++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 13 (ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ดูหนังกันมั๊ย” ตั้มเอ่ยชวน เพราะคิดว่าอาจจะทำให้ ภู อารมณ์ดีขึ้น
“อื้อ” ภู ตอบอย่างเสียไม่ได้
ติ๊ดิ๊ด ... ติดิ๊ด ...
เสียงโทรศัพท์ของ ตั้ม ดังขึ้นขณะที่กำลังเดินเข้าโรงหนัง
“ตั้ม ตอนนี้อยู่ไหนน่ะ” เสียงของคนทางปลายสายพูดทันทีที่ตั้ม รับสาย
“กำลังจะเข้าไปดูหนังน่ะ นึก มีอะไรเหรอ”
“ว่าจะชวนมาฟังเพลงกันน่ะ นัดพรรคพวกไว้ ว่าแต่ดูหนังกับใคร”
“ก็คนนั้นแหละ” ตั้ม พูดพลางยิ้มกว้าง
“คนนั้นน่ะคราย” นึก พูดเสียงยานคาง เหมือนล้อเลียน
“ยังมาถามอีก แกล้งเรานี่นา” พูดแล้วหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
“งั้นดูหนังให้สนุกนะ” พูดจบก็วางสายไป
ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนเขินอายเมื่อสักครู่ ทำให้ ภู หงุดหงิดมากขึ้น ... ไอ้คนนั้นโทรมาแหง ... คิดแล้วก็คว้าโทรศัพท์มือถือในมือของ ตั้ม มาไว้ในมือของเขา
“ปิดโทรศัพท์ไว้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวดูหนังจบค่อยเปิด”  เขาพาลปิดโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม แล้วเก็บเข้าไปรวมกับโทรศัพท์ของเขาในกระเป๋ากางเกงยีนส์
ตั้ม ได้แต่มองอย่างงุนงง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่อยากขัดใจคนที่กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่
เขาดูหนังที่ฉายอยู่บนจอรู้เรื่องมั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง ถึง ตั้ม จะชวนเขากินข้าวโพดคั่ว หรือเครื่องดื่มเขาก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไรนัก เมื่อหนังจบก็เดินออกมาจากโรงหนังอย่างรวดเร็ว เขาเดินไปนานพอสมควร พลางคิดเรื่องที่เขารู้มาอย่างหงุดหงิด
... ถามตรงๆเลยดีกว่า ... คิดแล้วเขาก็หันตัวกลับไปถาม คนที่เขาคิดว่ากำลังเดินตามหลังมา
“ตั้ม เรามีเรื่องจะถาม” เขาพบกับกลุ่มคนที่เดินไปมา แทนที่จะพบกับคนที่มาด้วยกัน
“ตั้ม” ทีแรกเขางุนงง แต่ก็เปลี่ยนมาเป็นความตกใจ
“ตั้ม” เขาเรียกอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับมองหา ... นี่เขาพลัดกับ ตั้ม ตั้งแต่ตอนไหน หรือโกรธที่เขาไม่สนใจ เลยปลีกตัวกลับไปเงียบๆ
เขาคิดพลางมองหารอบๆอีกครั้งหนึ่ง ... โทรตามก็แล้วกัน ... คิดแล้วก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อจะหยิบโทรศัพท์
“เฮ้ย...” เขาอุทาน เพราะที่เขาหยิบออกมา คือโทรศัพท์มือถือรูปร่างประหลาดของ ตั้ม
“ฉิบหายแล้ว”
เขาตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี เพราะไม่รู้ว่าที่จริงเขาพลัดหลงกัน หรือ ตั้ม เดินหนีเขาไปที่ไหนกันแน่ เขามองไปรอบๆตัวอีกครั้งหนึ่ง ขณะที่กำลังคิดก็กดปุ่มเปิดโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม ไว้ เผื่อว่า ตั้ม จะโทรเข้ามา แล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง อีกสักพักเขาก็คิดขึ้นมาได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา กดหาชื่อคนที่เขาคิดว่าจะให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดแก่เขาได้
“สวัสดีครับ” เสียงพูดจากอีกฝ่ายที่รับสาย
“พี่ราญ ใช่มั๊ยครับ ผม ภู เอง พี่จำผมได้มั๊ยครับ”
“อ้อ ภู จำได้สิ มีอะไรเหรอ”
“คืออย่างนี้ครับพี่....” ภู เราให้ฟังคร่าวๆ ว่าเขาพลัดหลงกับ ตั้ม และโทรศัพท์ของ ตั้ม อยู่ที่เขา โดยไม่ได้บอกสาเหตุว่าการพลัดหลงเกิดจากอะไร มีเสียงหัวเราะเบาๆมาจากปลายสาย
“เห็น ตั้ม ครั้งสุดท้ายตอนไหน ก็ไปที่นั่นแหละ”
“เอ้อ...คือ...” ภู ตะกุกตะกัก เพราะเขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน “ผมจำไม่ได้ครับพี่ ผมถึงได้กลุ้มอยู่นี่” เขายอมรับไปในที่สุด
“งั้นมาทางไหน ก็กลับไปทางนั้น”
“อะไรนะครับ พี่” ภู ถามงงๆ มีเสียงถอนหายใจออกมาเบาๆ จากอีกฝั่งหนึ่ง
“เดินย้อนกลับไปทางที่เดินมานั่นแหละ เดี๋ยวก็เจอ อย่าบอกนะว่าคุณจำทางไม่ได้”
“จำได้ครับ แต่ว่า จะเจอเหรอครับ ป่านนี้ไม่เดินไปไหนแล้วเหรอ”
“เชื่อผมสิ เค้ายังอยู่ที่เดิมตรงที่พลัดกับคุณนั่นแหละ แต่...” ราญ หยุดพูดไป เหมือนชั่งใจว่าจะพูดดีหรือไม่
“แต่อะไรครับ” ภู ถามอย่างสงสัย
“ถ้าคุณไม่เจอ แปลว่าคุณไม่ควรคบกับ ตั้ม ต่อไป แต่ถ้าหากคุณเจอว่า ตั้ม ยังรอคุณอยู่ อย่าให้ผมรู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง ไม่ว่าสาเหตุจะมาจากอะไรก็ตาม”
“ทำไมครับ ถ้าผมไม่เจอ ตั้ม ทำไมผมถึงไม่ควรคบกับ ตั้ม”
“เพราะ ตั้ม รอได้ทุกคนถึงแม้คนคนนั้นจะเป็นแค่เพื่อน แต่ถ้าเค้าไม่รอ นั่นคือ คุณไม่มีความสำคัญสำหรับเขาเลย ไม่ว่าจะฐานะใดก็ตาม”
คำตอบทำเอา ภู แปลกใจไปเหมือนกัน เงียบไปสักพัก เสียงทางปลายสายก็พูดต่อ
“แล้วที่ผ่านมา ไม่ว่า ตั้ม จะหลบหน้าหายไปไหน สุดท้ายก็จะเดินกลับมาหา ปอ เสมอ แต่ถ้าไมเป็นเช่นนั้น ปอ เองจะเป็นฝ่ายที่จะตามหา ตั้ม จนเจอทุกครั้ง คุณเองก็พิสูจน์ด้วยตัวของคุณเองมาแล้ว ไม่ใช่เหรอ”
๓๐
“เป็นไงมั่ง หนังสนุกมะ” เป็นเสียงที่พูดมาเมื่อเขากดปุ่มรับสาย แล้วหันด้านหลังของโทรศัพท์แนบกับหู
... โทรศัพท์รุ่นนี้มันอะไรกันวะ ลำโพงกับไมค์ดันอยู่ข้างหลัง ...
“ตั้ม เราคิดๆดูแล้ว นายน่าจะรีบบอกคนนั้นไปไม่ดีกว่าเหรอ มัวแต่รอเวลาอยู่แบบนี้ ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเมื่อ ๔ ปีก่อน เดี๋ยวก็ต้องเสียใจอีกหรอก ผู้หญิงบอกรักผู้ชายก่อน มันไม่น่าเกลียดหรอก”  ทางปลายสายยังคงพูดต่อ พลางหัวเราะเบาๆ
“ตั้ม ทำไมเงียบล่ะ โกรธรึเปล่าที่เราพูดเรื่องเก่าๆขึ้นมาอีก แต่เราหวังดีนะ เท่าที่เราฟังจากที่นายพูดกับเราวันนั้น นายรักเค้าแน่ๆ ...”
ฟังได้เพียงเท่านั้น ภู ก็กดปุ่มวางหูโทรศัพท์ไป พลางจ้องมองคนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนขั้นบันไดทางออกจากบริเวณโรงหนังของศูนย์การค้า ไม่ได้สนใจเลยว่า จะเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหรือไม่ ใบหน้าเศร้าๆที่เอาคางเกยหัวเข่าไว้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่น มองพื้นอยู่ตลอด ทำให้เขารู้สึกผิดไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพราะสาเหตุใดก็ตาม ตั้ม คงพลัดหลงกับเขาตรงบริเวณนั้น แล้วก็นั่งรอเขาอยู่ไม่ขยับไปไหน เมื่อครู่นี้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหา เสียงโทรศัพท์มือถือของ ตั้ม ที่อยู่ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนที่โทรเข้ามาสักครู่ ... นึก ... คนที่โทรเข้ามาหาก่อนที่จะเข้าไปดูหนัง เขาจึงตัดสินใจกดปุ่มรับสายโทรศัพท์
... เท่าที่เราฟังจากที่นายพูดกับเราวันนั้น นายรักเค้าแน่ๆ ...
คนชื่อ นึก เป็นใคร ไปคุยเรื่องอะไรกับ ตั้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วคนที่ นึก พูดว่า ตั้ม รักคนคนนั้นแน่ๆ เป็นตัวเขาหรือว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่เพื่อนๆเขาเห็นในโรงหนังเมื่อสัปดาห์ที่แล้วกันแน่ ความสงสัยที่เก็บมาเกือบสัปดาห์ทำเขาอึดอัดมากพอแล้ว คิดแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่
“ตั้ม” เขาเรียกเบาๆ คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมา แล้วมองดูคนตรงหน้า ดวงตาภายใต้กรอบแว่น เหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด
“ขอโทษนะ ภู เรานี่แย่จัง” ตั้ม พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก
“เรื่องอะไรล่ะ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปดึงตัวคนที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น
“เราเดินตามไม่ทันอะ เราเดินเร็วๆไม่ได้ มันมึนหัว เราขอโทษนะ” ตั้ม พูดพลางก้มหน้าลง เหมือนกับการที่พลัดหลงกัน มีสาเหตุมาจากตัวเขาเอง
ภู พูดไม่ออก เพราะความจริงมันควรเป็นความผิดของเขาไม่ใช่หรือ เขาต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ
“ตั้ม เราถามอะไรหน่อยนะ”
ตั้ม พยักหน้าแทนคำตอบ
“วันหยุดของ ตั้ม สัปดาห์ที่แล้วไปไหนมาบ้าง” ถามแล้วก็จ้องหน้า คนที่มองมาด้วยสีหน้าต็มไปด้วยความสงสัย
“วันจันทร์เราอยู่บ้าน” ตอบแล้วหยุดคิดสักครู่ “วันอังคารตอนเช้า ไปเยี่ยมเพื่อน แล้วมีเพื่อนโทรมาชวนไปกินข้าวกลางวัน ...” ตั้มเล่าไปเรื่อยๆ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องในโรงหนัง และในร้านไอศครีม มีคำพูดบางประโยคเท่านั้น ที่เขาไม่พูดออกไป
“แล้วเรื่องอะไรไปยอมให้เค้ากอดแบบนั้น” ภู ถามเสียงดุๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกแปลกใจ ที่ ตั้ม เล่าบางเรื่องออกมาโดยที่เขายังไม่ทันได้ถาม ซึ่งทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากแล้วก็ตาม
“แล้วจะให้ทำไงอะ” พูดพลางขมวดคิ้ว ทำจมูกย่น “โดนล็อคตัวขนาดนั้น หนียังไงก็ไม่รอด แล้วอีกอย่าง วันนั้นไม่มีเสื้อแจคเกต ว่าไปก็อุ่นดีเหมือนกัน” พูดจบก็ทำหน้าทะเล้นหัวเราะเบาๆ แต่ต้องหยุดทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของ ภู
“ทำเป็นพูดดี ไม่กลัวจะโดนอะไรมั่งเหรอไง”
“โดนอะไร” ตั้ม ถาม งงๆ
“โดนมันจับอะไรตรงไหนมั่งรึเปล่า แล้วมันไม่ได้ทำอะไรอีกแน่ๆนะ” ภู ถามเสียงเครียด
“อ๋อ” ตั้ม คิดออกว่าหมายถึงอะไร “ไม่มีทาง นึก ไม่ทำแบบนั้นหรอก เราเชื่อใจ” ตั้ม พูดอย่างมั่นใจ
“ทำเป็นอวดเก่ง ระวังเหอะ จะพลาดเข้าซักวัน”
ตั้ม ได้ฟัง ก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ภู เห็นดังนั้นก็บีบมือ ตั้ม แน่น
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ ไปพลาดกับใครมาเหรอไง” ภู ถามเสียงเขียว ทำหน้าดุ
ตั้ม ก้มหน้างุดลงไปทันที หน้าที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงเข้มขึ้น ... จะให้พูดได้ไงเล่า มันอายนี่นา ...
“บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ภู เขยิบเข้าไปจนแทบชิด พูดด้วยสีหน้าโกรธมากขึ้น
“เกิดมาพลาดไปหนเดียวแหละ” ... บอกก็ได้ ดูทำท่าเข้าสิ น่ากลัวชมัด ...
“ใคร ... บอกมา ไอ้คนชื่อ นึก นี่เหรอไง”
“บ้าสิ” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงแข็ง แล้วก้มหน้าลงไปใหม่ พูดเบาๆ
“พลาดเพราะคนตรงหน้านี่แหละ เสียแรงไว้ใจ ที่แท้หลอกเราไปปล้ำที่ต่างจังหวัด” พูดแล้วหน้าก็ยิ่งเป็นสีแดงแข้ม
ภู ได้แต่อ้าปากหวอเมื่อได้ฟัง สักพักพอตั้งสติได้ ก็ยิ้มออกมาพลางเขยิบหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู
“ถ้าตอนนั้นเราไม่ทำแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานเท่าไหร่ กว่า ตั้ม จะยอมมาอยู่ข้างๆเราแบบนี้” พูดจบก็เอามือขยี้หัว ตั้ม เบาๆ พลางโอบไหล่ พาเดินออกไปจากบริเวณโรงหนังของศูนย์การค้า
“อารมณ์ดีจริงนะเอ็ง นั่งยิ้มทั้งวันเลย” อาร์ตแซวเพื่อนที่นั่งยิ้มอยู่
“ทำเป็นมีความสุข ระวัง มอ คอ ปอ ดอ ล่ะ” จูนเสริม
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น กูเคลียร์กันแล้ว รายนั้นน่ะ มาขอคบกับ ตั้ม จริงๆ แต่ต้องใสเจีย เสียใจ ยังไงกูก็มาวินเว๊ย ฮ่าๆๆ” ภู พูดอย่างอารมณ์ดี
“ขอให้จริงเหอะเอ็ง ว่าแต่ปีใหม่เอาไง ปีนี้อยู่เคาท์ดาวน์กับพวกกูมั๊ยวะ” นน ถามถึงวันหยุดยาวที่จะมาถึงในอีกไม่กี่สัปดาห์
“ไม่หว่ะ กูกลับบ้านเหมือนเดิมดีกว่า เมื่อตอนปิดเทอมกูดันขึ้นมากรุงเทพฯตั้งหลายวัน ปีใหม่ขอชดเชยเวลาให้พ่อกับแม่หน่อย”
“แล้วลูกหมาของมึงล่ะวะ หยุดยาวทั้งทีทิ้งไว้นี่เหรอไง” จูน ถามถึง ตั้ม
“เอาไปด้วย คุยกันแล้ว” ภู พูดยิ้มๆ
“เฮ๊ย แล้วไปยังไงวะ ป่านนี้จะหาตั๋วที่ไหน” อาร์ต สงสัย เพราะตั๋วเครื่องบินในช่วงใกล้ปีใหม่ หายากพอสมควร ส่วนใหญ่ต้องจองกันล่วงหน้าเป็นเดือนๆ ตั๋วของเที่ยวบินบางวันอาจต้องจองกันตั้งแต่กลางปีด้วยซ้ำไป
“กูเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนตุลาแล้วเว๊ย แต่ถึงจะไม่ได้เตรียม เอ็งก็รู้ เดี๋ยวแม่กูจัดให้ได้” ภู พูดอย่างมั่นใจ
“น่าไปเที่ยวเหมือนกันเว๊ย บ้านเอ็งเนี่ย น่าจะบอกกันก่อนจะได้เตรียมตัว ป่านนี้หาตั๋วไม่ได้แล้วมั๊ง” นน พูดด้วยความอยากไปเที่ยว
“ไว้ปิดเทอมก็ได้นี่หว่า  ค่อยไปเที่ยวกันให้สนุก งวดนี้กูขอพาลูกหมาไปอวดที่บ้านก่อน” พูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
๓๑
“ภู ทางนี้” เสียงเรียกมาจากประตูทางออกจากอาคารสนามบิน พร้อมกับชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งโบกมือเรียกอยู่
“อ้าว พี่มารับผมเหรอ” ภู พูดทักทายญาติผู้พี่
“นึ่ ตั้ม นะพี่” เขาแนะนำคนที่เดินมาด้วยกัน
“พี่ยะ เป็นลูกคุณลุงเราเอง” ภู หันไปบอก ตั้ม ที่ส่งยิ้มให้กับ ยะ เป็นการทักทาย
บนรถที่ ยะ เป็นคนขับ เขาคุยกับญาติผู้น้องถึงเรื่องของที่บ้านสายตาก็เหลือบมองกระจกส่องหลัง มองดูคนที่นั่งอยู่บนเบาะหลังรถ เป็นครั้งคราวพลางคิดในใจว่า ... ทำไมมันดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ...พลางนึกขำท่าทางที่เกาะหน้าต่างดูวิวเหมือนเด็กๆยิ่งตอนขับรถเข้าไปในบริเวณที่กิ่งของต้นยางสองฟากถนน ทอดพาดกันจนคล้ายกับเป็นอุโมงค์คนทางด้านหลังมองสูงขึ้นไปยังกิ่งก้านที่สานกันด้วยความตื่นเต้นแม้จะขับรถผ่านมาแล้ว ก็ยังเหลียวหลังกลับไปมองอยู่นานทำให้อดไม่ได้จนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ

mind19mindPSU

อ่านเลยนะค๊าบบ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้ผ่านนะตั้ม

shinecaraff

น่ารักจริงๆเลยน๊า ตั้มเนี่ย ใสจัดๆ