++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 33

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ฉันไม่เคยคิดถาม ว่ารักฉันอยู่บ้างไหม
รู้คำตอบในใจ แน่แท้เธอไม่แลเหลียว
ก็รู้ใจอยู่ว่ารัก รักเธอข้างเดียว
อย่าเลย อย่าถาม
เมื่อร้องถึงเนื้อเพลงท่อนนี้ ตั้ม หลับตาลงเหมือนกับจะร้องมันออกมาจากหัวใจ ผมฟังแล้วคิดว่า ทำไมเนื้อเพลงท่อนนี้ถึงได้ตรงใจผมในตอนนี้นัก
คิดก็ยังไม่เคย ไม่เคยคิดเลย
ถามออกไปก็เชย อย่างเคยรู้กัน
แต่ยังมีคำถามใจ เก็บไว้คำหนึ่ง
เคยคิดเคยรังเกียจฉัน ... หรือเปล่า
เนื้อร้องท่อนสุดท้ายของเพลง ตั้ม หันหน้ามาทางกลุ่มพวกเรา ส่งสายตาไปยังใครบางคน ผมเองก็มองเห็นคนคนนั้นมอง ตั้ม อย่างไม่วางตาเหมือนกัน
ตั้ม คงจะรอคอยคำตอบ ที่ไม่แน่ว่าจะได้รู้หรือไม่ แต่สำหรับผม ผมได้รับคำตอบนี้ตั้งแต่วาเลนไทน์ที่ผ่านมา มิหนำซ้ำผมยังรู้คำตอบผ่านทางสายตา เวลาที่ผมเข้าไปนั่งฟัง ตั้ม ติวให้เพื่อนๆ ว่า ตั้ม เป็นห่วงผมเสมอ เพราะผมเป็นเพื่อนคนหนึ่ง และไม่มีวันเลยที่ ตั้ม จะรังเกียจคนที่เป็นเพื่อน ต่อให้เพื่อนคนนั้นทำให้ ตั้ม ‘เจ็บ’ สักแค่ไหนก็ตาม ผมก้มหน้าอยู่กับความคิด โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า ตั้ม ส่งสายตาเลยมายังผมด้วย เมื่อใกล้จบเพลง
“พี่เปลี่ยนเพลงเป็นเพลงนั้นทำไมน่ะ” บุ๋ม ถามขึ้นหลังจากจบการแสดง แล้วพวกเราพากันไปกินไอติมกันที่ร้านชื่อดังร้านหนึ่ง
“ขอโทษนะ พี่อยากสื่ออะไรถึงคนบางคนน่ะ” ผมตอบพลางก้มหน้าตักไอติมเข้าปาก
แน่นอน ผมใช้เพลงเป็นสื่อบอกความรู้สึกของผมไปยัง นึก แต่อีกคนจะรู้ไหมว่าผมใช้บางประโยคของเพลงนี้ สื่อถึงเขาด้วยเหมือนกัน
ปอ นายจะเข้าใจเรารึเปล่า ถึงนายจะไม่คิดว่าเราเป็นเพื่อน แต่เราไม่อยากให้นายเกลียดเรา เรายังคิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีของเราเสมอ ...
๖๔ สัปดาห์วิชาการ
แล้วงานสัปดาห์วิชาการก็ใกล้จะมาถึง เพื่อนๆต่างพากันวุ่นวายกับการเตรียมงาน ทุกคนมีหน้าทีที่จะต้องทำ ยกเว้นผม  ห้องที่ว่างเปล่าเนื่องจากโต๊ะและเก้าอี้ถูกนำไปเก็บรวบกันไว้ในห้องริมสุดของชั้น เพื่อนๆหลายคนพากันไปยกบอร์ดมาจัดวาง พอผมจะเข้าไปช่วย ก็ถูกหาว่าเกะกะ หลังจากนั้น กระดาษโปสเตอร์หลากสี ที่เขียนข้อความต่างๆ รวมทั้งรูปภาพต่างๆก็ถูกนำมาวางกองไว้เตรียมจะจัดลงบอร์ด ผมได้แต่ยืนคว้างอยู่กลางห้อง เพราะเหมือนว่ามีการแบ่งงานกันอย่างเรียบร้อยแล้ว ว่าใครจะทำอะไร
“ศิลปี มาช่วยเราทางนี้หน่อย” วัฒน์ เรียกผม
“ไม่ต้องดีกว่า นายไปซ้อมดนตรีของนายเหอะ” ดม พูดห้ามขณะที่ผมกำลังเดินไปหา
“ศิลปี มาช่วยเราน่ะดีแล้ว เร็วๆ งานจะได้เสร็จไวๆ” วัฒน์ เรียกผมอีก
ผมเดินเข้าไปหา แล้ว วัฒน์ ก็ให้ผมช่วยจับกระดาษโปสเตอร์บ้าง ส่งอุปกรณ์ต่างๆให้บ้าง วันนั้นทั้งวัน มีเพียง วัฒน์ หมูและโย่ง ที่คุยกับผม ส่วนคนอื่นๆ ไม่ค่อยสนใจผมนัก ผมคิดว่าคงเป็นเพราะต่างกำลังยุ่งอยู่กับงานที่ทำอยู่
วันที่สองของการเตรียมงาน สภาพการณ์ยังเป็นเหมือนเดิม จนผมเริ่มเอะใจ
“นี่โกรธเรากันขนาดนี้เลยเหรอ” ผมกระซิบถาม วัฒน์
“ไม่หรอก” วัฒน์ อมยิ้ม
“พวกนั้นเค้างอนน่ะ” วัฒน์ หันหน้าไปพยักเพยิดกับ หมู ซึ่งกำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน
“งอนไรอะ” ผมยังคงไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวทำงานเสร็จก่อนแล้วกันนะ แล้วจะเล่าให้ฟัง” วัฒน์ หันมายิ้มให้ผม แล้วพวกเราก็ทำงานกันต่อ จนเสร็จในช่วงเวลาเที่ยงพอดี
“ก็หมู่นี้ ศิลปี ทำตัวแปลกๆมาตั้งแต่อตอนต้นปีแล้วนะ” วัฒน์ เริ่มพูดขึ้นหลังจากที่เรากินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว
“วันๆหายตัวไปไหนไม่รู้ เทอมก่อนก็ด้วย”
“เรา ...” ผมอ้ำอึ้ง จะให้บอกได้ยังไงว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
“ถ้าเรื่อง นึก นายไม่ต้องห่วงอะไรหรอก พวกเราเข้าใจ” หมู พูดขึ้นมาบ้าง
“ขอบใจนะ” ผมพูดด้วยความดีใจที่เพื่อนเข้าใจผม “แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น เรา...” ผมไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
“ลำบากใจก็ยังไม่ต้องเล่าก็ได้” วัฒน์ บอก
“เรื่องเก่าๆเอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้ พวกนั้นน่ะกำลังงอน”
“เรื่องอะไรอะ” ผมถามพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เรื่องที่นายไปเล่นดนตรีให้พวกห้อง ๒ นั่นแหละ” หมู ขยายความ “ก็พวกเราตั้งใจจะให้นายกับ นึก ดูแลบอร์ดเดียวกันวันนึง แล้วอีกวันให้นายกับ ปอ ดูแลบอร์ดด้วยกัน”
“อะไรนะ” ผมตกใจ “ทำไมทำอย่างนั้นอะ”
“ก็ตั้งแต่เทอมที่แล้ว เราไม่ค่อยเห็น ศิลปี คุยกับสองคนนี้เหมือนก่อนเลย กับ นึก น่ะ พอรู้หล่ะว่าเป็นเพราะอะไร แต่กับ ปอ นี่สิ พวกเรายังสงสัยอยู่” วัฒน์ พูดยาว “ปอ นี่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.๑ ไม่ใช่เหรอ”
“หรือ ปอ ทำอะไรให้นายโกรธอีกเหรอไง” หมูตั้งข้อสงสัย
“เปล่า” ผมตอบอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก “เราไม่เคยโกรธ ปอ เลยนะ แต่ ปอ คงไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่”
“ใครบอก” หมู หยุดพูดเหมือนกับว่าคิดอะไรได้  “แต่เราว่าอาจจะใช่นะ ปออาจจะไม่ชอบนายจริงๆก็ได้” พูดจบหมูก็หัวเราะไม่หยุด
“ไม่เอา หมู เรื่องแบบนี้ให้เค้าคุยกันเอง พวกเรามันคนนอก” วัฒน์ หันไปพูดเสียงดุๆ ผมฟังแล้วก็รู้สึกสงสัย ในคำพูดแปลกๆของทั้งสองคน
“เราว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก คนเราถ้าไม่รู้สึกดีๆต่อกัน คงไม่ดูแลกันขนาดนี้” วัฒน์ หันกลับมาพูดกับผม “อย่างตอน ม.๔ ที่เค้าเผลอชก ศิลปี นั่นน่ะ ปอ เค้าเป็นห่วงมากเลยรู้มั๊ย”
“อื้อ เรารู้ แต่เรามาคิดดู ถ้าเราเผลอไปชกใครเข้าจนเค้าสลบ เราก็คงเป็นห่วงแบบนั้นเหมือนกัน”
“เฮ้อ...” วัฒน์ ถอนหายใจ “โตขึ้นแต่ตัวจริงๆเลย” วัฒน์ พูดเบาๆเหมือนบ่น  แล้วหันมายิ้มให้ผม อย่างผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก
“เอาเป็นว่าพวกเราอยากให้พวกนาย ๓ คนกลับมาคุยเล่นกันเหมือนเดิม” หมู พูด “แต่พอนายไปรับปากเรื่องเล่นดนตรี มันก็เลยผิดแผนไง พวกนั้นก็เลยงอน”
“โหย ใครคิดแผนนี้เนี่ย” ผมอุทาน “คิดได้เก่งมากนะ”
“ทำไมเหรอ” วัฒน์ กับ หมู ถามขึ้นพร้อมกัน
“เริ่มคิดกันตอนเราไม่สบาย กว่าจะได้ทำเข้ามาเทอม ๒ แล้ว นี่ถ้าเราป่วยตายไปก่อนจะเป็นยังไงเนี่ย” ผมขมวดคิ้ว “คนคิดนี่ไม่ได้เรื่องเลย”
“ฮ่าๆ” หมู หัวเราะใหญ่ ตรงข้ามกับ วัฒน์ ที่หน้าจ๋อยลงไป
“หง่ะ อย่าบอกนะว่า วัฒน์ เป็นคนคิด” ผม พูดพลางยื่นหน้าไปใกล้ๆหน้า วัฒน์
“อื้อ เราคิดเอง” วัฒน์ หน้าแดง
“มิน่า ดูสุภาพบุรุษจัง” พูดจบผมก็หัวเราะซะตัวงอ “เรื่องง่ายๆ คิดซะซับซ้อนเชียว”
“อ้าว แล้วทำไงถึงจะง่ายล่ะ” หมู ถาม
“โธ่ ง่ายจะตายเรื่องแค่เนี๊ย ก็แค่....” ผมชะงักคำพูด เพราะนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ “ไม่เอา ไม่บอกดีก่า ให้ไปคิดกันเองเป็นการบ้าน”
แล้วงานสัปดาห์วิชาการก็มาถึง  ช่วง ๓ วันระหว่างจัดงาน ก็จะมีการแสดงต่างๆ สลับกันระหว่างเวทีให้ห้องประชุม และเวทีกลางแจ้ง วงดนตรีของพวกผม แสดงในวันที่ ๒ ของงานในช่วงเวลาก่อนเที่ยง บนเวทีในห้องประชุม และในช่วงบ่ายของทุกวัน จะมีการแสดงละครเวทีเรื่อง จุฬาตรีคูณ ของครูจันทร์
การแสดงดนตรีผ่านไปด้วยดี พวก วัฒน์ พากันมายืนเชียร์อยู่ข้างหน้าเวที พี่ราญ ฝากดอกกุหลาบขาวช่อเล็กน่ารักมากับ ชัย เพราะติดเรียนพิเศษ ไม่สามารถมาดูผมแสดงดนตรีได้ แต่เพียงแค่นี้ ก็ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นเยอะแล้ว
หลังจากที่กินข้าวกลางวันกับ ชัย ผมก็ขอตัวไปดูละครที่ห้องประชุม ซึ่งผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องดูให้ได้ ถึงแม้จะได้ดูจากตอนซ้อมมาแล้วหลายครั้งก็ตาม แต่มันก็คงจะเทียบไม่ได้เลยกับวันที่ต้องแสดงจริง ขณะที่ผมกำลังเดินไปที่โต๊ะขายบัตร ตุ่ม ก็เข้ามาเรียกผมไว้
“ตั้ม อยู่นี่เองเหรอ หาตั้งนาน” ตุ่ม เรียกผมไว้
“มีไรเหรอ” ผมถามพลางมองหน้าที่มีเม็ดเหงื่อกระจายอยู่บนหน้าผากของ ตุ่ม
“ครูจันทร์ อยากพบด่วนเลย ไปเร็ว ที่หลังเวที” ตุ่มบอกด้วยความรวดเร็ว
“เราซื้อตั๋วแป๊บนึง เดี๋ยวที่ดีๆหมด” ผมทำท่าจะเดินไปซื้อตั๋วละคร
“ไม่ต้องซื้อ ไปหาครูกันก่อน” ตุ่ม พูดแล้วดันหลังผมให้รีบไป
ผมก็เลยต้องรีบวิ่งไปที่ด้านหลังห้องประชุม ที่มีประตูทางเข้าไปหลังเวที
“ศิลปี มาช่วยครูหน่อย” ครูจันทร์ พูดอย่างดีใจที่ได้เห็นผม
“ค๊าบ มีอะไรเหรอคับครู” ผมถามอย่างสงสัย
“พอดีนักร้องชายเค้าทำท่าจะไม่สบาย ก็เลยอยากให้ศิลปีช่วยเค้าหน่อย” ครูจันทร์ มองผมอย่างมีความหวัง
ละครคราวนี้ ครูจันทร์ต้องใช้เสียงร้องจากนักร้อง ช่วยในการแสดง เพราะตัวแสดงนำหลายตัว ไม่สามารถร้องเพลงในระดับเสียงที่ถูกต้องได้ นักร้องชาย เป็นนักเรียนในวงดุริยางค์ของโรงเรียน ส่วนนักร้องหญิง เป็นญาติกับครูจันทร์
“ง่า จะได้เหรอค๊าบ ผมไม่ค่อยได้ซ้อมกับวงเลย” ผมลังเล
“ครูว่าทำได้อยู่แล้วหล่ะ ตอนซ้อม เธอก็มาช่วยร้องให้ครูบ่อยๆนี่นา” ครูจันทร์ ยิ้มนิดหนึ่ง “ถ้าเป็นเธอ ครูก็วางใจมากกว่าคนอื่น” ครูจันทร์ พูดเสียงอ่อนโยน
“ได้ครับ” ผมตอบรับ
แล้วบ่ายวันนั้น ผมก็เข้าไปนั่งร่วมกับนักร้องทั้ง ๒ ทางด้านข้างของหน้าเวที รับหน้าที่ร้องเพลงต่อจากนักร้องหลัก ที่ร้องไปได้เพียงเพลงเดียวก็มีอาการเจ็บคอ และรับหน้าที่ต่อไปในวันที่ ๓ ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการจัดงานสัปดาห์วิชาการ
๖๕ คุ๊กกี้ถุงใหญ่
“ศิลปี ขอบใจมากที่ช่วยงานครู นี่ครูให้นะ”
ครูจันทร์ ยื่นถุงคุ๊กกี้ถุงใหญ่ให้ผม หลังจากหมดชั่วโมงที่ครูสอน ผมไหว้ขอบคุณก่อนที่จะรับมา กะดูด้วยน้ำหนักของมัน คงจะประมาณ ๒ กิโลกรัมได้ ผมอมยิ้มเพราะคิดถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
“ยิ้มใหญ่เลยนะ ได้ขนมมาถุงเบ้อเริ่ม” ญัฐ แซว
“กินด้วย” นัส ที่นั่งข้างหลัง ยื่นหน้ามาพูด
“เดี๋ยวไว้พักก่อนสิ กินข้าวเสร็จแล้วค่อยมาแบ่งกัน ตอนนี้ใครอย่ามายุ่งของเรานะ เราโกรธจริงๆด้วย” ผม พูดยิ้มๆ
“ทำไมยุ่งไม่ได้วะ จะเก็บไว้แบ่งใครเหรอไง” โอ ตะโกนถามมาจากด้านหน้า
ผม ไม่ตอบหันไปแลบลิ้นใส่ โอ แล้วเก็บถุงคุ๊กกี้ไว้ในเก๊ะ
“เดี๋ยวกลางวันเรามาทานด้วยกันนะ แล้วใครอย่าแอบมาหยิบกินก่อนล่ะ” ผมสำทับ
“ศิลปี ทำไมต้องถือลงมาด้วยล่ะ” วัฒน์ ถามพลางมองถุงคุ๊กกี้ข้างตัวผม
“เดี๋ยวหาย” ผมตอบสั้นๆพลางตักข้าวราดแกงกะหรี่ของโปรดเข้าปาก
“จะหายได้ไง แค่คุ๊กกี้จะมีใครเอา” หมู หันมาถาม
“ไม่แน่อะ ของเราเคยหายนี่นา เราก็กลัวสิ” ผมตอบหลังจากที่เคี้ยวข้าวหมดคำ แล้วก็ตักคำใหม่เข้าปาก
“อ้าว เหรอ ทำไมไม่เคยได้ยิน ศิลปี พูดถึงเลย อะไรหายเหรอ” วัฒน์ หันหน้ามาถามผมด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่เรียนมายังไม่มีของคนในห้องถูกขโมยเลยสักครั้ง
“ก็แค่ดอกไม้ดอกเดียวน่ะ ช่างมันเหอะ ไร้สาระ” ผมตอบพลางกินข้าวต่ออย่างไม่สนใจอะไรนัก
โอ ได้ยินก็หันหน้าไปมองหน้า นึก พลางอมยิ้ม ... นี่ไงไอ้หัวโขมย หนอย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ...
พอกินข้าวเสร็จ ผมก็ไปขอถุงพลาสติกกับหนังยาง มาจากร้านค้าที่ผมคุ้นเคย แล้วผมก็แบ่งคุ๊กกี้ประมาณ ๑ ใน ๔ ใส่ถุงที่ผมขอมา แล้วรัดหนังยางให้เรียบร้อย  แล้วผมก็เดินกลับไปที่ห้อง
“ไหน ไอ้ตั้ม เอาขนมมากินหน่อยเร็ว”โอ เรียก
“อะไร จะกินกันแล้วเหรอ ไม่กินตอนพักย่อยล่ะ” ผมทำท่าจะไม่ยอม
“เอามาซะดีๆ อย่ากินคนเดียว เดี๋ยวปวดท้องนะ” โย่งพูดแล้วหัวเราะ

mind19mindPSU

อ่านต่อนะคับ

chabar0607

ขอบคุณมากมาก

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

เมื่อไหร่ตั้มจะรักปอนะ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

จะทำอะไรน้า

mcga

ขอบคุณมากครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ