++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองตามมือของ ปอที่ชี้อยู่บนภาพที่เสร็จแล้ว ชัย ก็ชะโงกหน้ามองตามไป ที่ ปอชี้อยู่เป็นรูปเล็กๆในมุมหนึ่งของภาพ เป็นรูปเด็กชายคนหนึ่ง มีผู้ชาย ๒ คนจูงมืออยู่คนละข้างมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งถือร่มตามหลังมา
“เด็กนั่น ตั้ม เอง ผู้หญิงที่ถือร่มนั่นแม่” ตั้มตอบแค่นั้น แล้วก็เงียบไป
“แล้ว ๒ คนที่จูงมือเอ็งอยู่นี่ล่ะ” ปอถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง
“คนนึงพ่อ” ตั้ม ตอบเบาๆหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง ปอ หันมามองหน้าแล้วทำท่าจะถามต่อ
“อีกคนนึงคนสำคัญของ ตั้ม มัน” ชัย ตอบแทน ทำให้ทั้ง ตั้ม และ ปอ หันมามอง
“เอ็งรู้ได้ไงวะ” ปอ ถาม
“ลองเดาเอา” ชัย พูดแล้วหันไปยิ้มให้ ตั้ม “ใช่รึเปล่า พี่ชายว่าอีกคนต้องเป็นคนที่สำคัญมากๆของ ตั้ม แน่นอนเลย”
“อื้อ” แล้วตั้มก็หันกลับมามองที่รูปเล็กๆนั้นอีกครั้ง ดวงตาทอประกายที่เปี่ยมไปด้วยความรักแบบที่ ปอ ไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วตอนนี้คนคนนี้อยู่ไหนเหรอวะ” ปอถามด้วยความสงสัย
“เสียไปหลายปีแล้วหล่ะ แต่ไม่ว่ายังไง ก็ยังอยู่ในใจเราตลอดไป เราจะขอเก็บไว้ในความทรงจำไม่ลืมเด็ดขาด” ตั้ม ยิ้มเศร้าๆ แล้วน้ำตาก็เริ่มไหล
... นี่รึเปล่าวะ ญาติผู้ใหญ่คนที่ ตั้ม มันรักมากที่ ชัย บอกเมื่อคืนนี้ ...
“ตั้ม เราขอโทษ เรา...” ปอ ตกใจพูดพลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ ตั้ม
“เราต่างหากต้องขอโทษอะ ปอ แย่จังนิ แค่นี้ก็ร้องไห้ซะแล้ว ไม่ไหวเลย” ตั้ม พูดแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
เพี๊ยะ.... ชัย ตีมือของ ปอ ที่กำลังเช็ดน้ำตา ตั้ม อยู่
“ตีกูทำไมวะ” ปอ มองตาขวางๆ
“มือมึงสกปรก อย่าเอามาแตะน้องกู” ชัย พูดยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ ตั้ม
“มือมึงสะอาดตายหล่ะ เอาออกไป” ปอ พูดแล้วก็ตีมือ ชัย บ้าง
“ฮ่าๆ พอกันแหละ เดี๋ยว ตั้ม ไปล้างหน้าก่อนนะ”
พูดจบ ตั้ม ก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในบ้านพัก ปล่อยให้ ชัย ยิ้มล้อเลียน ปอ ซึ่งกำลังทำหน้าเหมือนแค้นเสียเหลือเกิน
“นับก่อนนะว่าครบรึเปล่า วัฒน์ หมู โย่ง นึก พล นัส ไมค์ ณัฐ ปุง .... ” ตั้ม พูดชื่อเพื่อนทีละคน ต่อไปอีกประมาณ ๖ คน พลางนับพวงกุญแจเรซิ่นทรงกลมที่มีเปลือกหอยเล็กๆอยู่ข้างในทีละอัน
“ไม่ซื้อไปฝากทั้งห้องเลยล่ะวะ” ปอ พูดประชด ...ไอ้โอ คู่หู ไอ้นึก มันก็มาจะซื้อไปฝากมันทำไมวะ..คิดแล้ว ปอ ยิ่งอารมณ์เสีย
“ไม่ต้องหรอก คนอื่นเดี๋ยวพวก เชียร ก็ซื้อไปฝาก ครบแล้ว” ตั้ม ตอบยิ้มๆไม่ทันคิดว่าโดนประชด
“ขาดไปอันนึงโว๊ย” ปอ พูดแล้วหยิบพวงกุญแจเพิ่มอีกอันนึง วางลงไปในกองพวกกุญแจที่ ตั้ม ถืออยู่
“ของใครอะ” ตั้ม งง เพราะคิดว่าตัวเองไม่น่าจะนับผิด
“ของกูไง” ปอ ตอบ
“หง่ะ ได้ไงอะ ก็มาด้วยกันแล้วจะเอาของฝากอีกเหรอ” ตั้ม ตาโต
“น่าๆ ซื้อให้กูอันนึงนะ กูอยากได้” ปอ ทำเสียงออดอ้อน ตั้ม ก็เลยคิดอะไรได้... ปอ มีตังส์แค่พอใช้...
“งั้นก็ได้อะ ว่าแต่ ปอ จะเลือกแบบอื่นมั๊ยอะ” ตั้ม พูดกลั้วหัวเราะ
“เลือกได้เหรอ งั้นกูเปลี่ยนนะ”  ปอ มีสีหน้าดีใจหยิบพวงกุญแจเรซิ่นออกจากมือ ตั้ม ไปอันนึง แล้วหยิบพวงกุญแจที่ทำจากเปลือกไม้ ลงแลคเกอร์เคลือบไว้เงาวับ มีรูปหัวใจสีแดงวาดอยู่ด้วย “กูเอาอันนี้” ปอ ยิ้ม
“อื้อๆ ป้าค๊าบ ทั้งหมดเท่าไหร่ค๊าบ” ตั้ม หันไปถามคนขาย
“น่ารักอย่างนี้ เดี๋ยวป้าลดให้พิเศษนะ” แล้วป้าคนขายก็บอกราคามา
“ขอบคุณที่ลดให้ค๊าบ ไปนะค๊าบป้า” ตั้ม พูดหลังจากที่รับเงินทอนมา แล้วก็ชวน ปอ กลับไปยังรถไฟที่จวนได้เวลาออกจากสถานี
“เฮ๊ย พวงกุญแจขาดไปอันนึงหว่ะ ไปซื้อไม่ทันแล้วทำไงดีวะ” เชียร บ่น ขณะที่รถไฟกำลังจะออกจากสถานี
“อ้าว ขาดได้ไงวะ ไหนว่านับดีแล้วไง” นึง พูดอย่างหัวเสีย
“ลืมนับ ไอ้นึก หว่ะ” เชียร บอก
“โหย...ถ้าเป็น ไอ้นึก ละก็ไม่ต้องกลัว กูว่ามีคนซื้อให้มันแล้วหล่ะ ไม่ต้องห่วง”โอ พูดแล้วหัวเราะ แล้วทุกคนก็พากันหันไปมอง ที่ตั้ม
“ตั้ม ตั้ม”  โอ ตะโกนถาม ตั้ม ที่อยู่ห่างไป “ซื้อของฝากให้ ไอ้นึก มันรึเปล่าวะ”
“หือ โอ ว่าอะไรนะ ” ตั้ม หันไปถาม เพราะฟังไม่ถนัดว่า โอ ถามอะไร
“เอ็งซื้อของฝาก ไอ้นึก มันรึเปล่าวะ” โอ ถามอีกครั้ง
“ อื้อ ซื้อมาแล้ว ทำไมเหรอ” ตั้ม ตะโกนตอบไป
“เปล่าๆ ถามดูเฉยๆ” โอ บอก แล้วหันมาพูดกับกลุ่มเพื่อน “เห็นมะ กูว่าแล้ว” แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะเสียงดัง
๔๓ ป่วย
“มึงเห่อเกินไปรึเปล่าวะ ถึงกับใส่กรอบซะหรูเชียว” ชัย พูด พลางยืนมองรูปวาดที่อยู่ในกรอบไม้สีทอง ที่แขวนไว้ตรงหัวเตียงของ ราญ
“ว่าแต่เรา นายเองก็พอกันแหละวะ เอาจี้ไปใส่กับสร้อยเงินซะหรูเชียว” ราญ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือพูด พลางมองไปยังจี้รูปใบไม้ที่ทำจากเปลือกหอย ที่ห้อยอยู่บนลำคอของ ชัย
“กูว่าจะใส่กับสร้อยทองแล้วเว๊ย แต่มีแต่เส้นใหญ่ๆ ใส่แล้วไม่สวย” ชัย พูดยิ้มๆ พลางลูบคลำจี้บนลำคอ “เส้นนี้กำลังดี”
“แล้วน้องเราเป็นไงมั่ง” ราญ ถามถึง ตั้ม
“เออ กูว่าจะมาบอกมึงเนี่ย ไอ้ปอ มันมารายงานว่าไม่มาเรียน ๒ วันแล้วเว๊ย” ชัย พูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ” ราญ เลิกคิ้วถาม
“กูก็ไม่รู้หว่ะ ตอนกลับจากชะอำก็เห็นดีๆอยู่ เห็น ปอ มันบอกว่า วันจันทร์มันบ่นๆว่าปวดท้อง แล้ววันรุ่งขึ้นก็ไม่มาโรงเรียน” ชัย เล่า
“ปวดท้องเหรอ” ราญ ทำท่าคิด “เมนส์แรกมาหรือเปล่าวะ สงสัยต้องหุงข้าวแดงฉลอง” ราญ พูดยิ้มๆ
“เมนส์เตี่ยมึงสิ” ชัย อารมณ์เสีย “มึงพูดแบบนี้ไม่ห่วงมันเหรอไงวะ”
“ห่วงสิ แต่จะให้ทำยังไงล่ะ เป็นทุกข์ไปตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี บ้านมันน่ะ ไกลก็ไกล โทรศัพท์ก็ไม่มี” ราญ พูดแล้วถอนหายใจ หยุดคิดไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดกับชัย  “เดี๋ยวถ้าถึงวันศุกร์แล้วยังไม่มาเรียน ก็ให้ ตุ่ม มันพาไปดูที่บ้านก็แล้วกัน”
“เออ เอางั้นก็ได้วะ” ชัย พูดแล้วก็ถอนใจอีกคน
นั่นมันมาเรียนแล้วเหรอวะ แล้วไหงมันนอนฟุบอยู่แบบนั้น ... ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดของ ตั้ม ดูเด่นสะดุดตา ท่ามกลางเพื่อนๆที่ใส่ชุดนักศึกษาวิชาทหาร ที่ต้องใส่ในวันพฤหัสบดี ทำให้ ปอ รู้ว่าร่างที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ญัฐ นั้นคือ ตั้ม
“ตั้ม เป็นอะไรวะ” ปอ เดินไปหาแล้วเรียกเบาๆ
“เบาๆ ปอ มันหลับอยู่” ณัฐ ที่นั่งอยู่ข้างๆบอกเบาๆ
“มันเป็นอะไรวะ” ปอ หันไปถาม ณัฐ
“ไม่รู้อะ เรามาถึงก็เห็นนอนอยู่แบบนี้แล้ว สงสัยไม่ค่อยสบาย” ณัฐ ตอบพลางขยับตัวลุกออกจากเก้าอี้ ไปนั่งที่โต๊ะข้างหน้า เพราะ ปอ ทำสัญญาณมือ เหมือนจะขอนั่งแทนที่เขา
อืม ตัวอุ่นๆหว่ะ สงสัยยังไม่สบายอยู่ ... ปอ คิดเมื่อเอามือแตะไปที่หน้าผาก ตั้ม
“ตั้ม ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่า” ปอ ตัดสินใจปลุก ตั้ม
“หือ ... ปอ เองเหรอ” ตั้ม งัวเงียเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“เป็นไงมั่งวะ” ปอ ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรอะ แล้วนี่กี่โมงแล้ว” ตั้ม ยิ้มบางๆ
“๗ โมงครึ่งแล้ว” ปอ ตอบ
“อ้าว เหรอ งั้นเราไปกินข้าวก่อนนะ ยังไม่ได้กินเลย ปอ ล่ะ กินข้าวรึยัง” ตั้ม ตอบพลางหันไปเปิดเป้ หยิบถุงสีขาวใบย่อมขึ้นมา ปอ มองเห็นตราและตัวหนังสือบนถุง เป็นชื่อของโรงพยาบาลเฉพาะหน่วยงานหนึ่งของรัฐ ปอ จำได้ว่าหน่วยงานนั้นเป็นที่ทำงานของพ่อและแม่ ตั้ม
“เรากินแล้ว เอ็งรีบไปเหอะ ยิ่งกินข้าวช้าอยู่ เดี๋ยวไม่ทันเข้าแถว” ปอ บอก
“อื้อ งั้นเดี๋ยวเจอกันตอนเข้าแถวนะ เราคงไม่ขึ้นมาแล้ว”แล้ว ตั้ม ก็เดินช้าๆออกจากห้องไป
ปอ เดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง หยิบสมุดขึ้นมาทำงานที่ยังไม่เสร็จ พลางมองไปยังกลุ่มเพื่อนๆ หลายกลุ่มที่คุยกันอยู่ในห้อง ติดแปลกใจว่า ทำไมไม่มีใครสนใจถามอะไร ตั้ม มันเลย นี่ถ้าเขาไม่ตัดสินใจปลุก ตั้ม มันคงไม่ได้กินข้าวเช้าแน่นอน ขณะที่เขากำลังคิดอยู่ วัฒน์ กับ หมู ก็เดินมาหาเขา
“ปอ ตกลง ศิลปี เป็นอะไรน่ะ” วัฒน์ ถาม
“อ้าว แล้วทำไมไม่ถามเองล่ะ” ปอ ตอบ
“เราเห็นหลับอยู่อะ เลยไม่กล้าไปปลุก” หมู ตอบเบาๆ
“เออ ดีนะ นี่ถ้ากูไม่ปลุกมันได้อดข้าวแล้ว” ปอ พูดอย่างมีโมโห
“อ้าว” วัฒน์ ตกใจ “ทุกทีมาถึงก็กินข้าวเลยนี่ แล้วทำไมวันนี้เป็นอย่างนี้ล่ะ”
“เออกูก็ไม่รู้หว่ะ” ปอ เสียงอ่อนลงเมื่อมองเห็นท่าทางของ วัฒน์
“งั้นพวกเราไปดูกันหน่อยดีมั๊ยอะ” หมู หันไปพูดกับ วัฒน์
“อื้อ ดีเหมือนกัน” วัฒน์ หันมาตอบ หมู แล้วก็หันไปพูดกับ ปอ
“งั้นเดี๋ยวพวกเราไปดู ตั้ม ก่อนนะ” แล้ว วัฒน์ กับ หมู ก็ชวนกันเดินออกไปจากห้อง
วัฒน์ กับ หมู มองดูชามเกาเหลา ที่ ตั้ม เอาข้าวสวยใส่ลงไปจนกลายเป็นข้าวต้ม ที่กินไปได้เพียงไม่กี่คำ แล้วหันมามอง ตั้ม ที่กำลังนับยาเม็ดสารพัดสีประมาณ ๗-๘ เม็ด ก่อนที่จะเอายาทั้งหมดเข้าปาก แล้วกินน้ำตามลงไป เสร็จแล้วก็ทำหน้าเบื่อหน่าย
“กินแค่นี้เองเหรอ แล้วนั่นยาอะไรเยอะแยะ” วัฒน์ ถามพลางขมวดคิ้ว
“นั่นดิ ตั้ม กินแค่นี้อิ่มแล้วเหรอ” หมู ถามขึ้นอีกคน
“ไม่เอาแล้วอะ กินแค่พอให้กินยาได้ก็พอแล้ว ไม่แน่ เดี๋ยวก็ออกมาหมดอยู่ดี” ตั้ม ตอบ ทั้ง ๒ คนทำหน้า งงๆ เพราะไม่ค่อยเข้าใจ
“ตั้ม กินยาเก่งจัง เป็นเรานะ คงทีละเม็ดกว่าจะหมดคงอิ่มน้ำพอดี” หมู พูดพลางหัวเราะเบาๆ
“ก็เราชินแล้วอะ ตอนเด็กๆนะ บางทีกินยามื้อละ ๑๐ กว่าเม็ด เลยเก่งไง”  ตั้ม ยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องตลก ...เราโตมากับยานี่แหละ แค่นี้ยังน้อย ...
“เดี๋ยวเราไปนั่งแถวๆริมสนามดีกว่าอะ จะได้ไม่ต้องเดินมากตอนเข้าแถว” พูดจบ ตั้ม ก็ลุกขึ้นเดินช้าๆออกจากโรงอาหาร มี วัฒน์ และ หมู เดินไปนั่งด้วยกันที่โต๊ะใต้ต้นไม้ริมสนามใหญ่ แล้ว ตั้ม ก็ถามถึงงานของวิชาต่างๆในระหว่างที่หยุดเรียนไป
“ครูครับ ขออนุญาตไปห้องน้ำครับ” ตั้ม ยกมือขึ้นหลังจากที่เรียนคาบวิชาแรกไปได้เพียง ๑๐ นาที
“อะไรกัน เพิ่งเรียนก็จะไปห้องน้ำแล้ว” ครู พูดเสียงดุๆ “หมดชั่วโมงก่อนค่อยไป”
ตั้ม นั่งเงียบสักพัก หน้าเริ่มแดง
ไม่ไหวแล้ว ... ตั้ม คิดแล้วก็ลุกขึ้น ผลัก ญัฐ ให้ถอยหลัง แล้ววิ่งออกจากโต๊ะ ผ่านครู แล้วออกจากห้องไป ไม่สนใจกับเสียงดุที่ตามหลังมา
“ครูครับ ผมไปดูให้นะครับ” วัฒน์ ลุกขึ้นยืนหันไปบอกครูแล้ววิ่งตามออกมา
ตั้ม วิ่งไปที่ห้องน้ำ ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องเรียน เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องส้วม ก็โก่งคอ อาเจียรอาหารเช้าที่กินเข้าไปออกมา พร้อมกับน้ำสีเขียวๆที่ส่งกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ น้ำมูกและน้ำตาก็ไหลออกมาด้วย แล้วก็รู้สึกว่ามีมือใครมาลูบหลังเบาๆ
“เป็นไงมั่ง แบบนี้สินะถึงได้ไม่ยอมกินข้าว” ตั้ม ได้ยินเสียง ก็เงยหน้าขึ้นมอง วัฒน์ นั่นเอง
แล้วคลื่นอะไรบางอย่างก็เหมือนจะพุ่งขึ้นมาที่ลำคอ ตั้ม จึงหันไปอาเจียรอีกครั้ง คราวนี้มีแต่น้ำใสๆออกมาเล็กน้อย
“หมดรึยัง หมดแล้วก็ไปบ้วนปาก ล้างหน้าซะ” ตั้ม พยักหน้า แล้ว วัฒน์ ก็เดินตามหลัง ตั้ม ไปที่อ่างล้างหน้า
“ศิลปี เป็นอะไร ทำไมไม่ยอมบอกทำเหมือนพวกเราไม่ใช่เพื่อน” วัฒน์ พูดน้ำเสียงน้อยใจ
“เปล่านะ” ตั้ม หันมาพูดเสียงตกใจ “เราแค่ไม่อยากให้เป็นห่วงกันเท่านั้นเอง”
“แล้วนี่จะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไร” วัฒน์คาดคั้น
“หมอบอกว่าลำไส้ทำงานผิดปรกติอะ แล้วมีโรคกะเพาะแทรกมันเลยยิ่งไปกันใหญ่ ” ตั้ม ตอบเบาๆ

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะคับ

kimjohnhun

ขอบคุณมากนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

น่าสงสาร

pearl9845

ขอบคุณครับ