++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าว อาบดิวะแต่ไม่ได้เอาน้ำราดหัวเว๊ย ไม่เชื่อลองดมกลิ่นดิ “ ปอพูดจบก็กางแขนออก เหมือนท้าให้ผมเข้าไปดมพิสูจน์กลิ่น
“แหวะ ม่ายอะ กลัวเป็นลม เอิ๊กๆ” ผมเลยยิ่งขำเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นท่าทางของ ปอ
“งั้น มาให้พี่พิสูจน์กลิ่นแทนแล้วกันว่าอาบน้ำมารึเปล่า” พูดจบ ปอ ก็เอาแขนมากอดผมไว้ด้วยความรวดเร็ว  แล้วหอมแก้มผมไปทีนึง
“ชื่นใจหว่ะ” ปอพูดยิ้มๆหลังจากที่ปล่อยแขนที่กอดผมไว้ออก
“...................” ผมเหว๋อเลยครับ ตกใจที่จู่ๆ ปอ มาทำแบบนี้ สายตาผมเหลือบไปเห็น นึก มองมาพอดี ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นกว่าเดิม รู้สึกว่าไม่อยากให้ นึก เห็นเลยที่ ปอ ทำกับผมแบบนี้.......ผมเป็นอะไรไปนี่ -*-
“ปอ เอ็งทำอะไรประเจิดประเจ้อไปรึเปล่าวะ” เชียร ตะโกนถามมา ......เชียร มาจากห้อง ๓/๒ จึงสนิทกับผมและ ปอ พอสมควร
“ประเจิดประเจ้ออะไรวะ กูก็ทำของกูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จริงป่ะ ไอ้ลูกหมา” ปอ หันไปตอบ ประโยคสุดท้าย ปอ หันมาพูดกับผม
“อ้าว แล้วนี่จะไปไหน” ปอ คว้ามือผมไว้ เมื่อผมลุกขึ้นทำท่าจะวิ่งออกไป
“ไปกินข้าว หิวแล้ว” ผมตอบไป ทั้งที่หน้ายังแดง
“เออ แล้วรีบมานะ” ปอ ปล่อยมือจากผมแล้วก็หันไปคุยกับ เชียร ต่อ
ตอนนั้นผมก็รีบออกจากห้อง มีเพื่อนๆตามมาด้วย ๓-๔ คน ตรงไปยังโรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆเพื่อทานอาหารเช้ากัน...หน่อย ไอ้พวกเด็กใหม่ ล้อมหน้าล้อมหลัง ไอ้ตั้ม กันใหญ่เลยนะ มึงก็อีกคนยิ้มให้พวกมันทำไมวะ  คุยกันหน้าระรื่นเชียวนะ ไม่สนใจกูเลย... ปอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกโมโห
“ตั้ม เอาหนังสือวิชาร้อยกรองที่เรียนก่อนพักเที่ยงมาลอกหน่อยดิ๊ เราจดไม่ทัน” ปอ พูดพลางสะกิดไหล่ ตั้ม
“อื้อ แป๊บนะ” ตั้ม หันมาหยิบหนังสือส่งให้ปอ ทำท่าจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆต่อ
“มาอ่านให้ฟังด้วย ลายมือเอ็งอ่านยากฉิบ” ปอ พูดดังๆ
“อื้อ ได้สิ ตรงไหนมั่งอะ” ตั้ม ยื่นหน้ามาที่หนังสือที่ ปอ กางไว้ให้ แล้วก็เริ่มอ่านให้ฟังตรงที่ ปอ ชี้ให้บอก
...ฮ่าๆ สำเร็จเว๊ย ดูดิ มันตั้งใจอ่านใหญ่เลย มันไม่เกลียดกูชัวร์ๆ... ปอ คิดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ปอ เป็นอะไรรึเปล่า เราพูดเร็วไปจนจดไม่ทันเหรอ” ตั้ม ทักขึ้นเพราะเห็น ปอ เอาแต่ยิ้มไม่ยอมจดตามที่ตนบอก
“ไหนๆ กูฟังไม่ทันหว่ะ มึงพูดช้าๆ” ปอ รู้สึกตัวพลอยผสมโรงไปด้วย
“ทำไร ตั้ม” นึกเดินเข้ามากอดคอ ตั้ม ไว้ แล้วถามออกไป พลางเอาหน้าเข้ามาชิด จนแก้มเกือบชนกับแก้มของ ตั้ม
“ปอ จดไม่ทันน่ะ เราเลยอ่านให้ ปอ จดตาม” ตั้ม บอกไปเบาๆ พลางหน้าเริ่มแดงขึ้น
“ก็ให้ ปอ ลอกไปดิ แล้ว  ตั้ม ไปคุยกับพวกเราทางโน้นดีกว่า” นึก พูดเบาๆข้างๆหู ตั้ม ....หน้าแดงใหญ่เลย น่ารักจังหว่ะ... นึกคิด
“เอ็งยุ่งอะไรวะ ให้ ตั้ม มันบอกกูจดแบบนี้ดีแล้ว” ปอ ฉุน
“เราบอกจดแบบนี้เร็วกว่ามังอะ นึก เมื่อก่อนเราจดงานไม่ทัน เพื่อนก็มาบอกเราจดแบบนี้แหละ เร็วกว่าลอกเองเยอะนะ แบบนี้จะได้เสร็จเร็วๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปคุยด้วยนะ” ตั้ม ตอบไปเสียงเบาๆ ไม่กล้าหันหน้าไปหา นึก เพราะแค่นี้หน้าก็เกือบจะชิดกันอยู่แล้ว
“งั้นตามใจแล้วกัน เร็วๆนะ เราไปหาพวกนั้นก่อน”
นึก พูดจบก็ปล่อยมือที่โอบคอ ตั้ม อยู่ แล้วเดินไปยังกลุ่มเพื่อน ๔-๕ คนทางหน้าห้อง ส่วนพวก ๓ คนที่คุยกับ ตั้ม อยู่ก่อนหน้านั้น ก็ไปคุยกับเพื่อนอีกกลุ่มทางหลังห้อง
เออ ต้องแบบนี้ซิวะ ตั้ม มันต้องอยู่กับกูซิ ถึงจะถูก พวกเอ็งอย่าหวังเลย แต่ไหง ตั้ม มันหน้าแดงแบบนั้นวะ ท่าทางก็แปลกๆไป มันเป็นอะไรของมันวะ.. ปอ สงสัยในท่าทางของ ตั้ม ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กับเพื่อนๆ ตั้ม ไม่เคยหน้าแดงและมีท่าทางเขินอายขนาดนี้...เฮ้ย ไม่จริงน่ะ หรือว่า .... ปอ คิดถึงเรื่องบางอย่างที่เขาไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
...ไม่นะเว๊ย กูไม่ยอม มึงต้องชอบกูสิวะ มึงจะไปชอบคนที่มึงเพิ่งจะรู้จักไม่กี่วันได้ยังไง กูไม่ยอมเว๊ย
๓๑ หลุดปาก
หงุดหงิดอีกแล้วเว๊ย ไอ้นึก นี่มันอะไรกันวะ มาอี๋อ๋อกับ ไอ้ตั้ม อยู่เรื่อย วันนี้ก็มาดึงตัวไปกินข้าวกลางวันกับพวกมัน เดินกอดคอไอ้ตั้มไปตลอดทาง ป่านนี้ยังไม่กลับขึ้นมาอีกเว๊ย... ปอ นั่งคิดด้วยความโมโห
“ปอ ตั้ม ยังไม่ขึ้นมาอีกเหรอวะ” พล ถาม
“เออหว่ะ มันไปไหนของมันวะ ว่าแต่มึงถามทำไม” ปอ ถามกลับ
“ก็ว่าจะยืมหนังสือภาษาอังกฤษมันลอกหน่อย เมื่อเช้าจดไม่ทันหว่ะ”
“กูด้วย” นัส โผล่มาจากไหนไม่รู้ ...ไอ้นี่ชอบโผล่มาเงียบๆอยู่เรื่อยเว๊ย... ปอ นึก
“แล้วทำไมไม่ยืมคนอื่นวะ มารุมยืม ไอ้ตั้ม มันคนเดียว” ปอพูดฉุนๆ
“แล้วทีมึงล่ะ กูห็นยืมโน่นยืมนี่ ตั้ม มันตลอดนี่หว่า” พล ไม่ยอมแพ้
“ก็กูนั่งกับมัน ไม่ยืมมันแล้วจะให้ยืมใครล่ะวะ” ปอ เถียง
“กูนั่งหลังมัน ข้างๆก็ไอ้นี่” พล ชี้ไปที่ นัส “พวกกูจดไม่ทันกันทั้งคู่นี่หว่า” นัส พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย
“ไอ้เชียร ไอ้นึง แล้วก็ ไอ้ดม ที่นั่งรอบๆพวกมึงก็จดทันนี่ ไมไม่ไปยืมพวกมันวะ” ปอ ยังไม่ยอมแพ้
“ยืม ตั้ม ดีแล้ว” นัส พูดสั้นๆตามเคย
“กวนนี่หว่า ดียังไงวะ” ปอ กันมาทาง นัส
“ก็ไอ้พวกนั้นเห็นมันคุยอยู่แต่กับกลุ่มพวกเรียนเก่งของพวกมัน ไม่เห็นค่อยยอมคุยกับพวกกูเท่าไหร่ กูเลยไม่อยากยุ่ง ยืม ตั้ม มันสบายใจกว่า” พล บอก นัส พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยอีก
“ตั้ม มันดี กูชอบ” นัส พูดเสริม
“เฮ๊ย มึงชอบอะไร ไอ้ตั้ม วะ พูดมาชัดๆนะมึง”ปอ ทำเสียงดุๆ
“กูก็ชอบ” พล พูด ปอ หันมามองทำท่าตกใจ ยังไม่ทันพูดอะไร พล ก็พูดต่อ
“กูชอบนิสัยมัน ทั้งที่มันเรียนเก่ง ไม่เห็นมันทำตัวแบ่งแยกเหมือนพวกนั้น ขนาดเพื่อนๆห้องสังคม มันยังคุยด้วยสนิทสนม มึงไม่ต้องหึงมากไปหรอก” พล ยิ้มกวนๆ
“เฮ้ย หึงอะไรวะ มึงเข้าใจผิดแล้ว” ปอ แก้ตัว
“อ้าว มึงไม่ได้ชอบกันอยู่กับ ตั้ม มันหรอกเหรอ กูเห็นทำท่าเป็นไม้กันหมามาตลอด ฮ่าๆ” พล พูดแล้วก็หัวเราะไม่เบาเลย
เฮ๊ย มันรู้เหรอวะ รู้ได้ไง เอาไงดีวะกู... ปอ คิดอย่างวิตก
“งั้นขอนะ” นัส พูดขึ้นมาลอยๆ
“ขออะไรของมึงวะ” ปอ หันไปมอง นัส พลางขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“ขอ ตั้ม เป็นแฟน” นัส ยิ้มดวงตาแวววาว
“เฮ้ย มึงเอาจริงเหรอวะ” ปอ พูดอย่างตกใจ
“คบไปก่อน มีแฟนผู้หญิงแล้วค่อยเลิก” นัส ยังคงยิ้ม แต่ดวงตากลับฉายแววเจ้าเล่ห์
“มึงคิดจะหลอก ไอ้ตั้ม มันเหรอ กูไม่ยอมนะเว๊ย” ปอ เอามือคว้าคอเสื้อ นัส
“ปอ มึงใจเย็นดิ” พลเอื้อมมือมาแกะมือ ปอ ออกจากคอเสื้อ นัส “พวกกูผู้ชายนะเว๊ย ยังไงก็ต้องมีแฟนผู้หญิง อย่าง ตั้ม ยังไงก็ได้แค่คบเล่นๆแก้เหงา แก้เซ็ง ก็น่าจะพอ มึงก็คิดอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ใครว่ากูคิดแค่เล่นๆ กูจริงจังกับมันนะเว๊ย” ปอ หลุดปากพูดเสียงดังด้วยความโกรธ พล กับ นัส หันไปมองหน้ายิ้มให้กัน
“จริงจังเรื่องอะไรเหรอ ปอ” เสียงคุ้นๆดังขึ้น
ฉิบหายแล้ว มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...ปอ นึก แล้วก็หันหลังไปตามเสียง เห็นตั้ม ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง  ท่าทางไม่รู้เรื่องอะไร...เฮ้อ รอดตัว มันคงเพิ่งมา...
“ว่าไง คุยเรื่องไรกันเหรอ เสียงดังเชียว” ตั้ม นั่งลงไปที่เก้าอี้
“เรื่อง” นัส ทำท่าจะพูดเรื่องเมื่อสักครู่ออกไป
“ไม่มีไร” ปอ รีบขัด “ไปไหนมา เพิ่งกินข้าวเสร็จเหรอวะ”
“เจอ พวก เต่า วา แล้วก็ โชค ที่โรงอาหารน่ะ เลยนั่งคุยกัน” ตั้ม ตอบมา
“เอาหนังสือภาษาอังกฤษที่เรียนเมื่อเช้ามาลอกหน่อยดิ๊” ปอพูด
“เฮ๊ย ได้ไงวะ ปอ พวกกูก็จะยืมนะเว๊ย” พล ท้วง
“ก็กูจดไม่ทันเหมือนกันนี่หว่า” ปอ ตอบ
“ก็ลอกไปด้วยกันนั่นแหละ อ้าว นั่น นัส ก็จะลอกด้วยเหรอ” ตั้ม ถามเพราะมองเห็น นัส หยิบหนังสือภาษาอังกฤษออกมาวางบนโต๊ะ
“อื้อ” นัส ยังคงตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“ปอ เขยิบเก้าอี้ไปนั่งข้างๆนัสแล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวตรงไหนมองไม่ชัด เราอ่านให้ฟัง”
ทีแรก ปอ ก็ตั้งใจว่าจะยึดหนังสือภาษาอังกฤษของ ตั้ม ไว้ เป็นการแกล้ง พล กับ นัส แต่พอเห็นสีหน้าและท่าทางของ ตั้ม แล้ว เขาก็ต้องใจอ่อนลง รอยยิ้มที่สดใส แววตาซื่อๆ การแสดงออกที่ห่วงใยต่อเพื่อนของ ตั้ม เขาพอจะเข้าใจว่า ทำไมเพื่อนๆถึงชอบ ตั้ม มันนัก
“เมื่อเช้าพวกเอ็งทำยังไงให้ ปอ มันเลี้ยงข้าวได้วะ”  ผมได้ยิน พงษ์ ถาม พล กับ นัส ขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงกินข้าวกลางวัน
พล หันมามองผมนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบออกไป
“กูชนะพนันมันหว่ะ”
“พนันอะไรกันวะ” พงษ์ ถามต่อ แล้วตักข้าวเข้าปาก
“ความลับ” นัส พูดสั้นๆ แปลว่า ไม่บอก
“ปอ แพ้พนันต้องเลี้ยงข้าวพวกนายเหรอ” ผม ถาม นัส
“อื้อ” นัส ตอบ
“แล้วนี่ ปอ ลงมากินข้าวรึยังอะ” ผม ถามพลางมองไปรอบๆโต๊ะ เพราะปรกติ ปอ จะมานั่งทานข้าวกับ พงษ์ เสมอ พงษ์ เป็นคนหนึ่งที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้น ม.๑ - ม.๒ จึงค่อนข้างสนิทกับ ผม และ ปอ
“ห่วงไรมัน เดี๋ยวหิวก็ลงมาเองแหละ กินเหอะ” นึก พูด
“ปอ น่ะ มีตังส์มาโรงเรียนแค่พอใช้เองนะ ต้องเลี้ยงข้าวพวก พล  ๒ คน แล้วจะมีตังส์พอกินข้าวกลางวันเหรอ” ผมขมวดคิ้วอย่างกังวล ยังไม่ยอมกินข้าว
“โกรธเหรอ” นัส ถาม
“เปล่าอะ จะโกรธได้ไง เพียงแต่เราไม่อยากให้ทำแบบนี้อะ” ผม ตอบ
“ห่วง ปอ มันด้วยเหรอวะ” พงษ์ ถามผม
“แล้วนายไม่ห่วงเหรอ ถ้านายรู้ว่าเพื่อนต้องอดข้าวกลางวันน่ะ” ผมตอบเสียงไม่ค่อยจะดีนัก  หน้าผมเริ่มบูดซะแล้ว
“ห่วงมากก็ไปดูสิ” นึก พูดฉุนๆ
“อื้อ งั้นฝากเดี๋ยวนะ เดี๋ยวมา” ผมไม่สนว่ามีใครเรียกไว้บ้าง ลุกจากเก้าอี้ได้ ผมก็วิ่งไปที่ห้องทันที
แสบจริงนะมึง ไอ้พล กับไอ้นัส โดยเฉพาะไอ้นัส เห็นเงียบๆ ที่แท้น้ำนิ่งไหลลึก ทำเป็นมาขู่กูให้เลี้ยงข้าว ไม่งั้นจะไปประกาศให้ทั้งห้องรู้ ว่ากูคิดยังไงกับ ไอ้ตั้ม.. ปอคิดขณะที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ...ทำไงดีวะ หิวข้าวหว่ะ...
“ปอ ไม่สบายรึเปล่า” เสียง ตั้ม มาดังอยู่ข้างๆหู
“อ้าว กินข้าวเสร็จแล้วเหรอวะ” ผมตอบ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็มองเห็น ตั้ม นั่งอยู่ข้างๆ
“ยังไม่ได้กิน เห็นนายไม่ลงไปกินข้าว เลยขึ้นมาดู ไม่สบายรึเปล่า” ตั้ม มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง
“เปล่า ไม่ได้เป็นไร”ผมตอบพลางหลบสายตาที่มองมา
“ไม่เป็นไรก็ไปกินข้าว ไปเร็ว”
“ไม่อะ กู....” ผม อ้ำอึ้ง
“ไปกินข้าวกะเราเร็ว เพื่อนๆรออยู่” ตั้ม ไม่สนใจ เอามือขวาคว้ามือซ้ายผมทำท่าเหมือนจะจูงไปโรงอาหารให้ได้
“กูไม่ไป กูไม่มีตังส์กินข้าว” ผมตัดสินใจบอก ตั้ม ไปขณะที่ฝืนตัวไว้ไม่ยอมลุกจากเก้าอี้
“ก็ไปกินกับเราไง ไปเร็ว ข้าวจานใหญ่เรากินไม่หมด แล้ววันนี้เราอยากกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นด้วย ไปกินด้วยกัน” ตั้ม พูดยิ้มๆมาให้
“แต่ กูไม่อยากกวนให้มาเลี้ยงข้าวกู”
“ไม่ได้เลี้ยงซะหน่อย วันนี้เราอยากกินอะไรเยอะแยะแต่มันกินไม่หมด เลยมาชวนนายไปช่วยเรากินตะหากอะ” มันยังคงยิ้มให้ผมผมฟังมันพูดแล้วซึ้งจนน้ำตาแทบไหล
“ถ้านายไม่กินข้าว เดี๋ยวท้องร้องส่งเสียงกวนตอนเรียนทีนี้เรียนไม่รู้เรื่องกันทั้งห้องนะ” ดูมันพูดเป็นเรื่องตลกทำเอาผมยิ้มออกมาจนได้
“งั้นเดี๋ยววันหลังนายก็มากินข้าวกับเรานะ”ผมพูดพลางมอง ตั้ม ด้วยความซาบซึ้ง
“อื้อ วันนี้กินให้ทันเรานะ เดี๋ยวเรากินกับข้าวหมดก่อนเหลือแต่ข้าวแล้วอย่ามาว่ากันนะ เอิ๊กๆ” ตั้ม พูด ผมบีบมือตั้ม มันเบาๆเป็นการขอบใจแล้วมันก็จูงมือผมค่อยๆเดินไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ในโรงอาหาร

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

mind19mindPSU

เรื่องนี้ยังมีต่อป่าวอะครับ ถ้ามี เรารอติดตามอยู่นะคับ

mind19mindPSU

ต้นฉบับโพสต์โดย mind19mindPSU เมื่อ 2012-6-10 13:16
เรื่องนี้ยังมีต่อป่าวอะครับ ถ้ามี เรารอติดตามอยู่นะ ...

ขอบคุนนะครับ จะไม่ลืมพระคุนเลย

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

เด็กๆ...ใสซื่อ

pearl9845

ขอบคุณครับ