++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 6 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ร่างกายเขาเริ่มเคลื่อนไหว มันคงเป็นไปไม่ได้เสียแล้วที่เขาจะกระทำอย่างอ่อนโยน ความปรารถนาจากส่วนลึก ที่เหมือนอัดอั้นมานานแรมปีทำให้เขารุนแรงมากขึ้น เขาโหมแรงเพิ่มขึ้น ... เพิ่มขึ้น เสียงครวญครางและอ้อมแขนที่เริ่มโอบกอดตอบมา ยิ่งทำให้เขายับยั้งใจไว้ไม่ได้เขากระทำกับร่างบางเหมือนคนคลุ้มคลั่ง พลางกอดรัดแน่นขึ้นจนกระทั่งเขาไปถึงจุดหมายของความต้องการ
ภู ยังไม่ยอมผละจากร่างของ ตั้ม เขายังคงทาบทับร่างบางไว้ข้างใต้ เสียงหอบหายใจยังคงดังแผ่วๆ ออกมาจากริมฝีปากที่เขาลูบไล้อยู่ เขาเริ่มใช้ริมฝีปากลากไล้พร้อมกับลิ้น วนเวียนไปตามซอกคอและหัวไหล่ มือเลื่อนลูบไล้ต้นขาที่อวบแน่น วกไปสัมผัสก้อนเนื้อนุ่มเนียนทางด้านหลัง พลางบีบมือขยำขยี้ อารมณ์ของเขาเริ่มครุกรุ่นขึ้นมากอีก
ภู เริ่มแทรกตัวเข้าไปในร่างของ ตั้ม อีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนจะง่ายกว่าครั้งแรก แต่ครั้งนี้เขาจะอ่อนโยนให้มากขึ้น ไม่แข็งขืนเหมือนเมื่อสักครู่
ภู ค่อยๆเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน พลางลูบไล้ไปตามไหล่ แขน และใบหน้าของ ตั้ม ใบหน้าที่แดงกล่ำ ดวงตาที่หรี่ปรือ พร้อมกับการหอบหายใจ ไปตามแรงเคลื่อนไหวของเขา ทำให้ ภู อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากคู่นั้น ก่อนที่จะเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายให้เป็นไปตามใจที่ปรารถนา
“เฮ้อ …” ตั้ม ถอนหายใจ
สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ร่างกายได้รับการชำระล้างคราบต่างๆ จนสะอาดสะอ้าน ยังคงเหลือแต่ความเจ็บปวดตามส่วนต่างๆของร่างกาย โดยเฉพาะร่างกายท่อนล่าง ที่เจ็บปวดอยู่ภายใน จนยืนแทบไม่มั่น เมื่อตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้าง
เขาค่อยๆใส่ชุดนอน แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ มองไปยังร่างของชายหนุ่ม ที่หลับไหลอยู่บนเตียง
“เฮ้อ …” ตั้ม ถอนหายใจอีกครั้ง
“ยอมเขาไปได้ยังไงเนี่ย”  ตั้มพูดเบาๆ พลางเดินเข้าไปเตรียมจะล้มตัวลงนอน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ หันไปมองคนที่หลับใหลอยู่บนเตียงอีกครั้ง
คนที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือน ใบหน้าก็จัดว่าค่อนข้างดี  ผิวพรรณขาวสะอาด รูปร่างสมส่วน มีกล้ามเนื้อพองาม แล้วยังมีแววตาที่แสนจะอ่อนโยน และอบอุ่น แต่สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจ ก็คือการกระทำและคำพูดหลายอย่าง ที่ชวนให้ฉงน... เดี๋ยวเกิดรู้สึกตัวขึ้นมา ไม่เริ่มอีกรอบเหรอ .... คิดแล้วก็ต้องหน้าแดงด้วยความอุธัจ
ฟ้าเริ่มสางแล้ว ตั้มจึงตัดสินใจเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ เดินเข้าห้องน้ำเพื่อผลัดเปลี่ยน แล้วจึงออกมาแขวนชุดนอนเข้ากับไม้แขวนใส่ไว้ในตู้ หยิบเสื้อแจกเกตที่วางพาดเก้าอี้อยู่ ตรวจดูโทรศัพท์มือถือ และซองแว่น ว่ายังอยู่ในกระเป๋าเสื้อแจคเกต แล้วจึงสวมรองเท้า เปิดประตูออกไปจากห้องอย่างแผ่วเบา
๑๕
กริ๊ง.....
กริ๊ง.....
เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงดังขึ้น ทำให้ ภู ต้องตื่นขึ้น เขางัวเงียเอื้อมมือไปรับสาย เป็น นน นั่นเองที่โทรเข้ามา
“เออ ... พึ่งตื่นนี่แหละ งั้นเดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัวก่อนซักครึ่งชั่วโมง แล้วจะตามไป” พูดจบก็วางหู
... แปดโมงกว่าแล้วเหรอ ... เขาคิดพลางหันตัวไปอีกด้านหนึ่ง ตั้งใจจะชื่นใจให้เต็มที่ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า
“ตั้ม” ภู อุทานอย่างตกใจ ... หรือว่าอาบน้ำอยู่ ... เขาลุกขึ้นจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าอีกครั้งหนึ่ง หันกลับไปมองที่ชั้นวางของ ก็มองเห็นกระเป๋าเดินทางใบย่อมยังคงตั้งอยู่ที่เดิม เปิดตู้เสื้อผ้า ชุดนอนผ้าแพรสีส้มแขวนไว้อย่างเรียบร้อย ที่หายไปคือเสื้อแจคเกตสีน้ำเงินเข้มตัวนั้น
เดินกลับมาหยิบโทรศัพท์มือถือ ที่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียง กดเลขหมายที่จำได้ขึ้นใจ พลางแนบหูรอการตอบรับจากปลายสาย
... ทำไรอยู่วะ ทำไมไม่รับสาย ... ภู คิดอย่างกระวนกระวาย แล้วเขาก็ได้ยินเสียงตอบรับ มาจากปลายสายอีกด้านหนึ่ง
“ว่าไงเหรอ” เสียงจากปลายสายดังขึ้น
“อยู่ไหนน่ะ” เขาถามอย่างอารมณ์เสีย
“เดินเล่นอยู่ชายทะเล  ตื่นนานรึยัง” เสียงนุ่มๆอ่อนโยนที่เข้ามาทางหูโทรศัพท์ ทำให้ ภู อารมณ์ดีขึ้น
“เพิ่งตื่นนี่แหละ งั้นรอเราเดี๋ยวนะ ขออาบน้ำแป๊บนึง แล้วจะลงไปหา” แล้วเขาก็วางสายลงโดยไม่ฟังคำตอบ
... ลืมไป ว่า ตั้ม ชอบตากลมทะเลตอนเช้า กับตอนค่ำๆ ...
ตั้ม นั่งกอดเข่าอยู่ริมหาดทราย ปล่อยให้ลมโชยพัดต้องใบหน้า ฟังเสียงคลื่นซัดหาดทราย อย่างสบายอารมณ์ พลางมองประกายระยิบระยับที่สะท้อนอยู่บนผืนน้ำ ด้วยความเพลิดเพลิน รู้สึกสดชื่นขึ้นมากหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่ บนเก้าอี้ผ้าใบริมหาด
“ตั้ม” เสียงเรียกเบาๆ ร่างสูงนั่งประกบซ้อนที่ด้านหลัง พร้อมกับแขนที่แข็งแรง โอบกอดร่างบอบบางของ ตั้ม ไว้อย่างแนบแน่น
“ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ภู กระซิบถาม
“...........” ตั้ม ไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้ม
“ลงมาตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นสิท่า ชอบแดดอ่อนๆ กับนั่งมองทะเลแบบนี้ซะจริงนะ” พูดแล้ว ภู ก็มองทะเลที่เป็นประกายระยิบระยับ “สวยเน๊อะ”
“อื้อ” ตั้ม ตอบเบาๆ คิดแปลกใจอีกครั้ง ที่ ภู ดูจะรู้ไปเสียทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” ภู เริ่มพูด
“รู้มั๊ย เราตื่นขึ้นมาตกใจแทบตาย ที่ไม่เห็นนาย นึกว่าหนีไปซ่อนอีกแล้ว” ภู กอดร่างบางแน่นขึ้นอีก
“อย่าหนีไปซ่อนที่ไหนอีกนะ เราเหนื่อยแล้ว” ภู พูดพลางเอาจมูกไปคลอเคลียกับแก้มของ ตั้ม พลางจับมือเรียวงามขึ้นมาบีบเบาๆ
ตอนนี้เขารู้สึกทั้งรัก ทั้งห่วง และหวงแหน คนในอ้อมกอดยิ่งนัก แม้แต่หญิงสาว ที่เมื่อก่อนเขาเคยรู้สึกว่ารักหล่อนมากมาย ก็ยังไม่รู้สึกว่าผูกพันเท่านี้ คนที่เขาคิดมาตลอด ว่าเป็นเพียงภาพมายาในความฝัน คนที่เขาคิดว่าคงจะไม่มีทางได้พบตลอดชีวิต ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว แต่มันเป็นความรู้สึกของเขาเพียงคนเดียวจริงๆน่ะหรือ
... หรือว่ามันปนอยู่กับความรู้สึกของคนอื่น ที่ใช้ตัวเขาเป็นสื่อในแสดงออก ...
๑๖
.. พวกมันซุบซิบอะไรกันวะ ...
ภู คิดพลางหันไปมองกลุ่มเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร รู้สึกเหมือนพวกนั้นชำเลืองมองพวกเขาเป็นพักๆ
อาหารเช้าของโรงแรม เป็นอาหารแบบอเมริกันบุฟเฟห์ ประกอบด้วยไส้กรอกชนิดต่างๆ เบคอน ไข่ดาว มักกะโรนี ขนมปังปิ้ง พร้อมเนยและแยม แล้วยังมีซุปไก่ ซุปหัวหอม และซุปข้าวโพดให้เลือกอีก
“เอาอะไรบ้าง เดี๋ยวเราตักให้” ภู หันไปถามคนข้างๆ
“เรากินซุป กับขนมปังก่อนดีกว่า ซุปข้าวโพดของชอบด้วยอะ” ตั้ม หันไปตอบพลางยิ้มให้
“ถามหน่อยเหอะ มีอะไรไม่ชอบกินบ้างเนี่ย  ไปกินอะไรด้วยกันทีไร ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที ว่ามีแต่ของชอบ” ภู พูดขำๆ
“ก็ไม่พาไปที่ที่มีของที่เราไม่ชอบบ้างล่ะ” ตั้ม เถียงข้างๆคูๆ
“ซุปข้นดีนะ ท่าทางจะอร่อย” พูดพลางก็เหยาะเกลือลงไปในถ้วยซุป ตามด้วยพริกไทย
“ภู เอาซุปอะไร” เขาหันไปถาม
“ซุปไก่ดีกว่า ไม่ต้องเหยาะเกลือนะ แล้วพริกไทนิดเดียวพอ เดี๋ยวเราไปหยิบขนมปังให้” พูดจบ เขาก็เดินไปหยิบขนมปังหลายแผ่นใส่จาน โดยไม่ลืมหยิบเนยและแยม ติดไปด้วยหลายแพค แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกับเพื่อนๆ
“นินทาอะไรกูวะ” ภู ถามเพื่อนๆ พลางแกะเนย เอามีดตักป้ายลงไปบนขนมปัง
“เสือกรู้อีกนะมึง นึกว่าดูแลลูกหมาจนไม่สนใจอะไร” อาร์ท หัวเราะ
“ว่าแต่... เมื่อคืนกี่ยกวะ” อาร์ท ชะโงกหน้าเข้าไปถามเบาๆ ด้วยความอยากรู้
“อะไรของมึง กี่ยก” ภู ทำไม่รู้ไม่ชี้ เปลี่ยนมาแกะแยม ทาทับลงไปบนเนยอีกชั้นหนึ่ง
“มึงอย่ามาทำไก๋ เป็นไงมั่งวะ สู้พวกสาวๆได้มะ” จูน ถามบ้าง พลางหัวเราะคิกคัก นน หันมามองหน้า จูน สีหน้าเหมือนไม่พอใจ
ภู ไม่ตอบ ปล่อยให้เพื่อนๆซุบซิบกันต่อไป
ตัวเขาเองก็ยังตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่าเขาทำแบบนั้นไปได้อย่างไร แต่ถ้าถามว่า รู้สึกอย่างไร เขาพอจะตอบได้ว่า เมื่อคืนนี้เขามีความสุขมาก ... มากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เรื่องแบบนี้ ที่ผ่านมามันเป็นแค่ความต้องการ ในร่างกายของหญิงสาวที่เขานึกชอบ บ้างก็เป็นเพียงการปลดเปลื้องความต้องการ ตามธรรมชาติ มีบ้างบางครั้ง ที่เขารู้สึกว่า มันเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนความพอใจ ของความสนุกสนานชั่วครู่ชั่วยามระหว่างกัน เท่านั้นเอง
แต่เมื่อคืนนี้ ... เขากลับรู้สึกว่า เขาและ ตั้ม ผสานกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ทั้งร่างกาย จิตใจ ความรู้สึก หรือแม้กระทั้งดวงวิญญาณ อาจจะเป็นไปได้ ที่เขาเริ่มรัก ตั้ม เข้าแล้วจริงๆ
ส่วนจะกี่ครั้งน่ะเหรอ เขาก็จำไม่ได้เหมือนกัน เพราะหลังจากครั้งที่สองผ่านไป เขาก็ผลอยหลับด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งๆที่ยังทาบทับร่างบางเอาไว้เบื้องล่าง พอเขาเริ่มรู้สึก เขาก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง วนเวียนไปเช่นนั้นไม่รู้กี่รอบ ลองนับดูก็ดีเหมือนกัน
๑...๒...๓...๔...๕
“อ๊ะ ซุป” เสียงเรียกขัดจังหวะการนับ
ตั้ม ค่อยๆวางถ้วยซุบลงตรงหน้า ภู แล้วนั่งลงไปเบนเก้าอี้ข้างๆ พลางวางถ้วยซุปของตนเองลงบนโต๊ะ ภู เองก็จัดการเลื่อนจานขนมปัง ส่งให้ ตั้ม
“เราทาเนยกับแยมให้แล้วนะ” แล้วภู ก็หยิบขนมปังปิ้ง บิเป็นชิ้นพอคำ จิ้มซุปกินด้วยความเอร็ดอร่อย
ตั้ม มองดูขนมปังในจานตรงหน้า ขนมปัง ๒ แผ่น ทาเนยจนทั่ว แล้วทาทับด้วยแยมไว้ข้างบนอีกชั้นหนึ่ง คิดฉงนอยู่ในใจอีกครั้ง
“รู้ได้ไงอะ ว่าเราชอบทาเนยกับแยมแบบนี้”
“เรื่องของ ตั้ม ไอ้ภู มันรู้หมดแหละ ฮ่าๆ” อาร์ท ตอบแทน
“เพราะว่า ... อุ๊บ....” ชะงักไปเพราะ ภู ใช้เท้าใต้โต๊ะ เตะไปที่ขาของ อาร์ทอย่างแรง
“กินเหอะ ตั้ม สายแล้ว เดี๋ยวจะได้พักผ่อนกันนิดนึง ก่อนออกไปเที่ยวต่อ” ภู หันมาบอกด้วยความร่าเริง
ตั้ม พยักหน้ารับ แล้วใช้ช้อนคนซุปในถ้วยเบาๆ ก่อนจะค่อยๆตักเข้าปากทีละนิด ทานซุปไปได้ ๓-๔ คำ ก็เปลี่ยนมาหยิบขนมปัง ค่อยๆทานเป็นคำเล็กๆอย่างเรียบร้อย ภู เองก็ทานไปมอง ท่าทางตอนกินอาหารของ ตั้ม ไปด้วยความเพลิดเพลิน สักพักเขารู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมมันถึงได้เงียบนัก พอเขาหันมองเพื่อนๆ ก็เห็น นพ กับ กิ่ง ซุบซิบอะไรกันอยู่ด้วยสีหน้าขบขัน จูน กับ อาร์ท ก็มอง ตั้ม ด้วยสีหน้าอมยิ้ม ส่วน นน มอง ตั้ม กับเขาสลับกันไปมา ด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ พอเห็นเขามองไป ก็ส่งสัญญาณมือ เป็นทำนองว่าให้ดูที่คอของ ตั้ม
เมื่อ ภู มองไป ก็ต้องรู้สึกตกใจ พลางนึกขำ ที่เขาไม่ได้ใส่ใจกับมัน ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นรอยเหล่านั้นที่ชายหาด
ตามลำคอ ไล่ลงไปถึงส่วนไหล่ ที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำๆ บางแห่งมีรอยแผลเล็กๆ เป็นขีดเรียงต่อกัน ๒-๓ ขีด ทั้งหมดคือร่อยรอย ที่เขาทิ้งไว้เป็นหลักฐาน มัดตัวเองอย่างดิ้นไม่หลุดว่า เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างคนทั้งสอง
๑๗
“ถอดเสื้อซิ” ภู พูดพลางย่างสามขุมเข้าไปหา
“..............” ตั้ม ไม่ตอบ เอาแต่ส่ายหน้าแล้วถอยหลังหนี
หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็แยกตัวกลับมายังห้องพัก โดยนัดกับเพื่อนๆว่า จะออกจากโรงแรมราวๆ ๑๑ โมง เพื่อไปยังร้านผัดไท ที่มีชื่อเสียงมากในละแวกนั้น จากนั้นอาจจะไปเล่นน้ำทะเลกันที่หาดทราย ซึ่งเป็นแหล่งท่องเที่ยวมีชื่อเสียงของตัวจังหวัด
“ถอดเร็ว” ภู พูดพลางเดินตาม ตั้ม ซึ่งถอยหนีไปจนหลังชนกับกำแพงห้อง เขามองดูอย่างขบขัน เมื่อ ร่างบางนั้นกอดอกเอามือจับแขนเสื้อไว้แน่น พลางมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ
“มานั่งนี่ก่อนมา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆโยน พลางจับไหล่ ตั้ม เบาๆ เดินนำมายังเก้าอี้นวม ที่อยู่ริมประตูกระจก ซึ่งสามารถเปิดออกไปยังระเบียงด้านนอกได้ ตั้ม เองเมื่อได้ฟังเสียงที่พูดอย่างนุ่มนวล ก็ค่อยๆเดินมานั่งอย่าโดยดี ภู ถอดแว่นของ ตั้ม ออก นำไปวางลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ แล้วกลับมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเก้าอี้นวม เอื้อมมือลูบรอยแดงเป็นจ้ำๆ บนลำคอของ ตั้ม อย่างแผ่วเบา
“รู้ตัวบ้างรึเปล่า เป็นรอยช้ำไปหมดแล้ว ถอดเสื้อเถอะ จะได้ดูว่าเป็นแผลตรงไหนบ้างหรือเปล่า” ภู พูดเสียงอ่อนโยน รู้สึกว่าร่างของ ตั้ม สั่นน้อยๆ ทำเอาเขานึกขำ ... ลูบเบาๆแค่นี้ สั่นเป็นลูกหมาเชียว ...
เขาเลื่อนมือไปปลดมือเรียวบางออกจากการจับแขนเสื้อแล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวหนาออกทางศรีษะ วางมันลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้างมองดูร่างบอบบาง ก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกที่เรียบเนียนแต่แล้วสายตาของเขา ก็ต้องสะดุดกับรอยเขียว ที่เป็นแผ่นเหมือนรอยมือตรงต้นแขนทั้งสอง

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

chabar0607

ขอบคุณมากมาก

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้ภูรักจริง....ตลอดไปนะ

shinecaraff

ชอบมากๆครับ อ่านต่อเนื่องเลย ยาวไปๆ