++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 28

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ตั้ม กินอะไรก่อนสิ” นึก พูดพลางตักชิ้นพิซซ่าใส่จานให้ ตั้ม ซึ่ง ตั้ม ก็ยิ้มให้เป็นการขอบใจแล้วค่อยๆตัดพิซซ่าเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะเอาส้อมจิ้มเข้าปาก
“ไม่ใส่ซอสหรืออะไรเลยเหรอ” สาวที่นั่งตรงข้ามถามขึ้น
“ม่ายอะ เดี๋ยวเลอะเสื้อ แล้วจะโดนครูดุ เราซุ่มซ่ามจะตาย” ตั้ม ตอบพลางยิ้มกว้างให้ สาวคนนั้นถึงกับจ้อง ตั้ม ตาค้าง
แล้วสาวๆก็พากันชวน ตั้ม คุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆ บางคนก็เลื่อนจานสลัด และจานอาหารอื่นๆให้ ตั้ม ทำให้หนุ่มๆเริ่มไม่พอใจ เพราะสาวๆทั้งหลายเอาแต่คุยกับ ตั้ม แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ได้แต่คุยผสมโรงไปด้วยบางครั้ง
“ตั้ม มีแฟนแล้วสินะ” สาวผมหยิกถามขึ้นมา แล้วทุกคนก็เงียบลง เหมือนกับรอฟังคำตอบ
“ฮ่าๆ” ตั้ม หัวเราะเสียงดัง พอรู้สึกตัวก็หยุดหัวเราะ แต่ยังเอามือสองมือขึ้นมาปิดปากไว้กลั้นหัวเราะเต็มที่
“ม่ายมีหรอก แฟนเฟินอะไร ออกจาอัปลักษณ์ขนาดนี้ มีเพื่อนๆดีๆ แบบนี้มายอมเป็นเพื่อนด้วย ตั้ม ก็ดีใจแล้ว” ตั้ม พูดพลางหันไปมองเพื่อนทั้ง ๕ คน แล้วก็หันมาส่งรอยยิ้มใสซื่อให้สาวๆ “จริงๆนะ แล้ว ตั้ม ก็ดีใจที่มีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีกตั้ง ๖ คนแน่ะ”
“งั้นเราถามใหม่นะ” สาวผมซอยสั้นพูดขึ้น “ตั้ม มีผู้ชายที่รักมากที่สุดรึเปล่า” แล้วเธอก็หัวเราะคิกคัก
“เอ้อ ...ผู้ชายที่รักเราแล้วเราก็รักเค้ามากที่สุดน่ะเหรอ” ตั้ม ยิ้มน้อยๆ ประกายตาทอประการของความรักและคิดถึง
“ป๊ะป๋า มั๊ง” ตั้ม พูดเบาๆ
“ว๊าย..... ตั้ม นี่น่ารักจัง แบบนี้ พ่อคงรัก ตั้ม น่าดู” สาวๆ พากันหัวเราะ ส่วน ตั้ม ได้แต่ยิ้ม โดยไม่ได้สังเกตสายตาที่จ้องมองมาขอ นึก ที่นั่งอยู่ข้างๆ
เหรอ คงงั้นอะ พ่อคงจะรักเค้ามาก แต่ก็ยังรู้สึกว่า ป๊ะป๋า ต่างหากที่รักเค้ามากกว่า แต่ยังมีอีกคนหนึ่ง ที่อยู่ในใจของ ตั้ม แต่จะให้พูดออกไปได้ยังไงต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จัก ...
“กรี๊ด..............ตั้ม ๆ” สาวๆทั้ง ๖ คนไปยืนกรี๊ดกันอยู่หน้าเวที พลางมีหนุ่มน้อยทั้ง ๕ คนมองวงดนตรีบนเวทีด้วยสายตาทึ่งแกมหมั่นไส้
วงดนตรีบนเวทีบรรเลงเพลงไปแล้ว ๓ เพลง แต่ละเพลงเป็นเพลงในแนว ปอป-แจส ที่ไม่ค่อยคุ้นหูคนไทยนัก แต่ด้วยทำนองทึ่สนุกสนาน รวมทั้งการบรรเลงและการร้องที่มีมาตรฐานค่อนข้างสูง สมกับเป็นนักเรียนของสถาบันดนตรีชื่อดัง อีกทั้งลีลาการพูดของนักร้องนำ ทำให้คนดูสนุกสนานไปด้วยไม่น้อย
“แหมๆ เหมือน พี่ตั้ม ของพวกเราจะมีแฟนๆมาเชียร์กันด้วยนะครับเนี่ย อย่างนั้นมาฟัง พี่ตั้ม ร้องเพลงกันหน่อยดีมั๊ยคร๊าบ” นักร้องนำพูดขึ้น พลางผายมือไปยัง ตั้ม ที่กำลังทำหน้าเลิกลั่ก เด็กหนุ่มผิวคล้ำหน้าตาคมเข้ม ที่เล่นคีย์บอร์ดอีกคนหนึ่ง เอามือดันหลัง ตั้ม ให้เดินออกไป
“ อ้าว พี่ตั้ม ห้ามปฎิเสธ นานๆพวกเราจะได้แกล้งพี่ที่รักซะที วันนี้ต้องยอมหน่อยแล้วนะ พี่ตั้ม ดีมั๊ยครับ พวกเรา”
“ดีๆ” เสียง สาวๆทั้ง ๖ พร้อมกับเสียงทีมงานและผู้ชมอีกจำนวนหนึ่งส่งเสียงสนับสนุน
“มาเลย พี่ตั้ม อย่าอู้ พวกผมต้องร้องคนละเพลงอยู่แล้ว พี่อย่ากินแรง แล้วนี่ประชาชนเรียกร้อง” นักร้องนำหันไปบอก ตั้ม แล้วหันมาทางผู้ชมที่กำลังหัวเราะกันเบาๆ  “แต่ พี่ตั้ม ไม่ค่อยชอบร้องเพลงเร็วๆน่ะสิครับ ให้ พี่ตั้ม ร้องเพลงรักแล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมเลือกให้เอง ดีมั๊ยครับ” นักร้องนำพูดจบ ก็เดินไปส่งไมค์ให้กับ ตั้ม แล้วหันไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพรรคพวกจากนั้นก็เข้าไปเล่นคีย์บอร์ดแทน ขณะที่ ตั้ม เดินออกมา เสียงดนตรีก็เริ่มบรรเลงขี้นเป็นท่วงทำนองช้าๆ พอได้ยินทำนองเพลงที่ขึ้นต้น ตั้ม ก็รู้ทันทีว่าเป็นเพลงอะไร
เอาเพลงนี้จริงๆน่ะเหรอ ทำไมต้องเพลงนี้ด้วยอะ ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าหายใจลึกๆ พลางฮัมเบาๆ ไปกับทำนองเพลงเป็นการเทียบเสียงไปด้วยในตัว แล้ว ตั้ม ก็เริ่มร้องเพลง
Lovin’ you is easy cause you’re beautiful...
เสียงแหลมใสของ ตั้ม ดังผ่านไมค์ ทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ แต่ท่าทางเหมือนเขินอายในยามพูดคำรักตามเนื้อเพลง ยิ่งทำให้คนดูชอบใจ
La la la la la.......
เสียงเพลงเริ่มไล่ระดับสูงขึ้น ตั้ม ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น และค่อยๆเหลือบตามองไปยังกลุ่มเพื่อน ส่งสายตาหวานซึ้งไปให้ใครบางคนโดยไม่รู้ตัว
No one else can make me feel
The colors that you bring
Stay with me while we grow old
And we will live each day in springtime
Cause lovin' you has made my life so beautiful
And every day my life is filled with lovin' you
โอ มองตามสายตาของ ตั้ม ก็ต้องอมยิ้ม เพราะเห็นว่า นึกเองก็กำลังมอง ตั้ม ด้วยสายตาที่หวานเชื่อมอยู่เหมือนกัน โดยที่ไม่ได้คิดเลยว่า กำลังถูกมองโดยเพื่อนๆ และพวกสาวๆบางคนในกลุ่ม
“กูว่าคราวหน้าอย่าชวน ไอ้ตั้ม มาอีกเลยดีกว่าหว่ะ” ดม พูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“ไม่เฉพาะคราวหน้าเว๊ย คราวไหนก็ไม่ชวนแม่งแล้ว” นึง พูดด้วยความโมโห
“ฮ่าๆ ไปโกรธมันก็ไม่ถูกนะเว๊ย  กูว่าเอามันเป็นตัวล่อหญิงน่ะดีแล้ว” โอ พูดยิ้มๆ
“สาวๆชอบมันน่าดู”
“เอ็งล่ะ ว่าไง ไอ้นึก” เชียร หันไปถามความเห็น
“ไม่ต้องชวนดีกว่า ตั้ม มันคงไม่อยากมาเป็นตัวล่อให้พวกเราหรอก” นึกพูดขรึมๆ
“อ้าว มึงห่วงด้วยเหรอวะ นั่นแน่ กูรู้นะมึงคิดอะไร เมื่อกี้จ้องตากันไฟแทบลุกเลยนะ” ดม พูดแล้วหัวเราะ
“นั่นดิวะ หวานซะกูเลี่ยน ตอนกินพิซซ่าก็เหมือนกัน เป็นกูนะ ละลายไปตรงนั้นแล้ว” โอ ผสมโรง
“เอ๊ะ พวกมึงนี่ชอบหาเรื่องกูจริง กูกลับบ้านแล้วเว๊ย” นึก พูดแล้ววิ่งขี้นรถประจำทางไปทันที
“ดูมัน เขินจนหนีไปแล้วเว๊ย” โอ พูดแล้วก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
๕๖ วาเลนไทน์
“หน้าหงิกเชียวเอ็ง เป็นอะไรมาอีกละวะคราวนี้” สิทธิ์ ถามขึ้นมา
“กูหงุดหงิดเว๊ย” ปอ ตอบอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้นึก มันจะอยู่เฉยๆมั่งไม่ได้เลยหรือไงวะ หยุดเต้นแล้ว มันยังกอดเอว ไอ้ตั้ม อยู่ได้”
“อะไรวะ มาถึงก็บ่นเอา บ่นเอา พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยดิวะ” ชัย พูดเหมือนรำคาญ
“ก็วิชากิจกรรมเข้าจังหวะน่ะสิวะ ทุกชั่วโมงเลย ไอ้นึก แม่งเอาแต่กอด ไอ้ตั้ม มันไม่ยอมปล่อย” ปอ พูดแล้วเหมือนยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น
“แล้ว ตั้ม มันทำไง” ชัย ถามยิ้มๆ
“มันจะทำไง มันก็คงชอบมั๊งวะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งโมโหเว๊ย วันก่อนมันหอมแก้มไอ้ตั้มด้วย” ปอ โวยวาย
“เอ็งมันก็มัวแต่ยืดยาดอยู่นั่นแหละ หมาจะคาบไปแดกแล้วถึงมาทำโวยวาย” สิทธิ์ ต่อว่า
“ใกล้วันวาเลนไทน์แล้วนะเว๊ย มึงจะเอาไงก็รีบๆเข้า เดี๋ยวจะหาว่าพวกกูไม่เตือน” ชัย สนับสนุน
๑๔ กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์
ตั้ม มาโรงเรียนแต่เช้าเช่นเคย ในมือมีช่อมะลิซ้อน และดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ กำลังบานน้อยๆ ที่เพิ่งตัดมาจากต้นเมื่อตอนเช้ามืด เมื่อมาถึงห้อง ก็เอาดอกกุหลาบใส่ไว้ในเก๊ะ แล้วเอาดอกมะลิซ้อนไปปักไว้ในแจกันบนโต๊ะครูที่หน้าห้อง แทนช่อเก่าที่กำลังเริ่มเหี่ยวเฉาลง ตั้มทำแบบนี้เกือบทุกวัน มาตั้งแต่เรียนชั้น ม.๔ แล้ว
“เปลี่ยนน้ำหน่อยจะดีกว่า” ตั้ม พูดเบาๆกับตัวเอง แล้วก็ถือแจกันเพื่อนำไปล้างและเปลี่ยนน้ำที่ห้องน้ำอีกด้านหนึ่งของตึก
เมื่อกลับมาถึงห้องก็นำช่อมะลิซ้อนปักลงไป แล้ววางไว้บนโต๊ะครู ตั้ม ยกนาฬิกาขี้นดู ก็เห็นว่าเป็นเวลา ๗ โมงเช้าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครมา ตั้ม จึงเดินไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหาร เมื่อกลับมาที่ห้องก็พบว่า เพื่อนๆมากันหลายคนแล้ว
“ตั้ม มานี่เร็ว” โอ กวักมือเรียกให้เข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆที่ยืนคุยกันอยู่
“มีไรเหรอ” ตั้ม ถาม
“เอามารึเปล่าวะ” โอ ถามยิ้มๆ
“อะไร” ตั้ม ถามด้วยความสงสัย
“กุหลาบไงวะ ที่ นึก มันขอไว้เมื่อวานไง” โอ ถามพลางเหลือบตาไปยัง นึก ที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตั้ม ไม่ตอบ แต่เดินไปที่โต๊ะ แล้วหยิบดอกกุหลาบสีชมพู ออกมาจากเก๊ะ เดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน
“นึก เราเอามาให้” ตั้ม ยิ้มน้อยๆแล้วพูดเบาๆ พลางยื่นกุหลาบให้ นึก
“ให้เฉยๆแบบนี้ได้ไง” โย่งบอก เมื่อเห็น นึก รับกุหลาบไปถือไว้
“นั่นดิ วันนี้วาเลนไทน์นะเว๊ย ลืมอะไรไปรึเปล่า ตั้ม” เชียร พูดยิ้มๆ
“เอ้อ” ตั้ม พูดไม่ออก หน้าเริ่มแดง
“พูดลำบากเราพูดแทนมั๊ย” โอ ชะโงกหน้ามาถาม ตั้ม แต่ ตั้ม ยังคงนิ่งเงียบ หน้ายิ่งกลายเป็นสีแดง แล้วก็ก้มหน้าลง
“เอ็งก็พูดไปสิวะ ว่าชอบไอ้นึกมัน” โอ พูดแล้วหันไปพยักเพยิดกับเพื่อนๆ “ไม่ต้องอายหรอกเว๊ย ทุกคนเค้าสนับสนุนกันทั้งนั้นแหละ”
ตั้ม ไม่ตอบแต่หน้ากลับแดงลงไปถึงลำคอ ท่าทางตอนนั้น ตอบคำถามได้มากพอแล้ว ยิ่งเพื่อนๆ พากันหัวเราะ ทำให้ ตั้ม ยิ่งรู้สึกอาย
“พอแล้ว พวกเอ็งนี่ เล่นอะไรกันพิเรนทร์ขึ้นทุกวัน กูไม่ได้ชอบ ไอ้ตั้ม มันซะหน่อย มันผู้ชาย กูก็ผู้ชาย จะชอบกันเข้าไปได้ยังไงวะ” นึก พูดดังๆเหมือนอารมณ์เสีย “แล้วกุหลาบนี่แค่ขอเล่นๆ ใครจะคิดว่าจะเอามาให้จริงๆ” แล้ว นึก ก็โยนกุหลาบทิ้งไปบนพื้น
ตั้ม เงยหน้าขี้น หน้าที่แดงอยู่เมื่อสักครู่กลับกลายเป็นขาวซีด ตั้ม เดินไปเก็บกุหลาบที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วหันไปยิ้มเจื่อนๆกับเพื่อน
“ทิ้งแบบนี้สงสารมัน เราเก็บไว้เองแล้วกัน” แล้ว ตั้ม ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ เอาดอกกุหลาบใส่ไว้ในเก๊ะ แล้วเดินออกไปจากห้อง โดยที่ไม่ได้สนใจกับเสียงเรียกของเพื่อนบางคน
“นึก นายทำเกินไปรึเปล่า” วัฒน์ ต่อว่า
นึก ไม่ตอบ แต่มองตามหลัง ตั้ม ไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน
“ตั้ม หาอะไรวะ” ปอ ถามขึ้น เมื่อกลับขึ้นมาจากกินข้าวกลางวัน แล้วเห็นว่า ตั้ม กำลังหาอะไรบางอย่างที่เก๊ะอยู่ จึงเดินเข้าไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทางด้านหน้าของโต๊ะ ตั้ม
“ช่างมันเหอะ ปอ แค่ของไร้สาระ” ตั้ม ตอบหน้าเศร้าๆ ใจยังคิดสงสัยว่า กุหลาบดอกนั้นหายไปไหน
“ตั้ม เมื่อเช้าเอ็งบอกรักไอ้นึกมันเหรอวะ” ปอ ถามเบาๆด้วยสีหน้าขึงขัง
“ปอ เอ้อ ... ปอ รู้ได้ยังไง” ตั้ม ตอบตะกุกตะกัก หน้าเริ่มแดง
“เฮ๊ย จริงเหรอวะ เอ็งชอบไอ้นึกเหรอ” คราวนี้ ปอ ตกใจจนหน้าซีด
“เอ้อ” ตั้ม อ้ำอึ้ง พลางก้มหน้าลง ปอ รู้คำตอบโดยที่ ตั้ม ไม่ต้องพูด “ช่างมันเหอะ เรามันบ้าไปเอง” เพราะว่าเป็น ปอ หรอกนะ ตั้ม ถึงได้กล้าพูดออกไป
“ทำไมวะ มันไม่ได้ชอบเอ็งเหรอ” ปอ ถาม
“นึก บอกว่า เค้าเป็นผู้ชาย เราก็ผู้ชาย เค้าจะมาชอบเราได้ยังไง” ตั้ม พูดเศร้าๆ
“ตั้ม” ปอ เริ่มพูดไม่ออก จะว่าเสียใจก็ไม่ใช่ จะว่าดีใจก็ไม่เชิง “เอ็งอย่าคิดมากนะ คนเค้าไม่เห็นความสำคัญของเอ็ง เอ็งก็อย่าไปคิดถึงมัน”
“มันคงยากนะ ปอ” ตั้ม พูด “เราจะพยายามก็แล้วกัน ขอบใจนะ ปอ เราดีใจนะที่มีนายเป็นเพื่อน” แล้ว ตั้ม ก็ยิ้มน้อยๆให้ ปอ รู้สึกดีใจที่ยังมี ปอ ให้พูดระบายความรู้สึกบางอย่างบ้าง
“เพื่อนเหรอวะ” ปอ ขมวดคิ้ว
“อื้อ ปอ เป็นเพื่อนที่ดีของเรา” ตั้ม บอกพลางยิ้มกว้างขึ้น
“แต่กูไม่เคยคิดแบบนั้นเว๊ย” ปอ พูดเคืองๆ ทำให้ ตั้ม รู้สึก งง “กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงซะหน่อย” ปอ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ปอ... ปอ พูดอะไรนะ” ตั้ม ถามด้วยความตกใจ
“กูบอกว่า กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงกูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกูเลยสักครั้ง” ปอหยุดพูดแล้วจ้องหน้าของ ตั้ม นิ่ง เขาเงียบไปสักครู่แล้วก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ตอนนั้นเองที่น้ำตาเริ่มไหลออกจากตาของ ตั้มมันทำให้เขารู้สึกตกใจ จนไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติ ตั้มก็ลุกออกไปจากโต๊ะ วิ่งออกไปจากห้องเรียน

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมากๆเลย เมื่อไหร่ตั้งจะรักปอน้าา

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

พระเอกจะบอกรักแล้ว

pearl9845

ขอบคุณครับ