++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 2(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

... ไม่ เป็นไปไม่ได้ แม้แต่สัมผัสที่มือก็ยังเป็นเหมือนกัน ทำไมคนชื่อ ภู ถึงได้รู้แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ ...
... ยังแววตาแบบนี้อีก ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม แววตาที่มีทั้งความรู้สึกขอโทษห่วงใย และปลอบโยนแบบนี้ ...
ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้าม จู่ๆก็กลายเป็นใบหน้าของคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง ของชายหนุ่ม เขาให้อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา
“ปอ”
๐๔
“เป็นไงวะมึง ตามลูกหมาเจอมะ” อาร์ท ถามพลางหัวเราะ เมื่อ ภู วางจานข้าวและแก้วน้ำลงข้างๆ ก่อนจะนั่งลงไป
“เจอสิวะ มือชั้นนี้แล้ว” ภู ตอบพลางนั่งลง แล้วตักข้าวเช้าเข้าปากอย่างรวดเร็ว เขาต้องรีบกินให้อิ่ม เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
“เฮ๊ย ... จริงอะ แล้วเป็นไงมั่งวะ ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่า” อาร์ทถามอย่างตื่นเต้น
“กูค่อนข้างมั่นใจหว่ะ แต่อยากดูต่ออีกหน่อย”
“ต้องดูอะไรอีกวะ” อาร์ทถามอย่างสงสัย
“ก็ กูว่ามันยังมีอะไรแปลกๆอยู่หว่ะ” ภู ตอบพลางอมยิ้ม
“แปลกยังไงวะ” อาร์ท ยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ด้วยความอยากรู้
“....................” ภู ไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม พลางรีบกินข้าวกินข้าวจนหมดจาน แล้วทั้งสองก็รีบไปยังห้องเรียน
ในขณะที่นั่งเรียนอยู่ ภู อดคิดถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่กับ ตั้ม เมื่อวานนี้ไม่ได้
... คนอะไรวะ เปิ่นฉิบหาย ... ภู คิดพลางนั่งยิ้ม จน อาร์ท ที่หันมาเห็นต้องพึมพัมด้วยความสงสัย
“ท่าจะบ้าเว๊ย ยิ้มอยู่ได้ไอ้นี่” อาร์ท ส่ายหน้าด้วยความระอาใจ พลางหันไปฟังอาจารย์ ที่บรรยายอยู่หน้าชั้นเรียนต่อไป
เขาได้ยิน ตั้ม พึมพัมอะไรเบาๆออกมาคำหนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่หันไปเรียกพนักงานบริการของร้าน
“ขอช้อนเปลี่ยนหน่อยครับ” ภู ตะโกนบอกกับพนักงาน สักพักเขาก็ได้รับช้อนคันใหม่
“อ๊ะ กินต่อเหอะ” เขายื่นช้อนให้ ตั้ม
ตั้ม รับช้อนมา แล้วก้มหน้าค่อยๆตักไอศครีมเข้าปากเป็นคำเล็กๆ ภู เองก็กินไอศครีมของเขาไป พร้อมกับมองดู ตั้ม ที่เหลือบสายตาที่หวาดระแวงขึ้นมามองเป็นระยะ สายตานั้น ทำให้เขารู้ว่า ตั้ม คงกำลังอึดอัด
“เชอรี่นี่ไม่กินช่ายมะ งั้นขอ” ภู เอื้อมมือไปจับก้านเชอรี่ ลูกที่อยู่ในถ้วยไอศครีมของ ตั้ม แล้วหยิบขึ้นมาแกว่งไปมาเบาๆ
“กินสิ” ตั้ม โพล่งออกมา ทำเอา ภู นึกขำ... ยังกับเด็กโดนแย่งของ ...
“แต่ถ้านายอยากกินก็เอาสิ ไม่เป็นไร” ตั้ม พูดต่อ
“เปลี่ยนใจและ ให้นายกินดีกว่า” ภู ยื่นลูกเชอรี่สีแดงสดเข้าไปใกล้ๆปากของ ตั้ม
“อ้าปากเร็ว อ้าม...”
“นายกินเหอะ” ตั้ม พูดพลางหน้าเริ่มแดง เพราะมองเห็นพนักงานในร้านบางคนหันมามองยิ้มๆ
“เรากินของเราแล้วไง ลูกนี้นายกินบ้าง อ้าม... นะกินเร็ว”
ท่าทางและแววตาที่ส่อแววขี้เล่นออกมาของ ภู ทำให้ ตั้ม รู้สึกผ่อนคลายลง จึงเอาช้อนรองลูกเชอรี่ไว้ ภู เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือออก ให้ ตั้ม ใช้ช้อนส่งลูกเชอรี่เข้าปาก กัดก้านออกแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ หลังจากนั้น ตั้ม ก็ยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้ววางแก้วลง
ภู เห็นดังนั้น ก็หยิบกระดาษทิชชู่ แล้วเอื้อมมือไปเช็ดคราบชอคโกแลตที่ติดอยู่กับริมปากของ ตั้ม อย่างเบามือ
ใบหน้าของ ตั้ม แดงเรื่อขี้นมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยแววเขินอายภายใต้กรอบแว่น ทำให้ ภู ยิ้มกว้าง พลางมองดูร่างบางตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
คิดขึ้นมาถึงตอนนี้ ภู ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะให้กับตัวเอง
ท่าทางที่เขินอายจนหน้าแดง จนต้องก้มหน้าหลบสายตาของ ตั้ม ดูแล้วมันดูแตกต่างจากท่าทางของหญิงสาวหลายๆคน ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย  มันดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ดูแล้วน่ามองกว่าท่าทางที่เหมือนมีการปรุงแต่งของสาวๆพวกนั้น โดยสิ้นเชิง
ไม่น่าเป็นไปได้ ผู้ชายที่เคยมีทั้งความรัก และแค่ประสบการณ์ ที่เขาถือว่าเป็นกำไรชีวิต กับหญิงสาวมาแล้วหลายคนอย่างเขา จู่ๆจะสนใจในตัวผู้ชายด้วยกันแบบนี้
... ไม่หรอกน่า เขาแค่อยากค้นหาความจริง ของเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขาเท่านั้นเอง ...
๐๕
โป๊ก......
“ฮ่าๆ” ภู หัวเราะ ตั้ม ที่กำลังเอามือคลำหัวของตัวเองป้อยๆ อีกมือหนึ่งจับแว่นที่เกือบหลุด ขยับมันให้เข้าที่ พลางทำจมูกย่น สีหน้าแหยๆ
เป็นครั้งที่ ๒ แล้วที่ ภู ได้มาเจอกับ ตั้ม เมื่อคืนนี้เองที่เขาโทรศัพท์ไปนัดให้มาเดินเล่นด้วยกัน ในศูนย์การค้าใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯ เมื่อนัดเวลาและสถานที่เสร็จ เขาก็วางหูโทรศัพท์ทันที โดยไม่รอคำตอบ แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิด เมื่อเขามาถึงที่นัดพบตามเวลา เขาก็พบ ตั้ม นั่งรอเขาอยู่แล้ว จากนั้นทั้งสองคนก็พากันเดินดูของตามร้านต่างๆไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านขายตุ๊กตาร้านนี้ ตั้ม ชะโงกหน้าเข้าไปดูตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ ที่อยู่ในตู้โชว์ จนหัวชนกับกระจกตู้โชว์
“ซุ่มซ่ามจริง นายนี่นะ” ภู พูดพลางเอามือขยี้หัว ตั้ม เบาๆ  
“หิวรึยัง”
“กินเลยก็ได้อะ จะบ่ายอยู่แล้วนี่ กินอะไรดีล่ะ” ตั้ม พูดพลางมองนาฬิกาข้อมือ
“อยากกินไรล่ะ ให้นายเลือก”
“ให้เราเลือกเหรอ งั้น...” ตั้ม นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ตามมาเลย เดี๋ยวเราพาไป ลงไปที่ชั้น ๔ นะ”
พูดจบ ตั้ม ก็เดินนำไปทางบันไดเลื่อน ภู ก็เดินตาม ท่าทางเวลามองบันไดเลื่อนที่ดูเก้ๆกังๆของ ตั้ม ทำให้ ภู อดไม่ได้ที่จะต้องเอามือไปจับข้อมือซ้าย ตั้ม ไว้
... ทำไมข้อมือมันเล็กอย่างนี้วะ  ... ภู คิดพลางมองหน้า ตั้ม ด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นหน้าที่มีแววเขินอาย ทำให้เขาอมยิ้มออกมา
“อ้าว หยุดทำไมล่ะ เดินนำไปดิ” ภู เร่งเพราะเมื่อเดินลงบันไดเลื่อนมาแล้ว ตั้ม กลับยืนนิ่งไม่ขยับ
“เอ้อ...” ตั้ม อึกอัก
“ข้อมือเรา”
“ไปเร็วสิ เราเริ่มหิวแล้ว” ภู แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางเลื่อนมือมาจับมือ ตั้ม ออกเดิน “ไหนร้านไหน” ... มือก็เล็กซะจนกำมิด หรือว่ามือเราใหญ่เกินไปวะ ...
“ร้านนี้แหละ” ตั้ม หยุดยืนตรงกำแพงที่จัดเป็นเหมือนตู้โชว์ ภายในวางอาหารตัวอย่างที่เป็นอาหารญี่ปุ่น มากมายหลายอย่างอยู่ภายใน
“ร้านนี้เหรอ” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว แล้วเขาก็มองเข้าไปทางช่องที่เหมือนเป็นทางเข้าร้าน ...โห ร้านนี่ท่าทางแพงเอาเรื่องหว่ะ ตังส์จะพอมั๊ยวะ ...
ตั้มพยักหน้า แล้วเดินนำเข้าไปในร้าน
“สวัสดีค่ะ วันนี้มีเพื่อนมาด้วยเหรอค่ะ” พนักงานต้อนรับ ยกมือสวัสดีทักทาย ตั้ม “นั่งที่เดิมหรือเปล่าค่ะ”
“ถ้าว่างก็ขอเป็นที่เดิมค๊าบ” ตั้ม ตอบพลางยิ้มให้พนักงานอย่างคุ้นเคย
“กำลังเก็บโต๊ะอยู่ค่ะ ลูกค้าเพิ่งจะออกไปพอดี รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวไปดูให้” พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน แต่ตั้มยังยืนนิ่งไม่ได้เดินตามเข้าไป
“อ้าว ไม่เข้าไปล่ะ” ภู ถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยว รอเค้าจัดโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนไง” ตั้ม หันมาบอก
“เรามีโต๊ะประจำ”
“โห แปลว่ามาบ่อยอะดิ” ภู ถามแล้วก็มองไปด้านใน มีเคาเตอร์ซูชิอยู่ด้านในสุด ภายในร้านคนค่อนข้างหนาตา
“ก็อาทิตย์ละครั้งอะ”
ก่อนที่ภูจะถามอะไรต่อ พนักงานคนเดิมก็เดินออกมาจากด้านใน
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญเลยค่ะ”
ตั้ม หันไปยิ้มให้เธอ แล้วเดินนำเข้าไปในร้าน ภู สังเกตดูลูกค้าที่ยังนั่งทานอาหารอยู่ ส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัท และอยู่ในวัยกลางคนขึ้นไปเป็นส่วนใหญ่  ไม่มีคนในวัยขนาดเขาเลย  เขาคิดมาตั้งแต่มองเห็นการจัดหน้าร้านแล้ว ว่าร้านนี้คงเป็นร้านที่มีระดับพอสมควร  ตั้ม พาเขาเดินผ่านโต๊ะอาหารหลายโต๊ะ ไปยังมุมหนึ่งของร้าน ผ่านบังตาเข้าไป มีโต๊ะเล็กๆอยู่เพียง ๓ ชุด มีบังตาเล็กๆคั่นระหว่างโต๊ะ เป็นมุมที่สงบเงียบ ด้านข้างเป็นกระจกใส มองออกไปเป็นวิวทางด้านนอก ฝาผนังยังประดับด้วยดอกไม้ประดิษฐ์ จัดแบบญี่ปุ่น และสวนหินเล็กๆ ตรงมุมกำแพง
บรรยากาศที่เงียบสงบ แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความเคร่งขรึม ดูมันช่างตรงกันข้าม กับบุคคลิคของคนตรงหน้าของเขาเสียเหลือเกิน
๐๖
“เอ้อ ... ช่วยปล่อยมือเราก่อนได้มั๊ยอะ”
ตั้ม หันมาพูดเบาๆ ภู จึงได้รู้สึกตัวแล้วค่อยๆปล่อยมือของ ตั้ม ...ไม่อยากปล่อยเลยหว่ะ นิ่มชมัด ... ภู คิดด้วยความเสียดาย
“รับโอเด้งด้วยหรือเปล่าค่ะ วันนี้” พนักงานบริการถาม ตั้ม ด้วยความคุ้นเคย หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลงแล้ว
“เดี๋ยวขอเมนูมาดูก่อนนะค๊าบ สักพักค่อยสั่งอาหาร” ตั้ม ยิ้มพลางรับเมนูที่พนักงานส่งให้ เธอส่งเมนูอีกเล่มหนึ่งให้ ภู
“ตามสบายนะค่ะ” เธอหันไปรับถ้าผ้าเย็นจากพนักงานอีกคนหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะ แล้วเธอก็เดินออกไป
“อ๊ะ ผ้าเย็น” ตั้ม หยิบผ้าเย็น แล้วเลื่อนถาดให้ภู
“กินไรดีอะ”
ภู มองดู ตั้ม พลิกเมนู พลางเอาผ้าเย็นเช็ดมือ แล้วเปลี่ยนไปแตะๆตามลำคอ อดคิดไม่ได้ว่าสีหน้าของ ตั้ม ตอนเลือกอาหารดูรื่นเริงดีจริง ... เดี๋ยวเวลากินมันไม่เหาะได้เหรอวะ ...
“อาหารร้านนี้ท่าทางจะอร่อยนะ” ภู พูดพลางเปิดดูเมนูเล่มใหญ่ ที่มีรายการอาหารพร้อมรูปประกอบ แล้วเขาก็คิดถึงความฝันที่เขาเคยฝันถึง เมื่อไม่นานมานี้ ... จะเป็นอย่างไรบ้างนะ ถ้าเขาลองพูดคำพูด ที่เขาได้ยินในความฝัน ให้คนตรงหน้านี้ได้ฟัง ...
“เราอยากกินอะไรเยอะแยะเลย แต่สงสัยจะกินไม่หมด เดี๋ยวนายช่วยเรากินนะ”
ตั้ม ละสายตาจากเมนู เงยหน้าขึ้นมามองหน้า ภู ด้วยความงุนงง ... คำพูดทำนองนี้ เขาจำได้ว่าเขาเคยพูดกับคนบางคนมาก่อน ครั้งหนี่งเมื่อนานมาแล้ว
“เป็นอะไรล่ะ” ภู มองหน้า ตั้ม พลางหัวเราะด้วยความขบขัน
“เพิ่งเห็นความหล่อของเราชัดๆ เลยงงเหรอไง”
ตั้ม เบ้หน้าทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แล้วก้มหน้าดูเมนูต่อ
“สั่งอาหารดีกว่า เดี๋ยวท้องร้องส่งเสียงกวนชาวบ้าน” ตั้ม เงยหน้ากลับขึ้นมามองหน้า ภู อีกครั้ง
“แล้วเดี๋ยวกินให้ทันเรานะ หมดก่อนอดกินไม่รู้ด้วย” ภู มองหน้า ตั้ม พลางยิ้มกว้างแบบที่เขาคิดว่าเท่ห์ที่สุด
ตั้ม ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลางหันไปเรียกพนักงานบริการ ให้เข้ามารับรายการอาหาร
... หากมันเป็นความบังเอิญ มันคงเป็นความบังเอิญอย่างร้ายกาจ ที่คำพูดเหล่านี้ คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ในอดีต ที่อยู่ความทรงจำของ ตั้ม เสียเหลือเกิน ...
คำพูดของเขา คงจะสะกิดความรู้สึกบางอย่าง ของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ภู สังเกตว่า ถึงแม้ ตั้ม จะยิ้มให้พนักงานบริการ แต่ดูจะเป็นยิ้มที่แห้งแล้งเสียเหลือเกิน เขาเห็นแล้วไม่ชอบเลย เพราะยิ้มเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกว่า จิตใจของเขาหมองหม่นลงอย่างประหลาด และปรารถนาที่จะทำทุกวิธี  ให้รอยยิ้มของคนที่อยู่ตรงหน้า กลับมาเป็นรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเช่นเดิม ระหว่างทานอาหาร ภู จึงชวน ตั้ม คุยเรื่องต่างๆอยู่ตลอดเวลา เขานึกแปลกใจ ที่ ตั้ม ไม่ค่อยรู้เรื่องราวรอบตัวเลยไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมือง กีฬา หนัง ละครโทรทัศน์ โฆษณา ทำให้เขากลายเป็นคนเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง แต่กลับรู้สึกสนุกสนาน เหมือนกับได้เล่านิทานให้เด็ก สีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจฟัง เสียงหัวเราะกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่อเขาเล่าถึงฉากตลกในละครโทรทัศน์ สีหน้าที่ตื่นเต้นจนบางครั้งอ้าปากหวอ ตอนที่เขาเล่าฉากในหนังผจญภัย ทำให้เขาเพลินจนลืมเวลา เมื่อเขารู้สึกตัว เวลาก็ผ่านไปเกือบ ๓ ชั่วโมง
“โห เพลินเลย จะสี่โมงแล้ว” ภู หัวเราะ
“จะมื้อเย็นแล้วอะดิ” ตั้ม พูดพลางหัวเราะน้อยๆ
“ยังจะกินต่ออีกเหรอ ขนมคนละตั้ง ๓ ถ้วยแล้วนะ” ของหวานของร้านนี้ อร่อยเสียจนเขาเผลอสั่งไป ๓ รอบ
“ม่าย ... แค่นี้ก็ล้นถึงคอแล้ว” ตั้ม ตอบพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำให้ ภู หัวเราะด้วยความเอ็นดู

“งั้นเดี๋ยวไปเดินย่อยอาหารกันนะ”ภู พูดจบก็กวักมือให้สัญญาณกับพนักงานบริการ ให้นำบิลมาให้
“มื้อนี้เราเลี้ยงนะ คราวที่แล้วนายเพิ่งจ่ายค่าไอศครีมไป” ตั้ม พูดจบ ก็ยื่นมือรับแฟ้มเล็กๆจากพนักงานบริการ เปิดดูบิลวางการ์ดใบหนึ่งลงบนแฟ้ม แล้วยื่นส่งให้พนักงานบริการ โดยที่ไม่ให้ ภูได้เห็นตัวเลขภายในบิลเลยแม้แต่น้อย
“จ่ายบัตรเครดิตเหรอ” ภู ตกใจเพราะจากที่เห็นภายนอก ตั้ม น่าจะยังเรียนอยู่เหมือนเขา ไม่น่ามีบัตรเครดิตได้

mind19mindPSU

ขอติดตามต่อนะค๊าบบ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

sugaritc

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขออ่านน่ะครับ

4_NAY

ขอให้จริงใจนะ

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ สนุกมาก อ่านเพลินมากมาย

athens7244

ขอบคุณครับ