม่ค่อยดีกันเท่าไหร่   ท่าทางพวกมันคงจะได้ยินคำพูดของเขาหมดทุกอย่างเลยแน่ๆไอ้เชฟมันถึงได้ทำหน้าเศร้าอย่างนั้น    ขอโทษนะแม็ค   กูโง่เองที่รักมรึงไม่ได้   ทั้งๆที่มรึงก็ดีกับกุขนาดนี้   อยากจะบอกมันอย่างนี้  แต่น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่แล้วไหลออกมาเสียก่อน   พูดอะไรไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกอก

“ไอ้คุณนิคมันโทรบอกว่ามรึงไม่ค่อยสบาย  เลยให้กูแวะซื้อยากับข้าวต้มมาให้มรึง  กินข้าว กินยาแล้วนอนนะคิน”  
ไอ้แม็คพยายามปลอบโดยหลีกเลี่ยงที่จะพาดพิงถึงเรื่องไอ้เป้   ยิ่งไอ้คินมันกำลังป่วย  สภาพจิตใจมันคงย่ำแย่หนักพอสมควร  
เลยจัดการพาไอ้คนป่วยน้ำตาท่วมไปกินยาแล้วบังคับให้มันเข้านอน  
หลังจากวันนั้นไอ้คินก็ทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง   จะเปลี่ยนไปก็มีบ้าง  เช่นว่า   ไอ้คินยืนยันจะกลับบ้านเองไม่ต้องลำบากไอ้เป้คอยรับส่งเหมือนทุกครั้ง  (แต่ไอ้นิคก็ยังบังคับให้ไอ้แม็ค หรือไม่ก็ไอ้โก้  ทำเนียนว่าขับรถผ่านมา เลยแวะมารับไอ้คินที่คณะอยู่ดี)
ไอ้คิน  ยังพยายามดูหนังผีคนเดียวให้ได้   ฝึกไว้  ให้ไม่หลอน  ตอนอยู่บ้านคนเดียวดึกๆจะได้ไม่ต้องรบกวนไอ้เป้ให้รีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อน   (แต่ไอ้นิคก็ยังบังคับให้แม็คหรือไม่ก็ไอ้โก้  ให้รีบกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนไอ้คินอยู่ดี)
นอกจากนี้  ไอ้คินยังพยายามออกกำลังสม่ำเสมอ  กินอาหารที่มีประโยชน์   ดื่มนมก่อนนอนทุกวัน  ให้ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์  จะได้ไม่ป่วยบ่อยๆ  รบกวนไอ้เป้ต้องพาไปโรงพยาบาลหรือคอยดูแลให้เขากินยาตามที่หมอสั่งอีก  (แต่ข้อนี้ไอ้นิคไม่ได้ทำอะไร  เพราะขนาดตัวมันเองยังกินยายากเลย) และอีกหลายๆข้อ  ตามที่ได้บอกกับไอ้เป้ไว้ว่า   ต่างคนต่างอยู่  จริงๆ
“ทำไมไอ้คินมันยังไม่กลับวะ”  
ไอ้นิคเพิ่งพาหญิงไปดินเนอร์  แต่พอกลับบ้านมาไม่เห็นไอ้คิน  ก็หงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนพ่อหวงลูกสาว  
“แล้วจะปิดโทรศัพท์ทำเหวไรวะเนี่ย  ฮึ้ย”  
อาบน้ำกินข้าวไปแล้วจนจะหิวอีกรอบ   ไอ้คินก็ยังไม่กลับ  ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือทุกๆสิบวิฯ  ปกติไอ้คินมันอยู่ที่คณะดึกสุดก็แค่สามทุ่ม   แต่นี่จะสี่ทุ่มแล้วมันยังหายหัว  โทรถามใครก็บอกไม่เห็นๆ  ทีนี้ความอดทนอันน้อยนิดก็สิ้นสุดลง   ไอ้นิคคว้ากุญแจรถจะไปตามหาเพื่อน  พอดีไอ้เป้ขับรถเข้ามาพอดี   ไอ้คุณชายรีบวิ่งออกไปดูเผื่อจะเห็นไอ้คินกลับมากับไอ้เป้
“ไอ้คินล่ะ”  ถามไอ้เป้เร็วๆ  
“ไม่ได้มากับกู  ทำไม  มันยังไม่กลับเหรอ”  ทีนี้ไอ้เป้ก็เริ่มออกอาการบ้าง  
“เออสิ  แมร่ง  ไม่รู้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหน  ไม่รู้รึไงว่าคนอื่นเขาเป็นห่วง  ไอ้แม็คไอ้โก้  ไปช่วยกันหาไอ้คินหน่อย  เร็ว”
ไอ้นิคออกคำสั่ง  ควบมอเตอร์ไซค์นำออกจากบ้านไปก่อน    เสียงเบรกดังลั่นเมื่อสิงห์นักบิดไซด์โค้งเข้าจอดรถที่หน้าตึกสาขาแบบเหม็นไหม้ตลบ   วิ่งหาจนทั่วก็ไม่เห็นวี่แวว  บนตึกก็ปิดหมดแล้ว พอถามพี่ยามแกก็บอกไม่เห็นใคร  เอาไงดีวะ
“ไม่เจอเลยว่ะ”   
ไอ้แม็ควิ่งไปหาที่ตึกสาขาอื่นมาก็ไม่เจอเหมือนกัน   แยกย้ายกันไปเดินหาอีกรอบจนทั่วคณะก็ยังไม่เจออยู่ดี   ทีนี้แต่ละคนก็เริ่มกระสับกระส่าย   คิดไปต่างๆนานา  โดยเฉพาะคิดกลัวกันไปว่าไอ้คินมันจะโดนใครลากไปรึเปล่า  มันยิ่งหน้าตายั่วใจออกอย่างนั้น
“กูจะไปแจ้งตำรวจ”  ไอ้นิคเตรียมจะพึ่งผู้พิทักษ์สันติราษฎ์แต่โดนดึงตัวไว้ก่อน
“ยังไม่ครบ 24 ชั่วโมง เขาไม่รับแจ้งว้อย”   ไอ้โก้ก็จำๆมาจากในละคร  
“เอาอย่างนี้  ตอนนี้กลับบ้านกันก่อน  เผื่อไอ้คินมันจะกลับถึงบ้านไปแล้ว  ถ้าไม่เจอก็ลองโทรหาเพื่อนคนอื่นๆอีกที  โทรหาให้ครบทุกคน  เผื่อไอ้คินมันจะอยู่กับใครคนใดคนหนึ่งในนั้น”
ไอ้เป้ดูจะมีสติที่สุด  มันบอกเร็วๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากคนอื่น  จากนั้นก็พากันยกโขยงกลับบ้านเมื่อไม่เห็นว่าจะมีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้ว   
เมื่อกลับไปถึงบ้าน  คณะตามหาคนหายก็พากันถอนใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก   ไอ้คินมันยืนคุยอยู่กับไอ้โอหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนที่โรงรถ   หันมาถามว่าหายไปไหนกันมา   แต่ละคนเลยมีอาการต่างกันไปคนละอย่าง
ไอ้นิคนั้นแทบจะแล่นเข้าไปบีบคอไอ้คิน  โทษฐานที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง  วุ่นวายกันทั้งบ้าน   ไอ้แม็คกับไอ้โก้ถอนใจโล่งอกเอือกใหญ่  เมื่อเห็นว่าเพื่อนกลับมาครบสามสิบสองไม่มีบุบสลาย  
ส่วนไอ้เป้    มันยืนมองไอ้คินนิ่งๆอยู่ครู่เดียว   ครู่เดียวจริงๆ  แล้วมันก็เดินเข้าบ้านไปเงียบๆไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ  
“เชี้ยโอ  สาด  แล้วตอนกุโทรถาม  ทำไมมรึงบอกไม่เห็น”
“อ้าว  ก็มรึงถามว่าเห็นไอ้คินมั้ย  กูก็ตอบว่าไม่เห็นดิ  ก็ไอ้คินมันเข้าห้องน้ำอยู่  กูไม่ใช่ตาซุปเปอร์แมนนี่ จะได้มองทะลุประตูได้”
ดูมันตอบ   ตกลงนี่กูผิดเองใช่มั้ยเนี่ย    กูโง่หรือมันโง่   ไอ้นิคอยากจะลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด   
“แล้วมรึงปิดมือถือทำไมคิน”  หันไปเอาเรื่องกับไอ้คินบ้าง
“แบตหมด”
“แล้วทำไมไม่ใช้โทรศัพท์ไอ้โอโทรมาบอกว่าจะกลับค่ำ”   เสียง`ตัวเงินตัวทอง`มใส่ไม่เลิก
“ไอ้คุณนิค   กูโทรบอกมรึงตั้งแต่หัวค่ำแล้ว  แต่หญิงของมรึงรับแทน  กูก็ฝากบอกไปแล้วว่ากุจะกลับดึกจะไปช่วยไอ้โอทำพอร์ท   พี่เขาไม่บอกมรึงเหรอวะ”
ไอ้คินชี้แจงเสียงหน่าย  
“อ้าวเหรอ  ไม่เห็นพี่ตาลบอกว่ะ   ฮึ้ย  แบบนี้คบกันไม่ยืดแน่  พี่ตาลนะพี่ตาล”  
ไอ้นิคโมโหโทโสกับหญิงในสต๊อคของมัน  แล้วก็ไล่ให้แต่ละคนแยกย้ายกันไปนอนเพราะดูเวลาก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว   ก่อนจะกลับหอ   ไอ้โอมันก็โดนเจ้าของบ้านไล่เตะตูดไปสองสามที  ข้อหากวนจนได้เรื่อง
ไอ้คินเดินเนือยๆเข้าบ้านไปก่อน   ได้ยินเสียงโวยวายของโอริโอ้กับไอ้คุณชายดังแว่วๆมาจากหน้าบ้านก็อดยิ้มน้อยๆไม่ได้    ถึงจะเศร้าเรื่องไอ้เป้  แต่อย่างน้อยเขาก็โชคดีที่มีเพื่อนดีๆหลายคนคอยเป็นห่วงเป็นใยกันตลอด    ส่วนเรื่องความรัก   ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา    ถอนใจบางๆ  กำลังจะเปิดประตูแต่ก็เปลี่ยนใจ   ยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าห้อง   ช่วงนี้เขากลับดึกทุกวัน  ตั้งใจจะเลี่ยงไอ้เป้   แต่เพราะเป็นเมดกันก็เลยค่อนข้างลำบาก   จะขอแลกห้องกับพวกไอ้โก้ก็เกรงใจพวกมัน   เลยต้องกลับดึกๆ ออกจากบ้านแต่เช้าอย่างนี้ทุกวัน    เหนื่อยใจพอดู   
“จะยืนอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่”  
ไอ้เป้เสียงเรียบ  ไม่รู้มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่  มันเดินหลบคนตัวเล็กกว่าเปิดประตูเข้าไปในห้อง   ไอ้คินเลยต้องเดินตามเข้าไปอย่างเสียไม่ได้   พอปิดประตู   คนตัวสูงก็เริ่มเสียงดังใส่
“ทำไมมรึงต้องทำอย่างนี้   กลับบ้านดึกๆดื่นๆทุกวันอย่างนี้   ไม่รู้รึไงว่ากุเป็นห่วงแทบบ้า  ไอ้นิคก็จะแจ้งความอยู่แล้ว  แต่ละคนนี่วิ่งหามรึงกันให้ทั่ว   จะหลบหน้ากูทำไมต้องให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วย  ไม่อยากเห็นหน้ากูก็บอกตรงๆ  บอกมาเลย  แล้วกูจะเก็บข้าวของออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”  

“ก็เอาสิ  เรื่องของมรึง  ก็บอกแล้วไงว่าต่างคนต่างอยู่”   
“โธ่เว้ย   ทำไมมรึงเข้าใจอะไรยากอย่างนี้วะ”  
ไอ้เป้โวยลั่น  ไอ้คินกำลังจะเถียงแต่ก็ต้องอึ้งไปอย่างนึกไม่ถึง   เมื่อร่างสูงคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่น  ไอ้เป้ซบหน้าลงกับไหล่เล็ก   
เอ่ยปากขอโทษเสียงเครือ
“กูรู้ว่ามรึงเสียความรู้สึกกับคำพูดโง่ๆของกูมากแค่ไหน   แต่กูก็ยังอยากจะขอโทษอยู่ดี  ขอโทษนะคิน  อย่าทำอย่างนี้อีก  อย่าหายไปอย่างนี้อีก  มรึงไม่รุ้หรอกว่ากูเป็นห่วงมรึงมากแค่ไหน  กูแทบบ้าตอนที่หามรึงไม่เจอ  กูพยายามตามหา   แต่ก็ไม่เจอ  กูพยายามตะโกนเรียก  แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ”
ร่างในอ้อมแขนนิ่งไปเมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงนั่น   ไอ้เป้ยังคงกอดไม่ปล่อย  เหมือนกับว่าถ้าปล่อยมือแล้ว  ไอ้คิน
จะหายไปอีก
“กูผิดเองที่พยายามปฏิเสธความรู้สึกตัวเองจนทำร้ายมรึงโดยไม่รู้ตัว  กูขอโทษ  กูขอโทษ”
คินเงียบไปนานกว่าจะเอ่ยปากถาม  มาถึงตอนนี้เขาพอเข้าใจแล้วว่าไอ้เดรดร๊อคมันกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
“มรึงกังวลอะไรอยู่กันแน่  เป้”   
“กูทั้งกลัว  ทั้งกังวลไปหมด  กูเป็นผู้ชาย  มรึงก็เป็นผู้ชาย  กูไม่อยากให้ใครมองมรึงไม่ดี  บางครั้งกูก็สับสนจนไม่รู้จะทำยังไง   กูมีความสุขที่ได้ดูแลมรึง  กูดีใจเวลาที่ได้เห็นได้เห็นรอยยิ้มของมรึง  อยากกอดมรึงไว้อย่างนี้   แต่ก็ต้องฝืนใจไม่ล้ำเส้นของคำว่าเพื่อน”
“เลยพยายามทำไม่สนใจกู   แล้วจีบหญิงไปทั่ว”    ไอ้เป้พยักหน้าเบาๆตอบ  
"กูไม่ได้จะบอกให้มรึงไม่แคร์ใคร    แต่บางครั้ง  การที่มรึงเอาตัวเองไปยึดติดอยู่กับสายตา อยู่กับความรู้สึกของคนอื่นมากจนเกินไป  มันก็เหมือนกับผูกมัด  ทำร้าย  ตัวเองทางอ้อม  เท่านั้นไม่พอ  มันยังทำร้ายมาถึงกูด้วย"  
“กูขอโทษที่ทำให้มรึงเสียใจ  เสียความรู้สึก   แต่กูสัญญา   ต่อไปกูจะอยู่ข้างๆมรึง  จะทดแทนความรู้สึกที่เสียไป  จะไม่ทำให้มรึงต้องร้องไห้อีก   ยกโทษให้กูนะ”
"กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ได้โกรธมรึงเลย"
ไอ้เป้กระชับร่างในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นด้วยความรู้สึกเปี่ยมล้นกับรอยยิ้มที่อีกฝ่ายส่งมาให้   ก่อนที่ทั้งสองจะสบสายตากันเนิ่นนาน  บอกความรู้สึกที่มีทั้งหมดทางแววตาให้แก่กัน    ร่างสูงค่อยๆก้มลงหาริมฝีปากอีกฝ่าย
แต่ทว่า.........
“เฮ้ย !”    ประตูเปิดพลั๊วะ  พร้อมกับไอ้โก้กับไอ้แม็คเซถลาลงไปกองกับพื้นห้อง
“มรึงจะดันทำไมวะไอ้โก้  แมร่ง”  ไอ้แม็คด่า
“แล้วมรึงเจือกแง้มประตูทำไมวะ”  ไอ้โก้เถียง
“ก็มันไม่ได้ยินนี่หว่า”  
เถียงกลับไปแล้วก็ต้องหัวเราะแห้งๆ ให้เจ้าของห้องทั้งสองคน  เมื่อเห็นว่าไอ้คินยืนหน้าแดง  แต่ไอ้เป้ยืนหน้า`ตัวเงินตัวทอง`มใส่  แล้วกีฬาฮาเฮก็เกิดขึ้นในห้องเมื่อไอ้เป้วิ่งไล่เตะไอ้โก้ไปรอบๆห้อง   
“ขอบใจ   แล้วก็ขอโทษนะ”  ไอ้คินมายืนอยู่ข้างๆ บอกกับไอ้เชฟเบาๆ
“ขอบใจนี่เข้าใจนะ  แต่จะมาขอโทษเรื่องอะไร”  ไอ้เชฟงงๆ
“ก็มรึงบอกว่าจะมาเอาคำตอบไง”   ไอ้คินอึกอักอีกแล้ว   ทีนี้ไอ้เชฟเลยร้องอ๋อ
“กูก็พูดไปงั้นแหละ  ก็ตอนนั้นไอ้เป้มันแอบฟังอยู่นี่  ส่วนมรึงก็ไม่ยอมพูดอะไรสักที  เพื่อนที่ดีอย่างกุเลยเสียสละตัวเองเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเคมีในตัวพวกมรึงเสียหน่อย  แล้วก็ไม่เสียแรงเปล่า   เฮ้อ.... กูนี่ช่างเป็นคนดีจริงๆเล้ย”
ไอ้เชฟยักไหล่  สีหน้าภูมิอกภูมิใจในความสามารถทางด้านการแสดงอันล้นเหลือของตัวเอง
“นี่มรึงแกล้งอำกูจริงๆใช่มั้ย   ไอ้แม็ค !  หลอกให้กูกลุ้มตั้งนาน”  
ถึงจะรอดจากบาทาไอ้เป้เพราะมีไอ้โก้เป็นเป้าหมาย  แต่ในที่สุดไอ้เชฟก็ไม่รอดพ้นเงื้อมมือไอ้คิน
ถ้าใครเอียงหูฟังดีๆ  ก็จะได้ยินเสียงโวยวายโครมครามปนเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังมาจากบ้านเลขที่  145/23  ณ  หมู่บ้านเมืองนครสวรรค์  แต่จะชั้นอะไรนั้น  คราวนี้ไม่ขอต่อแล้วเพราะคนเขียนขี้เกียจคิด  555   เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง  มีความสุขสมหวังกันทุ้กฝ่าย  
                                                               

                                                                   - จบแล้วครับ -

ืnneess

ขอบคุณครับ

adan

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                          

mario401

แล้วนิคกับเชนล่ะครับตกลงเป็นไงต่ออ่ะครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

SecretP

นิคกับเชน{:4_77:}

4_NAY

เห็นเวปนึง เรื่องเชนกะนิค ถ้าจบดีจะเอามาโพสต์

liteboy

ขอบขอบคุณ

pipi1

ขอบคุนครับ

krittamm

ขอบคุณครับ