++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 9 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เขาหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชายหนุ่มทั้งสองคนแต่นั่งอยู่เคียงข้างกันคนละด้านของโต๊ะ ต่างชวนกันดูเมนูอาหารจนศรีษะแทบจะชิดกันเขาจึงเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสอง
“ตั้ม” ภูเรียกพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่งของ ตั้ม
“อ้าว ภู มาได้ไงอะ” ตั้ม เงยหน้าจากเมนูส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง เพียงแต่เหลือบสายตาขึ้นมองนิดหนึ่งแล้วก้มหน้าไปดูเมนูอาหารต่อ
“ตกใจเหรอไง ไม่คิดว่าจะเจอเราล่ะสิ” ภู ถามเสียงขุ่นๆ
“อื้อ” ตั้ม ตอบรับ พลางยิ้มให้
“ก็บอกเราว่ากลับบ้านต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ในน้ำเสียงนั้นสดใส เขาคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง หากจะคิดว่าในน้ำเสียงนั้น แฝงความดีใจไม่น้อยเลยที่ได้เจอเขา เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือของ ตั้ม ไว้พลางบีบเบาๆ
“กลับมาได้ ๒-๓ วันแล้ว” ภู ตอบน้ำเสียงอ่อนลง พลางหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามเขา
“แล้วนี่ไม่แนะนำให้เรารู้จักเพื่อนหน่อยเหรอไง”
ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นจากเมนูอาหาร เมื่อ ภู เอ่ยพาดพิงถึงเขา ใบหน้าของชายหนุ่ม ทำให้ ภู ถึงกับจ้องมองเพื่อให้แน่ใจ
“ไอ้ราญ” ภู อุทานออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นขมวดคิ้ว
ภู แทบไม่เชื่อเลยว่า โอกาสได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้ โอกาสที่จะได้รู้เรื่องราวที่ยังเป็นปริศนาอยู่
เรื่องราวที่เป็นสาเหตุให้ดวงตาคู่นี้ ยังคงเก็บความทรงจำต่างๆ ของผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงเอาไว้ ไม่ยอมลบเลือน
“นี่ พี่ราญเค้าเป็นพี่ชายเราเอง” ตั้ม บอกกับ ภู
“ตอนนี้ต้องเรียกคุณหมอแล้ว จริงมะ คุณหมอพี่ราญ เอ๊ะ หรือเรียกว่า คุณพี่หมอราญดี”  แล้ว ตั้ม ก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“สวัสดีครับ ผมสราญ” ราญ แนะนำตัว พลางยิ้มให้
“ผม สยุมภู เรียก ภู ก็ได้ ตอนนี้ผมกับ ตั้ม คบกันอยู่” ภู บอกแล้วหันหน้าไปมอง ตั้ม ที่หน้าเริ่มแดงซ่าน
“อ้าว มีแฟนแล้วไม่ยอมบอกพี่ชายเหรอ” ราญ หันไปมอง ตั้ม พลางหัวเราะน้อยๆ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ตั้ม พูดเบาๆ
“ไม่ใช่อะไรเล่า อายทำไมกันคนกันเองแท้ๆ” ภู พูด แล้วหันไปหัวเราะให้ราญ เขารู้สึกว่าเขาสนิทสนมกับชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
“สั่งอาหารเหอะ หิวแล้ว” แล้ว ตั้ม ก็หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร
“ตั้ม เมื่อกี้บอกว่าจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ” ราญ พูดขึ้นหลังสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว
“งั้นเดี๋ยวมานะ” ตั้ม พูดแล้วหันไปยิ้มให้ ภู ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ
“คุณมีอะไรจะคุยกับผมส่วนตัวหรือเปล่า” ราญ เริ่มพูดขึ้นทันทีที่ ตั้ม เดินออกไปจากบังตา เพราะเขาสังเกตว่า ภู มองเขาอย่างผิดปรกติมาตั้งแต่ตอนที่แนะนำตัว
“ขอหมายเลขโทรศัพท์ไว้ได้หรือเปล่า ผมว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว ไว้ผมโทรไปนัดอีกครั้งจะดีกว่า” ... ยังคงช่างสังเกตเหมือนเดิมนะ ... ภู คิดอยู่ในใจ
“อย่างนั้นคงต้องขอเป็นช่วงหลัง ๕ โมงเย็นแล้วกันนะครับ เพราะผมมีสัมมนา แล้วก็จะอยู่ในกรุงเทพฯจนถึงเย็นวันศุกร์เท่านั้น” ราญ พูดพลางหยิบนามบัตรส่งให้ “นี่นามบัตรผม ว่าแต่ว่าคุณจะคุยเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ”
“ผมอยากรู้เรื่องเก่าๆบางเรื่องของ ตั้ม น่ะ แล้วก็คิดว่า คุณคงเป็นคนที่จะตอบคำถามของผมได้ดีที่สุด”
“คำถามของคุณ” ราญ พูดอย่างสงสัย
“คำถามเรื่องอะไร พอจะบอกสักนิดก่อนได้รึเปล่าครับ”
“เรื่องของคนคนหนึ่งครับ ไม่ทราบคุณพอจะรู้จักไหม” ภู จ้องหน้า ราญ แน่วนิ่ง
“คนคนนั้นชื่อ กรวิก ครับ กรวิก  ***** เค้ามีชื่อเล่นว่า ปอ”
๒๒
“กรวิก ... ปอ เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม เมื่อสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น” ราญ ตอบคำถามของชายหนุ่ม
เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จาก ภู เขาจึงนัดให้ชายหนุ่มมาพบเขา ที่คอฟฟีชอปของโรงแรมที่เขามาสัมมนา ในตอนเย็นวันพฤหัสบดี
“แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของ ตั้ม ด้วย” ภู เสริม ราญ พยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ผมอยากรู้เรื่องของ ตั้ม กับ พี่ปอ ตอนช่วงนั้น ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่ไหน” ภู พูดพลางมองหน้า ราญ นิ่ง “และอย่างละเอียดด้วย”
“เพื่ออะไร เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาขุดคุ้ยมันขึ้นมา” ราญ พูดช้าๆ
“คุณบอกว่า คุณกำลังคบกับ ตั้ม อยู่ใช่มั๊ย”
“ผมจะว่ายังไงดี” เขาคิดว่า สำหรับคนคนนี้ เขาควรจะพูดความจริงจะดีกว่า
“ผมเองเพียงแต่อยากจะแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง และความรู้สึกของ ตั้ม ... ผมรู้ว่า ตั้ม ยังไม่ลืม พี่ปอ”
“ใช่ และผมขอบอกเลยว่า ไม่ว่ายังไง ตั้ม ก็ไม่มีทางลืมคนคนนี้” ราญ ตอบทันทีที่ ภู พูดจบ
“แต่คุณมั่นใจได้ ไม่ว่ายังไง ปอ ก็เป็นได้แค่คนในความทรงจำ สำหรับ ตั้ม เท่านั้น ไม่มีทางจะมายุ่งกับเรื่องระหว่างพวกคุณได้ เพราะว่า…”
“เพราะว่า พี่ปอ ไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ตั้งแต่สี่ปีก่อน” ภู ต่อให้ ก่อนที่ ราญ จะพูดจบ
“เรื่องนี้ผมรู้ แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือ พี่ปอ รัก ตั้ม แค่ไหน แล้ว ตั้ม เองรัก พี่ปอ หรือเปล่า ถ้ารัก ... รักขนาดไหน”
ราญขมวดคิ้วเข้าหากัน พลางนิ่งคิด เมื่อ ภู เห็นท่าทางเช่นนั้น จึงเงียบลงและรอคอย
“ผมยังคงถามคำถามเดิม คุณจะรู้ไปทำไม และมันจะมีประโยชน์อะไรสำหรับคุณ” ราญ พูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง
“หรือคุณจะใช้มันเป็นเครื่องตัดสินใจ ว่าคุณควรจะคบกับน้องของผมต่อไปหรือเปล่า และถ้าคุณเลือกจะคบกับน้องผม จะคบกันในลักษณะไหน อย่างนั้นเหรอ”
แทนคำตอบ ภู ยื่นซองเอกสารให้ ราญ
“คุณลองอ่านเอกสารข้างในดูก็แล้วกัน แล้วคุณจะรู้ว่าทำไม”
ราญ รับซองเอกสารนั้นด้วยความงุนงง เขาเปิดซองนำสำเนาเอกสารไม่กี่แผ่นนั้นออกมาอ่าน  มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับผู้บริจาคอวัยวะ และ ผู้รับบริจาค รวมทั้งรายงานเกี่ยวกับผลการผ่าตัด และการติดตามผลการผ่าตัดในช่วงระยะหนึ่ง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นชื่อของคนที่ปรากฏอยู่ในเอกสารนั้น พลางอ่านเอกสารทั้งหมด อย่างเคร่งเครียด เอกสารทางการแพทย์ สำหรับคนเป็นหมออย่างเขาแล้ว มันไม่ยากกับการทำความเข้าใจเท่าไรนัก  เขาถอนหายใจยาว นิ่งเงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนที่จะใส่เอกสารทั้งหมดกลับคืนไปในซอง แล้วส่งคืนให้ ภู แล้วนิ่งเงียบไปอีกครั้ง
“คุณเจอกับ ตั้ม ได้ยังไง” ราญ เริ่มต้นด้วยคำถาม
“วันนึง ผมไปซื้อซีดีเพลงกับเพื่อน ...” ภู เริ่มต้นเล่าให้ ราญ ฟัง เขาเล่าอย่างละเอียดทั้งหมด ยกเว้นแต่เรื่องที่เขาเห็นในความฝัน และเหตุการณ์ในห้องพักที่โรงแรมชายทะเลทั้ง ๒ คืนนั้น
“แล้วเรื่องที่โรงแรมชายทะเลล่ะ คุณจะไม่บอกผมเหรอไง ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องพักตอนกลางดึก” ราญ เพิ่มเติมเมื่อเขาเล่าจบ ทำเอา ภู จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
“ตั้ม ไม่เคยมีความลับกับผม แล้วผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร” ราญ พูดพลางยิ้มน้อยๆ
“เพียงแต่ ผมคงยอมไม่ได้ หากคุณทำให้ ตั้ม เสียใจ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องผมอีก”
“ผมรู้ ผมเองก็ไม่อยากเห็นเหมือนกัน แต่มันมีบางอย่างทำให้ผมสับสน ผมถึงได้อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ พี่ปอ กับ ตั้ม ว่ามันมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง”
ภู มองหน้า ราญ อย่างชั่งใจ หากพูดออกไปแล้ว คนตรงหน้านี้จะเชื่อเขาหรือไม่ คนคนนี้จะเชื่อเรื่องราว ที่อธิบายไม่ได้ในเชิงวิทยาศาสตร์แบบนี้หรือ
“คุณเห็นอะไร หรือฝันถึงอะไรบ้าง”
คำพูดประโยคนี้เอง ทำให้ ภู หายลังเลที่จะเล่าเรื่องความฝันทั้งหมดให้ ราญ ฟัง ตั้งแต่ความฝันครั้งแรก หลังจากที่เขาได้รับดวงตาของ ปอ มาเป็นดวงตาของเขา
ราญ นิ่งฟังไปเรื่อยๆจน ภูเล่าจบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องเหนือการพิสูจน์แบบนี้ อย่างน้อยในช่วงหลายปีมานี้ เขารับรู้เรื่องราวเช่นนี้มาแล้ว ๔ ครั้ง ... จาก ตั้ม
“แล้วอยากรู้อะไรมั่ง” ราญ ถามหลังจากที่นิ่งเงียบไปสักครู่
“ผมอยากรู้ทั้งหมด เริ่มจากเรื่องที่ พี่ปอ อยู่กับ ตั้ม ในห้องสมุดก็ได้ครับ” ภู พูดจาสุภาพขึ้น
ราญ เองจึงเริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ ภู ฟังทีละเรื่องนับตั้งแต่วันแรกที่เขารู้จักกับ ปอ จนถึงวันสุดท้ายที่ ปอ จากไป แต่เรื่องราวในช่วงมัธยมปลาย จนกระทั่งเรียนจบนั้น เขารู้ไม่มากนัก จึงบอกเล่าได้เพียงบางเรื่องเท่านั้น
ภู เองก็นิ่งฟังอย่างตั้งใจ และพูดถามในบางช่วง
เรื่องราวของ ปอ ทำให้เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ และซาบซึ้ง ในการกระทำ และความรู้สึกของ ปอ
ถ้าเป็นเขา จะอดทนและอดกลั้นได้ถึงขนาดนั้นไหม ถ้าเป็นเขา จะรอคอยได้ถึงเพียงนั้นไหม ถ้าเป็นเขา เขาจะวางใจได้อย่างไร ที่จะปล่อยคนที่เขารักสุดหัวใจ ให้อยู่ตามลำพัง และเขาจะยอมจากไปได้อย่างไร โดยที่ไม่ได้บอกความในใจให้อีกคนหนึ่งรับรู้
“ทางที่ดี อย่าบอก ตั้ม ว่าคุณรู้เรื่องพวกนี้ จนกว่าพวกคุณจะรู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง อย่างแท้จริง” ราญ พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะแยกจาก ภู
ภู คิดว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว ที่พูดทุกอย่างออกไป พี่ราญ เป็นคนที่เขาพึ่งพาได้จริงๆ ตั้ม คงยินดีให้เขาเรียกคนคนนี้ว่า ‘พี่’ อีกคนหนึ่ง
คำพูดของ พี่ราญ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ในขณะที่เขานอนใช้ความคิดอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่ม ภายในห้องในอพาร์ตเมนท์... ดวงตาที่คุณได้รับ ภาพที่คุณฝันเห็น อาจจะเป็นของ ปอ แต่หัวใจและความรู้สึกนึกคิด มันเป็นของคุณ
ภาพเหล่านั้น อาจเป็นเพียงความทรงจำ ที่หวนคืนมาอีกครั้งให้คุณได้เห็น แต่เด็กคนนั้นกลายเป็นอดีตที่ไม่มีตัวตนไปแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าคุณต่างหาก เป็นตัวตนจริงๆที่คุณได้เห็น เป็นตัวตนที่คุณได้รู้จัก และได้สัมผัสด้วยตัวคุณ เป็นความทรงจำที่สร้างขึ้นมาด้วยตัวของคุณเอง
คุณต่างหากที่จะเป็นคนตัดสิน ว่าจะให้มันเป็นเพียงความทรงจำ หรือเป็นความจริงที่จะดำเนินต่อไป ตามทางที่คุณต้องการให้มันเป็น
ไม่ใช่ ปอ ...
๒๓
“ไม่ต้องอยู่ส่งพี่ชายจนรถไฟออกก็ได้ พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”
ตั้ม ยังยืนกรานมาส่งเขาที่สถานีรถไฟ ในคืนวันศุกร์ ถึงแม้เขาจะบอกว่าสมควรกลับบ้าน ตั้งแต่ตอนที่เสร็จจากการทานอาหารเย็นด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอก นานๆพี่ชายจะมาให้เจอซักทีนี่นา” ตั้ม พูดพลางทำหน้าเบ้
“เอาน่า เชื่อพี่ชายสิ เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือน พี่ชายจะลาพักร้อนลงมาเที่ยวด้วยกันหลายๆวัน แล้วจะลากเจ้าชัยมาด้วย”
“จริงๆนะ พี่ราญ ต้องลากมาให้ได้เลยนะ คิดถึง พี่ชัย จะแย่แล้ว ดีจังเลยอะ ที่พี่ราญ กับพี่ชัย ได้ทำงานที่เดียวกัน” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าร่าเริงขึ้น
“ดีอะไรกัน เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็ก มาทำงานยังต้องเจอกันอีก เบื่อหน้ามันจะตายอยู่แล้ว” ราญ พูดยิ้มๆ
“มาคราวหน้า พี่จะลากมันลงมาด้วย แต่ตอนนี้ ตั้ม ต้องกลับบ้าน โอเคนะ”
“ก็ได้อะ” ตั้ม รับคำอย่างไม่ค่อยยินยอมเท่าไร สีหน้าหม่นหมองลงผิดปรกติ สีหน้ากังวลแบบนี้ หรือ ตั้ม มีอะไรจะบอกเขา
“มีอะไรหรือเปล่า บอกพี่ชายเร็ว” ราญ ถามอย่างห่วงใย พลางจับไหล่ทั้งสองข้างลูบเบาๆ
“พี่ราญ ตั้ม ฝัน” ตั้ม เงยหน้าพูดเบาๆ
ราญ ขมวดคิ้ว เขารับรู้ถึงเรืองฝันของ ตั้ม ทั้ง ๓ ครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งมักจะติดตามมาด้วยข่าวร้าย
“พี่ราญ ก็รู้ ปรกติ ตั้ม จะไม่ฝันเลย พอฝันทีไรได้เรื่องทุกที” สีหน้า ตั้ม หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฝันไม่ดีอีกแล้วเหรอ” ราญ ถามด้วยความกังวล
“ไม่รู้สิ พี่ราญ ตั้ม ฝันเห็น ปอ” ตั้ม พูดพลางจ้องหน้า ราญ นิ่ง
“ปอ เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมากอด ตั้ม ไว้  สักพักมีคนมาลูบไหล่ ตั้ม พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่ ตั้ม อยู่ กลายเป็น ปอตั้ม ตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอด ตั้ม อยู่” หยุดพูดสักครู่พลางถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “คนที่กอด ตั้ม อยู่กลายเป็น ภู แล้วปอเขาก็กอด ตั้ม ไว้ด้วยอีกคนนึง”
“กลายเป็นสามคนกอดกันกลมล่ะสิ” ราญพูดยิ้มๆพลางรวบตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ ลูบที่หลังเบาๆเป็นการปลอบโยนเขาเองรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเหมือนกัน ในลางสังหรณ์ของ ตั้ม

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้เป็นรักจริงๆ

shinecaraff

ขอบคุนครับผม อยากให้เอามทำเปนละครจริงๆ ให้ดิ้นตาย