++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 3(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“งั้นเดี๋ยวไปเดินย่อยอาหารกันนะ”ภู พูดจบก็กวักมือให้สัญญาณกับพนักงานบริการ ให้นำบิลมาให้
“มื้อนี้เราเลี้ยงนะ คราวที่แล้วนายเพิ่งจ่ายค่าไอศครีมไป” ตั้ม พูดจบ ก็ยื่นมือรับแฟ้มเล็กๆจากพนักงานบริการ เปิดดูบิลวางการ์ดใบหนึ่งลงบนแฟ้ม แล้วยื่นส่งให้พนักงานบริการ โดยที่ไม่ให้ ภูได้เห็นตัวเลขภายในบิลเลยแม้แต่น้อย
“จ่ายบัตรเครดิตเหรอ” ภู ตกใจเพราะจากที่เห็นภายนอก ตั้ม น่าจะยังเรียนอยู่เหมือนเขา ไม่น่ามีบัตรเครดิตได้
“บัตรเสริมเหรอ ใครทำให้น่ะ” ภู ถามหลังจากที่พนักงานบริการเดินออกไป
“เปล่า บัตรวีซ่าของเราเอง”
“บัตรวีซ่า” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว
“ของนายเองเนี่ยนะ เรียนอยู่แท้ๆ ทำบัตรวีซ่าเองได้ไง”
“ใครว่าอะ เราเรียนจบมาตั้งนานแล้ว ทำงานมา ๕ ปีได้แล้วมั๊ง” ตั้ม ตอบพลางมองหน้า ภู ด้วยความสงสัยในสีหน้าที่ตกใจของ ภู
... เฮ๊ย อะไรวะ ไม่ได้เรียนอยู่ซักปี ๑ หรือ ปี ๒ หรอกเหรอ กรรม เรียนจบแล้ว ทำงานมา ๕ ปี ...
“นี่นายอายุเท่าไรวะ” ภู ถามไปเพราะอดไม่ได้
“ก็บวกไปดิ ซิ่วไปปีนึง เรียนมหาวิทยาลัย ๔ ปีจบ ทำงานอีก ๕ ปีอะ แก่อ่อนกว่านาย ปีหรือสองปีมั๊ง”
คราวนี้ ภู ถึงกับนิ่งเงียบไป
ตัวเขาเองเรียนช้าไป ๒ ปี เข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุ ๒๐ ตอนนี้เรียนอยู่ปี ๓ อายุ ๒๒
ส่วน ตั้ม เข้ามหาวิทยาลัยตอนอายุประมาณ ๑๙ เรียนจบก็ประมาณอายุ ๒๒ ทำงานอีก ๕ ปี ก็ ๒๗
... ๒๗ ลบ ๒๒  ตั้ง ๕ ปี เชียวเหรอวะ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่า เราตะหากที่น่าจะเป็นผู้ใหญ่กว่านาย ๕ ปี ...
๐๗
๒๗ เชียวเหรอวะ แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกว่า แก่อ่อนกว่ากันแค่ปีหรือสองปี หนอย ... เราไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย ถึงจะเรียนช้ากว่าชาวบ้านเขา ๒ ปีก็เถอะ นายนั่นแหละ ทำตัวเป็นเฒ่าทารก แล้วยังเสือกหน้าอ่อนอีก บอกมาได้ว่าเป็นครูสอนดนตรี ท่าทางเซ่อซ่า ซุ่มซ่าม แบบนี้น่ะนะ ... เป็นครู แบบนี้ต้องหาทางพิสูจน์ซะหน่อยแล้ว
ภู คิดพลางมองดู ตั้ม ที่กำลังหยิบขนมปังไส้ต่างๆ จากชั้นวางของในซุปเปอร์มาเกต ใส่ลงไปในตะกร้า จากนั้นก็เดินไปยังชั้นวางขนมขบเคี้ยว สารพัดยี่ห้อ แล้วหยิบขนมหลายถุงใส่ลงไปในตะกร้าที่ถืออยู่
“นี่จะซื้อไปเปิดร้านเหรอไง” ภู ถามอย่างอดไม่ได้
“ซื้อไปฝากแม่น่ะ” ตั้ม หันมาตอบยิ้มๆ
ยังไม่ทันที่ ภู จะถามคำถามที่คิดไว้ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมา
“ครูตั้ม ... ครูตั้ม แม่ๆนั่นครูตั้ม” เสียงตะโกนจากเด็กชายอายุประมาณ ๗ หรือ ๘ ขวบ แล้วเด็กคนนั้นก็วิ่งเข่ามาจับมือ ตั้ม เขย่าไปมา
“ว่าไง เจมส์ มากับใครเอ่ย” ตั้ม ก้มหน้าไปทักทายเด็กชาย
“สวัสดีค่ะ คุณครู มาซื้อของเหรอค่ะ” เสียงทักจากผู้หญิงซึ่งเข็นรถเข็นใส่ที่ของอยู่มากมาย ภู คิดว่าคงเป็นแม่ของเด็กที่ชื่อ เจมส์
“สวัสดีครับ คุณแม่ มาเดินเที่ยวกับเพื่อนน่ะครับ” ตั้ม ตอบไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางหันหน้าไปทาง ภู แล้วจึงหันหน้ากลับไปหาผู้หญิงคนนั้น
... เออนะ เป็นไปได้ บุคลิกท่าทางเปลี่ยนไปเชียว ท่าทางและสำเนียงการพูดจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนิดนึง ... นิดหนึ่งเท่านั้นในความคิดของ ภู
ดูสิขนาดคุยอยู่กับผู้ใหญ่ แต่มือที่จับกับมือของ เจมส์ กลับแกว่งไปแก่วงมา มิหนำซ้ำยังเอานิ้วโป้งดันกันไปมา เหมือนเล่นซูโม่ ทำเอาเด็กที่ชื่อ เจมส์ หัวเราะชอบใจ
“อย่างนั้นไม่รบกวนนะคะ เดี๋ยววันอาทิตย์เจอกันที่โรงเรียนค่ะ” หญิงสาวพูดแล้วหันไปทาง เจมส์
“ไปซื้อของกันต่อลูก อย่ารบกวนคุณครู”
เด็กชายปล่อยมือจากมือ ตั้ม แล้วเดินตามแม่ไป แต่พอเดินไปได้ไม่ไกล ก็หันหน้าไปบอกอะไรสักอย่างกับผู้เป็นแม่ แล้วก็วิ่งกลับไปหา ตั้ม
“ครู .. ครู” เด็กชายกวักมือ
ตั้ม ก็ก้มหน้าลงไปหาใบหน้าใสๆของเด็กชาย เด็กชายเอามือประคองหน้าของ ตั้ม ไว้ แล้วหอมแก้ม ตั้ม ทีละข้าง จากนั้นก็ยื่นหน้าให้ ตั้ม ทำเช่นเดียวกัน แล้วเด็กชายก็หัวเราะเสียงใสวิ่งกลับไปหาหญิงสาวที่เป็นแม่ ซึ่งกำลังมองดูด้วยความเอ็นดู
ภาพที่เห็นทำเอา ภู ตาค้าง พลางรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
“มึงหึงอะดิ” อาร์ท บอกหลังจากที่ ภู เล่าจบ
“หึงเตี่ยมึงสิ กูผู้ชายนะเว๊ย นั่นก็ผู้ชายทั้งคู่” ภู เถียง
“นั่นสิวะ กูก็สงสัย มึงหึงหมาน้อย หรือหมาเด็กล่ะวะ”
“อะไรของเอ็ง หมาน้อย หมาเด็ก ” ภู ถาม งงๆ
“อ้าว ก็ผู้ชายที่เอ็งเรียกว่าไอ้ลูกหมาน้อยไง เป็นหมาน้อย ถูกป่ะ ส่วนไอ้เด็กนั่นเป็นหมาเด็ก ฮ่าๆ” พูดแล้ว อาร์ท ก็หัวเราะด้วยความชอบใจ ส่วน ภู ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา แต่เขาก็อดขำไม่ได้ ... ไอ้ลูกหมาน้อยเอ๊ย แก่แต่อายุน่ะสิ ที่แท้ก็เด็กชัดๆ ยังไงยังไง โตแค่ไหน ก็ยังคงเป็นเป็นลูกหมาน้อยอยู่ดีล่ะวะ
“เออ จริงสิ หมู่นี้เป็นไงมั่งวะ ไม่เห็นเอ็งเล่าเรื่องเด็กคนนั้นให้ฟังเลย” อาร์ท หยุดหัวเราะแล้วถามอย่างจริงจัง
“เด็กที่ไหนอีกล่ะวะ” ภู หันมามองหน้า อาร์ท ด้วยความสงสัย
“ก็เด็กที่เอ็งเห็นในฝันบ่อยๆไงวะ หมู่นี้ไม่เห็นเอ็งเอามาบ่นเลย” อาร์ท ขยายความ
“เออ นั่นดิ กูไม่เห็นมาสองอาทิตย์ได้แล้ว แปลกๆหว่ะ”
นั่นสินะ เขาไม่ได้เห็นเด็กคนนั้นเข้ามาในความคิด หรือแม้แต่ฝันถึงอีกเลย นับตั้งแต่วันที่เขาไปหา ตั้ม ที่ร้านซีดี หรือว่า พอเขาได้พบกับตัวจริงแล้ว สิ่งที่เป็นเหมือนภาพลวงตานั้นจึงได้หายไป แต่ว่าทำไมล่ะ หรือมันจะเป็นอย่างที่เขาคิด เด็กชายที่เป็นเหมือนภาพลวงตาคนนั้น มีความสัมพันธ์กับ ตั้ม
และ ตั้ม มีความสัมพันธ์บางอย่าง กับเจ้าของอวัยวะจากผู้บริจาค ที่เขาได้รับมาจากการผ่าตัดเมื่อ ๔ ปีก่อน
๐๘
“ตกลงเอ็งเอาไงวะ จะไประยองด้วยกันรึเปล่า” นน ถามขึ้นระหว่างที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่
“แล้วไปกันกี่คนวะ” ภู เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาถาม
“ก็มีกู นน  จูน แล้วก็กิ่งกับแฟนมัน ถ้าเอ็งไปด้วยก็เป็น ๖ คน” อาร์ท ตอบ
“นพมันเอารถตู้ไป” นนหมายถึงแฟนของ กิ่ง “แต่กูว่าจะขับรถไปเอง”
“มีงไปรถตู้ได้มั๊ยวะ แล้วกูยืมรถมึงขับตามไปที่หลัง” ภู หันไปถาม นน
“ทำไมวะ” นน ถามด้วยความสงสัย
“กูจะพาคนไปด้วยหว่ะ แต่คงต้องตามไปตอนเย็น” ภู พูดยิ้มๆ
“ใครวะ” จูน หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นถามขึ้น
“นั่นแน่ เด็กใหม่นายเหรอ ถึงขนาดต้องเอารถไปรับ น่าสงสัยเว๊ย” จูน ถามต่อ พลางทำหน้าล้อเลียน
“ไม่ใช่เว๊ย แค่ขับรถจะได้ไปถึงเร็วไง ไม่งั้นกว่าพวกกูจะไปถึง ก็ค่ำพอดี” ภู หัวเราะเมื่อนึกถึงคนที่เขาชวนไปเที่ยวด้วยกัน
“ว่าไงวะ ได้รึเปล่า ไอ้นน” เขาหันกลับไปถาม
“ก็ได้หว่ะ งั้นกูนอนเบาะหลังนะเว๊ย” นน ตอบพลางหัวเราะเบาๆ แล้วก็พูดต่อ
“แล้วที่พักเอาไงวะ ที่จองไว้มี ๓ ห้อง ต้องเพิ่มเตียงเสริมสิ”
“เออ ไอ้กิ่งนอนกะกู แฟนมันนอนกะไอ้นน ส่วนเอ็งนอนกะอาร์ท แล้วเอาเตียงเสริมเพิ่มห้องเอ็งแล้วกัน” จูน เสนอ
“เฮ้ย ให้อาร์ท นพ กับนน อยู่ห้องเตียงเสริมได้มั๊ยวะ กูขออยู่กับลูกหมาน้อยของกูเหอะ ไม่งั้นก็เอาห้องเพิ่มอีกห้องก็ได้ กูจ่ายเพิ่มเอง” ภู พูดยิ้มๆ
“อะไร มึงจะเอาหมาไปเที่ยวด้วยเหรอวะ” นน ถามหน้าตาตื่น “แล้วเอารถกูไปรับหมาเนี่ยนะ”
“นะเว๊ย กูขอแล้วกัน ลูกหมาตัวนี้กูตามหามานานแล้ว ให้กูสมหวังเหอะ” ภู พูดดวงตาเป็นประกาย เพื่อนๆได้แต่มองหน้ากันด้วยความงุนงง
“เฮ๊ย ไอ้ภู หรือว่ามึงจะชวนคนนั้นไปด้วยวะ” อาร์ท ถามเมื่อนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้
“เออ ...” ภู ตอบสั้นๆ เพราะเริ่มรู้สึกงุนงง กับคำตอบเมื่อครู่นี้ของตัวเองเช่นกัน
“ถ้าจองห้องเพิ่มนะ กูได้นอนคนเดียวแน่เลย” จูน พูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย
“นังกิ่ง มันไปนอนกะแฟนมันแหง๋ๆ ฮ่าๆ”
“เออๆ นี่กูใกล้ถึงแล้วพวกมึงจะออกมาปูพรมรับก็ออกมา ไม่งั้นเดี๋ยวกูไปเอากุญแจที่เคาเตอร์เอง พอเข้าห้องพักแล้วจะโทรบอก” พูดจบ ภู ก็กดสายวางหูโทรศัพท์ พลางหันหน้าไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนที่นั่งข้างๆ
ตอนที่เขาไปรับ ตั้ม ที่สถาบันดนตรี เป็นช่วงหมดชั่วโมงสอน ชั่วโมงสุดท้ายของ ตั้ม พอดี ทั้งเด็กนักเรียนและผู้ปกครองพลุกพล่านไปหมดในช่วงต่อระหว่างชั่วโมง เขาจึงยืนรออยู่หน้าประตู สักพักเขาก็เห็น ตั้ม เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบย่อม
“นู๋ตั้ม เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ” พนักงานหญิงค่อนข้างมีอายุ พูดพลางโบกมือให้ ตั้ม อย่างยิ้มแย้ม
“ครูตั้ม ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ ไม่งั้นพวกหนูไม่ยอมด้วย” พนักงานสาวๆหลายคนตะโกนบอก
“เที่ยวดีๆนะครู ระวังปลาฉลามล่ะ” ร.ป.พ. ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆหน้าโรงเรียน พูดแซว
“ฮ่าๆ ถ้าเจอนะ จะจับมาให้พี่ทำหูฉลามกิน” ตั้ม ยิ้มแล้วตอบไปอย่างอารมณ์ดี
“ตั้ม กินอะไรก่อนมั๊ย เดี๋ยวหิวกลางทาง” ภู เดินเข้าไปทักทาย พลางเอื้อมมือออกไป ตั้งใจจะช่วยถือกระเป๋า
“เราถือเองได้อะ” ตั้ม พูดปฏิเสธไปเบาๆ
“ภู หิวรึเปล่าล่ะ ถ้ายังไม่หิวเดี๋ยวหาอะไรรองท้องระหว่างทางก็ได้มัง”
“งั้นเรารีบไปกันดีกว่า ไม่งั้นจะมืด เราอยากดูพระอาทิตย์ตก”
แล้วทั้งสองคนก็ลงลิฟท์ไปยังรถที่จอดอยู่ พอรถออกจากเขตตัวเมืองได้ระยะหนึ่ง ตั้ม ก็ผลอยหลับไป
... สงสัยจะเหนื่อย เห็นว่าสอนทั้งวันตั้งแต่เมื่อวาน  เล่นหลับไม่ระวังเนื้อระวังตัวซะเลยนะ ไม่ได้กลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้าย บ้างเลยหรือไง... แล้ว ภู ก็รู้สึกสะดุดกับความคิดของตัวเอง ว่าคิดแบบนี้ได้อย่างไรกัน
“บ้าไปรึเปล่าวะกู คิดอะไรแบบนี้วะ” เขาพึมพัมเบาๆ แล้วก็เหลือบสายตามองดู ตั้ม ที่หลับอยู่ด้วยความเอ็นดู ... แต่ยิ่งดู ยิ่งน่ารักหว่ะ
ไอ้ลูกหมาน้อยเอ๊ย ...
ภู ค่อยๆจอดรถ ตรงบริเวณใกล้ๆกับทางเข้าลอบบี้ของโรงแรม คืนวันอาทิตย์ที่แขกส่วนใหญ่ทยอยกันกลับ เพื่อเตรียมตัวสำหรับเช้าวันจันทร์ ทำให้ที่จอดรถมีรถอยู่บางตา เขาหันไปทาง ตั้ม จากแสงอ่อนๆของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้าที่ส่องเข้ามา เขาเห็นใบหน้าที่หลับอยู่ดูสงบจนน่าแปลกใจ เขาพิจารณาดูใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวบาง  จมูกเป็นสันเล็กน้อย และริมฝีปากบางเบา โหนกแก้มที่สูงเป็นสัน  ยิ่งทำให้ใบหน้าดูเด่นแปลกตา แต่แล้วภาพของเด็กชายคนหนึ่งก็เข้ามาซ้อนกับใบหน้าของ ตั้ม
เด็กชายนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ ใบหน้าซีดเซียวเหมือนคนป่วย เขาเอื้อมมือแตะที่หน้าผากของเด็กชายเบาๆ รู้สึกถึงความอุ่นของหน้าผาก ถึงแม้ความเย็นของแอร์ในรถยังคงอยู่
“ตั้ม ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่า” ภู เรียกเบาๆ
“หือ ... ปอ เหรอ” ตั้ม งัวเงียเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ปลุกตัวเองอย่างชัดเจน
“ภู...” ตั้ม อึกอัก
“ขอโทษนะเรานึกว่าคนอื่น”
“ฝันถึงคนนั้นอยู่เหรอ” ภู ถามยิ้มๆ ... น่าแปลก ทำไมเขาถึงได้ดีใจที่ ตั้ม เรียกชื่อคนอื่น มิหนำซ้ำ เหมือนมันชุ่มชื่นหัวใจพิกล ...
“อื้อ ... เราฝันถึงตอนที่เราเรียนมัธยมอยู่น่ะ” ตั้ม ตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ... ทำไมเขาถึงฝันได้ แล้วยังเป็นช่วงกลางวันเสียด้วย ...
“ตอนที่ไม่สบาย จนต้องนอนฟุบในห้องน่ะเหรอ” ภู ถามพลางหัวเราะเบาๆ
“รู้ได้ไง” ตั้มถามพลางหันมามองหน้า ภู อย่างสงสัย
“เอ้อ” ภู อ้ำอึ้ง ... อย่าเพิ่งบอกดีกว่าไว้ค่อยหาเวลาอธิบายวันหลัง ...
“เข้าห้องพักก่อนดีกว่านะ เพื่อนๆรอแล้ว” ภูพูดตัดบท พลางเปิดประตูรถออกไป ตั้มจึงต้องปลดสายเซฟตี้เบลท์แล้วเปิดประตูรถตามออกมา

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

aon1997

มาอ่านต่อแล้วน่ะคับ

4_NAY

อ๋อ...รับอวัยวะจากปอ....คงจะหัวใจนะ....อิอิ

shinecaraff

สนุกมากๆเลย ถ้าเป็นละครคงจะดูจนติดแหงม