++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว“ไม่ได้เลี้ยงซะหน่อย วันนี้เราอยากกินอะไรเยอะแยะแต่มันกินไม่หมด เลยมาชวนนายไปช่วยเรากินตะหากอะ” มันยังคงยิ้มให้ผมผมฟังมันพูดแล้วซึ้งจนน้ำตาแทบไหล
“ถ้านายไม่กินข้าว เดี๋ยวท้องร้องส่งเสียงกวนตอนเรียนทีนี้เรียนไม่รู้เรื่องกันทั้งห้องนะ” ดูมันพูดเป็นเรื่องตลกทำเอาผมยิ้มออกมาจนได้
“งั้นเดี๋ยววันหลังนายก็มากินข้าวกับเรานะ”ผมพูดพลางมอง ตั้ม ด้วยความซาบซึ้ง
“อื้อ วันนี้กินให้ทันเรานะ เดี๋ยวเรากินกับข้าวหมดก่อนเหลือแต่ข้าวแล้วอย่ามาว่ากันนะ เอิ๊กๆ” ตั้ม พูด ผมบีบมือตั้ม มันเบาๆเป็นการขอบใจแล้วมันก็จูงมือผมค่อยๆเดินไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ในโรงอาหาร๓๓ กิ่งหมามุ่ย-ใบตำแย
“ตั้ม หมูทอดน่ากินจัง ขอชิ้นนึงดิ” นึก พูดขึ้นมาระหว่างกินข้าวกลางวัน
“ตักเอาดิ” ผมหันไปบอก นึก ที่นั่งอยู่ข้างๆด้านซ้าย
“ป้อนหน่อย นะ” นึก ว่า พลางอ้าปากรอ ผมก็เลยเอาส้อมจิ้มหมูส่งเข้าปาก นึก ไปชิ้นนึง
“อะ เอาปลาเราไปกินมั่ง” นึก เอาส้อมจิ้มชิ้นปลาส่งเข้าปากผม
“เฮ๊ย มากไปรึเปล่าวะ ไอ้คู่นี้” พล ที่นั่งตรงข้ามผม พูดหัวเราะๆ
“ตั้ม หมู” นัส พูดพลางอ้าปาก ผมก็เลยจิ้มหมูส่งเข้าปาก นัส ไป นัส ก็เคี้ยวไปยิ้มไป
“พล เอามั่งมะ หมูวันนี้อร่อยอะ มีแต่เนื้อ” ผม ถามพล ซึ่งกำลังมอง นัส ตาค้างอยู่
“พอแล้ว ไอ้ตั้ม ให้คนอื่นกินหมด แล้วเอ็งจะกินอะไรวะ” ปอ พูดขึ้น เสียงดุๆ
“หมดแล้วก็แย่งนายกินไง” ผมหันไปหัวเราะกับ ปอ
“กูกินหมดจานไม่มีให้แย่งแล้ว อ้อมีนี่...มึงเอานี่ไป” ปอ พูดพลางเอาส้อมจิ้มกระดูกหมูที่แทะเนื้อหมดแล้ว ยื่นส่งให้ผม
“แหงะ...กินได้ที่ไหนอะ กระดูกเนี่ย” ผมย่นจมูก
“ก็มึงมันลูกหมา ต้องแทะกระดูกสิวะ” ปอ พูดพลางหัวเราะ
“ลูกหมาน่ารักแบบนี้ เอานิ้วให้แทะเล่นดีกว่ามั๊ง มาแทะนิ้วเราเล่นมา” นึก พูดแล้วก็ยื่นนิ้วให้ผม
“แบร่” ผมแลบลิ้นใส่ “กลัวเค็ม ล้างมารึยังเนี่ย” แล้วผมก็ยิ้มให้นึก
“กูกลับห้องก่อนดีกว่าเว๊ย ไปทำเลขต่อ พล นัส ป่ะ” ปอ พูดเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดี พูดจบ ก็ลุกเดินออกจากโต๊ะ โดยมี พล กับ นัส ลุกขึ้นเดินตามไป
“ปอ เป็นไรอีกแล้ว หมู่นี้อารมณ์ไม่ดีบ่อยจัง” ผม หันไปพูดกับ พงษ์ ที่นั่งตรงข้าม นึก
“ช่างมันเหอะ ตั้ม แหละ รีบกินดีกว่า คนอื่นเค้ากินจะหมดอยู่แล้ว” นึก พูด
ผมกินข้าวค่อนข้างช้าครับ ในขณะที่เพื่อนๆกินข้าวจะหมดกันอยู่แล้ว ผมเพิ่งจะกินได้ไม่ถึงครึ่งจาน ก็เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ ไม่งั้นเดี่ยวเพื่อนๆจะต้องมารอผมคนเดียว พอกินข้าวเสร็จพวกเราก็พากันเดินกลับห้อง ไม่ไกลหรอกครับ ตึก ๗ ที่ผมเคยเรียนตอนชั้น ม.๓ แต่ลงมาอยู่ที่ชั้น ๒ เดินน้อยลงอีกหน่อย ระหว่างทาง นึก ก็เดินโอบคอผมชวนคุยไปเรื่อยๆ จนพวกเราไปถึงห้อง นึกก็ลากผมไปคุยกับเพื่อนๆต่อ
ผมมักจะรู้สึกแปลกๆทุกครั้งที่ นึก โอบรอบคอผมไว้แบบนี้ มันไม่เหมือนตอนที่เพื่อนคนอื่นทำ หรือแม้กระทั่ง พี่ราญ พี่ชายที่รักของผมทำ พี่ราญ มักจะโอบไหล่ผมด้วยความอ่อนโยน บางครั้ง มือก็จะลูบที่ไหล่ผมเบาๆขณะที่คุยกัน ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น เหมือนตอนอยู่กับ ป๊ะป๋า แต่ นึก ไม่ใช่แบบนั้น นึก มักจะเอามือมาลูบวนอยู่ที่ต้นคอผมบ้าง บางทีก็เอานิ้วมาเขี่ยๆที่แก้มผม แล้วยังชอบเอาหน้ามาใกล้จนเกือบชิดหน้าผมเวลาที่คุยกัน หลายครั้งที่นึกทำแบบนั้น ผมมักรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง ตัวร้อนๆคล้ายมีไข้ ตามมาด้วยอาการพูดตะกุกตะกัก แล้วก็ก้มหน้ามองพื้น ซึ่ง นึก ก็มักจะหัวเราะด้วยความขบขันเสมอที่เห็นท่าทางของผม
“ตั้ม มาสอนเลขข้อนี้กูหน่อย ทำไมกูทำแล้วตอบไม่เหมือนมึง” ปอ ตะโกนเรียก
“อื้อ” ผมหันไปตอบ ปอ แล้วก็หันหน้าไปบอกเพื่อนๆที่คุยกันอยู่ “เราไปช่วย ปอ ทำเลขก่อนนะ”
“ให้มันถามคนอื่นก็ได้มั้ง” นึก ไม่ยอมปล่อยมือที่โอบรอบคอผมอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก รีบไปช่วย จะได้เสร็จเร็วๆ แล้วเดี๋ยวมาคุยต่อไง เอาแขนออกก่อนนะ” ผมพูดยิ้มๆ นึก จึงได้ปล่อยแขนออกจากตัวผม ให้ผมเดินไปช่วย ปอ ทำแบบฝึกหัดเลข พอผมนั่งที่โต๊ะ พล กับ นัส ก็หยิบสมุดแล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างผม กับ ปอ คนละข้าง เป็นอันรู้กันว่า ผมต้องช่วยทั้งสองคนนี้ด้วย
“ตั้ม มันใจดีเน๊อะ” หมู พูดกับเพื่อนๆที่คุยกันอยู่
“นั่นดิ นายก็อย่าไปหลอกมันเล่นล่ะ นึก” วัฒน์ หันมาพูดกับนึก
“หลอกเรื่องไร ไม่เคยไปหลอกอะไรมันซักหน่อย” นึก พูดยิ้มๆ
“งั้นที่ทำอยู่นี่ แปลว่าเอาจริงอะดิวะ” โอ พูดขึ้นบ้าง
“ทำไรวะ” นึก พูด งงๆ
“อ้าว ก็ที่มึงไปกอดมันบ่อยๆ แล้วลูบคอลูบแก้ม กับท่าที่เหมือนจะเขมือบมันเข้าไปอยู่แล้วนั่นมันอะไรวะ” โอ มอง นึก ด้วยความประหลาดใจ
“เฮ๊ย หาเรื่องกูแล้ว กูแค่รู้สึกว่าตัวมันนิ่มๆ หอมๆ กอดแล้วเหมือนกอดตุ๊กตา แล้วคอกับแก้มมันก็ดูขาวๆเนียนๆ เลยลูบเล่นแค่นั้นเองเว๊ย” นึก พูดหน้าตาตื่น
“แต่เราว่า ศิลปี ไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ เราว่านายเลิกเหอะ” วัฒน์ พูดสีหน้าจริงจัง
“ฮ่าๆ นายคิดว่ามันจะมาชอบเราเหรอไง ถ้ามันมาชอบเราจริงๆ จะได้เอาไปคุยอวดได้เลย ว่าขนาด ตั้ม คนดังที่ไม่สนใครมาชอบได้ แปลว่า กูหล่อ” นึก ยังหัวเราะไม่หยุด
“เออ ยอมรับหว่ะ นายมันหล่อ เวลาอยู่กับไอ้ตั้ม แล้วสมกันดี ยังกะกิ่งหมามุ่ยกับใบตำแย” หมู พูดแล้วก็หัวเราะ ทำเอาเพื่อนๆในกลุ่มหัวเราะกันทุกคน
๓๔ วางระเบิด
“ศิลปี เสาร์นี้มาทำรายงานกลุ่มวิชาสังคมกันที่โรงเรียนได้มั๊ย” วัฒน์ เดินมาถามผมที่โต๊ะ ขณะที่ผมกำลังทำการบ้านวิชาภาษาอังกฤษอยู่
“เสาร์นี้เหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นมาถาม
“อื้อ”
“ว้า ทำไมต้องเสาร์นี้ด้วยอะ เรามีนัด” ผมหน้ามุ่ยลงนิดนึง
“นั่นแน่ นัดกับใคร” วัฒน์ ชี้หน้าผมแล้วยิ้ม
“คนสำคัญ” ผมยิ้มกว้าง เมื่อนึกถึงคนที่ผมจะได้เจอในวันเสาร์
“เลื่อนก่อนได้มั๊ยอะ พอดีเสาร์นี้ว่างกันทุกคนเลย ก็เลยอยากทำให้เสร็จไปเลยวิชานึง” วัฒน์ ทำหน้ากังวล
“เหรอ ทุกคนจะมากันเสาร์นี้เลยเหรอ” ผมนิ่งนึกสักครู่ “งั้นก็ได้อะ” หน้าผมซึมลงไปนิดหนึ่ง
“นี่ ศิลปี นัดคนนั้นมาเจอพร้อมพวกเราเลยสิ จะได้ไม่ผิดนัดไง” วัฒน์ เสนอความคิด
“ก็นัดที่โรงเรียนอยู่แล้วแหละ แต่ว่าจะไปที่อื่นกันต่อน่ะ สงสัยไปไม่ได้แล้วอะสิ” ผม บอกไป”กี่โมงอะ ทำรายงานน่ะ”
“๘โมง มาทันมั๊ย  ศิลปี บ้านไกลนี่นา” ...เรียกชื่อผมซะเต็มยศอีกแล้ว... -*-
“ทันๆ งั้นพรุ่งนี้ ๘ โมงเช้านะ” ผมรับปาก
พอได้รับคำตอบ วัฒน์ ก็เดินกลับไปคุยกับพวก นึก ต่อ
“เอ็งนัดใครไว้ วันเสาร์ คนสำคัญที่ไหน” ปอ ถามเสียงดุๆ
“นัด พี่ราญ ไว้” ผมหันไปยิ้มกว้างให้ ปอ
“เหรอวะ” ปอ ยิ้มขึ้นมาทันที “ เออ ดี กูก็อยากเจอ บอกมันด้วยว่ากูคิดถึง เสียดายหว่ะ กูต้องช่วยงานที่บ้าน ออกมาไม่ได้” ปอ บ่น
“เดี๋ยวเราบอกให้ ปอ นี่ดีจังนะ”
“เรื่องไร” ปอ ทำหน้าดีใจ
“ก็ช่วยงานที่บ้านไง ขยันดีจัง” ผมชมด้วยใจจริง รู้สึกว่า ปอ ยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ว่าแต่เดี๋ยวเอ็งทำไงล่ะ ต้องทำรายงานกลุ่มนี่” ปอ ถามด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวไปบอกตุ่ม ให้โทรถาม พี่ราญ อีกทีว่าเอาไง เพราะตอนเช้าก็นัดเจอกันที่โรงเรียนก่อนอยู่แล้ว อ้อ กร ก็มาด้วยนะ” ผมพูดอย่างนึกขึ้นได้
“เหรอวะ ดีหว่ะ สงสัยเอ็งจะได้เจอกับพวกมันแป๊บเดียวอะสิ”
“ได้แค่ไหนก็แค่นั้นอะ ไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบยิ้มๆ...เราได้เจอแป๊บเดียว แต่นายไม่ได้เจอเลยนี่นา แย่กว่าเราอีก...ผมคิดในใจ
“ทำการบ้านต่อเหอะ อยากทำให้เสร็จก่อนหมดพักเที่ยง” แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อไป โดยที่ ปอ หันมาถามศัพท์หรือไวยากรณ์ผมบ้างเป็นระยะๆ
๘ โมงเช้าวันเสาร์ ผมก็มานั่งทำรายงานวิชาสังคมอยู่กับเพื่อนๆ ที่โต๊ะใต้ตึกที่อยู่ใกล้ๆกับประตูโรงเรียน ในกลุ่มก็มี ผม วัฒน์ หมู โย่งและโอ โดยที่มี นึก กับ ดม มานั่งทำงานของตัวเองอยู่ด้วย พอใกล้ ๑๐ โมง ผมก็เริ่มกระวนกระวาย เพราะตุ่มบอกผมว่า จะนัดพวก ราญ มาเจอกันที่โรงเรียนก่อนตอน ๑๐ โมง แต่ยังไม่เห็นมีใครมาสักคน
“ตั้ม เป็นไรวะ ชะเง้อหาอะไรหลายหนแล้ว” โอ ถาม
“ก็พวก ตุ่ม บอกจะมากัน ๑๐ โมง นี่เลยมา ๑๕ นาทีแล้ว ไม่เห็นมีใครมาเลย” ผมตอบ สายตาก็มองไปที่ประตูโรงเรียนอย่างรอคอย
“ไม่มากันแล้วมั๊ง ไม่ก็นัดไปเจอกันที่อื่นแล้ว ก็นายไปด้วยไม่ได้นี่” หมู บอก
“สงสัยคงเป็นแบบนั้นมัง” ผมก้มหน้าลงทำรายงานต่อ รู้สึกว่าความกระตือรือร้นที่มีมาตั้งแต่เช้า กลายเป็นความหงอยเหงาไปซะแล้ว...กว่าจะแยกตัวออกมาจากพวกนั้นได้ ก็สายมากแล้ว จู่ๆก็เปลี่ยนที่นัดกันกระทันหัน แล้วยังไม่ได้บอก ตั้ม มันอีก ป่านนี้มันจะรู้สึกยังไงกัน คงรอแย่แล้ว...ราญ คิด ขณะที่แวะซื้อน้ำส้มคั้นที่คนขายบรรจุใส่ขวดไว้อย่างเรียบร้อย เสร็จแล้วก็รีบเดินไปยังโรงเรียนที่อยู่ไม่ไกลนัก
นั่นไง นั่งอยู่นั่นเอง ก้มหน้าก้มตาทำงานใหญ่เลย สมาธิดีเหมือนเดิม พวกที่นั่งอยู่ด้วยคงเพื่อนใหม่ในห้องล่ะสิ แล้วนั่นใคร นั่งเอาแขนโอบคอ ตั้ม ไม่เห็นทำอะไร เอาแต่นั่งจ้องหน้า ตั้ม แล้วอมยิ้ม อืม หน้าตาหล่อดีนี่หว่า อยู่ใกล้ๆกันแล้วเหมือนตุ๊กตาทั้งคู่... ผมคิดพลางเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะที่ ตั้ม และเพื่อนๆนั่งกันอยู่ มีบางคนเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมเดินอ้อมโต๊ะ ไปยืนอยู่ข้างหลัง ตั้ม แล้วเรียกเบาๆ
“ตั้ม”
ตั้ม เงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่ แล้วหันมามองผม สีหน้าตกใจแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ลุกขึ้นจากเก้าอี้ขึ้นมาเกาะแขนผมแน่นพลางกระโดดแหยงๆ
“พี่ราญ พี่ราญมาแล้ว” ตั้ม พูดเสียงดัง ผมเอามือขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
“ไหน ยืนนิ่งๆให้พี่ชายดูหน่อยซิ ว่าโตขึ้นบ้างรึเปล่า” ผมพูดจบ ตั้ม ก็หยุดกระโดดโลดเต้น ทำท่ายืนตรง แต่ยังยิ้มไม่หุบ
ผมมองน้องอันเป็นที่รักของผมอย่างเต็มตา เหมือนจะสูงขึ้นนิดหน่อย แต่งตัวเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่นเด็กเหมือนเคย ผมมองไล่ตั้งแต่รองเท้าผ้าใบกับถุงเท้าสีขาวที่พับไว้ตรงข้อเท้า กางเกงสามส่วนสีเขียวขี้ม้า เสื้อยืดคอกลมสีเดียวกับกางเกง มีลายรถไฟขบวนเล็กๆอยู่ที่กลางอกเสื้อ เสื้อแจคเกตผ้าลายสกอตสีแดงเลือดหมูสลับกับสีเขียวขี้ม้า มีสีน้ำเงินกับสีขาวเป็นลายเส้นบางๆแทรกอยู่ตามเนื้อผ้า หน้าตากับรอยยิ้มของ ตั้ม ยังคงเหมือนเดิม กระทั่งแววตาภายใต้กรอบแว่นก็ยังสดใส ทอเป็นประกายเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย
“ตั้ม ทำอะไรค้างอยู่รึเปล่า” ผมถามไป เพราะรู้สึกว่าเพื่อนๆของ ตั้ม หลายคนหันมามอง
“ทำรายงานกับเพื่อนอยู่อะ พี่ชาย อีก ๓-๔ หน้าก็เสร็จแล้ว” ตั้ม ตอบ
“งั้นไปทำต่อก่อนสิ เดี๋ยวทำเสร็จจะได้ไปหาอะไรกินกัน”
ผมบอกพลางจูงมือ ตั้ม ให้ไปนั่งทำงานต่อ ส่วนผมก็นั่งลงไปข้างๆทางด้านซ้ายของ ตั้ม เพราะคนที่นั่งอยู่เดิมย้ายไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม เพื่อให้ผมนั่งแทน ผมก็พูดขอบคุณไป เพื่อนๆ ตั้ม แนะนำตัวให้ผมได้รู้จัก คนที่ลุกให้ผมนั่งชื่อ วัฒน์ คนที่ผมเห็นโอบคอ ตั้ม อยู่ชื่อ นึก คนที่เหลือ ชื่อ หมู โย่ง โอ และ ดม
“ตั้ม ทานน้ำส้มก่อน พี่ชายซื้อมาฝาก” ผมพูดพลางหยิบขวดน้ำส้มออกจากถุง เปิดฝาขวด เอาหลอดใส่แล้วยื่นให้ ตั้ม ดูด
“อร่อยอะ” ตั้ม พูดหลังจากดูดเข้าไปอึกใหญ่ๆ แล้วก้มหน้าลงไปทำงานต่อ ผมก็เลยเอาขวดน้ำส้มวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็มอง ตั้ม ทำงานไปอย่างเพลิดเพลิน ในท่าทางเอาจริงเอาจังขณะทำงานของ ตั้ม ระหว่างนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครบางคนมองผมอยู่ ผมมองไป ก็เห็น นึก กำลังมองผมอยู่จริงๆ แต่พอผมหันไปมอง นึก ก็ก้มหน้าลงทำงานต่อไป...สงสัยต้องทิ้งระเบิดเวลาไว้สักลูกแล้ว...ผมคิดเมื่อนึกถึงท่าทางของคนที่ชื่อ นึก กอดคอ ตั้ม ไว้เมื่อสักครู่แล้วยังสายตาไม่เป็นมิตรที่มองมายังผมเมื่อกี้อีก

mind19mindPSU

ตั้งตารอตอนต่อไปอยู่นาน ขออ่านเลยนะคร๊าบบ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

มีคนมาช่วยละ...ปอ

pearl9845

ขอบคุณครับ