++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อื้อ แบ่งก็ได้อะแต่นายรีบทำงานเร็วๆเหอะ เวลาจะหมดแล้ว” ตั้มเร่งเพราะกลัวว่า ปอ จะทำงานส่งไม่ทัน
ปอ ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปอีกพักหนึ่งก็ลุกขึ้นวิ่งเอาสมุดงานไปส่งครูที่หน้าชั้น แล้ววิ่งกลับมาที่โต๊ะ ครูจันทร์มองตามยิ้มๆ เพราะได้ยินที่เด็กทั้งสองคุยกัน
“แกะเลย กูอยากรู้ว่าอะไร” ปอ เร่ง
“นั่นดิ ตั้ม อะไรวะ” พล ชะโงกหน้าเข้ามาถามจากข้างหลัง
“ดูด้วย” นัส เข้ามาร่วมวงอีกคน ทั้งสองคนเอางานไปส่ง ครูจันทร์ หลังปอหน่อยนึง
ตั้ม ก็เลยค่อยๆแกะกระดาษห่อของขวัญออก จนเห็นว่าข้างในเป็นกล่อง ๓ ใบ
“เฮ๊ย...”ปอ อุทาน
“ฮ่าๆ” พล หัวเราะใหญ่
“...........”คงมี นัส กับ ตั้ม ที่เงียบกันไปทั้งคู่ นัส เงียบเพราะกลั้นหัวเราะไว้ ส่วน ตั้ม เงียบเพราะ งง
กล่องทั้ง ๓ เป็นกล่องบรรจุกางเกงใน ยี่ห้อที่เพิ่งจะออกวางขายได้ไม่นานนัก ราคาก็ไม่ใช่ถูกๆเลยสำหรับนักเรียนมัธยมปลาย
“อ๊ะ ปอ เอาไปกล่องนึงแล้วกันนะ” ตั้ม ยิ้มพลางหยิบกล่องใบหนึ่งส่งให้ ปอ
“มึงจะแบ่งกูจริงๆเหรอวะ” ปอ ถามงงๆ
“มันสามกล่องอะ แบ่งไม่ลงตัว หรือ ปอ จะเอาไปสองดี” ตั้ม ถามพลางทำหน้ายุ่งเหมือนตัดสินใจไม่ถูก
“กล่องเดียวกูก็ดีใจตายแล้ว ที่เหลือมึงเก็บไว้เหอะ” ปอ ยิ้ม ...กูจะเอาไว้ใส่ให้มึงดู ฮ่าๆ... ปอ คิดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เฮ๊ย เดี๋ยวก่อน กูได้มาแล้วกูยังคิดแบบนี้ แล้วไอ้คนให้มันคิดยังไงวะ อย่าบอกนะเว๊ยว่ามันให้ของแบบนี้เพื่อให้ ตั้ม ใส่ให้มันดู... ปอ คิดได้ก็หันไปมอง ตั้ม หน้าตาตื่น
“ปอ เป็นไรอะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ตั้ม ถามเมื่อหันมาเห็นสีหน้าของ ปอ
“เปล่าๆ กูคิดอะไรเหลวไหลไปเองหว่ะ” ปอ ตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
สงสัยกูต้องทำอะไรบ้างแล้วหว่ะ แบบนี้ท่าจะไม่ไหว เดี๋ยวลูกหมาของกูถูกคาบไปแดก กูก็แย่สิวะ...
๔๖ หมามุ่ย
หลังปีใหม่ผ่านมาได้ไม่กี่วัน บรรยากาศของความครึกครื้นในช่วงเทศกาล ก็กลับเข้าสู่บรรยากาศเคร่งเครียดตามปรกติของห้องเรียน เช้าวันนี้ พวกไมค์จับกลุ่มคุยกันถึงของอย่างหนึ่ง ที่ไมค์เอามาจากบ้านที่ต่างจังหวัด
“พวกมึงไม่เคยเห็นกันเหรอวะ” ไมค์ ถามเพื่อนๆทีกำลังมองของในถุงพลาสติกใสด้วยความสนใจ
“เออหว่ะ ในเมืองแบบนี้คงไม่มีหรอก แล้วมันอันตรายด้วยนี่หว่า” ปุง พูด
“ไม่เท่าไหร่หรอก แค่คันๆ ลองมั๊ยวะ” ไมค์ถามพรรคพวก
“จะเอางั้นเหรอ ไม่ดีมังวะ เดี๋ยวครูรู้เข้าจะโดนเอ็ดรึเปล่า” พล อดห่วงไม่ได้
“เฮ้ย ไม่โดนหรอก เดี๋ยวพักกลางวันก่อน กูจัดการเอง” ไมค์ พูดพลางเหลือบมองไปยังเป้าหมายที่เขาเล็งไว้
คาบเรียนหลังพักเที่ยงวันนี้ เป็นวิชาการอ่านภาษาอังกฤษ เมื่อครูผู้สอนเข้าห้องมา ตั้ม ก็หยิบหนังสือขึ้นมาบนโต๊ะ พลางเปิดไปยังหน้าที่ครูให้ไปอ่านมาล่วงหน้าตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว
อะไรอะ เต็มหนังสือไปหมด... ตั้ม คิดในใจ พลางเอามือปัดสิ่งที่เป็นเหมือนขนแมว ซึ่งกระจากอยู่เต็มหน้าหนังสือให้ตกลงไปบนพื้น แต่ก็มีบางส่วน หล่นไปอยู่บริเวณขาเหนือเข่า และบางส่วนก็ติดอยู่ที่มือ ตั้ม จึงเอามือปัดไปตามขา และมือ  แต่เหมือนสิ่งที่ดูคล้ายขนแมวนั้นไม่ยอมหลุดออกไป มิหนำซ้ำ อาการคันก็เริ่มเกิดขึ้นตามมือ และขา ตั้มเริ่มเกาไปทั่ว ยิ่งเกาเหมือนมันยิ่งกระจายขึ้นมาตามแขน และลงไปยังขาใต้เข่า
“ตั้ม มึงเป็นอะไรวะ ยุกยิกๆอยู่นั่นแหละ” ปอ หันมาถามเบาๆ ครูที่สอนอยู่หน้าห้องก็เริ่มมองมา
“ไม่รู้อะ ปอ มันคันไปหมดเลย” ตั้ม บอก พลางหน้าเริ่มแดง ขอบตาก็เริ่มแดงเหมือนจะร้องไห้
“เฮ๊ย ทำไมแขนมึงเป็นแบบนั้น โดนอะไรวะ” ปอ พูดด้วยความตกใจ เพราะเห็นแขน ตั้ม แดงเป็นจ้ำๆ
เฮ้ย หรือว่ามันโดนหมามุ่ย.. ปอคิดพลางหันหลังไปมอง ไมค์  ก็เห็น ไมค์ เหลือมสายตามามองพอดี สีหน้าเหมือนพอใจอย่างมาก และเขาก็เห็น พล กับ นัส มองมาที่ ตั้ม ด้วยสีหน้าตื่นๆ หันกลับมาที่ ตั้ม ก็เห็น ก้มหน้านิ่ง กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหล ไหล่สั่นเล็กน้อย
“ศิลปี เป็นอะไร” ครูถามเสียงดุๆ พลางเดินมาที่โต๊ะ
“...ฮึก....ฮึก” ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงสะอื้น
“ตายแล้ว แขนเธอเป็นอะไร” ครูพูดเมื่อเห็นแขน ตั้ม รอยแดงเป็นจ้ำๆ เริ่มมีตุ่มเล็กๆขึ้นมาด้วย
“เธอไปทำอะไรมาน่ะ ศิลปี ถึงได้เป็นแบบนี้” ครูขวมดคิ้วถาม “แล้วนี่อะไร เอาแต่ร้องไห้”
“คันค๊าบ ครู”ตั้ม เค้นเสียงพูด
“ไป ไปทายาที่ห้องพยาบาล ใครไปเป็นเพื่อนด้วยคนนึงซิ” ครูพูดอย่างรำคาญ
“ผมไปเองครับ” วัฒน์ รีบอาสา พลางเดินมาที่โต๊ะ จับต้นแขน ตั้ม พาเดินช้าๆออกไปจากห้อง
ปรกติห้องพยาบาลจะไม่มีครูอยู่ประจำ นักเรียนที่เข้ามาใช้ หรือขอยา ก็ต้องไปบอกครูที่อยู่ในห้องพักครูใกล้ๆ แล้วครูที่ว่างก็จะเข้ามาหยิบยาให้ และเซนต์ลงในสมุด โชคดีที่วันนั้น ครูอร ครูที่ปรึกษาของกลุ่มอยู่พอดี ครูอร จึงมาที่ห้องพยาบาลด้วย
“ไหน ศิลปี ครูดูหน่อยซิ ว่าเป็นอะไร” ครูอร นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วบอกกับ ตั้ม ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง
ตั้ม ยื่นแขนให้ ครูอร ก็จับแขนทั้งสองข้างพลิกไปพลิกมา พลางพิจารณาดูอย่างละเอียด
“สงสัยจะหมามุ่ยน่ะครับ ครู” วัฒน์ บอกครู
“ตายแล้ว หมามุ่ยเหรอ ไปโดนมาจากไหน แล้วโดนได้ยังไง” ครูอร พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“ผมเห็นอะไรเป็นขนๆไม่ทราบอะค๊าบอยู่ในหนังสือ ผมเลยเอามือปัดออก แล้วมันก็คันอะค๊าบครู” ตั้ม บอกเสียงเบาๆ ส่วนวัฒน์ ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ
“ในหนังสือเลยเหรอ แสดงว่ามีคนเอามาโรยไว้สินะ” ครูอร พูดหลังจากนิ่งคิดอยู่สักพัก
แล้ว ครูอร ก็เดินไปหาอะไรสักอย่างจากตู้หลังห้องพยาบาล สักครู่ก็กลับมาพร้อมกับเทียนไข ๓-๔ เล่มและไฟแชค ครูอรเริ่มจุดไฟแชคลนไปตามแท่งเทียน แล้วเอาเทียนไขมาลูบตามแขนขาของ ตั้ม มีสิ่งที่คล้ายขนแมวติดออกมาเต็มไปหมด ครูอรทำอยู่หลายครั้ง
“คงออกมาได้แค่นี้มั๊ง เพราะบางชิ้นมันฝังเข้าเนื้อไปแล้ว วัฒน์หยิบสำลีให้ครูหน่อย” ครูอร พูดพลางเดินไปหยิบ คารามาย มาจากตู้ยา แล้วก็เอาสำลีชุบยาทาไปตามแขนขาของ ตั้ม ความเย็นของยา ทำให้อาการคันเบาบางลง
“เอาละเสร็จแล้ว คงค่อยยังชั่วขึ้นนะจ๊ะ อย่าไปเกามันล่ะ เดี๋ยวจะยิ่งคันมาก” ครูอร ยิ้มให้ “เล่นอะไรกันหนักไปแล้วนะ ถึงกับเอาหมามุ่ยมาเล่นกันที่โรงเรียน เดี๋ยวคงต้องจัดการกันซะหน่อยแล้ว เอาหล่ะ รีบไปเรียนต่อได้แล้วจ๊ะ”
“ขอบคุณค๊าบ” ตั้ม ยกมือไหว้ขอบคุณ ครูอร
“ขอบคุณครับครู” วัฒน์ ยกมือไหว้ของคุณ ครูอรด้วย แล้วก็จูงแขน ตั้ม เดินกลับไปห้อง
“อะไรกัน ไปทายาแค่นื้ ทำไมนานนัก” ครูทำเสียงดุ
“พอดี ครูอร เอาหมามุ่ยออกจากแขน ศิลปี ก่อนครับครู ก็เลยนานหน่อย” วัฒน์ ตอบเบาๆ
“อะไรนะ หมามุ่ย” ครูขมวดคิ้ว นิ่งเงียบไปสักพัก ก็พูดต่อ “เอ้าเรียนกันต่อก็แล้วกัน” แล้วครูก็สอนต่อไปจนหมดคาบ
“ไอ้ไมค์ มึงใช่มะ เอาหมามุ่ยมาแกล้ง ตั้ม มัน” ปอ ลุกเดินไปหา ไมค์ ทันทีที่ครูก้าวออกไปจากห้อง
“เออ ทำไมวะ แค่สนุกๆ”ไมค์ ยิ้มกวนๆ
“สนุกกะพ่อเมิงสิ ไอ้ตั้ม มันคันจนร้องไห้” ปอ พูดโกรธๆ
“สำออยมากกว่าหว่ะ เรื่องแค่นี้” ไมค์ ยิ้มแค่นๆ
“อ้าว พูดงี้ก็สวยดิวะ” ปอ คว้าคอเสื้อ ไมค์
“อ้าว ได้ดิวะ นึกว่ากูกลัวมึงเหรอไง” ไมค์ลุกขึ้นยืน ทำท่าจะมีเรื่องกับปอ
“ปอ ปอ พอเหอะ เราไม่เป็นไรแล้ว” ตั้ม เดินมาจับมือ ปอ ออกจากคอเสื้อไมค์
“มึงไม่ต้องยุ่ง ถอยไป ไอ้ตั้ม” ปอ เอามือผลักไหล่ ตั้ม เบาๆ
“ทำตัวเป็นพระเอกเหรอมึง จะมีเรื่องกับกูเพราะอีกะเทยนี่ มาดิกูไม่กลัวมึงหรอก”
“ได้เลยมึง” ปอ พูดจบก็เงื้อหมัดชกไปที่หน้าไมค์
ผลั๊ว....โครม....ปัง....ทึบ
“เฮ๊ย ไอ้ตั้ม พวกมึงหยุดเดี๋ยวนี้เลย ไอ้ตั้มไปกองโน่นแล้ว” ปุง พูดเสียงดังด้วยความตกใจ พลางวิ่งไปที่ ตั้ม ที่ลงไปนอนหงายนิ่งอยู่บนพี้น ส่วน ปอ ได้แต่ยืนงง กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ผลั๊วแรก เป็นเสียงหมัดของเขากระทบจังๆเข้ากับหน้าของ ตั้ม ที่วิ่งเข้ามาบัง ไมค์ ไว้
เสียงโครมถัดมา คือเสียงที่ ตั้ม โดนชกเซไปโดนโต๊ะ
ปัง คือเสียงเก้าอี้ล้ม
ทึบ....เสียงสุดท้าย เป็นเสียงหัวของ ตั้ม กระแทกกับพื้นปูน แว่นหลุดออกจากใบหน้า เลนส์กระจกแตกเป็นรอยเล็กๆไปทั่วเลนส์ทั้งสองข้าง
๔๗ ตัวซวย
“ตั้ม เป็นไงมั่งวะ” เสียง ปอ ดังขึ้นข้างหูเมื่อ ตั้ม ค่อยลืมตาขึ้น แล้วพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“................” ตั้ม ไม่ตอบอะไร แต่เอามือกุมขมับในขณะที่ ปอ ช่วยพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง มีอีกคนเอื้อมมือมาช่วยพยุงไว้อีกข้างหนึ่ง
“เป็นไงมั่งวะ” ตั้ม มองไปตามเสียงก็เป็น ปอ มองด้วยสายตาเป็นห่วง ก็เลยยิ้มน้อยๆให้ โดยที่ไม่ได้สังเกตว่า ปอ เหลือบสายตามองไปอีกด้านหนึ่งของเตียง แล้วกลับมามองที่ ตั้ม อีกครั้ง
“ปวดหัวอะ แล้วนี่ที่ไหน” ตั้ม ถามไปเพราะรู้สึกว่า ตัวเองนั่งอยู่บนเตียงในห้องที่ไม่ใช่ห้องเรียน
“ห้องพยาบาล ปวดหัวมากมั๊ยวะ” ปอ ตอบ แล้วถามอาการด้วยความเป็นห่วง
“แล้วทำไม ปอ มาอยู่นี่ ไม่ไปเรียน” ตั้ม ถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เงียบไปซักพัก
“หมดคาบสุดท้ายไปแล้ว เอ็งสลบไปนานเลยนะเว๊ย ไม่เป็นไรนะ” ปอ บอก
“แล้วทำไม ปอ ไม่รีบกลับบ้าน ต้องไปช่วยงานที่บ้านไม่ใช่เหรอ” ตั้ม ถามอีก
“ไม่เป็นไร กลับช้าหน่อย ดูเอ็งก่อนดีกว่าว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า” ปอ ตอบไป ....ดูมัน ยังมีหน้ามาห่วงกูอีก
“แล้ว ไมค์ ล่ะ ปอ อย่าทะเลาะกับ ไมค์ เลยนะ ไงก็เพื่อนกันอะ” ตั้ม บอก ปอ ด้วยสายตาอ้อนวอน
“เออ ไม่ทะเลาะกันแล้ว แล้วนี่เจ็บรึเปล่า โดนชกไปน่ะ” ปอ จับหน้า ตั้ม  เอียงไปมา “แล้วนี่ดูแขนขาเอ็งดิ๊ เป็นตุ่มเล็กๆต็มไปหมด คันรึเปล่าวะ” ปอ พูดแล้วลูบแขน ตั้ม เบาๆ
“ว๊า....พูดขึ้นมาแล้วคันเลยอะ” ตั้ม ขมวดคิ้ว “แต่ ครูอร บอกว่า อย่าเกา เดี๋ยวยิ่งเป็นมาก”
“ตั้ม ไม่โกรธเหรอวะ โดนหมามุ่ยเนี่ย” ปอ ถามเบาๆ
“ช่างเหอะ” ตั้มยิ้มบางๆ “เพื่อนคงล้อเล่นน่ะ คันแค่นี้เอง ทายาอีก เดี๋ยวก็หาย”
“ตั้ม..เอ้อ เรา...เราขอโทษ” เสียงดังมาจากอีกด้านหนึ่งของเตียง ตั้มหันไปก็เห็น ไมค์ นั่งมองมาด้วยความเสียใจ
“อ้าว ไมค์ เราขอโทษนะ ปอ มีเรื่องกับนายเพราะเราแท้ๆเลย” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ ไมค์ เห็นแล้วก็ยิ่งละอายใจในสิ่งที่เขาทำลงไป
“ฟื้นแล้วเหรอจ๊ะ ศิลปี เป็นไงมั่ง” ครูอร เดินเข้ามาในห้องพักครู พร้อมกับ วัฒน์ และ หมู
“ปวดหัวนิดหน่อยค๊าบ ครู” ตั้ม ตอบเบาๆ
“งั้นนอนพักต่อก่อนก็ได้จ๊ะ หรือไม่ก็นั่งพักไปก่อน เดี๋ยวซักพักพี่ชายจะมารับนะ ครูโทรฯติดต่อไปแล้วเมื่อตอนบ่าย” ครูอร พูดด้วยสายตาห่วงใย “เดี๋ยวครูไปรอพี่เธอที่ห้องพักครูก่อนนะ อีกซักพักคงมาแล้ว” แล้วครูอรก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป ตั้มเหลือบมองนาฬิกา แต่ก็มองไม่ค่อยชัดว่ากี่โมงกันแน่
“กี่โมงแล้วอะ” ตั้ม ถามออกไป
“จะสี่โมงแล้ว ศิลปี นอนพักอีกหน่อยมั๊ย” วัฒน์บอกพลางเดินมานั่งลงบริเวณหัวเตียง ส่วนหมูนั่งลงไปตรงปลายเตียง
“ไม่อะ” ตั้ม ตอบแล้วหันไปทาง ปอ “ปอ กลับก่อนดีกว่ามังอะ เราไม่เป็นไรแล้ว”
“อยากให้กูกลับมากนักเหรอวะ” ปอ พูดด้วยความน้อยใจ
“ก็ ปอ ไม่เคยกลับบ้านผิดเวลานี่จะสี่โมงอยู่แล้ว ที่บ้านจะว่าไงอะ” ตั้มบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“งั้นกูกลับก่อนก็ได้” ปอ พูดน้ำเสียงดีขึ้นพร้อมกับยิ้มแป้น พลางหยิบเป้ที่วางอยู่บนพื้นมาสะพาย .... ที่แท้มึงห่วงกู ชื่นใจฉิบหายเลย
“พรุ่งนี้เจอกันนะ ลูกหมาน้อยของกู” ปอพูดแล้วก็เอามือขยี้ปอยผมด้านหน้าของ ตั้ม เบาๆด้วยความรักและเอ็นดู ตั้มก็ได้แต่ยิ้มให้

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

คนดี...รักเพื่อนจริงๆ

pearl9845

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ