++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 42 ตอนจบ(ภาคแรก)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เมื่อถึงเวลานัด ตั้ม มาถึงตรงเวลา ตั้ม รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่นอกจากผมและราญ ยังมี ศักดิ์ และสิทธิ์ อยู่ด้วยที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ตั้มทักทายทุกคนด้วยสีหน้าเศร้าๆ ยิ้มที่ขาดความสดใสของ ตั้มทำให้พวกเราต้องมองสบตากันด้วยความลังเลในสิ่งที่จะทำ พวกเราสั่งอาหารพลางพูดคุยกันเล็กน้อย ถึงเรื่องงานของแต่ละคน ตั้ม ไม่ค่อยกินอะไรเอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา พวกผมต้องคะยั้นคะยอ คอยตักกับข้าวให้ ตั้มจึงต้องกินด้วยความเกรงใจ
“พรุ่งนี้ ตั้ม ไปงานเผารึเปล่า” ผมถามหลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จแล้ว
“ไปสิ ตั้ม คิดว่าจะไปช่วยงานตั้งแต่ตอนเลี้ยงพระเพล เพราะเป็นวันหยุดพอดี พี่ชัย ล่ะ” ตั้ม ตอบเสียงแผ่วเบา
“ไปสิ พวกเราไปกันหมดแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ สมชาย ก็ไป” ผมตอบพลางยิ้มให้ ตั้ม
“พี่ชัย” ตั้ม เรียกพลางจ้องหน้าผมนิ่ง “ตั้ม ยังไม่อยากเชื่อเลย ว่า ปอ...” น้ำตา ตั้ม เริ่มไหล
“พวกเราก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน” ราญ พูดพลางใช้กระดาษชำระเช็ดน้ำตาให้ ตั้ม
“ตั้ม พวกเรามีอะไรจะบอก” ผมเริ่มเรื่องที่ตั้งใจไว้
ตั้ม ไม่พูดอะไร หันกลับมามองผมนิ่ง พวกเราจึงได้เริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ ตั้ม ได้รับรู้ตั้งแต่ต้น
เรื่องราวและความรู้สึกของ ปอ นับตั้งแต่ได้พบ ตั้ม ครั้งแรกเมื่อเริ่มเรียนชั้น ม.๑
ความเป็นห่วงของ ปอ ที่ ตั้ม มาเรียนสาย และหายไปอยู่ที่ห้องสมุด
ความกังวลและห่วงใย เมื่อ ตั้ม หกล้มในห้องเรียนจนต้องหยุดเรียนไป ๓ วัน
ความกระวนกระวายจากการเข้าใจผิดเมื่อชั้น ม.๓  การปรับความเข้าใจกับ ราญ และความพยายามอย่างหนักในการเรียน เพื่อที่จะได้เรียนห้องเดียวกับ ตั้ม ในชั้นมัธยมปลาย
ความดีใจที่ได้เรียนด้วยกันในชั้น มัธยมปลาย
ความหึงหวงเมื่อ ตั้ม ไปเล่นละครกับรุ่นพี่
ความไม่พอใจที่ ตั้ม สนิทสนมกับ นึก
ความลังเลที่ ปอ ไม่ยอมบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้ ตั้ม ได้รู้เสียที
ความตกใจและความกังวลที่ ปอ ทำให้ ตั้ม เข้าใจผิด เมื่อตอนวาเลนไทน์
ความห่วงใย เมื่อตอนที่ ตั้ม ป่วยหนัก
ความน้อยใจ ที่ ตั้ม หายตัวไปไม่มีการติดต่อในช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย จนแทบจะตัดใจจากความรู้สึกที่มีต่อ ตั้ม
ความต้องการที่จะหาคนมาทดแทน แต่ไม่นานนัก ปอ ก็รู้ว่า ไม่ว่าใครก็แทนที่ ตั้ม ไม่ได้
ความมุ่งมั่นที่จะเรียนให้จบในปีการศึกษาที่ผ่านมา พร้อมกับความหวังที่กลับมาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่า ตั้ม เรียนจบและยังไม่ได้คบหาอยู่กับใคร... และความดีใจที่จะกลับมาทำเรื่องจบการศึกษา ตั้งใจจะมาพบกับ ตั้ม ให้แปลกใจเล่น และตั้งใจว่าจะบอกความในใจเสียที ...
แต่ก็มาเกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน
ตั้ม น้ำตาไหลตั้งแต่พวกเราเริ่มพูดไปได้เพียง ๒-๓ เรื่อง ตั้ม ไหล่ตกเอนตัวไปพิงพนักเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง ริมฝีปากเม้มกันแน่น แต่ก็นิ่งฟังอย่างตั้งใจ จนทุกคนเล่าเรื่องราวทั้งหมดจบลง
“ปอ รัก ตั้ม นะ” ผมบอกพลางเอามือจับมือ ตั้ม บีบเบาๆ
“มันรัก ตั้ม มานานแล้ว ตอนนี้ก็รัก”
“ฮึก...ฮึก” ตั้ม หันมามองผม น้ำตาไหลพรากออกมา พลางกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ
“ตั้ม รู้ไว้นะ ปอ รัก ตั้ม มาก” ราญ บอกกับ ตั้ม พลางโอบศรีษะ ตั้ม ไว้แนบอก
“ตั้ม รู้” ตั้ม พูดเบาๆพร้อมกับเสียงสะอื้น
“ตั้ม รู้มานานแล้ว ตั้ม รู้” ตั้ม ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของ ราญ
“พี่ราญ พี่ชัย ตั้ม ก็รัก ปอ”
“ตั้ม บอกลา ปอ มันสิ” ชัย บอกผม แล้ว ชัย กับ ราญ ก็เดินนำดอกไม้จันทน์ใส่ลงไปในเตาเผาที่เริ่มจุดไฟ ผมเดินตามไป ราญ และ ชัย ขยับตัวไปด้านข้าง ให้ผมได้เข้าไป ผมมองโลงที่อยู่ภายในเตาเผา น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง ผมยื่นดอกไม้จันทน์เข้าไปวางในเตาที่เริ่มติดไฟอย่างช้าๆ
“ปอ” ผมพูดอะไรไม่ออก ราญ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาผม แล้วมายืนโอบเอวผมไว้ ชัยมายืนอีกข้างหนึ่ง จับไหล่ผมเบาๆ
“พูดสิ ตั้ม บอกลา ปอ มันหน่อย ครั้งสุดท้ายแล้วนะที่จะได้เจอกัน” ราญ พูดกับผมเบาๆ ผมหันไปมองหน้าคนทั้งสอง ที่ยิ้มให้ผมน้อยๆอย่างให้กำลังใจ
“ปอ เราก็รัก ปอ นะ เราอาจจะรักมานานแล้วก็ได้ แต่เราเพิ่งแน่ใจเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัย” ผมพูดพลางพยายามยิ้มให้โลง ดอกไม้จันทน์ทางด้านล่างกำลังติดไฟที่ถูกจุดขึ้น
“ตอนแรกเราไม่รู้หรอกว่า ทำไมเราถึงได้คิดถึง ปอ มากกว่าที่คิดถึง คนคนนั้น” ผมหยุดพูดสักครู่หนึ่ง
“ทีแรกเราคิดว่าเป็นเพราะ ... หลายครั้งเวลาที่เราอยู่กับ ปอ เรารู้สึกเหมือนเวลาที่เราอยู่กับ ป๊ะป๋า” ผมหายใจเข้าแรงๆ พยายามกั้นน้ำตา
“เราเพิ่งรู้ ว่าเป็นเพราะเรารัก ปอ แต่เรากลัว ปอ จะเสียใจ เราไม่อยากให้ ปอ คิดว่าเราเอา ปอ มาเป็นตัวแทนของ ป๊ะป๋า ” น้ำตาผมเริ่มไหลอีกครั้ง ผมเหมือนเห็นหน้าของ ปอ ยิ้มรับคำของผมอยู่ที่โลง ผมเอื้อมมือออกไปพยายามจะสัมผัสเงานั้น
“ปอ” ผมเรียกหา น้ำตาผมไหลไม่หยุด
“ตั้ม ทำอะไรน่ะ” ราญ ตกใจดึงมือผมไว้ ผมหันไปมองหน้า ราญ แล้วกลับไปมองโลงที่กำลังเริ่มติดไฟ ด้วยน้ำตานองหน้า
“ขอบใจนะลูก แค่นี้ ปอ เค้าคงดีใจมากแล้ว ” แม่ปอ น้ำตาคลอ
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเค้าจะได้ปิดเตา”
“เดี๋ยวครับแม่” ผมบอก แล้วหันกลับไปมองโลงนั้นนิ่งอยู่สักครู่ พลางเช็ดน้ำตา
“ปอ ถ้าชาติหน้ามีจริง พวกเรามาเจอกันอีกนะ จะเป็นอะไรกันก็ได้ ขอให้เราได้เจอ ปอ อีกนะ ปอ เคยบอกว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ปอจะหาเเราให้เจอ ปอ อย่าให้เรารอเก้ออีกนะ แล้วเราก็จะพยายามหา ปอ ให้เจอเหมือนกัน เราจะไม่หนีไปซ่อนตัวที่ไหนอีกแล้ว ” แล้วผมก็ค่อยๆถอยหลังออกมา ให้พนักงานปิดเตา แล้วพวกเราก็พากันเดินลงจากเมรุ
“ตั้ม ปอ มันไปดีแล้ว” ศักดิ์ ปลอบผม
ผมยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ พลางมองควันที่ลอยออกมาจากปล่องเมรุ ด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย มีมือของชัย กับ ราญ กุมมือทั้งสองข้างของผมไว้ บางครั้งก็บีบเบาๆ เหมือนกับปลอบใจและให้กำลังใจไปพร้อมๆกัน แล้วน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง
... ปอ ไปดีนะ แล้วเรามาพบกันอีก เราจะรอ
ไม่ว่าตอนนี้หรือเมื่อไหร่ เราจะไม่มีทางลืม ปอ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ปอ ก็จะอยู่ในใจเรา เราจะระลึกถึง ปอ ตลอดไป
ไม่ว่านานแค่ไหน ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราจะขอเก็บไว้ในความทรงจำ
เราจะจดจำคนที่รักเราไว้ตลอดไป
ปอ... เรารัก ปอ นะ
พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร มันเคยมีความสุข ใช้ชีวิตที่สนุกสนานไปกับ แจคกี้ เพื่อนเพียงคนเดียวของมัน
พัฟ มังกรที่กล้าหาญและไม่เคยเกรงกลัวต่อสิ่งใด ทั้งจ้าวผู้ครองเมือง หรือแม้แต่โจรสลัด ก็ยังต้องแสดงความเคารพต่อ พัฟ ด้วยความเกรงกลัว แต่แล้ววันหนึ่ง แจคกี้ จากไปเพราะอายุขัยที่ไม่ยืนยาวเท่าเจ้ามังกร พัฟ โศกเศร้าจนไม่สามารถคำรามส่งเสียงที่อาจหาญออกมาได้อีก
ศรีษะของมันโค้งก้มลงต่ำด้วยความรันทด
เกล็ดสีเขียวของมันลู่หล่น ร่วงลงดุจฝนร่วงจากฟ้า
มันได้แต่เก็บตัวอยู่ในถ้ำด้วยความเศร้าเสียใจ
พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร เจ้าคงคิดแต่จะเก็บตัวอยู่แต่ในถ้ำ ไม่คิดที่จะหาใครสักคนมาทดแทนเพื่อนผู้จากไป
พัฟ เจ้ามังกรที่น่าสงสาร
                                                                        อวสาน

mind19mindPSU

ทำไมเรื่องถึงพลิกแบบนี้อะ แล้วตอนจบ อ่านต่อเลยนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ
ร้องให้ตามเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

Sad movie

pearl9845

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ