++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 32

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วเอ็งคุยอะไรกับมันอีก” ชัย ถามต่อ
“นี่” ผมหยุดทำงาน แล้วหันไปหาชัย
“ทำไมไม่ไปถามเองวะ” ผมยิ้มกวนๆ
“มึงนี่กวนตีน” ชัย เขวี้ยงหมอนบนเตียงใส่ผมผมก็รับเอาไว้แล้วเขวี้ยงกลับ
“กูเจอมันซะที่ไหนล่ะเล่นหายตัวไปแบบนี้ กูก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันนะเว๊ย” ชัยเอาหมอนไปหนุนไว้แล้วนอนคว่ำหันหน้ามาคุยกับผม
“ว่าแต่มึงเหอะ เก่งหว่ะไปเจอตัวมันที่นั่นได้” ชัย ทำหน้าเหมือนทึ่งในการกระทำของผม
“ก็ ตั้ม มันบอกมาในจดหมายก็เลยลองไปดู” ผมพูดพลางหันไปทำงานต่อ
“จดหมายอะไรวะ” ชัย ถามด้วยความสงสัย
“ตั้ม มันส่งจดหมายมาให้ทุกเดือน เล่าให้ฟังว่าทำอะไรบ้าง แล้วเราก็เขียนตอบไปทุกเดือน ” ผมตอบแล้วหันไปยิ้มอย่างผู้ชนะให้ ชัย
“เฮ้ย ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ชัย ตาโต พลางขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“ตั้งแต่เราสอบเทียบได้แล้วเตรียมตัวสอบเอ็นฯ” ผมตอบ “แต่ช่วงหลังๆนี่แปลกๆไปนิดหน่อย” ผมมองหน้า ชัย “มีอะไรที่นายไม่ได้เล่าให้เราฟังอีกมั๊ย นอกจากเรื่องนั้น” ผมหมายถึงเรื่องที่ ชัย ไปเจอ ตั้ม ในงานศพญาติ
“มึงบอกมาก่อน ว่าอะไรที่มึงว่าแปลกๆ” ชัย พูดสีหน้าเคร่งเครียด
“แปลว่ามี” ผมถาม แต่ ชัย ก็เอาแต่จ้องหน้าผม “หลังๆ ตั้ม ไม่เขียนถึงคนที่บ้านเลย” ผมพูดอย่างกังวล “เมื่อก่อนเขียนมาเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าไปไหน ทำอะไรกับพี่ๆ หรือพ่อกับแม่บ้าง ฉบับสุดท้ายที่เล่าถึงที่บ้าน บอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาลอาการหนัก” ผม จ้องมองชัย “นายคิดว่ายังไง”
“พ่อมันคงสบายดี เพราะถ้าเป็นอะไร ก็คงรู้กันแล้ว” ชัย พูดแล้วนิ่งคิด “เอาไว้กูค่อยๆสืบ แล้วจะมาบอกแล้วกัน”
“แล้วเรื่องอะไรที่นายไม่ได้เล่าให้เราฟัง” ผม เริ่มถามสิ่งที่ผมสงสัยบ้าง
“ก็ ไอ้ปอ น่ะสิวะ” แล้ว ชัย ก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันวาเลนไทน์ให้ผมฟัง “แม่งก่อเรื่องไม่หยุดเลยหว่ะ กูชักเริ่มเบื่อๆกับมันแล้ว” ชัย จบเรื่องด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ปอ น่ะ มันดีอยู่ตรงจริงใจนี่แหละ เป็นคนอื่นคงทำอยู่ ๒ อย่าง คือตัดใจ หรือไม่ก็รวบรัดไปแล้ว” ผมพูดหลังจากที่ไตร่ตรองอยู่สักครู่
“แต่มันใจร้อนหว่ะ ไม่คิดให้ดีก่อนพูด” ชัย พูดพลางขมวดคิ้ว
“นิสัยเหมือนกันเลย ๒ คนนี้ พูดอะไรอย่างที่ใจคิด เพียงแต่ ตั้ม มันพูดหลังจากที่คิดแล้วว่า จะเป็นประโยชน์กับคนฟังหรือเปล่า” ผมพูดพลางยิ้มให้ ชัย “เรื่องนี้ คนผูกต้องเป็นคนแก้ ปอ มันก่อเรื่อง มันก็ต้องจัดการเอง ขืนคนอื่นเข้าไปวุ่นวาย เดี๋ยวมันจะยุ่งกันใหญ่”
“กูก็ว่าอย่างนั้นหว่ะ” ชัย พูดพลางยิ้มให้กับเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า
เช้านี้ผมแวะกินโจ๊กแถวหน้าโรงเรียน ทำให้ถึงห้องเรียนสายกว่าที่เคยเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่มีคนมาถึงตามเคย ผมวางเป้แล้วก็ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ ผมหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย หมู่นี้ผมรู้สึกอ่อนเพลียมาก บางครั้งในชั่วโมงเรียน ผมก็ต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะฟังครูสอน แล้วผมก็เคลิ้มหลับไป
ผมรู้สึกตัวเมื่อมีมือหนึ่งมาจับมือผมบีบเบาๆ แล้วมีอีกมือหนึ่งมาแตะที่หน้าผากผม
ปอ เหรอ ... ความรู้สึกของสัมผัสที่มือทำให้ผมคิด
แล้วผมก็รู้สึกว่ามีริมฝีปากชื้นๆสัมผัสกับหน้าผาก พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารด
ใครน่ะ ไม่ใช่ ปอ เพราะ ปอ คงไม่ทำแบบนี้... ผมตกใจ ลืมตาขึ้นมองดู
ผมเห็นเป็นเงาลางๆ เนื่องจากความผิดปรกติของสายตา รวมเข้ากับอาการของคนที่กำลังจะหลับแต่ถูกปลุก เงาร่างของคนรูปร่างสูงโปร่ง สวมแว่นอยู่บนใบหน้า นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆผม ผมหยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม
“นึก” ผมอุทานเบาๆ
นึก มองหน้าผมนิ่งอยู่สักพัก แล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ผมนั่งอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง
นายทำแบบนี้ทำไม นายพูดว่าไม่ได้ชอบเรา แล้วนายทำแบบนี้ทำไม ...
๖๒ เตรียมงาน
“ตั้ม เอ็งอย่าเพิ่งนอน มาคุยกันก่อน” ดม เรียกผมที่กำลังจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ
ตอนนี้เป็นช่วงปลายเทอมแล้ว อีกเพียงไม่กี่วันก็จะมีการสอบปลายภาค ถึงผมจะหายจากอาการป่วยแล้วก็ตาม แต่ด้วยความเคยชิน พอกินข้าวกลางวันเสร็จ ผมจะต้องหาเวลางีบให้ได้สัก ๑๐-๑๕ นาที
“อารายอะ” ผมเงยหน้าขึ้นมอง ดม ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะข้างๆ มีพวก เชียร นึง โอ นึก วัฒน์ หมู และโย่ง พากันยืนบ้าง นั่งบ้าง อยู่ที่โต๊ะรอบๆ
“มึงทำอย่างนี้ได้ไงวะ” ดม ถามเครียดๆ
“อารายอะ เราทำไร” ผมถามกลับ
“เชียร มันบอกว่า เทอมหน้านายจะไปเล่นดนตรีให้พวกห้อง ๒ ตอนงานสัปดาห์วิชาการเหรอวะ” นึง ถาม
เทอมหน้าทางโรงเรียนจะจัดให้มีงานสัปดาห์วิชาการ เป็นงานที่ทางโรงเรียนจะจัดขึ้นทุก ๒ ปี ความจริง ครูจันทร์ ก็อยากให้ผมเล่นละครให้ท่าน แต่ผมปฏิเสธไป เพราะไม่ค่อยมั่นใจในอาการป่วยของตัวเองนัก แล้วเมื่อวานนี้เอง โชค พี่ชายของ เชียร ซึ่งเรียนอยู่ห้อง ๒ ก็มาชวนผมให้ร่วมวงดนตรีของเขา ที่จะร่วมแสดงในงานครั้งนี้ด้วย
“อื้อ ทำไมเหรอ” ผมตอบรับ
“เอ็งทำแบบนี้ได้ไงวะ” ดม ยังคงถามแบบเคืองๆ
“อะไรอะ แค่เราไปเล่นดนตรี มันมีอะไรเหรอ ถึงได้ทำท่าเหมือนโกรธเรากันแบบนี้” ผมเริ่ม งง
“ก็งานนั้น พวกเราจะจัดบอร์ดให้เป็นห้องร้อยกรอง แล้วนายจะไม่อยู่ช่วยพวกเราเหรอไง” โย่ง พูดขึ้น
“อ้าว แล้วทำไมไม่เห็นมีใครบอกเราเลย” ผมขมวดคิ้ว รู้สึกหายง่วงทันที
“พวกเราคุยกันตอนที่ ศิลปี มาๆหยุดๆน่ะ ก็คิดว่ากำลังจะบอกอยู่เหมือนกัน” วัฒน์ ค่อยๆอธิบายให้ผมฟัง “พวกเรากะว่าจะให้ ศิลปี ช่วยดูแลบอร์ดบางบอร์ดในงาน”
“แบบนั้นก็ต้องอยู่ที่บอร์ดตลอดสิ ตั้ง ๓ วันไม่ใช่เหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ก็หลายๆคนสลับกันเฝ้าบอร์ดน่ะ” หมูอธิบาย “แต่คนที่เฝ้าต้องอธิบายข้อมูลในบอร์ดได้เวลาที่มีคนถาม”
“ก็มีกันหลายคนแล้วนี้ ขาดเราไปคนคงไม่เป็นไรมังอะ” ผมพูดไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากนัก “เอาเป็นให้เราช่วยทำอย่างอื่นแล้วกัน”
“ใจคอนายอยากจะไปทำงานร่วมกับคนอื่น มากกว่าเพื่อนหรือไง” นึก พูดโกรธๆ
“อ้าว ทำไมว่าเราอย่างนั้นอะ คนอื่นที่ไหนกัน พวกนั้น ก็เพื่อนเราเหมือนพวกนายน่ะแหละ แล้ว โชค ก็พี่ เชียร นะ” ผมพูดอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ที่ นึก พูดแบบนั้น
“งั้นเดี๋ยวพวกกูไปคุยกันก่อนว่าจะเอายังไง แล้วค่อยมาบอกเอ็งอีกทีก็แล้วกัน” ดม สรุป แล้วหลายคนก็พากันเดินออกไป
“ศิลปี อย่าคิดอะไรเลยนะ พวกนั้นแค่อยากให้มาทำกิจกรรมด้วยกันเท่านั้นแหละ” วัฒน์ เข้ามาพูดพูดยิ้มๆ
“นั่นดิ แล้ว นึก มันก็หวงนาย ไม่อยากให้ไปยุ่งกับคนอื่นน่ะ” หมู พูดเสริม แล้วทั้ง ๒ คนก็เดินออกไปคุยกับคนอื่นๆ
เฮ้อ!  ทำไมต้องมาทำอะไร หรือมาพูดอะไรให้คิดด้วย คนพยายามจะลืมอยู่แท้ๆ ...
แต่หลังจากวันนั้น ก็ไม่มีใครมาบอกอะไรเกี่ยวกับงานให้ผมรู้เลย จนกระทั่งปิดภาคเรียน
๖๓ อีกครั้งกับคอนเสริท
ด้วยความจำเป็นที่ผมอธิบายให้ฟัง ทางบ้านจึงยอมให้เงินส่วนหนึ่งมาเป็นค่าใช้จ่าย สำหรับการเรียนพิเศษในช่วงปิดเทอม ส่วนใหญ่เป็นการทบทวนเนื้อหาวิชาต่างๆ ที่เรียนมาแล้วในช่วง ม.๔-ม.๕ แต่ดูเหมือนพวก เชียร นึง  ดม โอ และนึก จะให้ความสนใจกับสาวๆวัยเดียวกัน ในห้องเรียนพิเศษ มากกว่าเนื้อหาวิชา มักจะชวนผมไปเดินเล่นกับกลุ่มสาวๆ หลังเรียนพิเศษเป็นประจำ มิน่าถึงได้ให้ผมบอกกับทางบ้านว่าเรียนพิเศษถึงช่วงเย็น แทนที่จะบอกว่าเรียนเพียงครึ่งวันตามความเป็นจริง
เสาร์นี้ก็เช่นกัน พวกนั้นชวนผมไปกินข้าวกลางวันกับพวกสาวๆ ที่ร้านอาหารร้านใหญ่แห่งหนึ่ง ในศูนย์การค้าติดกับสนามกีฬาแห่งชาติ ที่ผมยอมมาด้วยเพราะได้ยินว่า สาวๆกลุ่มนี้ปลื้ม ตั้ม มันนักหนา ทั้งๆที่ได้เจอเพียงแค่ครั้งเดียว
“นี่ วันนี้สงสัยมีคอนเสริทของที่นั่นอีกมั๊ง เมื่อกี้เห็นมีเวทีกับป้ายสถาบัน” สาวผมหยิกหยองพูดขึ้นมา
“แล้วนี่ ตั้ม เค้าจะเล่นดนตรีด้วยเหมือนคราวที่แล้วรึเปล่า” สาวคนเดิมหันมาถามพวกผู้ชาย ทำเอา ผมหูผึ่งเมื่อได้ยินชื่อนั้น
“เล่นมั๊ง เห็นมันเคยพูดถึงอยู่เหมือนกัน” โอ บอกออกไป “ทำไม จะไปดูมันเหรอ”
“อื้อ ไปสิ ว่าแล้วก็ไม่ได้เจอ ตั้ม นานเลยนะ คิดถึงเชียว” สาวผมสั้นบอก
“คิดถึงมันทำไม” ดม พูดอย่างหมั่นไส้
“อ้าว ก็ ตั้ม เค้าน่ารักออก คุยสนุกดี เน๊อะ พวกเรา” สาวแว่นพูดยิ้มๆ
“ช่าย ไม่ต้องคอยระแวงเหมือนพวกหนุ่มๆหลายๆคนด้วย” อีกสาวหนึ่งพูดพลางหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ
“โธ่ ไปปลี้มอะไรกับมันนักน่ะ มันไม่ใช่ผู้ชายแท้ซะหน่อย” นึง พูดอย่างอดไม่ได้
“รู้น่าว่า ตั้ม มันเป็นกะเทย” สาวผมหยิกหยอง พูดกลัวหัวเราะ
“กะเทยแล้วเป็นไง ตั้ม มันนิสียดีกว่าพวกปรกติหลายๆคนด้วยซ้ำ” ผม อดไม่ไหวพูดออกไปอย่างเคืองๆ ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบไปครู่หนึ่ง
“เอ้อ ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรหรอก พวกเราก็บอกอยู่เมื่อกี้ไงว่า ตั้ม เค้าน่ารักออก” สาวผมหยิกหยอง ค่อยๆพูด
“ปอ นี่สงสัยรักเพื่อนคนนี้น่าดูเลยนะ” สาวผมสั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความชื่นชม “ถ้าเรามีเพื่อนแบบนี้เราก็รักน่าดูเหมือนกัน เน๊อะพวกเรา” พวกสาวๆต่างพยักหน้าเห็นด้วย ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น
แล้วพวก นึง ก็ชวนสาวๆคุยเรื่องอื่นกันไปเรื่อยๆ ตอนนี้เองผมสังเกตว่า นึก เริ่มคุยบ้างแล้ว หลังจากที่เงียบไปตอนที่พูดถึง ตั้ม
หลังจากกินข้าวกลางวันกันเสร็จ พวกเราก็เดินเล่นกันอยู่ในห้างสักครู่ แล้วเดินลงไปยังเวทีบริเวณชั้น ๑ ของศูนย์การค้า ซึ่งกำลังมีการแสดงกนตรีอยู่พอดี นักดนตรีและนักร้องทั้ง ๗ คน อยู่ในชุด กางเกงยีนส์ สามส่วน เสื้อยืดสีสดพร้อมเสื้อแจกเกตยีนส์ ทุกคนใส่หมวกสีเดียวกับเสื้อยืดที่สวมไว้ข้างใน กำลังบรรเลงและร้องเพลงไทยสากลที่มีจังหวะเร้าใจอยู่บนเวที สาวๆพากันนำทั้งกลุ่มไปยืนอยู่ใกล้มุมขวาของเวที ผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง สาวๆก็พากันตะโกนพร้อมกับตบมือลั่น
“ตั้ม ตั้ม” สาวๆ เรียก พร้อมกับโบกมือทักทาย
ผมมองขึ้นไปบนเวที เห็นหนึ่งในสองคนที่เล่นคีย์บอร์ด หันมาทางพวกเราแล้วโบกมือให้ ผมเพ่งมองร่างบางๆในชุดกางเกงยีนส์สามส่วน เสื้อยีดสีส้มสด สวมทับด้วยแจคเกตยีนส์ ใส่หมวกแก๊ปสีเดียวกับเสื้อยืด หันปีกหมวกไปข้างหลัง ผมจ้องอยู่นานด้วยความคิดถึง แทบจะวิ่งขึ้นไปกอดมันบนเวที
“นั่นแน่ แฟนๆ พี่ตั้ม มาอีกแล้ว” นักร้องนำพูดออกไมค์
“น่าอิจฉาจริงน๊า มีคนมาเชียร์ทั้งสาวๆหนุ่มๆ” คนดูบางส่วนพากันหัวเราะ
“อย่างนี้ผมต้องปล่อยทีเด็ดมั่งแล้ว เผื่อมีสาวๆมาเชียร์ผมมั่ง ส่วนหนุ่มๆ ไว้ไปคอยเชียร์ พี่ตั้ม เค้าแล้วกันนะครับ”
แล้วเสียงดนตรีก็ดังขึ้นเป็นเพลงสากลแนว ปอป-แจส ในจังหวะเร็วเร้าใจ นักร้องทั้งร้องทั้งเต้นเต็มที่ มือกีตาร์ ๓ คนก็ใช่ย่อย วาดลวดลายกันใหญ่ ทำเอาคนดูชอบอกชอบใจ ปรบมือกันเสียงดังเมื่อเพลงจบลง
“โอย ผมเหนื่อยและ ฟังเพลงเร็วๆมากันเยอะแล้ว มาฟังเพลงช้าๆกันบ้างดีกว่า”นักร้องนำหยุดพูดไปสักครู่หนึ่ง “เดี๋ยวผมขอพักหน่อยแล้วให้ พี่ตั้ม มาร้องเพลงให้พวกเราฟังกันบ้างดีมั๊ยครับ” เด็กหนุ่มหันไมค์มาทางคนดู
“ดีๆ” สาวๆพากันตะโกน แล้วปรบมือ
บนเวทีมีการจัดสถานที่กันเล็กน้อย มีการยกเก้าอี้ทรงสูงออกมา ๒ ตัว พร้อมกับที่วางเท้าสำหรับคนเล่นกีตาร์ และไมค์ ๒ ชุด ระหว่างนั้นเหมือน ตั้ม จะคุยอะไรบางอย่างอยู่กับเด็กหนุ่มผิวคล้ำ หน้าตาคมคาย ตัวสูงรูปร่างเหมือนนักกีฬา
“มาฟัง พี่ตั้ม กับน้องบุ๋ม คู่รัก เอ๊ย คู่หูหวานแหว๋ว ร้องเพลงกันดีกว่าครับ”
มีเสียงหัวเราะเบาๆลอยมาจากกลุ่มคนดู นักดนตรีและนักร้องทุกคนหลบกันไปด้านหลังเวที เหลือเพียง ตั้ม และเด็กหนุ่มรูปร่างสูงคนนั้น คงเป็นคนที่ชื่อ บุ๋ม นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับกีตาร์ในมือของทั้งสองคน แล้วก็เริ่มเกากีตาร์และร้องเพลงออกมา
ระหว่างที่ ตั้ม ร้องเพลง ผมสังเกตว่า สายตาของ ตั้ม เหมือนเหม่อมองไปยังที่ที่ไกลแสนไกล
ฉันไม่เคยคิดถาม ว่ารักฉันอยู่บ้างไหม
รู้คำตอบในใจ แน่แท้เธอไม่แลเหลียว
ก็รู้ใจอยู่ว่ารัก รักเธอข้างเดียว
อย่าเลย อย่าถาม
เมื่อร้องถึงเนื้อเพลงท่อนนี้ ตั้ม หลับตาลงเหมือนกับจะร้องมันออกมาจากหัวใจ ผมฟังแล้วคิดว่า ทำไมเนื้อเพลงท่อนนี้ถึงได้ตรงใจผมในตอนนี้นัก

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

เร็วหน่อย...ไอ้ปอ

pearl9845

ขอบคุณครับ