++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่างบางบนเวที ที่มีใบหน้าหวานๆผมสีทองยาวไปถึงกลางหลัง ในชุดวิวาห์สีขาวบริสุทธิ์ทำให้นักเรียนหลายคนถึงกับเป่าปาก วี๊ดวิ้ว ชอบอกชอบใจ และปรบมือให้ดังสนั่นเมื่อจบการแสดงลง ผมยังตกใจและประทับใจ ตั้ม มันไม่หายตั้งแต่มันออกมาในฉากแรกบทเจ้าหญิงแสนสวย ที่ทั้งสวยงาม อ่อนหวาน จะยกแขน จะเดินเหินก็ดูนุ่มนวลไปทุกย่างก้าว ท่าทางที่เหมือนจะไร้เดียงสาแต่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบและความเสียสละ มันแสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติเพราะนั่นแทบจะเป็นบุคลิกแท้ๆของมันอยู่แล้ว
ท่าทางเขินอายในฉากที่พระเอกร้องเพลงบอกรัก ยิ่งทำให้คนดูปรบมือด้วยความพออกพอใจ เมื่อถึงบทที่ตัวเอกทั้งสองโอบกอดกัน ก็มีเสียงปรบมือและเสียงเป่าปากดังเป็นระยะ โดยเฉพาะเสียงกรี๊ดจากกลุ่มกระเทยประจำโรงเรียนเวลาที่พระเอกและพระรองทั้ง ๓ ออกแสดง ยิ่งดังเป็นพิเศษ
เสียงปรบมือยังคงดังอยู่ลั่นห้องประชุม ละครครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
“เหนื่อยมั๊ย น้องตั้ม” พี่ติ๊ก ถามผมหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ
“ก็นิดหน่อยอะค๊าบ แต่ตื่นเต้นมากว่าอะ พี่ๆล่ะค๊าบ เหนื่อยกันแย่เลย” ผมตอบยิ้มๆ
“ตั้ม ทำได้ดีมากเลยนะวันนี้” พี่เอก พูดพลางตบไหล่ผมเบาๆ ๒-๓ ที พี่วิทย์ก็เดินมามองผมยิ้มๆ
“ขอบคุณค๊าบบ” ผมยิ้มกว้าง
“นู๋ตั้ม ยังไงอีก ๓ วันที่เหลือก็ฝากด้วยนะ” พี่ไก่ กับ พี่วัน เดินเข้ามาบอกผมยิ้มๆ พี่ทั้ง ๒ คนปรกติจะว่าผมอยู่ตลอด วันนี้มายิ้มให้ผม ผมจึงยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“พี่ๆต้องคอยช่วย ตั้ม ด้วยนะค๊าบ มีอะไรก็ช่วยบอกช่วยสอน ตั้ม ด้วย ตั้ม กลัวจะทำอะไรพลาดไปเหมือนกัน”ผมพูดยิ้มๆ
“ตั้ม พยายามขนาดนี้ ต้องทำได้ดีแน่ครับ” พี่วิทย์ พูดเบาๆ
“งั้น ๓ วันที่เหลือพวกเรามาพยายามด้วยกัน เพื่อละครของเรา” พี่ติ๊ก ยื่นมือออกมา
“เพื่อโรงเรียนของเรา” พี่เอก เอามือไปจับมือพี่ติ๊ก
“เพื่อ ครูจันทร์ ของพวกเรา” พี่วันบอก
พวกเราก็เอามือไปจับไว้ด้วยกัน แล้วร้อง เย้ ออกมาดังๆ
ครูจันทร์ ยืนมองอยู่ไม่ห่างจากพวกเด็กๆนัก ยิ้มด้วยความเอ็นดูและภาคภูมิใจในตัวนักเรียนทุกคนของครู
๔๔ การแสดงวันสุดท้าย
ก่อนการแสดงประมาณ ๑๐ นาที ผมก็เตรียมพร้อมอยู่ที่หลังเวที รอบนี้เป็นการแสดงรอบสุดท้ายแล้ว ผมตั้งใจไว้ว่า จะทำให้ดีที่สุดมากกว่าที่ผ่านๆมา แต่ใจผมอดกังวลไม่ได้ เพราะป่านนี้แล้ว ผมก็ยังไม่เห็นคนที่ผมรอคอยมาตลอด ๓ วัน
“ตั้มๆ ตั้ม ดูนี่เร็ว” เสียง ตุ่ม เรียก พอผมหันไปก็เห็น ตุ่ม เดินเข้ามาหาพร้อมช่อดอกลิลลี่ช่อใหญ่ “เอ้า เอาไป” ตุ่ม ส่งให้แล้วยิ้มให้ผม
“อะไรอะ” ผมยังไม่ได้รับไว้ เพราะไม่รู้ว่าเป็นดอกไม้จากใคร
“รับไป ของนาย มีคนฝากมา” ตุ่ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พลางส่งช่อดอกไม้ให้ผม
“ใครให้มาอะ” ผมรับมาอย่าง งงๆ
“อ่านในการ์ดสิวะ” ตุ่ม บอกพลางหยิบการ์ดสีขาวใบเล็ก ที่เสียบอยู่ระหว่างก้านดอกไม้ออกมาให้ผมอ่าน
...แสดงให้เต็มที่นะ พี่ๆคอยดูอยู่...
จาก พี่ราญ และ พี่ชัย
“พี่ราญ อะ ตุ่ม พี่ราญ แล้วก็ พี่ชัย ด้วย” ผมพูดเกือบตะโกนด้วยความดีใจ เผลอตัวเรียก ชัย เป็น พี่ชัย ไปด้วย พลางรู้สึกว่าน้ำตาซึมออกมา
“อ้าว อย่าเพิ่งเป่าปี่ซิวะ” ตุ่ม พูดพลางหากระดาษชำระส่งให้ผม ผมรับมาแล้วซับๆน้ำตาที่รื้นอยู่ตรงหัวตาให้แห้ง
“ก็ดีใจอะ ที่บ้านเราไม่มีใครมาเลย มี พี่ราญ นี่แหละที่เราจะได้คิดว่ามีพี่ชายมาดู พวกนายก็ด้วยนะ เมื่อวานแห่กันมาซะเราตกใจ” ผมหัวเราะ พลางนึกถึง พวกกร จก ต่อ เต่า วา โชค แล้วยังพวก ศักดิ์ สิทธิ์ สมชาย ที่รวมกลุ่มมาดูกันเมื่อวานนี้ พร้อมกับกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่ที่เอามาให้ผม
“เออ เอาดอกไม้มานี่ก่อน เดี๋ยวจะแขวนไว้ให้แถวนี้แล้วกันนะ แสดงให้ดีๆล่ะ รอบสุดท้ายแล้ว” ตุ่ม พูดแล้วก็คว้าเอาช่อดอกไม้จากมือผมไปหาที่แขวนไว้ตรงผนัง บริเวณที่ผมสามารถมองเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะอยู่มุมไหนของหลังเวทีก็ตาม
“ไง ดอกไม้จากใครล่ะนั่น สวยเชียว” พี่เอก ในชุดทหารแบบฝรั่ง เสื้อสีแดง กางเกงสีกรมท่า เดินเข้ามาหาผม พร้อมกับพี่วิทย์ และพี่ติ๊ก ในชุดแบบเดียวกัน ทั้งสามคนมองดูเด็กชายที่กลายเป็นสาวน้อยผมทองด้วยสายตาชื่นชม
“จากพี่ชายค๊าบ” ผมตอบพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เหรอ งั้นวันนี้เต็มที่ล่ะสิ” พึ่ติ๊ก หัวเราะน้อยๆ
“เต็มที่ทุกวันแหละค๊าบพี่ รอบนี้รอบสุดท้าย ยังไงก็ต้องพยายามให้ดีที่สุดอะค๊าบ”ผมยังยิ้มหน้าบานไม่หุบ
“แล้วอย่าเผลอ ค๊าบๆ บนเวทีล่ะ เดี๋ยวคนดูเค้าจะนึกว่าเจ้าหญิงเป็นทอมไปซะ” พี่วิทย์ พูดแซวเบาๆ แล้วพวกเราก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“มาเติมตาก่อน ตั้ม จางหมดแล้ว” พี่วัน พูดพลางหยิบอายแชโดว์มาระบายเพิ่มเติมให้ผม
พอแสดงเสร็จ ครูก็เรียกให้พวกเราถ่ายรูปกันเยอะพอสมควร ทั้งรูปเดี่ยว รูปหมู่ เพื่อเป็นที่ระลึก และเพื่อใช้ทำหนังสือรุ่นของพวกพี่ติ๊ก พี่เอก และพี่วิทย์ ที่จะจบชั้น ม.๖ ในเทอมนี้ ถ่ายรูปกันเสร็จผมก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับมาเป็นกางเกงสามส่วนสีน้ำตาลโกโก้ เสื้อยืดโปโลแขนยาวสีเหลืองสด รองเท้าผ้าใบกับถุงเท้าสีขาว คว้ากระเป๋าสะพายมาสะพาย ใส่หมวกสีเหลืองเข้มหันปีกหมวกไปไว้ที่ท้ายทอย หยิบแว่นตาออกมาสวม ไม่ลืมช่อดอกลิลลี่ที่แขวนไว้ รีบวิ่งออกมาจากหอประชุม ไม่ได้สนใจกับเสียงเรียกของ พี่เอก ที่เรียกตามหลังมาแว่วๆ
พอมาถึงบริเวณประตูหน้าของห้องประชุม ผมก็มองหา พี่ราญ กับ พี่ชัย ก็ไม่เห็นใครเลยสักคน
“ตั้ม ไม่ต้องหาหรอก กลับไปแล้ว” เสียง ตุ่ม เรียกมาจากข้างหลัง ผมก็หันไปตามเสียงเรียก “เอ้า นี่ ราญ ฝากไว้ให้” ตุ่ม ยื่นการ์ดสีชมพูอ่อนให้ผม ผมกางออกอ่านในการ์ด
...ทำได้ดีมากเลยนะ เจ้าหญิงน้อยๆของพี่ชาย
ต้องขอโทษด้วยที่อยู่เจอไม่ได้ เพราะมีธุระที่ต้องไปทำ
แล้วจะพยายามหาเวลาว่างมาหาใหม่...
รักและเป็นห่วงน้องเสมอ
พี่ราญ
ผมอ่านจบก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พลางบรรจงเก็บการ์ดนั้นไว้ รวมกับการ์ดใบแรกที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของผม
“ขอบใจนะ ตุ่ม อุตส่าห์เก็บไว้ให้” ผมยิ้มให้ตุ่ม
“ไม่เป็นไรหรอก ไปหา เต่า กันมะ แล้วเดินเล่นกันหน่อย งานโรงเรียนตัวเองไม่ได้ดู ใครรู้เข้าอายเขาแย่”
ตุ่ม พูดจบก็เดินนำผมไปหาเต่า ซึ่งกำลังเดินดูของที่ขายอยู่บริเวณห้องประชุม แล้วพวกเรา ๓ คนก็เดินดูกิจกรรมต่างๆในงานของโรงเรียน จนถึงเวลางานปิด ก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป
๔๕ แบ่งครึ่ง
“ศิลปี เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วครูวานไปเรียกนายเอก กับนายวิทย์ ให้ไปพบครูที่ห้องพักครูหน่อยนะ” ครูจันทร์ บอกก่อนออกจากห้องเรียนเมื่อหมดคาบเรียนวิชาร้อยกรอง
“พี่ค๊าบ พี่เอก กับ พี่วิทย์ อยู่มั๊ยอะค๊าบ” ผมถามรุ่นพี่สองคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“อยู่ เดี๋ยวพี่เรียกให้” พูดจบพี่คนนั้นก็ตะโกนเข้าไปในห้อง “ เอก วิทย์ มีคนมาหาโว๊ย”
“เออ เดี๋ยวนะบอกให้รอแป๊บนึง” เสียง พี่เอก ตะโกนบอกออกมา
“น้องมาคุยกับพี่ๆตรงนี้ดีกว่า” รุ่นพี่อีกคนพุดแล้วก็จูงแขนผมมาที่ระเบียง แล้วพากันหิ้วปีกผมยกตัวให้นั่งลงบนระเบียงแคบๆ พี่ๆเค้าตัวใหญ่กว่าผมเยอะก็เลยทำได้สบายๆ แล้วก็พากันปีนขึ้นมานั่งข้างๆผม คนละข้าง
“อ้าว เป็นอะไร หน้าซีดเชียว” รุ่นพี่ที่นั่งทางขวาก้มหน้ามาถาม
“ผมกลัวความสูงอะค๊าบ เมื่อกี้เลยตกใจ” ผมตอบไป
“ฮ่าๆ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่จับไว้ให้” รุ่นพี่ที่นั่งทางซ้ายพูดจบก็เอาแขนโอบเอวผมไว้ ในขณะที่รุ่นพี่ที่นั่งทางขวาเอาแขนโอบคอผม
“น้องรึเปล่าครับ ที่เล่นเป็น อันโดรเมดา ตอนงานโรงเรียนน่ะ” เสียงถามมาจากทางขวา
“ค๊าบ ตั้มเอง” ผมหันไปตอบยิ้มๆ แล้วก็ส่ายขาไปมา เพราะเริ่มหายกลัว
“เก่งนี่ บนเวทีสวยน่ารักเชียว”เสียงมาจากรุ่นพี่ที่อยู่ทางซ้าย
“ขอบคุณค๊าบ”ผมหันไปยิ้มให้พี่เค้า แต่รู้สึกแปลกๆเหมือนมือของพี่เค้ามาลูบๆแถวตะโพก
“เฮ้ย ทำอะไรน้องเค้าวะ พวกนายออกมาเลย”
เสียง พี่วิทย์ มาจากทางประตูห้อง ผมมองไปก็เห็น พี่วิทย์ เดินมาด้วยสีหน้าตกใจ ข้างหลังมี พี่เอก เดินตามมา พอมาถึงตัวผม ก็ยกตัวผมให้ลงมาจากระเบียง พอเท้าผมถึงพื้นพี่เขาก็ปล่อยมือ แต่ผมยังยืนไม่มั่น ก็เลยเซทำท่าจะล้ม พี่วิทย์ ก็รวบตัวผมไปกอดไว้ หน้าผมซบอยู่กับไหล่พี่เค้า เพราะ พี่วิทย์ ตัวใหญ่กว่าผมมาก
“พี่วิทย์ ค๊าบ ตั้ม ยืนได้แล้ว” ผมบอกเบาๆ อึดอัดนิดๆ เพราะพี่เขากอดผมเสียแน่น “ตั้ม หายใจไม่ออกอะพี่”
“ขอบคุณค๊าบพี่” พอพี่วิทย์ปล่อยมือ ผมก็ขยับแว่นให้เข้าที่ แล้วเงยหน้าขี้นไปพูดกับพี่เขา เห็นพี่วิทย์หน้าแดง นิ่งเงียบไป
“มีอะไรครับ ตั้ม มาหาพวกพี่ถึงห้อง” พี่เอก เดินเข้ามาถาม ส่วนรุ่นพี่สองคนนั้นหายตัวไปแล้ว
“ครูจันทร์ บอกว่าให้พี่ไปพบที่ห้องพักครูหน่อยน่ะค๊าบ” ผมหันไปบอกพี่เอก
“อื้อ ขอบใจนะ ตั้ม เดี๋ยวพี่ไป” พี่เอก ตอบแล้วหันไปมอง พี่วิทย์ ยิ้มๆ
“งั้น ตั้ม ไปก่อนนะค๊าบ ไว้เจอกันค๊าบพี่”
พูดจบผมก็วิ่งปร๋อมาที่บันไดขึ้นตึก ๗ ที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็วิ่งขึ้นบันไดตรงกลับไปที่ห้อง
ปอ เองคิดว่าละครที่ผ่านมา คงทำให้ ตั้ม กลายเป็นคนเนื้อหอมไปทั้งโรงเรียนแน่ๆ แต่ ตั้ม ยังคงเป็นคนเดิม ใช้ชีวิตอยู่แค่ ห้องเรียน โรงอาหาร ห้องสมุด แต่พอมีใครมองมันแล้วหันมายิ้มให้ มันกลับตกใจแอบไปซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ ปอเคยถามว่า ทำไมต้องหลบขนาดนั้น
“สงสัยเราคงประหลาดอะ ปอ ดูดิ มีแต่คนมองเราแล้วหัวเราะ” ตั้ม พูดเศร้าๆ
“มึงเป็นถึงนางเอกละครเชียวนะเว๊ย ไมมึงคิดอย่างนี้วะ” ปอ ถาม
“นั่นมันบนเวทีอะปอ ทั้งซ้อมบทแล้วยังโดนจับแต่งหน้าแต่งตัวซะขนาดนั้น มันก็ต้องสวยอะสิ คนเค้าคงตกใจนิ ที่ตัวจริงทั้งดำ ทั้งอัปลักษณ์” ตั้ม พูดเบาๆแค่พอได้ยินกันสองคน
นี่มันฝังใจขนาดนี้เชียวเหรอะวะ ... ปอ คิดแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
สัปดาห์ถัดมา ในชั่วโมงเรียนวิชาร้อยกรองของ ครูจันทร์ ช่วง ๒๐ นาทีหลัง ครูก็ให้ทำงานส่งในชั่วโมงเพื่อเก็บคะแนนย่อย หลังจากที่ตั้มนำสมุดงานไปส่ง ครูจันทร์ก็ยื่นห่อของขวัญขนาดย่อม ที่ครูถือติดมาเข้ามาด้วยให้กับ ตั้ม
“เอ้านี่ ศิลปี ครูให้เป็นของที่ระลึกที่ช่วยเล่นละครให้ครู ไม่รู้จะชอบใจหรือเปล่านะ เพราะครูให้พวกสามทหารเสือเค้าไปซื้อให้”ครูจันทร์พูดยิ้มๆ แล้วก็หันไปตรวจงาน ตั้มก็เดินกลับมาที่โต๊ะ สามทหารเสือที่ครูจันทร์พูด หมายถึงพวก พี่เอก นั่นเอง
“ได้อะไรมาวะ ไอ้ตั้ม” ปอ กระซิบถาม เมื่อตั้มกลับไปนั่งที่เก้าอี้
“ม่ายรู้อะ” ตั้ม พูดพลางพลิกห่อของขวัญไปมา
“หารสองนะเว๊ย แบ่งกูครึ่งนึง” ปอ พูดยิ้มๆ
“อ้าว เรื่องไรอะ ทำไมต้องแบ่งนายด้วย” ตั้ม หันไปมอง ปอ  งงๆ
“เอาน่า กูบอกหารก็หารดิ แกะๆๆ จะได้แบ่งกัน”ปอ เชียร์ให้รีบแกะ
“นายทำงานให้เสร็จก่อนดิ แล้วเราค่อยแกะ” ตั้ม พูดต่อรอง
“ได้ๆ ตกลงมึงแบ่งให้กูครึ่งนึงใช่มะ”ปอ ถามอีก

“อื้อ แบ่งก็ได้อะแต่นายรีบทำงานเร็วๆเหอะ เวลาจะหมดแล้ว” ตั้มเร่งเพราะกลัวว่า ปอ จะทำงานส่งไม่ทัน
ปอ ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปอีกพักหนึ่งก็ลุกขึ้นวิ่งเอาสมุดงานไปส่งครูที่หน้าชั้น แล้ววิ่งกลับมาที่โต๊ะ ครูจันทร์มองตามยิ้มๆ เพราะได้ยินที่เด็กทั้งสองคุยกัน

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

ว้าววว เป็นนางเอกด้วย

minn

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

จออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ขอให้ตกลงกันด้วยดีนะ

pearl9845

ขอบคุณครับ