++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 12 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เราว่าคำว่าแฟนมันดูฉาบฉวยเกินไปเหมือนพวกแฟนเพลง แฟนหนัง แฟนคลับอะไรแบบนั้น”
“แล้วคนที่คบกันอยู่ล่ะวะ” ดม ถามยิ้มๆ
“ก็ลองคบกัน ดูนิสัยกัน แล้วอาจจะเป็นคนรักไง”
“แล้วคราวนี้จะดูกันซะกี่ปีดี” นึก พูดขึ้นอย่างหมั่นไส้
หน้าของ ตั้ม ซีดเผือดลงไปทันที ดม หันไปทำหน้าดุใส่ นึก
“เราขอโทษ เรา...” นึก เริ่มตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรหรอก” ตั้ม พูดยิ้มน้อยๆ “ว่าแต่ ดม เหอะ เดี๋ยวต้องทำงานนี่ เชคบิลเลยมั๊ย”
“เออ ดีเหมือนกัน แล้วนี่เดี๋ยวเอ็งไปไหนต่อล่ะ” ดม ถาม แล้วหันหน้าไปเรียกพนักงานบริการ
“กลับบ้านมั๊ง ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน”
“นึก ล่ะ ไหนว่าจะชวน ตั้ม มันเดินเล่นไง ยังอยากอยู่ป่ะ” ดม หันไปถามยิ้มๆ
“เออ” นึก ตอบแล้วหันไปทาง ตั้ม “ไปเดินเล่นกันดีกว่า เดี๋ยวถ้ามีหนังดีๆ ดูหนังกันซักรอบ”
ตั้ม มองหน้า นึก อย่าง งงๆ  เพราะปรกติ นึก ไม่เคยชวนเขาไปไหนด้วยกันตามลำพังมาก่อนเลย
“อื้อ ก็ได้ แต่เดี๋ยวเราขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” พูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะไป
“มึงจะเอาไง ยังจะคุยกับมันเรื่องนั้นอีกเหรอ” ดม ถามเสียงเครียด
“เออ ลองดูไม่เสียหายนี่หว่า ทางโน้นก็แค่คนที่ลองคบกันอยู่ ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน” นึก ตอบยิ้มๆ
“แต่กูว่ายากหว่ะ รู้ๆอยู่ มันใจแข็งฉิบ กูลองแย๊บๆดูตั้งหลายที มันไม่เห็นพูดอะไร” ดม ขมวดคิ้ว
นึก ยิ้มให้โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็หันไปมอง ตั้ม ที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
๒๘
“ทางนี้ เดี๋ี่ยวเราช่วยดีกว่า” นึก พูดพลางเอื้อมมือไปจับ มือ ตั้ม เพราะความมืดในโรงหนัง ทำให้เขามองไม่ค่อยเห็นทางเดิน
โรงหนังเล็กๆในช่วงบ่ายของวันจันทร์ เป็นช่วงที่มีคนไม่มากนัก ที่นั่งตรงกลางทางด้านหลัง ทำให้สามารถดูหนังที่ฉายอยู่ได้อย่างเต็มที่
“แอร์เย็นเหรอ” นึก ถามเมื่อเห็นอีกฝ่านเริ่มดึงแขนเสื้อที่พับไว้ลงมาปิดท่อนแขน แล้วกอดอกไว้
“อื่อ” ตั้ม ตอบสั้นๆ เพราะกำลังสนุกกับหนังบนจอ
นึก ยกที่วางแขนที่กั้นระหว่างที่นั่งพับไปไว้ที่ซอกเก้าอี้ แล้วเอาแขนโอบไหล่คนที่นั่งข้างๆไว้ ส่วนอีกมือก็เอื้อมมาจับที่ต้นแขน ลักษณะเหมือนจะกอด เอาไว้ ตั้มเองเหมือนจะฝืนตัวเอาไว้แล้วถอยห่างไปเล็กน้อย แต่ไม่สำเร็จ เขาถูก นึก รั้งตัวเอาไว้
“เอ้อ.. นึก เราไม่หนาวขนาดนั้นหรอก” ตั้ม พูดเบาๆ แต่ความจริงแล้วรู้สึกตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“จะได้อุ่นๆไง” นึก ตอบทั้งๆที่สายตายังอยู่ที่จอหนัง
ตั้ม ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงปล่อยให้ถูกกอดอยู่อย่างนั้น แต่สักพักก็รู้สึกว่าคนข้างๆขยับเข้ามาจนชิดกันมากกว่าเดิม แล้วคางของอีกฝ่ายหนึ่งก็มาแตะอยู่ที่หน้าผากของเขา
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย” นึก พูดพลางบีบที่ต้นแขนของ ตั้ม เบาๆ
“ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอยู่ไม่ใช่เหรอ” ตั้ม ตอบ
“เราหมายความว่า เราสองคนมาเป็นแฟน...” นึก หยุดชะงักไปสักครู่  พลางนึกถึงที่ ตั้ม พูดในร้านอาหาร “เอ้อ...เราหมายความว่า เราสองคนมาลองคบกันดูดีมั๊ย”
“ไม่ดี” คำตอบที่สวนมาทันทีทำเอา นึก งงไปเหมือนกัน
“ดูหนังก่อน มีไรเดี๋ยวค่อยคุย” ตั้ม พูดโดยที่สายตาไม่ละจากจอหนัง
ได้ยินแบบนั้น นึก จึงได้ยิ้มออก พลางคิดในใจว่าเขาคงจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เพราะไม่มีคำปฏิเสธจากอีกฝ่าย เขาจึงหันหน้ากลับไปดูหนังบนจอต่อ โดยที่ยังคงกอดคนข้างๆไว้ไม่ยอมปล่อย
อ้อมกอดของ นึก ทำให้ร่างกายของ ตั้ม รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก็จริง แต่ในใจกลับไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความตะขิดตะขวงใจ ที่อีกฝ่ายทำเช่นนี้
และ ตั้ม ไม่รู้เลยว่า เหตุการณ์ในโรงหนังอยู่ในสายตาของคน ๓ คนที่นั่งถัดไปไม่กี่แถวทางด้านหลัง
ร้านไอศครีมร้านเดิม โต๊ะตัวเดิม ตัวที่เขานั่งกับ ภู ในวันแรกที่มาด้วยกัน แต่วันนี้ คนที่นั่งตรงข้ามเขา คือคนที่เขาเคยมีความรู้สึกดีๆให้ เมื่อนานมาแล้ว
“ตั้ม ตกลงว่าไง โอเคใช่มั๊ย” นึก ถามขึ้นมาระหว่างที่กินไอศครีมกันไปสักครู่หนึ่ง
“เรื่องอะไรเหรอ” ตั้ม ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางตักไอศครีมเข้าปาก
“ก็ที่เราถามในโรงหนังไง”
“ตอนนั้นดูหนังอยู่ จำไม่ได้และ” ตั้ม พยายามเลี่ยง คนถามจึงขมวดคิ้วเหมือนเด็กถูกขัดใจ
“งั้นเราถามใหม่แล้วกัน เราสองคนมาลองคบกันดู ดีมั๊ย”
“ไม่ดี” ตั้ม ตอบทันทีเหมือนตอนที่อยู่ในโรงหนัง
“ทำไมล่ะ” นึก พูดดุๆ
“ก็ตอนนี้เรามีคนที่กำลังคบกันอยู่ นายก็รู้นี่นา”
“ก็แค่กำลังคบกัน กำลังดูกันอยู่ไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“ใครว่าล่ะ” พูดเบาๆพลางหน้าเริ่มแดงขึ้น ... ขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เป็นอะไรกันอีกเหรอไง
“เราแค่กำลังรอดูว่า จะบอกความรู้สึกให้เขารู้เมื่อไหร่เท่านั้นแหละ เราอยากมั่นใจกว่านี้อีกซักนิด” ตั้ม พูดเลี่ยงไป
“แปลว่านายรักคนคนนั้นแล้วล่ะสิ” นึก พูดด้วยสีหน้าที่หมองลง คำพูดที่เขาเตรียมมา เพื่อหวังให้อีกฝ่ายเอนเอียงมาทางเขา ต้องถูกเก็บเอาไว้ ไม่สามารถพูดออกมาได้
“แล้วนายจะรออะไร ทำไมไม่บอกๆไปซะล่ะ” นึกพูดต่อด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
ตั้ม ยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร จะให้บอกไปได้อย่างไรว่า ที่เขาไม่คิดจะบอกรักกับใครก่อน ก็เพราะความกลัวในใจ ที่เคยเกิดขึ้นเพราะคนตรงหน้าเขานั่นเอง
“นึก นายเชื่อเรื่องพรหมลิขิตมั๊ย” ตั้ม พูดเบาๆ ทำให้ นึก จ้องหน้าคนที่พูดด้วยความสงสัย
“ถ้าเราถูกกำหนดให้เป็นของใคร ไม่ว่าจะอยู่ห่างกันแค่ไหน หรือมีเรื่องให้แยกกันไป มันก็มีเรื่องให้ต้องกลับมาเจอกันอีก แต่ถ้าถูกกำหนดไม่ให้เป็นคู่กัน  ถึงจะได้กลับมาเจอกันอีกซักกี่ครั้ง ก็ไม่มีทางที่จะได้อยู่ด้วยกัน”
“เหลวไหล นั่นมันข้อแก้ตัวของพวกไม่สมหวังตะหาก”
“อาจจะใช่ เรื่องแบบนี้ บางทีมันเป็นเพราะการเลือกของคนเราเองตะหาก เรื่องของพวกเราก็เพราะตอนนั้น พวกเราเลือกกันเองไม่ใช่เหรอ”
… นั่นสินะ ... ทำไม นึก จะจำไม่ได้เล่า เมื่อหลายปีก่อน เขาเองเป็นคนเลือกที่จะปฏิเสธคนตรงหน้านี้ แล้วพอโอกาสตกมาถึงเขา ตั้ม เองที่เป็นคนปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่มาจากตัวเขาเอง เหตุผลที่เขามาสำนึกได้ในภายหลัง ว่าเหตุผลนั้นมันช่างเป็นเหตุผลที่งี่เง่าเสียเหลือเกิน
“แปลว่า ตอนนี้นายเลือกคนคนนั้นมากกว่าที่จะเลือกเรา” นึก พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ตั้ม ถอนหายใจยาวพลางเปลี่ยนสายตา มองออกไปภายนอกร้าน สายตาที่ทอดไปไกลเหมือนกำลังใช้ความคิด สักพักก็หันหน้ากลับมาหาคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เราไม่ได้เลือกใครหรอกนะ แต่เป็นเพราะตอนนี้ เราเป็นคนของเค้าแล้ว” พูดแล้วหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ เว้นระยะพูดไปครู่หนึ่ง
“นึก...” ตั้ม เรียกชื่อคนที่อยู่ตรงข้ามด้วยความอ่อนโยน
“เราขอบใจมากนะ สำหรับความรู้สึกที่นายมีให้เรา แต่เราเสียใจที่เราตอบรับไม่ได้ เราเสียใจจริงๆนะ” ตั้ม ยิ้มเศร้าๆ
“ถ้าจะว่าไป คงต้องบอกว่า มันช้าเกินไป ทำไมไม่มาบอกเราเร็วกว่านี้ นายไม่ใช่เพิ่งจะคิดแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
... เมื่อก่อนนายไม่กล้าพูดกับเราหรอก เรารู้ เพราะนายคิดถึงเราเวลาที่นายอกหักจากผู้หญิงที่นายคบ แล้วพอนายพบผู้หญิงคนใหม่  นายก็ลืมเรา บอกเราสิ บอกความจริงกับเรา เราอยากได้ยินมันจากปากของนายเอง มากกว่าจะได้รู้จากคนอื่น ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าลง
“ตั้ม” นึก เรียกเบาๆ คนที่ก้มหน้าอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมามอง
“ไม่ให้โอกาสเราจริงๆเหรอ”
“เราบอกแล้วไง มันสายไปแล้ว” ตั้ม พูดด้วยแววตาเศร้าๆ
“ถือว่ามันเป็นพรหมลิขิตแล้วกัน”
ทั้งสองคนจ้องมองกันแน่วนิ่ง แต่ต่างก็ไม่รู้ว่าที่แท้จริงแล้ว อีกฝ่ายหนึ่งกำลังคิดอะไรอยู่
... เสียดาย ... เสียใจ ... หมดหวัง ... หรือความรู้สึกใดกันแน่
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันใช่มั๊ย” นึก พูดขึ้นมาหลังจากที่นิ่งเงียบไปนาน
“อื้อ เรายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่นี่ เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน จริงมั๊ย” ตั้ม ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เหมือนที่เขาเคยทำเมื่อหลายปีก่อน
๒๙
“หนังไม่สนุกเหรอ” ตั้ม ถามขึ้นหลังจากที่ออกมาจากโรงหนัง
ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เดือนกว่า ภู จะนัดให้ ตั้ม ออกมาเจอกันในช่วงเย็นวันจันทร์ ดูหนังบ้าง เดินเล่นตามศูนย์การค้าบ้าง เวลากลางคืน ตั้ม ก็จะไปค้างที่อพาร์ตเมนท์ของ ภู และจะกลับในตอนสายๆหรือช่วงบ่ายของวันอังคาร ยกเว้นสัปดาห์ที่แล้ว ที่ ภู มีรายงานที่จะต้องเร่งทำ จึงไปค้างที่อพาร์ตเมนท์ของ อาร์ท สัปดาห์นั้นทั้งสองคนจึงไม่ได้เจอกัน
สัปดาห์นี้ ภู โทรศัพท์ไปนัดให้ ตั้ม ออกมาเจอกันเช่นเคย แต่ดูเหมือนวันนี้ ภู จะมีอะไรอยู่ในใจ ทำให้ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเช่นเคย ตั้ม รู้สึกว่าถูกมองด้วยสายตาหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา ในโรงหนัง ภู ไม่กุมมือเขาเหมือนเช่นเคย เมื่อชวนให้กินข้าวโพดคั่ว หรือเครื่องดื่ม ภู ก็เหมือนจะตอบรับอย่างเสียไม่ได้ แม้แต่ตอนออกจากโรงหนัง ปรกติ ทั้งสองคนจะเดินอยู่เคียงกัน พลางคุยกันถึงหนังที่เพิ่งจะดูจบไป แต่วันนี้ ภู กลับเดินนำออกมา เหมือนไม่ได้สนใจอีกฝ่ายหนึ่งเลย
“ภู” ตั้ม เรียกคนที่เดินลิ่วนำหน้าไป เขาพยายามเดินตาม แต่การเดินเร็วๆทำให้เกิดอาการเก่าๆตามมา พี้นเริ่มเอียง ภาพรอบๆเริ่มหมุนคว้าง จนต้องหยุดเดินแล้วหลับตาลง เพื่อให้หายจากอาการ ‘เมา’ แต่พอเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  ภู ก็หายไปจากสายตาของเขาเสียแล้ว ตั้ม จึงได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนดี
“จริงๆนะเว๊ย ไม่ได้โกหก ไม่เชื่อถาม จูน กับ นพ มันดูดิ๊” กิ่ง พูดยืนยัน ภู ได้ยินก็หันไปมองทั้งสองคน เป็นเชิงถาม
“เออ กูเห็นจริงๆ ทีแรกกูนึกว่าดูผิดคน พอหนังเลิกเปิดไฟ ถึงได้เห็นชัดๆ” นพ บอกพลางทำหน้าเบ้ “กูว่าแล้ว ไอ้พวกแบบนี้ มันมั่วทั้งนั้นแหละ”
“กูก็ตกใจหว่ะ ไม่คิดว่า ตั้ม จะทำแบบนั้น” จูน พูดแบบนี้ ก็เหมือนยืนยันในสิ่งที่เห็น
“พวกเอ็งพูดเกินไปรึเปล่าวะ ครูเค้าจะเป็นแบบนั้นได้ไง” นน ถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก
“แต่พวกกูเห็นจริงๆนี่หว่า นั่งกอดกันกลมดิ๊กเชียว หน้างี้ติดกันเชียว ท่อนบนยังขนาดนี้ ข้างล่างไม่รู้ทำอะไรกันมั่ง” นพ พูดอย่างไม่เกรงใจ
เหตุการณ์ในโรงหนังวันนั้น ถูกเห็นโดย จูน กิ่ง และ นพ แล้วนำมาถ่ายทอดให้ ภู ฟังในวันถัดมา
ภูเก็บเรื่องนั้นไว้ในใจ ยิ่งนานวัน ยิ่งรู้สึกข้องใจมากขึ้น ความไม่พอใจแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด เมื่อเขาพบ ตั้ม ในวันนี้ ยิ้มสดใสที่อีกฝ่ายยิ้มให้ กลับทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น
“ภู” ตั้ม เรียกพลางมองด้วยสายตาห่วงใย “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอ” ตั้ม คงสังเกตออกถึงความหงุดหงิดของเขา
“เปล่า” เขาตอบเสียงสะบัดๆ
ตั้ม ยังคงชวนเขาคุย และชวนดูสิ่งของต่างๆเป็นระยะๆ เหมือนจะพยายามให้เขาสบายใจขึ้น แต่พอเขานิ่งเงียบ ตั้ม ก็พลอยเงียบไปด้วยอีกคน
“ดูหนังกันมั๊ย” ตั้มเอ่ยชวน เพราะคิดว่าอาจจะทำให้ ภู อารมณ์ดีขึ้น
“อื้อ” ภู ตอบอย่างเสียไม่ได้
ติ๊ดิ๊ด ... ติดิ๊ด ...
เสียงโทรศัพท์ของ ตั้ม ดังขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าโรงหนัง
“ตั้ม ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ” เสียงของคนทางปลายสายพูดทันทีที่ตั้ม รับสาย

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ภูจะเข็มแข็งไหมนี่

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ^^

ppapukid

สุข ซึ้ง เหงา เศร้า น่ารักมากมาย