++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

...ปอ มันไปตามลูกหมาน้อยของมันต่างหากพวกนี้มันไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ ... ราญ คิด เขารู้ทันทีว่า ปอคงมาตามหา
ตั้ม เพราะ ตอนที่ ปอ คุยกับพวกศักดิ์ตามันมองมาทางนี้เหมือนสำรวจหาอะไรอยู่ตลอดเวลา เมื่อเขาหันไปทาง ชัย ก็เห็น ชัยหันมายิ้มให้เขาอย่างรู้กัน
๑๙ เมิน
...กูว่าแล้ว นั่งอยู่นั่นไง นั่งอยู่ได้ที่เดิมๆ มึงไม่คิดจะเปลี่ยนไปนั่งมุมอื่นของห้องมั่งเหรอไงวะ...
...สมาธิดีเหมือนเดิมนะมึง ตั้งอกตั้งใจอ่านใหญ่ เพลินตรงไหนวะ อ่านหนังสือเนี่ย...
ปอนึกถึงวันนั้น ที่ตั้มนั่งลอกสมุดจดงานของ ราญ อยู่ที่โต๊ะตัวนั้น ขนาด ปอ เดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ ตั้ม ก็ยังไม่รู้สึกตัว เพราะกำลังมีสมาธิกับสมุดจดงานตรงหน้า เป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนว่า หากตั้มทำงานหรืออ่านหนังสือด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจแบบนั้นละก็ ต่อให้ฟ้าถล่มมันก็ไม่สนใจ
ปอ มองไปยังหน้าใสๆรูปไข่ ปอยผมที่ลงมาปรกหน้าผากอยู่บางๆ รับกับคิ้วที่เป็นเส้นเรียวยาวไปจนจรดหางตา กรอบแว่นกลมๆ ยิ่งทำให้ดวงตาโตใต้เลนส์เหมือนยิ่งมีประกายมากกว่าเคย...
อ้าว มันเปลี่ยนแว่นทำไมวะนั้น แล้วทำไมมันมีแว่นหลายอันจังวะ... ปอ นึกขณะที่ ตั้ม เปลี่ยนแว่นจากอันที่กรอบเป็นวงกลม มาเป็นกรอบแว่นตาทรงรีไปตามยาว
ความที่สายตาของตั้มผิดปรกติกว่าคนทั่วไป ตาซ้าย-ปรกติ ขณะที่ตาขวา-สั้นถึง ๕๕๐ มันจะทำให้ ตั้ม เกิดอาการ ‘เมา’คล้ายการเมารถหรือเมาเรือ หากเดินในขณะที่ใส่แว่นสายตากรอบทรงกลม ซึ่งตัดเลนส์มาเพื่อใช้สำหรับการอ่านหนังสือโดยเฉพาะ ตั้มจะเดินได้ตามปรกติ หากใส่แว่นสายตากรอบวงรีที่ตัดเลนส์มา ให้สายตาปรับภาพได้เหมาะกับการเดิน แต่ภาพที่เห็นในสายตาจะชัดเจนอยุ่ในระยะเพียง ๑-๒ เมตรเท่านั้น ในระยะที่ไกลกว่านั้น ก็จะเป็นเพียงภาพเบลอๆ ตั้ม จึงไม่สามารถรู้ได้ว่าคนที่ยืนอยู่ไกลๆนั้นเป็นใคร กรรมพันธุ์ทางสายตาของพ่อและแม่ ตกทอดมาสู่ลูกชายคนเล็กคนละครึ่งอย่างพอดิบพอดี  .....คนละข้าง....  ตาซ้ายจากพ่อ ตาขวาจากแม่
...เฮ๊ย แว่นกลมๆแม่งก็น่ารักขึ้นเยอะแล้ว แต่แว่นรีๆอันนี้ใส่แล้วน่ารักโคตรๆเลยหว่ะ... ปอนึก
...อ้าว แล้วมันจะไปไหนวะ มองเห็นกูแล้วเดินหนีเหรอวะ...ปอ มอง ตั้ม ที่เดินออกจากห้องสมุดไปทางอีกประตูหนึ่ง
“มึงนะมึง ทำเมินกู” ปอ คำรามเบาๆในลำคอ...แม่งเดินหนีกูนะมึง... ปอ นึกพลงพลิกตัวไปมาบนเตียงนอน ...นอนไม่หลับอีกแล้วเว๊ย......หรือมันมองไม่เห็นวะ มันสายตาสั้นนี่หว่า... ปอ นึกแก้ตัวให้ ตั้ม ...ไม่สิ มันใส่แว่นแล้ว มันต้องเห็นชัดขึ้น มันต้องเห็น มันเห็นกูแล้วเดินหนี เมื่อก่อนมันไม่เคยทำแบบนี้ มันโกรธอะไรกูวะ หรือมันเกลียดกูแล้ว ... ปอ ยังพลิกตัวไปมา...เฮ๊ย หรือพวกแม่งทำไปแล้ววะ ฉิบหายแล้ว ... ปอ ผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง ... ไม่มังวะ ถ้าทำไปแล้ว พวกมันต้องคุยอวดแล้ว คงไม่เฉยกันแบบนี้ ... ปอ สบายใจขึ้นมาหน่อย เลยเอนตัวลงนอนต่อ ...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูลองไปหามันที่ห้องใหม่ แล้วกูจะบอกมันยังไงวะ ถ้ามันถามว่าไปหามันทำไม ... ปอ กระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา ...เออ ใช่ ต้องทำเป็นไปถามมันว่า ทำไมมันเดินหนีที่ห้องสมุด เออ เข้าท่าหว่ะ .... คิดถึงตอนนี้ ปอ ก็ผลอยหลับไป
ช่วงพักเที่ยงวันต่อมา ปอ ยืนพิงรั้วริมระเบียงอยู่แถวๆประตูหน้าห้อง ๖ คนในห้องบอกว่า ตั้ม ไปซื้อของที่ห้องสหกรณ์ของโรงเรียนกับคนที่ชื่อ วินท์ กับ เบ๊ รออยู่สักพัก ปอ ก็เห็นตั้มเดินมากับคนที่คิดว่าชื่อ วินท์ แต่ไกล ในมือทั้งคู่ถือกระดาษวาดเขียนมาคนละปึก
เดินซะชิดกันเชียวนะมึง ไอ้ตี๋นี่เหรอวะที่ชื่อ วินท์ หล่อเหมือนกันนี่หว่าแต่สู้กูไม่ได้หรอก ฮ่าๆ ถึงจะสูงกว่ากูหน่อยก็เหอะ ยังไงกูกินขาด อ้าว คุยกันใหญ่นะมึง...
เฮ๊ย มองกูแล้วเมินอีกแล้วเหรอวะ ... ปอ คิด เมื่อเห็นสายตาภายใต้กรอบแว่นรีๆมองมา แล้วหันกลับไปคุยกับคนข้างๆเหมือนกับมองไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น ...เดี๋ยวกูจะดูว่ามึงจะเมินกูอีกมั๊ย ...คิดแล้วปอก็เดินตรงไปที่คนทั้งสอง แล้วก็...................เดินสวนกับคนทั้งสองที่กำลังคุยกันไป... เฮ๊ย กูเดินเฉียดขนาดนี้แล้วยังมองไม่เห็นกูอีกเหรอวะ ... ปอ หันกลับมามองทั้งสองคนที่เดินหายเข้าไปในประตู
ห้อง ๖...มึงจำไว้นะ ทำเป็นไม่เห็นกู มึงเห็นเพื่อนใหม่สำคัญกว่ากู แล้วมึงจะรู้สึก...ปอ คิดแล้วอดพูดดังๆไม่ได้ “โมโหเว๊ย”
“โมโหอะไรวะ มาๆ พวกไอ้ศักดิ์อยู่ที่ห้องพอดี เข้าไปคุยกัน” สิทธิ์โผล่มาจากไหนไม่รู้ สะกิด ปอ ทางด้านหลัง
“เฮ๊ย มาเมื่อไรวะ” ปอ ตกใจ ... เมื่อกี้มันเห็นรึเปล่าวะ
“เดินมาจากห้องน้ำ กำลังจะกลับห้อง มองมาเห็นเอ็งพอดี ไปๆ ว่างก็ไปนั่งคุยกัน” สิทธิ์ พูดจบก็เดินไปยังห้อง ๒...ไว้พรุ่งนี้ก็ได้วะ... ปอ คิดแล้วก็เดินตาม สิทธิ์ไป
“ตั้ม อยู่มั๊ย” ปอ ถามกลุ่มเดิมที่นั่งคุยกันอยู่ตรงประตูห้อง ๖
“อยู่ข้างในแน่ะ แป๊บ เดี๋ยวเรียกให้” หนึ่งในกลุ่มนั้นตอบ ปอ แล้วหันตัวตะโกนไปทางหลังห้อง “ตั้ม โว๊ย ตั้ม........มีหนุ่มหล่อมาหาอีกแล้วหว่ะ”  ตามด้วยเสียงเป่าปากวี๊ดวิ้วจากพวกที่เหลือในกลุ่มนั้น
“เจอตัวซะทีนะ เห็นมาหาหลายหนและ” คนหนึ่งในกลุ่มหันมาพูดยิ้มๆกับ ปอ...ไหนดูหน่อยสิวะ ว่ามันนั่งตรงไหน... ปอ ชะโงกหน้ามองเข้าไปทางหลังห้อง เขาก็มองเห็น ตั้ม นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะมุมในสุดของห้อง มีคนที่เขาจำได้ว่าชื่อ วินท์ ยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางใกล้ชิด มือข้างหนึ่งของ วินท์ เหมือนจะโอบไหล่ ตั้ม อยู่ ในขณะที่อีกมือหนึ่งจับมือ ตั้ม วาดหรือระบายอะไรสักอย่างในกระดาษวาดเขียนตรงหน้า... เฮ๊ย มึงอี๋อ๋อกันขนาดนี้เลยนะ ไม่อายคนในห้องมั่งเลยเหรอวะ ... ปอ คิดอย่างหัวเสีย ... อ้อ แบบนี้สินะ มึงถึงได้เมินกู...ปอ สะบัดหน้าเดินถอยห่างออกไปจากประตู... แล้วทำไมยังไม่มาอีกวะ ทางแค่เนี๊ย เดินช้าจริงนะมึง ... มองเข้าไปอีกทีก็เห็น ตั้ม เดินก้มหน้ามองพื้น ค่อยๆเดินมาช้าๆ .. ทำไมมันเดินช้าขนาดนั้นวะ แล้วดูมัน เดินจับโต๊ะยังกับคนพิการ เดินไม่ได้
“ว่าไง ปอ” ตั้ม เดินมาถึงประตูห้อง แล้วเงยหน้ามามอง พอเห็นว่าเป็น ปอ ก็ยิ้มกว้างพร้อมกันทักทายออกมา ... หนอยทำมาเป็นยิ้มนะมึง น่ารักฉิบหาย หัวใจกูจะละลายเพราะยิ้มมึงนี่แหละ ... ปอ คิดในใจ ขณะที่มองหน้ายิ้มๆของ ตั้ม...เฮ๊ย ไม่ได้ดิ กูต้องโกรธ อย่ายิ้มออกไปเชียวนะมึง ต้องทำท่าโกรธไว้ก่อน เดี๋ยวมันเหลิง ต้องปราบมันให้อยู่ซะตั้งแต่ตอนนี้ ...
“อ้อ.......ยังจำกูได้เหรอมึง......มานี่” ปอ คว้ามือ ตั้ม ลากตรงไปยังรั้วเหล็กริมระเบียง ... โอย นุ่มหว่ะ มือมันยังนุ่มเหมือนเดิม ตัวมึงยังหอมเหมือนเดิมมั๊ยวะ อ้าว แล้วฝืนตัวไว้ทำไมวะ ทำไมไม่เดินตามกูมา...ปอ คิด แล้วหันไปหา ตั้ม
“เป็นไร เห็นผู้ชายมาหาเลยทำเล่นตัวหรือมึง” ...แกล้งดุมันไป หน้าจ๋อยเชียวมึง...
“ปอ เราไม่อยากไปยืนตรงนั้นอะ เรากลัวความสูง” ตั้ม มันตอบทำหน้าแหยๆ ...เออ มันกลัวความสูงนี่หว่า ลืมไป บันไดบางตึกชันๆกว้างๆ มันยังเดินไม่ได้ ต้องมีคนจูงลงบ่อยๆ ลากมันไปคุยตรงไหนดีวะ อ้อ นึกได้แล้ว ...
“เออ กูลืมไป งั้นไปกับกูตรงโน้น”
พูดจบ ปอ ก็เดินลาก ตั้ม ให้เดินตามไปด้วยอย่างรวดเร็ว ไม่ได้สนใจกับอาการของตั้มที่หน้าซีดลง พลางเอามือกดหัวคิ้วไว้เหมือนมีอาการอะไรสักอย่าง
๒๐  ที่ว่าอะไรมันคืออะไร
เมื่อหมดชั่วโมงเรียนคาบวิชาสุดท้ายของวัน หลังจากที่เพื่อนๆในห้อง ยกเก้าอี้ขึ้นวางคว่ำไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มทำการกวาดห้องเรียนเริ่มจากทางโต๊ะ วินท์ ซึ่งเป็นมุมสุดทางหลังห้อง ไล่มาทางหน้าห้อง เพราะเป็นเวรทำความสะอาดห้องของผมพอดี
“แผลที่มือ ตั้ม ได้แต่ ใดมา” โจ้เดินเข้ามาชี้ที่ผ้ากอตที่แปะอยู่ง่ามมือผม ตามมาด้วยเสียงวี๊ดวิ๊ว ของเพื่อนๆ ๒-๓ ในบริเวณนั้น
“......................” ผมอมยิ้มให้กับกลอนทะเล้นของโจ้ ไม่ได้ตอบอะไร
“ทะเลาะกับหนุ่มหล่อมา จึ่งได้” บัติ ต่อกลอนให้
“ทะเลาะกันเรื่องใดนา วานบอก”โจ้ ยังไม่หยุด สมกับที่มี่ครูที่ปรึกษาเป็นครูสอนวิชาภาษาไทย
“หนุ่มหึงนึกว่านอกใจไซร้ จึ่งได้แผลมา ฮ่าๆๆ” ชัช เข้ามาร่วมวง พร้อมกับหัวเราะประสานกับสองคนนั้น
“ตลกแล้ว ใครหึงใคร พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง” ผมทนไม่ไหวเลยพูดออกไป แต่ยังคงกวาดพื้นไปเรื่อยๆ
“อ้าวก็หนุ่มคิ้วเข้มๆห้องการงาน ที่มาหานายตอนกลางวันบ่อยๆไง” โจ้บอก .....ผมกวาดพี้นอยู่ เลยฟังมั่ง ไม่ฟังมั่ง
“เห็นจูงมือลากกันไป ลากกันมา ตั้งแต่เรียน ม.๑ ไม่ใช่เหรอ” ชัช เสริม ผมฟังแล้วสงสัยว่าพวกนี้เห็นอะไร ตั้งแต่ตอนไหน
“นั่นดิวะ แล้วคบกันไปถึงไหนแล้ว อยากรู้หว่ะ” บัติ ยื่นหน้ายิ้มกวนๆเข้ามาถามผม
“ถ้าเป็นคนที่มาหาเราเมื่อกลางวัน ก็เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.๑ อะ ปอ เค้าไม่ค่อยชอบขี้หน้าเรา เกลียดเราออกจะตาย ไม่ได้สนิทอะไรกันหรอก” ผมตอบพลางกวาดพื้นไปเรื่องๆ ไม่ได้เห็นว่า ทั้งสามคน มองหน้ากันเลิกลั่ก
“ไม่จริงมั๊ง....อ้อ ชื่อ ปอ เหรอ ถ้าไม่สนิทกันทำไมมาหานายที่ห้องบ่อยๆ” โจ้ บอก
“บ่อยอะไรกัน ก็เพิ่งมาเมื่อกลางวันนี้ครั้งเดียวเองไม่ใช่เหรอ” ผมหยุดกวาดพื้น หันมามอง โจ้ ด้วยสีหน้า งง งง
“เอ็งอย่ามาทำไม่รู้เรื่อง คบกันไปถึงไหนแล้ว บอกมาเร็วๆ” บัติ พูดพลางยิ้มประหลาดๆ แล้วทั้งสามคนก็พร้อมใจกันยื่นหน้ากวนๆเข้ามาใกล้ๆ ทำท่าตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบ
“ไหน ลองสาธิตให้ดูหน่อยดิ๊ ว่าไอ้ถึงไหนที่ว่าน่ะ มันคือถึงไหน” ผม ยื่นหน้าเข้าไปมั่ง แล้วพูดกับ บัติ ทั้งสามคนสะดุ้งถอยไปคนละก้าว วงแตกกระจาย
“เฮ๊ย.......เอ็งจะให้ข้าสาธิตกับเอ็งเนี่ยนะ เอ็งเอาจริงอะ” บัติ พูดทำท่าทางตกอกตกใจ
“อื้อ......ก็จะได้รู้ไง ว่าไอ้ถึงไหน ที่นายว่าเนี่ย มันคือ ถึงไหนกันแน่” ผมยังคิดอยู่ว่า ตกใจอะไรกันนักหนา แล้วไอ้ถึงไหนเนี่ย มันอะไร
“เอาอย่างละเอียดเลยป่ะวะ ตั้ม ฮ่าๆ” โจ้ถาม
“มีละเอียดไม่ละเอียดด้วยเหรอ ถ้ามันละเอียดมากก็ทีละนิดก็ได้อะ” ผมยังคงตอบไปด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮ่าๆ เอาเลยเว๊ย บัติ เอาเลย เอาเลย”โจ้ เชียร์
“นั่นดิเว๊ย บัติ เอาเลย เค้าท้ามาแล้วนะมึง ไม่งั้นเสียเชิงชายนะเว๊ย ฮ่าๆ” ชัช เชียร์อีกคน ผมมอง โจ้ กับ ชัช หัวเราะสลับกับ บัติ ที่ทำหน้าพิกลพิกล เพื่อนคนอื่นๆที่ทำเวรอยู่เริ่มหยุดมือหันมามอง
“ไม่ดีกว่าหว่ะ กูไม่อยากรู้แล้ว” บัติ ตอบ หลังจากเงียบไปสักพัก แล้วก็หัวเราะแหะๆ ค่อยๆเดินออกไปกวาดห้องอีกด้านหนึ่ง
“งั้นนายอะ สาธิตได้ป่ะ” ผมหันไปทาง โจ้
“เฮ๊ย......นายจะบ้าเหรอ” โจ้ ตะโกนอย่างตกใจ แล้วก็รีบเดินไปเอาที่โกยผง มาโกยขยะที่เมื่อสักครู่กวาดมารวมๆกันไว้
ผมหันไปทาง ชัช แต่ไม่ทันจะพูดอะไร ชัช ก็เดินหนีไปทำความสะอาดกระดานดำซะแล้ว มองไปดูคนอื่น เห็นก้มหน้าก้มตาทำเวรไป เหมือนมีบางคนแอบหัวเราะจนตัวสั่นชียว
“แล้วตกลง ไอ้ ‘ถึงไหน’ เนี่ยมันอะไรกันแน่” ผมบ่นพึมพัมกับตัวเอง แล้วก็กวาดพื้นห้องต่อไป
“แบบนี้เรียกว่าอะไรดีวะ ซื่อ โง่ หรือไร้เดียงสาวะ” บัติ ถาม โจ้ หลัวจากที่ ตั้ม สะพายเดินเป้ออกไปจากห้อง
“กูบอกแล้ว มันไม่รู้เรื่องหรอก” ชัช พูด
“ว่าไปมันก็ตลกหว่ะ น่ารักดี แบบนี้กูถึงกล้าสนิทกับมัน ถ้าเป็นแบบกลุ่ม................... ก็คงไม่ไหว” โจ้ พูดถึงกลุ่มกระเทยกลุ่มใหญ่
ของโรงเรียน แล้วก็พูดต่อ
“ว่าไปกูเห็นใจไอ้คนชื่อ ปอ หว่ะ คงอีกนานกว่าไอ้ ตั้ม มันจะรู้จักเรื่องแบบนี้”
หลังจากทำเวรเสร็จแล้ว ผมก็สะพายเป้เดินไปห้อง ๒ คิดว่าเดี๋ยวจะถาม ราญ ว่า ปอ เป็นอย่างไรบ้าง เพราะป่านนี้ ปอ คงกลับบ้านไปช่วยงานที่บ้านแล้ว
“เต่า กับ ราญ มันกลับบ้านไปแล้ว” ต่อ บอก
“งั้นเรากลับก่อนนะ” ผมบอก ต่อ กับ กร ที่นั่งทำงานด้วยกันอยู่  คงเป็นรายงานอะไรสักวิชา
“เออๆ เดี๋ยวบอก ตุ่ม กับ จก ให้ พวกมันไปซื้อขนมกันอยู่ เดี๋ยวพวกเราคงอยู่ทำรายงานกันก่อน เดี๋ยวค่อยกลับ” ต่อ บอก
“ตั้ม มือหายไวไวนะ แล้วระวังตอนอาบน้ำ อย่าให้โดนน้ำล่ะ เดี๋ยวจะหายช้า” กร พูดยิ้มๆ
“นายก็ไปอาบให้มันซะเลยสิ ฮ่าๆ” ต่อ หัวเราะร่วน
“ถ้า ตั้ม เค้าอนุญาตนะ” กร หันมามองผมยิ้มๆ
“จะจับเรากดน้ำซะล่ะไม่ว่า” ผมหัวเราะตอบ กร ไป แล้วผมก็เดินออกมาจากห้อง ๒ ออกไปยังป้ายรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามโรงเรียน เพื่อขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน ทั้งที่ในใจยังสงสัยในเหตุการณ์เมื่อกลางวันไม่หาย
..........ทำไม ปอ ถึงได้ดูโกรธขนาดนั้น แล้วพูดอะไรไม่เข้าใจสักอย่าง
......... ปอ ได้แผลมั่งหรือเปล่า ถึงได้ไปไม่ทำแผลที่ห้องพยาบาล
......... แล้ว ราญ คุยอะไรกับ ปอ บ้างเมื่อตอนกลางวัน ราญ คงไม่เล่าเรื่องนั้นให้ ปอ ฟังหรอกนะ
ก็พี่ชายสัญญากับน้องแล้วนี่ ผมยังจำได้ที่ ราญ.....พี่ชายที่แสนดี พูดกับผม
“อื้อ พี่ให้สัญญา พี่ไม่ไปมีเรื่องกับใครที่ไหนหรอก แล้วเรื่องนั้นด้วย เอาเป็นว่ามันเป็นความลับของพวกเราดีมั๊ย”
๒๑ สัปดาห์นี้วุ่นวายจริง
ปรกติผมเป็นคนเข้านอนไว เพราะต้องตื่นตั้งแต่ตี ๕พอเวลาประมาณสามทุ่มหรือสามทุ่มครึ่ง ผมก็จะหลับแล้ว แต่คืนนี้ ผมยังไม่หลับถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มกว่าๆแล้วก็ตาม ...ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันเสาร์ตื่นสายได้...คิดได้แบบนั้น ผมก็นอนคิดต่อไปว่าทำไม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

ปออย่าให้ไอพวกศักดิ์เอาตั้มไปนะะะะ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ปอทำอะไรตั้มนะ

pearl9845

ขอบคุณครับ