++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เออ แล้ววันงานเอาไงวะมึงต้องไปดูให้ได้นะเว๊ย ไม่งั้น ไอ้ตั้ม เสียใจแย่” ชัยวกกลับมาเรื่องละครของ ตั้ม
“พลาดได้ยังไงเล่า ไม่ว่างก็ต้องหาทางเจียดเวลาไปดูให้ได้แต่นึกภาพไม่ออกเลยนะ ว่า ตั้ม มันละเล่นบทนั้นออกมาได้แบบไหน”
“นั่นดิวะ จะกลายเป็นเจ้าหญิงจอมแก่นไปรึเปล่าก็ไม่รู้หว่ะ”
แล้วทั้ง ชัย  และ ราญก็พากันหัวเราะอย่างขบขันเมื่อนึกถึงบทที่ ตั้ม จะต้องแสดงในละครครั้งนี้
๔๒ ตั๋วฟรี
“ปอ จะลอกวิชาอะไรหยิบจากในเป้เราได้เลยนะ สงสัยตรงไหนอย่าลืมจดไว้ล่ะ แล้วเอามาถามเรา หรือถามใครก่อนก็ได้ ช่วงนี้เราซ้อมละครคงไม่ค่อยมีเวลามาช่วยอะ เราขอโทษนะ”
ตั้ม มันบอกผมไว้ตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอม แล้วยังมีแก่ใจขอโทษผมอีก ตั้งแต่วันนั้น ช่วงกลางวันมันก็จะไปซ้อมกับวงดุริยางค์ของโรงเรียน บางทีก็ซ้อมบทกับรุ่นพี่ที่ต้องเล่นคู่กับมัน ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมบอกว่าเล่นบทอะไร แต่ดีไปอย่าง ช่วงนี้มันก็ดูห่างๆจาก ไอ้นึก ไปบ้าง แต่ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่เลยหว่ะ ก็รุ่นพี่ ๓ คน ที่ต้องมีบทต้องซ้อมกับมันบ่อยๆ แต่ละคนนี่คัดมาจากสุดหล่อของสายศิลป์ทั้งนั้น เหมือนจะชื่อ เอก วิทย์ แล้วก็ ติ๊ก ๓ คนหล่อกันไปคนละแบบ
เอก คิ้วเข้ม ตาคม มีไรหนวดบางๆ หน้าใส ตัวสูง รูปร่างออกจะบางๆ ดูหล่อแบบหนุ่มเจ้าสำอางค์ แววตาเหมือนคนเจ้าชู้นิดๆ
วิทย์ หน้าออกจีนๆ ผิวขาว ดูสะอาดสะอ้าน คิ้วบาง ตาใสซื่อ ปากแดงระเรื่อ ดูเป็นคนซื่อๆ เงียบๆ รูปร่างสูงใหญ่ ตัวหนาแบบนักกีฬา
ติ๊ก หล่อแบบไทยๆ หน้าเกลี้ยงเกลา คิ้วหนา ตาสองชั้นหวานเชื่อม จมูกโด่ง รูปร่างสูง ดูแล้วมีกล้ามเล็กน้อย พูดเก่ง ยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา
เมื่อหลายวันก่อนไปเห็นเข้าพอดี ตอน ตั้ม มันไปรอพวกนี้ รุ่นพี่คนที่ชื่อ วิทย์  จับตัว ตั้ม ให้ขึ้นไปนั่งตรงระเบียงหน้าห้อง แล้วตัวเองไปนั่งคู่ เอาแขนโอบเอว ตั้ม มันไว้ ไอ้ตั้ม มันก็หน้าแดง ไม่รู้เพราะมันเขินพี่เค้า หรือเพราะมันกลัวตกจากระเบียงกันแน่ คิดๆแล้วยิ่งหงุดหงิดเว๊ย...
“ปอ คนที่นั่งกับนายชื่อไร” ไมค์ เดินเข้ามาถามผม ไมค์ เป็นนักเรียนที่เพิ่งจะย้ายเข้ามาเรียนตอนเทอม ๒ พร้อมกับ ปุง ที่ย้ายมาจากห้อง ๑๐ ทั้งสองคนตัวสูงกว่าผมเยอะ โดยเฉพาะไมค์ ทั้งสูงทั้งหนา หน้าตาออกเหมือนพวกลูกครึ่งฝรั่ง
“ชื่อ ตั้ม ทำไมวะ” ผมถามอย่างหงุดหงิด
“เปล่า เห็นไม่ค่อยอยู่ที่ห้อง เลยสงสัย” ไมค์ยิ้มกวนๆ
“มันไปซ้อมละคร มึงจะทำไมมัน”
“เปล่า เห็นมันตลกดี ท่าทางยังกับเด็กๆ น่าแกล้งเล่นหว่ะ” ไมค์ พูดแล้วก็หัวเราะ
“อย่านะมึง ขืนทำอะไรมัน พวกกูเอามึงตายแน่” ผมขู่มัน
“เออๆ รู้แล้ว กูไปคุยกับพวกโน้นดีกว่าหว่ะ” พูดจบ ไมค์ ก็เดินไปคุยกับพวก ปุง ทางหลังห้อง
จะว่าไป ปอ ก็พอจะเข้าใจ ไอ้ไมค์ มันอยู่เรื่องที่อยากแกล้ง ตั้ม มันเล่น ตอนที่เขาเห็น ตั้ม ครั้งแรกเมื่อตอน ม.๑ เขาก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้น ตั้ม มันดูบอบบาง หน้าตายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา เสื้อผ้าเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน หน้าลายพร้อยด้วยแป้งมาโรงเรียนทุกวัน มันวิ่งไปวิ่งมา คุยกับคนโน้นคนนี้อย่างสนิทสนมตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอม เวลาเดินก็เดินแบบธรรมดาไม่ค่อยได้ เห็นมัน เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็กระโดดไปกระโดดมา ไม่ก็วิ่งเหยาะๆอยู่ตลอดเวลา เวลามันกินข้าว กินขนม ก็เคี้ยวตุ้ยๆ อมยิ้มไม่หยุด เหมือนอะไรก็อร่อยไปหมด แล้วมันก็ซุ่มซ่ามซะขนาดนั้น เดี๋ยวชนโต๊ะ ชนเก้าอี้ บางทีเดินชนกระจกซะเฉยๆ
เรื่องหนึ่งที่เขาแปลกใจ สำเนียงวิธีการพูดของตั้ม บางทีมันเหมือนเด็กเพิ่งหัดพูด พูดเหมือนลิ้นคับปากอยู่บ่อยๆ แล้วมันก็ซื่อซะเหลือเกิน เพื่อนจะหลอกอะไร มันเชื่อหมด อย่างหลอกว่าครูเรียกให้ไปพบ มันก็เชื่อจนโดนครูดุกลับมา หรือตอนที่มันวางชามก๋วยเตี๋ยวไว้ แล้วไปซื้อน้ำ เพื่อนบางคนแอบตักน้ำปลากับน้ำส้มสายชู ใส่ลงไปในชามมันหลายช้อน พอมันกลับมานั่งกินเข้าไปคำเดียว ก็ทำหน้าประหลาด ลุกขึ้นไปซื้อขนมปังมากินแทนหน้าตาเฉย มันบอกสงสัยเส้นก๋วยเตี๋ยวจะบูด แถมยังยิ้มให้เพื่อนๆอีก และอีกสารพัดเรื่อง แต่มันก็ไม่เคยโกรธ พอรู้ตัวว่าถูกหลอก มันกลับหัวเราะพูดให้เป็นเรื่องตลกไปทุกครั้ง
บางครั้งมันโดนแกล้งหนักๆ จนต้องเจ็บตัว มันก็ไม่เคยเอามาเป็นอารมณ์ แต่เวลาเพื่อนๆมีเรื่องอะไร ถ้ามันรู้มันจะเดือดร้อนไปด้วยทุกครั้ง เพื่อนยืมของอะไรมันไม่เคยปฏิเสธ ดูอย่างตอนที่เขาไม่มีเงินกินข้าวเมื่อเทอมที่แล้ว มันยังมาเรียกให้ไปกินข้าวกับมัน เวลาเพื่อนขอยืมการบ้านมาลอก แทนที่มันจะให้ลอกอย่างเดียว มันกลับมานั่งถามว่ามีตรงไหนไม่เข้าใจ แล้วก็อธิบายจนเพื่อนๆรู้เรื่องถึงจะยอมเลิกรา หนังสือนอกเวลา มันก็รีบอ่านตั้งแต่ต้นเทอม เพราะมันรู้ว่าเดี๋ยวต้องมีเพื่อนๆมายืมหนังสือมัน จะทำอะไรมันก็คิดถึงเพื่อนๆตลอด แบบนี้ทำไมเพื่อนๆในห้องจะไม่รักมันล่ะ...
แต่เพราะความเปิ่น กับความไร้เดียงสาไม่สมวัยของมันนี่แหละ ทำให้พวกผมชอบแกล้งมันบ่อยๆเมื่อตอนมัธยมต้น ด้วยความเอ็นดูปนไปด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย ไอ้ไมค์ตอนนี้มันก็คงรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน
“ปอ เอ้า...นี่ ตั๋วละครวันซ้อมใหญ่ ตอนบ่าย ๒ วันพฤหัสหน้านะ” ตั้ม ยื่นตั๋วให้ผม ๓ ใบ ก่อนที่ผมจะกลับบ้าน “เราคิดว่า ปอ คงชวน พล กับ นัส ไปดู เราเลยขอครูมา ๓ ใบ”
“ให้กูทำไมวะนี่” ผมแอบดีใจ แต่ก็พูดเหมือนไม่อยากดู กวนๆมันไป
“อ้าว เรานึกว่า ปอ อยากดู เห็นถามเราบ่อยๆ แบบนี้เราจะเอาไปให้ใครดีอะ” ตั้ม ทำสีหน้าคิดหนัก “ให้พวก นึก ๓ ใบคงไม่พอ”
“ใครว่ากูไม่เอาวะ” ผมพูดพลางคว้าตั๋วมาถือไว้ กลัวว่าเดี๋ยวมันเอาไปให้ ไอ้นึก จริงๆ “แล้วตกลงเอ็งเล่นเป็นตัวอะไร ไม่เห็นบอกกู”
“เดี๋ยวไปดูก็รู้เองแหละ เราไปซ้อมก่อนนะ สัปดาห์หน้าต้องเล่นแล้ว” พูดจบ ตั้ม ก็วิ่งตื๋อออกจากห้องไป
ผมมองไปทางหลังห้องก็มองเห็น ธง กับ ตี๋ นั่งคุยกันอยู่ยังไม่กลับ ก็เลยเดินเข้าไปหาพวกมันเพราะนึกขึ้นมาได้ว่า ๒ คนนี้อยู่วงดุริยางค์ของโรงเรียน และมันก็ต้องไปเล่นดนตรีให้ละครครั้งนี้ด้วย
“เฮ้ย ไอ้ตั้ม มันเล่นเป็นตัวอะไรวะ” ผมนั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆพวกมันแล้วถาม
“อ้าว มันยังไม่บอกเหรอ” ตี๋ ทำหน้าสงสัย
“เออ ถามกี่ครั้งมันก็ไม่ยอมบอก บอกให้ไปดูเอง” ผมตอบไป
“ฮ่าๆ งั้นไปดูเองดีกว่า” ธง พูดพลางหันไปยิ้มให้ ตี๋
“นั่นดิ เอ็งต้องไปดูนะเว๊ย มันอุตส่าห์ขอตั๋วจากครูมาให้ตั้ง ๓ ใบ ปรกติครูเค้าให้คนละ ๒ ใบเอง มันขออยู่ตั้งนานนะเว๊ยกว่าครูเขาจะยอมให้” ตี๋ หันมาบอกผม
“เหรอวะ” ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รู้สึกดีใจจนตัวแทบลอย ที่ ตั้ม มันตั้งใจขอตั๋วมาให้ผมโดยเฉพาะ “เออ กูไม่พลาดหรอก กูกลับก่อนนะเว๊ย พรุ่งนี้เจอกัน” พูดจบ ผมก็ลุกจากเก้าอี้ เดินออกจากห้องไป
๔๓ ละครวันซ้อมใหญ่
“ปอ มาแล้วเหรอ เอ้านี่สูจิบัตร รีบเข้าไปนั่งเลย ตั๋วพวกนายมีเลขที่นั่งด้วย แถวที่สามนะ” ตุ่ม บอกผมพลางยื่นสูจิบัตรละครเล่มบางๆให้พวกผมคนละเล่ม ครูจันทร์ เป็นครูที่ปรึกษาคนหนึ่งของห้อง ๔/๙ นักเรียนในห้องจึงต้องมาช่วยงานในห้องประชุม
“เฮ้ย แล้วไอ้ตั้ม มันเล่นเป็นตัวอะไรวะ” ผมถาม
“เข้าไปก่อน แล้วอ่านดูในสูจิบัตรแล้วกันหว่ะ” ตุ่ม มันตอบยิ้มๆ พลางยักคิ้วให้ผมอย่างมีเลศนัย “เข้าไปก่อน ยืนนี่เกะกะ ชิ่วๆ” ตุ่มพูดพลางโบกมือไล่ แล้วหัวเราะเบาๆ
พวกผม ๓ คนจึงได้เดินเข้าห้องประชุมไป พอเข้าไปก็มองไปที่ตั๋ว เห็นมีเลขที่นั่งเขียนอยู่บนมุมบนด้านขวา
“C-15 มันอยู่ตรงไหนวะ” ผมหันไปถาม พล กับ นัส
“หน้าๆ” นัส บอก ...เออ กูรู้แล้วไอ้ตุ่มเพิ่งบอกตะกี้... ปอ นึกในใจ
พวกเราก็เลยเดินขึ้นไปด้านหน้าของหอประชุม เห็นมีตัวอักษรพร้อมตัวเลขติดอยู่ที่เก้าอี้ ผมเจอแล้ว แถว C แถวที่สามจากด้านหน้าเหมือนที่ ตุ่ม บอก พวกผมกำลังจะเดินเข้าไปนั่ง ก็มีนักเรียนห้อง ๔/๙ คนหนึ่งเข้ามาขอดูตั๋ว พอผมยื่นให้ ก็บอกพวกเราให้ไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกลางๆแถว ที่มีหมายเลขติดอยู่
“นายเพื่อน ตั้ม ใช่รึเปล่าวะ ได้ที่นั่งดีซะด้วย ดูละครให้สนุกนะ” มันยิ้มให้พวกเราก่อนจะเดินไปดูแลที่นั่งให้คนที่ทยอยเดินเข้ามาในห้องประชุม ผมก็เลยนึกออก คนนี้เหมือนจะชื่อ เป็ด เป็นเพื่อนในห้อง ๓/๖ ที่ ตั้ม เคยเรียนด้วย
“ตั๋วฟรี ที่นั่งก็ดี” นัสพูดยิ้มๆ
“นั่นดิ เห็นขายตั๋วกันด้วย แต่ก็ยังมีคนเข้ามาดูกันเยอะนะเว๊ย” พล พูด
“เออ กูเห็นแล้ว พวกกระเทยกลุ่มนั้นแม่งกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ พระเอก พระรอง หล่อๆทั้งนั้นนี่หว่า” ผมพูดอย่างหมั่นไส้
“นางเอกก็ใช่ย่อยนะเว๊ย เห็นเค้าว่าทั้งสวย ทั้งน่ารัก” พล พูดยิ้มๆ
“แต่กูยังสงสัยอยู่เลยหว่ะ ไอ้ตั้ม มันเล่นเป็นตัวอะไรวะ” ผมพูดพลางทำท่าจะเปิดสูจิบัตรดู
“เฮ๊ย” เสียง นัส อุทาน พอหันไปมองก็เห็นมันดูในสูจิบัตรด้วยสีหน้าตกใจ
“อะไรของเอ็งวะ” ผม หันไปเอ็ดมัน
“ตั้ม”มันทำหน้าตื่นๆ เอามือชี้ไปบนสูจิบัตร ผมเลยชะโงกไปดู
“เฮ๊ย อะไรวะ” พล อุทาน
“เชี๊ย ล้อเล่นน่า” ผม แปลกใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นชื่อนักแสดงในสูจิบัตร
เจ้าหญิงอันโดรเมดา             นายศิลปี   ********* นักเรียนชั้นมัธยมปีที่ ๔/๘
( คลื่นกระทบฝั่ง )
... อันโดรเมดาสุดาวรรค์                   ยิ่งกว่าชีวันเสน่หา
ขอเชิญสาวสวรรค์ขวัญฟ้า                  เปิดวิมานมองมาให้ชื่นใจ
ถึงกลางวันสุริยันแจ่มประจักษ์             ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ยิ่งมืดใหญ่
ถึงราตรีมีจันทร์อันอำไพ                    ไม่เห็นโฉมประโลมใจก็มืดมน
อ้าดวงสุริย์ศรีของพี่เอ๋ย                     ขอเชิญเผยหน้าต่างนางอีกหน
ขอเชิญจันทร์แจ่มกระจ่างกลางสกล       เยี่ยมให้พี่ยลเยือกอุรา...
บังใบ )
...กามเทพหลอกลวงเสียบศรปักทรวงให้ห่วงหา
ให้รักแล้วใยมาริดรักลาแรมไกล
รักของข้าดั่งบัวบังใบบังมิให้ใครเห็น
คร่ำครวญหวนทุกเช้าเย็นตรอมตรม
สุดหักสุดหายหัวใจมิวายระทม                                 
สุดตรอมสุดตรมใจยิ่งคิดยิ่งให้โหยหา
ตัองบังรักไว้ไม่กล้าบอกใคร
เย็นย่ำสุริยาตะวันจากลาพามืดมิด
โอ้ช่างเหมือนดวงจิตมิดมืดยามรักไกล
น้ำตาตกตามตะวันนึกแล้วหวั่นพรั่นใจ
อกเอ๋ยทำฉันใดเล่าเอย
คู่ชื่นคู่เชยรักร้างเลยแรมลายิ่งพาให้หนาวไฉน
ปองรักอย่างบัวบังใบต้องช้ำหัวใจเรื่อยมา....
( แขกสาหร่าย )
... ถ้าแม้นเลือกเกิดได้ตามใจพี่    จะไปพ้นที่นี้นั้นหาไม่
จะยืนชมขวัญตาผู้ยาใจ             กว่าจะได้สวมกอดแม่ยอดรัก
ถ้าแม้นไม่เกรงใจบิดาเจ้า           จะลักองค์นงเยาว์จากตำหนัก
นี่หากเกรงโฉมฉายจะขายพักตร์    จึงจำหักใจคอยดูถ้อยที ...
ร่างบางบนเวที ที่มีใบหน้าหวานๆผมสีทองยาวไปถึงกลางหลัง ในชุดวิวาห์สีขาวบริสุทธิ์ทำให้นักเรียนหลายคนถึงกับเป่าปาก วี๊ดวิ้ว ชอบอกชอบใจ และปรบมือให้ดังสนั่นเมื่อจบการแสดงลง ผมยังตกใจและประทับใจ ตั้ม มันไม่หายตั้งแต่มันออกมาในฉากแรกบทเจ้าหญิงแสนสวย ที่ทั้งสวยงาม อ่อนหวาน จะยกแขน จะเดินเหินก็ดูนุ่มนวลไปทุกย่างก้าว ท่าทางที่เหมือนจะไร้เดียงสาแต่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบและความเสียสละ มันแสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติเพราะนั่นแทบจะเป็นบุคลิกแท้ๆของมันอยู่แล้ว

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

เจ้าหญิงแสนสวย

pearl9845

ขอบคุณครับ