++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 11 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“สงสัยงัดเพลงประหลาดๆมาร้องอีกแหงเลยหว่ะ”อีกคนหนึ่งพูดเสริม แล้วทั้งสองคนก็พากันหัวเราะ
... เพลงประหลาดเหรอ ... ภู คิดแล้วหันกลับไปมองบนเวทีพลางอดคิดต่อไม่ได้
...มันยังจะมีเพลงอะไร ที่ประหลาดไปกว่า เพลงถ่านไฟฉายตรากบที่เขาได้ยินในวันนั้นอีกหรือ
๒๖
cha cha um!
besame besame mucho
each time i bring u kiss i hear music devine
so besame besame mucho
i love you forever say that youll always be mine
cha cha um
dearest one if you should leave me
then each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
oo love me forever make all my dreams come true
oooo
this joy is something new my arms are holding u
never knew this thrill before
whod ever thought id be holding you close to me
whispering its you i adore
yes o so
dearest one if you should leave me
than each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
i love you forever make all my dreams come trueoooo
this joy is something new my arms are holding u
never knew this the thrill before
whod ever thought id be holding you close to me
whispering its you i adore
o so
dearest one if you should leave me
then each little dream will take wings and my life will be through
so besame besame mucho
oo love you forever make all my dreams come true
oo love you forever make all my dreams come true
ภู มองดู ตั้ม ที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีเล็กๆนั้นอย่างสนุกสนาน ร่างกายที่ขยับเต้นไปมาเข้ากับจังหวะ เนื้อเพลงฟังดูไม่ยากนักที่เขาจะเข้าใจความหมายของมัน แต่คำวา เบซาเม มูโช นี่สิ เขาไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่ท่าทางขณะที่ ตั้ม ร้องเนื้อเพลงคำนี้ในครั้งสุดท้าย ตั้ม เอามือแตะที่ริมฝีปากตนเอง แล้วทำท่าเหมือนจะส่งจูบขึ้นไปบนอากาศ และก่อนที่เพลงจะจบลง เขามองเห็นคนที่ชื่อ บุ๋ม กระซิบอะไรบางอย่างกับ เล่ ซึ่งกำลังเล่นเปียนโนไฟฟ้าอยู่
“ขอบคุณเพื่อนๆมากครับ แต่เดี๋ยวนะ อย่าเพิ่งรีบไปไหน” เล่ พูดขึ้นขณะที่นักแสดงรับเชิญจะลงจากเวที
“ผมขออีกเพลงนึงเหอะ ทีแรกคิดว่าพี่ตั้ม เค้าจะร้องเพลงช้าๆ นี่เล่นเดอะบีทเทิลเลย” เสียงพูดถูกขัดจังหวะ ด้วยเสียงเป่าปาก และสียงตบมือ
“แบบนี้ต้องแถมอีกเพลงแล้ว มาที่เปียนโนเลยพี่ มาๆ” เล่ เดินไปดึงตัว ตั้ม ให้มานั่งลงที่เปียนโนไฟฟ้า
“เดี๋ยวพี่เค้าจะเล่นไปร้องไปด้วย ดีมั๊ยครับพวกเรา” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ตั้ม ยิ้มแล้วกลั้นหัวเราะไว้ พลางนึกขัน ที่พวกนี้ขยันหาเรื่องกับเขาจริงๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกัน จนตอนนี้ต่างคนทำงานทำการแล้ว ก็ยังเหมือนเดิม คิดอยู่สักครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง พลางเหลือบสายตาไปมองคนที่มาด้วยกัน ด้วยสายตาที่เจือไปด้วยความอ่อนหวาน
“อีแฟลต แล้วไป จี นะ” ตั้ม หันไปบอก เพื่อนๆ แล้วจึงเริ่มพรมนิ้วไปตามคีย์บอร์ดของเปียนโน แล้วเริ่มร้องเพลงออกมาช้าๆ
ทำนองเพลงเพลงที่อ่อนหวาน น้ำเสียงที่อ่อนโยน ภู ฟังพลางจ้องมอง ตั้ม อย่างไม่วางตา เมื่อจบเพลง ตั้ม ยกมือขึ้นลูบสายสร้อยที่คล้องอยู่บนลำคอ พลางอมยิ้มด้วยสีหน้ามีความสุข
“ตั้ม เบซาเม มูโช แปลว่าอะไรน่ะ”
เสียงที่ได้ยิน ทำให้ ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาจากแผงอกอันอบอุ่น พลางยันแขนเลื่อนตัวขึ้นเล็กน้อย ยิ้มให้คนที่ครึ่งนั่งครึ่งนอน อยู่บนเตียง แสงไฟอ่อนๆจากโคมไฟกิ่ง ทำให้มองเห็นใบหน้าที่มองมองอย่างอ่อนโยน
“เบซาเม มูโช”
ตั้ม พูดเบาๆ แล้วเลื่อนหน้าเข้าไปหาใบหน้าของ ภู พลางหลับตาพริ้ม ก่อนที่ริมฝีปากจะพบกัน ตั้ม กลับหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น ภู จึงยกมือขึ้นวางไว้ที่ท้ายทอยของ ตั้ม แล้วกดเบาๆให้ใบหน้านั้นแนบลงมา จนริมฝีปากทั้งสองประกบกันแนบแน่น  สักครู่ ตั้ม จึงถอนริมฝีปากออกมา
“เบซาเม มูโช” ตั้ม พูดอีกครั้งหนึ่ง พลางมอง ภู ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“แปลว่า ต่อกันอีกยกเหรอ” ภู พูดด้วยดวงตาแวววาว ทำเอา ตั้ม หัวเราะคิก
“บ้าดิ เบซาเม มูโช แปลว่า จูบฉันอีก ตะหาก”
ภู ฟังแล้วยิ้ม พลางยื่นหน้าเข้าไปประกบปากกับคนตรงหน้าอีกครั้ง จูบคราวนี้ดูดดื่ม รุนแรง และเนิ่นนานกว่าเมื่อครู่
“สงสัยแค่จูบไม่ได้แล้วหล่ะ” ภู พูดเบาๆ พลางเริ่มใช้มือลูบไล้ไปตามร่างกายของ ตั้ม
ร่างบางแนบศรีษะลงกับไหล่กว้าง จูบเบาๆที่คางของ ภู แล้วแนบหน้าผากไว้กับคางสาก สักพักร่างบางก็ถูกพลิกให้นอนลง แล้วร่างหนาหนักก็ทางทับลงมา พร้อมกับริมฝีปากชื้นที่เริ่มรุกรานอยู่ที่หน้าอก ร่างบางสั่นสะท้านน้อยๆตามความรู้สึกที่ได้รับ สองแขนเริ่มกอดกระหวัดร่างหนาอย่างหลวมๆ มือใหญ่เอื้อมขึ้นมาลูบไล้ตามต้นคอ ตั้ม อดไม่ได้ ที่จะกุมมือนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ แล้วนำมาวางไว้ที่แก้มของตัวเอง ความอบอุ่น และความเสียวซ่านกระจายไปจนทั่วร่าง สักพักก็เริ่มรู้สึกถึงการรุกราน ตามมาด้วยการเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน ร่างหนาโน้มตัวลงมาแนบกับร่างบางเบื้องล่าง ริมฝีปากตามลงมาไล้เวียนอยู่ที่ซอกคอ เลื่อนขึ้นมาที่แก้ม แล้วกระซิบแผ่วเบา
“ยังไม่รักเราก็ไม่เป็นไรนะ เราจะรอ” ภู พูดแล้วไล้ริมฝีปากเวียนขึ้นไปบนหน้าผาก
“ให้เวลาเราอีกหน่อยนะ ตัวเราเป็นของนายแล้ว ให้เวลาหัวใจเราอีกนิดนะ” ตั้ม พูดพลางหอบหายใจ พลางโอบกระชับร่างหนาแนบแน่น บทประสานแห่งท่วงทำนองของสัมพันธ์ เริ่มบรรเลงอย่างช้าๆ แล้วเริ่มเร่งกระชั้นจนถึงความหมาย
ขณะนี้ กายสองกายผูกพันกันแนบแน่น ร่วมกันบรรเลงบทเพลงแห่งความสัมพันธ์  อีกไม่นาน ใจสองใจคงจะร่วมกันบรรเลงบทเพลงที่สมบูรณ์
... บทเพลงแห่งความรักอันงดงาม ...
๒๗
“ปอ มีอะไรจะบอกเราเหรอ” ตั้ม ถามกับรูปของ ปอ ที่อยู่ในช่องเล็กๆของเจดีย์ ที่สูงไล่เลี่ยกับความสูงของเขา
นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่เขาฝันเห็นภาพนั้นอีกครั้งหนึ่ง ภาพของ ปอ ที่ยิ้มให้ แล้วเดินมากอดเขาไว้  สักพักมีคนมาลูบไหล่เขาทางด้านหลัง พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่อยู่นั้นกลายเป็น ปอ เขารู้สึกตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอดอยู่ คนคนนั้นกลับกลายเป็น ภู แล้ว ปอ ก็เข้ามากอดเขาไว้ด้วยอีกคนหนึ่ง
“เรากลัวนะ ปอ เรากลัวจริงๆ”
ความหวาดหวั่นเข้ามาเกาะกุมใจเขาไว้ นับจากลางสังหรณ์ในเรื่องของ ปอ เมื่อสี่ปีที่แล้ว ไม่กี่เดือนถัดมา มันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ครั้งนั้น เป็ด เพื่อนที่ดีอีกคนหนึ่งของเขาก็จากไป เดือนเมษายนของปีถัดมา ตั้ม ฝันเห็นเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกลา แล้ว ตั้ม ก็ได้รับข่าวอุบัติเหตุจากการขับรถมอเตอร์ไซด์ ของเพื่อนคนนั้น และครั้งสุดท้ายในปลายปีนั้น ... พ่อของเขาเอง
ติ๊ดิ๊ด ... ติดิ๊ด ...
เสียงจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ตั้ม หยิบขึ้นมาดูชื่อบนหน้าจอแล้วรับสาย
“ว่าไง” ตั้ม กรอกเสียงลงไป
“วันนี้วันหยุดใช่มะ ตอนนี้อยู่บ้านหรืออยู่ที่ไหน” เสียงจากปลายสายพูดมา
“อยู่ที่วัดน่ะ  มาเยี่ยม ปอ”
“อ้าว เหรอ ไม่บอกกันมั่ง จะได้ไปด้วยคน ไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน” เสียงเงียบไปสักครู่หนึ่ง
“แล้วไปธุระที่ไหนต่อรึเปล่า”
“ไม่มีหรอก เดี๋ยวออกจากวัดค่อยคิด”
“งั้น มากินข้าวกลางวันกันหน่อย พอมาได้มะ”
“อื้อ ได้ ที่ไหนล่ะ”
แล้วทางปลายสายก็บอกสถานที่พร้อมกับเวลานัดหมาย ตั้ม วางสายเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ หันหน้าไปมองที่รูปของ ปอ อีกครั้งด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก และคิดถึง
“มานานรึยังวะ” ดม ถามคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม
“เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แล้วนี่มีใครอีก” ตั้ม ถามยิ้มๆ เพราะทุกครั้งที่ ดม โทรมานัดในวันหยุดของเขาแบบนี้ มักจะมีคนอื่นพ่วงมาด้วยเสมอ ก็น่าแปลกที่เพื่อนบางคนไม่นัดกับ ตั้ม เองโดยตรง
“รู้ดีนะเอ็ง สั่งอาหารก่อนดีกว่า หิวแล้ว” ดม หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร แล้วชวน ตั้ม ไปตักสลัดมากินระหว่างรออาหารจานหลัก และรอคนที่จะมา
ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ สักพักก็มีคนมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ตั้ม
“โทษที ช้าไปนิดนึง” พูดแล้ว นึก ก็หันมายิ้มให้ ตั้ม
“สั่งอาหารก่อนเลยเอ็ง แล้วไปตักสลัดเองนะเว๊ย” ดม พูดดุๆ
“เออ หิวจะแย่เหมือนกัน”
พูดจบ นึก ก็หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร แล้วไปตักสลัดมานั่งกินด้วยกัน แล้วก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ นึก จะถามถึงเพื่อนคนนั้นคนนี้ แล้ว ดมจะเป็นคนตอบ ในขณะที่ ตั้ม เป็นคนฟังเสียเป็นส่วนมาก
“ตั้ม เดี๋ยวนี้ใส่สร้อยคอด้วยเหรอ” นึก ถามขึ้นมาตอนหนึ่งระหว่างที่คุยกัน เพราะปรกติ ตั้ม แทบจะไม่ใส่เครื่องประดับเลยแม้แต่นาฬิกา ก็ดูจากโทรศัพท์มือถือ เครื่องประดับเพียงชิ้นเดียว คือแหวนทองขาวประดับเพชรในนิ้วนางซ้าย ที่เป็นประกายแวววาว แสดงถึงการดูแลเป็นอย่างดี
“อื้อ” ตั้ม ตอบพลางยิ้มน้อยๆ หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อะไรวะ แค่นี้ต้องเขิน แฟนให้เหรอไง” ดม พูดยิ้มๆ
“ไม่ใช่แฟนหรอก แต่กำลังคบกันอยู่” ตั้ม ตอบเบาๆ ไม่ได้สังเกตว่า ดม หันไปมองหน้า นึก ที่เปลี่ยนสีหน้าไปทันที
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ แฟน กับ คนที่คบกับอยู่” ดม หันกลับมาถาม

“เราว่าคำว่าแฟนมันดูฉาบฉวยเกินไปเหมือนพวกแฟนเพลง แฟนหนัง แฟนคลับอะไรแบบนั้น”
“แล้วคนที่คบกันอยู่ล่ะวะ” ดม ถามยิ้มๆ
“ก็ลองคบกัน ดูนิสัยกัน แล้วอาจจะเป็นคนรักไง”
“แล้วคราวนี้จะดูกันซะกี่ปีดี” นึก พูดขึ้นอย่างหมั่นไส้

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

CrownClown

โถคุณนึกก