++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าว เป็นอะไรไปวะ ไม่กินอีกคนนึงแล้ว”ต่อ พูดพลางมองตาม ราญ ที่กำลังเดินออกจากโรงอาหารไป
“คนเค้าจะไปทำหน้าที่ พี่ชายที่แสนดีของน้องสาวผู้น่ารักปล่อยไปเหอะ” กร พูดยิ้มๆ “จก กับ ต่ออย่าเพิ่งกินกับข้าวของ ตั้ม กับ ราญ นะ เผื่อจะกลับมากินกันต่อ” กร พูดจบก็กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นของเขาต่อไปทำเป็นไม่สนใจกับสายตาอาฆาตเล็กน้อยของ จก กับ ต่อ ในขณะที่ ตุ่ม กับ เต่าหันไปยิ้มให้กัน
“รอพี่ก่อนนะจ๊ะปูจ๋า ยังไงน้องหนีพี่ไม่พ้นแน่ ฮ่าๆ” จก พูดแล้วก็กินข้าวราดแกงในจานของตัวเองต่อไป
ผม มองหา ตั้ม ที่เดินออกมาจากโรงอาหาร นั่นไง....เจอแล้ว ชุดนักเรียนเนื้อผ้าอย่างดีเข้ารูป ดูสะอาดสะอ้าน มองดูก็รู้ว่าตัดเย็บมาจากช่างฝีมือดี ยิ่งทำให้ร่างที่ดูค่อนข้างขาว ถึงจะไม่ขาวแบบคนเชื้อชาติจีนอย่างพวกเขา แต่ก็ยังจัดว่าขาวในแบบของคนที่มีเชื้อชาติไทยแท้ๆนั้น ชวนมองมากขึ้น รวมกับท่าเดินเหมือน เขย่ง-ก้าว-กระโดด แบบนั้นมีคนเดียว ยังคงเดินท่านี้ได้คงไม่เป็นอะไร สงสัยว่าเขาคงคิดมากไปเอง
แต่เดี๋ยวก่อน......ทางที่ ตั้ม เดินไป เป็นตึกเรียนใหม่ที่อยู่ระหว่างการก่อสร้างนี่นา วันนี้ไม่มีคนงานมาทำงาน แต่ ตั้ม จะไปที่นั่นทำไม ผมคิดแล้วจึงตัดสินใจเดินตามไปห่างๆ ตั้ม เดินเลี้ยวเข้าไปด้านในของตึก แล้วเดินหายเข้าไปในประตูห้องห้องหนึ่ง เสียงเดินในห้องที่ดังก้องเพราะความใหม่ของตึกเงียบลงไป ผมตัดสินใจยืนรอดูอยู่ด้านนอก เพราะไม่แต่ใจว่า ตั้ม จะโกรธหรือเปล่าถ้ารู้ว่าผมตามมา
...โกรธน่ะเหรอ....ผมคิดแล้วส่ายหน้า หัวเราะให้กับความคิดนี้ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา ผมไม่เคยเห็นตั้ม “โกรธ” ใคร หรือ อะไร จริงๆเลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่อาการ งอนๆ เท่านั้น
....ฮึก......ฮึก.......
เสียงเหมือนคนสะอื้นไห้ดังแผ่วๆ มาจากในห้อง เป็นเสียงของใครไม่ได้ นอกจาก ตั้ม ผมเดินเข้าไปในห้องทันที ภาพที่ผมเห็นทำให้ผมตกตะลึง
ตั้ม ยืนหันหลังพิงกำแพงห้องด้านที่เป็นประตู สองมือไขว้หลังไว้ ไหล่ทั้งสองข้างสั่นสะท้าน ศรีษะโคลงเบาๆ ไปตามแรงของก้อนสะอื้นที่ถูกเก็บกักไว้ในลำคอ ริมฝีปากเม้มสนิท หน้าตาแดงกล่ำ น้ำตาค่อยๆไหลรินออกจากตาทั้งสองข้าง
ผมเคยเห็นแต่คนที่ร้องไห้โฮๆ บางทีก็กรีดร้องเสียงดัง เหมือนกับจะระเบิดความเสียใจให้มันกระจายพ้นออกไปจากตัว
แต่การร้องไห้ของ ตั้ม กลับเหมือนกับการเก็บกดความทุกข์เอาไว้ในร่างกายของตน เหมือนกับความทุกข์นั้นค่อยๆถูกบดสลายไปภายในพร้อมๆกับตัวเอง
ตอนที่ผมเห็นภาพนั้น หัวใจผมเจ็บปวด ใครกัน...ใครมันบังอาจทำให้น้องที่แสนจะน่ารักของผมต้องเป็นถึงขนาดนี้...ใคร..... ถ้าผมรู้ ผมจะตะบันหน้ามันให้คว่ำ
ผมเดินเข้าไปหาตั้มช้าๆจนไปยืนอยู่ข้างหน้าตั้ม ผมค่อยๆรั้งร่างของ ตั้ม เข้ามากอดไว้กับอก แขนหนึ่งของผมโอบตัว ตั้ม ไว้ราวกับจะปกป้องให้พ้นจากอันตรายทั้งหลาย อีกมือหนึ่งผมลูบปอยผมนิ่มๆตรงท้ายทอยของ ตั้ม เบาๆ
“นิ่งซะ ตั้ม อย่าร้องไห้” ผมปลอบโยน “ใครทำให้ ตั้ม เสียใจขนาดนี้ บอกพี่ชายคนนี้มา พี่ชายจะไปคิดบัญชีกับมัน” ผมพูดเสียงแข็งด้วยความโกรธ
“.......................................”
ไม่มีเสียงตอบ นอกจากไหล่ที่ยังคงสั่นสะท้าน พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นไห้อยู่ในลำคอ ผมรู้สึกว่าน้ำตาของ ตั้ม ที่เปียกชุ่มอยู่บนอกของผม มันไม่ใช่เพียงแค่น้ำตาที่ไหลจากตาของ ตั้ม เท่านั้น มันเหมือนมีน้ำตาที่ไหลออกจากหัวใจของผมผสมอยู่ด้วย
สักพักใหญ่ๆ ร่างที่สั่นไหวของ ตั้ม ก็ค่อยๆเงียบสงบลง จนนิ่งไปในที่สุด ตั้ม คงหยุดร้องไห้แล้ว ผมยังคงกอดน้องสุดที่รักของผมไว้ในอ้อมแขน สักพักผมจึงค่อยๆคลายวงแขนออก แล้วจับคาง ตั้ม ให้เงยหน้าขึ้น แววตาที่เศร้าสลดของน้องรัก ทำใหคนที่เป็นพี่ชายใจหายวูบ
“ไปล้างหน้าล้างตาซะก่อนนะ” ผมพูดเบาๆ
ตั้ม พยักหน้ารับ ผมจึงจูงมือ ตั้ม พากันเดินไปยังสวนหย่อมใกล้ๆนั้น ซึ่งมีก๊อกน้ำอยู่ด้วย
หลังจากที่ ตั้ม ล้างหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเสร็จแล้ว ผมก็พา ตั้มไปนั่งที่เก้าอี้เล็กๆใต้ต้นไม้ใกล้ๆนั้น
“บอกพี่ชายมา ใครทำอะไรน้องพี่ขนาดนี้ พี่ชายจะไปตะบันหน้ามัน” ผมเริ่มถาม
“......................................” ตั้ม ก้มหน้านิ่ง
“พวกศักดิ์ใช่มั๊ย เมื่อกี้ที่คุยกันก่อนไปกินข้าว พวกนั้นพูดอะไร ตั้ม ถึงได้เสียใจขนาดนั้น” ผมคิดว่าต้องเป็นพวกนั้นแน่ๆ
“......................................” ตั้ม ยังคงเงียบ
“พวก ศักดิ์ ใช่มั๊ย.........ต้องใช่แน่ พี่ชายจะไปถามพวกมันเอง จะตะบันหน้าพวกมันยับ” ผมลุกขึ้น ทำท่าจะเดินออกไป
“ไม่ใช่ พี่ชายอย่าไปมีเรื่องกับใครนะ ไม่ใช่พวก ศักดิ์ พี่ชายอย่าไปนะ” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมกับคว้ามือผมไว้
“แล้วใคร ตั้ม ต้องบอกนะถ้าคิดว่าคนคนนี้ยังเป็นพี่ชาย ตั้ม แต่ยังไงพี่ต้องตะบันหน้ามัน พี่ยอมไม่ได้” ผมนั่งลงไปอีกครั้ง
“งั้น พี่ชายตะบันหน้า ตั้ม ที” ตั้ม พูดกับผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ว่าไงนะ” ผมตกใจ “พี่ชายจะทำอย่างนั้นกับ ตั้ม ได้ยังไง”
“ก็..........” ตั้ม นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ก็คนที่ทำ ตั้ม เสียใจจนร้องไห้ ก็คือ ตั้ม เอง”
“.................................” ผมตกใจ ตั้ม คิดอะไรอยู่
“ตั้ม เองแหละที่ผิด เพราะ ตั้ม เป็นแบบนี้ พวกนั้นเขาถึงได้เกลียด ตั้ม” ตั้ม ก้มหน้าลง
“เรื่องที่ตัว ตั้ม ทั้งดำ ทั้งเหม็น ผอมเป็นไอ้แห้ง หน้าตาก็น่าเกลียด เรื่องพวกนี้ ตั้ม คงแก้อะไรไม่ได้ แล้วยังท่าทาง ทั้งเสียง ทั้งการพูดจาอีก ตั้ม เป็นของ ตั้ม อย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก จะให้ ตั้ม เปลี่ยน ตั้ม ก็ทำไม่ได้อีก สมแล้วที่เพื่อนเค้าเกลียดเอา............ตั้ม ผิดเองที่แก้ไขอะไรตัวเองไม่ได้” ผมเห็น ตั้ม ตาแดงๆ เหมือนว่ากำลังพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ ตั้ม เกลียดตัวเองที่ทำให้เพื่อนเกลียด”
“พี่ชาย ตั้มเกลียดตัวเอง”  ตั้ม พูดเสียงแผ่ว ในขณะที่น้ำตาหยดลงสู่พื้นทรายด้านล่าง แล้วก็ค่อยๆซึมหายลงไป
๑๗ ผิดสัญญา
ปอ นิ่งไปเมื่อฟังเรื่องที่ ราญ เล่าจบลง สมองกำลังนึกทบทวนสิ่งที่ ราญ เล่า....ตั้ม มันพูดขนาดนั้นเชียวหรือ จากสายตาที่ ปอ มองเห็นถึงความสดใสร่าเริงของ ตั้ม ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้ว่ามันจะคิดอะไรขนาดนั้น  ปอ ไม่อยากจะเชื่อ แต่ ราญ จะปั้นเรื่องหลอกเขาทำไม
“ทำไมมึงเล่าเรื่องพวกนี้ให้กูฟัง” ในที่สุด ปอ ก็ถามออกไป
“เพราะเราคิดว่านายควรรู้เรื่องพวกนี้ อย่างน้อยจะได้รู้ไว้ว่า ตั้ม มันคิดว่านายเป็นเพื่อนมาตลอด” ราญ ตอบ แล้วมองดูปฏิกิริยาของปอ
“แต่กูไม่อยากเป็นแค่เพื่อน กูอยากเป็นคนพิเศษสำหรับมัน” ปอ ระเบิดคำพูดออกมา แล้วมอง ราญ ด้วยสายตาที่ปนไปด้วยความอิจฉา “แบบมึง” ปอ ยังมองหน้า ราญนิ่ง
“ฮ่าๆ ปอ บอกมาให้ชัดๆหน่อยดีกว่า ว่าคำว่า คนพิเศษ ที่นายพูดน่ะ หมายถึงแบบไหน เราว่า คงไม่ได้หมายถึง พิเศษแบบพี่ชาย แบบที่เราเป็นหรอกนะ” ราญ มอง ปอ ยิ้มๆ ... สารภาพมาซะดีๆดีกว่า ไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง ปากอย่างใจอย่าง... ราญ นึกในใจ
“กู... กู...” ปอ อึกอัก ก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา ตัดสินใจไม่ถูกว่า ควรจะบอกคนตรงหน้านี้ถึงความรู้สักที่แท้จริงในใจของเขาหรือไม่ เขายังไม่แน่ใจว่า ราญ รู้สึกกับ ตั้ม เพียงแค่คำว่า ‘พี่ชาย’ เพราะสายตาของราญ เหมือนจะเยาะๆเย้ยๆเขาอย่างไรพิกล
“ไม่พูดไม่เป็นไร เอาเป็นว่าเราคิดว่าเรารู้แล้วกัน ว่านายรู้สึกยังไงกับ ตั้ม มัน เราถึงได้ยอมผิดสัญญา เล่าเรื่องนี้ให้นายฟัง”
“สัญญาอะไร” ปอ เงยหน้าขึ้นมามอง ราญ อีกครั้ง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“สัญญาที่เราให้ ตั้ม ไว้ ว่าเราจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง นี่ถ้า ตั้ม มันรู้คงโกรธ” ราญ เว้นระยะนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
“ไม่สิ มันคงเสียใจมากกว่า ตั้ม มันโกรธเป็นซะที่ไหน นายว่ามั๊ย” ราญ ยิ้มอย่างอบอุ่น เมื่อนึกถึง ตั้ม
“เออ กูยอมรับ กู.......กู.....รักตั้ม” ปอ พูดออกไปเบาๆ รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงเล็กน้อยที่พูดคำนั้นออกไป เป็นเพราะคำพูดประโยคสุดท้ายของ ราญ ทำให้เขาตัดสินใจบอกความในใจที่เขาเก็บไว้มานมนาน
“ดี” ราญ ตบไหล่ ปอ เบาๆ แล้ววางไว้อย่างนั้น
“จวนได้เวลาเรียนแล้ว มีอะไรไว้วันหลังค่อยคุยกัน” ราญ ปล่อยมือออกจากไหล่ของปอ แล้วพูดต่อ
“อย่าให้เราเห็น ตั้ม มันร้องไห้เพราะพวกนายอีกเป็นครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้นเราคงต้องผิดสัญญากับ ตั้ม มันอีกข้อ สัญญา ที่เราบอกมันว่าเราจะไม่มีเรื่องกับใคร เราไม่อยากผิดสัญญาข้อนี้ โดยเฉพาะกับเพื่อนของ ตั้ม เพราะมันจะยิ่งทำให้ ตั้ม มันเจ็บเป็นสองเท่า”
ราญ พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้ ปอ ยืนคิดทบทวนถึงเองราวในหลายวันที่ผ่านมาอยู่คนเดียว จนเสียงออดบอกเวลาเรียนดังขึ้น
๑๘ นอนไม่หลับ
เปิดเทอมแล้ว ปอ ก็ยังคงได้เจอพวกศักดิ์อยู่บ้าง ถึงแม้จะถูกแยกจากกลุ่มออกมาอยู่ห้อง ๑๒ ที่มีชื่ออย่างไม่เป็นทางการว่า
‘ห้องการงาน’ หรือที่หลายๆคนเรียกว่า
‘ห้องบ๊วย’ ส่วนใหญ่เขาก็มานั่งคุยกับ ศักดิ์ และพรรคพวกที่โต๊ะใต้ต้นไม้ ซึ่งมีอยู่หลายตัวรอบๆบริเวณสนามใหญ่ของโรงเรียน
“ไอ้ตั้ม แม่งไปหาพวกกูที่ห้องอีกแล้วเมื่อเย็นวาน” ชัย พูดขึ้นมา
“ไปหาพวกมึงเนี่ยนะ กูไม่เชื่อหรอก” ปอ หันมามองหน้าชัยด้วยความสงสัย
“อ้าว ก็พวกกูอยู่ห้องนั้นด้วย มันมาหาพวก ไอ้ราญ ทีไรก็ยิ้มให้พวกกูทุกที แบบนั้นแปลว่ามันมาหาพวกกูด้วยเหมือนกัน จริงป่ะวะ”
ชัย ว่าแล้วก็หันไปพยักเพยิดกับพรรคพวกที่อยู่ห้อง ๒ ด้วยกัน
“แต่กูหมั่นไส้แม่งหว่ะ ทำเป็นระริกระรี้ หน้าบานกับไอ้พวกห้อง ๒” ศักดิ์ว่า
“นั่นดิ ถ้ากูไม่คิดว่าจะมีเรื่องกับพวกห้อง ๒ นะ กูอยากจะเข้าไปตบกระบาลมันให้คว่ำ” สมชาย เสริม
“แต่กูว่า หมู่นี้ตัวมันดูเต็มๆหว่ะ กูว่าน่าฟัด” ชัย ว่ายิ้มๆ
“ฮ่าๆๆ มึงจะเอามันทำเมียหรือไงวะ” สิทธิ์ พูด “ว่าไปน่าลองนะมึง เค้าว่ามันส์ไปอีกแบบ”
“เฮ๊ย พวกมึงคิดอะไร เอี้ยๆกันวะ” ปอ พูดดังๆ
“ถ้ามึงไม่เอาด้วยก็ไม่ต้องเว๊ย งานนี้พวกกูหาโอกาสกันเอง เป็นยังไงเดี๋ยวค่อยมาเล่าให้มึงฟังแล้วกัน ฮ่าๆ” ศักดิ์ พูดแล้วหันไปหัวเราะกับอีกสามคนที่เหลือ
“งานนี้กูขอผ่านหว่ะ ไม่เอากะพวกมึงด้วยหรอก แม่งพิเรนท์ขึ้นทุกวันนะพวกมึง” พูดจบ ปอ ก็เดินออกจากโต๊ะไป
.......เวรแล้วไง จากที่แกล้งมันเล่นๆ สนุกๆกัน ท่าทางจะกลายเป็นเรื่องซะแล้ว กูไม่ยอมให้พวกมึงทำแบบนั้นเด็ดขาด ไอ้ตั้ม มันต้องเป็นของกูคนเดียว.......
....ผิวเนียนๆของมึง ต้องมีแต่มือกูที่ได้สัมผัส
...ตัวหอมๆของมึงต้องมีไว้ให้กูดมได้คนเดียว
... ทั้งตา ทั้งคิ้ว ทั้งปาก ทั้งแก้ม ทุกส่วนในตัวมึงต้องเป็นของกู ใครอย่าได้มาแตะของกูเชียว
..........จะว่าไปจากที่กูเห็นไกลๆ มึงดูเนื้อเต็มๆขึ้นเหมือนที่ ไอ้ชัย มันว่าจริงๆหว่ะ เอี้ยเอ๊ย....... ไอ้หมาตั้ม ทำไมมึงน่ารักจังวะ คิดถึงมึงแล้วกูสยิวจนนอนไม่หลับเลยหว่ะ พรุ่งนี้ก่อนนะมึง......พรุ่งนี้ก่อนกูจะไปหามึง
...โอย เสร็จซะที ทำไมงานมันเยอะแบบนี้วะ กินข้าวเสร็จยังต้องมานั่งทำต่ออีก... ปอ นึกในใจ ...เลยยังไม่ได้ไปหาไอ้ลูกหมาของกูเลย ไม่ได้ ไม่ได้ วันนี้ยังไงต้องไปให้ได้...
คิดแล้ว ปอ ก็ไปยังตึก ๗ ที่อยู่ตรงข้ามกับตึก ๓ ที่เขาอยู่ โดยมีสนามใหญ่ และ ตึก ๑ คั่นอยู่
“ไอ้ตั้ม อยู่รึเปล่า” ปอ ถามกลุ่มที่ยืนคุยกันอยู่ตรงประตูหน้าห้อง ๖ เห็นไอ้คนนั้นมองๆเข้าไปในห้องแล้วหันมาตอบ
“ไม่อยู่ ลองไปดูห้อง ๒ สิ มันไปบ่อยๆ” ปอเห็นคนนั้นตอบพลางมอง ตัวอักษรกลุ่ม ที่ปักอยู่เหนือชื่อตรงอกเสื้อขวาด้านบนของกระเป๋าเสื้อ ซึ่งบอกให้รู้ว่าอยู่ห้องไหน
“เออ ขอบใจ” แล้ว ปอ ก็หันตัวเดินไปห้อง ๒
“ปอ ทางนี้โว๊ย มึงมานี่ได้ไงวะ” สิทธิ์ตะโกนเรียกมาจากทางหลังห้อง เมื่อ ปอ ชะโงกหน้าเข้าไป
“มาหาพวกมึงนั่นแหละ ไม่เจอพวกมึงหลายวัน มัวแต่ทำรายงาน” ปอ พูดแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อน ...จะให้พวกมันรู้ได้ยังไงวะ ว่ากูมาดูว่า ไอ้ตั้ม มันมาอยู่นี่รึเปล่า เสียฟอร์มตายห่าเลย...
คุยไปก็มองไปรอบๆห้อง ...พวก ราญ มันก็อยู่นี่ครบนี่หว่า แล้วมันไปไหนของมันวะ... ปอ คิด
...เอ๊ะ หรือว่ามันไปห้องสมุดวะ แหงเลยหว่ะ ทำไมเพิ่งนึกออกวะ...
“เฮ๊ย กูไปก่อนนะ เพิ่งนึกได้ มีธุระต้องทำหน่อย” พูดจบ ปอ ก็วิ่งออกจากห้องไป
“อะไรของมันวะ เพิ่งคุยกันได้นิดเดียว แล้วธุระอะไรของมันวะรีบซะขนาดนั้น” สมชาย บ่น
“มันไปตามควายมั๊ง” ศักดิ์ พูด แล้วก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนในกลุ่ม
...ปอ มันไปตามลูกหมาน้อยของมันต่างหากพวกนี้มันไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ ... ราญ คิด เขารู้ทันทีว่า ปอคงมาตามหาตั้ม เพราะ ตอนที่ ปอ คุยกับพวกศักดิ์ตามันมองมาทางนี้เหมือนสำรวจหาอะไรอยู่ตลอดเวลา เมื่อเขาหันไปทาง ชัย ก็เห็น ชัยหันมายิ้มให้เขาอย่างรู้กัน

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมกาๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

มีคนจริงใจซะทีนะ

sosarin

ขอบคุณคับ

pearl9845

ขอบคุณครับ