++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 40

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
จากการปรึกษาเรื่องนี้เองทำให้ผมรู้เรื่องของการย้ายวิทยาเขต ซึ่งบางวิทยาเขตมีวิชาโทที่ทำให้ผมต้องใจระทึก ... ภาควิชาดุริยางค์
เมื่อผมได้ข้อมูลมาเรียบร้อย ผมก็นำมาพิจารณาดูวิทยาเขตต่างๆการย้ายวิทยาเขตในกรุงเทพฯ เป็นเรื่องยาก แต่หากย้ายไปวิทยาเขตต่างจังหวัดจะเป็นการง่ายกว่า ผมจึงเลือกวิทยาเขตหนึ่งทางภาคตะวันออกซึ่งไม่ไกลจากกรุงเทพฯนักเป็นจุดหมาย ซึ่งต้องออกไปอยู่หอในวิทยาเขตนั้น แน่นอนผมต้องปรึกษาทุกคนในบ้านก่อน ซึ่งทุกคนตามใจผมจนทำให้ผมแปลกใจ พี่สาวบอกว่าเป็นเพราะผมโตแล้ว อยากให้ลองรับผิดชอบตัวเองบ้าง แล้วความตั้งใจสอบเข้ากับผลการเรียนของภาคเรียนที่ผ่านมา ทำให้ทางบ้านรู้ว่าผมตัดสินใจด้วยความต้องการเรียนจริงๆ
ส่วนสาเหตุจริงๆ ที่ทำให้ผมอยากย้ายวิทยาเขตนั้น จะเกิดจากอะไรก็ตาม  แต่ปล่อยให้มันอยู่ในใจผมเพียงคนเดียวคงจะดีกว่า
ผมเริ่มทำเรื่องขอย้ายวิทยาเขต แล้วผลการอนุมัติก็ออกมา เมื่อถึงช่วงปิดเทอม ผมก็เดินเรื่องเกี่ยวกับการย้ายทะเบียนนักศึกษา ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนหลายๆคน ที่ได้รู้จักกันในงานมีทติ้งระหว่างวิทยาเขต ตุ่ม เต่า พากันมาช่วยผมขนของ โดยที่ ราญ เป็นคนขับรถพาผมไปส่งที่หอพักของวิทยาเขตแห่งนั้น ช่วงนั้น ราญ เป็นนิสิตปี ๒ คณะแพทย์ศาสตร์ จากการสอบเอนทรานซ์ครั้งที่ ๓
ขณะที่ผมเรียนอยู่ชั้นปีที่ ๒ นี้เอง แม่ได้ไปซื้อบ้านไว้อีกหลังหนึ่ง ห่างจากบ้านที่อยู่ในตอนนี้ไปประมาณ ๕ กิโลเมตร แม่ไปๆมาๆ ระหว่างสองบ้านอยู่นาน แล้วจึงย้ายไปอย่างถาวร และผมถูกขอร้องแกมบังคับให้ย้ายตามไปอยู่กับแม่ ในช่วงเทอมแรกของชั้นปีที่ ๔ ช่วงนี้เอง ที่ผมพบว่าของหลายอย่างของผมหายไป อะไรก็ไม่สำคัญเท่าอัลบั้มรูปหลายเล่ม ซึ่งรวบรวมรูปเมื่อสมัยที่ผมเรียนอยู่ในชั้นมัธยม หนังสือหายากที่ผมสะสมไว้ รวมทั้งสมุดจดหมายเลขโทรศัพท์เล่มใหญ่ ที่จดหมายเลขโทรศัพท์ทั้งหมดของเพื่อนๆไว้
ช่วงชีวิต ๓ ปีในวิทยาเขตแห่งนั้น ผมพบกับเรื่องราวต่างๆมากมาย ผมร่วมกิจกรรมต่างๆในชมรมนาฎศิลป์ ชมรมดนตรีไทย และชมรมศิลปการแสดง ผลการเรียนของผมเป็นที่พอใจของตัวผม และทางบ้าน ผมเข้ารับเกียรติบัตรในพิธีไหว้ครูทุกปี และจบออกมาด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับ ๒ เป็นเกียรตินิยมคนเดียวของภาควิชาภาษาไทย ทำให้ผมเด่นเป็นพิเศษในวันรับปริญญา เมื่อผมสอบเสร็จแล้ว ผมยังอยู่ช่วยงานของมหาวิทยาลัยต่ออีกจนหมดช่วงสงกรานต์ ผมกลับเข้าไปสถาบัน หลังจากที่หายไปตั้งแต่ช่วงปีใหม่ เมื่ออาจารย์หัวหน้าฝ่ายวิชาการพบผม ก็เรียกให้ผมเข้าไปคุยที่ห้องทำงาน กับผู้บริหารระดับสูงของสถาบันท่านหนึ่ง พวกท่านต้องการให้ผมเป็นอาจารย์สอนภาควิชาคีย์บอร์ด ในสาขาแห่งหนึ่งของสถาบัน เนื่องจากจะมีอาจารย์ท่านหนึ่งในสาขานั้น ย้ายเข้ามาทำงานในส่วนวิชาการ ซึ่งผมก็ตอบตกลงไปด้วยความเต็มใจ และดีใจเป็นอย่างมาก
ผมเริ่มทำงานเป็นอาจารย์สอนออร์แกนไฟฟ้า ในสาขาของสถาบัน ที่อยู่ใกล้โรงเรียนมัธยมที่ผมเคยเรียนอยู่ ผมมักจะเข้าไปกราบครูผู้มีพระคุณของผมเสมอในวันไหว้ครู ครูทุกท่านดีใจที่ได้เจอผม และดีใจที่ผมเรียนจบออกมาได้ทำงานด้านดนตรีที่ผมรัก ผมเริ่มติดต่อหาเพื่อนเก่าบางคนทางโทรศัพท์ ซึ่งผมต้องหูชาทุกครั้ง เพราะโดนต่อว่า ว่าหายตัวไปโดยไม่ติดต่อเพื่อนๆเลย  แต่ก็มีเพื่อนๆหลายคนเหมือนกัน ที่ผมไม่ต้องการติดต่อ บางคนผมก็ไม่สามารถติดต่อได้เนื่องจากเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์ไป หรือโทรไปแล้วเป็นเวลาที่เพื่อนไม่อยู่บ้าน  
เป็นเพราะวันทำงานและวันหยุดของผม ตรงกันข้ามกับคนทั่วไป ทำให้ไม่ค่อยไปพบเพื่อนๆ ที่นัดเจอกันบ่อยๆ ในคืนวันศุกร์ หรือวันเสาร์-อาทิตย์
๗๓ กลับมาพบกันอีก
“ไอ้ตั้ม ทางนี้เว๊ย” เสียง ดม ตะโกนเรียก ตั้มจึงเดินเข้าไปหา
วันนี้ ตั้ม มีนัดกินข้าวกลางวันกับ ดม ที่สาขาของร้านอาหารฝรั่งร้านหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเสียงว่าอาหารจานหลักอร่อย และสลัดบาร์ที่มีผักแปลกๆมากมาย ซึ่งสามารถทานได้ไม่จำกัด รวมทั้งซุบต่างๆ ของหวาน และผลไม้ ก็เช่นกัน ทั้งสองคนสั่งอาหารจานหลัก แล้วไปตักซุป และสลัดมานั่งกิน พลางคุยเรื่องต่างๆกับ ดม ไปเรื่อยๆ ดม เล่าให้ ตั้ม ฟังว่าเพื่อนๆแต่ละคนยังเรียนอยู่ หรือทำงานแล้วที่ไหนบ้าง
“แล้ว ปอ ล่ะเป็นยังไงบ้าง” ตั้ม ถามถึงคนที่ตนคิดถึง
“ปอ มันเหลืออีกไม่กี่หน่วยก็จบแล้ว เมื่อก่อนมันขี้เกียจ แต่พักหลังมันขยันขึ้นเยอะ โดยเฉพาะปีการศึกษานี้ มันตั้งใจจะจบให้ได้” ดม ตอบ
“แบบนั้นก็ดีสิ เรียนให้จบไวๆ ที่บ้านจะได้ชื่นใจ แล้ว ปอ สบายดีใช่มั๊ยอะ” ตั้ม ถามพลางยิ้มน้อยๆ
“อื้อ มันสบายดี เอ็งไม่โทรไปหามันบ้างล่ะ” ดม ถาม
“โทรแล้ว แต่ไม่เจอตัว” ตั้ม ตอบด้วยสีหน้าหมองลง
“เหรอวะ แต่อย่างว่าหว่ะ ช่วงนี้มันขยันฉิบหาย ทั้งเรียน ทั้งทำงานพิเศษ สงสัยเก็บเงินเตรียมขอคนแต่งงาน” ดม พูดยิ้มๆ
“เหรอ” ตั้ม ยิ้มกว้าง  “ปอ มีแฟนแล้วเหรอ”
“ก็ไม่เชิงหว่ะ” ดม ตอบแล้วนึกขำ ...มันจะมาขอมึงนั่นแหละ ตอนนี้มันขยันเรียนเพราะเอ็งเรียนจบแล้วไงวะ มันจะรีบเรียนให้จบ ขืนดองไว้ไม่ยอมจบซะที มันก็ขายหน้าเอ็งสิ ...
“เอ้อ ... แล้ว นึก ล่ะ” ตั้ม ถามขึ้น หลังจากที่กินอาหารจานหลักหมดจานแล้ว
“รายนั้น ถ้าเอ็งอยากรู้เดี๋ยวถามกันเองแล้วกัน เดินมานั่นแล้ว” ดม พูดยิ้มๆ
แล้ว ตั้ม ก็ต้องแปลกใจ ปนด้วยความตกใจเล็กน้อย เมื่อ นึก เดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้าม
“โทษทีที่ช้า รถติดน่าดู” นึก พูดพลางหัวเราะเบาๆ
“ไม่ต้องเลยเอ็ง นัดเที่ยง มาซะเกือบบ่าย พวกกูกินกันเสร็จแล้ว” ดม หันไปเอ็ด
“เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว” นึกหยุดพูด หันไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มกับพนักงาน แล้วหันมาพูดกับ ดม ต่อ “มึงตักสลัดให้กูที เหนื่อยหว่ะรีบมา”
“ตั้ม แน่ะ ไปตักสลัดให้มันที” ดม หันไปบอกยิ้มๆ
“เอาอะไรมั่งล่ะ” ตั้ม ถามเบาๆ
“อะไรก็ตักมาเหอะ หิวแล้ว” นึก พูดเสียงดังเหมือนสั่ง
ตั้ม ลุกขึ้นไปที่สลัดบาร์ ตักผักหลายอย่าง อย่างละนิดอย่างละหน่อย พร้อมทั้งขนมปังกรอบชิ้นเล็กๆ ตักน้ำสลัดข้นๆ ๒-๓ แบบ ลงไปที่ขอบจาน แทนที่จะราดลงไป แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ พลางวางจานลงตรงหน้า นึก
“ตักอะไรมาวะเนี่ย ของพวกนี้ใครจะกินลง” นึก โวยวาย ในขณะที่ ตั้ม หน้าซีดลง
“งั้นมึงไม่ต้องกิน” ดม ดึงเอาจานสลัดมา แล้วเอาส้อมจิ้มผักในจาน จิ้มน้ำสลัดส่งเข้าปาก
“ทำไรวะมึง” นึก หันไปโวยวายกับ ดม
“ก็มึงบอกกินไม่ลงไง จะเอาอะไรที่แดกลงก็ไปตักเอง จะได้ไม่ต้องบ่น” ดม ไม่ยอมแพ้ เอ็ดเอาบ้าง นึกจึงต้องลุกเดินไปที่สลัดบาร์ด้วยตัวเอง
“ดม เรากลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวเข้างานไม่ทัน” ตั้ม บอกพลางยื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง “ค่าอาหารนะ ถ้ามีเงินทอนก็เก็บไว้ให้ด้วยแล้วกัน เจอกันคราวหน้าค่อยคืนเรา”
“เอางั้นเหรอวะ งั้นงานรับปริญญาอย่าลืมโทรบอกกูนะ” ดม พูดพลางรับเงินมาวางไว้ข้างๆจานสลัด
“อื้อ ไม่ลืมหรอก” ตั้ม พูดพลางหน้าสลดลง ... แต่งานรับปริญญาของพวกนายน่ะ ไม่มีใครบอกเราสักคน
“ฝากขอโทษนึกด้วยแล้วกันนะ เดี๋ยวเราเข้าชั้นสอนไม่ทันจริงๆ เราไปก่อนหล่ะ” ตั้ม พูดจบก็ลุกเดินออกไปจากร้าน
“อ้าว ตั้ม ไปไหนวะ เข้าห้องน้ำเหรอไง” นึก ถามขึ้นเมื่อเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
“กลับไปแล้ว” ดม พูดอย่างอารมณ์เสีย “มันฝากขอโทษเอ็งด้วย ที่ต้องกลับไปก่อน มันมีสอน” ดม พูดพลางจิ้มผักเข้าปาก... เป็นกูนะจะฝากด่า
“ทำไมรีบกลับวะ น่าจะอยู่คุยกันก่อน สักคำสองคำก็ยังดี ” นึก บ่น
“ยังมีหน้ามาถามอีก ปากมึงน่ะสิ เป็นกู กูก็เผ่น” ดม หันมาเอ็ดอีก
“กูไม่ได้ตั้งใจหว่ะ” นึก พูดอย่างสำนึกผิด
“กูรู้ว่ามึงเขิน แต่มึงไม่ควรพูดแบบนั้น” ดม ยังไม่หายโกรธ
“เขินเชี่ยมึงดิ” นึก เถียง “คราวหน้ากูจะระวังแล้วกัน” นึก พูดเสียงอ่อนลง
“งั้นคราวหน้ามึงอยากเจอมัน ก็นัดเองนะเว๊ย กูไม่เป็นองคตให้มึงแล้ว” ดม พูดอย่างเบื่อหน่าย
“ตั้ม เอาไปอันนี้ของพวกเรา” เต่าพูดพลางยื่นช่อกุหลาบช่อใหญ่ให้ผม
“ส่วนนี่” ตุ่ม ยื่นช่อลิลลี่ ที่มีดอกลิลลี่อยู่ ๓ ดอกให้ผม “ราญ กับ ชัย ฝากมาให้”
“ไม่น่าลำบากกันเลย แค่มาเราก็ดีใจจะแย่แล้ว” ผมรับมารวมกับช่อดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมแขน จับวางไว้แนบอก
วันนี้เป็นวันรับปริญญาของผม เมื่อช่วงเช้าตอนรับปริญญา เพราะผมเป็นคนเดียวของภาควิชาที่ได้เกียรตินิยม ปกเสื้อครุยสีขาวของผม เด่นอยู่ท่ามกลางปกเสื้อครุยสีม่วง และสีเขียวของคณะอื่น ตั้งแต่ตอนตั้งแถวเข้าหอประชุม ยังดีที่คนที่คนที่อยู่ถัดจากผม เป็นเพื่อนที่เคยอยู่ชมรมเดียวกัน ทำให้ผมหายประหม่า จากการจ้องมองของคนรอบข้างไปได้มาก หลังจากที่ออกมาจากหอประชุม ผมก็เดินถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ไปเรื่อยๆ จนมาเจอกับ ตุ่ม และ เต่า ซึ่งยืนรออยู่แถวเตนท์ ที่จัดไว้สำหรับเป็นจุดนัดเจอของบัณฑิต กับญาติหรือเพื่อนๆ แล้วสักพักกลุ่มเพื่อนๆจากโรงเรียนมัธยม ก็ยกขบวนกันมาถึง
“ไอ้ลูกหมา เท่ห์เชียวนะเอ็ง ตัวโตขึ้นเยอะ สูงเกือบเท่าไอ้นึกมันแล้ว” โอ ทักทายเสียงดัง
“เอาไป นี้พวกกูบริจาคเงินซื้อให้ มัวแต่รอเค้าจัดช่อนี่แหละถึงได้มาช้า” ช่อดอกไม้ช่อใหญ่ ถูกส่งมาให้ผม ผมรับมาอย่างทุลักทุเล เพราะมีช่อดอกไม้จากรุ่นพี่และรุ่นน้อง อยู่เต็มอ้อมแขน  
ไม่ใช่เพียงแค่ขนาดและความสดชื่นของช่อดอกไม้เท่านั้น แต่การที่เพื่อนๆสิบกว่าคนนัดกันมาอย่างพร้อมเพรียงแบบนี้  มันทำให้ผมรู้ว่า เพื่อนๆตั้งใจแค่ไหนที่มาร่วมแสดงความยินดีกับผมในวันนี้
“ขอบใจมากนะ ไม่น่าลำบากหิ้วมาเลย” ผมตื้นตัน ตาเริ่มแดง
“ศิลปี ยังไม่หายขี้แยอีกเหรอ วันนี้วันดี อย่าร้องเชียวนะ” วัฒน์ พูดหัวเราะๆ แล้วพวกเราพากันถ่ายรูปร่วมกันหลายใบ
“เอ้อ ปอ ล่ะทำไมไม่มา” ผมถามถึงคนที่ผมคิดถึงมาตลอด ในช่วงที่ผมเรียนอยู่ในวิทยาเขตต่างจังหวัด
“เอ้อ...” นึก อึกอัก ... เขาจะบอกได้ยังไง ว่าเขาลืมบอก ปอ
“มันติดธุระ” ดม รีบพูดต่อ
“เหรอ เสียดายจัง” ผมตอบพลางรู้สึกโหวงเหวงอยู่ในใจ
พวกเราจับกลุ่มคุยกันอยู่สักพัก เพื่อนๆก็แยกย้ายกันกลับ ส่วนผมยังอยู่ที่เดิม ไม่นานนักคนที่บ้านผมก็มาถึง ผมถ่ายรูปกับแม่ พี่ๆ และหลานๆหลายใบ ส่วนพ่อไม่ได้มาด้วย เพราะโรคเบาหวานทำให้พ่อต้องตัดขาข้างหนึ่งตั้งแต่ส่วนหัวเข่าลงมา การนั่งรถนานๆทำให้พ่อหงุดหงิด และพ่อที่เกษียณอายุราชการมาหลายปี เริ่มมีอายุมากแล้ว ช่วงนี้มักมีอาการหลงลืมบ่อยๆ และมักอารมณ์ไม่ดีโดยไม่มีสาเหตุเสมอ ... เมื่อเห็นผม
ผมจึงไม่มีรูปที่ถ่ายกับ พ่อ ในงานรับปริญญาเลยสักใบ
ผมยังนัดเจอกับเพื่อนๆอีกหลายครั้ง แต่ทุกครั้งไม่เคยมี ปอ อยู่ด้วย ดม บอกว่าตอนนี้ ปอ กำลังเรียนหนัก เพราะตั้งใจจะให้จบภายในปีการศึกษานี้ ผมได้แต่ฝากบอกเพื่อนๆไปว่า ให้ ปอ พยายาม และให้บอกด้วยว่า ผมคิดถึง ปอ มาก
๗๔ สังหรณ์
เช้าวันจันทร์ ที่ ๑ เมษายน ซึ่งเป็นวันหยุดงานตามปรกติของผม ( ผมทำงานพุธ-อาทิตย์ หยุดจันทร์-อังคาร) หลังจากทำกิจวัตรประจำวันช่วงเช้าเรียบร้อยแล้วผมก็อ่านหนังสือ ฟังเพลง พักผ่อนไปตามเรื่อง ปรกติผมก็อยู่บ้านพักผ่อนแบบนี้ ยกเว้นช่วงที่มีงานเยอะ ผมก็ต้องหอบงานมาทำต่อที่บ้านบ้าง มีบางวันที่ผมอาจจะออกไปเดินซื้อหนังสือ หรือของใช้ต่างๆตามห้างสรรพสินค้าบ้างเป็นครั้งคราว
เหตุการณ์ต่างๆก็ปรกติ แต่พอช่วงบ่ายๆ ก็เกิดอาการแปลกๆขึ้นกับตัวผม หัวใจเต้นแรงผิดปรกติ หัวหมุนๆ รู้สึกเหมือนมีคนมากระซิบเรียกอยู่ที่ข้างหู ตามมาด้วยความรู้สึกคิดถึง ปอ  อย่างรุนแรง ประมาณว่าต้องการจะพบให้ได้เดี๋ยวนั้นเลย  แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราผมไม่รู้เลยว่า เค้าอยู่ที่ไหน จะติดต่อได้อย่างไร  จะโทรถามเพื่อนก็ลำบาก เพราะที่บ้านผมยังไม่มีโทรศัพท์ ตู้โทรศัพท์ใกล้บ้านที่สุดก็อยู่ห่างไป ๒ ป้ายรถเมล์  ผมก็เลยคิดว่า เดี๋ยววันพุธไปทำงาน จะลองโทรศัพท์ถามข่าวของ ปอ จากเพื่อนๆบางคนดู ผมรู้สึกหงุดหงิดทั้งวัน กับความรู้สึกคิดถึงอย่างรุนแรง โดยที่หาสาเหตุไม่ได้ภายในใจผม
เช้าวันพุธ ผมไปถึงที่ทำงานก่อนเวลาเข้างานเล็กน้อย ผมเดินเข้าไปจัดของในห้องทำงาน สักครู่แม่บ้านก็เข้าบอกผมว่า มีโทรศัพท์ติดต่อผมมาหลายครั้งตั้งแต่วันจันทร์ และวันอังคาร แล้วสักพักหนึ่ง พี่ธุรการก็มาเรียกให้ผมออกไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ศิลปี พูดครับ” ผมพูดลงไปในโทรศัพท์
“พี่ราญ เหรอ คิดถึงจังเลย” น้ำเสียงและสีหน้าผมเปลี่ยน จนพี่ธุรการอมยิ้ม
“วันนี้เหรอ เลิกงาน ๖ โมงเย็นอะ” ผมตอบไปเมื่อราญ ถามว่าผมเลิกงานกี่โมง “ได้ๆ เดี๋ยว ตั้ม รอ พี่ราญหน้าโรงเรียนนะ” ผมยิ้มอย่างดีใจมากขึ้น เพราะ ราญจะมารับผมตอนเย็นหลังเลิกงาน ผมมัวแต่ดีใจ จนลืมถามว่า มารับไปไหน

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

4_NAY

อย่าบอกนะว่าปอ......

pearl9845

ขอบคุณครับ