++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 10 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ปอ เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมากอด ตั้ม ไว้  สักพักมีคนมาลูบไหล่ ตั้ม พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่ ตั้ม อยู่ กลายเป็น ปอตั้ม ตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอด ตั้ม อยู่” หยุดพูดสักครู่พลางถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ
“คนที่กอด ตั้ม อยู่กลายเป็น ภู แล้วปอเขาก็กอด ตั้ม ไว้ด้วยอีกคนนึง”
“กลายเป็นสามคนกอดกันกลมล่ะสิ” ราญพูดยิ้มๆพลางรวบตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ ลูบที่หลังเบาๆเป็นการปลอบโยนเขาเองรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเหมือนกัน ในลางสังหรณ์ของ ตั้ม
“พี่ราญอ๊ะ นี่พูดซีเรียสนะ” ตั้ม พูดเสียงอู้อี้ เหมือนจะร้องไห้
“อย่าคิดเป็นเรื่องร้ายสิ” เขาแนบคางลงกับหน้าผาก ตั้ม
“มันอาจจะเป็นเรื่องดีๆก็ได้นะ อาจจะเป็นไปได้ ที่ ภู เขาจะมาดูแลน้องของพี่ชายแทน ปอ ไง”
ตั้ม ผละออกมาจากอ้อมกอดของ ราญ เงยหน้ามอง ราญ นิ่ง
“เป็นไปไม่ได้หรอกพี่ชาย ยังไง ตั้ม ก็ไม่ยอมให้ใครมาแทนที่ ปอ หรอก”
“พี่ชายรู้ ว่ายังไงก็ไม่มีใครมาแทน ปอ ที่อยู่ในใจของ ตั้ม ได้” ราญ พูดพลางมอง ตั้ม ด้วยความอ่อนโยน
“แต่พี่ชายหมายถึง คนที่จะมารักตั้ม เหมือนอย่างที่ ปอ เคยรัก คนคนนี้เขาจะอยู่เป็นเพื่อนกับ ตั้ม ได้ คนคนนี้เขาอาจจะมาแทนในส่วนที่ ปอ ทำไม่ได้ตอนนี้”
ราญ ยังคงยิ้มให้ ตั้ม ที่ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“เรื่องที่ผ่านมา พี่ชาย ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีก ตั้ม เองก็คิดให้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไง อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจเค้านี่นา เวลายังมีอีกเยอะ ตั้ม เองก็ค่อยๆถามหัวใจตัวเองดูแล้วกัน” ราญ มองหน้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ด้วยความเอ็นดู
“อีกอย่างนะ ตั้ม ควรพูดความรู้สีกออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้บ้าง อย่าเอาแต่เก็บไว้ในใจเหมือนเมื่อก่อน แค่การกระทำน่ะ บางทีมันไม่พอหรอกนะ” ราญ เอื้อมมือไปขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
“คนนี้ เขาไม่ได้เข้ามาแทนที่ ปอ หรอก แต่เขาจะมาเป็นอีกคนหนึ่งที่สำคัญสำหรับ ตั้ม ต่างหาก” เขาพูดต่อ เมื่อเห็น ตั้ม มองเขาแน่วนิ่ง
... นั่นสินะ ไม่จำเป็นต้องเข้ามาแทนที่ แต่เข้ามาเป็นคนสำคัญอีกคนหนึ่งสำหรับเขา ...
ให้เวลาเขาอีกสักหน่อยนะ คงไม่นานหรอก นายคงรอเราได้นะ ... ภู
๒๔
“ก็เราบอกแล้วไง ว่านัดเพื่อนไว้แล้ว” ตั้ม บอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ก็โทรไปเลิกนัดสิ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านแล้วนะ อยู่ด้วยกันจนถึงพรุ่งนี้เย็นไม่ได้เหรอไง” ภู ยังไม่ยอมเลิกตื้อ
“ก็ไว้พรุ่งนี้ เราค่อยออกมาหาอีกทีไง”
“แต่เราอยากให้อยู่กับเราจนถึงพรุ่งนี้เย็น จนกว่าเราจะขึ้นเครื่อง” ภู ยังคงย้ำอีก แต่เหมือน ตั้ม จะไม่ค่อยเข้าใจนัก ถึงความหมายที่เขาซ่อนไว้ในประโยคนั้น
ตั้ม มีนัดกับเพื่อนๆ ว่าคืนนี้ซึ่งเป็นคืนวันอาทิตย์ จะไปนั่งฟังเพลงกันที่ผัปแห่งหนึ่ง ย่านหลังสวน ซึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งเล่นดนตรีอยู่ที่นั่นด้วย กว่าจะกลับบ้านก็คงจะเกือบสว่าง
“เอางี้ เราไปด้วยคนแล้วกัน” ภู ตัดสินใจ
“จะดีเหรอ” ตั้ม ขมวดคิ้ว
“ทำไม กลัวไปเจอใครเข้าเหรอไง ถึงได้ไม่อยากให้ไป” ภู พูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“เจอใคร ...  ก็เจอเพื่อนๆเราอะดิ” ตั้ม ตอบอย่าง งงๆ “เอางั้นก็ได้อะ แล้วถ้าคุยกับเพื่อนเราไม่รู้เรื่อง อย่ามาว่าเราที่หลังนะ”
“โธ่เอ๊ย ห่วงแค่นี้เองน่ะเหรอ” ภู ยิ้มออกมาได้ ... ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง
“ว่าแต่นัดกันตั้งสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้จะไปไหนล่ะ”
“กลับบ้านก่อน อาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยออกมาอีกที งั้นเดี๋ยวเราออกมาเจอกันที่ไหนดี”
“ไม่ต้องหรอก เราไปด้วยแล้วเดี๋ยวออกมาพร้อมกัน”
ตั้ม หันไปจ้องหน้า ภู ที่ยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“งั้นไปแทกซี่แล้วกันอะ ป่ะ”
ภู ยืนมองบ้านเดี่ยวสองชั้น เนื้อที่ประมาณ ๖๐ ตารางวา ด้านหน้าเป็นสนามหญ้า มีต้นไม้ใหญ่อยู่ ๒-๓ ต้น แตกต่างจากบ้านที่คล้ายเรือนหมู่ ที่เขาเห็นเป็นบางครั้งในความฝัน
ตั้ม กดกริ่งแล้วไขกุญแจประตูรั้ว พลางเดินนำ ภู เข้าไปยังตัวบ้าน ประตูบ้านเปิดออก มีผู้หญิงกลางคนเดินออกมา
“ภู นี่แม่เรา... แม่ นี่ ภู เพื่อน เดี๋ยวจะไปฟังเพลงด้วยกัน” ภู ยกมือทำความเคารพ
“ไหว้พระนะ แล้วนี่จะออกไปเลยรึเปล่า” แม่ตั้ม หันไปถาม
“เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวก่อน” ตั้ม ตอบแล้วหันไปทาง ภู
“นั่งดูโทรทัศน์ไปก่อนนะ เราขึ้นไปอาบน้ำก่อน”
“ตามสบายนะ เดี๋ยวแม่รดน้ำต้นไม้ก่อน” แล้วแม่ตั้ม ก็แยกตัวไป
ภู เดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมของชุดรับแขกด้านใน ส่วน ตั้ม เดินหายเข้าไปอีกด้านหนึ่ง แล้วเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำ และแก้วน้ำ
“อะ เผื่อหิวน้ำ จัดการเองนะ”
“เราอยากเห็นห้องนอนนาย ได้มะ” ภู พูดพลางจับมือ ตั้ม ไว้ “เราว่ามีแต่เทปกับซีดีเพลง แล้วก็หนังสือแน่ๆเลย”
“อื้อ อยู่ข้างบนแน่ะ” แล้ว ตั้ม ก็เดินนำไปยังชั้นสองของตัวบ้าน
ห้องขนาดประมาณ ๓*๓.๕ เมตร มีฟูกนอนอยู่ชิดผนัง ปลายฟูกนอนเป็นโต๊ะทำงาน ผนังด้านติดประตู มีชั้นขนาดใหญ่ บนชั้นเต็มไปด้วยหนังสือ เทปเพลง และซีดีเพลงมากมายอย่างที่เขาคิด
“หยิบหนังสืออ่านก็ได้นะ เราอาบน้ำก่อน” พูดจบ ตั้มก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ที่อยู่ติดกัน
ภู กวาดสายตาไปรอบห้องอย่างสำรวจมากขึ้นกว่าเดิม พลันสายตาของเขา ก็ไปหยุดอยู่ที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาล บนโต๊ะทำงานของ ตั้ม เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
กล่องสีน้ำตาลเข้ม เป็นรูปโทรทัศน์โบราณ เขาอื้อมมือดึงลิ้นชักเล็กๆ ที่อยู่ตรงด้านหน้า ภาพผู้หญิงถือกีตาร์ตรงส่วนที่เป็นเหมือนหน้าจอโทรทัศน์ ก็ขยับเคลื่อนไหว พร้อมกับมีเสียงเพลงบรรเลงออกมา ... เพลงของเจ้ามังกร พัฟ
กล่องใบนี้นี่เอง ที่อยู่ในความฝันของเขา กล่องใบที่ ปอ เคยเปิดให้มันบรรเลงเพลง แต่ตอนนี้คนที่เปิดมันออก ... เป็นเขา
แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ภาพในกรอบรูปสะดุดตาเขา เป็นรูปลักษณะเดียวกับที่เขาเห็นที่บ้านของ ปอ ภาพหมู่ของเด็กนักเรียน มีครูสาวนั่งอยู่ตรงกลาง เขาหยิบมันขึ้นมา จ้องมองภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยืนอยู่ด้านหลังขอเด็กหนุ่มร่างบาง เหมือนจะคอยดูแล และปกป้องคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเอาไว้ อย่างแน่วนิ่ง
“พี่ปอ วางใจให้ผมดูแล ตั้ม เถอะนะ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดในส่วนที่พี่ต้องการจะทำด้วย ผมจะใช้ดวงตาของพี่มองคนที่พี่รัก และผมจะรัก ตั้ม ด้วยหัวใจและความรู้สึกของผม”
๒๕
“คืนนี้ ให้ ตั้ม ค้างที่อพาร์ตเมนท์ผมแล้วกันครับ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วพรุ่งนี้คงกลับเย็นหน่อย เพราะผมจะชวน ตั้ม ไปซื้อของหน่อยครับ” ภู พูดกับแม่ของ ตั้ม ก่อนที่จะออกมาจากบ้าน
ทีแรก ตั้ม ทำท่าเหมือนจะไม่ยินยอม แต่ก็ต้องจำนนด้วยเหตุผลของ ภู
“ดึกๆนั่งแทกซี่คนเดียว อันตรายออก ไปนอนที่อพาร์ตเมนท์เรา แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงไง”
… แน่ใจเหรอว่าจะได้นอนน่ะ ... ตั้ม คิดเมื่อมองเห็นหน้ายิ้มกริ่ม และแววตาที่แสดงความเจ้าเล่ห์ของ ภู แล้วก็ต้องหน้าแดงซ่านด้วยความอาย
ภู มองดู ตั้ม ที่อยู่ในชุดผ้าลินินสีดำทั้งชุด สวมทับด้วยแจคเกตยีนส์สีเทา ถึงแม้จะไม่ถึงกับเด่นสะดุดตา แต่ก็ชวนมองไม่น้อย ยิ่งรวมเข้ากับท่าทางการเดินเหมือนเด็กๆ และรอยยิ้มที่สดใส เสียงหัวเราะเบาๆด้วยความร่าเริง เวลาพูดคุยกับเขา ทำให้หลายคน อดหันมามองดูด้วยความสนใจไม่ได้ ทั้งสองคนชวนกันดูของในร้านต่างๆไปเรื่อยๆ เป็นการฆ่าเวลาก่อนที่จะถึงเวลานัดหมาย แล้ว ตั้ม ก็หยุดลงที่ตู้โชว์เครื่องประดับ ในร้านหนึ่งนานเป็นพิเศษ
“ดูอะไรเหรอ” ภู ถาม พลางมองดูจี้ขนาดใหญ่น้อย หลายชิ้นภายในตู้โชว์
“จี้อันนั้นอะ” ตั้ม ชี้ไปที่จี้รูปกางเขนเล็กๆ ขนาดเพียงแค่เซนต์เดียว ทำจากเทอร์ควอยส์สีฟ้าสดใส
“น่ารักจังเลยอะ”
“โห อันกระจิ๊ดเดียวเอง ยังอุตส่าห์เห็นอีก” ภู มองตามมือที่ตั้มชี้ มองเห็นจี้อันนั้นวางหลบอยู่หลังแท่นวางสร้อยคอ
“สนใจอันไหนเหรอค่ะ” คนขายเดินเข้ามาถามพลางยิ้มให้
“จี้กางเขนเทอร์ควอยส์นั่นน่ะค๊าบ เท่าไหร่เหรอค๊าบ” ตั้ม เงยหน้าถามพลางชี้มือไปที่จี้อันนั้น
“๕๐ แล้วกันค่ะ”
ตั้ม ขมวดคิ้ว จน ภู ต้องถามด้วยความสงสัย
“แพงไปเหรอไง”
“เปล่าอะ นึกว่าร้อยกว่า เพราะมันน่าจะเป็นของนอกนะ”
“ค่ะ ของนอก แต่พอดีมันชิ้นเล็กมาก แล้วก็หลงมาน่ะค่ะ เลยขายถูกๆ”
“ขอดูสร้อยเงินด้วยนะครับ เอาเส้นสั้นใส่แล้วจี้อยู่ซักระดับต้นคอนะครับ” ภู หันไปบอกคนขาย
หลังจากที่เลือกได้สายสร้อยเส้นบางแล้ว ภู ก็ร้อยจี้เข้าไป แล้วหันไปสวมให้ ตั้ม
“ไหนลองซิ พอดีมั๊ย” ตั้มหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะคนขายมองเขาทั้งสองพลางอมยิ้ม
“พอดีเลย ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ” ภู หันไปถาม แล้วหยิบเงินส่งให้เมื่อคนขายบอกราคา
“เอามา ๕๐ ค่าจี้ ส่วนสร้อย เราให้” ภู หันพูดกับ ตั้ม
“เนื่องในโอกาสอะไรอะ” ตั้ม ถามอย่าง งงๆ
“ให้ไว้คล้องตัว คล้องใจไง” ภู กระซิบบอกเบาๆ
พอเปิดประตูผัปเข้าไป ก็มีคนโบกมือเรียก ตั้ม เดินนำเข้าไปหาคนกลุ่มนั้นที่โต๊ะมุมในของร้าน  ตั้ม ทักทายเพื่อนทั้ง ๔ คน แล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จัก ภู
“ของ ตั้ม โค๊กเหมือนเดิมนะ แล้ว ภู เอาอะไรดี” ปู หันไปถาม พลางตักน้ำแข็งใส่แก้ว
“โค๊กวิสกี้ แล้วกัน”
ปู รินเครื่องดื่มให้คนทั้งสอง แล้วทุกคนก็ชวนกันคุยเรื่องต่างๆ บางทีก็พูดถึงเพลง ที่วงดนตรีในผัปกำลังบรรเลงอยู่ ภู สังเกตว่าเพลงที่วงดนตรีเล่นส่วนใหญ่ เป็นเพลงบรรเลงแนวแจส มองๆดูก็เห็นว่าแขกในร้านกว่าครึ่งเป็นคนต่างชาติ นานพอสมควรวงดนตรีก็พักการบรรเลง ทางผัปเปลี่ยนเป็นเปิดเพลงจากแผ่นซีดีแทน นักดนตรี ๓ คนเดินตรงมาที่โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
“พี่ตั้ม ไม่ค่อยมาให้เห็นหน้าเลยนะ” เล่ เอ่ยทักทาย พลางเหลือบมอง ภู
“ก็มาแล้วไง นี่เพื่อนพี่ ชื่อ ภู แล้วนี่ เล่ บุ๋ม เด่น” ตั้ม แนะนำทุกคนให้รู้จักกัน
“เพื่อนแน่เหรอ” บุ๋ม กระซิบถามยิ้มๆ
ตั้ม ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่อมยิ้ม แล้วต่างคนก็ชวนกันคุยไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่วงตนตรีต้องขึ้นเวทีแล็กๆนั้น อีกครั้งหนึ่ง
“วันนี้มีแขกพิเศษมาร้านครับ” เล่ พูดขึ้นมาเมื่อขึ้นไปบนเวที “เป็นนักดนตรีจากสถาบัน*** ใครอยากฟังดนตรีจากเพื่อนๆผมบ้างครับ”
มีเสียงตบมือและเสียงเป่าปาก จากคนด้านล่างเวที
“มาเลยเร็วพรรคพวก คุณปู มือกลอง คุณต่อ มือเบส แล้วก็ พี่ตั้ม นักร้องครับ”
“มันเล่นเราซะแล้วหว่ะ” ปู หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆ แล้วชวน ต่อ กับ ตั้ม ขึ้นไปบนเวที
ตั้ม หันไปคุยอะไรกับเพื่อนๆสักพักหนึ่ง ก่อนที่ทุกคนจะเข้าประจำที่
“อันตรายแล้วหว่ะ” คนหนึ่งบนโต๊ะพูดขึ้นมา
“อันตรายอะไร” ภู หันไปถาม
“ไอ้ตั้ม น่ะสิ วันนี้อารมณ์ดีซะด้วย” ภู ฟังแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ... อารมณ์ดีแล้วอันตรายยังไงหว่า ...
“เห็นไอ้ปู ทำหน้าประหลาดเมื่อกี้มั๊ย ตั้ม มันต้องเล่นอะไรแผลงๆอีกแล้ว”

“สงสัยงัดเพลงประหลาดๆมาร้องอีกแหงเลยหว่ะ” อีกคนหนึ่งพูดเสริม แล้วทั้งสองคนก็พากันหัวเราะ
... เพลงประหลาดเหรอ ... ภู คิดแล้วหันกลับไปมองบนเวทีพลางอดคิดต่อไม่ได้
...มันยังจะมีเพลงอะไร ที่ประหลาดไปกว่า เพลงถ่านไฟฉายตรากบที่เขาได้ยินในวันนั้นอีกหรือ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

chabar0607

ขอบคุณมากมาก

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

รักกันจริงๆนะ

shinecaraff

555  แค่รู้ว่าอ่านต่อต้องเจอเรื่องขำๆ ก้อหัวเราะแล้วค๊าฟ