++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 7 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เขาเลื่อนมือไปปลดมือเรียวบางออกจากการจับแขนเสื้อแล้วค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวหนาออกทางศรีษะ วางมันลงบนเตียงที่อยู่ด้านข้างมองดูร่างบอบบาง ก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆ กระจายอยู่ทั่วแผ่นอกที่เรียบเนียนแต่แล้วสายตาของเขา ก็ต้องสะดุดกับรอยเขียว ที่เป็นแผ่นเหมือนรอยมือตรงต้นแขนทั้งสอง
“โดนอะไรมา ถึงได้เป็นรอยช้ำแบบนี้” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ก็ ... ก็...” ตั้ม อึกอัก
“เมื่อคืน เอ้อ...” ... ยังมีหน้ามาถามอีก ก็ใครกันเล่าที่รุนแรงกับเขาเมื่อคืนนี้ หากเป็นก้อนดิน คงแหลกเละคามือไปแล้ว ...
“เจ็บมั๊ย” ภู ถามพลางมองหน้ ด้วยความอาทร ใบหน้าของ ตั้ม เริ่มแดงซ่าน ปนกับแววตาที่เขินอาย ทำให้เขารู้สึกว่าใจเต้นแรงขึ้น เขามองพลางขยับตัวเข้าไปใกล้
ภู จูบรอยช้ำบนต้นแขน ตั้ม อย่างแผ่วเบา ทีละข้าง พลางลูบไหล่ของร่างบางอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ คนดี” ภู พูดปลอบประโลม พลางเลื่อนจมูกและริมฝีปากเคลียไล่ไปตามไหล่ จูบเบาๆลงบนต้นคอ ร่างของ ตั้ม เริ่มสั่นสะท้าน หายใจแรงขึ้น อุณหภูมิที่ค่อนข้างสูงของร่างกายที่สัมผัส เขาคิดว่าเป็นเพียงความร้อนที่เกิดขึ้นตามอารมณ์
“ภู อย่า” เสียงสั่นเครือ ร้องห้ามเบาๆ แต่มันกลับกลายเป็นเหมือนเสียงกระตุ้น
“เรายังเจ็บอยู่เลย” คำพูดนี้ ทำให้คนที่รุกรานอยู่หยุดชะงักลง มองดูมือทั้งสองข้างของตนเอง ก็พบว่ามันวางอยู่ที่เอว ของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้จับอยู่ที่ต้นแขน ที่เป็นรอยเขียวช้ำอยู่สักหน่อย
“เจ็บแขนอยู่เหรอ” ภู ถามพลางจ้องคนที่ก้มหน้างุดอยู่
“เจ็บตรงไหน” เขาถามอีกครั้ง พลางเอามือข้างหนึ่ง จับคางให้ ตั้ม เงยหน้าขึ้น
“เอ้อ... เอ้อ...” ตั้ม หลบสายตา ใบหน้ายิ่งแดงกล่ำ
“ฮ่าๆ” ภู หัวเราะเสียงดัง เมื่อนึกขึ้นมาได้
“แค่นี้ทำไมไม่พูดให้รู้เรื่องล่ะ” เขาพูดแหย่ พลางเอามือไปวางที่หน้าผากของ ตั้ม
“ตัวร้อนๆนี่ งั้นเดี๋ยวกินยาหน่อยแล้วกันนะ แต่ก่อนอื่น” ภู หยุดพูดแล้วจ้องตา ตั้ม ด้วยสายตาแวววาว
ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปอีกครั้งด้วยความเขินอาย ท่าทางที่ไร้เดียงสายิ่งทำให้ ภู รู้สึกอยากถนอมคนตรงหน้าไว้ ให้นานเท่านาน มือทั้งสองประคองใบหน้าที่ก้มอยู่ให้เงยขึ้น ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากบาง ขบเม้มเบาๆอยู่สักพัก ก็เปลี่ยนเป็นประกบปากนุ่มนั้นไว้เนิ่นนาน
๑๘
สัมผัสที่ดุดัน รุนแรงที่ ตั้ม ได้รับเมื่อคืนนี้ ทำให้รู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัวในตอนแรก ในความรุนแรงนั้น เขาสัมผัสได้ถึงความรัก ความต้องการ และความโหยหา ที่เหมือนจะเก็บกดมานาน ทุกอย่างเหมือนจะถูกระบายออกมา จนเขาเกือบทนไม่ได้ในสัมผัสแรก แต่ความอ่อนโยนจากสัมผัสที่ตามมา คำพูดอ่อนหวาน ที่คอยปลอบประโลมอยู่ข้างหู รวมทั้งอ้อมกอดที่แนบแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ทำให้ ตั้ม รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด และเริ่มยอมรับในสัมผัสของ ภู มากขึ้น จนถึงกับโต้ตอบไปด้วย เมื่อถึงจุดที่ไม่สามารถทนทานได้ต่อการปลุกเร้า
สัมผัสอันอ่อนโยน ในห้องพักเมื่อช่วงเช้า ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีๆกับ ภู มากยิ่งขึ้น หลังจากจูบอันเนิ่นนานผ่านพ้นไป ภู เพียงแค่ โอบกอด ตั้ม ไว้ พลางนอนดูโทรทัศน์ด้วยกันอยู่บนเตียงกว้าง จน ตั้ม หลับไปในอ้อมกอดของ ภู
ช่วงบ่ายของวันนั้น ทุกคนพากันลงเล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน ตั้ม กลับขอตัวอ่านหนังสือนิยาย อยู่บนเก้าอี้ชายหาด แต่ก็ต้องผลอยหลับไป ภู และเพื่อนๆเหมือนจะรู้เหตุผลว่าทำไม ตั้ม จึงไม่ลงเล่นน้ำทะเล จึงไม่มีใครถามอะไรมาก บ่อยครั้งที่เหลือบมอง ตั้ม แล้วอมยิ้มด้วยความขบขัน หลังจากที่สนุกสนานกันพอสมควร ก็กลับไปพักผ่อนกันที่โรงแรม เมื่อถึงเวลาเย็น ทุกคนก็พากันไปที่หาดของโรงแรม เพื่อดูพระอาทิตย์ยามตกดิน
“เฮ๊ย จะไปไหนวะ” ภู ถามพลางจับไหล่ นน ที่ทำท่าจะวิ่งออกไป หาคนที่ยืนปล่อยให้คลื่นเล็กๆสาดซัดเท้า ห่างจากพวกเขาไปไกลพอสมควร
“กูจะไปคุยเล่นกะครูของกูน่ะสิ” นน หันมาตอบ
“หึงเหรอมึง” พูดแล้ว นน ก็ยักคิ้วพลางยิ้มกวนๆ
“หึงทำไมวะ ยังไงมึงก็สู้กูไม่ได้อยู่แล้ว” ภู มองด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ ปล่อยให้อยู่แบบนั้นอีกเดี๋ยวดีกว่าหว่ะ คงกำลังสบายใจ อย่าเพิ่งไปกวนเลย”
“รู้ใจจริงนะมึง” อาร์ท พูดพลางเข้ามายืนใกล้ๆ ภู
“ตกลงว่าใช่เด็กคนนั้นรึเปล่าวะ” เขากระซิบถามเบาๆ
“ใช้ล้านเปอร์เซนต์เลยหว่ะ กูว่า” ภู ตอบพลางมองร่างบางนั้นด้วยแววตาอบอุ่น
“แต่ยังมีอีกอย่างนึง ที่กูอยากพิสูจน์”
“เรื่องอะไรอีกวะ” อาร์ท ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ให้กูกลับไปบ้านก่อน แล้วกูจะกลับมาพิสูจน์ให้รู้แน่อีกที” ภู ตอบ พลางถอนหายใจยาว
“พวกมึงคุยอะไรกันวะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” นน เกาหัวแกรกๆ
“แต่มีเรื่องนึงนะเว๊ย ไอ้ภู กูอยากให้มึงรู้ไว้”
ภู หันไปมองหน้า นน พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“มึงอย่าทำกับครูเค้า เหมือนพวกสาวๆที่มึงฟันแล้วทิ้งพวกนั้นนะเว๊ย กูไม่ปล่อยมึงไว้จริงๆด้วย” นน พูดขึงขัง
“ทำไมวะ มึงหลงรักครูมึงอีกคนเหรอไง” อาร์ท ถามยิ้มๆ
“กูไม่อยากเห็นครูเค้าเสียใจ แบบที่กูเคยเห็นเมื่อก่อน ครูเค้าเป็นคนดีนะเว๊ย”
“ทำไม ตั้ม เคยโดนคนทิ้งเหรอไง” ภู ถามเสียงดุ
“เปล่าหว่ะ มันแย่กว่านั้นอีก” สีหน้าของ นน เศร้าลง
“อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตายคาที่”
“อะไรนะ” ภู ถามอย่างตื่นเต้น
“ที่ไหนวะ เมื่อไหร่ แล้วชื่ออะไร”
“ระหว่างทางจากเมืองชล ไปกรุงเทพฯ เมื่อซัก ๔ ปีที่แล้วมั๊ง ส่วนชื่อกูไม่รู้หว่ะ” นน ถามพลางมองใบหน้าตื่นๆของ ภู ด้วยความสงสัย
... สี่ปีที่แล้ว อุบัติเหตุทางรถยนต์ หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน ...
ค่ำคืนนั้น หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ภู ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง หลังพิงผนังด้านหัวเตียง มือข้างหนึ่งของเขาโอบไหล่ ตั้ม ที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ข้างๆ  อีกมือหนึ่ง จับมือของ ตั้ม มากุมไว้ พลางบีบเบาๆเป็นระยะ
“ตั้ม” เขาเรียกคนข้างๆเบาๆ
“............”
“ตั้ม” เขาเรียกอีก
“ฮืม อะไรเหรอ” เสียงตอบมาเบาๆ
“รักเราบ้างมั๊ยอะ” ภู ถามพลางเอาแก้มแนบไปที่หน้าผากของ ตั้ม
“............”
“ตั้ม ว่าไงล่ะ รักเราบ้างมั๊ย” คราวนี้ ภู เปลี่ยนเป็นหันหน้าไปมอง ตั้ม
สีหน้านิ่งสนิท ปากเม้มไว้เล็กน้อย ดวงตาเหมือนมองอะไรในที่ไกลแสนไกล ทำให้เขาประหลาดใจ
“ตอนนี้ยัง” เสียงตอบออกมาเบาๆ
“ให้เวลาเราหน่อยนะ เรายังตั้งตัวไม่ทันเลย”
“ยังไม่ลืมคนนั้นอีกเหรอ” ถามพลางก้มหน้าลงไปจ้องดวงตานิ่งสงบ ที่อยู่ภายใต้กรอบแว่น
“นน บอกว่าแฟนเก่า ตั้ม เสียไปเมื่อ ๔ ปีที่แล้ว”
ดวงตาที่สบตากลับมาเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย
“ยังไม่ใช่แฟนหรอก” คำตอบของ ตั้ม ทำให้ ภู รู้สึกวูบขึ้นมาในความรู้สึก เหมือนมีความหม่นหมอง เกิดขึ้นมาโดยฉับพลัน
... ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจแบบนี้ล่ะ เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ ...
“แต่เป็นคนที่เรารักมาก ถึงตอนนี้เขาจะไม่อยู่แล้ว แต่เราก็จะขอเก็บไว้ในใจไปจนกว่าจะถึงวันตาย”
จบคำ ภู ก็รวบตัว ตั้ม เข้ามากอดแนบแน่น ฝังจมูกลงไปบนหน้าผาก แล้วสูดหายใจเข้าไปอย่างแรง หาก ตั้มสามารถมองเห็น คงจะเห็นใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุขของ ภู
...ชื่นใจของกู ไอ้ลูกหมาน้อย กูก็จะรักมึงไปจนตายเหมือนกัน... เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของ ภู แล้วก็มีเสียงของ ตั้ม ถามขึ้นมาเบาๆ
“ภู ล่ะ พอรู้แบบนี้แล้วรู้สึกยังไงกับเรา”
ภู ไม่ตอบ เลื่อนมือถอดแว่นสายตาของ ตั้ม ออกไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง หันกลับมากอดร่างบางไว้หลวมๆ ค่อยๆแนบริมฝีปาก จูบลงไปที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา ค่อยๆไล่ลงมาที่เปลือกตา จมูก แก้ม วนไปที่คาง แล้วหยุดนิ่งที่ริมฝีปาก เขาดูดดื่มความหอมหวานด้วยความนุ่มนวล ไม่จาบจ้วงรุนแรงเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา ตั้ม เองก็ยอมรับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นแต่โดยดี ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆ เพราะสัมผัสที่เริ่มลูบไล้แผ่วๆ ไปตามร่างกาย แล้ว ภู ก็ทำทุกอย่างให้ดำเนินไปตามแรงปรารถนา ที่ครุกรุ่นอยู่เต็มหัวใจ
๑๙
... ตั้ม ว่าไงอะ รักเราบ้างมั๊ย .... ประโยคนั้นยังคงอยู่ในความคิดของ ตั้ม
สัปดาห์หนึ่งแล้วสินะ ที่เขาไม่ได้เจอกับ ภู โทรศัพท์ครั้งสุดท้ายเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา บอกเขาว่าจะกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด อาจจะประมาณ ๒ หรือ ๓ สัปดาห์
“รอหน่อยนะ เราจะรีบกลับมาหา” เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ ภู จะวางสาย
... รัก ...
ตั้ม คิดแล้วถอนหายใจยาว หากคำถามนั้นเป็นคำถามของคนที่จากไป เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว เขาอาจจะไม่ลังเลและสับสนเท่านี้ ความรู้สึกที่ก่อตัวจากความสัมพันธ์อันยาวนานหลายปี มันคงไม่ยากนัก ที่เขาจะยอมรับความรู้สึกอันมั่นคงของคนคนนั้น และคงยอมรับความรู้สึกแท้จริง ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจของตัวเอง ในระยะเวลาหลายปี
แต่สำหรับชายหนุ่มคนนี้ ... ภู  เขายังมองไม่เห็นเลยว่า เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร
เขาเคยได้ยินคนบางคนพูดว่า
ความรัก บางครั้งมันไม่เกี่ยวกับเวลา
ความรัก บางครั้งไม่มีเหตุผล
ความรัก บางครั้งอาจใช้เวลาเนิ่นนาน กว่ามันจะผลิบานขึ้นมาในหัวใจ
แต่บางครั้ง มันอาจมาถึง เพียงแค่แว่บแรกของสายตาที่แลเห็นกัน
เขาพบกับ ภู อย่างบังเอิญในร้านขายซีดี ร้านใหญ่แห่งหนึ่งในศูนย์การค้ากลางเมือง คำพูดแรกของ ภู ทำให้เขาต้องใจเต้นแรง ด้วยความตื่นเต้นแกมประหลาดใจ หลังจากวันนั้นมา เขามักคิดถึงดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นบ่อยๆ
... ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ที่ทอแววอ่อนโยน แฝงไปด้วย ความคิดถึง ความห่วงใย และความรัก ...
มันช่างคล้ายคลึงกับดวงตาของคนคนหนึ่ง ที่มักจ้องมองเขาเช่นนี้ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร คนที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก มีหรือจะมีสายตาแบบนี้ต่อกัน
สัปดาห์ต่อมา ภู มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง สัมผัสที่มาจับต้องมือของเขา มันช่างคุ้นเคยราวกับเป็นสัมผัสจากคนคนนั้น
เขาพบกับ ภู เพียง ๔ ครั้ง รวมทั้งครั้งที่ไปค้างคืนต่างจังหวัดด้วยกัน ทุกครั้งที่ได้เจอกัน มักจะคำพูดแปลกประหลาดหลายประโยค ทำให้เขาประหวัดคิดไปถึงคนที่อยู่ในความทรงจำอันลึกซึ้ง
และหลายๆสิ่งที่ ภู ทำ ทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่า ชายหนุ่มรู้เรื่องของเขามากมายเหลือเกิน ทั้งๆที่เขารู้เรื่องของ ภู เพียงน้อยนิด หลายเรื่องที่ ภู รู้ เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยบอก และเรื่องบางเรื่อง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้
คืนนั้น ... คืนที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองเกินเลยมากไปกว่าความเป็นเพื่อนต่างวัย ในความคิดของ ตั้ม สัมผัสที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดของร่างกาย จนเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจของจิตใจ ในตอนท้าย สัมผัสที่มีทั้งความรุนแรงและความอ่อนโยน คละเคล้าสลับกันไป สัมผัสที่ทำให้ใจของเขาเริ่มหวั่นไหว

mind19mindPSU

ตั้มช้ำหมดเลย เอิ๊กๆ อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

aon1997

ขอบคุณมากคับ

4_NAY

อย่ามีข่าวร้ายจากบ้านนะ.   ภู

maazaa1234

ขอบคุณครับ