++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 31

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ป๊ะป๋า คงกอดผมไว้แนบอก หอมผมที่หน้าผากแล้วเอามือลูบหัวผมเบาๆ พลางพูดปลอบโยนผม ... นิ่งซะ อย่าร้องนะลูก
พ่อยังคงเรียกผมให้มาอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟังหรือมานั่งอยู่ใกล้ๆในขณะที่พ่อดูโทรทัศน์ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำแต่ผมมักรู้สึกว่ามีกำแพงบางๆ กันอยู่ระหว่างผมกับพ่อและพี่ๆอยู่เสมอและนับวันกำแพงนั้นก็ดูจะก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ
ผมได้แต่หวังว่า ...เวลา... คงจะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
ผมได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องส่วนตัว จะออกมาเฉพาะตอนกินข้าว ผมไปสถาบันดนตรีบ่อยขึ้น ออกจากบ้านไปแต่เช้า กลับบ้านก็มืดแล้ว เพื่อนๆในวงดนตรีก็ทักกันว่า ผมดูซึมๆไป
“เป็นไรน่ะ พี่ตั้ม ทำหน้ายังกับคนอกหัก” เล่ หัวหน้าวงถามขึ้น ในช่วงวอร์มเสียง
“แย่กว่านั้นอีก” ผมตอบ
“อ้าว โดนฟันแล้วทิ้งเหรอไง” ต่อ พูด
“แกสิโดนฟัน” ผมพยายามยิ้ม
“แล้วนี่พี่คบอยู่กับไอ้แว่นหน้าขาวคนนั้นถึงไหนแล้ว” บุ๋ม ถามพลางเข้ามานั่งใกล้ๆผม
“พูดถึงใคร” ผมสงสัย
“ก็คนที่มายืนจ้องตากับพี่หน้าเวทีเมื่อคอนเสริทคราวที่แล้วไง” บุ๋ม ยิ้มกวนๆ ... โห ยังจำกันได้อีกเหรอเนี่ย -*- ...
“นั่นเค้าผู้ชาย เค้าจะมาคบกับพี่ได้ยังไงกัน” ผมพูดเบาๆ พลางก้มหน้าลง
“อย่าเลยพี่ ท่าทางมันบอก ดูอย่างตอนนี้ ชัดเลย อกหักชัวร์” เล่ พูดเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของผม
“มาซ้อมเพลงกันดีกว่า พี่ร้องนะ เดี๋ยวผมเล่นเปียนโนให้” บุ๋ม พูดขัดจังหวะ พลางเดินไปที่เปียนโน “เพลงอะไรดีพี่” บุ๋ม ถามพลางค่อยๆพรมนิ้วลงไปบนคีย์ ออกมาเป็นทำนองขึ้นต้นของเพลง ...  Lovin’ You
“เพลงอะไรก็ได้ เปิดหนังสือมาก็แล้วกัน ยกเว้นเพลงนี้” ผมพูดพลางเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้เปียนโนกับ บุ๋ม
“อ้าว ทำไมล่ะ ผมกำลังอยากฟังพี่ร้องอยู่เลย พี่ร้องเพลงนี้เสียงถึงคีย์ของมันพอดี” บุ๋ม หยุดเล่นพลางส่งสายตาอ้อนวอนให้ผม
“วันนี้เสียงไม่ค่อยดี ขอเพลงอื่นแล้วกันนะ” ผมตอบเลี่ยงๆ
แล้วพวกเราก็เริ่มซ้อมกัน โดยผลัดกันร้องเพลง และผลัดกันเล่นเปียนโน จนกระทั่งได้เวลาปิดของสถาบัน จึงพากันไปหาข้าวเย็นกิน จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
“ตั้ม เทอมนี้จะเลือกวิชาอะไร” หมู ถามผมในวันลงทะเบียนวิชาเลือกเสรี
“เราลงวิชา วรรณกรรมทั่วไป ของครูจันทร์ น่ะ ลงชื่อเรียบร้อยไปตั้งแต่พวกนายยังไม่มากันเลย” ผมตอบ
“อืม ดีเหมือนกันนะ ขี้เกียจไปแย่งจับฉลากแล้ว แต่ตัวนี้เรียนรวมกับพวกรุ่นน้องด้วยนี่” วัฒน์ พูด
“เหรอ เราไม่ทันได้ดูรายละเอียดมากซะด้วย แต่คงไม่เป็นไรมัง” ผมพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก
“หมู ล่ะเรียนวิชานี้ด้วยกันมั๊ย” วัฒน์ หันไปถาม หมู
“อื้อ วัฒน์เรียนไร เราก็เรียนอันนั้นแหละ” หมู ตอบ
“อ้อ เราขออะไรหน่อยนะ ถ้าใครถามอย่าบอกนะว่าเราเลือกเรียนอะไร เพราะเรายังไม่ได้บอกใครเลย” ผมกระซิบเบาๆกับทั้งสองคน
“ทำไมล่ะ” วัฒน์ ทำหน้าสงสัย
“น่านะ ถือว่าเราขอร้องแล้วกัน เราไปก่อนนะ พอดีนัดเพื่อนไว้ที่สถาบัน”
แล้วผมก็รีบวิ่งออกไป เพราะสายตาเหลือบไปเห็นคนสองคู่เดินเข้ามา
“วัฒน์ นั่นไอ้ตั้ม มันจะรีบไปไหนของมัน” โอ ถาม
“เห็นบอกว่านัดเพื่อนไว้” วัฒน์ ตอบพลางหันหน้าไปมอง นึก ที่อยู่ข้างๆ โอ แว่บหนึ่ง
“วัฒน์” เสียง ปอ ที่เดินเข้ามาหาพร้อมกับ ไมค์ “ตั้ม มันเลือกเรียนอะไรเหรอวะ”
“เอ้อ” วัฒน์ อ้ำอึ้งเพราะไม่อยากโกหกเพื่อน  “เราไม่ได้ถามน่ะ” ... คนถามน่ะหมู เราไม่ได้ถามจริงๆนะ...
“แล้วมันวิ่งไปไหนของมันน่ะ” ไมค์ ถามขึ้น
“เห็นว่านัดเพื่อนไว้น่ะเลยรีบกลับ” วัฒน์ ตอบ แล้วก็ชวนหมูไปลงชื่อเรียนวิชาเสือกเสรีที่ต้องการ
“อะไรของมันวะ เปิดเทอมได้แป๊บเดียว มันหยุดเรียนอีกแล้ว” ผม บ่นกับพรรคพวก
“กี่วันแล้ววะคราวนี้” สิทธิ์ถามยิ้มๆ
“มึงถามว่ากี่รอบแล้วดีกว่า” ผม ตอบอย่างหงุดหงิด
หลังจากเปิดภาคเรียนได้เพียง ๒ สัปดาห์ ตั้ม ก็หยุดเรียนหายไป ๒ วัน กลับมาเรียน ๑ วันบ้าง ๒-๓ วันบ้าง แล้วก็หยุดอีก เป็นแบบนี้มาหลายสัปดาห์ จากจดหมายลา ที่แนบอยู่พร้อมใบรับรองแพทย์ ในสมุดรายงานการสอนประจำชั้น ทำให้รู้ว่า ตั้ม ป่วยเป็นไตอักเสบ
“ไตอักเสบ นี่ต้องตัดไตทิ้งมั๊ยวะ” ผมถามเพื่อนๆ
“กูว่ามันไม่เป็นหนักถึงขนาดนั้นหรอกวะ ไอ้ชัย มึงว่าไง นั่งเงียบเลย” สมชาย พูดแล้วหันไปมอง ชัย ที่นั่งขมวดคิ้วไม่พูดจา
“กูกำลังสงสัย ว่าทำไมจู่ๆมันเป็นโรคนี้ขึ้นมาได้” ชัย พูดพลางนิ่งคิด
“แล้วนี่มึงเคลียร์กับมันรึยังวะ” แล้ว ชัย ก็พูดขึ้นมาอีก เมื่อคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมากได้
“เรื่องนั้นเหรอวะ ยังเลย” ปอ ทำหน้ากลุ้มใจ “อย่างเคยหว่ะ ตอนเช้ากับตอนกลางวัน มันก็หายตัวไปไหนไม่รู้ แล้วช่วงนี่ตอนมันมาเรียน พอว่างมันก็เอาแต่ฟุบนอน กูเลยไม่รู้จะทำยังไง”
ผลั๊วะ... สมชาย ตบหัว ปอ ไปแรงๆ
“ควาย” แถมด้วยคำชมเชย
“อะไรของมึงวะ อยู่ๆแม่งมาตบหัวกู” ปอ ถาม งงๆ พลางเอามือลูบหัวตัวเอง
“ตอนนี้แหละมึงจังหวะดี ทำไมมึงโง่อย่างงี้วะ” สมชาย พูดแล้วถอนหายใจ
“อ้อ กูรู้แล้ว เข้าใจคิดนี่หว่า หน้าโง่ๆอย่างมึงไม่น่าคิดออก” ศักดิ์ พูดแล้วหัวเราะ
“อะไรของมึงวะ” ปอ ถามด้วยความสงสัย
“อ้อ กูเข้าใจแล้ว” สิทธิ์ หัวเราะ พลางหันไปมอง ปอ ยิ้มๆ
“อะไรของพวกมึงวะ อธิบายให้กูฟังดิ๊” ปอ ยิ่งสงสัยเพราะทุกคนเมือนจะมีความคิดอะไรบางอย่างที่ตรงกัน มีแต่เขาที่ไม่เข้าใจ
“ปอเอ๊ย ฟังพี่ชายนะ” ชัย พูดยิ้มๆ “อย่าเพิ่งด่า กูจะขยายความให้ฟัง” ปอ ที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรก็หยุดฟัง ชัย ว่าจะพูดอะไรต่อ
“ถ้ามึงคิดว่าตอนนี้ยังไม่อยากพูด เพราะมันไม่สบาย มึงก็ยังไม่ต้องพูด” ชัย เกริ่น
“อะไรของมึงวะ เมื่อกี้ยังเหมือนเร่งกูอยู่ ตอนนี้เสือกมาห้ามกู” ปอ โวยวาย
ผลั๊วะ..........
“มึงอย่ามาด่านะ กูตบเผื่อมึงจะฉลาดขึ้น” สมชาย ชี้หน้า ปอ “กูว่าพวกเราคิดเหมือนกันหวะ สมกันคบกันมานาน แต่ทำไมไอ้ ปอ มันบื้อคิดไม่ออกอยู่คนเดียววะ” สมชาย กอดอก พลางมอง ปอ เหมือนพิจารณาอย่างละเอียด
“มึงต้องพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสสิวะ” ศักดิ์พูดเป็นงานเป็นการ ปอ มองเพื่อนๆอย่าง งงๆ
“ทำไมมึงไม่ไปคอยดูแลมันวะ อย่างน้อยมันจะได้เห็นว่ามึงเป็นห่วง” สิทธิ์ ต่อให้
“แล้วเผื่อมีงจะได้หาโอกาสพูดกับมัน ไม่ต้องถึงขนาดเคลียร์ว่ามึงรู้สึกยังไง อย่างน้อยควรให้มันเข้าใจว่ามันเข้าใจผิดที่มึงพูดวันนั้น” ชัย พูดบ้าง
“กูว่ายากหว่ะ แค่เข้าใกล้กูก็ว่ายากแล้ว พวก ไอ้วัฒน์ ล้อมหน้าล้อมหลังยังกะบอดี้การ์ด”
“กูเห็นใจมึงหว่ะ ปอ” สมชาย เอามือข้างหนึ่งจับไหล่ ปอ “แต่กูว่า มึงปล่อยเรื่องนี้ไว้นานเกินไปแล้ว เป็นกูนะ กูรวบหัวรวบหางมันไปตั้งนานแล้ว” สมชาย พูดแล้วยักคิ้วยิ้มกวนๆให้ ปอ
“นั่นดิวะ ไม่แน่นะ เป็นกูเรียบร้อยตั้งแต่ไปชะอำแล้ว” ศักดิ์ พูดพลางเอามือลูบคาง
ปอ หันไปมอง ชัย ที่หลบสายตาทำไม่รู้ไม่ชี้ ... ทำเป็นหลบสายตานะมึง เหน็บซะหน่อยเหอะวะ...
“พอดีที่ชะอำมีหมามาคอยเฝ้าหว่ะ กูเลยไม่มีโอกาส” ปอ พูดแล้วยักคิ้วให้ ชัย ที่หันมามองอย่างโกรธๆ
๖๑ เจอตัว
วันพฤหัสบดีนี้ อาจารย์ที่คณะเภสัชที่ผมเรียนอยู่งดชั้นเรียนในภาคบ่าย ทำให้ผมมีเวลาว่างหลายชั่วโมง กว่าจะถึงวิชาเรียนอีกครั้ง ผมลองนั่งรถประจำทางไปยังสถาบันดนตรีที่ ตั้ม เขียนเล่ามาในจดหมาย ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่ผมศึกษาอยู่นัก ตั้ม บอกว่า วันพฤหัสบดีในขณะที่เพื่อนๆเรียนวิชาทหาร ตั้ม จะมาฝึกซ้อมดนตรีที่สถาบันแทนที่จะกลับบ้าน  ตั้ม ให้เหตุผลว่า ขณะที่เพื่อนๆต่างไปเรียน ตัวเองก็ควรจะเรียนด้วยเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะได้เจอหรือเปล่า วันก่อน ชัยเพิ่งจะมาเล่าให้ผมฟังว่า ช่วงนี้ ตั้ม ขาดเรียนบ่อยมาก เพราะอาการป่วย แต่ ชัย ไม่รู้หรอกว่า ผมรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว
“ติดต่อเรื่องอะไรค่ะ” พนักงานสาวถามผมอย่างยิ้มแย้ม
“เอ้อ ศิลปี มาที่นี่หรือเปล่าครับ” ผมถามกลับไป
“อ๋อ หนูตั้ม น่ะเหรอค่ะ” เธอเรียกอย่างเอ็นดู แล้วหัวเราะเบาๆ “อยู่ข้างในน่ะค่ะ น้องเดินเข้าไปแล้วเลี้ยวขวา คงจะอยู่แถวห้องเปียนโน นะค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมพูดขอบคุณเธอ แล้วเดินเข้าไปตามทางที่เธอชี้
เมื่อเดินเข้ามาด้านใน มีเสียงเปียนโนดังมาแผ่วๆ ดวงไฟเปิดอยู่สลัวๆ เพราะช่วงกลางวัน จะเป็นช่วงที่ไม่มีคนมาเรียนในสถาบัน ห้องเล็กๆที่เรียงกันอยู่ มีอักษรตัว P ตามด้วยหมายเลข มีห้องหนึ่งเปิดไฟอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ จากกระจกใสบางส่วนของประตู ผมมองเห็น ตั้ม ในชุดนักเรียน แต่สวมทับด้วยแจกเกตสีน้ำเงินสด กำลังเล่นเปียนโนอยู่ สักพักหนึ่ง ตั้ม ก็หยุดเล่น ขยับตัวนั่งให้สบายขึ้น ก้มหน้ามองพื้น ขาที่ยกลอยอยู่กับพื้นขยับส่ายไปมาเบาๆ ท่าทางตอนนี้ไม่ต่างจากที่ผมเคยเห็น ตั้ม ชอบทำเวลานั่งมองหรือคิดอะไรอยู่ เหมือนเมื่อสมัยที่เรียนมัธยมต้นด้วยกัน เพียงแต่หน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่เสมอ ดูเศร้าซึมลงไป ผมเดินไปที่ห้องนั้น แล้วเคาะประตูห้อง ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย เพราะแสงไฟที่สลัว คงทำให้มองเห็นไม่ชัด แล้ว ตั้ม ก็หน้าแดง สีหน้าดีใจลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง
“พี่ราญ พี่ราญจริงๆด้วย” ตั้ม พูดอย่างดีใจ
“ว่าไง สูงขึ้นเยอะเลยนะนี่” ผมเอามือจับไหล่ ตั้ม พลางมองสำรวจไปทั่ว จากเด็กชายตัวบางๆ สูงเพียงแค่ไหล่ของผมเมื่อก่อนนี้ กลับกลายเป็นเด็กหนุ่มที่ดูอ่อนโยนและบอบบาง ราวกับจะปลิวไปตามลมที่พัดแรง แต่ตัวกลับสูงขึ้นมาก ขนาดตัวผมเองที่สูงขึ้นมากแล้ว ตั้ม ยังสูงจนเท่าระดับคิ้วผม
“พี่ราญ มาได้ไงอะ” ตั้ม ถามขึ้น สายตาที่มองผม ยังคงสดใส เป็นประกายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่ท่าทางกระโดดโลดเต้นหายไป และน้ำเสียงที่เคยสดในกลับเหมือนคนที่อ่อนแรง ซึ่งคงเป็นเพราะยังไม่หายจากอาการป่วย
“วันนี้ พี่ราญ ว่างเลยลองเดินมาหา ไหนพี่ราญดูหน่อยสิว่าเป็นไงบ้าง” ผมพูดพลางเอามือแตะหน้าผาก ตั้ม รู้สึกว่าเหมือนจะมีไข้อยู่เล็กน้อย “เห็นว่าไม่ค่อยสบายนี่ แล้วทำไมไม่กลับบ้านพักผ่อนล่ะ” ผมถามยิ้มๆ
“ดีแล้วที่ไม่ได้กลับอะ ไม่อย่างนั้นอดเจอพี่ราญแน่เลย” ตั้มยิ้ม  “มานั่งข้างในดีกว่า” แล้ว ตั้ม ก็ชวนให้ผมเข้าไปนั่งในห้องเปียนโน ในห้องมีเก้าอี้เปียนโนตัวยาว กับเก้าอี้นั่งตัวเล็กอีกตัวหนึ่ง ผมนั่งลงบนเก้าอี้เปียนโนกับ ตั้ม
“ไหนเล่นเพลงอะไรอยู่” ผมมองดูโน้ตเพลง  ที่วางอยู่บนที่วางโน้ต “อะไรมั่งล่ะ  Pathetique แล้วนี่  Traumerei ทำไมมีแต่เพลงช้าๆล่ะ” ผมแกล้งถาม เพราะรูดีว่า ตั้ม ชอบเพลงแบบนี้
“ครูให้มาซ้อมที่เปียนโนก่อนที่จะไปเล่นที่ออร์แกนไฟฟ้าอะ ครูบอกว่าทำให้คุมแรงของนิ้วได้ แล้วจะเล่นเพลงได้ดีขึ้น ” ตั้มอธิบาย
“แล้วนี่ ตั้ม กินข้าวกลางวันรึยัง” ผมถามดู เพราะผมเองก็ยังไม่กินข้าวกลางวันเหมือนกัน
“ยังเลย ตอนนี้คนเยอะอะ ตั้ม ไม่อยากออกไปนั่งกับคนเยอะๆ พี่ราญ หิวรึเปล่าอะ ถ้าหิวไปกินข้าวตอนนี้เลยก็ได้” ตั้ม พูดแล้วมองผมอย่างเป็นห่วง น้องที่รักของผมยังคงห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองอยู่เช่นเคย
“ยังไม่ค่อยหิวหรอก เมื่อกี้เดินผ่านร้านอาหาร คนเยอะอย่างที่ ตั้ม บอกน่ะแหละ เดี๋ยวค่อยไปก็ดีเหมือนกัน” ผมเห็นด้วยกับ ตั้ม “ตอนนี้พี่ชายอยากฟัง ตั้ม เล่นเพลงเพราะๆให้ฟังจะได้มั๊ย”
“ได้เลย เอาเพลงไรดีอะ” ตั้มขยับตัวนั่งให้ถูกแบบแผนของการเล่นเปียนโน พลางหันมาถามผม
“เอาที่ ตั้ม ซ้อมอยู่นี่แหละ” ผมพูดแล้วก็ขยับโน้ตเพลงให้อยู่ตรงกลางแท่นวางโน้ต
ตั้ม ขยับตัวนั่งตรง นิ่งไปสักครู่เหมือนกำลังตั้งสมาธิ วางมือช้าๆลงบนแป้นคีย์บอร์ด แล้วก็เริ่มเล่นเพลงออกมาด้วยเสียงที่นุ่มนวล
“แล้วมันเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ” ชัย ถามขณะที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงผม
“แรกๆมีเลือดออกด้วย แต่ตอนนี้เหลือแค่อาการปวดท้องเวลาเดินมากๆ หรือเวลานั่งรถแล้วสะเทือน อีกซักพักก็คงหาย” ผมตอบไปทั้งๆที่ยังทำงานอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
“แล้วเอ็งคุยอะไรกับมันอีก” ชัย ถามต่อ
“นี่” ผมหยุดทำงาน แล้วหันไปหาชัย
“ทำไมไม่ไปถามเองวะ” ผมยิ้มกวนๆ
“มึงนี่กวนตีน” ชัย เขวี้ยงหมอนบนเตียงใส่ผมผมก็รับเอาไว้แล้วเขวี้ยงกลับ
“กูเจอมันซะที่ไหนล่ะเล่นหายตัวไปแบบนี้ กูก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันนะเว๊ย” ชัยเอาหมอนไปหนุนไว้แล้วนอนคว่ำหันหน้ามาคุยกับผม
“ว่าแต่มึงเหอะ เก่งหว่ะไปเจอตัวมันที่นั่นได้” ชัย ทำหน้าเหมือนทึ่งในการกระทำของผม

mind19mindPSU

งั้นมายด์อ่านต่อเลยนะคร๊าบบ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

สงสารปอจัง

pearl9845

ขอบคุณครับ