++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 41

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พี่ราญ เหรอ คิดถึงจังเลย” น้ำเสียงและสีหน้าผมเปลี่ยน จนพี่ธุรการอมยิ้ม
“วันนี้เหรอ เลิกงาน ๖ โมงเย็นอะ” ผมตอบไปเมื่อราญ ถามว่าผมเลิกงานกี่โมง “ได้ๆ เดี๋ยว ตั้ม รอ พี่ราญหน้าโรงเรียนนะ” ผมยิ้มอย่างดีใจมากขึ้น เพราะ ราญจะมารับผมตอนเย็นหลังเลิกงาน ผมมัวแต่ดีใจ จนลืมถามว่า มารับไปไหน
“ชุดเหรอ” ผมขมวดคิ้ว เพราะ ราญ ถามว่าผมแต่งตัวอย่างไร “ก็เสื้อสีฟ้าอ่อน กางเกงดำอะ” ผมตอบไปในสาย “มีๆ ตั้มมีแจคเกตสีกรมท่า ให้ใส่ไปด้วยเหรอ ได้ๆ” แล้วผมก็วางหูโทรศัพท์ลง
“นั่นแน่ นัดกับใคร แฟนรึเปล่า” พี่ธุรการถามผมยิ้มๆ
“พี่ราญน่ะครับ ที่เคยมาหา ตั้ม ตอนมาทำงานใหม่ๆไงพี่ เดี๋ยวเย็นนี้จะมาหา” ผมตอบอย่างอารมณ์ดี
“อ๋อ ที่ว่าเรียนหมอใช่มั๊ย” พี่ธุรการถามหลังจากคิดอยู่สักครู่
“ใช่ครับ” ผมตอบยิ้มๆ แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานไป
ความจริงตอนเย็นผมมีสอนพิเศษที่บ้านของเด็กนักเรียน แต่เมื่อ ราญ โทรมานัดแบบนี้ ตอนกลางวัน ผมจึงโทรศัพท์ ไปงดการเรียนการสอนกับผู้ปกครองของนักเรียน เพื่อที่จะได้ไปตามนัดในตอนเย็น
๖ โมงเย็นเศษๆ นักเรียนพากันกลับไปหมดแล้ว ผมเก็บของอย่างอารมณ์ดี พอเดินออกามาจากห้องทำงาน ก็เจอ ราญ นั่งรออยู่ที่เก้าอี้บริเวณหน้าห้อง เมื่อเห็นผม ก็ลุกเดินเข้ามาหา
“พี่ราญ คิดถึงจัง” ผมโผเข้าไปกอดเอวร่างที่สูงเกือบจะพอๆกันด้วยความคิดถึง
“ฮ่าๆ ไม่อายคนเหรอ โตป่านนี้แล้วนะ” ราญ พูดพลางเอามือขยี้หัวผมเบาๆ “พี่ชายว่าไปหาอะไรกินกันนิดนึงก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทัน”
“พี่ราญ จะพา ตั้ม ไปไหนเหรอ” ผมถามอย่างสงสัย
ราญไม่ตอบแต่ยิ้มน้อยๆให้ พลางจูงมือผมออกจากที่ทำงาน เราชวนกันไปกินก๋วยจั๊บร้านอร่อยแถวๆนั้น ระหว่างนั้นก็เราก็คุยเรื่อยๆ ถึงเรื่องงานของผม และการเรียนของ ราญ เสร็จแล้ว ราญ ก็พาผมไปขึ้นรถที่จอดอยู่บริเวณหน้าโรงเรียน
“เดี๋ยวไปรับ ชัย กันก่อนนะ” ราญ บอกก่อนจะออกรถ
แล้ว ราญ ก็ขับรถไปรับ ชัย ที่ยืนรออยู่ระหว่างทางไม่ไกลจากที่ทำงานของผมนัก
“พี่ชัย” ผมหันหน้าไปทักพร้อมกับยิ้มกว้างให้ เมื่อ ชัย ขึ้นรถนั่งที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว ชัย มองหน้าที่ยิ้มแย้มของผมอย่าง งงๆ
“เฮ้ย มึงยังไม่ได้บอกเหรอวะ” ชัย หันไปถาม ราญ
“ยัง ไม่รู้จะบอกยังไง นายบอกสิ” ราญ หันมาตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ
ทั้งสองคนหันมามองผมด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ผมเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“มีอะไรเหรอพี่ชาย พี่ชัย” ผมถามเบาๆด้วยความงุนงง
“รีบไปกันก่อนเถอะวะ เดี๋ยวไม่ทัน ไปถึงก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ชัย หันไปบอก ราญ พลางถอนหายใจ
แล้วรถก็แล่นไปด้วยความรีบเร่ง โดยที่ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย
๗๕ จากลา
ราญ ขับรถเข้าไปในวัดแห่งหนึ่ง เมื่อจอดรถแล้วพวกเราก็ลงจากรถ ผมมองคนทั้งสองด้วยความงุนงง ในขณะที่ทั้งสองคนมองผมด้วยสีหน้าเศร้าๆ ทั้งสองคนจูงมือผมคนละข้างเดินเข้าไปในศาลาสวดศพศาลาหนึ่งในวัด ผมมองเห็นรูปคนคนหนึ่งที่คุ้นตา วางอยู่ข้างโลงศพ
“ป๊ะป๋า” ผมครางเบาๆ ทำไมรูป ป๊ะป๋า ตอนหนุ่มๆถึงได้มาอยู่ที่นี่
“ตั้ม ดูให้ดี ไม่ใช่ คุณอาหรอก” ชัย บอก ผมหันไปมองหน้า ชัย อย่าง งงๆ ไม่ทันได้คิดว่าทำไม ชัย ถึงเรียก ป๊ะป๋า ของผมว่า คุณอา
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เพ่งมองรูปนั้นให้เต็มตา พอผมจำได้ว่าชายหนุ่มในรูปเป็นใคร ผมหันไปมอง ราญ และ ชัย ไม่กล้าที่จะอ่านชื่อที่เขียนอยู่ภายใต้รูปนั้น
“ปอ มันไปดีแล้ว ตั้ม” ราญ เดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วก้มหน้าบอกผม
เท่านั้นเอง น้ำตาของผมไหลพราก  ผมรู้สึกว่าหัวของผมหมุนไปหมด เข่าอ่อนจนแทบยืนไม่ได้
“เฮ้ย พามันไปนั่งก่อนดีกว่า” ชัย พูดแล้วทั้งสองคนก็พยุงผมไปนั่งที่เก้าอี้ ผมร้องไห้ไม่หยุด คนหลายคนหันมามองพวกเราด้วยความแปลกใจ ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาพวกเรา
“เพื่อน ปอ หรือค่ะ” เธอถามพวกเรา
“ครับ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียน ม.๑ น่ะครับ” ราญ หันไปตอบ ส่วน ชัย กำลังปลอบผมอยู่
“เหรอจ๊ะ ป้าเป็นแม่ ปอ เองจ๊ะ ปอ คงดีใจนะที่เพื่อนๆมากัน” พอรู้ว่าเป็นแม่ของ ปอ ผมก็เงยหน้ายกมือไหว้ทำความเคารพ
“อย่าร้องแบบนั้นสิลูก เดี๋ยว ปอ เสียใจ” แม่ปอ ปลอบผม
“อุบัติเหตุน่ะ ตั้ม” ชัย บอกผมช้าๆ
“ตอนที่ ปอ ขับรถกลับจากชลบุรี รถบรรทุกแซงกันมาอีกฝั่งนึง ปอ หักหลบ รถเลยเสียหลักพุ่งลงข้างทาง”
“วันจันทร์ ใช่มั๊ย พี่ชัย วันจันทร์บ่าย” ผมพูดเสียงเครือ ทั้ง ราญ ชัย และแม่ปอ มองผมด้วยความแปลกใจ
“เมื่อวันจันทร์บ่ายโมงกว่าๆใช่มั๊ย” ผมถามอีกครั้ง
“ตั้ม รู้ได้ยังไง” ราญถาม
“ปอ....ปอ เค้ามาหา ตั้ม” พูดจบ ผมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างไม่อายใคร แม่ของปอ แสดงสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“ตั้ม ว่าอะไรนะ” ชัย ถามอย่างตกใจ
“ปอ มาหา ตั้ม” ผมพูดได้แค่นั้น ทุกคนมองหน้ากันด้วยความงุนงง
“ตั้ม ไม่เป็นไรนะ ตั้ม อย่าร้องเลย ปอ ไปดีแล้ว”
ทั้ง ราญ ทั้ง ชัย พากันปลอบผม แต่ผมก็ยังไม่หยุดร้องไห้ ผมรู้แล้วว่าทำไมวันจันทร์ผมถึงเกิดอาการเหล่านั้น ที่แท้สำนึกสุดท้ายของ ปอ ส่งมาหาผมนี่เอง
“คนนี้ชื่ออะไรนะลูก” แม่ปอ ถามพลางมองมาที่ผม
“ตั้ม ครับ” ราญ ตอบ
“ผมชื่อ ราญ ส่วนคนนี้ชื่อ ชัย”
“ตั้ม”แม่ปอ นิ่งคิดอะไรอยู่สักครู่
“ใช่ ตั้ม ที่เรียนกับ ปอ ตั้งแต่ ม.๑ หรือเปล่าลูก ชื่อจริงอะไรนะ ศิล ... ศิล อะไรสักอย่าง”
“ศิลปี ครับ” ชัย ตอบพลางมองด้วยความแปลกใจ แม่ ปอ พยักหน้าเล็กน้อย
“เดี๋ยวถ้าค่อยยังชั่วแล้วก็เข้าไปหา ปอ เค้าซะหน่อยนะลูก แล้วนี่จะอยู่กันจนสวดจบหรือเปล่า” แม่ปอ ถามอีก
“ครับ ก็ตั้งใจไว้แบบนั้นครับ” ราญ ตอบ
“งั้นอย่าเพิ่งรีบกลับกันนะลูก เดี๋ยวพระสวดเสร็จแล้ว แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
แล้วแม่ปอ ก็เดินไปดูแลความเรียบร้อยของงานต่อ เมื่อผมดีขึ้นแล้ว ราญ กับ ชัย ก็พาผมไปไหว้ศพ ปอ จากนั้นก็นั่งฟังพระสวด ระหว่างนั้น ผมเหมือนคนอยู่ในภวังค์ทุกอย่างมันดูเบลอๆไปหมด น้ำและอาหารที่ผมรับมาโดยไม่ค่อยรู้ตัวก็ไม่ได้แตะต้องเลยสักนิด ผมนั่งก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งพระสวดจบ พวกเราก็พากันไปลา ปอ บนศาลา แล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ รอแม่ของ ปอ ที่กำลังร่ำลาแขกที่มาร่วมงาน
“ตั้ม ใช่มั๊ยลูก ไหนขอแม่ดูหน้าชัดๆหน่อยซิ” แม่ปอ พูดขึ้นเมื่อมานั่งใกล้ๆพวกเรา
ผมเงยหน้าขี้น แม่ปอ มองผมไปทั่วทั้งใบหน้าอย่างช้าๆ เหมือนจะพิจารณาให้ละเอียด แล้วมองสำรวจผมไปทั่วทั้งตัว จนผมต้องหน้าแดง เพราะรู้สึกเขินอาย จนต้องหลบสายตาลงมองที่พื้น
“ยิ่งดูยิ่งน่ารักเหมือนที่ ปอ พูดเลยนะลูก” แม่ปอ พูดช้าๆ
“เห็นหนูเสียใจขนาดนั้น แม่ก็คิดว่าคงเป็นเพื่อนที่รักกันมากจริงๆ สมกับที่ ปอ เค้าพูดถึงหนูบ่อยๆ” พวกผมพากันนิ่งเงียบ
“ปอ น่ะเล่าเรื่องหนูให้แม่ฟังเยอะแยะจนแม่รู้จักไปด้วยอีกคน บอกว่าหนูน่ะน่ารัก วิ่งซนเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆ เวลาเรียบร้อยขึ้นมายังกับเด็กผู้หญิง เวลาอยู่นิ่งๆบางทีดูแล้วเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ทั้งอ่อนโยน ทั้งใจดี แล้วก็อะไรอีกสารพัด แม่ฟังแล้วยัง งงๆ ว่าตกลงหนูเป็นเด็กยังไงกันแน่ พอมาเห็นตัวจริงนี่แหละ แม่ถึงได้รู้” แม่ปอ หยุดพูดไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อ
“ปอ น่ะรักหนูมากเลยนะลูก” พูดจบ แม่ปอ ก็ถอนหายใจ ส่วนผมก้มหน้านิ่ง น้ำตาเริ่มไหลพรากอีกครั้ง เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย
“วันเผามาอีกได้ไหมลูก มาส่ง ปอ เค้าครั้งสุดท้าย นะลูกนะ” แม่ปอ พูดพลางเอามือแตะบ่าผม
“ครับ” ผมรับปากไม่ค่อยเต็มเสียง เพราะกำลังร้องไห้อยู่
“พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวต้องไปส่ง ตั้ม ด้วย” ราญ บอกกับ แม่ปอ จากนั้นพวกเราก็ไหว้ลา แล้วพากันขึ้นรถ
ราญ ขับรถไปส่งผมถึงบ้าน ผมเข้าบ้านด้วยสภาพไม่ค่อยดีนัก เมื่อแม่ถามว่าไปไหนมา ถึงได้มีคนมาส่ง ผมบอกแม่เพียงว่า ไปงานศพเพื่อน คืนนั้นผมร้องไห้ด้วยความเสียใจอีกหลายครั้ง
...ไอ้ลูกหมา ไม่ว่ามึงจะอยู่ที่ไหนกูจะตามไปหามึงนะ ... ปอ เคยบอกผมแบบนี้
... อื้อ เราจะรอ ปอ ต้องหาเราให้เจอนะ อย่าให้เรารอเก้อล่ะ ... ตอนนั้นผมเองก็ตอบกลับไป
... กูไม่ได้พูดเล่นนะ ไม่ว่ามึงไปอยู่ไหน กูจะตามไปจริงๆ ... วันนั้น ปอ ย้ำอย่างมั่นคง
... อื้อ ... ผมรับรู้พลางก้มหน้าลงซบกับไหล่ ปอ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นในใจ
ปอ รักษาคำพูดที่ให้ไว้กับผมเมื่อวันนั้น
แต่วันนี้ ... ไม่มี ปอ อีกแล้ว
... มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย ... เสียง ปอ ยังก้องอยู่ในหูของผม
หลายปีที่ผ่านมา ผมยอมรับว่า ผมหนีไปเพื่อจะซ่อนตัวจากอะไรบางอย่าง และในวันข้างหน้า อาจมีเรื่องราวที่ผมทนไม่ได้ จนต้องหนีไปซ่อนตัวอีกครั้ง หากมีวันนั้น ... ปอ ไม่ต้องเหนื่อยกับการตามหาผมต่อไปอีกแล้ว
... ป๊ะป๋า ...
เสียงเรียกของ ตั้ม เมื่อเห็นรูปของ ปอ ในวัยหนุ่ม ทำให้ผมเข้าใจในสิ่งผมเคยคิดมาตลอด
... ทำไม ตั้ม ถึงไม่ยอมรับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของ ปอ ทั้งที่ควรจะรู้มานานแล้ว
... ทำไม ตั้ม ถึงยอมรับความเจ็บปวด และให้อภัย ปอ ทุกครั้ง ไม่ว่า ปอ จะทำให้ ตั้ม เจ็บที่ตัวหรือหัวใจ สักแค่ไหนก็ตาม
... ทำไมบางครั้ง ตั้ม ถึงได้มอง ปอ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักที่แสนบริสุทธิ์ และใสซื่อถึงเพียงนั้น
... ทำไมหลายปีที่ผ่านมา ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเลย ตั้ม ก็ยังให้ความสำคัญกับ ปอ นัก มักจะถามถึงอยู่เสมอ เวลาที่คุยกันทางโทรศัพท์
ที่แท้ ตั้ม มอง ปอ ซ้อนทับกับภาพพจน์ของ คุณอา...ป๊ะป๋า ของ ตั้ม ทำไมผมพึ่งจะคิดได้ ความจริงผมควรจะสังหรณ์ใจมานานแล้วด้วยซ้ำไป
... ถ้าเพียงแต่ผมสะกิดใจสักนิด
ผมคิดว่า ตั้ม ควรจะได้รับรู้เสียทีว่าที่ผ่านมา ปอ คิดอย่างไร
มันอาจจะช้าเกินไป แต่มันออกจะเป็นการไม่ยุติธรรมต่อ ปอ หากจะปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไป โดยที่ ตั้ม ไม่ได้รับรู้
และ ตั้ม คงจะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองไปเรื่อยๆ หากปล่อยให้ ตั้ม ยังรู้สึกแบบนี้
ผมปรึกษากับ ราญ ซึ่งเราทั้งคู่คิดเหมือนกัน พวกเราจึงช่วยกันโทรศัพท์นัดเพื่อนบางคน เพื่อที่จะได้มาจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย บางคนไม่เห็นด้วย เพราะเห็นว่าช่วงเวลานี้ยังไม่เหมาะสม แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามที่ผมขอ  สุดท้าย ผมให้ ราญ โทรศัพท์นัดให้ ตั้ม มาพบกันที่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งในย่านสีลม
“นายแน่ใจแล้วนะ ที่ทำอย่างนี้” ราญ ถามผมอีกครั้ง
“อื้อ ... มันอาจจะช้าเกินไป แต่ดีว่าไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมตอบไปเบาๆ
มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ในตอนนี้ เพื่อ ปอ
และ ... เพื่อ  ตั้ม น้องรักของผม
เมื่อถึงเวลานัด ตั้ม มาถึงตรงเวลา ตั้ม รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่นอกจากผมและราญ ยังมี ศักดิ์ และสิทธิ์ อยู่ด้วยที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ตั้มทักทายทุกคนด้วยสีหน้าเศร้าๆ ยิ้มที่ขาดความสดใสของ ตั้มทำให้พวกเราต้องมองสบตากันด้วยความลังเลในสิ่งที่จะทำ พวกเราสั่งอาหารพลางพูดคุยกันเล็กน้อย ถึงเรื่องงานของแต่ละคน ตั้ม ไม่ค่อยกินอะไรเอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา พวกผมต้องคะยั้นคะยอ คอยตักกับข้าวให้ ตั้มจึงต้องกินด้วยความเกรงใจ

mind19mindPSU

ปอจะเป็นอะไรรึป่าวอ๊าาา T_T

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

4_NAY

เจ็บปวดเมื่อสายไปแล้ว

pearl9845

ขอบคุณครับ