++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 36

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“นั่นดิ รักป๊ะป๋าขนาดนั้นแล้วยังมีพี่ชายเท่ห์ๆแบบนี้นะ เป็นเราก็ไม่มองใครทั้งนั้นแหละ” สาวผมหยิกหยุดพูดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ “แล้วถ้าเรามีน้องแบบนี้เราก็รักตายเหมือนกันแหละ” แล้วเธอก็หัวเราะร่วน ท่ามกลางเสียงแสดงความเห็นด้วยของเพื่อนๆของเธอ
๖๘ ผลสอบคัดเลือก     
พวกเรายืนคุยกันไปสักพัก ก็มองเห็น ตั้ม เดินไปยังกลุ่มเพื่อนๆที่ยืนอยู่ห่างจากเราสองคนไปพอสมควร“อะไรวะ ทำไมไปหาพวกนั้นก่อน” ชัย พูดพลางขมวดคิ้ว
“เห็นมั๊ย เราชนะ” ผมพูดพลางหัวเราะเบาๆ
“นายต้องเลี้ยงแล้วนะ”
“ฟลุ๊ค หรือ ของจริงวะ” ชัย หันมามองผมอย่างสงสัย
“ถ้านายยังสงสัยอยู่ งั้นมาพนันกันใหม่ก็ได้” ผมท้า
“เออ กูยอมแพ้ก็ได้วะ กี่ครั้งไม่เคยชนะซักที” ชัย บ่น “ว่าแต่ เอ็งแน่ใจได้ยังไงวะ ว่าจะเป็นแบบนี้”
“ง่ายๆ” ผม มอง ชัย ยิ้มๆ “ถ้านายกินเค๊กสตอเบอรี่ นายจะกินสตอเบอรี่ตอนไหน”
“นั่นมันความคิดเด็กเว๊ย ที่จะเก็บสตอเบอรี่ไว้กินสุดท้ายน่ะ” ชัย ทำท่าเหมือนเถียง
“คล้ายๆกันนั่นแหละ ก็ ตั้ม มันเด็ก” ผมหัวเราะ “คิดอะไรไม่ค่อยซับซ้อนหรอก เห็นแบบนั้นก็เถอะ มันโตแต่ตัว” ชัย ฟังคำตอบของผมก็เงียบไปสักครู่
“เออ หว่ะ ทำไมกูเพิ่งรู้ซึ้งวะ” ชัย พูดปลงๆ แล้วพวกเราก็หันหน้าไปมอง ตั้ม ในกลุ่มเพื่อนๆ
สักพัก ตั้ม ก็ผละจากกลุ่มเพื่อน  วิ่งมาหาพวกเรา พอมาถึงตัวก็กระโดดกอดเอวผม
“พี่ราญ” ตั้ม เรียกเสียงค่อนข้างดัง ผมใช้มือหนึ่งโอบรอบเอว ตั้ม ไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งจับแก้มหยิบเบาๆ
“ตัวโตขนาดนี้แล้ว ยังกระโดดกอดพี่ชายอีก ไม่อายคนเหรอ” ผมถามยิ้มๆ
“ทำไมต้องอายอะ” ตั้ม ทำหน้า งงๆ
“ก็คิดถึงนี่นา พี่ราญ ไม่ชอบที่ ตั้ม ทำแบบนี้เหรอ” หน้า ตั้ม สลดลง พลางคลายมือออกถอยตัวออกไป
“พี่ชายไม่ว่าอะไรหรอก แต่หมู่นี้ตัวโตขึ้น พี่ชายหนักน่ะสิ” ผมโอบตัว ตั้ม เข้ามาใกล้ๆเหมือนเดิม แล้วพวกเราก็พากันหัวเราะ
“ทักแต่ พี่ราญ นะ พี่ชัย น้อยใจแล้ว” ชัย ยื่นหน้าเข้ามา
“ก็เจอ พี่ชัย บ่อยกว่า พี่ราญ นี่นา” ตั้ม หันหน้าไปพูด
“แต่ พี่ชัย อยากให้น้องกระโดดกอดมั่งนี่” ชัย พูดยิ้มๆ
ตั้ม ได้ยินก็ผละจากผม กระโดดเข้าไปกอดคอ ชัย บ้าง
“ตั้ม หนักมั๊ยอะ พี่ชัย” ตั้ม ถามพลางหัวเราะ
“ลูกหมาอะไรวะ ตัวหนักฉิบเป๋ง” ชัย พูดพลางเอามือทั้งสองหยิกแก้ม ตั้ม เบาๆด้วยความเอ็นดู
“ตั้ม หิวมั๊ย ไปหาอะไรกินกัน” ผมถามพลางเอามือลูบหัว ตั้ม เบาๆ
“ยังไม่หิวเลยอะ” ตั้ม ตอบพลางคลายมือออกมาออกจากการกอดคอชัย
“งั้นไปกินขนมกัน เอาอะไรดี” ผม ถาม
“พี่ชัย ว่าไงอะ” ตั้ม หันไปถาม
“ตั้ม อยากกินอะไรล่ะ วันนี้ พี่ชัย เลี้ยงเอง” ชัยบอกยิ้มๆ
“ทำไมต้องเลี้ยงอะ กินด้วยกัน ก็จ่ายด้วยกันดิ” ตั้ม ท้วง
“ชัย มันแพ้พนันพี่ชาย เลยต้องเลี้ยง” ผมบอก
“พนันไรกันเหรอ” ตั้ม ทำหน้าสงสัย
“พนันอะไรกับพี่ชายก็แพ้หมดแหละ” ผมบอกจบ ตั้ม ก็หัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ “งั้นไปกินไอติมกันดีกว่านะ” ผมสรุปให้ เพราะถ้ามัวแต่เลือกคงอีกนาน
แล้วเราสองคนก็จูงมือ ตั้ม คนละข้าง ผมหันไปโบกมือให้ ปอ ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ปอก็โบกมือตอบกลับมา แล้วพวกเราก็พา ตั้ม ไปยังร้านไอติมชื่อดังในศูนย์การค้าแห่งนั้น
“ไอ้ ตั้ม” ดม เรียกผมเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง พร้อมกับเดินมาหาผมที่โต๊ะ แล้วก็มีอีกหลายคนเดินมาล้อมผมไว้
ผมนึกอยู่แล้วว่าต้องโดนเรียกแน่ เพราะเมื่อเช้านี้ เพื่อนๆที่ไปสอบเข้าวิทยาลัยเอกชน พากันไปดูผลสอบคัดเลือก แต่ผมไม่ได้ไปด้วย เพราะต้องโดดเรียนวิชาในคาบเช้าบางวิชา อีกอย่างหนึ่ง ผลสอบจะส่งทางไปรษณีย์ด้วย เมื่อเพื่อนๆกลับมาประมาณคาบเรียนที่ ๓ ผมก็เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ เพราะแต่ละคนมักจะหันมามองผมบ่อยๆ ด้วยสายตาต่างๆกัน
“แสบจริงนะเอ็ง เมื่อกลางเทอมก็ดันสอบเลขผ่านอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เพื่อนๆตกกันหมดทั้งห้อง” โอ พูดยิ้มๆ
“อ้าว” ผมพูดได้แค่นั้น เพราะกำลัง งง ว่าเกิดอะไรขึ้น  มองดูเพื่อนๆแต่ละคน มีทั้งหน้าเคืองๆ บางคนก็อมยิ้ม ...ตกลงโดนโกรธ หรือโดนชื่นชมกันแน่เนี่ย -*- ...
“ร้ายนะเอ็ง สอบผ่านคนเดียวอีกแล้ว” เชียร พูดยิ้มๆ
“สอบอาราย” ผมไม่ทันนึกถึงบางเรื่อง
... โป๊ก ... นึงเอามือมาเขกหัวผม ผมไม่กล้าร้อง ได้แต่มองหน้าเพื่อนๆด้วยความงุนงง พลางเอามือคลำหัวตัวเองที่ถูกเขก
เงียบกันไปนาน ไม่มีใครพูดอะไร ผมมองหน้าเพื่อนๆทีละคน รู้สึกเหมือนตัวเย็นๆขึ้นทุกที ... ทำไมเงียบกันแบบนี้ ...
“พอได้แล้ว พวกนายนี่ ศิลปี งง จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว” วัฒน์ พูดทำลายความเงียบ
“ตั้ม ดีใจด้วยอะ นายสอบเข้าที่วิทยาลัย****ได้แล้วนะ” หมู บอกผมยิ้มๆ
“หา เราอะนะสอบได้ แล้วคนอื่นอะ” ผมตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะสอบได้
“เอ็งสอบได้คนเดียวเว๊ย” โอ บอกอย่างหมั่นไส้นิดๆ
“อ้าว ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอ” เชียร ถามเมื่อเห็นว่าผมขมวดคิ้ว เม้มปากไว้นิดหนึ่ง ไม่ได้แสดงอาการว่าดีใจเลย
“ทำไมเป็นงั้นอะ เราไม่อยากได้นี่ เราอยากให้เพื่อนๆสอบได้กันมากกว่า” ผมพูดออกไปตามที่ใจผมคิด ก็ใบสมัครที่เพื่อนบอกว่าซื้อมาฝากนั้น ความจริงเป็นใบที่ซื้อเกินมาต่างหาก
“ไอ้นี่นี่ยังไงวะ คนทำหน้าเศร้าควรเป็นพวกกูนี่ ไม่ใช่เอ็ง” ดม ดุ
“ไม่เห็นดีเลย” ผมพูดพลางก้มหน้า
“เรื่องมากจริงเอ็งนี่ ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว” พอ นึง พูดจบ พวกเราก็พากันไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร
แต่ผมอึดอัดมากกว่าที่จะดีใจ เพราะระหว่ากินข้าว เพื่อนบางคนก็ยังพูดถึงเรื่องนี้ไม่ยอมจบ แล้วยังพูดโยงไปถึงผลสอบกลางเทอมหลายๆวิชา ที่ผมได้คะแนนแบบที่เรียกว่า หลุดเคิฟ อีกหลายวิชา
แต่ผมต้องทำรายงานซ่อมวิชาพละ ไม่เห็นมีใครพูดบ้างเลย ...
กินข้าวกลางวันเสร็จ ผมก็เดินไปห้อง ๖/๒ ตั้งใจจะไปบอก พี่ชัย ว่าผมผ่านการสอบคัดเลือก แต่พอผมเดินเลี้ยวจะเข้าประตูห้อง ก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง ผมเอามือประคองแว่นที่เกือบหลุด รู้สึกว่ามีมือใหญ่ๆมาจับไหล่ผมไว้ คงเป็นมือของคนที่ผมชนนั่นเอง
“ขอโทษอะ” ผมรีบบอกขอโทษที่ผมเดินชน
“ซุ่มซ่ามจริงนะเอ็ง” ผมเงยหน้ามองก็เห็น สิทธิ์ มองผมยิ้มๆ
“แหะๆ” ผมได้ยิ้มแหยๆ
“ไอ้เต่าไม่อยู่” สิทธิ คงคิดว่าผมมาหา เต่า
“มาหา พี่ชัย อะ” ผมบอกไป พลางเอะใจ เพราะมือของ สิทธิ์ ยังอยู่ที่บ่าผม
“อ๋อ มันไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา มาหามันมีไรล่ะ” สิทธิ์ พูดพลางเอามือออก เพราะผมเริ่มมองไปที่มือบนไหล่
“จะมาบอกผลสอบที่วิทยาลัย**** อะ  เพื่อนไปดูมาบอกว่าผ่านแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ
“เหรอวะ เก่งนี่” สิทธิ์ ยิ้มอย่างดีใจ พลางเอามือขยี้หัวผม “แบบนี้ต้องให้รางวัลลูกหมาซะหน่อยแล้ว”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องหรอก รู้นะจะให้กระดูกยางอันใหม่เราช่ายมะ” ผมพูดพลางหัวเราะ
“เอ็งคงมีไว้แทะเยอะแล้ว ให้อย่างอื่นดีกว่าหว่ะ มาทางนี้ดีกว่า” สิทธิ์ พูดพลางโอบไหล่ผมให้เดินตามไปริมหน้าต่างริมระเบียงทางเดิน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ผมคงหาทางปลีกตัวออกมา แต่ระยะหลังนี้ สิทธิ์ เหมือนเป็นมิตรกับผมมากขึ้น ผมจึงเดินตามไปโดยที่ไม่คิดอะไร
๖๙ เลี้ยงอำลา
“หลับตาก่อน เดี๋ยวจะหยิบรางวัลให้” สิทธิ์ พูดจบ  ผมก็หลับตา โดยที่มือของสิทธิ์ทั้งสองข้างยังวางไว้บนไหล่ของผม
แล้วผมก็รู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่แก้มผม พร้อมกับลมอุ่นๆ กับความชื้นของสัมผัสบางอย่าง ผมตกใจลืมตาขึ้น สิทธิ์ ถอนจมูกออกจากแก้มแล้วมองหน้าผมยิ้มๆ
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าอย่างงั้นวะ” สิทธิ์ พูดพลางมองหน้านิ่ง
ผมก็นิ่งไม่ได้ตอบอะไร เพราะกำลัง งง กับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่ใครจะพูดอะไร ก็มีแขนมาโอบไหล่ผม พร้อมกับเสียงคุ้นๆ
“มึงทำอะไรน้องกูวะ” ชัยถามดุๆ
“กูให้รางวัลลูกหมาอยู่หว่ะ” สิทธิ์ตอบ
“รางวัลไรวะ มึงฉวยโอกาสมากกว่า เดี๋ยวกูจะบอก ไอ้ปอ” ชัย พูดแล้วหัวเราะเบาๆ
ทำไมต้องบอก ปอ... ผมหันไปมอง ชัย ด้วยความสงสัย
“อย่านะมึง  มันโกรธตาย” สิทธิ์ ห้ามหน้าตาตื่น
ปอ น่ะเหรอจะโกรธ เมื่อก่อน สิทธิ์ ก็ทำแบบนี้บ่อยๆ ปอ จะหัวเราะชอบใจล่ะไม่ว่า เผลอๆจะทำแบบนี้อีกคนน่ะสิ ทำไมหมู่นี่มีแต่คนพูดอะไรแปลกๆ... ผมคิดพลางหันไปมอง สิทธ์ อย่าง งงๆ
“ตั้ม มันสอบติดที่****” สิทธิ์เปลี่ยนเรื่อง
“จริงเหรอวะ” ชัยหันมาถามผม
“อื้อ จะมาบอก พี่ชัย เนี่ย” ผมบอก
“เก่งนี่นา เดี๋ยวเย็นนี้ พี่ชัย ไปบอก ราญ ให้”
“เดี๋ยว ตั้ม โทรบอกเองดีกว่าอะ ถ้าไม่เกิน ๓ ทุ่ม ยังพอโทรฯได้” ผมบอกยิ้มๆ
“งั้น พี่ชัย ให้รางวัลมั่ง” ชัยพูด พลางเกาคางผมเบาๆ
“แบบตะกี้ม่ายเอานะ” ผมพูดพลางขมวดคิ้ว
“ทำไมล่ะ” ชัย ถามยิ้มๆ
“ก็แก้ม ตั้ม เลอะน้ำลาย สิทธิ์ อะ เดี๋ยว พี่ชัย เหม็นแย่เลย” ผมพูดเสียงอ่อย รู้สึกว่า็แก้มยังชื้นๆอยู่
“ฮ่าๆ เดี๋ยว พี่ชัย พาไปหาขนมอร่อยๆกินดีกว่า” ชัย พูดแล้วก็เปลี่ยนเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ พลางหันไปมองหน้า สิทธิ์ ที่ทำหน้าเจื่อนๆอยู่ด้านข้าง
แล้วพวกเราก็พากันคุยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ สักพัก ศักดิ์ และ สมชายก็เดินมาสมทบ ทุกคนพากันดีใจไปกับผมด้วยที่ผมสอบผ่าน
สัปดาห์หน้าก็จะสอบปลายภาคแล้ว ผมก็ยังไม่มีโอกาสที่จะบอกความในใจให้ ตั้ม รับรู้สักที บางครั้งผมเห็นว่า ตั้ม อยู่คนเดียว ก็เข้าไปคุยด้วย พอจะพูดอะไรออกไป ก็มีคนเข้ามาขัดจังหวะได้เสียทุกครั้ง หลายหนที่ทำเอาผมอารมณ์เสีย จนพาลพูดดุๆหรือตวาดไป ทำให้ ตั้ม งุนงงไปหลายครั้ง ยิ่งใกล้สอบผมยิ่งกระวนกระวาย ตัดสินใจไม่ถูก เพราะกลัวว่าถ้าพูดอะไรผิด จะทำให้ ตั้ม สะเทือนใจจนมีผลไปถึงการสอบ แล้วผมก็ยังกลัวว่าถ้า ตั้ม ปฎิเสธผม ตัวผมเองจะมีสมาธิกับการสอบหรือเปล่า สุดท้ายผมตัดสินใจว่า ควรให้การสอบผ่านไปก่อนจะดีกว่า
“ตั้ม สอบเสร็จแล้วไปไหนรึเปล่า” ผมถามขึ้นก่อนจะเข้าสอบวิชาสุดท้าย
“อื้อ วันนี้เรามีสอบที่สถาบันด้วย สอบที่นี่เสร็จต้องรีบไปเลย” ตั้ม ตอบมา “มีไรเหรอ”
“ก็...นิดหน่อยหว่ะ มีอะไรอยากคุยด้วย” ผมบอกเบาๆ
“อืม เอาไงดีอะ เราต้องรีบไปซะด้วยสิ” ตั้ม นิ่งคิด
“เสาร์อาทิตย์ล่ะวะ” ผมเริ่มใจไม่ดี

“มีเรียนที่สถาบันน่ะสิ ตั้งแต่เช้าเลยกว่าจะเสร็จก็ ๕ โมง” ตั้ม บอก
“เอาไงดีอะเรื่องสำคัญรึเปล่า ปอ” ตั้ม มองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เอ้อ ก็นิดหน่อยหว่ะ เอางี้เดี๋ยวเสาร์นี้กูไปหาที่สถาบันได้มั๊ยวะ”ผมตัดสินใจ
“ได้สิ” ตั้ม ยิ้มกว้าง  
“ตอนไหนดีล่ะ เรามีพักเที่ยง ๑๑ โมง ถึงบ่ายหนึ่งแล้วมีพักระหว่างชั่วโมงนิดหน่อย”
“ตอนเย็นเลยดีกว่าหว่ะ เดี๋ยว ๕ โมงกูไปหานะ ห้ามลืมเด็ดขาดนะเว๊ย”ผมย้ำ
“ห้าโมงเย็นวันเสาร์นะ ตั้ม”

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ไอ้ปอเอ่ย...เต่ายังเดินแซงละ

pearl9845

ขอบคุณครับ