++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ลูกเรียนดี ประพฤติดี ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรยิ่งน่าภูมิใจ
ตอนนั้นเห็นท่าทางที่มันนั่งอ่านหนังสือ โยกขาไปมา ในปากมีอมยิ้มยังคิดว่ามันเป็นเด็ก ๗-๘ ขวบ ทั้งๆที่มันก็โตจนจะขึ้นชั้น ม.๒อยู่ภาคเรียนหน้าแล้ว
เอานะลูก พ่อจะชดเชยให้แล้วกัน ต่อไปลูกอยากทำอะไร อยากได้อะไร พ่อจะตามใจทุกอย่าง เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ดีๆ พ่อจะหามาให้ลูกได้ใช้ไม่ให้น้อยหน้าใคร ไอ้ลูกหมาตัวน้อย...ลูกรักของพ่อ
๔๐ ซ้อมละคร
“ดีมากทุกคน เอ้าพัก ๑๕ นาที”
สิ้นเสียงครูจันทร์ ผมก็ลงจากเวทีในห้องประชุม ลงมานั่งหอบอยู่ที่เก้าอี้ด้วยความเหนื่อย ก็ซ้อมกันมาตั้งแต่ ๙ โมงเช้า นี่จะ ๒ ชั่วโมงอยู่แล้ว ทั้งร้องทั้งทำท่าจินตลีลา แถมฉากเมื่อกี้โดนซ่อมตั้ง ๓ รอบ มีหวังโดนว่าจากรุ่นพี่ ๒ คนที่เล่นเป็นพี่เลี้ยงผมอีกตามเคย ก็เค้าหวังจะได้เล่นบทนี้กันทั้งคู่
“ตั้ม” เสียงเรียกมาจากข้างหลัง ผมหันไปมองก็พบกับ...
“พี่ราญ พี่ราญ มาได้ไง เย้ๆ”
ผมตะโกนลั่น พลางลุกขึ้นวิ่งไปหา ราญ ที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องประชุม พอไปถึงตัวก็กระโดดโอบคอ พลางกระโดดแหยงๆ ราญ ก็เอามือโอบเอวผมไว้ พลางหัวเราะเบาๆ
“เป็นไง เหนื่อยมั๊ย” ราญ ถามพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งมาขยี้หัวผมเบาๆ
“เหนื่อยอะ เมื่อกี้โดนซ่อมตั้ง ๓ รอบแน่ะ” ผมรายงาน หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“นี่ๆ ไอ้ตั้ม ไม่คิดจะทักทายคนอื่นเลยรึไงวะ” เสียงคนพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ มาจากด้านหลัง ผมหันไปตามเสียง
“อ้าว ชัย มาด้วยเหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไม่เอาเว๊ย เรียก พี่ชัย สิ”ชัยมองผมตาดุๆ แต่ปากยังคงยิ้มเหมือนเดิม ท่าแบบนั้นตลกจนผมหัวเราะดัง
“ฮ่าๆๆ ม่ายเอาอะ ไม่เคยเรียกนี่นา”
“ลองเรียกหน่อยสิ จะได้เรียกได้ซะทีไง ไหนลองเรียกดิ๊ พี่ชัย” ชัยพูดยิ้มๆ ผมส่ายหน้าดิ๊กๆ ไม่ยอมทำตาม
“ไปนั่งคุยกันดีกว่า” ราญ พูดพลางจูงมือ ตั้ม ไปนั่งที่เก้าอี้ โดยที่ ราญ เข้าไปนั่งด้านใน แล้วให้ผมนั่งตรงกลาง ชัยนั่งถัดจากผม
“เดี่ยวเลิกซ้อมกี่โมงล่ะ” ชัย ถาม
“ก็คงพักตอนเที่ยงอะ แล้วซ้อมต่อตอนบ่ายโมง กว่าจะเสร็จก็ ๔-๕ โมงมังอะ” ผมตอบไป
“งั้นเดี่ยวไปกินข้าวมันไก่กันนะ แล้วพวกพี่ชายค่อยกลับ” ราญ เว้นระยะไปนิดหน่อย “แล้วนี่เล่นเป็นตัวอะไรล่ะ”
“ง่า....เดี๋ยวดูเองตอนซ้อมแล้วกันอะ” ผมบอกหน้ามุ่ยๆ
“เห็นว่าเล่นเรื่อง วิวาห์พระสมุทร เหรอ สงสัยเล่นเป็นก้อนหินริมทะเลหว่ะ” ชัย พูดแล้วก็หัวเราะ
“ได้อย่างนั้นก็ดีอะดิ ไม่ต้องทั้งร้องทั้งทำท่าแบบนี้ ยังจำบทได้ไม่หมดเลย” ผมบ่น
“เอ้าซ้อมกันต่อได้แล้ว ทุกคนมารวมหน้าเวที” เสียงครูจันทร์เรียกทุกคนให้ไปรวมกัน แล้วพวกเราก็ซ้อมกันต่อ
“ครูเค้าคิดยังไงวะ ให้เอ็งเล่นบทนั้น” ชัย ถามขึ้นมาระหว่างที่กำลังกินข้าว
“ไม่รู้อะ  เนี่ย...โดนว่าทุกวันเลย” ผมหน้ามุ่ยลงทันที
“อ้าว ทำไมล่ะ เท่าที่เห็น ตั้ม ก็ทำได้ค่อนข้างดีนี่นา เพิ่งซ้อมกันมาไม่กี่วันเองไม่ใช่เหรอ ครูเค้าว่าอะไรล่ะ” ราญ พูดบ้าง
“ครูน่ะไม่ว่าหรอก ถึงว่า ตั้ม ก็ยอมรับ แต่คนที่เล่นบทพี่เลี้ยงอีก ๒ คนนั่นอะ ชอบว่า ตั้ม บ่อยๆ”
“ว่าอะไรวะ”ชัย สงสัย
“ก็ สารพัด ท่าแข็งมั่ง พูดบทผิดมั่ง เค้าบอกว่าถ้าเป็นพวกเค้า ไม่ผิดบ่อยๆแบบนี้หรอก”ผมบอกเบาๆ “ตั้ม ว่าถ้าให้พวกพี่เค้าเล่น คงซ้อมกันได้ดีกว่านี้”
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ตั้ม ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องอย่างนี้อยู่ที่การซ้อม แล้วก็ความตั้งใจ แล้วพี่ชายว่า บทนี้เหมาะกับ ตั้ม นะ เข้ากับนิสัยบางอย่างของ ตั้ม พี่ชายว่าครูเค้าคงมองจุดนี้แหละ แล้วอีกอย่าง ตั้มร้องเพลงได้ดีกว่าพวกนั้นด้วย เรื่องนี้ละครร้องไม่ใช่เหรอ พี่ชายว่าครูเลือกถูกแล้วหล่ะ” ราญ พูดให้กำลังใจ “ตั้งใจซ้อมให้ดีๆล่ะ วันแสดงพี่ชายจะมาดูด้วย”
“จริงเหรอ” ผม ตาโตด้วยความดีใจ
“เออดิ ราญ มันเคยโกหกเหรอวะ แล้วพี่ชัยก็จะไปดูด้วยอีกคนนะ” ชัย พูดแล้วก็ยักคิ้วให้ผม
“คิ๊กๆ จะให้เรียก พี่ชัย จริงๆอะเหรอ” ผมถามกลั้วหัวเราะ
“อื้อ ราญ มันอนุญาตแล้ว” ชัย บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงจะดีได้ไม่เท่า พี่ราญ ของ ตั้ม แต่สัญญาจะเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่ชัย สัญญา” ชัยพูดแล้วก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผม ผมหันไปมอง ราญ ก็เห็น ราญ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ตอนนี้ พี่ชาย อยู่ไกลไม่ค่อยได้ดูแล เลยฝาก ชัย ไว้ก่อน มีอะไร ตั้ม ก็มาปรึกษา ชัย นะ แล้ว ชัย จะมาบอกกับพี่ชายเอง” พูดจบ ราญ ก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของผมด้วยอีกคนหนึ่ง
“ไง น้องตั้ม” พี่เอก นั่นเอง เดินมาทางผมกับพร้อมกับ พี่วิทย์ แล้วพากันนั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม พี่เอกนั่งข้างขวา พี่วิทย์ นั่งข้างซ้าย “เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ” พี่เอก ถามยิ้มๆ
“กลับไปแล้วค๊าบพี่” ผมตอบพลางยิ้มให้พี่เค้า
“ว่าแต่ คนไหนเป็นแฟน ตั้ม ล่ะ สงสัยคนที่ ตั้ม กระโดดกอดแน่เลย” พี่เอก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“คิ๊กๆ ไม่ใช่แฟนอะพี่เอก นั่นน่ะ พี่ราญ เป็นเหมือนพี่ชาย ตั้ม คนนึงเลย” ผมยิ้มกว้าง
“อ้าว เหรอ พี่นึกว่าแฟนซะอีก เห็นสนิทกันขนาดนั้น” พี่เอก พูดพลางเหลือบสายตาไปยิ้มให้ พี่วิทย์
“แหมพี่ ถ้าอย่างนั้น ตั้ม ก็เป็นแฟนกะพี่เอกแล้วอะสิ ก็ในบทมีตอนตั้มกระโดดกอดคอพี่แบบนั้นด้วยนี่” พูดจบ ผมก็หัวเราะซะตัว งอ
“เป็นไงล่ะ โดนซะแล้ว” พี่วิทย์พูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“เดี๋ยว ตั้ม กระโดดกอดคอ พี่วิทย์ด้วย อีกคน ดีมะอะ พี่วิทย์” ผมหันไปพูดกับพี่วิทย์แบบตลกๆ แต่พี่วิทย์กลับหน้าแดง
“เอ้อ พี่ไปห้องน้ำก่อน เดี๋ยวมานะ” พูดแล้ว พี่วิทย์ ก็ลุกเดินออกจากห้องประชุมไป มีพี่เอกมองตามแล้วก็หัวเราะดังๆ
๔๑ เรื่องเก่า
“หัวเราะอะไรของเอ็งวะ” ชัย ถาม ราญ ด้วยความสงสัย เมื่อเห็น ราญ มองหน้าเขาแล้วหัวเราะเบาในลำคอ
“หัวเราะนายน่ะสิ พอรู้นะว่าเอ็นดู ไอ้ตั้ม มันเหมือนน้อง แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้” ราญ พูดยิ้มๆ
“อ้าว ก็ ไอ้ตั้ม มันน้องกูนี่หว่า จริงสิกูลืมเล่าให้ฟัง ไอ้ตั้ม น่ะ เป็นญาติห่างๆกู เป็นลูกพี่ลูกน้องแท้ๆกับกูเลย” คราวนี้ ชัย หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นหน้าที่ตกใจของ ราญ
ช่วงปิดเทอมใหญ่ก่อนจะขึ้น ม.๓ ประมาณปลายเดือนเมษายน ตั้ม ต้องลงไปจังหวัดหนึ่งในภาคใต้กับแม่ เพื่อไปบ้านของคนที่ ตั้ม เรียกว่า ป๊ะป๋า ซึ่งตัว ตั้ม เองก็เข้าใจมาตลอดว่าหมายถึง พ่อบุญธรรม  ตั้ม ไม่ค่อยเข้าใจว่า ทำไมแม่จึงต้องห้ามพูดถึง ป๊ะป๋า เวลาอยู่ที่บ้าน แต่ ตั้ม ก็เชื่อฟังทำตามที่แม่บอกมาตลอด
บ้านของ ป๊ะป๋า นั้น ตั้ม ไปบ่อยๆตั้งแต่เด็ก ป๊ะป๋า รักและตามใจ ตั้ม มากจนบางครั้งแม่ไม่พอใจ
ป๊ะป๋า ที่แสนจะใจดี มักจะให้ ตั้ม นอนแนบอยู่กับอกแล้วเอามือลูบหัวเบาๆจน ตั้ม หลับไปเสมอ
ป๊ะป๋า ชอบพา ตั้ม ไปทานขนมอร่อยๆ หรือแม้แต่ไอศครีมยี่ห้อดังๆที่แสนแพงสำหรับคนทั่วไป ขนมตามโรงแรมชื่อดังในกรุงเทพฯ ไม่มีที่ไหนที่ ...ป๊ะป๋า ไม่เคยพา ตั้ม ไป
เสื้อผ้าน่ารักๆแบบสีสันแปลกตาที่ ตั้ม ใส่เมื่อกลับจากใต้ส่วนใหญ่ ก็เป็น ป๊ะป๋า ซื้อให้ แต่แม่ให้บอกว่าเป็นแม่ซื้อให้ ตั้ม ตอนลงมาใต้
ตุ๊กตาหมาขนปุกปุย ที่ ตั้ม รักนักหนาไม่ค่อยยอมให้ห่างตัวเมื่อตอนเด็กๆ ก็เป็น ป๊ะป๋า ซื้อให้
ป๊ะป๋า มักอยู่เล่นเกมส์ต่างๆกับ ตั้ม เสมอเวลาที่ ตั้ม ลงไปใต้  ป๊ะป๋า นี่แหละที่เป็นคนสอนตั้มเล่นดีดลูกหิน ปั่นลูกข่าง หรือแม้กระทั่งหมากรุก
ตั้ม ว่ายน้ำเป็น ก็เพราะ ป๊ะป๋า หัดให้ที่คลองหลังบ้านของ ป๊ะป๋า
ป๊ะป๋า ชอบพาตั้มไปเที่ยวบ้านสวน ป๊ะป๋า สอนให้ยิงหนังสะติ๊ก แม้กระทั่งปืนลมที่เสียงมันดังทำให้ ตั้ม ตกใจจนร้องไห้ในครั้งแรก แต่ป๊ะป๋า บอกให้ยิงเฉพาะใบไม้แห้งๆเท่านั้น และอย่ายิงสัตว์ เพราะมันก็มีชีวิต มันเจ็บเป็นเหมือนกัน
และอีกหลายสิ่งหลายอย่าง ที่ ป๊ะป๋า ทำให้ ตั้ม มาตั้งแต่จำความได้
พอ ตั้ม เรียนประมาณชั้นประถม ๕ ป๊ะป๋า ก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งในหลอดลม ปรกติแล้วทุกๆช่วงหนึ่งของช่วงปิดเทอม แม่จะต้องพา ตั้ม ลงไปหา ป๊ะป๋า เสมอ แต่พอป๊ะป๋าป่วย แม่จะพา ตั้ม ลงไปบ่อยขึ้น แม้ว่าจะเป็นช่วงที่โรงเรียนเปิดเทอมก็ตาม ทุกครั้งที่ลงไป อาการของ ป๊ะป๋า ก็เหมือนจะแย่ลง ครั้งสุดท้ายที่ลงไป ป๊ะป๋า นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ตั้ม ถึงกับร้องไห้เมื่อเห็นอาการสะอึกเพราะหายใจไม่ออกของป๊ะป๋า พลางกอดขา ป๊ะป๋าไว้แน่น มีมือของ ป๊ะป๋า ลูบหัวเบาๆอยู่ตลอดเวลาจนผล๋อยหลับไป
ตอนที่แม่บอกว่าจะลงไปใต้ ตั้ม เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าด้วยความดีใจที่จะได้เจอ ป๊ะป๋า ที่ ตั้ม แสนรัก แต่เมื่อไปถึงบ้าน ป๊ะป๋า มองเห็นโลงศพ และรูปภาพ ซึ่งตั้งอยู่ที่ศาลาในบริเวณบ้าน ตั้ม ยืนมองด้วยความงุนงง พอป้าใหญ่ที่เป็นพี่สาวของ ป๊ะป๋า มาบอกว่า ป๊ะป๋า เสียแล้ว ตั้ม ถึงกับปล่อยโฮออกมา พลางวิ่งไปกอดโลงศพแล้วร้องไห้ ท่ามกลางสายตาของ ป้าๆ และ น้าๆ ญาติของ ป๊ะป๋า ที่มองแล้วน้ำตาคลอด้วยความสงสาร
งานศพของ ป๊ะป๋า แม่ให้ ตั้ม ใส่ชุดผ้าดิบสีขาว เวลามีพระมาสวด ตั้ม ก็จะเป็นคนไปเคาะโลงเรียกให้ ป๊ะป๋า ฟังสวด ๓ วันผ่านไป ก็ถึงวันนำศพไปยังวัดเพื่อทำการเผา ตั้ม เป็นคนถือรูป ป๊ะป๋า นั่งอยู่หน้าของรถบรรทุกโลงศพ พร้อมกับคอยบอกกับรูปว่าถึงไหนแล้ว บอกให้เลี้ยวไปทางไหนเมื่อถึงทางแยก บอกให้ข้ามสะพาน จนกระทั่งไปถึงวัด ก็นำโลงศพไปวางที่หน้าเมรุ รอเวลาทำพิธี ระหว่างนั้น ตั้ม ยังคงนั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้หน้าโลงศพ บางทีก็เอามือป้ายน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว มีแม่และคนอื่นๆมองดูอยู่ห่างๆด้วยความสงสาร
“สวัสดี นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว นี่กว่าจะปลีกตัวมาได้แทบแย่” ชายวัยกลางคน คนหนึ่งเดินเข้ามาทักแม่
“สวัสดีค่ะคุณพี่ มองๆหาอยู่เหมือนกันว่าจะมาหรือเปล่า”แม่ตอบไป
“แล้วลูกชายล่ะ” ชายคนนั้นถามต่อ
“นั่งอยู่นั่นน่ะค่ะ” แม่ชี้ไปที่ ตั้ม พลางตะโกนเรียก “ตั้ม ตั้มเอ๊ย มานี่หน่อยลูก” ตั้ม ได้ยินก็ลุกขี้นจากเก้าอี้เดินซึมๆเข้าไปหาแม่
“สวัสดีลุงก่อนลูก ลุงเป็นลูกพี่ลูกน้องกับ ป๊ะป๋า” แม่บอกกับ ตั้ม
“สวัสดีค๊าบ” ตั้ม ยกมือขึ้นไหว้คนที่แม่บอกว่าเป็น ลุง
“หน้าตาน่ารักนี่ หล่อเหมือน ป๊ะป๋า นะ สงสัยจะอายุพอๆกับลูกลุง” ลุง เอามือลูบหัวผมด้วยความเอ็นดู
“เป็นน้องมังค่ะ เหมือน ตั้ม จะอ่อนกว่าปีนึง แล้วนี่ไม่ได้มาด้วยเหรอค่ะ”แม่ถามถึงลูกชายของลุง
“โน่นแน่ะ ยืนอยู่โน่น” ลุงชี้ไปทางเด็กผู้ชายรูปร่างสูงคนหนึ่ง ตั้ม มองตามไป มองเห็นด้านข้างแล้วก็รู้สึกคุ้นๆตา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร หันกลับไปมองโลงศพของ ป๊ะป๋า อยากจะไปนั่งใกล้ๆมากว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้
ลุงยืนคุยกับแม่สักพัก ก็แยกตัวออกไป คุยกับคนอื่นๆต่อ ตั้ม ก็เลยเดินกลับไปนั่งอยู่หน้าโลงศพ ป๊ะป๋า เหมือนเดิม
“ใครน่ะพ่อ เมื่อกี้นี้”ชัย ถามพ่อ เพราะเห็นพ่อชี้มาทางเขาตอนที่คุยอยู่กับผู้หญิงคนนั้น
“เมียอาแกน่ะ มากับลูก นั่งอยู่หน้าโลงศพนั่นไง หน้าตาน่ารักเชียว แต่ตอนนี้คงกำลังเสียใจ ดูแล้วก็น่าสงสาร” พ่อพูดพลางชี้ไปที่เด็กชายตัวบางๆในชุดผ้าดิบที่นั่งก้มหน้าอยู่ ชัยมองตามไปก็รู้สึกคุ้นกับรูปร่างท่าทางแบบนี้ ...ไม่ใช่มั๊ง คงไม่บังเอิญขนาดนี้หรอกน่า...
ชัยคอยเหลือบตามองดูเด็กชายคนนั้นบ่อยๆ จนมีโอกาสได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นเต็มตา
“เฮ้ย ไอ้ตั้ม นี่หว่า ไอ้ตั้มจริงๆด้วย” ชัยอุทานเบาๆด้วยความตกใจ
“พ่อๆ ลูกอาเค้าชื่ออะไร แล้วเรียนที่ไหน” ชัยเดินเข้าไปถามพ่อ
“เหมือนจะชื่อ ตั้ม นะ ชื่อจริง ศิลปิน หรือ ศิลปี  นี่แหละ เรียนอยู่ที่กรุงเทพฯจะขึ้น ม.๓ แล้ว เหมือนจะโรงเรียน *****” พ่อตอบ
“พ่อ พ่อบอกว่าเป็นลูกอา แบบนี้ก็เท่ากับเป็นน้องชายผมน่ะสิ” ชัย ถามอย่างกระตือรือร้น
“เออ ว่าอย่างนั้นก็ได้” พ่อตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วก็เดินไปคุยกับญาติคนอื่นต่อ
“ไอ้ตั้ม ไอ้ม๋าตั้ม น้องตั้ม” ชัย พึมพัมเบาๆ มองไปทาง ตั้ม แล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “มึงเป็นน้องกูแล้วนะ”
“อ้าว แบบนี้ก็เท่ากับ ตั้ม มันเป็นน้องนายน่ะสิ” ราญ ถามอย่างตื่นเต้น
“ก็กูบอกเมื่อกี้แล้วไง สรุปแล้ว ตั้ม มันน้องกู”ชัย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ฮ่าๆ ทำไมโลกมันกลมแบบนี้วะ แต่ยังไงเราก็ไม่ยอมนะ เราต้องเป็นพี่ใหญ่” ราญ หัวเราะ
“เออ เออ เสือกเกิดก่อนกูไม่กี่วันทำวางท่าซะ” ชัยหัวเราะบ้าง “ว่าแต่มึงอย่าเล่าให้ตั้ม มันฟังนะเว๊ย ตอนนั้นมันไม่เห็นกู แล้วกูก็ไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องอะไรแค่ไหนแต่ดูจากท่าทางแล้วก็ฟังจากที่พ่อกูเล่า เหมือนแม่มันจะปิดๆไว้”
“เออ พอจะเข้าใจเหมือนกัน ไม่นึกเหมือนกันว่าจะมีเรื่องแบบนี้กับตั้ม” ราญ พูดพลางขมวดคิ้ว
“เออ แล้ววันงานเอาไงวะมึงต้องไปดูให้ได้นะเว๊ย ไม่งั้น ไอ้ตั้ม เสียใจแย่” ชัยวกกลับมาเรื่องละครของ ตั้ม
“พลาดได้ยังไงเล่า ไม่ว่างก็ต้องหาทางเจียดเวลาไปดูให้ได้แต่นึกภาพไม่ออกเลยนะ ว่า ตั้ม มันละเล่นบทนั้นออกมาได้แบบไหน”
“นั่นดิวะ จะกลายเป็นเจ้าหญิงจอมแก่นไปรึเปล่าก็ไม่รู้หว่ะ”
แล้วทั้ง ชัย  และ ราญก็พากันหัวเราะอย่างขบขันเมื่อนึกถึงบทที่ ตั้ม จะต้องแสดงในละครครั้งนี้

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

สงสัยตัวนาง

pearl9845

ขอบคุณครับ