++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 367

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มีเรียนที่สถาบันน่ะสิ ตั้งแต่เช้าเลยกว่าจะเสร็จก็ ๕ โมง” ตั้ม บอก
“เอาไงดีอะเรื่องสำคัญรึเปล่า ปอ” ตั้ม มองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เอ้อ ก็นิดหน่อยหว่ะ เอางี้เดี๋ยวเสาร์นี้กูไปหาที่สถาบันได้มั๊ยวะ”ผมตัดสินใจ
“ได้สิ” ตั้ม ยิ้มกว้าง
“ตอนไหนดีล่ะ เรามีพักเที่ยง ๑๑ โมง ถึงบ่ายหนึ่งแล้วมีพักระหว่างชั่วโมงนิดหน่อย”
“ตอนเย็นเลยดีกว่าหว่ะ เดี๋ยว ๕ โมงกูไปหานะ ห้ามลืมเด็ดขาดนะเว๊ย”ผมย้ำ
“ห้าโมงเย็นวันเสาร์นะ ตั้ม”
“ไม่ลืมหรอก ลืมได้ไง นัดกับเพื่อนคนสำคัญนี่นา แล้ววันนั้นไปกินข้าวเย็นด้วยกันนะ” ตั้ม ยิ้มออกมาทั้งใบหน้า ทั้งดวงตา
... โอ๊ย วันเสาร์ อีกตั้ง ๓ วัน เอาหน่อยเหอะวะ ... คิดแล้วผมก็ดึงตัว ตั้ม มากอดแรงๆ ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองดูอยู่บ้างหรือเปล่า
“โอ๊ย ปอ ทำแบบนี้อีกแล้ว อึดอัดอะ” ตั้ม โวยวาย แต่ไม่ดิ้นรน มีเพียงอาการขยับตัวเล็กน้อย พอให้คนที่กอดอยู่รู้สึกว่า ตั้ม อึดอัดเพราะแรงกอดเท่านั้นเอง ผมเลยผ่อนแรงลงเล็กน้อย ตั้ม เองก็ปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้น ไม่ได้สนใจกับเสียงหัวเราะเบาๆ หรือสายตาของเพื่อนบางคนที่มองมาทางพวกเรา
“ปอ” ตั้ม เรียกเบาๆ
“อะไรวะ กำลังดีเลย” ผมกำลังเคลิ้ม ขยับมือลูบไหล่ ตั้ม เบาๆ
“อย่าให้เรารอเก้อนะ” ตั้ม พูดแล้วก็ซบหน้ามาที่ไหล่ของผม
“มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย” ผมตอบไป พลางเอามือลูบหัว ตั้ม เบาๆ
“ไอ้ตั้ม อย่าลืมนะเว๊ย คืนนี้ที่บ้านไอ้นึก” โอ ตะโกนตามหลังผม ที่วิ่งลงจากตึกด้วยความรีบร้อน
“อื้อ เราไปช้าหน่อยนะ บาย” ผมตะโกนตอบไป
หลังสอบที่สถาบันเสร็จ ผมก็รีบกลับบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และเตรียมกระเป๋าที่จะไปงานเลี้ยงเล็กๆ ที่เพื่อนๆประมาณ ๑๐ กว่าคนจัดกันขึ้นเอง เหมือนเป็นการฉลองที่สอบเสร็จ งานนี้จัดที่บ้านของ นึก และมีเพื่อนหลายคน กว่าผมจะไปถึง ก็เกือบ ๒ ทุ่มแล้ว งานเลี้ยงไม่มีอะไรมาก มีกินอาหาร ปิ้งบาร์บีคิว เล่นกีตาร์ ร้องเพลง พูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนเวลาประมาณเที่ยงคืน เพื่อนๆบางคนก็ทะยอยกลับกันไปบ้างแล้ว เหลือกันไม่กี่คนที่จะอยู่ค้างคืน  เพราะกลับบ้านลำบาก รวมทั้งผมอีกคนหนึ่งด้วย
พวกเราช่วยกันเก็บจานชามต่างๆให้เรียบร้อย แล้วพากันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมเข้านอน ที่นอนก็ไม่มีอะไรมาก เด็กผู้ชายกันทั้งนั้น นึกแจกหมอนคนละใบ ให้จับจองที่กันเองบนฟูกที่ปูยาวอยู่ในห้องนอนของ นึก ผมเลือกที่ริมสุด ติดผนัง ถัดมาเป็น วัฒน์ และ หมู ส่วน นึง และ เชียร นอนบนเตียงกว้างๆกับ นึก
“ตั้ม มานอนบนเตียงดีกว่ามั๊ย” เชียร ถาม
“ไม่เป็นไร เรานอนนี่แหละดีแล้ว” ผมตอบยิ้มๆ “แต่ขอผ้าห่มเราหน่อยสิ เราไม่ถูกกับแอร์” ผมร้องขอ เพราะรู้สึกหนาวนิดๆ กับความเย็นของแอร์ในห้อง นึงหยิบผ้าห่มหนาๆผืนหนึ่งโยนมาให้ผม
“ไม่ต้องก็ได้มั๊ง มานอนตรงกลางสิ เดี๋ยวเรากับหมูจะกอดให้หายหนาว” วัฒน์ พูดยิ้มๆ
“แบร่” ผมแลบลิ้นใส่ วัฒน์หัวเราะพลางเอามือมาขยี้หัวผม
“เฮ๊ย ไอ้นึก พวงกุญแจนี่ยังอยู่อีกเหรอวะ” เชียร พูดเมื่อนึกเดินเข้ามาในห้อง พลางหยิบพวงกุญแจอันหนึ่งจากหัวเตียง ขึ้นมาแกว่งไปมา
“ยุ่งกับของกู เอามานี่” นึก คว้าพวงกุญแจเรซิ่นไปจากมือ เชียร เดินไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะหนังสือ แล้วหย่อนพวงกุญแจลงไป แล้วปิดลิ้นชักลง
“ตั้ม ไม่มานอนบนเตียงล่ะ” นึก ถามพลางเดินมานั่งที่ขอบเตียง
“ตรงนี้ก็นอนได้ ไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบเบาๆ พลางก้มหน้าหลบสายตาที่มองมา
“ดึกแล้วนอนเหอะ” นึก บอก แล้วพวกเราก็ล้มตัวลงไปบนที่นอนของตัวเอง นึกเดินไปปิดไฟ แล้วทั้งห้องก็หลงเหลือเพียงเสียงเบาๆของเครื่องปรับอากาศ ที่ทำงานอยู่
ผ่านไปนานพอสมควร ผมยังนอนไม่หลับเพราะความแปลกที่ ผมเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงต้นคอ เพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศ พลางขยับตัวจากท่านอนหงาย เป็นท่านอนตะแคงหันหน้าไปทางผนังห้อง แล้วขยับตัวเอาหน้าผากไปแตะกับผนังห้องตามความเคยชิน เพราะเวลาอยู่ที่บ้าน ผมมักเอาหน้าผากแตะไว้ที่หมอนอีกใบหนึ่ง สักพักผมได้ยินเสียงเหมือนมีคนลุกจากที่นอน เดินมายังกลุ่มพวกผมที่นอนอยู่บนพื้น สักพัก วัฒน์ ที่นอนอยู่ข้างๆผมก็ลุกขึ้น เหมือนกับไปคุยกับคนคนนั้นเบาๆ แล้วทั้งสองคนก็กลับไปยังที่นอนของตน
แล้วผมก็รู้สึกว่า วัฒน์ ขยับตัวมานอนบนหมอนใบเดียวกับผม ซุกตัวเข้ามาในผ้าห่ม พลางเอาแขนข้างหนึ่งโอบกอดผมจากทางด้านหลัง เอามือมาจับมือผมไว้ ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งสอดเข้ามาใต้ศรีษะ แล้วโอบกอดลำคอผม
“วัฒน์ ทำอะไรอ๊ะ” ผมพูดเบาๆอย่างตกใจ
“ตั้ม” เสียงที่เรียกชื่อผม ทำเอาผมแทบหยุดหายใจ
... นึก ...
เมื่อเห็นผมเงียบไป นึก ใช้แขนที่โอบเอวผมอยู่รั้งตัวผมเข้าหา จนแผ่นหลังของผมแนบติดกับแผ่นอก เปลี่ยนเอามือของผมที่จับไว้ไปไว้ในมือที่โอบคอผมอยู่ มือที่โอบเอวเลื่อนมาจับที่แก้ม สักพักนิ้วโป้งบนแก้มของผม เริ่มขยับลูบวนไปมา แล้วเลื่อนมาลูบวนที่ริมฝีปากของผม ใบหน้าที่ซุกอยู่ที่ลำคอ ทำให้ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารด ตัวของผมเริ่มสั่นเทา ลมหายใจเริ่มติดขัด
“ไม่ต้องกลัวนะ ตั้ม เราไม่ทำอะไรหรอก แต่เราขออยู่แบบนี้จนเช้าได้มั๊ย” เสียงกระซิบเบาๆที่หู
ผมไม่ได้ตอบ ได้แต่บีบมือที่กุมมือผมอยู่นั้นอย่างแผ่วเบา
ผมมาถึงก่อนเวลานัดประมาณครึ่งชั่วโมง ยืนลังเลอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี เพราะผมลืมถาม ตั้ม ว่า จะให้ผมไปหาตัวได้ที่จุดไหนในสถาบัน เพราะผมมองดูแล้วมีห้องมากมายเหลือเกิน จะให้ไปเดินหาทีละห้อง คงลำบากเหมือนกัน แล้วผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่นั่งอยู่ตรงเคาเตอร์
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั๊ยค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวสวยถามผม
“เอ้อ คือผมมาหา ศิลปี น่ะครับ” ผมตอบอย่างลังเล คนตั้งมากมาย เค้าจะรู้ไหมว่าผมหมายถึงใคร
“หนูตั้ม เหรอค่ะ”เจ้าหน้าที่ถามกลับมายิ้มๆ
“ใช่ครับ ตั้ม น่ะครับ ไม่ทราบอยู่ที่ห้องไหนครับ” ผมรีบตอบ
“เอ วันนี้ยังไม่เห็นเลยนะคะ” เธอหยุดพูด พลางมองไปทางประตู เหมือนเห็นอะไรสักอย่าง “สักครู่นะค่ะ” เธอหันมายิ้มให้ผม
“บุ๋ม น้องบุ๋ม” เธอเรียกเด็กหนุ่มตัวสูงที่กำลังจะเดินเข้าไปด้านใน เด็กหนุ่มคนนั้นหันหน้าเดินมาที่เคาเตอร์
“อะไรครับพี่” คนชื่อ บุ๋ม ถามเจ้าหน้าที่
“คนนี้เค้ามาหา หนูตั้ม แน่ะ” เธอชี้มาที่ผม
“วันนี้ พี่ตั้ม ไม่มา” บุ๋ม บอกผมหลังจากที่นิ่งมองผมสักครู่
“ไม่มาได้ยังไง ก็นัดกันไว้” ผมลืมตัว พูดเสียงแข็งๆออกไป
“นัดไว้เหรอ” บุ๋ม มองผมกวนๆ
“ใช่ นัดว่าเดี๋ยวจะไปกินข้าวเย็นด้วยกัน” ผมจ้องหน้าตอบไป ... ทำไมรู้สึกเขม่นมันแบบนี้วะ...
“งั้นผมขอโทษแทนด้วย” บุ๋มตอบ
... เอ็งเป็นใครวะ มาขอโทษแทน ตั้ม มัน ... ผมยิ่งรู้สึกเขม่นคนคนนี้มากขึ้น
“พี่ตั้ม ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล แล้วเดือนนี้คงไม่มา เพราะใกล้สอบเอ็นฯแล้ว”
“อ้าว พ่อมันเป็นอะไร” ผมถามด้วยความตกใจ
“ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องเข้าเรียน” แล้ว บุ๋ม ก็เดินเข้าไปด้านใน
“เอ้อ พี่ครับ จะติดต่อ ตั้ม ได้ยังไงครับ พอจะมีเบอร์โทรศัพท์ไหมครับ” ผมหันไปถามเจ้าหน้าที่สาวคนนั้น
“ต้องขอโทษนะคะ ไม่มีเลยค่ะ เพราะปรกติเวลามีอะไร น้องเค้าจะโทรฯมาบอกเองค่ะ แล้วอย่างที่ บุ๋ม บอก น้องเค้าลาเรียนไว้ ๒ เดือน แต่วันธรรมดาอาจจะมาซ้อมบ้างนะคะ”
“วันไหนครับ ตั้ม จะมาซ้อมวันไหนบ้างครับ” ผมรีบถาม
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เพราะทางเราไม่ได้ฟิคเวลา ไว้เดี๋ยวถ้าพี่เจอ พี่จะบอกให้แล้วกันนะค่ะ ว่ามีคนมาหา”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบเธอเบาๆ แล้วก็เดินออกมา
ผมกลับบ้านด้วยความเซ็งสุดขีด ในหัวของผมคิดวนไปวนมา ผมจะทำอย่างไรดีถึงจะได้เจอ ตั้ม อีก จะไปหาที่บ้าน ผมก็จำทางไม่ค่อยได้ บ้านมันไกลเหลือเกิน นั่งรถไม่รู้กี่ต่อ นี่ผมหมดโอกาสแล้วหรือ
ความรักของผม จะต้องจบลงแบบนี้หรือไร
“ปอเอ๊ย มีคนโทรมาหาตั้งแต่เมื่อคืนแน่ะ ว่าจะบอกตั้งแต่เช้าแล้วบอกไม่ทัน อ่านดูที่แม่เขียนโน้ตไว้ข้างโทรศัพท์นะ” แม่ตะโกนบอกเมื่อผมเดินเข้าบ้าน
“ครับ แม่” ผมตอบแล้วเดินไปหาโทรศัพท์ ... ใครโทรมาวะ ... ผมหยิบกระดาษมาอ่านดู
พ่อเข้าโรงพยาบาลกระทันหัน พรุ่งนี้ไปตามนัดไม่ได้ ขอโทษด้วย จากตั้ม... แม่ลงเวลาไว้ ๒๒.๓๐น. ของเมื่อวานนี้
ผมอ่านข้อความบนกระดาษซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ พลางนึกแปลกใจว่า ตั้ม เอาเบอร์โทรศัพท์ของบ้านผมมาจากไหน
๗๐ เอนทรานซ์
แล้วการสอบเอนทรานซ์ก็มาถึง ผมวุ่นวายนิดหน่อย เพราะในวันสอบวันแรกตรงกับวันลงทะเบียนเรียนคอร์สปรับพี้นฐาน ของวิทยาลัยเอกชนที่ผมสอบเข้าได้ ทำให้ผมเกือบไปไม่ทันในวันสอบวันแรก
“ตั้ม ทางนี้โว๊ย” ดม เรียกผม เมื่อผมเดินออกมาจากตึกที่เป็นห้องสอบ ผมเดินตรงไปหาเพื่อนๆที่รวมกลุ่มกันอยู่ตรงโต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ ริมสนามบอลของมหาวิทยาลัยที่เป็นสนามสอบ
“ออกจากห้องสอบกันไวจัง” ผมยิ้มให้เพื่อนๆ วันนี้ผมออกจากห้องสอบช้ากว่าเพื่อนๆ ทั้งๆที่การสอบที่ผ่านมาในโรงเรียน บางวิชาผมออกจากห้องสอบเป็นคนแรกด้วยซ้ำไป
“เอ็งนั่นแหละ ออกมาช้า ทำอะไรกันมากมายวะ” โอ พูดยิ้มๆ
“อื้อ ช้าจริงๆแหละ ต้องระวังหน่อยสิ ไม่ใช่สอบที่โรงเรียนนี่นา” ผมหันไปตอบ “จริงสิ ที่สอบทฤษฎีดนตรีอยู่ที่ไหนอะ เราไปไม่ถูก เย็นนี้พาเราไปดูที่สอบหน่อยดิ๊” ผมหันไปหา ธง กับ ตี๋ ที่จะสอบวิชานี้ด้วยกัน
“แถวนี้แหละ ไม่ต้องไปดูหรอก ไว้ไปด้วยกันวันสอบ” ธง ตอบ ผมก็รับคำไป แล้วพวกเราก็เดินไปยังโรงอาหารเพื่อหาข้าวกลางวันกินกัน
“เดี๋ยวมาเจอกันตอน ๑๑ โมงนะ กินข้าวกันก่อนแล้วไปพร้อมกัน” ธง กับ ตี๋ พูดย้ำก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องสอบในช่วงเช้า ส่วนตอนบ่ายจะเป็นการสอบวิชาทฤษฎีดนตรี
ผมออกจากห้องสอบประมาณ ๑๐.๔๐ แล้วมานั่งรอเพื่อนๆ ที่โต๊ะตัวเดิม เมื่อมาถึงโต๊ะ ไม่มีใครเลยสักคน ผมก็นั่งรอไป เพราะคิดว่าคงยังไม่มีใครออกมาจากห้องสอบ
๑๑.๐๐
๑๑.๓๐
๑๒.๐๐
๑๒.๓๐
ผมเริ่มกระวนกระวาย มันผิดปรกติเกินไป หมดเวลาสอบไปนานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครออกมาจากห้องสอบเลย
๑๓.๐๐
ถึงเวลาสอบทฤษฎีดนตรีแล้ว แต่ผมยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
๑๖.๐๐
หมดเวลาสอบ ผมก็ยังไม่ได้ขยับไปไหน
๑๙.๐๐
ฟ้ามืดแล้ว ผมลุกจากโต๊ะ เดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะใกล้ๆ ผมหยอดเหรียญ มือหมุนหมายเลขที่ผมจำได้
“สวัสดีค๊าบ ขอสาย วัฒน์ ค๊าบ” เสียงจากอีกฟากบอกให้ผมรอสักครู่
“วัฒน์ เหรอ ตั้ม เองนะ” ผมเว้นระยะเพราะวัฒน์ พูดตอบมา “เมื่อกลางวันหายไปไหนกันหมดอะ” ผมถามต่อ พลางนิ่งฟังที่ วัฒน์ พูด
“แล้ว ธง กับ ตี๋ ไปด้วยเหรอ” ผมรอคำตอบ “อยู่ที่มหาวิทยาลัยนี่แหละ” ผมตอบเพราะ วัฒน์ ถามว่าผมโทรไปจากที่ไหน
ผมได้ยินเสียง วัฒน์ อุทานอย่างตกใจและถามว่า ผมยังทำอะไรอยู่ที่นี่ ผมไม่อยากโกหกเพื่อน จึงเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“เอ้อ งั้นแค่นี้นะ เราจะกลับบ้านแล้วบาย” ผมวางหูโทรศัพท์ น้ำตาผมเริ่มไหล
จากคำตอบที่ผมถาม เพื่อนๆออกจากห้องสอบกันครบประมาณเวลา ๑๐.๓๐แล้วพากันไปกินข้าวกลางวันนอกมหาวิทยาลัย ไม่มีใครรอผมสักคน รวมทั้ง ธง กับ ตี๋หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทั้งสองคนก็แยกตัวนั่งรถตุ๊กตุ๊กไปยังสถานที่สอบอีกที่หนึ่ง มันมักเป็นแบบนี้เสมอ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ทำไมทำกับตั้มยังงี้อะ

pearl9845

ขอบคุณครับ