++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
๒๑ สัปดาห์นี้วุ่นวายจริง
ปรกติผมเป็นคนเข้านอนไว เพราะต้องตื่นตั้งแต่ตี ๕พอเวลาประมาณสามทุ่มหรือสามทุ่มครึ่ง ผมก็จะหลับแล้ว แต่คืนนี้ ผมยังไม่หลับถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาถึงสี่ทุ่มกว่าๆแล้วก็ตาม ...ไม่เป็นไร พรุ่งนี้วันเสาร์ตื่นสายได้...คิดได้แบบนั้น ผมก็นอนคิดต่อไปว่าทำไม
สัปดาห์นี้ถึงได้มีเรื่องอะไรมาก่อกวนผมได้มากมายนัก เมื่อตอนกลางวันก็ไปมีเรื่องกับ ปอ จนได้แผลมา ที่บ้านคาดคั้นจะเอาความจริงให้ได้ เพราะไม่เชื่อที่ผมบอกว่า หกล้มแถวๆสวนหย่อม แล้วมือไปโดนขอบกระถางต้นไม้แถวนั้น
นั่นสิ เนื้อแหว่งเป็นรูแบบนั้น ใครจะเชื่อ แต่ผมก็ยังคงยืนยันแบบนั้น ถึงแม้จะถูกถามเอาตอนที่กำลังเผลอก็ตาม พอผมยืนยัน นั่งยัน กระทั่งอ่านหนังสืออยู่เพลินๆก็ยังยัน ขนาดนั้น ที่บ้านก็เลยเลิกถามไป
ผมไม่ยอมพลาดได้หรอกครับ เรื่องแบบนี้ ผมท่องไว้แล้วจนขึ้นใจตั้งแต่ตอนนั่งรถประจำทางมาต่อรถสองแถวคันโตๆกลับบ้าน รู้สึกผิดมากเหมือนกันที่โกหกออกไป แต่ถ้าผมพูดความจริง ผมไม่แน่ใจว่าทางบ้านผมจะไปเอาเรื่องกับ ปอ ถึงที่โรงเรียนหรือไม่ เพราะเคยมีเรื่องทำนองนี้มาแล้ว สมัยที่ผมเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาในโรงเรียนคริสต์แห่งหนึ่ง
พอมาตอนเย็น พวก โจ้ ก็มาทำเจ้าบทเจ้ากลอนอะไรไม่รู้ แต่ผมว่าเรื่องอะไรก็ไม่ทำผม งง เท่ากับเรื่องเมื่อตอนต้นสัปดาห์หรอกครับ
เมื่อวันอังคารเวลาเย็นมากแล้ว หลังจากที่เพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมนั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่งใต้ต้นหูกวางบริเวณสนามใหญ่ ความจริงผมไม่ค่อยมีหัวในเรื่องศิลปะแบบนี้มากนัก ถึงแม้ชื่อของผมน่าจะทำให้ดูเหมือนมีฝีมือก็ตาม ( ตั้งมาผิดแหงๆ -*- ตอนนั้นผมคิด แต่.......... ) ปรกติงานศิลปะผมจะได้คะแนนแย่มาก พอได้ วินท์ มาสอน ผมก็เข้าใจเรื่องของ แสง สีและเงา มากขึ้น งานของผมก็ได้คะแนนดีตามขึ้นมาด้วย ผมพยายามหาเวลาว่างและโอกาสในการฝึกเพิ่มเติม เพื่อให้สมกับที่ วินท์ อุตส่าห์มาช่วยสอนผมบ่อยๆในเวลาพัก เหมือนวันนี้ที่ผมกำลังแลเงารูปต้นหูกวางอยู่หลังจากที่ร่างเสร็จ ขณะที่สมาธิของผมกำลังอยู่ที่รูปบนกระดาษ ผมไม่ได้สนใจเลยว่ามีคนหลายคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ทำอะไรอยู่วะ มึง” เสียงดังขึ้นข้างๆผม พร้อมกับมีคนนั่งลงมาข้างๆ บนเก้าอี้ยาวตัวที่ผมนั่งอยู่ แล้วมีคนอีกสองคนนั่งลงบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามผม
“วาดอะไรวะ กูดูหน่อย” คนที่นั่งข้างๆผมชะโงกหน้ามาดู นั่นแหละผมถึงได้รู้สึกตัว
“แฮะๆ อย่าดูเลย ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร” ผมยิ้มแห้งๆตอบ ศักดิ์ ที่ชะโงกหน้ามาดูรูปที่ผมกำลังวาดอยู่
ความจริงแล้วผมก็กลัวๆเหมือนกันว่า พวกนี้จะเข้ามาแกล้งอะไรผมอีกหรือเปล่า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า คงไม่มีอะไรกระมัง เพราะพอขึ้น ม.๓ แล้วเหมือนว่าพวกนี้จะหยุดแกล้งผมไปโดยไร้สาเหตุ ผมคิดว่าอยู่ต่างห้องกัน เลยไม่ค่อยเจอกัน จึงไม่มีโอกาสซะละมากกว่า เพราะเวลาผมไปห้อง ๒ ผมมักอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักเสมอ แต่บางทีผมก็หันไปยิ้มทักพวกนี้บ้าง ก็เคยเรียนด้วยกันมาตั้ง ๒ ปีนี่ครับ จะให้ทำเป็นเมินเหมือนคนไม่รู้จักกันมันก็กระไรอยู่ มันเป็นมารยาทอันพึงปฎิบัติที่ทางบ้านผมสอนไว้ ซึ่งพวก ราญ จะคอยบอกผมเสมอว่าพวกนี้นั่งรวมกันอยู่ตรงไหน เพราะผมมองไม่ค่อยชัดหรอกครับ T-T
“วาดรูปมันจะไปสนุกอะไรวะ ไปทำอะไรสนุกๆกับพวกกูดีกว่า” ศักดิ์ พูด แล้วก็ยิ้มแปลกๆมาให้ผม
“ทำอะไรเหรอ” ผมหันไปมอง ศักดิ์ ด้วยความสงสัย ในขณะที่ สิทธิ์ กับ สมชาย หัวเราะกันเบาๆ
“ป่ะ ตามกูมา เดี๋ยวพวกกูจะพามึงขึ้นสววรค์” ศักดิ์ พูดแล้วทำท่าจะคว้ามือผม
“อะไรของนาย ชวนเราไปตายเหรอ ม่ายเอาอะ” ผมเลื่อนมือหลบมือของศักดิ์ ตอบไปพลางส่ายหน้าดิ๊กๆ พวกนั้นมองเห็นอาการตกใจ บนหน้าผมแล้วก็หัวเราะกันร่วน
“ตายบ้านมึงสิ” สมชาย พูด “พวกกูจะพามึงไปมีความสุขต่างหากละเว๊ย”
“ความสุขไร ต้องขึ้นสวรรค์” ผมยังถามออกไปอย่าง งงๆ พวกนี้จะทำอะไรกันแน่
“มึงไม่เข้าใจจริงๆ หรือแกล้งโง่วะ” สิทธ์ พูดขึ้นมาบ้าง “ไปให้พวกกูเอาแล้วมึงจะมีความสุขเหมือนขึ้นสวรรค์ไง” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังๆของทั้งสามคน
ผม นึกไปถึงเนื้อหาบางเรื่องของวิชาสุขศึกษาที่ได้เรียนมา เริ่มเข้าใจถึงเรื่องอะไรอย่างเลือนลาง เพราะสิ่งที่เขียนอยู่ในแบบเรียนนั้น ยังไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวผม
“เราไม่เข้าใจ” ผมพูดออกไป
“ไม่เข้าใจอะไรวะ พูดแบบนี้มึงยังแกล้งไม่รู้เรื่องอีกเหรอ” ศักดิ์ พูดด้วยอาการฉุนเฉียว
“เราเข้าใจเรื่องที่พวกนายเริ่มเป็นผู้ใหญ่ เลยต้องหาทางระบายออก แต่เราไม่เข้าใจว่า ทำไมพวกนายมาหาเราแบบนี้ เราไม่ใช่ผู้หญิงนะ ที่สำคัญ พวกนายเกลียดเราไม่ใช่เหรอ”ประโยคสุดท้าย ผมพูดเสียงเบา พอพูดจบผมก็ก้มหน้านิ่ง
“กูแค่อยากลองเว๊ย ไม่ได้พิศวาสอะไรมึงนักหรอก” สมชายพูดขึ้นมา เสียงหยันๆ
“นั่นสิ” ผมเงยหน้าขึ้นมาพูด “ถ้าอย่างนั้นนายไม่ไปหาพวก ...........ไม่ดีกว่าเหรอ” ผมเอ่ยชื่อกลุ่มกะเทยที่จัดว่าดังเอาการโนโรงเรียน
“พวกนั้นกูลองมาแล้ว กูเลยอยากลองกับมึงบ้างไง” ศักดิ์ พูดกับผมด้วยตาวาวๆ ผมเริ่มกลัวแล้วครับ คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี
“ว่าง่ายๆน่ะมึง ไปกับพวกกูดีกว่า แล้วมึงจะติดใจ” พูดจบ สิทธิ์ ก็ลุกขึ้นเดินมาหาผม
“ถ้าพวกนายจะลากเราไปทำอะไรแบบนั้น เราร้องจริงๆนะ เราจะร้องเรียกคนจริงๆนะ” ผมเริ่มรนแล้วครับ
“ทำเป็นเล่นตัวนะมึง อย่างมึงน่ะอย่าคิดว่าจะมีผู้ชายที่ไหนมาสนใจเลย แล้วมึงจะสียดายนะเว๊ยที่ไม่ไปกับพวกกูวันนี้” สมชายพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ ใส่ผม
“เออ กูไม่ยุ่งกับมึงก็ได้ เล่นตัวนักนะมึง แค่นี้ทำเป็นหน้าซีดจะร้องไห้ เห็นแล้วหมดอารมณ์หว่ะ” ศักดิ์พูด “เฮ๊ย ไปกันดีกว่าหว่ะ รำคาญแม่ง” พูดจบ ศักดิ์ก็เดินออกไปจากโต๊ะ มี สิทธิ์ กับ สมชาย เดินตามออกไป
เฮ้อ......มันอารายกาน .....ผมตะโดนดังๆอยู่ในใจ ดึกแล้วทำเสียงดังไม่ได้เดี๋ยวโดนดุ
๒๒ ไอ้ลูกหมาตัวน้อย
“ไปไหนกันมาวะ ปล่อยให้กูนั่งรออยู่ตั้งนาน” ชัย พูดพลางหยิบชิ้นฝรั่งในถุงที่วางอยู่ตรงหน้าเข้าปาก
“พวกกูไปเดินเล่นมาหว่ะ” ศักดิ์ ตอบแล้วลงไปนั่งบนเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้าม ชัย
“เดินเล่นอะไรวะ กูเห็นนะ เอ็งไปคุยไรกับ ไอ้ตั้ม มันมาไม่ใช่เหรอไง”    แล้ว ชัย ก็เหลือบสายตามองไปยัง ตั้ม ที่นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นหูกวาง ไกลออกไปจากโต๊ะใต้ตึก ๗ ชั้น ที่พวกเขาอยู่พอสมควร
“อย่าไปพูดถึงมันเลย” สิทธิ์ พูดพลางนั่งลงไปข้างๆ ชัย  แล้วเอื้อมมือไปหยิบฝรั่งในถุงขึ้นมากินบ้าง
“นั่นดิวะ เล่นตัวฉิบหาย” สมชาย นั่งลงข้างๆ ศักดิ์  “ว่าแต่มึงเหอะ ไอ้ศักดิ์ ไหนว่าจะลากมันไปเลยไง ทำไมเปลี่ยนใจวะ”
“พวกมึงจะทำอะไรกันวะ อย่าบอกนะว่าจะลาก ไอ้ตั้ม มันไปรุมโทรม” ชัย ถามหน้าตาตื่น
“หัวไวนี่มึง” สิทธิ์  พูดแล้วตบหัว ชัย ไป ๑ ที “ไหนว่าไม่สน ไม่เอาด้วยไงวะ  คิดไวเชียว หรือมึงจะ เปลี่ยนใจเหรอไง”
“ใครว่ากูจะเอาด้วยวะ กูบอกแล้วกูทำไม่ลงหรอก นึกว่าพวกเอ็งพูดแหย่ ไอ้ปอ กันเล่นๆ นี่พวกเอ็งจะทำกันจริงๆเหรอวะ” ชัยขมวดคิ้ว
“กูก็ว่าจะทำอยู่หรอกวะ แต่ไม่แล้ว กูทำไม่ลง” ศักดิ์ หันไปพูดกับชัย พลางหยิบฝรั่งกินบ้าง
“หลงรักมันเข้าแล้วเหมือน ไอ้ปอ เหรอวะ เลยทำไม่ลง” ชัย พูดยิ้มๆ
“กูก็ทำไม่ลงหว่ะ” สิทธิ์ พูดขึ้นมาบ้าง “รู้สึกเหมือนกำลังจะข่มขืนเด็ก ๖ ขวบ กูยังไม่หื่นกามขนาดนั้นเหมือนไอ้นี่” สิทธิ์ ชี้ไปที่หน้า สมชาย
“เอี้ย...เล่นกูแล้วนะมึง ว่าไปเห็นหน้ามันซีดขนาดนั้นกูก็ทำไม่ลงหว่ะ จริงๆกูไม่ได้คิดอยากทำเรื่องแบบนี้หรอก” สมชาย ทำหน้าขึงขังขึ้น แล้วพูดเบาๆ “กูไม่ชอบกินถั่วดำหว่ะ ฮ่าๆ” พูดจบก็หัวเราะลั่น
“เออนะ แล้วเสือกตามพวกมันไปด้วยทำไมวะ” ชัย ถามยิ้มๆ
“ก็กูนึกว่าจะเข้าไปแหย่มันเล่นนิดหน่อย พอเป็นกระสายเหมือนที่เคยทำกัน แต่ไอ้นี่เด๊ะ” สมชาย พยักพเยิดไปที่ ศักดิ์ “เสือกเริ่ม กูเลยตามน้ำ กะว่าจะเข้าไปเป็นผู้สังเกตการณ์ ฮ่าๆ”
“ดีนะมึง มาลงที่กูคนเดียว” ศักดิ์ พูดบ้าง “กูก็คิดเหมือนไอ้สิทธิ์ มัน แล้วกูว่านะ ถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยว ไอ้ปอ อาละวาดตายห่า แล้วจะมองหน้ากันไม่ติด”
“นั่นดิ แค่พวกมึงพูดกันวันนั้น มันยังงอนซะขนาดนั้น แล้วยังตามไปตรวจความเรียบร้อยไอ้ลูกหมาตัวน้อยของมันทุกวัน” ชัยว่า
“แล้วเป็นลูกหมาตัวน้อยของมึงด้วยรึเปล่าวะ” สิทธิ์ หันมาถาม ชัย
“ของมึงด้วยแหละ สาดนี่” ชัย พูดแล้วก็ตบหัว สิทธิ์ ไป ๑ ที แก้แค้นที่โดนไปเมื่อสักครู่
“ว่าแต่มึงเหอะ ไอ้ศักดิ์ มึงไปลองกับพวก...........นั้นมาตั้งแต่เมื่อไรวะ” สมชาย ยื่นหน้าถามด้วยความสนใจ
“ว่าไงนะ ไอ้ศักดิ์ เอ็งไปทำแบบนั้นตอนไหนวะ แล้วเป็นไงมั่งวะมึง มันส์ดีมะ” ชัย ยักคิ้วใส่ ศักดิ์
“เชี้ย กูยังไม่เคยเว๊ย สาด หาเรื่องกูกันอีกแล้ว กูไม่เอาไอ้พวกนั้นหรอก เดนใครมามั่งก็ไม่รู้” ศักดิ์ โวยวาย
“อ้าว ไหนเมื่อกี้มึงบอก ไอ้ตั้ม ว่ามึงไปลองมาแล้ว” สิทธิ์ ถามด้วยความสงสัย
“กูก็พูดไปงั้นแหละ พอแล้วพวกมึง เปลี่ยนเรื่อง ว่าแต่พรุ่งนี้เอาไง ไปทำรายงานกันบ้านใครดี” ศักดิ์รีบเปลี่ยนเรื่อง
ชัยเหลียวมองไปที่ต้นหูกวางต้นนั้นอีกครั้ง ก็ไม่เห็น ตั้ม อยู่ตรงนั้นแล้ว
๒๓ ของเหลือหรือของฝาก
“ราญ ไม่อยู่หรอก ตั้ม เห็นบอกว่ามีธุระต้องไปทำก่อนไปทานข้าว เพิ่งไปเมื่อกี้นี้เอง” วา ตอบผมเมื่อผมถามถึง ราญ
“แล้วคนอื่นอะ ไปทานข้าวกันแล้วเหรอ” ผมถามถึงพรรคพวกที่เหลือ
“อื้อ ไปโรงอาหารกันซักพักใหญ่ๆแล้ว มานั่งคุยกันก่อนสิ” วา พูดพลางตบที่เก้าอี้ข้างๆเป็นสัญญาณว่าให้ผมไปนั่งตรงนั้น
คงเป็นเพราะเพิ่งจะพักกลางวันไปได้สักพักใหญ่ๆเท่านั้น ในห้องจึงมีคนเหลืออยู่เพียง ๕-๖ คน เพราะส่วนใหญ่ไปรวมกันอยู่กันที่โรงอาหารที่มีอยู่เพียงที่เดียวในโรงเรียน
“ไม่กวนดีกว่าอะ ทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ เราไปทานข้าวเลยแล้วกัน เดี๋ยวค่อยมาใหม่” ผม ตอบไป
“งั้นเราไปด้วย รอเดี๋ยวนะ” วา พูดจบก็เก็บสมุดจดงานและเครื่องเขียนเข้าไว้ในเก๊ะใต้โต๊ะเรียน แล้วเราก็พากันเดินไปยังโรงอาหาร
“แผลที่มือเป็นไงมั่ง” วา ถามขึ้นมาระหว่างทางลงบันไดตึก
“ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจนะวันนั้นที่ทำแผลให้เรา” จริงสิ ผมยังไม่ได้ขอบใจ วา เลยที่ทำแผลให้ผมวันนั้น
“เรื่องเล็ก ว่าแต่ทำไมมือนุ่มจัง แล้วนี่กลิ่นอะไรที่ตัว” วา ชะโงกมาทำจมูกฟุ๊ดฟิ๊ดแถวๆไหล่ผม
“ล้อเล่นแล้ว มือเราน่ะเหรอนุ่ม บางคนเค้าบอกว่า มือเราหยาบกว่า ซ่งตีง เค้าอีก” ผมพูดไปอย่าง งงๆ
“ฮ่าๆ เค้าแหย่เล่นน่ะสิ แล้วตกลงว่านี่กลิ่นอะไร” วาเอาจมูกมาดมที่แขนเสื้อผม แล้วเอาแขนมาโอบไหล่ผมไว้ ตอนนั้นเราเดินมาถึงชั้นล่างแล้ว กำลังจะเดินเข้าโรงอาหาร ที่อยู่ใกล้ๆกับตึก ๗ ที่ผมเดินลงมา
“ไม่เหม็นเหรอ ดมแบบนั้นอะ” ผมขมวดคิ้ว ก็พวก ศักดิ์ บอกว่าผมตัวเหม็นนี่นา
“เหม็นที่ไหนกัน ตัว ตั้ม หอมออก หอมอ่อนๆเหมือนกลิ่นดอกไม้ ชื่นใจดี”  ผมคิดไปว่า วา พูดอะไรแปลกๆ ยังไม่ทันพูดอะไรต่อก็ถึงโรงอาหารพอดี ผมเลยชวน วา เดินไปที่ร้านข้าวราดแกง โดยที่แขนของ วา ยังโอบไหล่ผมอยู่
“วา ไหนว่ายังไม่หิวไง ทำไมมากับ ตั้ม มันได้” เสียงเรียกมาจากข้างหลัง พวกผมหันกลับไปดู ...เต่า นั่นเอง... แต่ทำไมเสียงดุจัง
“ก็ ตั้ม มันไปหาพวกนายที่ห้องแล้วไม่เจอ เราเลยลงมาเป็นเพื่อน” วา พูดพลางรีบเอาแขนออกจากไหล่ผม
“เต่า ทานข้าวเสร็จยัง ถ้ายังเดี๋ยวเราไปนั่งด้วยนะ” ผมพูดกับเต่า
“นั่งไหนกันอะ” ผมชะเง้อมองไปรอบๆ แต่มองไม่เห็นอะไรหรอกครับ มันเบลอๆ เต่าก็เลยชี้มือไปทางโต๊ะตัวหนึ่ง ผมมองตามไปก็เห็นมีมือใครชูขึ้นมาโบกไหวๆอยู่
“งั้นเดี๋ยวพวกเรารีบไปซื้อข้าวแล้วตามไปนะ” วา พูดแล้วก็บอกให้ผมรีบไปซื้อข้าว จากนั้นก็พากันไปนั่งกับพวกเต่า เหมือนพวกนั้นจะเว้นที่ไว้ให้ผมนั่งตรงกลางระหว่าง กร กับ ต่อ ส่วน วา นั่งข้างๆ เต่า ซึ่งนั่งถัดมาจาก จก และ ตุ่ม ทางฝั่งตรงข้าม
พอกินข้าวเสร็จ ผมก็ตามพรรคพวกไปนั่งรอ ราญ ที่ห้อง ๒ ตั้งใจว่าจะหาโอกาสคุยกับ ราญ เรื่องเมื่อวันศุกร์สัปดาห์ที่ผ่านมา แต่รอจนใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยง ราญ ก็ไม่มาสักที ผมจึงต้องกลับไปเตรียมตัวเข้าเรียนคาบวิชาต่อไป เพราะคาบวิชาหลังเที่ยงครูมักจะมาตรงเวลาเป็นส่วนใหญ่
ทำไมต้องมาคุยกันเรื่องรายงานวันนี้ด้วยนะ ป่านนี้แล้ว ราญ กลับบ้านไปรึยังเนี่ย ... ผมคิดในใจระหว่างที่รีบเดินไปให้ห้อง ๒ พอถึงก็ชะโงกหน้าเข้าไปดู ไม่เจอใครเลย แต่เดี๋ยว เหมือนมีใครชูแขนโบกมือเรียกผมอยู่ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง
“ตั้ม มานี่เร็ว” ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียง ชัย พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็น ชัย จริงๆ
“อ๊ะ เอาไป” ชัย ยื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม พอผมมองเห็นว่าเป็นอะไรก็ยิ้มกว้าง ถั่วตัดแสนอร่อยของบ้าน ชัย นั่นเอง ชัย จัดแจงยกเก้าอี้ที่คว่ำอยู่บนโต๊ะข้างๆลงมาให้ผมนั่ง
“พอดีเอามาฝากเพื่อนๆ แล้วเหลืออยู่ถุงนึง นายเอาไป เราขี้เกียจถือกลับบ้าน” ผมก็รับมาแต่โดยดี แต่ก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
“เหลือได้ไงอะ ของอร่อยแบบนี้ไม่น่าเหลือมาถึงตอนเย็นขนาดนี้นะ” ผมตั้งข้อสังเกต
“พวก ราญ มันกลับไปหมดแล้ว มัวแต่ทำอะไรอยู่มาเอาป่านนี้ นี่มันสี่โมงจะครึ่งอยู่แล้ว” ชัย เปลี่ยนเรื่องกระทันหัน
“ก็เพื่อนในกลุ่มรายงานให้อยู่คุยกันเรื่องแบ่งงานอะ พอดีอยู่กลุ่มเดียวกันหลายวิชา เลยคุยทีเดียวเลย เพิ่งจะเสร็จเนี่ย” ผมลืมเรื่องเมื่อกี้ไปแล้ว -*-
“งั้นรอเราก่อน อีกนิดเดียวงานเราจะเสร็จแล้ว จะได้ออกไปพร้อมกัน” ชัย พูด
“เดี๋ยวกินถั่วตัดเล่นๆไปก่อนแล้วกัน” แล้ว ชัย ก็หยิบคัตเตอร์มากรีดปากถุงถั่วตัดออก แล้วหยิบถั่วตัดขึ้นมาชิ้นหนึ่งมายัดปากผม
“กินซะ ของดีต้องกินเยอะๆ”ชัยยิ้ม ผมก็เลยหยิบถั่วตัดชิ้นหนึ่งยัดเข้าไปในปากชัยมั่ง ดูชัยตกใจนิดๆ คงไม่คิดว่าผมจะเล่นด้วย เราสองคนยิ้มให้กัน แล้วชัยก็หันไปทำงานต่อ
“อร่อยจังอะ เอามาฝากบ่อยๆก็ดีนะ อิ อิ” ผมพูดเมื่อหมดถั่วตัดไป ๒ ชิ้น ชัยได้ยินก็หันมามองผมตาวาวๆ
“อยากกินทุกวันก็ไปอยู่กับเราที่บ้านดิ เป็นน้องเราจะได้กินทุกวัน” ชัย พูด
“อย่าเลย จะหลอกให้เราไปใช้แรงงานเป็นลูกมือทำขนมละไม่ว่า คิ๊ก คิ๊ก” ผมตอบไปโดยที่ไม่ทันคิดอะไร
“เออนะมึง ทีอย่างนี้ทำเป็นรู้ทัน” ชัยถอนหายใจ ส่ายหน้า ๒-๓ ที แล้วก็หันไปทำงานต่อ
สักพักใหญ่ๆ พอ ชัย ทำงานเสร็จก็เก็บของลงเป้ แล้วหยิบหนังยางในเก๊ะมารัดปากถุงถั่วตัดส่งให้ผม พวกเราพากันเดินออกจากห้อง โดยที่ผมยังคงถือถุงถั่วตัดไว้ในมือข้างหนึ่ง ไม่ใส่ลงไปในเป้ เพราะกลัวว่ามันจะหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
๒๔ นัดเจอ
“เอ็งรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ปอ ถามขึ้นมาเป็นประโยคแรก เมื่อ พบราญ
เมื่อวานนี้เอง เขาโทรศัพท์ไปนัด ราญ ให้มาคุยกันตอนช่วงพักเที่ยง ที่โต๊ะใต้ต้นหูกวางข้างๆสนามใหญ่ ด้านตึก ๓ ที่เขาอยู่ คงไม่มีใครมาเห็น ซึ่ง ราญ ก็ตกลงมาตามนัด
“เอาตอนไหน ตอนที่เริ่มรู้ หรือว่าตอนที่แน่ใจ” ราญ ถามย้อนไปยิ้มๆ
“มีแบ่งตอนด้วยเหรอวะ” ปอ สงสัย
“งั้นเอาทั้งสองตอนเลย” ปอ ตอบไป
“เราเริ่มรู้สึกตอนที่นายชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตั้ม มันนั่นแหละ มาแน่ใจเอาตอนที่เห็นพวกนายที่ห้องสมุด” ราญยิ้มอีก
ราญ นึกถึงตอนนั้น วันที่เขาตาม ตั้ม ไปที่ห้องสมุดเพราะคิดว่าเขาอาจช่วยให้ ตั้ม จดงานจากสมุดจดงานของเขาได้เร็วขึ้นถ้าเขาอ่านให้ฟังแล้ว ตั้ม จดตามไป พอไปถึง เขาก็มองเห็น ปอ นั่งอยู่ข้างๆ ตั้มกำลังมองหน้าของ ตั้ม อยู่ แต่เหมือนว่า ตั้ม จะไม่สนใจหรืออาจจะไม่รู้สึกตัวเพราะเวลาที่ ตั้ม ทำงานจะมีสมาธิมาก ไม่ได้สนใจสภาพรอบข้างเลยเขาจึงเดินอย่างแผ่วเบาเข้าไปใกล้ๆคนทั้งสอง กะว่าให้ห่างพอสมควรแล้วเขาก็ได้เห็นทุกอย่าง และได้ยินทุกคำพูดที่ ปอ ทำและพูดกับ ตั้มวันนั้นเองที่เขามั่นใจว่าเขาดูไม่ผิด ..... ปอ รัก ตั้ม
“เฮ้ย นานขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ปอ ตกใจนี่เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนรู้ว่าเขาอย่างไรกับ ตั้ม มาตั้งนานแล้ว

mind19mindPSU

ขอบคุนนะคร้าบบ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

ตั้นนี่ไร้เดียงสาสุดๆไปเลย 555

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

เรื่องดูขาดๆชอบกล

pearl9845

ขอบคุณครับ