++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ศิลปี เป็นอะไร ทำไมไม่ยอมบอกทำเหมือนพวกเราไม่ใช่เพื่อน” วัฒน์ พูดน้ำเสียงน้อยใจ
“เปล่านะ” ตั้ม หันมาพูดเสียงตกใจ “เราแค่ไม่อยากให้เป็นห่วงกันเท่านั้นเอง”
“แล้วนี่จะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไร” วัฒน์คาดคั้น
“หมอบอกว่าลำไส้ทำงานผิดปรกติอะ แล้วมีโรคกะเพาะแทรกมันเลยยิ่งไปกันใหญ่ ” ตั้ม ตอบเบาๆ
“ก็แค่นั้นแหละ ไปเร็ว รีบกลับห้องเรียนก่อน ครูโกรธใหญ่เลย แล้วเดี๋ยวมีเวลาค่อยมาเล่าให้เราฟังนะ ”
“อื้อ”
แล้วทั้ง ๒ คนก็เดินกลับไปยังห้องประจำชั้น หลังจากหมดชั่วโมง ครูก็เรียก ตั้ม ออกมาถามที่หน้าห้อง เมื่อครูรู้ว่า ตั้ม วิ่งออกจากห้องเพื่อไปทำอะไร ครูก็หายโกรธ แต่ยังไม่วายดุ
“แล้วทำไมเธอไม่บอกล่ะว่าไม่สบายแล้วจะไปอาเจียร”
“ขอโทษค๊าบ” ตั้ม หน้าสลดยกมือขึ้นไหว้ครู ... ก็ครูดุออกขนาดนี้ ใครจะพูดออกอะ ...
“ไอ้นึก มึงต้องรับผิดชอบนะเว๊ย” โอพูดเสียงแข็ง ขณะที่อยู่บนรถประจำทางปรับอากาศ ระหว่างที่เดินทางไปเรียนวิชาทหาร ที่ศูนย์ฯแถวรังสิต
“เรื่องไรวะ” นึก หันไปมองอย่างสงสัย
“ก็เรื่องที่มึง ทำ ไอ้ตั้ม มันท้องไง มึงต้องรับผิดชอบ” โอ พูดยิ้มๆ
“เชี่ย ท้องกับมึงน่ะสิ กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว๊ย” นึกโวยวาย
“ก็มึงน่ะ วันๆเอาแต่จ้องมันจนแทบจะแดกมันเข้าไปแล้ว แล้วชอบคลุกวงในมันอยู่เรื่อย แบบนี้มันจะท้องกับกูได้ไง ท้องกับมึงนั่นแหละ” โอ พูดขำๆ
“กูไม่ใช่ปลากัดนะเว๊ย แค่จ้องตาจะได้ท้องได้” นึก พูดแล้วหัวเราะ “มันไปชะอำกับคนทั้งเยอะ ไปเสียท่าใครเข้าล่ะไม่ว่า” เพื่อนๆพากันหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“หรือท้องกับ ไอ้วัฒน์ วะ เห็นมันดูแลกันเหลือเกิน” โอ พูดแล้วมองไปทาง วัฒน์
“อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะ ก็เราเป็นห่วง ศิลปี นี่ พวกนายไม่ห่วงเหรอ นี่ไม่รู้กลับบ้านคนเดียวจะเป็นยังไงมั่ง เห็นอาการไม่ค่อยดีเลย” วัฒน์ พูดอย่างกังวล
“ห่วงสิ ไม่ห่วงได้ไง ที่รักของพวกกู จริงมะ ไอ้นึก” โอ พูดพลางหันไปทาง นึก
“ที่รักของมึงคนเดียวเหอะ” นึก พูดแล้วก็หันหน้าออกนอกหน้าต่าง ไม่สนใจที่เพื่อนๆคุยกันต่อ
มันก็ที่รักของทุกคนในห้องแหละวะ กูน่ะห่วงสิวะ ทำไมไม่ห่วงล่ะ ห่วงมันตั้งแต่ตอนที่เห็นมันมีเรื่องกับ ไอ้ปอ ตอน ม.๓ แล้วยังตอนที่มันโดนชกเมื่อปีที่แล้วอีก พวกมึงไม่รู้หรอกว่ากูห่วงมันขนาดไหน  แต่พวกมึงน่ะแหละ จ้องหาเรื่องกูจัง กูเลยไม่รู้จะทำยังไงดี เสียดายหว่ะ ตั้ม มันเป็นผู้ชาย เสียดายฉิบหาย ถ้ามันเป็นผู้หญิงคงไม่ลำบากใจขนาดนี้ ไม่สิ ถ้ามันเป็นผู้หญิงมันคงเรียนที่อื่น แล้วกูคงไม่ได้เจอกับมัน ไม่ได้ใกล้ชิดมันแบบนี้ ...  นึกคิดพลางถอนหายใจยาว
๕๔ นัดสาว
ช่วง ๑ เดือนก่อนสอบ ตั้ม หยุดเรียนเป็นระยะๆ ไปโรงเรียนเพียงสัปดาห์ละ ๑ หรือ ๒ วันเท่านั้น เพราะนอกจากโรคลำไส้อักเสบแล้ว ยังเป็นโรคไตอักเสบอีกด้วย ทำให้ ตั้ม ไปโรงเรียนไม่ค่อยไหว แต่การหยุดเรียนของ ตั้ม เหมือนจะไม่ค่อยมีผลต่อการเรียนสักเท่าไร ทางโรงเรียนอนุญาตให้ ตั้ม เข้าสอบปลายภาคได้ คงเพราะรายงานความประพฤติที่ผ่านมาตั้งแต่ชั้น ม.๑ ของตั้ม รวมทั้งคะแนนเก็บที่ค่อนข้างสูง ทำให้บางวิชาถึงแม้จะไม่เข้าสอบ ตั้มก็ได้เกรด ๔ อยู่ดี
ช่วงปิดเทอม ตั้ม ก็ต้องย้ายห้องจากเรือนใหญ่มาอยู่ที่เรือนเล็กกับแม่ เพราะพี่ชายต้องการย้ายมาอยู่ห้องเดิมของ ตั้ม แล้วทำห้องให้หลานที่กำลังโตขึ้นทุกวัน ห้องใหม่ของ ตั้ม มีขนาดกว้างกว่าเดิมเล็กน้อย ทำให้มีที่ว่างสำหรับวางออร์แกนไฟฟ้า ที่พ่อและแม่ตัดสินใจซื้อให้ ตั้ม ไว้ฝึกซ้อมในเวลาว่าง ตั้ม รู้สึกดีใจมากเพราะเคยพูดกับพ่อและแม่มานานมากแล้ว การมีเครื่องดนตรีสำหรับฝึกซ้อมที่บ้าน ทำให้ ตั้ม ไม่ต้องออกจากบ้านไปซ้อมดนตรี ที่สถาบันดนตรีซึ่งต้องเสียเวลา อย่างน้อย ๒ ชั่วโมง เพื่อนั่งรถเข้าไปในเมืองอีก แล้วยังทำให้ ตั้ม หายเหงาไปมากในเวลาที่อยู่คนเดียวในช่วงปิดเทอม
ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ ตั้ม เริ่มเปลี่ยนแปลงไป แต่ ตั้ม ไม่ได้ใส่ใจจะสังเกตตัวเองเลย จนกระทั่งโรงเรียนเปิดเทอม
“พวกนายไปทำไรมาอะ” ตั้ม มองอย่างแปลกใจเมื่อเดินเข้าไปหากลุ่ม วัฒน์ หมู โย่ง โอ และนึก ที่กำลังคุยกันอยู่ เพื่อนๆเองก็มอง ตั้ม ด้วยความแปลกใจ “ทำไมเตี้ยลง” ตั้ม พูดพลางมองเพื่อนๆด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ ใช่ที่ไหนล่ะ นายตะหากที่สูงขึ้น” นึก หัวเราะแล้วเดินมากอดคอ ตั้ม ... โห อะไรวะ ก่อนปิดเทอมยังสูงแค่ไหล่ นี่มันสูงขึ้นมาถึงกกหูแล้ว อืมม หน้าผากมันได้ระดับพอดีเลย... นึกคิดในใจ
“อ้าว ไอ้ตั้ม เองเหรอวะ มองข้างหลังยังนึกอยู่ว่าใคร” เชียร พูดเมื่อเดินเข้ามาถึง “เพิ่งจะยืดเหรอวะ”
“คงงั้นมังอะ” ตั้ม พูดพลางขมวดคิ้ว “มิน่า พวกเสื้อแขนยาวเราถึงใส่ไม่ค่อยได้แล้ว เราก็แปลกใจว่าทำไมจู่ๆเสื้อผ้ามันพากันหดหมด สงสัยอยู่ว่าเป็นเพราะที่บ้านเปลี่ยนผงซักฟอก”
“ศิลปี คิดได้ยังไงเนี่ย จริงๆเลยนายนี่” วัฒน์ พูดยิ้มๆพลางส่ายหน้า ๒-๓ ทีเหมือนเอือมระอาเสียเหลือเกิน
แล้วเพื่อนๆก็ทยอยเข้าห้องเรียนมาทีละคนสองคน ทุกคนที่เห็น ตั้ม ต่างพากันมองด้วยความตกใจปนสงสัย แม้แต่ ปอ ก็ไม่เว้น
เฮ้ย ได้ไงวะ ไอ้ลูกหมามันสูงกว่ากูแล้ว กูไม่ยอม ...
เรื่องหนึ่งที่เพื่อนๆคุยกันมาก ก็คือเรื่องการเรียนพิเศษ เพื่อเตรียมตัวสอบเอ็นฯ หลายคนต่างคุยกันว่า เมื่อช่วงปิดเทอมไปเรียนที่สถาบันไหนกันบ้าง แต่เหมือนจะไม่ได้เน้นที่เนื้อหากันสักเท่าไร ส่วนใหญ่ต่างโม้กันว่าเด็กสาวที่ตนไปเจอนั้นน่ารักขนาดไหน
น่าเบื่อจริงพวกนี้ แทนที่จะไปเรียนให้เป็นเรื่องเป็นราว ดันมัวแต่มองสาว แบบนี้เสียดายเงินแย่ ... ตั้ม คิดในใจ
“นายไปเรียนที่ไหนมาบ้างล่ะ” เชียร หันมาถาม
“เปล่า เราไปเรียนดนตรีเพิ่มตลอดปิดเทอมเลย” ตั้ม พูดพลางเอ่ยชื่อสถาบันดนตรี ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
“นายจะเข้าศิลปกรรมเหรอไงวะ” โย่ง ถาม
“ได้ก็ดีสิ น่าเรียนออกนะเราว่า เราคงเลือกไว้ตอนเอ็นฯด้วยแหละ แล้วก็เลือกพวกครู” ตั้ม ตอบ
“ศิลปี จะเป็น ศิลปิน เหรอ” วัฒน์ แซว
“ม่ายอะ เป็นครูสอนดนตรีดีกว่า ไปอยู่โรงเรียนอนุบาลคงจะดี” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“อย่างเอ็งน่ะนะ จะเอาแต่เล่นกะเด็กมากกว่าล่ะวะ รุ่นเดียวกันนี่หว่า” โอ พูดขึ้น ทำให้เพื่อนๆทุกคนพากันหัวเราะด้วยความครื้นเครง
“เอ้า นักเรียน แบ่งกลุ่มกันกลุ่มละ ๑๐ คน จับคู่กันด้วยว่าใครจะเป็นเสตปผู้ชาย หรือผู้หญิง แล้วส่งรายชื่อให้ครูด้วย” ครูวิชาพละพูดขึ้น เมื่อเสียงออดหมดชั่วโมงดังขึ้นในวิชากิจกรรมเข้าจังหวะ “เดี๋ยวเย็นนี้เอาไปส่งให้ครูที่ห้องพักครูแล้วกันนะ”
“ตั้ม อยู่กลุ่มเรานะ” โอ ตะโกนข้ามโต๊ะมา “คู่กับไอ้นึกแล้วกัน แล้วเสตปหญิงนะเว๊ย” โอ จัดการให้เสร็จสรรพ พูดจบก็จดลงไปบนกระดาษ
“เฮ้ย ให้กูอยู่ด้วย แล้วให้ ตั้ม มันคู่กับกู มึงน่ะคู่กับ ไอ้นึก ไป” ปอ เดินไปบอกโอ
“เอางั้นเหรอ ถ้างั้นนายต้องเสตปหญิงนะ แล้ว ตั้ม เสตปชาย” โอ พูดยิ้มๆ
“เฮ้ยได้ไง กูต้องเสตปชายสิวะ แล้ว ตั้ม เสตปหญิง”
“ไม่ได้หว่ะถ้าจับคู่กับเอ็ง ตั้ม มันตัวสูงกว่าก็ต้องเสตปชาย” โอ ยิ้มกวนๆ
“...........................” ปอ เงียบไป
“เออ งั้นให้กูคู่กับคนอื่นก็ได้ แต่กูต้องเสตปชายนะเว๊ย” ปอ หงุดหงิด
“งั้นคู่กับ ไอ้โย่ง แล้วกัน” โอ พูดยิ้มๆ แล้วก็เดินไปหาคนมาเข้ากลุ่มจนครบ ๑๐ คน
“เฮ้ย เอาไงดีวะ พวกนั้นบอกว่าถ้าไม่ครบคู่จะไม่ไป” ดม ปรึกษากับพรรคพวก
“เอาไงดีวะ มีนาย เรา เชียร โอ นึก แค่ ๕ คนเองนี่หว่า” นึง ถามความเห็นพรรคพวก
“กูรู้แล้วว่าจะชวนใคร” โอ พูดขึ้น แล้วก็เดินไปหา ตั้ม คุยอยู่สักพักก็เดินกลับมา
“โอเคหว่ะ ได้และ แต่มันบอกว่าอยู่ได้แค่ช่วง ๑๑ โมง ถึงบ่ายโมง บ่าย ๒ มันมีธุระแถวนั้นพอดี” โอ บอกพรรคพวก
“เฮ้ย มึงชวน ไอ้ตั้ม เหรอวะ ได้ยังไงวะ” นึก โวยวาย
“เออ ทำไมไม่ดีเหรอวะยังไง ไอ้ตั้ม มันไม่สนสาวๆอยู่แล้ว ลดคู่แข่งไปในตัวไงวะ” โอ โวยกลับ
“เฮ๊ย มึงคิดอะไรเข้าท่าหว่ะ เพิ่งรู้สึกว่ามึงฉลาดคราวนี้แหละวะ” ดม พูดพลางตบไหล่ โอ
“เชี่ย กูฉลาดมานานแล้วเว๊ย แต่กูไม่ค่อยแสดงออก” โอ ด่าไป พลางหัวเราะอย่างขบขัน เมื่อนึกถึงเดทครั้งแรก กับกลุ่มสาวๆที่จะมาถึงในวันเสาร์
“อีกคนทำไมยังไม่มาอีก นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะ” สาวผมหยิกหยองเพราะไปดัดมาถามขึ้น ในร้านพิซซ่าในห้างดัง ที่อยู่ติดกับสนามกีฬาแห่งชาติ
“เอ้อ สงสัยมาช้าน่ะ บ้านมันอยู่ไกล” นึง ตอบไป
“นี่ๆๆ พวกเรา” สาวผมซอยสั้น พูดเสียงดัง “ดูกลุ่มนั้นสิ” เธอชี้ไปยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งด้านนอก
สาวๆทั้ง ๖ คน และเด็กหนุ่มทั้ง ๕  มองตามไป ก็เห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมีกันอยู่ ๗ คน แต่ละคนเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่น ตัวสูงไล่เรี่ยกัน แต่งตัวคล้ายๆกันในชุดที่เป็นผ้าลินินสีขาวทั้งชุด แล้วยังใส่สูทเทียมเป็นผ้าลินินแก้วทับไว้อีกชั้นหนึ่ง ผมใส่เยลหวีเป็นทรงนำสมัย แถมโรยกากเพชรไว้จนเป็นประกาย
“เฮ๊ย” เด็กหนุ่มทั้ง ๕ คนอุทานเกือบพร้อมๆกัน เมื่อมองไปเห็นหนึ่งใน ๗ คนนั้น พลางมองหน้ากันเลิกลั่ก
๕๕ คอนเสริท
“ว๊าย เดินเข้ามาแล้วเธอ มองมาทางนี้ด้วย” หนึ่งในสาวๆทำท่ากรี๊ด
เด็กวัยรุ่นทั้ง ๗ คนเดินเข้ามาในร้านพิซซ่า แล้วเดินตามพนักงานของร้านไปยังโต๊ะอีกด้านหนึ่งของร้าน ๑ ใน ๗ ไม่ได้นั่งลงที่โต๊ะ แต่พูดอะไรกับคนในกลุ่มอยู่สักพัก ก็เดินตรงมายังโต๊ะใหญ่ของหนุ่มสาวทั้ง ๑๑ คน
“ขอโทษนะ มาช้าไปหน่อย” ตั้ม พูดกับเพื่อนๆ ที่กำลังมองเขาเหมือน งงๆ “หง่ะ ทำไมมองงั้นอะ” ตั้ม เริ่มก้มหน้ามองตัวเอง
“ตั้ม มานั่งนี่” นึกพูดพลางชี้ไปที่เก้าอี้ว่างข้างๆตัว ตั้มเดินเข้าไปนั่งตามท ี่นึก บอก กำลังจะบอกขอบใจ แต่พอหันหน้าไปเจอกับหน้าของ นึก ก็ต้องเงียบไป
“เอ้อ .... จ้องเราไมอะ” ตั้ม พูดเบาๆพลางรู้สึกหน้าร้อนๆ
“ทำไมมึงแต่งตัวอย่างนี้วะ จะไปเดินแฟชั่นที่ไหน” โอ พูดขึ้นมาทำลายความเงียบของโต๊ะ
“อ๋อ เดี๋ยว บ่ายสองเราเล่นคอนเสริทน่ะ นี่มัวแต่ไปดูเวที กับพวกเครื่องดนตรีเลยมาช้า ขอโทษนะ รอกันนานรึเปล่า” ตั้ม พูดยิ้มๆ พลางกวาดสายตาไปรอบๆโต๊ะ ก็พบว่า ผู้หญิงแปลกหน้าทั้ง ๖ คน กำลังมองมายังเขาเป็นตาเดียวกัน
“ชื่อ ตั้ม เหรอ”
“คอนเสริทอะไร”
“เล่นคอนเสริทที่ไหนล่ะ”
“คนนี้เหรอที่พวกนายบอก”
“พวกที่มาด้วยนั่นใครน่ะ”
“นี่ ทำไมไม่เคยเห็นที่สถาบันกวดวิชาเลยล่ะ”
สาวๆพากันยิงคำถาม ตั้ม งง ไปหมดเพราะฟังไม่ทัน จนต้องส่งสายตาให้เพื่อนๆเป็นการขอความช่วยเหลือ
“นี่ ตั้ม นะ เพื่อนที่โรงเรียนไม่ได้เรียนที่สถาบันหรอก” นึง ช่วยตอบ
“แล้วเดี๋ยวไปเล่นคอนเสริทที่ไหนล่ะคะ” สาวหนึ่งจีบปากจีบคอถาม
“ที่ชั้น ๑ ในนี้แหละ ตรงที่เห็นเป็นเวทีอะ คอนเสริทของสถาบันดนตรีที่เราเรียนอยู่” ตั้ม ตอบไป
“เหรอ กี่โมงล่ะ แล้ว ตั้ม เล่นอะไร”
“เดี๋ยวเล่นตอนบ่ายสอง เราเล่นคีย์บอร์ด” ตั้ม ตอบพลาง มองไปยังถาดพิซซ่า จานสลัด และของกินเล่นอีกสารพัดบนโต๊ะ มองๆแล้วก็รู้ว่าเพื่อนๆทานกันไปเกือบเสร็จแล้ว
“ตั้ม กินอะไรก่อนสิ” นึก พูดพลางตักชิ้นพิซซ่าใส่จานให้ ตั้ม ซึ่ง ตั้ม ก็ยิ้มให้เป็นการขอบใจแล้วค่อยๆตัดพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะเอาส้อมจิ้มเข้าปาก
“ไม่ใส่ซอสหรืออะไรเลยเหรอ” สาวที่นั่งตรงข้ามถามขึ้น
“ม่ายอะ เดี๋ยวเลอะเสื้อ แล้วจะโดนครูดุ เราซุ่มซ่ามจะตาย” ตั้ม ตอบพลางยิ้มกว้างให้ สาวคนนั้นถึงกับจ้อง ตั้ม ตาค้าง

mind19mindPSU

ขอติดตามต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สงสารตั้มจัง

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

วันนี้มาหล่อ

pearl9845

ขอบคุณครับ