++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ช่วงนี้ผมกลับบ้านโดยการข้ามเรือข้ามฝากที่อยู่ในซอยข้างๆโรงเรียนเพื่อไปต่อรถประจำทางกลับบ้านเป็นประจำ อาจจะต้องนั่งรถอ้อมหน่อย แต่ก็เป็นหลักประกันได้ว่าผมจะมีที่นั่งอย่างแน่นอน ไม่ต้องยืนโหนรถเมล์เป็นระยะทางสิบกว่ากิโลเมตรหากต้องขึ้นรถประจำทางจากหน้าโรงเรียนไปต่อรถประจำทางสายนี้ในอีกบริเวณหนึ่งของตัวเมืองผมนั่งมองสายน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ทอประกายวิบวับเมื่อสะท้อนกับแสงแดดขณะที่ผมกำลังใจลอยอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นข้างๆตัว
“ตั้ม เอ็งมาทำอะไรตรงนี้วะ” เสียงทักทายที่ไม่ค่อยคุ้นหูผมนัก ผมจึงหันไปดู
“ปุง เองเหรอ” ผมยิ้มให้ เมื่อเห็นว่า เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ไม่ค่อยได้คุยกันนักนั่นเอง
“เออ มาทำอะไรตรงนี้วะ ข้ามเรือหรือว่ารอใคร” ปุง ถามแล้วก็นั่งลงข้างๆผม
“ข้ามเรือน่ะ จะไปต่อรถฝั่งโน้น” ผมตอบพลางยิ้มน้อยๆให้เพื่อน
“เหรอวะ นั่นไง เรือมาแล้ว” ปุงพูดพลางหันไปมองเรือข้ามฟากที่กำลังจะเข้ามาเทียบท่า
“เดี๋ยวค่อยไป ขอนั่งเล่นก่อนกำลังสบาย แล้ว ปุง ล่ะ จะข้ามไปเลยรึเปล่า” ผม ถามไป
“กูไม่ได้มานั่งเรือ กูมารอรับแฟนกู” ปุง พูดยิ้มๆ
“เหรอ” ผมตอบไปสั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“แฟนกูเรียน นาฎศิลป์ กูมารับที่นี่แล้วกลับบ้านทุกวันแหละ” ปุง พูดด้วยสีหน้ามีความสุข “เรือมาแล้ว อาจจะมาเที่ยวนี้แหละ” พูดแล้วปุงก็หันหน้ามองไปยังเรือหางยาวที่กำลังจะเทียบท่า
“นั่นไง กูไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ปุง โบกมือให้ผมเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาววัยรุ่นในชุดนักเรียน หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง ปุง พูดอะไรบางอย่างกํบแฟน แล้วทั้ง ๒ คนก็หันมายิ้มและโบกมือให้กับผม จากนั้นก็พากันเดินออกจากท่าเรือไป
ผมนั่งเล่นอยู่อีกสักครู่ ก็คิดว่าควรจะกลับบ้านไปซ้อมดนตรีสักหน่อยคงจะดี จึงลุกขึ้นยืนเตรียมตัวที่จะขึ้นเรือข้ามฟาก ที่กำลังจะเข้ามาเทียบท่าอีกครั้งหนึ่ง
“ตั้ม เดี๋ยวกินข้าวแล้วขึ้นมาเล่าหนังสือนอกเวลาให้ฟังหน่อยสิ เราทำท่าจะอ่านไม่ทัน” ณัฐ เอ่ยขึ้นเมื่อครูเดินออกจากห้องเรียนไป
“ได้สิ” ตั้ม ตอบหลังจากนิ่งคิดสักครู่ “งั้นรีบไปกินข้าวกัน ป่ะ” แล้ว ตั้ม ก็เดินไปกับ ญัฐ
“ตั้ม เดี๋ยวพวกเราฟังด้วยนะ” พล กับ นัส เดินเข้ามาสมทบ
“งั้นพวกเราไปกินข้าวด้วยกัน จะได้ขึ้นมาพร้อมกัน” ญัฐ ชักชวน แล้วทุกคนก็พากันเดินไปยังโรงอาหาร
“ศิลปี มานั่งด้วยกันเร็ว” วัฒน์ เรียกให้ทุกคนไปนั่งกินข้าวด้วยกัน เพราะยังมีที่ว่างเหลืออยู่อีกเยอะ ตั้ม เลือกนั่งลงไปข้างๆ วัฒน์ ไม่สนใจกับที่ว่างที่ นึก ขยับตัวให้
“มากินข้าวได้แล้วเหรอวะ นึกว่าเฮิร์ทจนกินอะไรไม่ลง” โอ ที่นั่งอยู่ตรงข้ามแซว มี นึก นั่งอยู่ข้างๆ
“.............” ตั้ม ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ค่อยๆตักข้าวเข้าปาก
“ศิลปี ทำไมไม่เห็นมากินข้าวด้วยกันเลยตั้งหลายวัน” วํฒน์ ถามหลังจากส่งสายตาดุๆไปปรามโอ
“ก็เบื่อคนเยอะๆ เลยมากินตอนไม่ค่อยมีคน ไม่มีไร” ตั้ม ตอบเบาๆ
“แล้วเดี๋ยวนี้กลับบ้านยังไง ไม่เห็นกลับกับพวกเราเลย” สักพัก หมู ที่นั่งถัดไปจาก วัฒน์ ถามบ้าง
“เราขึ้นเรือข้ามฟากข้างโรงเรียนไปต่อรถเมล์” ตั้ม หันไปตอบ
“แล้วเอ็งจะเล่นคอนเสริทอีกเมื่อไรวะ สาวๆถามถึง” โอ ถาม พลางเหลือบสายตาไปมอง นึก
“ไม่รู้เหมือนกัน” ตั้ม ตอบทั้งที่ยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากทีละนิด ไม่เงยหน้ามองไปทางคนนั้นที คนโน้นที หมือนที่เคยทำ
“แล้วถ้ามีจะร้องเพลงนั้นอีกรึเปล่าวะ ฮ่าๆ” โอ รุกถาม
“วันนั้นเราโดนแกล้ง” ตั้ม ตอบสั้นๆทำหน้าเซ็งๆ “เพลงนั้นเราไม่ร้องอีกแล้ว ไม่รู้จะร้องให้ใครฟัง” จบประโยค โอ ก็มองเห็น นึก หน้าสลดลงไป
“เพลงอะไรเหรอ” วัฒน์ หันหน้ามาถาม “ไว้ร้องให้พวกเราฟังมั่งสิ”
“ถ้าอยากฟังไว้เราร้องเพลงอื่นให้ฟังแล้วกัน” ตั้ม ยังคงตอบเบาๆเช่นเคย
“เพลงนั้นจะเก็บไว้ร้องให้ใครฟังรึเปล่าวะ”  โอ แซวไม่เลิก
ตั้ม ชะงักจากการกินข้าว โอ พอจะมองเห็น สายตาที่ทอแววเศร้าของ ตั้ม สักพัก ตั้ม ก็กินข้าวต่อ เพื่อนๆ จึงเงียบไปไม่ซักถามอะไรต่ออีก
“ป่ะ ญัฐ เราอิ่มแล้ว” ตั้ม พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆเริ่มกินข้าวกันหมด แต่ข้าวในจานของ ตั้ม เพิ่งพร่องไปเพียงครึ่งเดียว
“กินให้เสร็จก่อนก็ได้” ญัฐ บอก
“ไม่เป็นไร เราอิ่มแล้ว” ตั้ม ตอบ
“อะไรกัน เพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ เดี๋ยวบ่ายๆก็หิวหรอก” วัฒน์ พูดด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าหิวเดี๋ยวพักย่อยค่อยมาหาอะไรกินก็ได้” ตั้ม ตอบแล้วลุกออกจากเก้าอี้ ออกจากโรงอาหารไป ณัฐ จังต้องลุกเดินตามไปพร้อมกัน
พล และ นัส
ปอ ลากเก้าอี้มานั่งฟัง ตั้ม เล่าเรื่องในหนังสือนอกเวลาด้วย คิดว่าจะหาโอกาสพูดกับ ตั้ม ให้รู้เรื่อง ปอ ลองถามคำศัพท์บ้าง ถามถึงประโยคต่างๆบ้าง ตั้ม ก็ตอบแต่โดยดี และยังอธิบายเสียละเอียด ในประโยคยากๆบางประโยค แต่สิ่งที่ผิดปรกติจนเพื่อนๆรู้สีกก็คือ
ตั้ม ไม่มอง ปอ ตรงๆเลย ไม่แม้แต่จะเหลือบสายตา
ปอ ได้แต่รอ แต่ก็ไม่มีโอกาสจะพูดอะไร จนกระทั่งการติวจบลง พร้อมกับเสียงออดบอกเวลาเรียนในคาบบ่ายดังขึ้น
จากวันนั้น ตั้ม ก็เหมือนกับมนุษย์ล่องหน ที่จะปรากฏตัวเฉพาะเวลาเข้าแถว และชั่วโมงเรียน ไม่มีใครรู้ว่า ตั้ม หายไปไหนในช่วงเวลาอื่น รู้แต่เพียงว่า ตั้ม มักจะหายไป และกลับพร้อมกับตำราเรียนหรือสมุดจดงานทุกครั้ง ปอได้แต่หาโอกาสปรับความเข้าใจกับ ตั้ม แต่ก็ไม่มีโอกาสสักที จนเวลาล่วงเลยไปถึงวันสอบปลายภาควันสุดท้าย
๕๙ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
ช่วงปิดเทอมก่อนจะขึ้น ม.๖ เพื่อนๆหลายคนเริ่มเรียนพิเศษกันมากขึ้น แต่ผมกลับคร่ำเคร่งอยู่กับออร์แกนไฟฟ้า ที่ผมรู้สึกหลงไหลในเสียงของมันมากขึ้นทุกวัน เครื่องดนตรีอีกชิ้นหนึ่งที่ผมเริ่มฝึกซ้อมอย่างจริงจังมากขึ้นก็คือ เปียนโน โดยผมต้องไปซ้อมที่สถาบันสัปดาห์ละ ๒-๓ วันเลยทีเดียว เพราะผมเริ่มตั้งเป้าหมายแล้วว่า ผมจะต้องสอบเข้าเรียนในคณะดนตรีของสถาบันแห่งหนึ่งให้ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่คาดคิด ก็เกิดขึ้นกับชีวิตผม นี่กระมังคือสิ่งที่ผู้ใหญ่มักเรียกว่า เป็นช่วงที่พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
พ่อป่วยหนักจนต้องเข้าห้องไอซียูหลายวัน เมื่อออกจากห้องไอซียูแล้วก็ยังไม่ได้สติ จนหมอบอกว่าถ้าพ้นคืนนี้พ่อผมยังไม่ได้สติ ก็ให้ทำใจกันได้เลย พ่อผมอยู่ในห้องพิเศษ จึงไม่เป็นปัญหาที่จะอยู่กันได้ แม้จะดึกแค่ไหนก็ตาม เกือบเที่ยงคืนแล้ว พ่อก็ยังไม่ฟื้น ผมยืนอยู่ที่ปลายเท้าพ่อ พี่สาว พี่ชายและพี่สะใภ้ ยืนอยู่ทางหัวเตียงคนละด้าน แม้แต่หลานสาวของผม ก็ยังมาเฝ้าอยู่ด้วย ส่วนแม่ของผมน่ะหรือครับ ไม่ว่าพ่อผมจะเข้าโรงพยาบาลสักกี่ครั้ง ผมก็ไม่เคยเห็นแม่ผมมาเยี่ยมพ่อเลย มิหนำซ้ำแม่ยังมีทีท่าเหมือนไม่อยากให้ผมมาเฝ้าพ่อด้วยเหมือนกัน
ผมเอามือจับเท้าของพ่อไว้  พลางเรียกพ่อเบาๆ หลานผมก็เรียกปู่ด้วย แล้วมือผมก็เริ่มรู้สึกว่าเท้าของพ่อเคลื่อนไหวเล็กน้อย
“พ่อ พ่อ พี่เท้าพ่อกระดิก” ผมพูดด้วยความตื่นเต้น พี่สาว พี่ชาย และพี่สะใภ้ ต่างพากันเรียกพ่อ หวังจะให้พ่อคืนสติ
“สาวเหรอลูก” พ่อผมเริ่มลืมตา แล้วพึมพัมเรียกพี่สาว
แล้วพ่อก็เรียกพี่ชาย เรียกพี่สะใภ้ เรียกหลาน แล้วก็เงียบไป ผมก็ยังไม่ทันได้คิดอะไร แต่พี่สาวก็พูดกับพ่อ ดังพอที่จะได้ยินกันทั่ว
“ตั้ม ก็อยู่นะพ่อ”
“ใครกัน ตั้ม”พ่อพึมพำ ผมเริ่มตกใจว่าพ่อเป็นอะไรมากรึเปล่า โดยไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น
“ตั้ม ลูกคนเล็กพ่อไง น้องชายคนเล็กของหนูไงพ่อ” พี่สาวผมพูดกับพ่อ
“ไอ้ตั้ม ไอ้เด็กเวรนั่นน่ะเหรอ” พ่อพึมพำ พี่สาวผมเริ่มตกใจ หันหน้ามาโบกมือเหมือนจะให้ผมออกไปก่อน แต่ผมยังคงงุนงงอยู่ จึงไม่ได้ขยับออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ตรงปลายเท้าของพ่อ
“มันไม่ใช่ลูกชั้น ไอ้เด็กนั่นมันลูกชู้” พ่อพูดต่อ แล้วเงียบไปอีกครั้ง
ผมตกใจแทบล้มทั้งยืน พ่อพูดอะไร ที่พ่อพูดหมายความว่ายังไง ผมยืนนิ่งด้วยความตกใจอยู่อย่างนั้น จนพี่สาวเดินเข้ามาหา
“ตั้ม พ่อไม่มีสติ ตั้มไม่ต้องฟังนะ ไปนั่งที่โซฟาก่อน” พี่สาวจับแขนผมพาไปนั่งที่โซฟา
ซักพักหมอและพยาบาล ก็พากันเข้ามาตรวจอาการพ่อ อีกสักพักใหญ่ๆหมอก็คุยอะไรสักอย่างกับพี่สาวผม แล้วพี่สาวผมก็จับแขนผม
“ตั้ม กลับบ้านกันก่อน พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว” ผมใจลอยลุกขึ้นยืนให้พี่สาวจูงมือขึ้นรถกลับบ้าน
เมื่อไปถึงบ้าน ผมก็ใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปในเรือนเล็ก สติที่ยังพอมีอยู่ สั่งให้ผมปิดประตูใส่กลอนให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว ผมโยนตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนแรง ไม่สนใจแม้แต่จะเอาผ้าคลุมเตียงออกเสียก่อน ไม่ได้ถอดแม้แต่ถุงเท้าที่ใส่มาทั้งวัน ไม่สนใจที่จะถอดเข็มขัดออกให้รู้สึกสบายขึ้น ผมนอนคิดถึงประโยคที่พ่อพูด
...ไอ้ตั้ม ไอ้เด็กเวรนั่นน่ะเหรอ มันไม่ใช่ลูกชั้น ไอ้เด็กนั่นมันลูกชู้ ...
พี่สาวบอกว่าพ่อไม่มีสติ แต่เท่าที่ผมรู้ เวลาที่คนไม่มีสตินั่นแหละ คือเวลาที่คนจะหลุดปากพูดความจริงออกมา
ถ้าสิ่งที่พ่อพูดเป็นความจริง
... ผมเป็นลูกใคร
... หรือว่า ...
ผมคิดถึงคนเพียงคนเดียว ที่น่าจะเป็นไปได้
ผมทะลึ่งตัวลุกขึ้นจากเตียง เปิดไฟที่โต๊ะหนังสือ หยิบกล่องเพลงที่ผมรักออกมาวางไว้ตรงหน้า ผมจ้องมองมัน ภาพต่างๆของบุคคลที่มอบมันให้กับผม ค่อยๆผุดขึ้นมาจากความทรงจำ ผมค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ
... มันจะเป็นไปได้หรือ แต่มีเพียงคนนี้คนเดียวเท่านั้น ที่อาจจะเป็นไปได้ ...
ถ้าเป็นความจริง มันก็คงจะเป็นเหตุผลเพียงพอ ที่คนคนนั้นรักผมอย่างสุดหัวใจ ผมรู้สึกว่ารักผมมากกว่าคนที่ผมเรียกว่า พ่อ อย่างเต็มปากมาตลอด
มิน่าเล่า คนที่ผมเรียกว่าพ่อ จึงได้แสดงอาการรังเกียจผมนักหนา เมื่อตอนที่ผมยังเด็ก แต่ตอนนั้นผมก็ยังคงรัก พ่อ อยู่ดี ถึงแม้ตอนนี้ ตอนที่ผมได้รับรู้สิ่งที่อาจจะเป็นความจริง ผมก็ยังคงรู้สึกเช่นนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงแม้ว่าความรักนี้ จะเทียบไม่ได้เลยกับความรักที่ผมมีให้กับคนคนนั้น ความรักที่ผมเองก็แปลกใจมาตลอดว่า ... ทำไม
ถ้ามันเป็นความจริง มันคงเป็นสิ่งที่ตอบคำถามนี้ได้
แต่ต่อไปผมจะทำอย่างไร
ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ผมเรียกว่าพ่อ คนที่ผมเรียกว่าพี่ คนที่ผมเรียกว่าหลาน ผมจะทำอย่างไรดี
ถ้าคนคนนั้นยังอยู่ ปัญหาเหล่านี้คงจะหมดไป ถึงผมจะรู้สึกรักและอาลัยกับคนเหล่านี้มากขนาดไหน มันก็คงจะดีกว่า หากผมย้ายตัวเองออกไปใช้ชีวิตอยู่กับคนคนนั้น
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อคนคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้ว
“ป๊ะป๋าค๊าบ ทำไมป๊ะป๋าทิ้ง ตั้ม ไว้แบบนี้ แล้ว ตั้ม จะทำยังไง” ผมพึมพำกับกล่องเพลงเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
๖๐ ระหว่างความสับสน
ผมไม่ได้ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลอีกเลย จนกระทั่งพ่อกลับมาบ้าน เวลาผ่านไปหลายวัน พี่สาวก็มาเรียกผมให้ไปหา พ่อ ผมลงไปหาพ่อที่เรือนใหญ่ นั่งลงบนพื้นใกล้ๆเก้าอี้นวมที่พ่อนั่ง
“ทำไมไม่ไปเฝ้าพ่อเลยล่ะลูก” พ่อถามเบาๆ
“...........” ผมไม่รู้จะบอกพ่อยังไง
“แล้วนี่พ่อกลับมาบ้าน ทำไมไม่มาให้พ่อชื่นใจ” พ่อพูดอีก
“ฮึก...ฮึก” ผมเริ่มสะอื้น น้ำตาไหลไม่หยุด มันสับสนไปหมด ... เสียใจ น้อยใจ ความรู้สึกผิด ...
“พ่อขอโทษนะลูก พ่อไม่ได้สติ ถึงได้พูดออกไปแบบนั้น” พ่อพูดแล้วเอามือลูบหัวผมเบาๆ เหมือนที่เคยทำบ่อยๆ
“ไปล้างหน้าล้างตาซะ แล้วว่างๆก็ลงมาหาพ่อบ้าง” พ่อพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องส่วนตัวของพ่อไป
ส่วนผมก็เดินกลับไปยังเรือนเล็ก แล้วก็เข้าไปเก็บตัวอยู่แต่ในห้องส่วนตัว เหมือนหลายวันที่ผ่านมา
ตอนนั้นผมคิดในใจว่า ถ้าเป็น ป๊ะป๋า คงไม่เพียงแค่เอามือลูบหัวผมเบาๆ
ป๊ะป๋า คงกอดผมไว้แนบอก หอมผมที่หน้าผาก แล้วเอามือลูบหัวผมเบาๆ พลางพูดปลอบโยนผม ... นิ่งซะ อย่าร้องนะลูก
พ่อยังคงเรียกผมให้มาอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟังหรือมานั่งอยู่ใกล้ๆในขณะที่พ่อดูโทรทัศน์ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำแต่ผมมักรู้สึกว่ามี
กำแพงบางๆ กันอยู่ระหว่างผมกับพ่อและพี่ๆอยู่เสมอและนับวันกำแพงนั้นก็ดูจะก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ
ผมได้แต่หวังว่า ...เวลา... คงจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ คุ้มค่าแก่การรอคอยมากเลยครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

อ่าวทำไมตั้มไม่รักปอหละ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ความจริงอันเจ็บปวด

pearl9845

ขอบคุณครับ