++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ขบวนรถหวานเย็นที่ออกจากสถานีหัวลำโพงตั้งแต่เวลา ๗โมงเช้า มาถึงชะอำเวลาเที่ยงพอดี นักเรียนทั้ง ๔๐ ขึ้นรถสองแถวที่มารอรับไปยังที่พักริมหาด เมื่อไปถึงก็พากันเอาสัมภาระไปเก็บยังห้องพักที่มีลักษณะเป็นห้องพักรวม พักได้ห้องละ ๑๐ คนแล้วเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดลำลองจากนั้นก็พากันไปรับข้าวกล่องที่ครูแจกมารับประทานกัน
“เอ้าเดี๋ยวกินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้ว พักพ่อนตามสบายไปก่อนนะ เดี๋ยว บ่าย ๒ ก็เตรียมอุปกรณ์มารวมกันที่นี่นะจ๊ะ” ครูท่านหนึ่งตะโกนบอก
ดูๆไปแล้วการเข้าค่ายครั้งนี้เหมือนเป็นการพานักเรียนมาเที่ยวกันมากกว่า หลังจากที่วาดรูปกันเสร็จแล้ว นักเรียนก็พากันเดินเล่นบ้าง เล่นน้ำทะเลกันบ้าง หลายๆคนจับกลุ่มเตะบอลกันที่ชายหาดนั้นเอง หลังจากอาหารเย็นผ่านไป นักเรียนบางส่วนที่เอากีตาร์มาด้วย ก็ตั้งวงกันร้องเพลง ตั้ม ก็เข้าไปร้องเล่นกับเขาด้วย เสียงใสๆคล้ายเสียงของเด็ก ทำเอาครูหลายท่านชอบอกชอบใจ ยิ่ง ตั้ม ร้องเพลงสากลที่พวกครูชอบได้ ก็ยิ่งสนุกกันใหญ่ เพราะเพลงเหล่านั้นไม่ใช่เพลงที่เป็นที่ชื่นชอบกันของเด็กในวัยขนาดนี้
“ตั้ม เล่นกีตาร์ได้บ้างมั๊ยเนี่ย” เจ้าของกีตาร์ถามขี้นพลางยื่นให้ผม “ไหนมาลองซักเพลงดิ๊”
“ง่า.....เล่นได้นิดหน่อยเองอะ อย่าเลย” ตั้ม ส่ายหน้า
“เอาหน่อยน่า หนุกๆ โชว์พี่ชายหน่อยเร็ว” ชัย เชียร์
“เอาหน่อยเว๊ย ตั้ม อย่าให้เสียชื่อห้อง ๘” เชียร พูด แล้วพวก โอ นึง ดม ก็เชียร์กันใหญ่
ตั้ม จึงได้รับกีตาร์มาอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ลองเกาสายกีตาร์ดูเพื่อลองเสียง
เล่นเพลงอะไรดีล่ะ ... ตั้มคิด แล้วเสียงเพลงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาในหัว ... เพลงที่ ป๊ะป๋า ชอบเล่นกีตาร์แล้วร้องให้ฟัง เมื่อ ตั้ม โตพอจะจับคอร์ดกีตาร์ได้ถนัดมือ ป๊ะป๋า ก็ซื้อกีตาร์ตัวเล็กๆให้ ตั้ม เอาไว้หัดเล่น ... มือของตั้มจีงเริ่มเกาสายกีตาร์เป็นทำนองขี้นต้นของเพลงนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว ครู ๒-๓ ท่านปรบมือขึ้นมาเมื่อจำได้ว่าเป็นเพลงอะไร
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Little jackie paper loved that rascal puff,
And brought him strings and sealing wax and other fancy stuff. oh
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee.
Together they would travel on a boat with billowed sail
Jackie kept a lookout perched on puffs gigantic tail,
Noble kings and princes would bow wheneer they came,
Pirate ships would lower their flag when puff roared out his name. oh!
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee.
A dragon lives forever but not so little boys
Painted wings and giant rings make way for other toys.
One grey night it happened, jackie paper came no more
And puff that mighty dragon, he ceased his fearless roar.
His head was bent in sorrow, green scales fell like rain,
Puff no longer went to play along the cherry lane.
Without his life-long friend, puff could not be brave,
So puff that mighty dragon sadly slipped into his cave. oh!
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee.
ทำไมทำนองมันคุ้นๆวะ อ้อ เพลงที่เคยได้ยินจากกล่องเพลงบนโต๊ะ ในห้องของ ตั้ม นี่เอง ... ปอ คิดแล้วตั้งอกตั้งใจฟัง ตั้มร้องเพลงนั้นได้ไพเราะ ดวงตาของตั้มที่ทอแววมีความสุขอย่างประหลาด เหมือนกับมีความสุขไปด้วยกับเจ้ามังกรในเพลง แต่เมื่อถึงท่อนท้ายๆของเพลง ดวงตาคู่นั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นหงอยเหงาลงทีละนิด ทีละนิด เสียงเริ่มแตกพร่า ราวกับเป็นเสียงร่ำร้องด้วยความเศร้าสร้อยของเจ้ามังกร ปอ ฟังอย่างตั้งใจไปจนจบเพลง
“ขอโทษค๊าบ ขอตัวเดี๋ยวนะค๊าบ” แล้ว ตั้ม ก็ยื่นกีตาร์คืนให้เจ้าของ แล้ววิ่งออกจากตรงนั้นไป
“เฮ๊ย กูว่ามันต้องมีอะไรหว่ะ กูตามไปดูหน่อยดีกว่า” ปอ พูดแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งตาม ตั้ม ไปโดยที่มี ชัย ตามไปอีกคนหนึ่ง
ปอ และ ชัย มองดู ตั้ม เอามือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด พลางสั่งน้ำมูกแล้วเปิดก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้า เพื่อล้างสิ่งต่างๆในมือ และล้างคราบน้ำตาบนใบหน้า แต่มันก็ไม่หมดไปง่ายๆ
“มึงเข้าไปดูหน่อยสิวะ” ชัย กระซิบบอก
“มึงดีกว่า มันไว้ใจมึงมากกว่ากู” ปอ กระซิบกลับ
“เข้าไปด้วยกันแหละวะ” ชัย ตัดสินใจแล้วเดินนำ ปอ เข้าไปหา ตั้ม
“ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่า” ชัย ถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ชัย ปอ” เสียงตกใจนิดๆ “ไม่มีอะไรอะ ตั้ม สงสารมังกร” ตั้ม ก้มหน้า
“อย่าโกหกพี่ชาย นั่นมันแค่เพลง มันจะทำให้ ตั้ม ร้องไห้ขนาดนี้ได้ยังไง”ชัย พูดแล้วเอามือจับคาง ตั้ม ให้เงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงกล่ำทำให้รู้ว่าเพิ่งจะผ่านการร้องไห้มา
“นั่นดิ กูเคยบอกแล้วไง มีอะไรห้ามโกหกพวกกู” ปอ ทำเสียงดุๆ
“ตั้ม...ตั้ม คิดถึง...” ตั้ม อ้ำอึ้ง
“คิดถึงคนที่ชอบร้องเพลงนี้ให้ ตั้ม ฟังน่ะ”
“คิดถึงใครวะ ถึงขนาดร้องไห้แบบนี้” ปอ ถามด้วยความสงสัย
“ตั้ม” ชัย พูดแล้วดึงตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ ...กูรู้ว่ามึงคิดถึงใคร กูรู้ ...
“กลั้นไม่ไหวก็ร้องซะนะ พี่ชัย กับ ปอ จะอยู่เป็นเพื่อน พี่ชัย ว่าคนคนนั้นต้องคิดถึง ตั้ม มากๆเหมือนกัน” แล้วชัยก็เอามือลูบหัวตั้ม ที่ซบอยู่กับไหล่เบาๆ ตั้มเอามือกอดเอว ชัย ไว้แล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีก โดยที่ ปอ ได้แต่ยืนมองด้วยความงุนงงอยู่สักพัก จึงเข้าไปจับไหล่ ตั้ม ลูบเบาๆด้วยความสงสารปนไปด้วยความห่วงใย
“เฮ๊ย ตกลงมันคิดถึงใครวะ” ปอ ถามขึ้นขณะที่ทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้องน้ำก่อนที่จะเข้านอน
“บอกไม่ได้หว่ะ” ชัย ตอบ
“ทำไมวะ” ปอ สงสัยมากขึ้น
“เอาเป็นว่า เป็นญาติผู้ใหญ่ที่รักมันมากที่สุดในโลก แล้วญาติมันคนนี้เสียไปได้สัก ๒ ปีแล้ว” ชัยบอกยิ้มๆ
“งั้นเหรอวะ แล้วมึงเสือกรู้ได้ยังไงว่าเป็นใคร” ปอ ซักอีก
“อันนี้กูไม่บอก ฮ่าๆ ไว้มึงเรียกกูพี่เมื่อไหร่ กูอาจจะเปลี่ยนใจ” ชัย ยักคิ้วให้
“เชี่ย ไม่มีทางหรอกมึง” ปอ โต้กลับ
“งั้นกูไม่ยกน้องกูให้มึงดีกว่า เก็บไว้ยกให้คนอื่นที่ยอมเรียกกูพี่” พูดจบ ชัย ก็ต้องวิ่งหนี เพราะ ปอ ยกขาขึ้นทำท่าจะเตะใส่
“สาดนี่ ไอ้ราญ ยกให้กูแล้วเว๊ย ยังไงก็ของกู” ปอ ตะโกนบอกไป แต่ชัยก็เดินเข้าห้องพักไปซะแล้ว
๕๒ ของฝาก
ปอ ตื่นขึ้นมาแต่เช้า ไม่ใช่เพียงเพราะอากาศเย็นๆในบ้านพักริมทะเล แต่เพราะความเคยชิน ที่ต้องตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้า ให้กับพ่อแม่ที่ออกไปส่งผักในตลาดแต่เช้ามืด ทำให้ปอตื่นตั้งแต่ ๖ โมงเช้าทุกวัน
“ทำไมมันเย็นอย่างนี้วะ” ปอ พึมพำ ... ฮ่าๆ กูหาเรื่องกอด ไอ้ตั้ม มันดีกว่าเว๊ย ... คิดแล้ว ปอ ก็พลิกตัวหันไปทาง ตั้ม
“เฮ๊ย” ปอ อุทาน แล้วทะลึ่งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ ... อะไรกันวะ แม่งขนาดนี้เลยเหรอ ...
ภาพที่เขาเห็นลางๆ จากแสงสลัวๆของดวงไฟหน้าห้องที่ลอดเข้ามา ตั้ม ที่อยู่ในชุดนอนแขน-ขายาว ผ้าสำลีลายตุ๊กตาหมี นอนหนุนอกของ ชัย โดยที่แขนซ้ายของชัย โอบเอว ตั้ม ไว้ มือซ้ายก็กุมกันอยู่ มีผ้าแพรบางๆห่มอยู่ครึ่งตัว เขารู้สึกตกใจมากที่เห็นภาพนั้น แต่เมื่อมองไปซักพัก เขาอดยิ้มไม่ได้ เพราะภาพที่เห็นทำให้เขานึกถึงภาพเขาตอนเด็กๆ ที่นอนหลับไปกับ อก ของ พ่อ มันเหมือนภาพที่เขาเห็นขณะนี้ไม่มีผิด คิดแล้วเขาก็โน้มตัวเข้าไปหา ตั้ม
... น่ารักฉิบหาย ที่รักของกู ขอกูหอมซักฟอดนึงเหอะวะ ...
ป๊อก
อูย ใครเขกหัวกูวะ ... ปอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็น ชัย มองมาสีหน้าดุๆ แถมยังเอานิ้วชี้มือขวาแตะไว้ที่ปาก เหมือนจะห้ามไม่ให้ส่งเสียง
ปอ ก็เลยจำเป็นต้องถอยกลับไปยังที่เดิมพลางล้มตัวลงนอน แต่ยังหันหน้าไปทาง ตั้ม
หวงเป็นจงอางหวงไข่เลยนะมึง กูมองเฉยๆก็ได้วะ แค่นี้กูก็มีความสุขแล้ว... ปอ มองท่านอนของ ตั้ม แล้วก็อมยิ้ม ไม่สนใจกับสายตาที่มองมาอย่างเอือมระอาของ ชัย
“ทำไมยังไม่เสร็จวะ บ่ายขนาดนี้แล้ว” ปอ ถามเมื่อเห็นว่า ตั้ม ยังคงวาดรูปอยู่ ในขณะที่คนอื่นๆเก็บอุปกรณ์เข้าที่พักกันหมดแล้ว
“เสร็จนานแล้วอะ อยู่นั่นไง” ตั้ม พูดแล้วชี้ไปที่แผ่นไม้รองภาพอีกแผ่นหนึ่งที่วางอยู่ใกล้ๆตัว ปอหยิบขึ้นมาเปิดกระดาษที่ปิดรูปอยู่ เพื่อดูรูปวาดภายใน
“เฮ๊ย มึงทำได้ยังไงวะสีแบบนี้” ปอ อุทาน แปลกใจกับภาพท้องทะเลสีฟ้า ที่เป็นสีฟ้าอมเขียวในบางจุด  และท้องฟ้าที่มีสีขาวจางๆคล้ายเมฆกระจายอยู่เป็นหย่อมๆ
“เทคนิคพิเศษ” ตั้ม หัวเราะ “สวยมั๊ยอะ วินท์สอนมาเชียวนะเนี่ย” ตั้ม ยิ้มอย่างภูมิใจ
“สวยหว่ะ ว่าแต่ วินท์ นี่เป็นใครวะ” ปอ ถามดุๆ
“ปอ อะ ทำลืม เพื่อนเราตอนเรียน ๓/๖ ไง วินท์ วาดรูปเก่งมากเลย สอนเราตั้งเยอะ” ตั้ม ยิ้มไม่หุบ
“ตั้ม ทานน้ำก่อน” ชัย เดินมาหาพร้อมกับแก้วน้ำแดงที่ครูชงไว้ให้นักเรียน แล้วก็นั่งลงอีกข้างหนึ่ง พร้อมกับยื่นแก้วน้ำหวานให้
“ขอบคุณฮับ พี่ชาย” ตั้ม รับแล้วดื่มไปอีกใหญ่ๆ
“แล้วรูปนี้ วาดอีกทำไมวะ” ปอ สงสัย
“ให้ พี่ราญ เดี๋ยวฝาก พี่ชัย ไปนะ” ตั้ม หันไปบอก ชัย
“อ้าว แล้วไม่มีของ พี่ชัย เหรอ แบบนี้ไม่ยอมนะ” ชัย พูดแล้วทำสีหน้าเหมือนไม่ยอมจริงๆ
“โห ก็ พี่ราญ ไม่ได้มาด้วยนี่นา ตั้ม เลยอยากหาของกลับไปฝาก พี่ราญ” ตั้ม ทำสีหน้าลำบากใจ “งั้นเดี๋ยว ตั้ม วาดให้ พี่ชัย อีกใบแล้วกัน”
“ไม่ต้องก็ได้ กว่าจะเสร็จคงค่ำพอดี เอาเป็นว่าก่อนกลับ ตั้ม ซื้อของสวยๆให้ พี่ชัย ชิ้นนึงแล้วกันนะ” ชัย พูดพลางยิ้มให้
“ได้เลย” ตั้ม ยิ้มกว้างแล้วก้มหน้าลงไประบายสีภาพต่อ
“ตั้ม นี่อะไรวะ” ปอ ถามขึ้นมา
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองตามมือของ ปอที่ชี้อยู่บนภาพที่เสร็จแล้ว ชัย ก็ชะโงกหน้ามองตามไป ที่ ปอชี้อยู่เป็นรูปเล็กๆในมุมหนึ่งของภาพ เป็นรูปเด็กชายคนหนึ่ง มีผู้ชาย ๒ คนจูงมืออยู่คนละข้างมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งถือร่มตามหลังมา
“เด็กนั่น ตั้ม เอง ผู้หญิงที่ถือร่มนั่นแม่” ตั้มตอบแค่นั้น แล้วก็เงียบไป
“แล้ว ๒ คนที่จูงมือเอ็งอยู่นี่ล่ะ” ปอถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง

mind19mindPSU

ขอบคุนนะคับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขอบคุณคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

น่ารักดี

pearl9845

ขอบคุณครับ