++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
สงสัยต้องทิ้งระเบิดเวลาไว้สักลูกแล้ว...ผมคิดเมื่อนึกถึงท่าทางของคนที่ชื่อ นึก กอดคอ ตั้ม ไว้เมื่อสักครู่แล้วยังสายตาไม่เป็นมิตรที่มองมายังผมเมื่อกี้อีก
“ไหน ให้พี่ชายดูหน่อยว่าทำอะไร” ผมขยับตัวเข้าไปจนชิดตัวเอาแขนขวาโอบรอบเอว ตั้ม ไว้ แล้วเอนตัวเข้าไป จนอกผมชิดกับไหล่ ตั้ม  ...แว่บหนึ่งของความรู้สึก ด้วยความเคยชินเมื่อตอนอยู่กับ ป๊ะป๋า ตั้ม ก็เอนตัวเข้ามาพิงกับอกราญ หน้าผากอยู่ในระดับเดียวกับคาง ราญ พอดี... ผมเห็นตั้มเอนตัวเข้ามาก็เลยเอาคางไปชนติดกับหน้าผากของตั้ม
ตั้มเอานิ้วก้อยของมือซ้ายที่ว่างอยู่มาเขี่ยมือขวาผมที่อยู่ตรงเอวเล่น ผมก็เลยจับนิ้วก้อยนั้นเอาไว้ แล้ว ตั้ม เอาหน้าผากถูคางผม ๒-๓ ที แต่ก็ยังคงทำงานอยู่อย่างมีสมาธิ
ผมคอยสังเกตดูคนอื่นที่อยู่รอบๆ วัฒน์ มองพวกผมแล้วอมยิ้ม หมู โย่ง โอ และ ดม มองพวกผมแบบ งงๆ ในตอนแรก แล้วรีบก้มหน้าทำงาน โย่งกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น ผมเหมือนเห็น โอ เหลือบมองไปทางนึกแล้วแอบหัวเราะอีกคน ส่วนนึก มองพวกเราอย่างตกใจ แล้วก็ก้มหน้าทำงานไปเช่นกัน แต่ผมเห็นจากด้านข้างว่า นึก มีสีหน้าไม่พอใจนัก
“ตั้ม เป็นไงวะ เจอ ราญ รึเปล่า” ปอ ถามทันทีที่เจอ ตั้ม ในตอนเช้าวันจันทร์
“อื้อ เจอสิ ไปกินข้าวกันด้วย แล้วไปเดินเล่นกันที่สยาม” ตั้ม เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ขึ้นมาตอบ ปอ
“แล้วพวก กร ล่ะ ไปด้วยกันรึเปล่า” ปอ ถามอีก พลางหยิบสมุดในเป้ขึ้นมา
“พี่ราญ มารับเราที่โรงเรียนน่ะ แล้วไปเจอพวกนั้นที่สยามตอนบ่ายๆ” ตั้ม ยิ้ม
“สนุกมั๊ยวะ เดินเล่นที่สยามน่ะ” ปอ ถามด้วยความสนใจ
“”ก็ดีนะ ดูนั่นดูนี่ เพลินดี พอหิวก็หาขนมแถวนั้นกิน เนี่ย ถ้าให้ไปเดินคนเดียว เราไม่กล้าไปหรอก”
“อ้าว ทำไมวะ” ปอ ขมวดคิ้ว สงสัย
“ที่จริงเราไปบ่อยนะ ตั้งแต่เด็กๆแล้ว พี่พาไปเดินซื้อของบ่อยๆ แต่เวลาพี่เข้าห้องน้ำ หรือทำอะไรแล้วต้องให้เราอยู่คนเดียว ชอบมีพวกผู้ใหญ่เข้ามาชวนเราคุยอะ พี่เราบอกว่า ให้ระวังตัวดีๆ บางทีเป็นพวกลักตัวเด็กไปขาย” ตั้ม พูดด้วยสีหน้ากลัวๆ
“แล้วพวกนั้นคุยอะไรกับเอ็งวะ” ปอหน้าตาตื่นบ้าง
“ก็ชวนไปถ่ายรูปมั่ง ไปเทสต์หน้ากล้องอะไรมั่ง ให้นามบัตรพี่เราไว้ด้วย แต่พี่เราทิ้งหมดเลย บอกว่า พวกนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจ”
“ระวังตัวไว้ก็ดีหว่ะ อย่างเอ็งน่ะ เค้าลงเอาไปลงหนังสือพวกเพื่อนสัตว์เลี้ยง ไม่ก็เอาไปไถนาแหละวะ ฮ่าๆๆ” ปอ ขำใหญ่
“รู้ตัวน่า ไม่ต้องมาย้ำบ่อยก็ได้ เรามันน่าเกลียดซะขนาดนี้ ใครเค้าจะเอาเราไปถ่ายรูปลงหนังสือเค้าให้มันขายไม่ออกกัน” ตั้มหน้าจ๋อยลงไป แล้วก็ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ...
ใช่ อย่างเอ็งน่ะถ่ายรูปเท่ห์ๆไม่ได้หรอก ต้องพวกแฟชั่นเด็ก หรือวัยรุ่นน่ารักๆ รับรอง คนกรี๊ดเอ็งแน่ เอ็งน่ะ ม.๔ แล้วนะเว๊ย จะเดิน จะกิน จะยิ้ม จะทำอะไรก็ดูไร้เดียงสาเหมือนเป็นเด็กประถมไปหมด แต่เพราะแบบนี้กูถึงรักมึงนัก เฮ้อ คิดแล้วกูก็กลุ้มหว่ะ อีกใจกูก็อยากให้เอ็งรู้เดียงสาซะที รับรู้ความรู้สึกของกู แต่พอถึงตอนนั้น ท่าทางน่ารักๆแบบนี้ของเอ็งจะยังเหลืออยู่รึเปล่าวะ... ปอ คิดแล้วก็ถอนหายใจยาว
“ไอ้นึก ทำไรของเอ็งวะ” โอ โวยวาย เมื่อเห็นนึกโอบรอบคอ ตั้มไว้ แล้วเอาคางมาถูหน้าผาก ตั้ม
“ไมวะ แค่นี่ไม่สึกหรอหรอก จริงป่ะ ตั้ม” นึก ก้มหน้าลงไปถาม ตั้ม ที่ก้มหน้างุดลงไปจนคางเกือบชิดหน้าอก ใบหน้าของ ตั้ม แดงกล่ำไปถึงหู แล้วจู่ๆ ตั้ม ก็เอามือปัดแขนของนึกออก แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
“ตั้ม มึงเป็นอะไรวะ” ปอ ชะโงกหน้าเข้ามาถาม “แล้วทำไมหน้ามึงแดงแบบนี้”
“ปะ..เปล่า” ตั้ม ตอบ ขณะที่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
“ตั้ม โกรธเราเหรอ” นึก เดินตามมาที่โต๊ะ แล้วโน้มตัวลงถาม
“เปล่าอะ ไม่มีไรหรอก” ตั้ม ยังคงก้มหน้าตอบ
“มึงทำไรมันวะ ไอ้นึก” ปอ ถามเสียงดุๆ
“เปล่านี่ แค่อยากทำแบบคนที่ชื่อ ราญ ทำมั่งเท่านั้นเอง” นึก หันไปตอบ
“ทำไรวะ” ปอ สงสัย
“ทำแบบนี้ไง” นึกว่าพลางก็ลงไปนั่งเบียดกับ ตั้ม เอาแขนขวาโอบรอบคอแล้วเอาคางถูที่หน้าผากของ ตั้ม พลางหัวเราะเบาๆ
เฮ๊ย มันทำอะไรขนาดนี้วะ แล้วนั่นอะไร ไอ้ตั้ม ทำไมมันหน้าแดงขนาดนั้น... ปอ ตกใจ... เฮ๊ย มันตัวสั่นด้วย...
“อ้าว ตั้ม เป็นไร ไม่สบายรึเปล่า” นึกก้มหน้าลงถาม ตั้ม เพราะรู้สึกว่าร่างของ ตั้ม สั่นน้อยๆ
“มึงเอามือออก แล้วไปไกลๆเลย” ปอ พูดพลางปัดแขนนึกออกจากตัว ตั้ม ด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“ตั้ม ไม่สบายรึเปล่าน่ะ” นึก ยังไม่ยอมไป เอามือมาจับแก้ม ตั้ม ลูบเบาๆ
“มึงไม่ต้องยุ่ง ไป ตั้ม ไปกับกู” ปอ พูดจบ ก็คว้าข้อมือ ตั้ม พาเดินออกไปนอกห้องทันที
กูไม่ยอมเว๊ย กูไม่ยอมเด็ดขาด เป็นแบบนี้กูไม่ยอม... ปอ คิด ในขณะที่จูงมือ ตั้ม เดินอย่างรวดเร็ว
“ปอ เดี๋ยวก่อน เรามึนหัว” เสียง ตั้ม ร้องบอก ปอจึงได้หยุดเดินเพราะนึกขึ้นได้ถึงสภาพสายตาของ ตั้ม ซึ่งตอนนี้แย่ลงกว่าที่เคยเป็น
“โทษที กูลืมไปว่าเอ็งจะเมา” สีหน้า ปอ แสดงความเสียใจ
“ปอ จะพาเราไปห้องพยาบาลเหรอ ขอบใจนะ เราไม่เป็นไรแล้วอะ” คำพูดของ ตั้ม ทำเอา ปอ นิ่งไปชั่วครู่
มึงอย่าคิดในแง่ดีแบบนี้กับกูสิวะ กูจะพามึงไปทำอย่าอื่นตะหาก...แต่สิ่งที่ ปอ พูดออกไปกลับเป็นอย่างอื่น
“เออ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ว่าแต่เมื่อกี้มึงเป็นอะไรวะ”
“ไม่รู้อะ เมื่อกี้เรารู้สึกใจมันเต้นแรง แล้วตัวร้อนๆเหมือนเป็นไข้ ตอนนี้หายแล้ว” ตั้ม ตอบ “เราป่วยรึเปล่าอะ ปอ”  ตั้ม ทำหน้าสงสัย
“ไม่เป็นไรมัง ตั้ม ไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อยดีกว่า ป่ะ เราพาไป” ปอ พูดแล้วก็จูงมือตั้ม พาไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด
... เออ มึงป่วยอะ ไอ้ตั้ม มึงป่วยเป็นโรคใจ กูจะทำยังไงดีวะ วันไหนที่มึงรู้สึกตัว กูจะทำยังไง กูจะยอมแพ้เหรอวะ กูเฝ้ามึงมาตั้งนาน กูจะทำยังไงดี...
๓๖ เล่นละคร
“ศิลปี เดี๋ยวทานข้าวกลางวันให้เรียบร้อยแล้วไปพบครูที่ห้องพักครูหน่อยนะ” ครูจันทร์ ครูสอนวิชาร้อยกรองพูดขึ้นก่อนออกจากห้อง ในวันหนึ่งก่อนจะหมดเทอมแรกของภาคเรียนอีกไม่กี่วัน
“ครูเรียกไปทำไมวะ ตั้ม” ปอ ถามขึ้น หลัวจากที่ผมไปพบครูจันทร์ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ พร้อมกับเอกสารปึกหนึ่ง และเทปอีก ๑ ตลับ
“ครูจะให้เล่นละครในงานสัปดาห์วิชาการ เทอมหน้าอะ” ผมตอบหน้ามุ่ยๆ
“เหรอวะ เรื่องไร แล้วเล่นเป็นตัวอะไรวะ” ปอ ถามอย่างนึกสนุก
“วิวาห์พระสมุทร เป็นละครร้อง แล้วก็ให้บทมาอ่าน กับเทปมาฟังเพลง” ผมตอบอย่างเสียไม่ได้
“แล้วเอ็งเล่นเป็นตัวอะไร” ปอ ยังไม่เลิกถาม
“ยังไม่รู้เลยว่าจะเล่นรึเปล่า ถ้าเล่นต้องไปลองเสียงร้องกับวงดนตรีอีก แล้วต้องซ้อมตอนเย็น ซ้อมวันอาทิตย์ แล้วก็ช่วงปิดเทอมก็ต้องมาซ้อมด้วย” หน้าผมยังไม่หายมุ่ย
“แล้วตกลงเล่นเป็นตัวอะไรวะ” ปอ ยังไม่ยอมเลิกถาม
“เดี๋ยวถ้าเล่นแล้วจะบอก ต้องขออนุญาตทางบ้านก่อน” ผมยังไม่ยอมบอกว่าเล่นบทอะไร ...บอกได้ไง ได้ล้อกันแย่สิ..ผมคิด
“ตั้ม โรบินสัน ครูโซ” นัส เดินเข้ามาหาผม พูดสั้น ๆ ผมก็เข้าใจว่า นัส คงจะยืมหนังสือนอกเวลา เลยหยิบส่งให้
“วันจันทร์นะ” นัส พูดสั้นๆ
“อื้อ อ่านให้ได้หลายๆรอบละ” ผมบอกไป เข้าใจว่า นัส คงบอกว่าจะคืนให้วันจันทร์
“เดี๋ยว มึงอย่าเพิ่งเอาไป เอามาให้กูลอกคำศัพท์ก่อน” ปอ เอื้อมมือมาคว้าหนังสือจากมือ นัส พลางหันไปหยิบหนังสือของตัวเองมาลอกคำศัพท์จากหนังสือของผม
“ตั้ม ตัวนี้อะไรวะ เขียนซะตัวเล็ก อ่านยากฉิบ”ปอ บ่น
ผมก็เลยหันไปอ่านให้ ปอ ฟัง แล้วปอ ก็ลอกไปเรื่อยๆ จนได้เวลาเข้าเรียนคาบวิชาในตอนบ่าย
“แล้วลูกอยากเล่นมั๊ยล่ะ” พ่อถามผมยิ้มๆ
“เฉยๆค๊าบ พ่อ แต่ เกรงใจครูมากกว่าอะค๊าบ” ผมบอกพ่อไป
“ถ้าไม่เสียการเรียน ลองดูก็ได้นี่ลูก กิจกรรมน่ะทำไว้บ้างไม่เสียหาย” พ่อผมยังยิ้มอย่างใจเย็นเหมือนเดิม
“ค๊าบ งั้น ตั้ม ไปบอกแม่ก่อนนะค๊าบบ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นวิ่งปร๋อไปหาแม่ที่เรือนเล็ก
ก๊อกๆ ผมเคาะประตูเป็นการขออนุญาต เมื่อผมเข้าไปในบ้านแล้วก็คลานเข่าเข้าไปหาแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
“แม่ค๊าบ โรงเรียนจะให้ตั้มเล่นละครในงานสัปดาห์วิชาการเทอมหน้าน่ะค๊าบ” ผมบอกแม่ หลังจากที่นั่งอยู่สักพัก แต่แม่ก็ไม่หันมาหาผมสักที
“แล้วทำไม” แม่หันมาถามเสียงเย็นชา
“ตั้ม เอ้อ....ตั้มเลยมาขออนุญาตแม่น่ะค๊าบ” ผมตอบอย่างกลัวๆ
“ฮึ ขออนุญาตหรือมาบอกให้รู้ อยากทำอะไรก็ตามใจแกสิ ถึงชั้นจะบอกว่าไม่อนุญาต แกก็ทำตามใจแกอยู่ดี หมดเรื่องแล้วใช่มั๊ย ชั้นจะดูโทรทัศน์” พูดจบ แม่ก็หันหน้าไปดูโทรทัศน์ต่อ ไม่สนใจผมอีกเลย
ผมก็คลานเข่าออกมาที่ประตูแล้วออกจากเรือนเล็ก กลับไปยังเรือนใหญ่
“แม่เค้าว่าไงลูก” พ่อถามพลางขมวดคิ้ว  คงเพราะเห็นผมเดินก้มหน้าเข้ามาเงียบๆนั่นเอง
“แม่ไม่ว่าอะไรค๊าบบบ” ผมรีบเงยหน้าขึ้นยิ้มเผื่อนๆบอกพ่อไป “ตั้ม ขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะค๊าบบพ่อ ใกล้สอบแล้ว”
พูดจบผมก็เดินไปยังห้องส่วนตัวของผมบนชั้น ๒ ของบ้าน พอเข้าห้องแล้ว ผมก็ตรงไปที่เครื่องเล่นวิทยุ-เทปที่หัวเตียง เลือกเอาเทปเพลงมาม้วนหนึ่งใส่เครื่อง แล้วเปิดเบาๆ จากนั้นก็ลงไปนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง
แม่ยังไม่หายโกรธ ตั้ม อีกเหรอ ตั้งแต่ ป๊ะป๋า เสียไปแม่ไม่ใจดีกับ ตั้ม เหมือนเมื่อก่อนเลย ..ผมคิดพลางน้ำตาเริ่มไหล
ก็ตั้มไม่ได้อยากเรียนสายวิทย์นี่ พวกฟิสิกข์ เคมี ชีวะ จะเรียนไปทำไม เรียนไปก็ไม่ได้ใช้  ตั้ม ไม่ได้อยากสอบเข้าคณะแพทย์หรือวิศวะซะหน่อย สถาปัตย์น่ะ ตัดไปได้เลย ตั้มวาดรูปไม่ได้ แค่เส้นตรงธรรมดาก็ลากไม่ได้แล้ว บัญชี หรือ บริหาร ตั้มก็ไม่อยากเรียนเหมือนกัน ตั้ม อยากเรียนพวก อักษร นิเทศ  ครู หรือพวกดนตรีไปเลยด้วยซ้ำไป พูดเท่าไรแม่ก็ไม่ยอมเข้าใจ แล้วยังโกรธเอาซะอีก...
ตั้มยังจำได้  แม่จบการสนทนาในวันนั้นด้วยคำพูดว่า
“แกมันโตแล้วนี่ ปีกกล้าขาแข็ง เดี๋ยวนี้ทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว ตามใจ อยากทำอะไรก็ตามใจแกแล้วกัน”
ผมปิดเทปเพลง เดินไปหยิบกล่องเพลงที่ทำเป็นรูปโทรทัศน์แบบโบราณที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือมาถือไว ้ไขลานด้านหลังจนเกือบสุด แล้วหมุนทางด้านที่เป็นหน้าจอกลับมา พอดึงลิ้นชักเล็กๆทางด้านหน้าออกมาเล็กน้อย กล่องเพลงที่เป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของผม ของดูต่างหน้าเพียงชิ้นเดียวที่ได้มาจาก ป๊ะป๊า ก็บรรเลงเป็นเพลงที่ไพเราะ รูปคนนั่งเล่นกีตาร์ที่อยู่บนหน้าจอก็ขยับไปมา ราวกับกำลังบรรเลงพลงให้ผมฟัง น้ำตาผมยิ่งไหลพราก..นี่ถ้า ป๊ะป๋า ยังอยู่คงช่วยพูดให้แม่เข้าใจ ตั้ม
ป๊ะป๋า ค๊าบ ตั้ม คิดถึง ป๊ะป๋า เหลือเกิน...
๓๗ มนุษย์กินคน
เช้าวันต่อมา ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้าตามปรกติ นั่งทำงานไปได้สักพัก นึก ก็เดินเข้าห้องมา หลังจากที่วางเป้ไว้ที่โต๊ะของตัวเองแล้ว นึก ก็เดินมาที่ผม ลากเก้าอี้เข้ามานั่งจนชิด พลางเอาแขนซ้ายโอบรอบคอผมไว้เหมือนที่เคยทำบ่อยๆ แต่วันนี้ นึกเอาหน้าอกมาแนบจนติดไหล่ผม แล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ตั้ม ตกลงเล่นละครของ ครูจันทร์ รึเปล่า” นึก ถามเบาๆเหมือนกระซิบ
“อื้อ ที่บ้านอนุญาตแล้ว” ผมตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าดูหนังสืออยู่
“แล้วเล่นเป็นตัวอะไร” นึก ถามอีก พลางเอานิ้วมาเขี่ยๆที่แก้มซ้ายผม
“ยะ..ยัง...ยังไม่รู้เลย เดี๋ยวครูบอกอีกที” ผมตะกุกตะกักตอบไป รู้สึกว่าหน้าร้อนๆ ใจเต้นแรง
“ตั้ม” นึกเรียกเบาๆ
“.........” นั่งอยู่ข้างๆแบบนี้แล้วจะเรียกทำไม
“ตั้ม” นึกเรียกอีก
“ไร” ผมตอบทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือ
“ตั้ม หันมาหน่อย” นึกพูดเบาๆเหมือนกระซิบ ผมก็เลยหันหน้าไป
ฟอด... 0๐0...ผมตกใจอ้าปากหวอ ส่วน นึก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สักครู่นึกก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม
“ไอ้นึก นั่นมึงจะแดกไอ้ตั้ม มันเหรอไงวะ” เสียงคนดังมาจากหน้าห้อง นึก สะดุ้งตกใจหันหน้าไปมอง ผมเองก็มองไปที่ประตูด้วย
“ไอ้โอ ไมมาแต่เช้าวะวันนี้” นึก พูดพลางเอาที่โอบรอบคอผมออก
“กูทำเลขไม่เสร็จหว่ะ เลยว่าจะมายืม ไอ้ตั้ม มันลอกหน่อย” โอ เอาเป้วางแล้วนั่งลงที่โต๊ะ พลางหยิบสมุดและเครื่องเขียนออกมาจากเป้ ผมก็หยิบสมุดเลขออกมา เดินเอาไปให้ โอ ที่โต๊ะ
“เอ้า เอาไป เราไปกินข้าวก่อนนะ” พูดจบ ผมก็วิ่งตื๋อออกจากห้องไป
ไอ้ตั้ม มันหายไปไหนวะ จะยืมเลขมันลอกซะหน่อย ... ผมมองหา
“โอ ไอ้ตั้ม หายไปไหนวะ” ผมตะโกนถาม
“มันไปกินข้าวตั้งนานแล้ว ยังไม่ขึ้นมาเลย สงสัยไปหา ไอ้ตุ่ม กับ ไอ้เต่า มัง” โอ หันมาตอบ “เอ็งจะยืมวิชาไรมันลอกอีกล่ะ”
“กูว่าจะยืมเลขหน่อยหว่ะ  ยังทำไม่เสร็จเลย”
“อยู่ที่กูนี่ เอ็งมานั่งลอกด้วยกัน” โอบอก
ผมก็เลยยกเก้าอี้ไปนั่งที่โต๊ะ โอ ลอกไปเรื่อยๆ ส่วน โอ มันก็ลอกไป หันไปคุยกับพวก วัฒน์ ที่จับกลุ่มคุยกันอยู่ใกล้ๆไปด้วย ทีแรกผมไม่ได้สนใจหรอกว่ามันคุยอะไรกัน จนกระทั่งได้ยินชื่อ ตั้ม มันแว่วๆ
“ไอ้นึก แม่งเกือบแดก ไอ้ตั้ม ไปแล้ว ถ้าเรามาช้าอีกนิดนะ ไอ้ตั้ม เสร็จแน่หว่ะ ฮ่าๆๆ” โอ พูดแล้วก็หัวเราะ
“อะไร นึก มันจะทำอะไร ศิลปี” วัฒน์ ถาม
“เปล่านะเว๊ย กูไม่ได้ทำอะไร” นึก โวยวาย
“อย่าเลย ไอ้นึก กูรู้ทันเอ็งนะ ประชิดตัวมันซะขนาดนั้น ต่อให้อมพระประธานมาพูด กูก็ไม่เชื่อหรอกว่ามึงไม่ได้คิดอะไร” โอ พูดยิ้มๆ
“เออ กูทำก็ได้วะ เมื่อเช้ากูว่าจะลองชิมมันดูซะหน่อย ว่ารสชาดเป็นยังไง แต่กูไม่ได้คิดอะไรนะเว๊ย แค่อยากลองชิมดูเฉยๆ”นึก พูดกลั้วหัวเราะ
“อะไรอะ นึก ตกลงนายจะกิน ตั้ม จริงๆน่ะเหรอ” โย่ง ถามหน้าตาตื่น
“นั่นดิ ไม่ได้คิดอะไรก็อย่าไปแกล้งเค้าแบบนี้ เราว่าไม่ค่อยดีนะ เกิดเค้าคิดจริงจังขึ้นมาเดี๋ยวจะแย่” วัฒน์ พูด พลางกระซิบอธิบายคำว่า กิน ให้หมูฟัง หมูฟังแล้วก็หน้าแดงมองหน้า วัฒน์ งงๆ
“อะไรวะ เราแค่สนุกๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย แล้วเราไม่ได้ทำแบบนี้คนเดียวนี่หว่า พวกนายก็เห็น วันนั้นน่ะ คนชื่อ ราญ อะไรนั่น ทำยิ่งกว่าเราอีก ถ้ามันคิดอะไรนะ มันคิดกับคนชื่อ ราญ นั่นไปตั้งนานแล้ว” นึก พูดอ้างไปถึงเหตุการณ์วันที่ทำรายงานกันที่โรงเรียนในวันหยุด
“ไอ้ลูกหมา เมื่อเช้า ไอ้นึก ทำไรมึง” ผมชะโงกหน้ามาถาม ตั้ม เบาๆในชั่วโมงโฮมรูม
“เปล่านี่” ตั้ม หันมาตอบสีหน้า งงๆ
“มึงอย่าโกหกกูได้ยินพวกมันคุยกันก่อนลงไปเข้าแถว” ผมเริ่มทำหน้าดุใส่มัน
“ก็มาชวนคุยเหมือนปรกตินี่ ไม่เห็นมีไร” ตั้มตอบหน้ากลัวๆ ...กลัวกูรู้เหรอวะว่าพวกมึงทำอะไรกัน
“ปรกติยังไง” ผมยังซักต่อ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

น่ารักก็ไม่ดีเนาะ

pearl9845

ขอบคุณครับ