++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูบอกว่า กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึงกูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกูเลยสักครั้ง” ปอหยุดพูดแล้วจ้องหน้าของ ตั้ม นิ่ง เขาเงียบไปสักครู่แล้วก็ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ตอนนั้นเองที่น้ำตาเริ่มไหลออกจากตาของ ตั้มมันทำให้เขารู้สึกตกใจ จนไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ ก่อนที่เขาจะทันตั้งสติ ตั้มก็ลุกออกไปจากโต๊ะ วิ่งออกไปจากห้องเรียน
“เฮ๊ย ตั้ม เดี๋ยว ฟังกูก่อน มึงเข้าใจผิด” ปอ ตะโกนแล้ววิ่งตามออกไป แต่ช้าไปเสียแล้ว เมื่อเขาออกพ้นประตูห้อง เขาก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของ ตั้ม
“เชี่ยเอ๊ย กูทำอะไรลงไปวะ” ปอ พูดแล้วก็ทุบหัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย
ดึกแล้ว นึก ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือภายในห้องนอน ในมือมีกุหลาบสีชมพูที่เริ่มเฉาเพราะขาดน้ำหล่อเลี้ยง กลีบบอบบางที่มีรอยช้ำอยู่บางแห่ง เนื่องจากเขาใส่มาในเป้ด้วยความรีบร้อน จึงไม่ได้ระมัดระวังนัก
“ขอโทษนะ  ตั้ม เราคงได้แต่เก็บนายไว้ในใจเท่านั้นแหละ ทำไมวะ ทำไมนายไม่เป็นผู้หญิง อะไรมันจะได้ง่ายกว่านี้” นึก พึมพัมกับตัวเอง พลางลูบคลำไปตามกลีบของดอกกุหลาบสีชมพู ที่เขาแอบหยิบมาจากเก๊ะใต้โต๊ะของ ตั้ม อย่างเบามือ
๕๗ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร
ดึกแล้วผมยังนอนไม่หลับ ตลับเทปที่เปิดอยู่ในเครื่องเล่น ย้อนกลับมาเล่นเพลงเดิมอีกครั้ง เป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้ นับตั้งแต่เข้ามาในห้อง หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน ผมนั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ พลางคิดทบทวนว่า ในช่วงเกือบสองปีมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ระหว่างผม กับ นึก
วันแรกที่ได้เจอ นึก ใบหน้าและรอยยิ้มนั้น ทำให้รู้สึกแปลกๆในใจ จำได้ว่าตัวเองถึงกับตะลึงไปกับรอยยิ้ม และใบหน้าใสๆนั้น แล้วเวลาที่ผมรู้สักว่ามีใครจ้องมองอยู่ มักจะหันไปเจอใบหน้านั้นยิ้มให้อยู่เสมอ
ตอนเข้าค่าย นึก มักจะเข้ามานั่งชิด โอบรอบคอผมไว้ตลอด จับคู่ทำกิจกรรมเกือบทุกอย่างด้วยกัน จนเพื่อนหลายคนเริ่มล้อเลียน
นึก มักเข้ามาโอบคอผม เอานิ้วลูบเบาๆ ไปบนแก้ม มันทำให้ผมนึกถึงความรู้สึกอบอุ่น ที่ผมเคยได้รับเมื่อผมยังเด็ก
นึก มักจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าผมเวลาพูด ลมหายใจอุ่นๆที่มักจะเป่ารดหู ทำให้ผมขนลุกในบางครั้ง
วันนั้น วันที่ผมคิดว่า นึก จะกินผม แต่ต่อมาผมเริ่มเข้าใจว่า ที่จริงแล้ว นึก จะทำอะไร มันทำให้ผมใจเต้นแรงทุกครั้ง ที่ นึก โอบคอผม
ละครในวันซ้อมใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่า นึก มาบอกอะไรกับผมหลังจบละครในวันนั้น คำพูดที่ว่าบนเวที อันโดรเมดา เป็นของ อังเดร แต่นอกเวที จะเป็น อันโดรเมดา ของเขาได้ไหม ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจผมยอมรับไปแล้ว
พวงกุญแจที่ผมให้เป็นของฝากจากชะอำ นึก บอกว่าแขวนไว้ที่หัวเตียง เพื่อที่จะได้เห็นชัดๆเวลาที่คิดถึงผมในยามค่ำคืน
วันแรกของการเปิดภาคเรียนที่ ๒ ที่ผ่านมา นึกเข้ามากอดผมไว้แน่น กระซิบข้างหูผมว่าขอกอดให้สมกับที่เขาคิดถึง
ในชั่วโมงกิจกรรมเข้าจังหวะ นึก โอบกอดผมไม่ยอมปล่อย พลางกระซิบกับผมว่า เขาอยากจะกอดผมไว้แบบนั้นทั้งวัน
หลังจากคอนเสริทที่ผมร้องเพลงนั้น ... Lovin’ You ... เช้าวันที่เราอยู่กันตามลำพัง ยังไม่มีเพื่อนคนไหนเข้ามาในห้องเรียน นึก บอกว่าอย่าร้องเพลงนั้นให้ใครอื่นฟัง ขอให้เพลงนั้นเป็นเพลงของเขาเพียงคนเดียว แล้วนึกก็รวบตัวผมกอดไว้แนบอก จูบแก้มผมอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากชื้นๆของนึกไล่จากแก้มผม ไปยังหน้าผาก คิ้ว เปลือกตา จมูก แล้วหยุดอยู่แค่นั้น ในขณะที่ผมตัวสั่นเทาด้วยความวาบหวิวและเขินอาย นึก กลับคลายอ้อมกอด ยันตัวผมออกจากอ้อมอก แล้วเดินออกไปจากห้องเรียน
ก่อนวันวาเลนไทน์ นึกบอกผมว่า ต่อให้มีคนอยากให้ดอกกุหลาบเขามากมาย แต่เขาอยากได้ดอกกุหลาบจากผมเพียงคนเดียว ผมจะให้เขาได้ไหม
แต่วันนี้ หัวใจผมรู้สึกบอบช้ำและสับสนไปหมด ภาพที่ นึก โยนดอกกุหลาบที่ผมยื่นให้ลงกับพื้น เหมือนกับหัวใจของผมถูกโยนลงไปด้วย แล้วยังคำพูดนั้นอีก
พอแล้ว พวกเอ็งนี่ เล่นอะไรกันพิเรนทร์ขึ้นทุกวัน กูไม่ได้ชอบ ไอ้ตั้ม มันซะหน่อย มันผู้ชาย กูก็ผู้ชาย จะชอบกันเข้าไปได้ยังไงวะ...
แล้วกุหลาบนี่แค่ขอเล่นๆ ใครจะคิดว่าจะเอามาให้จริงๆ ...
ผมเจ็บปวด ... ผมเสียใจ... ผมหลบไปร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ ผมรู้สึกว่าน้ำตาผมไหล จนมันไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมาได้อีก
ผมคิดว่า ตอนนั้น ผมคงจะเสียใจมากที่สุดแล้ว
แต่ผมกลับต้องพบกับเรื่องที่ทำให้ผมเสียใจมากกว่านั้นในวันเดียวกัน กูบอกว่า กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมึง กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเพื่อนกูเลยสักครั้ง ...คำพูดของ ปอ ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด
ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม ปอ ถึงพูดออกมาแบบนั้น ทั้งๆที่ผมคิดว่า ปอ เป็นเพื่อนมาตลอดตั้งแต่เรียนด้วยกันในชั้นมัธยมต้น
๓ ปี ที่ผมเองก็คิดว่า ปอ เกลียดผมมาตลอด แต่บางครั้งก็ใจดีกับผมเสียเหลือเกิน ผมยังจำได้ถึงเหตุการณ์ในห้องสมุดเมื่อตอน ม.๑ นั่นเป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นถึงความใจดีของ ปอ ครั้งที่ ๒ ก็คงเป็นตอนเข้าค่ายก่อนจะขึ้นชั้น ม.๔ และหลังจากนั้น ผมก็คิดว่า ปอ คงไม่เกลียดผมแล้ว เพราะ ปอ เริ่มใจดีกับผมมากขึ้น พูดจาเพราะๆกับผมบ่อยขึ้น เอาใจใส่ผมหลายเรื่อง ถึงจะอารมณ์เสียกับผมบ้าง แกล้งผมบ้าง ดุผมบ้าง แต่มันก็น้อยนิดเหลือเกิน เมื่อเทียบกับความห่วงใย ที่ผมรู้สึกได้ โดยเฉพาะวันนั้น ที่ ปอ โกรธเพราะผมโดนแกล้ง แล้วผมก็โดนชกจนสลบไป ผมยังพอรู้สึกได้ถึงความคุ้นเคยของมือที่กุมมือผมไว้เมื่อตอนที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมา มือที่เคยทำให้ผมเจ็บทั้งตัวและใจ และมือที่เคยปลอบประโลมให้ผมบรรเทาจากความเจ็บ
ผมทั้งเจ็บปวดและสับสน ทำไมการกระทำ คำพูด และสิ่งที่เขาคิด ถึงได้ไม่เหมือนกันเช่นผม
คนหนึ่งกระทำประหนึ่งคิดถึงผม ต้องการผม รักผมเสียเต็มประดา แต่เขาบอกไม่แม้แต่จะคิดชอบผม...
คนหนึ่งกระทำประหนึ่งเป็นมิตร ปกป้องและห่วงใย แต่เขาบอกว่าเขาไม่เคยคิดว่าผมเป็นเพื่อน ...
แล้วคนอื่นๆล่ะ...  ผมเริ่มคิด ทั้งๆที่ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ว่าการกระทำกับความคิดของคนอื่นจะเป็นเช่นไร จะเหมือนกัน หรือตรงกับข้ามกันเหมือนที่ผมได้รับรู้ในวันนี้
ผมปิดเทปที่กำลังเล่นเพลงอยู่ หยิบกล่องเพลงที่ผมรักมาไขลาน แล้วเปิดลิ้นชักด้านหน้าออก กล่องเพลงก็บรรเลงเพลงที่ ตั้ม แสนรักออกมา คิดถึงเนื้อเพลง ที่มีคนแปลให้ฟังเมื่อตอนเด็ก
พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร มันเคยมีความสุข ใช้ชีวิตที่สนุกสนานไปกับ แจคกี้ เพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
พัฟ มังกรที่กล้าหาญและไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด ทั้งจ้าวผู้ครองเมือง หรือแม้แต่โจรสลัด ก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อ พัฟ ด้วยความเกรงกลัว แต่แล้ววันหนึ่ง แจคกี้ จากไปเพราะอายุขัยที่ไม่ยืนยาวเท่าเจ้ามังกร พัฟ โศกเศร้าจนไม่สามารถคำรามส่งเสียงที่อาจหาญออกมาได้อีก
ศรีษะของมันโค้งก้มลงต่ำด้วยความรันทด
เกล็ดสีเขียวของมันลู่หล่น ร่วงลงดุจฝนร่วงจากฟ้า
มันได้แต่เก็บตัวอยู่ในถ้ำด้วยความเศร้าเสียใจ
น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง
ร้องไห้ทำไมละลูก ...ป๊ะป๋าถาม พลางใช้นิ้วเช็ดน้ำตา และลูบเบาๆบนแก้มของร่างน้อยๆ ที่อยู่บนตัก
มังกรน่าฉงฉานอะ ป๊ะป๋า มันคงเหงา หนูอยากไปอยู่เป็นเพื่อนมังกร ... ร่างนั้น เงยหน้าบอก ป๊ะป๋า
ไม่ดีมังลูก ... ป๊ะป๋า พูดพลางหัวเราะ แล้วเอามือลูบศรีษะเด็กน้อยเบาๆ
ทำมายอะฮับ ... ร่างน้อยๆถามด้วยความสงสัย
แล้วถ้า ตั้ม หายไปอีกคนล่ะ มังกรไม่ยิ่งเสียใจเหรอ ... ป๊ะป๋า ตอบ
แล้วจาทำงายดีอะ มังกรมานจะหายเหงา ...
คงต้องปล่อยให้มันอยู่ตัวเดียวแบบนั้นจะดีกว่านะลูก แล้ววันนึง มังกรคงหายเหงา แล้วอีกอย่าง ... ป๊ะป๋า หยุดพูด
อารายเหรอ ป๊ะป๋า ... ตั้ม เงยหน้าขึ้นมอง
ถ้า ตั้ม ไปอยู่กับมังกร ป๊ะป๋า ก็เหงาแย่สิ ตั้ม อย่าทิ้ง ป๊ะป๋า ไปนะลูก...ป๊ะป๋า พูดพลางมองร่างน้อยๆด้วยความรัก
... ถ้า ป๊ะป๋า ม่ายอยู่ หนูคงเหงาเหมือนกาน ป๊ะป๋า ก็อย่าทิ้งหนูนะ... ร่างน้อยๆพูดพลางเอนตัวเข้าไปซบอยู่ที่อกของ ป๊ะป๋า
ป๊ะป๋า กอด ตั้ม ไว้แนบอก พลางก้มหน้ามาหอมที่ศรีษะน้อยๆด้วยความรักและเอ็นดู
ตอนนี้ ผมคงเสียใจไม่น้อยไปกว่า เจ้าพัฟ ไม่มีมืออันอบอุ่น มาคอยลูบหัวปลอบประโลม ไม่มีเสียงอันอ่อนโยนมาปลอบใจ
ตอนนี้ผมคงเป็นเหมือน พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมมันถึงคิดแต่จะเก็บตัวอยู่แต่ในถ้ำ ไม่คิดที่จะหาใครสักคนมาทดแทนเพื่อนผู้จากไป
๕๘ หายตัว
“ทำไมมึงพูดออกไปแบบนั้นวะ” ชัย พูดพลางขมวดคิ้ว
“ก็กูกำลังจะพูดต่อ มันก็วิ่งหนีกูไปเลย” ปอ ถอนหายใจ
“เฮ่ย...จะยากอะไร มึงก็ไปปรับความเข้าใจกับมันสิวะ” ศักดิ์ พูดให้เห็นว่ามันไม่น่าเป็นเรื่องร้ายแรงอะไร
“ปรับเชี่ยอะไรล่ะ อย่าว่าแต่จะคุยกับมันเลย หน้ากูมันยังไม่มอง” ปอ พูดอย่างฉุนเฉียว
“แล้วมึงไม่รู้จักเดินเข้าไปหามันเหรอวะ” สิทธิ์ สงสัย
“เป็นกูหน่อยไม่ได้ กูจะตบจูบ ตบจูบ” ศักดิ์ พูดแล้วหัวเราะ
“จูบ`สวย`กูมะ กลุ้มจะแย่อยู่แล้วมึงยังทำเป็นเล่น” ปอ ตวาด
“ใจเย็นก่อนดิวะ ไอ้ปอ อย่างที่ ไอ้สิทธิ์ มันว่า ทำไมเอ็งไม่เข้าหามัน แล้วไปปรับความเข้าใจกับมันล่ะวะ” ชัย ปลอบ
“ก็วันๆไม่รู้มันไปหมกตัวอยู่ที่ไหนน่ะสิวะ เช้ามาก็ไม่เห็น เจอทีก็เข้าแถวแล้ว กลางวันมันก็หาย ไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ห้องสมุดมันก็ไม่อยู่ ไม่รู้มันไปไหนของมัน แล้วเดี๋ยวนี้ พอเลิกเรียนมันก็กลับบ้านเลย แล้วยังไม่ได้ขึ้นรถประจำทางที่ป้ายเดิมด้วย ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้มันกลับบ้านยังไง ” ปอ พูดแล้วถอนหายใจยาว
“มันไม่ได้มาหา ไอ้เต่า ที่ห้องเลยนี่หว่า หรือมันไปหา ไอ้ตุ่ม” ศักดิ์ เสนอความเห็น
“เปล่าหว่ะ กูเคยเดินข้ามฟากไปดูมาแล้ว มันไม่อยู่” ปอ พูดด้วยสีหน้าอมทุกข์ แล้วหันไปทาง ชัย “ไอ้ชัย มึงช่วยกูหน่อยสิวะ”
“ช่วยยังไงวะ” ชัย ถามด้วยความสงสัย
“มึงบอก ไอ้ตั้ม มันทีสิวะ ว่ามันเข้าใจกูผิด มึงช่วยบอกมันทีว่ากูรู้สึกยังไง” ปอ มอง ชัย ด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความหวัง
ชัย นั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมอง ปอ ด้วยสีหน้าลำบากใจ
“คงไม่ได้หว่ะ กูว่าเรื่องแบบนี้มึงต้องพูดเอง” ปอ ฟังแล้วถอนหายใจ
“นั่นดิวะ ความรู้สึกของมึง มึงต้องเป็นคนพูด ให้คนอื่นพูด กูว่ามันคงไม่ค่อยดี” ศักดิ์ พูด
“ถ้าให้พวกกูช่วยมึง ตอนนี้คงได้แต่คอยมองดูว่า ไอ้ตั้ม มันไปสิงสถิตอยู่ที่ไหน เจอแล้วก็มาบอกมึง” สิทธิ์ พูด
“อีกอย่างที่กูพอจะช่วยมึงได้นะ” ชัย พูดขึ้นบ้าง ปอได้ยินก็หันมามอง “กูจะพยายามบอกให้ ตั้ม มันมาเคลียร์กับมึงให้รู้เรื่อง”
“เออ ขอบใจหว่ะ” ปอ พูดด้วยสีหน้าซาบซึ้งกับความมีน้ำใจของเพื่อนๆ
“ขอบใจอะไรวะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว ลำบากก็ต้องช่วยกันเป็นธรรมดาสิวะ”  ชัยพูดกลั้วหัวเราะ
“เดี๋ยวกูบอก ไอ้สมชาย มันอีกตัว”ศักดิ์ พูดยิ้มๆ
“พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะเว้ย เพื่อนน่ะ มีไว้ช่วยเหลือกันเวลาแบบนี้ เป็นธรรมดา” สิทธิ์ พูดพลางเอามือตบไหล่ ปอ เป็นการปลอบใจ
... จริงสิ ราญ ก็เคยบอกเขาแบบนี้เหมือนกัน- เพื่อนน่ะ มีไว้ช่วยเหลือกันเวลาแบบนี้- แล้วก็เป็นความจริง เพื่อนๆพวกนี้ ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลย  ดูอย่างตอนชั้น ม.๓ เมื่อเขานำเรื่องการเลือแผนการเรียนในชั้น ม.๔
“ทำไมเพิ่งคิดถึงพวกกูวะ”
“เชี่ย เกรงใจอะไรวะ เพื่อนกัน”
หรือแม้กระทั่งคำตอบที่ไม่ได้เป็นคำพูด แต่วันที่นัดติววันแรก เพื่อนๆทั้ง ๔ คนอยู่กันพร้อมหน้า พร้อมกับรอยยิ้ม
“ไอ้หนู เรือมาตั้งหลายเที่ยวแล้วทำไมยังไม่ไปล่ะ” ลุงที่ดูแลท่าเรือตะโกนถามผม
“ยังไม่อยากไปอะค๊าบลุง น้ำในแม่น้ำมันสวยจัง ผมอยากนั่งเล่นอีกแป๊บอะค๊าบ ได้หรือเปล่าค๊าบลุง” ผมตอบ
“ฮ่าๆๆ ตามสบายนะไอ้หนู ลุงก็นึกว่ารอใคร เห็นจ่ายค่าเรือ แล้วก็ยังไม่ไปซะที” ลุงยิ้มอย่างใจดี แล้วก็หันหน้าไปคอยเก็บเงินค่าโดยสารจากคนที่เข้ามาในท่าเรือต่อไป
ช่วงนี้ผมกลับบ้านโดยการข้ามเรือข้ามฝากที่อยู่ในซอยข้างๆโรงเรียนเพื่อไปต่อรถประจำทางกลับบ้านเป็นประจำ อาจจะต้องนั่งรถอ้อมหน่อย แต่ก็เป็นหลักประกันได้ว่าผมจะมีที่นั่งอย่างแน่นอน ไม่ต้องยืนโหนรถเมล์เป็นระยะทางสิบกว่ากิโลเมตรหากต้องขึ้นรถประจำทางจากหน้าโรงเรียนไปต่อรถประจำทางสายนี้ในอีกบริเวณหนึ่งของตัวเมืองผมนั่งมองสายน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ทอประกายวิบวับเมื่อสะท้อนกับแสงแดดขณะที่ผมกำลังใจลอยอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นข้างๆตัว

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขอดูหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

รีบหน่อยนะ...ปอ

pearl9845

ขอบคุณครับ