++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอ็งจะให้กูไปถามมันเหรอแล้วทำไมมึงไม่ไปเองวะ” ชัย พูดอย่างใช้ความคิด
“เราไม่มีเวลา นายก็รู้ว่าเราเรียนหนักแค่ไหน นี่ถ้าบ้าน ตั้มมีโทรศัพท์เราก็จัดการเองเรียบร้อยไปแล้ว” ราญ บอกไปสีหน้าแสดงออกถึงความกังวล “ไอ้ปอ นี่ก็เหลือเกินก่อเรื่องไม่หยุด แต่ก็น่าเห็นใจมัน”
“แล้วเอ็งว่ามันจะบอกความจริงกูเหรอวะ” ชัยถาม
“นายไม่มั่นใจในความเป็นพี่ชายเหรอไงวะ ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ เลิกเป็นพี่ชายมันไปเลย” ราญ ท้าทาย
“อ้าว พูดแบบนี้ก็สวยดิวะ ถ้ากูทำได้มึงต้องให้กูเป็นพี่ใหญ่นะเว๊ย” ชัย พูดหัวเราะๆ
“ฮ่าๆ ไม่มีทาง ยังไงๆ เราก็เป็นพี่ใหญ่อยู่ดี ขนาดจะทำใจไปถามมันยังไม่มี ต้องให้เรายุ ยังคิดจะเป็นพี่ใหญ่อีกเหรอวะ” ราญ พูดยิ้มๆ
“เออๆ ยอมมึงก็ได้วะ ไอ้จอมวางแผน” แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะให้กัน
“กลัว พี่ชัย ไปบอกคนอื่นเหรอไง ถึงไม่ยอมบอกความจริง” ผมเริ่มคาดคั้นดุๆ
“ก็ ตั้ม บอกความจริงแล้วไง” ตั้มหลบสายตาผม
“ตั้ม” ผมพูดเบาๆ พลางเอามือลูบหัว ตั้ม เบาๆ “พี่ชัย ถามเพราะเป็นห่วงนะ แล้วเรื่องแค่นี้ทำไม พี่ชัย จะไม่รู้ว่า ตั้ม พูดจริงหรือไม่จริง พี่ชัย รู้ว่าตั้มทำแบบนี้ ตั้ม คงมีเหตุผล ถ้า ตั้ม ไม่บอกความจริงแล้ว พี่ชัย จะไปบอก ราญ มันว่ายังไง ราญ มันจะว่าเอาได้ว่า พี่ชัย ไม่ดูแลน้อง” ตั้ม ก้มหน้าเงีบบไป แต่จากสีหน้า ผมรู้ว่า ตั้ม กำลังคิดหนัก
“พี่ชัย อย่าไปบอกใครนะ” ตั้ม เงยหน้าขี้นมาพูด ... ต้องเอาชื่อมันมาอ้างจนได้ ถึงจะยอมพูด น่าโมโหหว่ะ แต่จะโมโหใครดีวะ ...
“ไม่ได้หรอก อย่างน้อย พี่ชัย ต้องไปบอก ราญ” ผมยิ้ม
“อื้อ ถ้าเป็น พี่ราญ ก็ไม่เป็นไร” ตั้ม หยุดพูดไปครู่หนึ่ง “ตั้ม ไปต้องหาหมอทุกวัน จนกว่าหมอจะบอกว่าไม่ต้องไปแล้ว”
“หาหมอทุกวันเนี่ยนะ ทำไม ตั้ม เป็นอะไร” ผมตกใจ
“หมอบอกว่า ตั้ม ยังมึนหัวอยู่เวลาที่กระเทือนมากๆ แล้วช่วงนี้ตาตั้มเบลอบ่อยๆ หมอก็เลยให้ให้ไปตรวจเพื่อดูอาการ” ตั้ม บอกด้วยสีหน้ากังวล “พี่ชัย อย่าบอกใครนะโดยเฉพาะ ปอ” ตั้ม ย้ำอีกครั้ง
“ทำไมล่ะ แต่เท่าที่ฟัง ตั้ม เป็นเยอะนะ” ผมเริ่มเป็นห่วง
“แต่หมอบอกว่า จะเป็นแบบนี้สักพักอะ เพราะตอนล้มคงกระทบกระเทือนมากไป คงนานเป็นเดือนกว่าจะหาย” ตั้ม พูดอย่างมั่นใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็ควรบอกเพื่อนๆไป ทุกคนจะได้หายกังวล” ผมเสนอความเห็น
“จะดีเหรอ ถ้าบอกไปแล้ว ปอ กับ ไมค์ จะไม่คิดมากเหรอที่ ตั้ม ต้องไปหาหมอทุกวันแบบนี้” ...ที่แท้มันห่วงเรื่องนี้นี่เอง...ผมคิดแล้วยิ้มออกมาได้
“ดีสิ ตั้ม รู้มั๊ยทำแบบนี้ยิ่งทำให้ทุกคนเป็นห่วง” ตั้ม ฟังแล้วขมวดคิ้ว
“แล้วเพื่อนๆจะไม่โกรธเหรอ ที่ ตั้ม โกหก” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าเหมือนตัวเองทำความผิด
“งั้นให้ พี่ชัย จัดการให้นะ แล้วที่หลังมีอะไรต้องมาปรึกษา พี่ชัย ห้ามลืมเด็ดขาดนะว่านอกจาก พี่ราญ ยังมีพี่ชายคนนี้อยู่อีกคน” ผมพูดแล้วบีบแก้ม ตั้ม เบาๆด้วยความเอ็นดู
“ไอ้ตั้ม ทำไมมึงโกหกพวกกู” ปอ ถามขณะที่ชวนพรรคพวกล้อม ตั้ม เอาไว้ตรงกลาง
“เรื่องอะไรอะ ปอ” ตั้ม ตกใจ เพราะถูกเพื่อนๆ ๑๐ กว่าคนล้อมเอาไว้
“คราวหลังมีอะไรมึงต้องบอกพวกกูตรงๆ อย่าโกหกแบบนี้ ชัย มันบอกกูหมดแล้ว แล้วกูก็บอกพวกนี้ไปทั้งห้องแล้วด้วย” ปอ ยังทำเสียงดุไม่เลิก ... หนอยมาทำให้พวกกูเป็นห่วงซะขนาดนี้ พวกกูขอแกล้งมึงหน่อยเถอะ... เหมือนทุกคนจะคิดแบบเดียวกับ ปอ -*-
“เรา...เรา เอ้อ เราขอโทษนะ เรา...” ตั้ม ตะกุกตะกัก หน้าซีดด้วยความตกใจ
“ปอ พอเหอะ” นัสพูดยิ้มๆ “ไม่ได้โกรธนะ” นัส หันมาพูดกับ ตั้ม
“ไม่ได้ แบบนี้ต้องลงโทษ มาโกหกเพื่อนแบบนี้ได้ไง” ปอ ทำท่าเหมือนไม่ยอม
“เราเสนอได้มั๊ย” วัฒน์ เดินเข้ามา
“หอมแก้ม ศิลปี มันคนละทีเป็นการลงโทษ”
“ฮ่าๆ”เพื่อนๆหัวเราะกันใหญ่ ทำให้ ตั้ม หายอึดอัดไปเยอะ
“เราก่อน” นัสยกมือ
“เฮ๊ย ไม่ต้อง พอแล้ว พอๆ” ปอ พูดเสียงดัง ... หนอย ไอ้วัฒน์ คิดอะไรเชี่ยๆวะ เรื่องอะไรกูจะยอม ...
“อ้าว ทำไมล่ะ ไหนว่าจะลงโทษไง” เชียร พูดยิ้มๆ
“เราเห็นด้วยกับ วัฒน์ นะ”
“ไม่ต้องเลย ตั้ม มันต้องติวให้พวกกูเป็นการลงโทษ มาเลยเร็ว พวกกูอ่านหนังสือนอกเวลาไม่ทัน มึงมาเล่าให้พวกกูฟังเดี๋ยวนี้เลย” ปอ พูดแล้วก็จูงมือ ตั้ม ให้เดินไปที่โต๊ะ
“ปอ เราขอโทษนะ” ตั้ม พูดเบาๆหลังจากที่นั่งลงบนเก้าอี้
“คราวหลังจำไว้นะ อย่าทำแบบนี้ รู้มั๊ยพวกกูเป็นห่วง” ปอ พูดหน้าเครียดๆ
“อื้อ เราขอโทษ”ตั้ม ยังคงรู้สึกผิด
“อื้อ หายไวไวแล้วกันนะ แล้วนี่ไหวมั๊ย ถ้าไม่ไหวยังไม่ต้องติวพวกกูก็ได้ เดี๋ยวพวกกูอ่านเอง” ปอ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“อื้อ พอไหว เดี๋ยวถ้าไม่ไหวแล้วจะบอก ไหนตรงไหนมั่ง” ตั้ม พูดแล้วก็หยิบหนังสือออกมา พล นัส และไมค์ ก็ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ แล้ว ตั้ม ก็เริ่มอธิบายเนื้อหาในหนังสือให้เพื่อนๆฟัง พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่เพื่อนๆไม่ค่อยได้เห็นนักในช่วงนี้
๕๐
“ศิลปี ทำอะไรน่ะ” วัฒน์ ค่อนข้างตกใจ ที่เห็น ตั้ม เอาฉลากที่จับได้ยัดใส่มือ หมู แล้วเอาฉลากของ หมู ไปถือไว้ พลางวิ่งไปหาครูที่โต๊ะ
“ครูค๊าบ ผมม่ายได้อะค๊าบ” ตั้ม ยื่นฉลากที่เปิดออกมาแล้วมีรูปกากะบาด ส่งให้ครู
“เสียใจด้วยนะครับ เดี๋ยวเธอไปเลือกวิชาอื่นแล้วกันนะ” ครูพูดยิ้มๆ “แล้วอย่าไปเลือกยูโดล่ะ ครูว่ามันอันตรายไปหน่อยสำหรับเธอนะ ศิลปี” ครูพูดกลั้วหัวเราะ เพราะคุ้นเคยกับนักเรียนที่เรียนมาตั้งแต่ชั้น ม.๑ คนนี้ดี
“ค๊าบบบ เดี๋ยวผมไปนั่งคิดแป๊บนึงก่อน ขอบคุณค๊าบคุณครู” ตั้ม ยกมือไหว้ครูแล้ววิ่งมาหาพวกผม
“ไปเซนต์ชื่อเร็วเข้า เดี๋ยวเราไปลงชื่อที่วิชาศิลปะตรงโน้นก่อน” ตั้ม พูดแล้วก็วิ่งไปยังโต๊ะที่รับนักเรียนที่ต้องการเรียนวิชาศิลปะ
วันนี้ เป็นวันที่ทางโรงเรียนนัดหมายนักเรียนที่จะขึ้นชั้น ม.๕ มาลงทะเบียนเลือกเรียนวิชาเลือกเสรี ซึ่งเป็นวิชาที่แยกย่อยออกมาวิชาหลักต่างๆ เหมือนกับจะให้นักเรียนได้เลือกเรียนในรายละเอียดของบางวิชา ได้ละเอียดมากยิ่งขึ้น ตามแต่ความถนัด และความสนใจของนักเรียนแต่ละคน  บางวิชามีนักเรียนต้องการเรียนกันเป็นจำนวยมาก จนต้องมีการจับฉลากกัน เหมือนอย่างวิชาเทนนิสที่พวกผมต้องการเรียน
“ตั้ม เอ้อ” หมู รู้สึกกระดากเล็กน้อย  “เอ้อ ขอบใจนะที่แลกฉลากกับเรา”
“ไม่เป็นไรหรอก” ตั้ม ยิ้มให้ “ก็หมูอยากเรียนจริงๆนี่นา แล้วเรามาคิดๆดู สายตาเราดีขนาดนี้ คงหวดลมมากว่าหวดลูกเทนนิส”
“แต่เมื่อกี้เรากลัวแทบแย่นะ ถ้าครูเห็นขึ้นมาจะทำยังไง” หมู พูดหน้าแดง
“นั่นสิ ตั้ม นี่กล้าน่าดูเลย” โย่งพูดหัวเราะๆ
“หูย... ความจริงเราก็กลัวนะ แต่เราว่าคงไม่เป็นไรอะ ก็เราแค่แลกฉลากกันนี่นา ไม่ได้โกงเปลี่ยนแปลงฉลากซะหน่อย” ตั้มพูดเบาๆ
“เราไม่รู้จะขอบใจนายยังไงดีนะนี่ ที่แลกฉลากกับเรา สิทธิ์ของนายแท้ๆเลย” หมู ยังพูดอย่างเกรงใจ
“งั้นเลี้ยงไอติมเราถ้วยนึงแล้วกัน” ตั้ม พูดหลังจากคิดอยู่สักครู่
“ได้เลย ๑๐ ถ้วยก็ยังได้” หมู หัวเราะ
“งั้นเรากิน ๑๐ ถ้วยเลยนะ” ตั้ม ตาโต
“อ่า...เอาจริงเหรอ แหะๆ ถ้วยเดียวก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวเราไม่มีค่ารถกลับบ้าน” หมู พูดหน้าแดงๆ
“ขืนกินขนาดนั้นเดี๋ยวก็ท้องเสียหรอก ศิลปี” วัฒน์ พูดยิ้มๆ
“กินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว แค่ท้องเสีย เล็กน้อยจาตาย” แล้วทั้งสี่คนก็พากันหัวเราะ แล้วพากันชวนกันไปยังร้านขายไอศครีม ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆโรงเรียน โดยมี นึก โอ และดม เดินตามมาสมทบ
ชั่วโมงโฮมรูมครั้งแรกในวันเปิดภาคเรียน ในห้อง ม.๕/๘ ก็วุ่นวายกันขนานใหญ่ นอกจากจะย้ายมาอยู่ในห้องเรียนบนชั้น ๔ ของตึก ๗ ชั้นแล้ว ครูอร ยังจัดให้นักเรียนนั่งตามแผนผังที่ครูจัดให้ ทุกคนจึงต้องทำการย้ายที่นั่งกันวุ่นวาย ผมถูกย้ายมานั่งริมขวาสุดของห้องติดกับหน้าต่าง โต๊ะที่ ๓ จากข้างหน้า คนที่นั่งโต๊ะคู่กับผม ชื่อ ญัฐ ซึ่งเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่มักยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ
การย้ายห้องเรียนมายังตึก ๗ ชั้น ทำให้ผมเจอเพื่อนเก่าๆที่เรียนในสายวิทย์บ่อยขึ้น เพราะได้เรียนอยู่ตึกเดียวกัน แต่ห้องของสายวิทย์จะอยู่บนชั้น ๖ ชั้น ส่วนชั้น ๗  พวกเรากลับเรียกว่า ชั้นห้องทดลอง เพราะเป็นชั้นที่มีห้องปฏิบัติการสำหรับวิชาวิทยาศาสตร์ อยู่ถึง ๕ ห้องบนชั้นนี้ และเพราะห้องเรียนอยู่ใกล้กันมากขึ้น ผมจึงมักแวะเวียนไปยังห้องของ เต่า และ ชัย อยู่เสมอๆ ทำให้ความคุ้นเคยกับเพื่อนๆในห้อง ม.๕/๒ ที่ค่อนข้างคุ้นเคยกันมาตั้งแต่ตอนอยู่ ม.๓ สนิทกันมากขึ้น รวมทั้งเพื่อนๆในห้องอื่นที่เข้ามาทักทายทำความรู้จักกันมากขึ้น ทำให้ผมไม่ค่อยอยู่ที่ห้องของตัวเองนัก
“ตั้ม มานั่งกับ พี่ชัย นี่” ชัย กวักมือเรียกผมกับ ปอ ให้ไปนั่งด้วยกันที่โต๊ะยาว ในห้องเรียนวิชาศิลปะ ซึ่งเป็นวิชาเลือกเสรี
“พี่ชัย เรียนวิชานี้ด้วยเหรอ” ผมถามอย่างดีใจ เมื่อเห็นชัย ส่วน เชียร นึง โอ และดม ก็เริ่มหาที่นั่งให้กับตัวเอง
“ไอ้ตั้ม มึงเรียก ไอ้ชัยว่าไงนะ” ปอ หันมาถามผม
“พี่ชัย ไงวะ มึงไม่ได้ยินเหรอ” ชัย ตอบยิ้มๆให้ปอ “มึงก็เรียกกู พี่ชัย อีกคนได้รึยังวะ”
“ปอ ก็จะเป็นน้อง พี่ชัยเหรอ แล้ว ตั้ม ต้องเรียก ปอ ว่าไรอะ พี่ปอ หรือ น้องปอ” พูดจบผมก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“ไม่ต้องเลยมึง แต่ถ้าอยากเรียกกู พี่ปอ กูก็ไม่ว่านะ” พูดแล้ว ปอ ก็ยักคิ้วใหผม  ...เรียกกูว่า พี่ปอที่รัก ยิ่งดี ฮ่าๆ... ปอคิดอยู่ในใจ
“แบร่ เรื่องไร” ผมแลบลิ้นใส่ ปอ ที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ก่อนที่เราจะคุยอะไรกันต่อ ครูก็เดินเข้ามาในห้องพอดี
“เอ้าเงียบๆกันได้แล้ว ลิงๆทั้งหลาย” ครูพูดอย่างอารมณ์ดี “ชั่วโมงแรกครูอยากรู้ระดับฝีมือพวกเธอกันก่อน เดี๋ยวครูจะแจกกระดาษวาดเขียนคนละแผ่นนะ วาดรูปอะไรก็ได้ ให้เวลา ๑๕ นาที เสร็จแล้วเราจะเรียนทฤษฎีกันต่อ”
ครูพูดจบก็ส่งกระดาษวาดเขียนปึกหนึ่งให้คนที่อยู่หน้าสุด แล้วก็ส่งต่อๆกันมา พวกเราใช้เวลา ๑๕ นาทีวาดรูปที่ตนพอใจส่งครู ผมวาดรูปอะไรน่ะเหรอครับ ผมวาดรูปต้นไม้ครับ รูปที่ผมคุ้นเคยเพราะใช้ฝึกฝีมือบ่อยๆ ตอนที่ วินท์ สอนผมวาดภาพเมื่อตอน ม.๓
ชีวิตนักเรียนชั้น ม.๕/๘ ก็ไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนแปลง การย้ายที่นั่ง ที่ ครูอร จัดให้ มีผลเฉพาะในคาบเรียนเท่านั้น นอกนั้น ต่างคนก็พากันเดินไปจับกลุ่มพูดคุย หยอกล้อ กับกลุ่มที่ตนสนิทสนม ส่วนคนที่ผมต้องมานั่งติว ให้ยืมหนังสือ หรือสมุดจดงานวิชาต่างๆ กลายมาเป็น ณัฐ แทน ส่วน พล กับ นัส ยังเหมือนเดิม เพรานั่งอยู่โต๊ะข้างหลังผมเอง -*-
ส่วน นึก ยังคงเข้ามาหยอกล้อกับผมเสมอ ถึงจะน้อยลงบ้าง เพราะที่โต๊ะที่ผมนั่ง เหมือนเป็นจุดอับ ทำให้เข้าถึงตัวได้ยาก แต่ด้วยความที่ยังคงนั่งอยู่ ถัดไปจาก ญัฐ เพียงสองตัวทางด้านหน้า นึก จึงมักหันมายิ้มให้ผม ด้วยแววตาประหลาดๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจได้บ่อยครั้ง
การสอบกลางภาคผ่านไป พร้อมกับความตื่นเต้น เพราะทางโรงเรียนจะจัดให้มีการเข้าค่ายวิชาศิลปะที่ชะอำ เป็นเวลา ๓ วัน ๒ คืน และต้องทำงานส่งสำหรับวิชาศิลปะด้วย นั่นคือการวาดภาพตามที่ตนถนัด ผมตื่นเต้นมากเพราะตามปรกติการเข้าค่ายจะจัดขึ้นภายในโรงเรียน คราวนี้จะได้ไปถึงชะอำ ผมคิดว่าคงจะสนุกน่าดู
๕๑ ชะอำ
“พี่ชัย เป็ดอะ ฝูงเบ้อเร่อเลย” ตั้ม ส่งเสียงเรียกเมื่อมองเห็นฝูงเป็ดที่ว่ายน้ำอยู่ในบึงข้างทางรถไฟ
“ปอ ปอ ควาย” ตั้ม ร้องอีก
“มึงสิควาย หนอยอยู่ๆมาว่ากู” ปอ ที่นั่งอยู่ตรงข้ามตวาด ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ
“ม่ายช่ายอะ ปอ โน่น” ตั้ม ชี้ออกไปนอกหน้าต่างรถไฟ “โน่นตะหากอะ ควายตั้งหลายตัว ว้า ไม่เห็นแล้ว”
“ฮ่าๆ ตั้ม เอ็งทำยังกะเด็กบ้านนอกนั่งรถไฟเข้ากรุง” เชียรว่า
“นั่งรถไฟไปชะอำตะหากอะ” ตั้ม หันมาเถียง พลางหันหน้ากลับไปสนใจกับทิวทัศน์ต่างๆ ผ่านทางหน้าต่างรถไฟต่อไป
ชัย มองดู ตั้ม ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความเอ็นดู หยิบถุงถั่วตัดแล้วเอนตัวเข้าไปโอบไหล่ ตั้ม ชวนกันดูวิวไปกับ ตั้ม แล้วก็หยิบถั่วตัดกินเองบ้าง ส่งให้ ตั้ม บ้าง ด้วยความเพลิดเพลิน บางทีก็หันมามอง ปอ แล้วยักคิ้วให้
เออใช่ กูอิจฉามึง ไม่ต้องมาเยาะเย้ยกู ... ปอส่งสายตาดุๆกับไปให้ ชัย
ขบวนรถหวานเย็นที่ออกจากสถานีหัวลำโพงตั้งแต่เวลา ๗โมงเช้า มาถึงชะอำเวลาเที่ยงพอดี นักเรียนทั้ง ๔๐ ขึ้นรถสองแถวที่มารอรับไปยังที่พักริมหาด เมื่อไปถึงก็พากันเอาสัมภาระไปเก็บยังห้องพักที่มีลักษณะเป็นห้องพักรวม พักได้ห้องละ ๑๐ คนแล้วเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดลำลองจากนั้นก็พากันไปรับข้าวกล่องที่ครูแจกมารับประทานกัน

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

หายดีละนะ

pikla

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ