++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 34

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไหน ไอ้ตั้ม เอาขนมมากินหน่อยเร็ว”โอ เรียก
“อะไร จะกินกันแล้วเหรอ ไม่กินตอนพักย่อยล่ะ” ผมทำท่าจะไม่ยอม
“เอามาซะดีๆ อย่ากินคนเดียว เดี๋ยวปวดท้องนะ” โย่งพูดแล้วหัวเราะ
ผมก็ยื่นถุงคุ๊กกี้ถุงใหญ่ให้เพื่อนๆไป โอ รับไปแกะหนังยางที่รัดปากถุงออก แล้วต่างคนก็ต่างหยิบคุ๊กกี้ออกมากินกันคนละชิ้นสองชิ้น โอถือถุงคุ๊กกี้เดินวนไปรอบห้อง แล้วทุกคนที่อยู่ในห้อง ก็ได้กินกันอย่างทั่วถึง
“อ๊ะ ที่เหลือเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวพักย่อยค่อยกินต่อ” โอ ยื่นถุงคุ๊กกี้ ที่เหลืออยู่อีกเกือบครึ่งถุงให้ผม “แล้วถุงนั้นเก็บไว้ให้ใครวะ”
ผมยิ้มไม่ตอบ รับถุงคุ๊กกี้มาจาก โอ แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะของผม
“กูว่าของมึงแน่เลย เตรียมรับของฝากก่อนกลับบ้านด้วยนะเว๊ย” โอ หันไปพูดกับ นึก ซึ่งพอได้ฟังแล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางมองตามหลังตั้มที่เดินกลับไปที่โต๊ะ
กว่าคนที่ผมรอจะกลับมาที่ห้อง เสียงออดบอกเวลาเรียนในคาบบ่ายก็ดังขึ้นพอดี
... เดี๋ยวพักย่อยค่อยเอาไปให้แล้วกัน ... ผมคิดแล้วยิ้มให้ถุงคุ๊กกี้ถุงเล็กในมืออย่างอารมณ์ดี พลางคิดถึงเรื่องราวบางอย่างเมื่อตอนที่เรียนอยู่ชั้น ม.๔
หารสองนะเว๊ย แบ่งกูครึ่งนึง... ผมนึกถึงใบหน้าของเขาในตอนนั้น แล้วต้องยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นใจ
๖๖ บอกรัก
เมื่อถึงเวลาพักย่อย ตั้ม ก็หยิบถุงคุ๊กกี้ใบเล็กออกมาจากเก๊ะ เดินออกมาจากโต๊ะเพื่อเอาไปให้คนที่ ตั้ม ตั้งใจไว้
“มาแล้วเว๊ย ไอ้นึก มึงเตรียมรับของได้เลย” โอ หันไปพูดกับนึก เมือเห็น ตั้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้
แต่ ตั้ม ไม่ได้เดินมาหา นึก อย่างที่คิด
ตั้ม เดินอ้อมไปทางหลังห้อง ไปยังโต๊ะของคนคนหนึ่ง
“ปอ อ๊ะ” ตั้ม ยื่นถุงคุ๊กกี้ให้ผม
“อะไรวะ” ผม มอง ตั้ม อย่าง งงๆ
“เราไปช่วยละครของ ครูจันทร์ มา ครูเลยให้คุ๊กกี้มาถุงนึง” ตั้ม พูดยิ้มๆ
“เห็นแล้ว แล้วนี่เอามาให้กูทำไม” ผมถามอย่างสงสัย
“ก็เราเคยแบ่งของรางวัลกันนี่นา เราเลยแบ่งมาให้เหมือนเคยไง” ตั้ม ยิ้มพลางยื่นถุงคุ๊กกี้ให้ผมอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่ได้รับเพราะกำลัง งง กับการกระทำของ ตั้ม ... มันยังจำได้อีกเหรอวะ กูยังลืมไปแล้วเลย ... ผมคิดในใจพลางมองหน้า ตั้ม นิ่ง ตั้ม ยิ้มให้ผมด้วยแววตาเป็นประกาย ผมรู้สึกถึงความรัก ความห่วงใย ความคิดถึง ที่ทอประกายออกมาจากดวงตานั้น ... หรือผมกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง
“มึงไม่เอา กูเอาเองนะ” ปุง ที่นั่งข้างๆผมยื่นหน้าเข้ามา พลางทำท่าจะหยิบถุงคุ๊กกี้จากมือ ตั้ม
“ของกู มึงอย่ายุ่ง” ผมปัดมือ ปุง ออกไป พลางยื่นมือไปรับถุงคุ๊กกี้มา
“ไม่ได้แบ่งครึ่ง เพราะเราอยากแบ่งเพื่อนคนอื่นๆด้วย ปอไม่ว่าอะไรนะ” ตั้ม พูดเบาๆ พลางหัวเราะน้อยๆ
“แค่แบ่งมาให้แค่นี้ กูก็ดีใจแล้ว” ผมตอบแล้วยิ้มให้ ตั้ม มันยิ้มตอบ ตั้ม ไม่ได้ยิ้มแบบนี้ให้ผมมานานแล้ว ทั้งอ่อนโยน ทั้งเป็นมิตร ยิ้มที่ระบายอยู่ทั้งหน้า ทั้งตา ทั้งปาก ของมัน ทำเอาผมตะลึงอึกครั้ง แล้ว ตั้ม ก็เดินกลับไปที่โต๊ะ ผมมองตาม ก็เห็นมันหยิบถุงคุ๊กกี้ใบใหญ่ออกมา เดินส่งให้เพื่อนๆได้แบ่งกันอย่างทั่วถึง
“มึงจะค้างอยู่แบบนี้อีกนานมั๊ยวะ”เสียง ปุง ถามขึ้น ผมตื่นจากภวังค์ หันหน้าไปมองมัน
“เอามาแบ่งกูมั่ง” ปุง พูดพลางเอื้อมมือทำท่าจะหยิบถุงคุ๊กกี้
“นี่ของกู มึงอย่ายุ่ง” ผมพูดพลางปัดมือ ปุง อีกครั้ง
“ฮ่าๆ เดี๋ยวกูไปกินตรงโน้นก็ได้วะ ว่าแต่มึงเหอะ อย่าเก็บไว้ปลื้มจนลืมกินล่ะ เดี๋ยวบูดหมด” พูดจบ ปุง ก็ลุกเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่กำลังแบ่งคุ๊กกี้กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
ผมได้แต่นั่งมองถุงคุ๊กกี้ในมือด้วยความปลื้มใจ ผมดีใจที่ ตั้ม  แบ่งคุ๊กกี้ไว้ให้ผม แต่ผมดีใจมากกว่า ที่ ตั้ม มาพูดกับผมหลังจากที่ไม่ได้พูดกันเลยมาจนถึงภาคเรียนที่ ๒ ... ที่สำคัญ รอยยิ้มที่มีให้ผม ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ผมมอง ตั้ม ที่ยิ้มแย้มอยู่กลางกลุ่มเพื่อน ผมลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหา พอไปถึงตัว ผมมองหน้า ตั้ม นิ่ง
“อะไรเหรอ ปอ” มันยิ้มกว้างให้ผม
“โอ๊ย อะไรอะ” เสียงอุทานอย่างตกใจ เมื่อผมรวบตัวมันเข้ามากอดแรงๆ ไม่สนใจกับเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ
“ปอ เราอึดอัดอะ” ตั้ม พูดเบาๆพลางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของผม
“ตั้ม กูรักมึงฉิบหายเลย” ผมกระซิบเบาๆที่หู ตั้ม
“ปอ ว่าไรนะ เราหายใจไม่ออกแล้วอะ” ตั้มไม่ได้ยินที่ผมพูดเพราะกำลังอึดอัดกับแรงกอดของผม
ผมเริ่มรู้สึกตัว จึงคลายวงแขนปล่อย ตั้ม ออกจากอ้อมกอด
“ปอ อะ เล่นอะไรก็ไม่รู้” ตั้ม พูดพลางย่นจมูก “แล้วเมื่อกี้พูดอะไรอะ ฟังไม่ถนัด”
“อารายวะ ไม่ได้ฟังเหรอ” ผมถามอย่างอารมณ์เสีย
“จะฟังได้ไงอะ นายรัดเราซะแน่น แค่หายใจก็จาแย่แล้ว” มันยังเถียง “ไหนพูดใหม่ดิ๊ คราวนี้จะตั้งใจฟังแล้ว” มันทำยืนนิ่งทำท่าตั้งใจฟังว่าผมจะพูดอะไร
... ทำไมบรรยากาศมันแปลกๆวะ... ผมเอะใจ ลองมองไปรอบๆ เห็นทุกคนพากันเงียบ มองมาที่พวกเรา
“ไม่เอาแล้วเว๊ย ไอ้ลูกหมานี่ทำเสียเรื่องจริงๆเลย” ผมพาล ... จะให้พูดต่อหน้าพวกนี้ได้ไงเล่า เขินเว๊ย...
“อ้าว อารายอะ เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย” มันยังทำหน้าไม่รู้เรื่อง หน้าตามันแบบนี้น่ารักชะมัด
“อยากฟังก็มาให้กูกอดอีกทีสิ” ผมพูดพลางเดินเข้าไปหา ตั้ม
“ม่ายอาว แบบนั้นไม่เรียกกอดแล้ว เค้าเรียกรัด หายใจแทบไม่ออก” แล้ว ตั้ม มันก็เดินหนีผมไปหลบหลังเพื่อนๆ ผมเดินตามไป
คนนึงเดินหนี คนนึงเดินไล่ ทำเอาเพื่อนๆในห้องพากันหัวเราะด้วยความขบขัน
“เอ้านี่ ซื้อมาฝาก” โอ ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้ตั้ม
“อะไรอะ” ตั้มรับมาดู ปรากฏว่าเป็นคู่มือสอบเข้าวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง พร้อมกับใบสมัครสอบ เป็นวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในเรื่องการเรียนการสอนที่เป็นภาษาอังกฤษล้วน
“*** บาทจ่ายด้วย” โอ พูดพลางแบมือ
“ไหนว่าซื้อมาฝากไง” ตั้ม ตอบกวนๆ
“พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ตังส์ไม่พอ” ตั้ม ตอบพลางพลิกหน้าหนังสือออกอ่าน
“พรุ่งนี้ก็เขียนใบสมัครมาเลย ติดรูปมาด้วยล่ะ” โอ กำชับ ตั้ม ก็รับปากไป
วันรุ่งขึ้น ตั้ม ก็เอาเงินค่าหนังสือคู่มือ พร้อมกับใบสมัครมาให้ โอ แล้วก็เหลือบไปเห็นข้อความบางอย่าง ในใบสมัครของคนอื่นๆ
“อ้าว ทำไมเป็นงั้นอะ” ตั้มโวยวาย
“อะไรวะ” โอ ถาม
“ก็สถานที่สอบอะ ทำไมไปสอบที่โน่นกันหมด” ตั้ม หมายถึงที่วิทยาลัยแห่งนั้น
“แล้วทำไมเราไปสอบที่โรงเรียนนั้นคนเดียว” ตั้ม หมายถึงโรงเรียนในเครือของวิทยาลัยนั้น
“อย่าเรื่องมากน่ะเอ็ง ซื้อมาให้แล้วก็ไปสอบซะ” โอ ทำเสียงดุ
แล้วพอถึงวันสอบ ตั้ม ก็ไปสอบตามกำหนด ที่โรงเรียนแห่งนั้นเพียงคนเดียว
“เอ็งเลือกคณะพวกนี้จริงๆเหรอวะ” ผมถาม ตั้ม ขณะที่มันกำลังแปะเลขรหัสคณะ ลงในใบสมัครสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัย
“อื้อ ปอล่ะ” ตั้ม ถามกลับ
“กูยังคิดไม่ตกเลยหว่ะ” ผมพูดเสียงเสียงอ่อยๆ
“ทำไมล่ะ” ตั้ม หยุดมือจากสิ่งที่ทำ หันหน้ามาทางผม  
“พรุ่งนี้ต้องส่งแล้วนะ”
“คือว่า กูน่ะ” ผมอ้ำอึ้ง ตั้ม มองผมด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง
“กู...” ผมยังอ้ำอึ้งอยู่
“ทำไมอะ ปอ มีปัญหาอะไรเหรอ” ตั้ม ถามผมด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“กูอยากสอบเข้าที่เดียวกับคนที่กูชอบหว่ะ” ผมหยุดดูสีหน้า ตั้ม  ...ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ...
“แล้วไงอะ” ... โห ดูมันถาม...
“แต่มหาวิทยาลัยที่คนนั้นเลือก คะแนนมันสูงเกินกำลังกู” ผมพูดต่อย่างเซ็งๆ ตั้ม มันคงคิดว่าผมกำลังเซ็งกับเรื่องเลือกคณะ แต่จริงๆแล้ว ผมรู้สึกเซ็งเมื่อเห็นว่ามันไม่ตื่นเต้น หรืออยากจะรู้เลยว่าคนที่ผมชอบเป็นใคร
“เป็นเอ็งจะทำยังไงวะ” ผมลองถามมันดู
“ถ้าเราเป็นนายเหรอ” มันทำท่าคิด
“ไม่ใช่เว๊ย ถ้าเอ็งเป็นคนที่กูชอบ เอ็งจะคิดยังไง” ผมพูดพลางจ้องหน้ามันนิ่ง ...กูจะบ้าตาย ขนาดนี้มันยังไม่เอะใจ ...
“อืม...ถ้าเป็นเราเหรอ” ตั้ม ก้มหน้าคิดสักพักก็เงยหน้าขึ้นมา “ถ้าเป็นเรานะ เราก็คงอยากให้คนที่เราชอบ สอบเข้าที่เดียวกับเราน่ะแหละ” ผมฟังแล้วใจแป้ว “แต่ว่า...”
“แต่อะไรวะ” ผมรีบถาม
“ถ้าเค้าไม่ไหว ก็อย่าลำบากเลย เค้าควรเลือกมหาวิทยาลัยที่เค้ามั่นใจมากกว่า” มันยิ้ม
“แล้วเอ็งไม่เสียใจเหรอว่ะ ที่ไม่ได้เรียนด้วยกันน่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็คงนิดหน่อยนะ เรียนคนละที่ แต่ยังไงคงหาเวลามาเจอกันได้ ดูอย่างเพื่อนในวงเราสิ อยู่ต่างจังหวัดกันตั้งหลายคน วันเสาร์อาทิตย์ ยังหาเวลามาเจอกันเลย” ตั้ม พูดอธิบายเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ
“มันไม่เหมือนกันนะเว๊ย” ผมแย้ง
“เราว่ามันคงคล้ายๆกันอะ” มันยังคงยืนยันความคิดเดิม “อีกอย่างนะ ปอ เราคงเสียใจมากกว่านั้น ถ้าเรากลายเป็นสาเหตุทำให้เค้าสอบไม่ได้เพราะมาเลือกตามเรา แทนที่จะเลือกตามกำลังของเค้า  เราว่าถ้าคนนั้นเค้าชอบ ปอ จริงๆ เค้าคงคิดแบบนี้แหละ” มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ใครมันจะไปเหมือนเอ็งล่ะ ห่วงแต่คนอื่นมากกว่าจะห่วงตัวเอง แบบนี้แหละกูถึงรักเอ็งนัก ไอ้ลูกหมาน้อยของกู ขอกอดหน่อยเถอะวะ คิดแล้วผมก็รวบตัวมันมากอดแน่น
“โอ๊ย ปอ เอาอีกแล้ว เราอึดอัด” ตั้ม โวยวาย พลางดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในอ้อมกอด
“นิ่งๆน่า อีกหน่อยก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว ขอกูกอดให้ชื่นใจหน่อยเถอะวะ”  พอผมพูดจบ ก็รู้สึกว่าร่างที่กำลังดิ้นขลุกขลักอยู่นั้นนิ่งลงไปอย่างกระทันหัน
“อื้อ แต่ ปอ อย่ากอดแน่นนักสิ เราหายใจไม่ค่อยออก” เสียงเบาๆบอกมา
ผมจึงคลายวงแขนออกเล็กน้อย พลางค่อยๆซึมซับความรู้สึกเอาไว้ในใจ
“ไอ้ลูกหมา ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหนกูจะตามไปหามึงนะ” ผมพูดเบาๆ
“อื้อ เราจะรอ ปอ ต้องหาเราให้เจอนะ อย่าให้เรารอเก้อล่ะ” ตั้ม ตอบกลั้วหัวเราะกลับมา
“กูไม่ได้พูดเล่นนะ ไม่ว่ามึงไปอยู่ไหน กูจะตามไปจริงๆ” ผมย้ำ
“อื้อ” แล้ว ตั้ม ก็ซบหน้าลงบนไหล่ผม ผมอดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบหัว ตั้ม เบาๆ
“ป๊ะป๋า” เสียง ตั้ม พึมพำอะไรเบาๆ แต่ผมฟังไม่ถนัด
ผมมีความสุขจนลืมโลกแห่งความเป็นจริงไปชั่วครู่ ลืมแม้กระทั่งจะใช้โอกาสนี้บอกความในใจของผมอีกครั้งหนึ่ง
๖๗ เพลงนี้เพื่อใคร
“ตั้ม วาเลนไทน์ ไปไหนวะ” โอหันมาถามผมที่กำลังทำงานอยู่ ในช่วงพักกลางวัน
“วันไรอะ” ผมถามกลับทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้า
“วาเลนไทน์ไงเว๊ย” โอเดินเข้ามาตะโกนข้างๆหูผม
“โอ๊ย ... หูระเบิดแล้ว” ผมโวยวายพลางย่นจมูกมอง โอ “รู้แล้วอะว่า วาเลนไทน์เราหมายความว่าตรงกับวันอะไร เสาร์หรืออาทิตย์”
“วันเสาร์ ว่าไง ไปทำอะไรที่ไหนหรือเปล่า” โอถามยิ้มๆ

mind19mindPSU

ติดตามต่อนะครับป๋ม

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ใกล้แล้ว

pearl9845

ขอบคุณครับ