++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 1(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

เกริ่นนำ
ในชีวิตจริง เรื่องราวของ ตั้ม กับ ปอ คงจะจบไปแล้วเหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำของคนหลายๆคนที่อยู่ในเหตุการณ์
... และคนที่ได้รับรู้เรื่องราวของคนทั้งสอง
คงเป็นไปไม่ได้ กับการย้อนเวลากลับไปแก้ไข สิ่งที่ผ่านมาในอดีต และคงเป็นไม่ได้ที่จะเรียกร้องให้คนที่จากไปนั้น กลับคืนมา
แต่ในโลกของจินตนาการใบนี้ ...
คงจะเป็นไปได้ หากผมอยากจะสานต่อเรื่องราวด้านหนึ่ง ...ที่มันอาจจะเป็นไปได้ อาจจะเหมือนความเพ้อฝัน อาจจะเป็นแค่จินตนาการ
แต่หากมันเป็นความจริง ...มันคงไม่กลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ
๐๑
เสียงเพลงที่ดังขึ้นมาในร้าน ทำให้ ภู ชะงักจากการเลือกแผ่นซีดี พลางยืดตัวขึ้นยืนตัวตรง
“เฮ๊ย มึงว่าแผ่นนี้ดีมั๊ยวะ” อาร์ท ยื่นแผ่นซีดีเพลงให้ ภูเมื่อเขาอ
“...........................” ภู ยังยืนนิ่งฟังเพลงอย่างตั้งใจ
“เป็นไรวะ”
“เอาอีกแล้วหว่ะ ภาพเด็กคนนั้นวูบเข้ามาในหัวกูอีกแล้ว” ภู ตอบ พลางสลัดหัว ๒-๓ ครั้ง เหมือนจะไล่ความมึนงง
“อีกแล้วเหรอวะ หมู่นี้มึงเป็นบ่อยนะ กูว่ามึงไปเห็นใครที่ถูกใจ แล้วเก็บมาฝันกลางวันมากกว่าหว่ะ” อาร์ท พูดจบก็หัวเราะ
“ถูกใจเชี่ยมึงเด๊ะ เด็ก ๑๒-๑๓ เองมั๊งวะ แล้วที่สำคัญ” ภู ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อนรัก
“เด็กผู้ชายเว๊ย”
“ฮ่าๆ ทันสมัยด้วยนะมึง เด็กผู้ชาย แถมกะเลี้ยงต้อยอีกตะหาก” อาร์ท พูดพลางยักคิ้วล้อเลียน
“ไอ้เวร กูไม่รู้จักเว๊ย มันวูบๆมาในหัวกูตั้งแต่...” ภู หยุดพูดกระทันหัน
“ตั้งแต่อะไรวะ” อาร์ท ถามด้วยความสงสัย
“ช่างมันเหอะ เหลวไหลหว่ะ”
นั่นสินะ มันคงเป็นเรื่องเหลวไหล เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชัง ใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่เสมอ มักจะเข้ามาอยู่ในความคิด และความฝันของเขาอยู่บ่อย นับตั้งแต่เขารับการผ่าตัด อันเนื่องมาจากอุบัติเหตุเมื่อ ๔ ปีก่อน บ่อยครั้งในความฝัน เขามักจะเห็นเด็กคนนี้ในชุดนักเรียน โดนแกล้งบ้าง เล่นกับเพื่อนๆบ้าง ใบหน้านั้นมักจะหันมายิ้มให้เขา อย่างเป็นมิตรและอบอุ่น บางครั้งแววตายังมีแววของความรักอย่างลึกซึ้ง แต่มีบางคราวที่เขาเห็นหยาดน้ำตา ค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาที่ทอแววปวดร้าวของเด็กคนนั้น
“โอเคค๊าบ เอาแผ่นนี้ด้วย” เสียงเล็กๆเหมือนเด็กชายที่เสียงยังไม่แตก สะกิดให้ ภู ตื่นจากความคิด เมื่อมองไปตามเสียง ก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืดโปโลแขนยาวสีส้มสด ปกเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ผมซอยสั้น ยืนหันหลังอยู่ตรงเคาเตอร์ชำระเงิน  ทำไมเสียงมันคุ้นหูแบบนี้วะ แล้วยังวิธีพูดยังกะเด็กๆแบบนี้ ทำไมถึงเหมือนคุ้นเคยกับมันนัก ... ภู คิดพลางเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่รู้ตัว
“แล้วซีดีที่สั่งไว้เมื่อไหร่ได้อะค๊าบ” ชายหนุ่มคนนั้นถามพนักงาน
“คงต้องอีก ๓-๔ วันน่ะค่ะ เอาอย่างนี้ดีมั๊ยค่ะ เดี๋ยวถ้าของมาแล้ว จะโทรแจ้งให้ทราบนะคะ” พนักงานสาวพูดอย่างยิ้มแย้ม
“ได้ค๊าบ โทรเข้าไปในโรงเรียนก็ได้นะค๊าบ ถ้ามือถือติดต่อไม่ได้ ” ชายหนุ่มตอบรับ พลางยื่นมือรับถุงบรรจุซีดี และรับเงินทอนจากพนักงาน
“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” พนักงานสาวยิ้ม พลางยกมือไหว้ชายหนุ่ม
ชายหนุ่มหันหลังกลับมาโดยไม่ทันระวัง ทำให้ชนเข้ากับ ภู
“อะ ... ขอโทษนะค๊าบ” ชายหนุ่มตกใจ รีบกล่าวขอโทษ
ทันทีที่ ภู เห็นหน้าชายหนุ่มเต็มตา ภาพของเด็กชายคนนั้น ก็ปรากฏขึ้นมาซ้อนทับกับใบหน้าของชายหนุ่ม
“เป็นอะไรหรือเปล่าค๊าบ” ชายหนุ่มพูดอย่างห่วงใย
“ไอ้ลูกหมาน้อย” ภู โพล่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาชายหนุ่มและ อาร์ท ที่เดินตามมาหน้าเสีย
“ขอโทษครับ เพื่อนผมมันปากเสีย” อาร์ท รีบบอก พลางหันไปมอง ภู หน้าตาตื่น
“ไม่เป็นไรอะค๊าบ แต่คุณคนนี้ไม่เป็นอะไรนะค๊าบ” ชายหนุ่มหันไปตอบ อาร์ท พลางหันมามอง ภู ด้วยแววตาสงสัย
“เอ้อ...” ภู ตะกุกตะกักเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป “ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ผมมึนไปหน่อย ขอโทษครับ”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้ ภู แล้วก็เดินออกไป เมื่อเดินไปถึงประตูทางออก ชายหนุ่มหยุดเดิน หันหน้ากลับมามอง ภู อีกครั้ง ก่อนจะหันกลับ แล้วเดินจากไป
“ทำไมมึงเรียกเค้าแบบนั้นวะ” อาร์ท ถามอย่างสงสัย “ดีนะมึงที่เค้าไม่ด่าเอา”
“เรื่องแค่นี้เรื่องเล็ก เค้าไม่ว่าอะไรหรอก ใจดีขนาดนั้น ” ภู ตอบทั้งๆที่ยังมองชายหนุ่มคนนั้น เดินไปจนลับสายตา ทำเอา อาร์ท มองเพื่อนด้วยสีหน้างุนงง เมื่อเห็นแววตาของ ภู ที่เปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความรักและคิดถึง
ไอ้ลูกหมาน้อยของกู กูหามึงเจอแล้ว ... เสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของ ภู ไอ้ลูกหมาน้อย
นานแล้วสินะ ที่ไม่มีใครเรียกเขาแบบนี้ ... ชายหนุ่มคิดขณะที่ใช้หลอดดูดกาแฟเย็นในแก้วอย่างช้าๆ พลางคิดถึงแววตาของชายหนุ่ม
ที่เจอเมื่อสักครู่ แววตาที่แสนจะคุ้นเคยเหมือนเคยได้เห็นที่ไหนมาก่อน แววตานั้น ทำให้เขาคิดไปถึงคนที่ตนไม่เคยลืม แม้จะผ่านมาแล้วถึง ๔ ปี แววตาสีน้ำตาลเข้ม ที่มักมองเขา ด้วยความเอ็นดูและอ่อนโยน
“ปอ”   ชายหนุ่มเอ่ยชื่อคนคนนั้นออกมาเบาๆ พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ที่เริ่มคลออยู่ในหน่วยตาทั้งสองข้าง
๐๒
แผ่นซีดีที่ ภู ซื้อมา ถูกเปิดฟังไปหลายรอบ ปรกติเขาไม่ค่อยชอบฟังเพลงสากลเก่าๆแบบนี้เท่าไรนัก แต่เพลงที่เขากำลังฟังอยู่นี้ ทำไมเขารู้สึกว่ามันประทับใจเขาเหลือเกิน
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
Little jackie paper loved that rascal puff,
And brought him strings and sealing wax and other fancy stuff. Oh
เขาอ่านเนื้อเพลง ที่อยู่ด้านในของปกซีดีไปเรื่อยๆ จึงได้รู้ว่า เพลงนี้ไม่ใช่เพลงที่มีความหมาย ในทางสนุกสนานอย่างที่เขาคิด ที่แท้มันเป็นเรื่องเศร้าของมังกรที่ชื่อ พัฟ เขาอ่านเนื้อเพลงของเพลงอื่นต่อไปเรื่อยๆ  แล้วก็เคลิ้มหลับไป
ในความฝัน เขามองเห็นกล่องสีน้ำตาลใบย่อมๆ เป็นรูปโทรทัศน์โบราณ ดูเหมือนจะเป็นกล่องเพลง เพราะมีมือมือหนึ่งดึงลิ้นชักเล็กๆ ที่อยู่ตรงด้านหน้า ภาพผู้หญิงถือกีตาร์ตรงส่วนที่เป็นเหมือนหน้าจอโทรทัศน์ ก็ขยับเคลื่อนไหว พร้อมกับมีเสียงเพลงบรรเลงออกมา ... เพลงของเจ้ามังกร พัฟ
แล้วภาพก็เปลี่ยนไป เป็นภาพของเด็กผู้ชายคนที่เขาเห็นบ่อยๆ กำลังนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลง สักครู่ก็วิ่งออกไปจากกลุ่มคนที่รายล้อม จากนั้นภาพก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เขาเห็นเด็กผู้ชายคนนั้น กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมอก ของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่ง มือของเด็กหนุ่มคนนั้นลูบหัวเด็กชายเหมือนปลอบใจ และมีมือของเขาลูบอยู่ที่ไหล่ของเด็กน้อยเบาๆ เหมือนจะช่วยปลอบประโลมให้เด็กน้อยคนนั้นหายเศร้า
“วันนี้มึงเป็นอะไรวะ ดูเหม่อๆ” อาร์ท ถามขึ้นมาระหว่างที่กินข้าวกลางวัน
“เออ เมื่อคืนกูฝันประหลาดหว่ะ” ภู ตอบพลางตักข้าวเข้าปาก
“ฝันถึงเด็กนั่นอีกเหรอวะ”
อาร์ท เป็นเพื่อนที่เรียนกับ ภู มาตั้งแต่ชั้นมัธยม ๕ ถึงแม้เขาจะอายุมากกว่าเพื่อนร่วมชั้นถึง ๒ ปี แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค์สำหรับการคบหากันเป็นเพื่อนสนิท หลังจากที่พลาดจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยปิดในการสอบเอ็นทรานซ์ เขากับ ภู รวมทั้งเพื่อนอีกหลายๆคน ก็พากันมาเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนในกรุงเทพฯ อาร์ท เช่าอพาร์ทเมนท์อยู่รวมกับเพื่อนๆ ส่วน ภู ซึ่งค่อนข้างมีฐานะทางบ้านดี แยกตัวออกไปเช่าอพาร์ทเมนท์เล็กๆอยู่ตามลำพัง แต่อพาร์ทเมนต์ของทั้งสองคนก็ห่างกันเพียงซอยคั่นเท่านั้น เรื่องที่ ภู มักจะฝันเห็นเด็กชายคนหนึ่งอยู่เสมอ ก็เคยมาเล่าให้ อาร์ท ฟังอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน ในระดับชั้นมัธยมปลาย
“เออหว่ะ ทุกทีกูจะเห็นแต่เด็กคนนั้น ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยคนพวกนั้นมันจะเหมือนภาพเบลอๆ แต่คราวนี้มันชัดเจนเลยหว่ะ กูเห็นหน้าทุกคนอย่างชัดเจนเลย” แล้ว ภู ก็เริ่มเล่าเรื่องในความฝันให้ อาร์ท ฟัง
“ที่สำคัญนะเว๊ย” ภู หยุดพูดพลางจ้องหน้า อาร์ท “กูคิดว่ากูเจอตัวเด็กคนนั้นแล้ว”
“ฮ่าๆ มึงอย่าล้อเล่นสิวะ ไหนมึงบอกว่า เด็กคนนั้นคงไม่มีตัวตนไงวะ อย่ามาทำตลกกะกู” อาร์ท พูดจบก็หัวเราะ
“จริงๆนะเว๊ย กูเจอแล้ว กูเจอไอ้ลูกหมาน้อยของกูแล้ว” ภู พูดอย่างขึงขัง ... ในฝัน เขามักเรียกเด็กคนนั้นว่า ไอ้ลูกหมาน้อยของกู ...
“มึงว่าอะไรนะ ไอ้ลูกหมาน้อย เหรอวะ” อาร์ท นิ่งคิดไปสักครู่หนึ่ง
“มึงอย่าบอกนะว่า ผู้ชายคนที่พวกเราเจอเมื่อวาน แล้วมึงเสือกไปเรียกเค้าว่า ไอ้ลูกหมาน้อย น่ะ คือเด็กคนนั้น”
“เออ กูว่าใช่ ไม่สิ ต้องใช่แน่ๆ หน้าตาแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น กูมั่นใจ กูต้องพิสูจน์ให้ได้ จะได้หายสงสัยเสียทีว่า ทำไมกูถึงชอบฝันเห็นเด็กคนนั้นนัก”
“แล้วมึงจะเจอเค้าอีกได้ไงวะ” อาร์ท ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น มากกว่าจะใส่ใจอย่างจริงจัง เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหลเสียมากกว่า
“ไม่ต้องห่วง กูหาวิธีไว้แล้ว กูว่าไม่เกินสัปดาห์นึงหรอก กูต้องได้เจอตัวแน่”
แล้วจู่ๆ เสียงที่เขามักได้ยินอยู่เสมอ ก็ดังก้องเข้ามาใสหัวของเขา
... ไอ้ลูกหมาน้อย กูเจอมึงจนได้ มึงต้องรอกูนะ รับรองกูไม่ให้มึงคอยเก้อแน่ ไอ้ลูกหมาน้อยของกู ...
๐๓
“ขอบคุณนะค่ะที่มาอุดหนุน” พนักงานสาวพูดพลางส่งถุงที่ใส่ซีดีเพลง พร้อมเงินทอนให้ชายหนุ่ม “อ้อ ... เกือบลืมไปค่ะ มีคนฝากบันทึกถึงคุณด้วย” พูดแล้วเธอก็หยิบกระดาษบันทึกเล็กๆ ที่แนบอยู่กับแฟ้มประวัติสมาชิกของร้าน ส่งให้
“ทีแรกเค้าจะขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณ แต่พี่ไม่กล้าให้ค่ะ เพราะไม่ทราบว่าคุณจะอนุญาตหรือเปล่า เค้าเลยฝากบันทึกไว้ให้ค่ะ” เธอไม่ได้บอกหรอกว่า ชายหนุ่มคนนั้นให้เธอโทรศัพท์ไปบอกเขาด้วย ว่าชายหนุ่มคนนี้จะมารับแผ่นซีดีวันไหน
ชายหนุ่มรับกระดาษบันทึกแผ่นเล็กๆแผ่นนั้นมา แววตาใต้กรอบแว่นทอแววสงสัย ... บันทึกข้อความจากใครกัน
“ขอบคุณนะค๊าบ” เสียงเล็กๆสำเนียงเหมือนเด็ก พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส และแววตาที่เป็นมิตรของชายหนุ่ม ทำให้พนักงานสาวยิ้มออกมาด้วยความชื่นชม ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้พบกับลูกค้า ที่อัธยาศัยดีเช่นนี้
ชายหนุ่มเดินถอยออกมาจากเคาเตอร์บริการ แล้วจึงอ่านข้อความที่อยู่บนแผ่นกระดาษ
ผมอยากเลี้ยงขนม เป็นการขอโทษที่เสียมารยาทไป วันที่มารับซีดีผมจะมาหาที่ร้าน รอผมด้วยนะ ถ้ารอไม่ได้ช่วยโทรบอกด้วยที่หมายเลข *******
                                                ภู
ป.ล.ผมไม่ให้รอเก้อหรอก ผมสัญญา อย่าเล่นซ่อนหากับผมนะ ผมไม่อยากเหนื่อยตามหา
ภู ... ใครกัน ชื่อนี้ไม่คุ้นเลย คนชื่อ ภู จะรู้ได้อย่างไร ว่าเขามารับแผ่นซีดีวันไหน แล้วข้อความบรรทัดสุดท้าย มันหมายความว่าอย่างไร
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะคิดอะไรต่อ ก็เหมือนมีคนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับเสียงทักทาย
“สวัสดี รอนานหรือเปล่า” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงกว่าเขาเล็กน้อย แต่รูปร่างค่อนข้างสมส่วน ไม่เหมือนกับรูปร่างที่บอบบางของเขา
“เอ้อ ... ผมเหรอ” เสียงตอบพร้อมกับสีหน้าเหว๋อๆ ทำเอาชายหนุ่มที่มาใหม่ต้องกลั้นหัวเราะ
“อื้อ นายนั่นแหละ เรา ภู” เขารีบแนะนำตัว พลางหัวเราะเบาๆ
“ภู ... ภู นี่น่ะเหรอ” ชายหนุ่มถาม พลางยื่นกระดาษในมือให้ดู
“ช่าย...” ภู ยิ้ม
“ไปหาที่นั่งกันดีกว่า ร้าน *** แล้วกันนะ” โดยไม่ฟังคำตอบ ภู ก็เดินนำไป ชายหนุ่มจึงต้องเดินตามไปยังร้านไอศครีมชื่อดัง ที่อยู่บริเวณชั้น ๑ ของศูนย์การค้าแห่งนั้น
“ที่เขียนนี่หมายความว่ายังไงอ๊ะ” ชายหนุ่มถาม พลางยื่นกระดาษบันทึกส่งให้ ภู ในระหว่างที่นั่งรอไอศครีม อยู่ที่โต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง ทางด้านในของร้าน
“ก็ไม่มีอะไรนี่” ภู รับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่าน
“อย่างที่เขียนนี่แหละ วันนั้นเรารู้สึกว่าเสียมารยาทไป ก็เลยอยากขอโทษ”
“คือ...” ชายหนุ่มมีสีหน้าลังเล
“เราหมายถึงประโยคสุดท้าย”
“อ๋อ ที่ว่าเล่นซ่อนหาน่ะเหรอ” ภู หัวเราะเบาๆ
“ไม่รู้สิ มือมันเขียนไปเอง ไม่รู้เหมือนกัน”
นั่นสินะ เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่ามันหมายความว่ายังไง เพราะตอนนั้น จู่ๆในหัวของเขาก็มีภาพของเด็กชาย คนที่เขาฝันเห็นบ่อยๆ กลายเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างบอบบาง อยู่ในอ้อมกอดของเขา
... อย่าให้เรารอเก้อนะ ...  เด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดพูด แล้วก็ซบหน้ามาที่ไหล่ของเขา
... มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย ... เขาตอบไป พลางเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มในอ้อมกอดเบาๆ
ภู ค่อนข้างมั่นใจ ว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาคนนี้ เป็นคนเดียวกับเด็กชาย ที่มักจะเข้ามาในความคิดและความฝันของเขา หน้าตาแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ เหลืออีกเพียงอย่างเดียวที่จะเป็นข้อพิสูจน์
“จริงดิ๊ เรายังไม่รู้ชื่อนายเลย นายชื่อไร” เขาถามหลังจากที่กินไอศครีมไปได้สักพักหนึ่ง พลางนึกขำชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม เพราะที่มุมปากและริมฝีปากมีชอคโกแลตที่ราดไอศครีมเลอะอยู่ ... กินเลอะเทอะยังกับเด็กเชียว
“เราชื่อ ตั้ม” ชายหนุ่มตอบ พลางมองหน้า ภู นิ่ง
“ตั้ม ใช่เอ็งจริงๆ” ภู พูดด้วยน้ำเสียงทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ
“ไอ้ตั้ม ไอ้ลูกหมาน้อยของกู” พูดจบ ภู ก็เอื้อมมือขวาไปบีบมือซ้ายของชายหนุ่มอย่างแรง จนข้อต่อนิ้วชี้และนิ้วกลางเบียดกันไปมา
เคร๊ง..........ช้อนตักไอศครีมในมือของชายหนุ่ม ตกจากมือลงไปอยู่ที่พื้น ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือด
... เสียงแบบนี้ คำเรียกหาแบบนี้ ท่าทางที่ทำแบบนี้กับเขา มีเพียงคนเดียวเท่านั้นในความทรงจำ ...
... ไม่จริง ไม่ใช่หรอก จะเป็นไปได้ยังไง ก็ ปอ จากไปแล้วตั้ง ๔ ปี คนคนนี้กำลังจะมาเล่นตลกอะไรกับเขา ...
“เป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว” ภู ตกใจ เอื้อมมือซ้ายไปจับมือขวาของตั้ม ที่วางคว่ำอยู่ พลางพลิกมือให้หงายขึ้น เขาเอานิ้วโป้งกดเบาๆไปบนฝ่ามือเป็นการปลอบโยน
... ไม่ เป็นไปไม่ได้ แม้แต่สัมผัสที่มือก็ยังเป็นเหมือนกัน ทำไมคนชื่อ ภู ถึงได้รู้แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ ...
... ยังแววตาแบบนี้อีก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแววตาที่มีทั้งความรู้สึกขอโทษ ห่วงใย และปลอบโยนแบบนี้ ...
ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้าม จู่ๆก็กลายเป็นใบหน้าของคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง ของชายหนุ่ม เขาให้อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา
“ปอ”

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยนะค๊าบบ

mind19mindPSU

ต้นฉบับโพสต์โดย mind19mindPSU เมื่อ 2012-6-13 08:45
อ่านต่อเลยนะค๊าบบ

รอติดตามเรื่องของตั้ม กะ ปอ อยู่นะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kangaza

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

aon1997

เนื้อเรื่องน่ารักดีอ่ะคับ

4_NAY

เร็วจัง

shinecaraff

น่าติดตามมากมาย

xoman

ขอบคุณครับ

sugarxxx

จำได้แล้ว

leotero

ขอบคุณมากครับ ต้องมารอทุกวันแล้วละ

pearl9845

ขอบคุณครับ

wutwit

ได้อ่านต่อละ ภูสลับวิญญาณกับปอหรอ

guwin001

ขอบคุณครับ