++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 8 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
คืนนั้น ... คืนที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองเกินเลยมากไปกว่าความเป็นเพื่อนต่างวัย ในความคิดของ ตั้ม สัมผัสที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดของร่างกาย จนเปลี่ยนเป็นความพึงพอใจของจิตใจ ในตอนท้าย สัมผัสที่มีทั้งความรุนแรงและความอ่อนโยน คละเคล้าสลับกันไป สัมผัสที่ทำให้ใจของเขาเริ่มหวั่นไหว
ชายหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดี รูปร่างสมส่วน ฐานะทางบ้านจัดว่าดี นิสัยใจคอเท่าที่เห็น ก็ไม่มีอะไรเสียหาย หากชายหนุ่มคนนี้ ไปโปรยเสน่ห์ใส่หญิงสาวหรือชายหนุ่มคนใด คนคนนั้นคงอดที่จะหลงรักชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้
แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกัน ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มผู้นี้เลย ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ออกไปพบกับชายหนุ่ม เมื่อได้รับการนัดหมาย เขาเองยังตะขิดตะขวงใจอยู่มาก เมื่อเกิดความสัมพันธ์เช่นนั้นเกิดขึ้น ทั้งที่เพิ่งจะพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง มันออกจะเร็วเกินไปหน่อยในความคิดของเขา กับความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้น โดยที่ยังไม่ได้มีความรู้สึกที่เรียกว่า ... ความรัก
สำหรับหลายๆคน ความสัมพันธ์ทางกายเช่นนั้น คงเป็นเรื่องปรกติ บางคนอาจจะหัวเราะเยาะด้วยซ้ำไป หาก ตั้ม บอกว่า ครั้งแรกในคืนนั้น คือครั้งแรกในชีวิตของเขา
หัวใจเขาปิดตายมาตลอดหลายปีนี้ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มต่อหน้าผู้คน ช่วยซ่อนบังความเหงาและความโดดเดี่ยว ที่อยู่ในหัวใจของเขาได้อย่างมิดชิด วันเวลาที่ผ่านมา เขาเอาแต่เก็บตัว น้อยครั้งที่จะออกไปพบปะกับคนอื่น การที่ต้องทำงานในวันเสาร์และวันอาทิตย์ เป็นข้ออ้างที่ดีพอ ที่จะปฏิเสธการนัดหมาย
ตอนนี้คงถึงเวลาแล้ว ... เวลาของ พัฟ ที่ควรจะออกจากถ้ำอันมืดมิด ...เวลาที่เขาควรจะมองดู คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างบังเอิญคนนี้
มันคงไม่ยากนัก หากเขาจะใส่ใจกับ ภู ให้มากกว่าเดิม
คงไม่ยากนัก ที่เขาจะทำใจให้ยอมรับชายหนุ่มผู้นี้ มากกว่าที่เคย
และคงจะเป็นไปได้ ... ที่เขาจะรัก ภู
เขาไม่อยากให้คนที่มีความรัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่รักเขา ต้องเสียใจเหมือนที่เคยเป็น
แต่ตอนนี้ ... ขอเวลาให้เขาสักหน่อย อย่างน้อยให้เขามั่นใจว่าเขารัก ภู จริงๆ
ไม่ใช่เพียงเพราะความสัมพันธ์ทางกาย
ไม่ใช่เป็นเพียงความประทับใจ ในความคล้ายคลึงกันในหลายๆอย่าง ของเหตุการณ์ในความทรงจำ
... และไม่ใช่ในฐานะ ตัวแทนของ ปอ
๒๐
... ให้เวลาเราหน่อยนะ ...
... ภู ล่ะ รู้สึกยังไงกับเรากันแน่ ...
นั่นสินะ เขาคิดอย่างไรกับ ตั้ม กันแน่
รัก หรือเพียงแค่ หลง
หลงไปกับภาพลวงของเด็กชายในความฝัน
หลายวันมานี้ เขาเริ่มฝันถึงเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง หลังจากที่ภาพฝันนั้นหายไปหลายสัปดาห์ และดูเหมือนภาพต่างๆในความฝันนั้น จะยิ่งดูชัดเจนมากกว่าเดิม ทั้งเหตุการณ์และคำพูด เขานั่งคิดถึงภาพเรื่องราวต่างๆ ที่เขาเคยฝันเห็น นับตั้งแต่เขา ได้รับดวงตาคู่นี้มา
... ภาพของเด็กชาย นั่งอยู่ในห้องที่เหมือนห้องสมุด ส่วนเขานั่งจับมือทั้งสองข้าง ของเด็กชายนั้น ใช้นิ้วมือลูบไล้พลางกดเบาๆ ไปบนฝ่ามือของเด็กชาย
... ภาพของเด็กชาย ที่ถูกเขาขัดขา จนหกล้มชนโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด เลือดไหลซึมออกจากหางคิ้ว และมีแผลเล็กๆตามแขนขา
... ภาพของเด็กชาย ที่ถือดินสออยู่ โดนเขาบีบมือ จนดินสอที่ถืออยู่หักออก แทงมือของเด็กชายจนเป็นแผล แต่เด็กชายกลับมองเขาด้วยแววตาที่ห่วงใย
... ภาพของเด็กชาย ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ในห้องที่เหมือนจะเป็นห้องพยาบาลเล็กๆ มีเขากุมมือเด็กชายไว้ ด้วยความเป็นห่วง
... ภาพของเด็กชาย ที่กลายเป็นเด็กหนุ่ม กำลังยื่นดอกกุหลาบสีชมพูู ให้เด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับโยนกุหลาบดอกนั้นลงไปที่พื้น
... ภาพของเด็กหนุ่ม จ้องมองเขาด้วยแววตาเศร้าเสียใจ มีน้ำตาค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาทั้งสองข้าง
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยื่นถุงคุ๊กกี้ให้กับเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น และอ่อนโยน
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่กระโดดกอดคอเด็กหนุ่มรูปร่างสูง ๒ คน โดยมีเขามองดูอยู่ห่างๆ
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่อยู่ในอ้อมกอด พลางซบหน้าลงที่ไหล่ของเขา
แต่ทุกๆครั้ง คนในภาพฝันนั้นกลับเรียกเขาว่า ... ปอ
ปอ ... เขาจำได้ว่าชื่อนี้ออกมาจากปากของ ตั้ม หลายครั้งอย่างไม่ตั้งใจ นับตั้งแต่วันที่เขาออกไปพบกับ ตั้ม ครั้งแรก แล้วไปนั่งทานไอศครีมด้วยกัน เมื่อลองไล่เรียงอายุของ ตั้ม และอายุของผู้บริจาคดวงตาที่เขาได้รับมา รวมทั้งสิ่งที่เขาได้รู้จาก นน ทำให้เขาคิดว่า เจ้าของดวงตาที่กลายมาเป็นดวงตาของเขานั้น อาจจะเป็น ปอ นี่เอง
และ ปอ คือคนรักของ ตั้ม ที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว
แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิด ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญขนาดนั้นก็ได้ อย่างไรก็ตาม เขาคงต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ถึงเรื่องนี้ อย่างน้อยเพื่อให้แน่ใจว่า ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เป็นความรู้สึกของเขาอย่างแท้จริงหรือไม่
“ทำอะไรอยู่ลูก” เสียงเรียกทำให้เขาตื่นจากภวังค์ของความคิด ในขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ แม่” เขาหันไปตอบ
“คิดถึงสาวๆที่กรุงเทพฯล่ะสิ” แม่เขาอมยิ้ม พลางเดินมานั่งที่เก้าอี้โซฟาตัวข้างๆ
ภู ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม แล้วถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เรื่องนั้นได้เรื่องมั๊ย แม่” ภู ถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เอ้านี่ หามาได้แล้ว อย่าลืมโทรไปขอบคุณ คุณลุงหมอซะด้วยล่ะ” แม่เขายื่นซองเอกสารที่ถือติดมือมาให้เขา
ภู ไม่ตอบ แต่แกะซองเอกสาร นำสำเนาเอกสารภายใน ออกมาอ่านคร่าวๆทีละแผ่น
“ทำไมมาสนใจเรื่องนี้อีกล่ะ”
“แม่ว่าครอบครัวของพี่เค้าจะยังอยู่ที่เดิมมั๊ย” ภู เงยหน้าขึ้นมาถาม
“ผมอยากเจอ” แม่เขาฟังแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอลูก”
“เอาไว้ให้รู้เรื่องชัดๆก่อนนะแม่ แล้วผมจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังให้หมดเลย แต่วันศุกร์ผมขอขึ้นไปทำธุระที่กรุงเทพฯหน่อยนะ”
“วันศุกร์นี้เลยเหรอ เพิ่งจะกลับมาบ้านได้ไม่กี่วันเองนะ” แม่เขาขมวดคิ้ว “พ่อกับแม่จะขึ้นไปธุระเหมือนกัน แต่คงขึ้นไปซักวันจันทร์ แล้วลูกจะอยู่กี่วันล่ะ”
“ยังไม่แน่เลยแม่ ไว้ผมบอกอีกทีแล้วกัน”
“ยังไงถ้าธุระเสร็จ ก็กลับมาอยู่บ้านต่ออีกซักหลายๆวันนะลูกนะ เดี๋ยวพอเปิดเทอม ก็ไม่ค่อยกลับบ้านอีกเหมือนเดิม พ่อกับแม่คิดถึงแย่”
ภู นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ภายในห้องส่วนตัวของเขา สำเนาเอกสารที่ถูกอ่านอย่างละเอียด วางอยู่บนโต๊ะ ในมือเขาถือภาพวาดใบหนึ่ง ภาพใบนี้เขาใช้เวลานานพอสมควร และยังให้เพื่อนบางคนที่มีฝีมือในการวาดรูป ช่วยเหลือในการเก็บรายละเอียดต่างๆของภาพ ภาพที่เขาวาดขึ้นจากความทรงจำ ภาพของเด็กชายที่มีรอยยิ้มอันสดใส ภาพของเด็กชายที่เขาคิดว่า เป็นเพียงภาพมายา ที่เขาสามารถเห็นได้แต่ในฝัน
เขาเคยหมดหวังที่จะได้พบเด็กชายคนนี้ ในโลกของความเป็นจริง ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา รูปนี้จึงถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของลิ้นชักโต๊ะทำงาน เช่นเดียวกับความรู้สึกลึกๆบางอย่าง ที่เขาเก็บมันไว้ในซอกมุมลึกๆของหัวใจ ตั้งแต่วันนั้น
วันนี้ ... เขาพบเด็กชายคนแล้ว เด็กชายที่กลายเป็นชายหนุ่ม แต่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มอันสดใส เหมือนที่เขาเคยเห็นในความฝัน แต่บัดนี้ มันไม่ใช่ภาพมายาที่เขาได้แต่คิดฝันอีกต่อไป มันกลายเป็นความจริง เป็นคนที่เขาได้ครอบครอง และจะเป็นของเขาต่อไป หากว่าใจของเขาปรารถนา
เขาหยิบสำเนาเอกสารแผ่นแรกขึ้นมา แล้วก็หยุดจ้องอยู่ที่ชื่อ ที่ปรากฏอยู่บนสำเนาเอกสารแผ่นนั้น
นายกรวิก  *****
๒๑
เขากดกริ่งแล้วรออยู่สักครู่ ก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินมาที่ประตูรั้ว
“มาหาใครเหรอค่ะ” หญิงกลางคนเอ่ยถาม
“ขอโทษนะครับคุณป้า เอ้อ ผมอยากพบญาติของ คุณกรวิก ครับ”
หญิงกลางคนมองหน้าเขาด้วยความสงสัย สักพักจึงพูดกับเขา
“ดิฉันเป็นแม่ของ ปอ เองค่ะ มีอะไรเหรอค่ะ”
“ผมชื่อ สยุมภู ครับ เป็น เอ้อ ... เป็นผู้รับบริจาคดวงตาจาก คุณกรวิก ครับ”
“คุณป้ารู้จักคนที่ชื่อ ตั้ม มั๊ยครับ” ภู ถามขึ้นหลังจากที่คุยกับแม่ของ ปอ อยู่สักพักใหญ่ๆ
“ตั้ม เหรอค่ะ ถ้าเป็น ตั้ม ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมล่ะก็ แกสนิทสนมกับ ปอ มากทีเดียวค่ะ”
“พอจะมีรูปให้ดูมั๊ยครับ รูปของ ตั้ม กับ พี่ปอ”
“มีค่ะ เดี๋ยวนะค่ะ จะหยิบให้ดู”
รูปภาพขนาดโปสการ์ด ในกรอบไม้ เป็นรูปหมู่ของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ต่างนั่งและยืนกันอย่างเป็นระเบียบ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง ของเก้าอี้ที่อยู่แถวหน้าสุด คงเป็นรูปถ่ายที่ระลึกของชั้นเรียน และหญิงสาวคงจะเป็นครูประจำชั้น
“คนไหนเป็น พี่ปอ เหรอครับ” ภู ถามขณะจ้องมองรูปของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวแรก ทางด้านซ้ายเกือบๆกลางรูป
“นี่ค่ะ ปอ” หญิงกลางคน ชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในแถวที่ ๒ ตรงด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เขาจ้องมองอยู่
“แล้วนี่ ตั้ม ใช่มั๊ยครับ” ภู ชี้ไปเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของ ปอ หน้าตาของเด็กหนุ่ม เหมือนกับเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขา ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย
“ใช่ค่ะ พูดขึ้นมาแล้วก็คิดถึง แกเป็นเด็กน่ารักจริงๆ”
“แล้วทางบ้านเก็บกระดูกของพี่เขาไว้หรือเปล่าครับ ผมอยากจะไหว้สักหน่อย” ภู ละสายตาจากภาพขึ้นมาถาม
“เก็บไว้ที่วัดน่ะค่ะ ถ้าจะไปเดี๋ยวป้าจะเขียนแผนที่ให้”
“ร้านนี้จัดดีนะค่ะคุณ อาหารก็อร่อยดี แกนี่ก็รู้จักร้านอาหารมีระดับบ้างเหมือนกันนะ”
“แหมแม่ ผมมาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งหลายปีแล้วนะ ต้องรู้จักที่ดีๆมั่งสิ” ภู ตอบพลางยิ้มให้กับพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เสียดายนะแม่ ด้านในเต็ม ไม่งั้นนะ นั่งตรงนั้นวิวดีเชียว” เขาพูดต่อ พลางชี้ไปทางด้านในของร้าน ที่มีบังตากั้นอยู่
วันนี้เขาพาพ่อและแม่มาทานอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ ตั้ม เคยพามา ทั้งพ่อและแม่ของเขาเอ่ยชมไม่ขาดปาก ถึงบรรยากาศของร้าน ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน
“ของหวานก็อร่อยนะ มีถั่วแดงเย็นของโปรดพ่อด้วย”
เขาทานอาหารเย็นกับพ่อแม่อย่างเอร็ดอร่อย สักพักก็สังเกตเห็นชายหนุ่ม ๒ คนเดินเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงกว่า เดินโอบไหล่ชายหนุ่มร่างบาง ใส่แว่นสายตา เดินเข้าไปด้านในของร้าน หายเข้าไปในบังตา
“คนรู้จักของแกเหรอ” พ่อถามขึ้นเมื่อเห็นว่า เขามองคนทั้งสองจนเหลียวหลัง
“ก็รู้จักกันน่ะพ่อ” เขาตอบพลางกินอาหารต่อ แต่เหมือนความสุขของการกินอาหารร่วมกัน ภายในครอบครัวนั้นจะหายไป สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความหงุดหงิด แล้วสักพักหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าทนไม่ได้
“เดี๋ยวผมมานะ ไปทักเค้าหน่อย” พูดจบ ภู ก็ลุกจากที่นั่ง เดินตรงไปยังด้านในของร้าน
...นั่นไง นั่งอยู่นั่นเอง แล้วเป็นไงวะเมนูต้องดูเล่มเดียวกันด้วย ชิดกันเกินไปรึเปล่า ...
เขาหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชายหนุ่มทั้งสองคนแต่นั่งอยู่เคียงข้างกันคนละด้านของโต๊ะ ต่างชวนกันดูเมนูอาหารจนศรีษะแทบจะชิดกันเขาจึงเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสอง
“ตั้ม” ภูเรียกพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่งของ ตั้ม
“อ้าว ภู มาได้ไงอะ” ตั้ม เงยหน้าจากเมนูส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง เพียงแต่เหลือบสายตาขึ้นมองนิดหนึ่งแล้วก้มหน้าไปดูเมนูอาหารต่อ

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

คงเป็นราญ..ไม่งั้นก็ชัย

shinecaraff

อะไรหว่า ชักจะเหนเรื่องที่จะทะเลาะกันแล้วสิ