++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 5 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธกีตาร์โปร่งก็ถูกส่งมาอยู่ในมือเสียแล้ว ตั้ม จึงขยับตัวนั่งให้สบายขึ้นจากนั้นก็จับกีตาร์ให้ถนัดมือ ลองขยับนิ้วเป็นรูปคอร์ดต่างๆ พอเริ่มรู้สึกคุ้นมือก็เริ่มตีคอร์ดออกมาดังๆ พร้อมกับร้องเพลงออกมาเสียงดังลั่น
เพลงที่ร้องทำเอาทุกคนอ้าปากหวอ คำพูดที่พูดต่อจากเนื้อเพลง ทำเอาจูน ลงไปนอนกลิ้ง พลางหัวเราะด้วยความชอบใจ
“โห เพลงไรน่ะ ฮ่าๆ” นพ ถามพลางหัวเราะไม่หยุด
“เพลงโฆษณาถ่านไฟฉาย เคยฟังตอนเราเด็กๆน่ะ เพราะมะ” ตั้ม ตอบ พลางกลั้นหัวเราะเมื่อมองไปเห็นหน้า ภู ที่อ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก
“ครูอะ เล่นเพลงเพราะๆดิ” นน โอดครวญ
“จริงดิครู อยากฟังเพลงที่ครูชอบเล่น ตอนที่มาสอนผมใหม่ๆอะ”
“หือ” ตั้ม คิดอยู่สักครู่
“เพลงนั้นเหรอ” ตั้ม ลองเอามือจับคอร์ดแล้วเกาสายกีตาร์เบาๆ เหมือนทบทวนความจำ ใบหน้าที่ก้มมองมือที่จับคอร์ดกีตาร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน
เก็บใจ เก็บไว้มานาน     เก็บมันคล้ายคล้ายรอใคร     
ก็เคยไถ่ถามทำไม         หรือใครเล่าหนอรอเรา
แดดลมดอกไม้ชมเชย    ก็เคยว่าสวยพอใจ
ยิ่งดูยิ่งสวยทำไม          อาจเป็นไปเพราะพบเธอ
ผ่านพ้นไปในชีวิตเรา     โลกมัวเมามากความลุ่มหลงระเริง
เก็บใจมิเคยให้เหลิง      เหมือนมีคนที่เราเฝ้ารอ
เก็บใจ เก็บไว้มานาน     เก็บมันคล้ายคล้ายรอใคร
ก็เคยไถ่ถามในใจ        ใช่เธอใช่ไหมคนดี   
เสียงเล็กๆแต่ฟังดูก้องกังวาน ดวงตาที่หลับพริ้มในบางครั้ง กับรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า ยิ่งทำให้ความหมายของเพลงชัดเจนขึ้น ภู จ้องมองใบหน้านั้นนิ่ง แล้วจู่ๆ ภาพหนึ่งก็เข้ามาในหัวของเขา
เด็กหนุ่มรูปร่างบอบบาง อยู่ในอ้อมกอดของเขา
... ปอ... เด็กหนุ่มเหมือนจะเรียกเขา
... อะไรวะ กำลังดีเลย ... เขากำลังเคลิ้ม ขยับมือลูบไหล่เด็กหนุ่มคนนั้นเบาๆ
... อย่าให้เรารอเก้อนะ ...  เด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมกอดพูด แล้วก็ซบหน้ามาที่ไหล่ของเขา
.. มึงก็อย่าเล่นซ่อนหากับกูอีกนะ กูเหนื่อย ... เขาตอบไป พลางเอามือลูบหัวเด็กหนุ่มในอ้อมกอดเบาๆ
แล้วตอนนี้ ความรู้สึกของหัวใจที่เก็บซ่อนไว้ มีไว้เพื่อคนในความฝัน หรือมีไว้เพื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขากันแน่ ... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของ ภู ที่มอง ตั้ม เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน และความรักอย่างลึกซึ้ง
๑๒
“เฮ๊ย มึงเห็นออร่ามั๊ยวะ” จูน ขยับตัวเข้าไปกระซิบถามอาร์ท
“ออร่าสีชมพูตรงนั้นเหรอวะ” อาร์ท พยักหน้าไปทาง นพ กับ กิ่ง ที่กำลังแอบอิงกันอยู่ อย่างไม่ใส่ใจกับสายตาเพื่อนๆ
“เปล่าหว่ะ ออร่าสีม่วง ตรงนั้นน่ะ” จูน พยักพเยิดไปทาง ตั้ม ที่กำลังร้องเพลงอยู่ มี นน นั่งฟังอย่างตั้งใจอยู่ข้างๆ
“เออ แต่ตอนนี้กูว่า มันเปลี่ยนป็นออร่าสีเขียวปี๊ดเลยหว่ะ” อาร์ท พูดแล้วชี้มือไปทาง ภู ที่เปลี่ยนสีหน้าและแววตา เป็นความไม่พอใจเมื่อหันไปมอง นน ที่นั่งอยู่ข้างๆ ตั้ม
“ตั้ม เราอยากฟังอีกเพลงได้มั๊ย” ภู ถามพลางขยับตัวเข้าไปใกล้
“เรามีเพลงที่อยากฟัง ร้องให้เราฟังหน่อยนะ”
“เพลงอะไรอ๊ะ” ตั้ม ถามยิ้มๆ
“เพลงของเจ้ามังกร พัฟ” ภู บอกด้วยเสียงนุ่มนวล
“ร้องให้เราฟังหน่อยได้มั๊ย เรารู้ว่า ตั้ม ร้องได้ ร้องเพราะด้วย นะ”
“พัฟ ... Puff The Magic Dragon น่ะเหรอ” ตั้ม ถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
“อื้อ นะ ... เราอยากฟัง”
“นั่นดิ ครูร้องอีกนะ ผมก็อยากฟัง” นน ช่วย ภู อีกแรงหนึ่ง
ตั้ม ถอนหายใจเบาๆ ... ทำไมต้องเป็นเพลงนี้ด้วยล่ะ ...
เมื่อ ภู คะยั้นคะยออีกครั้ง ตั้ม จึงค่อยๆเกากีตาร์พร้อมกับค่อยๆร้องเพลงนั้นออกมา
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
ตั้ม ร้องเพลงไปเรื่อยๆ แล้วก็มาถึงท่อนที่ต้องน้ำตาคลอทุกครั้งที่ร้องเพลงนี้
A dragon lives forever but not so little boys
Painted wings and giant rings make way for other toys.
One grey night it happened, jackie paper came no more
And puff that mighty dragon, he ceased his fearless roar.
His head was bent in sorrow, green scales fell like rain,
Puff no longer went to play along the cherry lane.
Without his life-long friend, puff could not be brave,
So puff that mighty dragon sadly slipped into his cave. oh!
เสียงของ ตั้ม เริ่มสั่นเครือ และเริ่มหายไป น้ำตาเริ่มคลอปริ่มเบ้าตา แต่แล้ว ภู ก็ร้องเพลงท่อนต่อไป ประสานไปกับเสียงร้องของ ตั้ม จนจบเพลง แล้ว ภู ก็เอื้อมมือไปถอดแว่นสายตาของ ตั้มออก เช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมา
“เอ้อ ... ขอโทษนะ เราขอเข้าห้องน้ำหน่อย” ตั้ม วางกีตาร์ลง แล้วลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำ ภูเองก็ลุกเดินตามไปโดยที่ยังถือแว่นตาของ ตั้ม อยู่ในมือ
“เป็นไรไปวะ ร้องไห้ด้วย” นน พูดกับพรรคพวกอย่าง งงๆ
“ตั้ม กลับห้องดีมั๊ย” ภู เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ แล้วจึงถามขึ้น พลางจับไหล่ ตั้ม ให้หันหน้ากลับมาหาเขา
“ดีเหมือนกันอะ ดึกแล้วด้วย” ตั้ม ตอบเบาๆทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ “ภู อยู่กับเพื่อนๆก่อนสิ ขอกุญแจห้องให้เราก็พอ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับห้องด้วยกัน เราจะได้อาบน้ำด้วย” ภู พูดพลางเอามือจับคาง ตั้ม ให้เงยหน้าขึ้น เขามองเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาอีกครั้ง จึงค่อยๆเอามือป้ายน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากตาของ ตั้ม
“สงสารมังกรเหรอ” ภู พูดด้วยเสียงอ่อนโยน ตั้ม พยักหน้ารับ รู้สึกสะกิดใจอีกครั้งกับคำพูดนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก” ภู พูดต่อ
“มังกรน่ะพอมันหายเศร้ามันก็จะออกมาจากถ้ำเองแหละ แล้วมันก็จะรู้ว่า นอกจากแจคกี้แล้ว มันยังมีคนที่รักมันอยู่อีก”
“จริงเหรอ” ตั้ม ถามด้วยใบหน้าไร้เดียงสา สีหน้านั้นทำให้ ภู รู้สึกใจเต้นระทึก
“อื้อ เราว่าในบรรดาเจ้าชาย หรือในกลุ่มโจรสลัดน่ะ ต้องมีคนที่อยากเป็นเพื่อนกับ พัฟ อยู่แน่ๆ” พูดจบ เขาก็รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ พลางใช้มือลูบปอยผมตรงท้ายทอยเบาๆ
“นายเองก็ด้วยนะ อย่ามัวแต่ยึดติดกับแจคกี้แค่คนเดียวสิ ควรจะมองดูบ้าง ว่ามีใครที่คอยมองนายอยู่”
๑๓
เด็กหนุ่มหน้าตาสดใสในชุดนอนแขนยาว มีลายรูปตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆกระจายอยู่บนเนื้อผ้า ท่านั่งกอดหมอนพลางคุยกับเพื่อนๆ ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทำให้เขานั่งมองดูด้วยความเพลิดเพลิน
"หน้าเรามีอะไรเหรอ ปอ มองอยู่ได้อะ" เด็กหนุ่มพูดพลางก้มหน้าลงไป ใบหน้ากลายเป็นสีแดงระเรื่อ
“เราไม่ได้ชื่อ ปอ นะ เราชื่อ ภู ตะหาก” ภู พึมพำ ตอบเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“หือ ... นายว่าอะไรนะ”
ภู หันไปตามเสียง ก็มองเห็น ตั้ม ในชุดนอนผ้าแพรสีส้ม ยืนอยู่ข้างๆเตียง มือถือผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ที่คงจะถือมาเพื่อเช็ดผมที่เปียกชื้นเพราะการอาบน้ำ เขาจึงลุกขึ้นจากที่นอน วางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะเล็กข้างเตียง เอื้อมมือไปดึงมือ ตั้ม ให้นั่งลงข้างๆ
“เราเช็ดให้นะ” พูดจบ ภู ก็คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือ ตั้ม มา แล้วค่อยๆเช็ดผมที่เปียกชื้นของ ตั้ม เบาๆ
“ภู นายรู้เรื่องของเรามาจากใคร แล้วนายกำลังเล่นตลกอะไรกับเราอยู่”
ตั้ม พูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงและสีหน้าที่ดูนิ่ง ไม่แสดงว่าอยู่ในอารมณ์แบบไหน ทำให้ ภู รู้สึกงงไปเหมือนกัน ช่วงเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็น ตั้ม แสดงท่าทางแบบนี้มาก่อนเลย
“ ตั้ม เราไม่ได้เล่นตลก หรือล้ออะไรนายเล่นหรอกนะ” ภู พูดพลางมอง ตั้ม ด้วยแววตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรักและโหยหา
“รู้มั๊ย กูตามหามึงมานานแค่ไหน กูมาหามึงตามสัญญาแล้วไง อย่าหนีกูไปไหนอีกนะ”
... นี่เราพูดอะไรออกไปวะ ...แล้ว ภู ก็รู้สึกว่า เขาไม่สามารถควบคุมทั้งคำพูด และความรู้สึกบางอย่าง ที่สั่งสมอยู่ในอกของเขา
“กูรักมึงนะ ไอ้ตั้ม ไอ้ลูกหมาน้อยของกู” เขาพูดพลางเอามือโอบไหล่ ตั้ม ไว้
“ภู นายพูดอะไรน่ะ” ตั้ม พูดด้วยความตกใจ กับวิธีการพูดที่เปลี่ยนไปของ ภู แล้วยังคำพูดที่ใช้อีก ...ลูกหมาน้อย ... ทำไมถึงเรียกเขาแบบนี้
แต่ ตั้ม ก็ต้องตกใจมากขึ้น เมื่อถูก ภู ผลักให้ล้มหงายลงไปบนเตียง น้ำหนักของร่างกายที่ทาบทับตามลงมา ทำให้ ตั้ม ไม่สามารถดิ้นหนีได้ ริมฝีปากที่ประกบลงมา พร้อมกับแรงบดขยี้ ทำให้ ตั้ม ยิ่งตกใจและรู้สึกอึดอัด มือที่บีบเคล้นอยู่ที่ไหล่ ทำให้ ตั้ม เจ็บปวดจนต้องร้องครางออกมา
ผิดกับ ภู ที่ยิ่งรู้สึกว่าอารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิง จนไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ปากของเขาที่ทาบประกบลงไป ทั้งบดเบียด ดูดเม้มความหอมหวานของริมฝีปากด้านล่าง อย่างหิวกระหาย มือข้างหนึ่งของเขา บีบเคล้นไหล่ของร่างบางอย่างรุนแรง โดยไม่อาจควบคุมได้ เสียงหอบหายใจ และเสียงร้องครางของ ตั้ม ยิ่งทำให้เขาเพิ่มแรงจูบ และแรงบีบของมือ ให้รุนแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาเลื่อนมือที่ประคองศรีษะของร่างบอบบาง  มาลูบไล้ไปตามแขนเปล่าเปลือยที่เรียบลื่นละมุนมือ จากนั้นก็เริ่มเลื่อนมือ มาปลดกระดุมเสื้อแพรออกทีละเม็ด
ร่างบางที่ถูกกดทับ หยุดการดิ้นรนลงแล้ว เหลือเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบา มันยิ่งทำให้ ภู รู้สึกปั่นป่วนภายในใจ และมีอารมณ์พลุ่งพล่านมากกว่าทุกครั้ง ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ทางกาย กับหญิงสาวทั้งหลาย ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตวัยหนุ่มของเขา
เขาค่อยๆเลื่อนริมฝีปาก ไล้เล็มไปตามคาง ลำคอ และเลื่อนลงมายังแผ่นอก ที่ดูสะอาดสะอ้าน กลิ่นสบู่ที่ยังติดตัวอยู่หลังอาบน้ำ ผสมเข้ากับกลิ่นตัวอ่อนๆ ทำให้เขาแทบคลั่ง เขาดูดดื่ม มิบเม้ม ชื่นชมกับติ่งน้อยๆบนหน้าอกทั้งสองสลับไปมา มือของเขาไม่อยู่นิ่ง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของ ตั้ม และของตัวเองจนเปลือยเปล่า เขาจูบไล่วนกลับไปที่ซอกคอพลางขบกัดเบาๆ ด้วยอารมณ์ปรารถนา แล้วประกบปากจูบริมฝีปากบอบบางอย่างดูดดื่ม สักพักจึงลุกขึ้น เลื่อนร่างบางเข้าไปกลางเตียง และทาบตัวลงไปอีกครั้งหนึ่ง
๑๔
“เป็นของเรานะ”
ภู ก้มหน้าลงกระซิบเสียงกระเส่า แล้วเลื่อนตัวต่ำลง ร่างของ ตั้ม สั่นสะท้านพลางเริ่มถอยตัวหนี เมื่อเขาเริ่มรุกล้ำ แต่เขาก็ตามติดไปจนล่วงล้ำเข้าไปได้ เสียงครางอย่างเจ็บปวด และสัมผัสตึงแน่นที่เขารับรู้ แสดงให้เห็นว่า ตั้ม ไม่ประสีประสากับเรื่องเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกอยากทะนุถนอมร่างบางนี้ให้มากยิ่งขึ้น คิดแล้วเขาก็โน้มตัวลงไปจูบเคลียตามแก้ม กกหู แล้วมาหยุดที่ริมฝีปาก เขาดูดดื่ม แทรกลิ้นควานหา พลางพูดปลอบประโลม
“ทนหน่อยนะ ไอ้ลูกหมาน้อย กูรักมึงฉิบหายเลย” เขาพูดไปตามเสียงที่ได้ยินอยู่ในหัว แล้วเขาก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นของน้ำตา ที่หยดไหลมาตามแก้มของ ตั้ม เขาจูบไล่จากริมฝีปากขึ้นไปตามจมูกและแก้ม พลางไล้เลียดูดซับน้ำตารสปร่า จูบลงที่เปลือกตาทีละข้าง เสียงสะอื้นเบาๆของร่างที่อยู่ใต้ร่าง ยิ่งทำให้อารมณ์เขาพลุ่งพล่าน
ร่างกายเขาเริ่มเคลื่อนไหว มันคงเป็นไปไม่ได้เสียแล้วที่เขาจะกระทำอย่างอ่อนโยน ความปรารถนาจากส่วนลึก ที่เหมือนอัดอั้นมานานแรมปีทำให้เขารุนแรงมากขึ้น เขาโหมแรงเพิ่มขึ้น ... เพิ่มขึ้น เสียงครวญครางและอ้อมแขนที่เริ่มโอบกอดตอบมา ยิ่งทำให้เขายับยั้งใจไว้ไม่ได้เขากระทำกับร่างบางเหมือนคนคลุ้มคลั่ง พลางกอดรัดแน่นขึ้นจนกระทั่งเขาไปถึงจุดหมายของความต้องการ

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยนะคร๊าบบ

chabar0607

ขอบคุณมากมาก

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

aon1997

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุนมากคราฟ

4_NAY

ขอให้ตั้มทำใจได้นะ

shinecaraff

บอกได้เลยว่า โคตรจะเพลินกับการอ่านเรื่องนี้จริงๆ