++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 14(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
บนรถที่ ยะ เป็นคนขับ เขาคุยกับญาติผู้น้องถึงเรื่องของที่บ้านสายตาก็เหลือบมองกระจกส่องหลัง มองดูคนที่นั่งอยู่บนเบาะหลังรถ เป็นครั้งคราวพลางคิดในใจว่า ... ทำไมมันดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ...พลางนึกขำท่าทางที่เกาะหน้าต่างดูวิวเหมือนเด็กๆยิ่งตอนขับรถเข้าไปในบริเวณที่กิ่งของต้นยางสองฟากถนน ทอดพาดกันจนคล้ายกับเป็นอุโมงค์คนทางด้านหลังมองสูงขึ้นไปยังกิ่งก้านที่สานกันด้วยความตื่นเต้นแม้จะขับรถผ่านมาแล้ว ก็ยังเหลียวหลังกลับไปมองอยู่นานทำให้อดไม่ได้จนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
“ขำอะไรเหรอพี่” ภู ถามด้วยความแปลกใจ
“เพื่อนแกน่ะสิ ทำยังกะไม่เคยไปไหน แค่ต้นไม้มองซะยังกับสิ่งมหัศจรรย์ของโลก” ยะ พูดอมยิ้ม
“แหม อยู่แต่กรุงเทพฯ มันไม่มีอะไรแบบนี้ให้ดูนี่นา” ตั้ม พูดเสียงขึ้นจมูก “น่าเอากล้องมาด้วย” พูดจบก็หันหลังไปดูอุโมงกิ่งไม้ ที่อยู่ลิบๆนั้นอีกครั้ง ด้วยความประทับใจ
รถแล่นมาเรื่อยๆจนเข้าตัวเมือง แล้วจอดลงหน้าตึกแถวห้องหนึ่ง ภู ชักชวน ตั้ม ลงจากรถ หิ้วกระเป๋าเข้าไปในตึกแถวห้องนั้น  ด้านหน้าจัดเป็นตู้โชว์อุปกรณ์กรองน้ำ ด้านในมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่สองตัว มีห้องทำงานเล็กๆอยู่ห้องหนึ่ง เดินเข้าไปด้านใน เป็นห้องโล่งกว้าง ด้านหนึ่งจัดเป็นห้องรับแขก มีคนนั่งที่เก้าอี้ตามมุมต่างๆของห้องหลายคน
“หวัดดีครับ” ภู ยกมือไหว้ทำความเคารพคนในห้อง ตั้ม ก็ยกมือไหว้ตามไปด้วย
“ไงลูกเหนื่อยมั๊ย” แม่ของ ภู ลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาหาลูกชาย “แล้วนี้เหรอเพื่อนที่จะมาเที่ยวน่ะ ทำไมมาคนเดียวล่ะลูก น่าจะมากันเยอะๆ” พูดพลางหันมายิ้มให้ ตั้ม อย่างเป็นกันเอง ตั้มเองก็ยิ้มตอบไป เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
“หาตั๋วไม่ได้น่ะแม่ แต่เดี๋ยวปิดเทอมเมื่อไหร่ แม่เตรียมเป็นเจ้าภาพได้เลย เดี๋ยวจะยกมาทั้งคณะเลย” ภู พูดยิ้มๆ
“พาเพื่อนแกมาทั้งชั้นปีเลยก็ได้ย่ะ” พูดพลางค้อนให้ลูกชาย แล้วหันมามองหน้า ตั้ม อีกครั้งอย่างพิจารณา “เอ ... ทำไมหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ”
... อีกแล้วเหรอ บ้านนี้มีอะไรแปลกๆ เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถ ยะ ก็มองแปลกๆ คราวนี้ก็แม่ของภู ที่มองด้วยสายตาแบบเดียวกัน จะเคยเห็นเขามาก่อนได้อย่างไร เพราะเขาเคยมาที่จังหวัดนี้เป็นครั้งแรก ... ตั้ม คิดพลางก้มหน้าลงมองพื้น หน้าเริ่มแดงขึ้น เพราะเริ่มเขินอายจากการถูกคนจ้องมอง
“ขอเอาของไปเก็บก่อนนะแม่ แล้วเดี๋ยวจะพา ตั้ม ไปเที่ยวหน่อย เย็นๆค่อยกินข้าวพร้อมแม่นะ” ภู พูดแล้วก็หันมาชวน ตั้ม หิ้วกระเป๋าขึ้นบันไดไปยังห้องของเขาบนชั้นสองของตึกแถว
ในช่วงบ่าย ภู พา ตั้ม ออกไปทานอาหารง่ายๆแถวๆนั้น แล้วขับรถพาไปดูพิพิธภัณฑ์ทางทะเลประจำจังหวัด หลังจากนั้นก็พาไปเดินเล่นชายทะเล ตัวเกาะขนาดใหญ่ จนสามารถตั้งเป็นจังหวัดได้ มีหาดทรายสวยงามมากมาย พอจะพากันเที่ยวได้ไม่รู้เบื่อ ตกเย็นเขาก็พากันไปยังศูนย์การค้าในตัวจังหวัด เพื่อหาอะไรทานเล่น ก่อนที่จะถึงอาหารมื้อเย็นในช่วงค่ำ
“เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ตั้ม บอกกับ ภู
“งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปนั่งรอในร้านก่อนแล้วกันนะ” พูดจบก็เดินเข้าไปในร้านไก่ทอดที่มีชื่อเสียงร้านหนึ่ง
“ไอ้ภู ... ไอ้ภู เว๊ย” เสียงตะโกนมาจากโต๊ะหนึ่งของร้าน
ภู หันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง จึงเดินเข้าไปหา คนบนโต๊ะส่วนใหญ่เป็นเพื่อนที่เรียนร่วมชั้นกันมา ช่วงที่เขากลับเข้าเรียนในชั้นมัธยมปลาย ถึงตอนนี้จะแยกย้ายกันไปเรียนในที่ต่างๆ แต่ก็มักเจอกันเสมอในช่วงปิดเทอม หรือในช่วงวันหยุดยาว
“เป็นไงวะ ไม่เจอกันนาน” ภู ทักทายเพื่อนๆ แล้วก็ถามไถ่ความเป็นอยู่กันไปมา คุยกันไปได้สักพัก ภู ก็เหลือบไปเห็น ตั้ม ที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน จึงโบกมือเป็นสัญญาณให้เดินมาหา แล้วแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน
“เอ ทำไมคุ้นๆหน้าวะ” คนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมา
“ตลกน่ะมึง เค้าเพิ่งเคยมาจะไปคุ้นหน้าได้ไงวะ” อีกคนหนึ่งพูดพลางหัวเราะ แต่เพื่อนคนนั้นก็ทำท่าคิดไม่ยอมเลิก
“เฮ๊ย ....” เพื่อนคนนั้นอุทานอย่างตกใจ พลางมองหน้า ตั้ม อย่างพิจารณา “ไอ้ภู มึงอย่าบอกกูนะว่านี่นะ เด็กคนนั้น”
ภู ยิ้มให้เพื่อนคนนั้น ... คนที่เคยช่วยเขาเขียนรูปของเด็กชายในความฝัน ... โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร
“ขอตัวพาลูกหมาน้อยไปกินหาอะไรกินก่อนนะเว๊ย” พูดจบก็จูงแขน ตั้ม เดินไปสั่งอาหารที่เคาเตอร์ ทิ้งความงุนงงไว้กับเพื่อนๆ
... เอาอีกแล้ว มาคุ้นหน้าอะไรกันนักหนานะ แล้วเพื่อนของ ภู คิดว่าเราเป็นใครกันเหรอ ..
๓๒
“ทานเยอะๆนะ อาหารพอทานได้มั๊ย” แม่ภู ถาม ตั้ม ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“รายนี้อะไรก็อร่อยไปหมดแหละแม่” ภู ตอบยิ้มๆ ทำเอา ตั้ม ที่นั่งอยู่ข้างๆแทบสำลัก หันมาทำหน้านิ่วใส่
“หาว่าเราตะกละเหรอไง” พูดด้วยเสียงเบาๆ พลางทำจมูกย่นใส่
“เปล่า” ภู มองคนข้างๆด้วยความเอ็นดู “เราแค่อยากบอกว่าลูกหมาน้อยตัวนี้กินง่ายตะหากล่ะ”
พ่อและแม่ของภู มองดูคนทั้งสองด้วยความเอ็นดู คืนนี้เป็นคืนส่งท้ายปีเก่า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงวันขึ้นปีใหม่ งานฉลองเล็กๆจัดขึ้นที่บ้านในหมู่บ้านจัดสรรค์ ที่พ่อของภูซื้อเก็บไว้ ในงานก็มีญาติสนิทสิบกว่าคน มาทานอาหารกันตรงบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน มีการปิ้งบาร์บีคิวและอาหารทะเลหลายอย่าง รวมทั้งอาหารที่เน้นไปทางกับแกล้มและของกินเล่นเป็นส่วนใหญ่ มุมหนึ่งของสนามก็มีญาติของ ภู ๓-๔ คนนั่งเล่นกีตาร์และร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน เมื่อทานอาหารกันอิ่มหนำแล้ว ภู ก็ชวน ตั้ม ไปรวมกลุ่มกับญาติๆที่ร้องเพลงกันอยู่
“ส่งกีตาร์มาหน่อยดิ๊” ภู พูดกับญาติที่เล่นกี่ตาร์อยู่ หลังจากที่ร้องเพลงกันไปได้สักครู่
“เล่นเป็นกับเค้าด้วยเหรอพี่” ญาติคนนั้นพูดพลางหัวเราะดัง แต่ก็ยังยื่นกีตาร์ให้ ภู ด้วยความยินดี
“เดี๋ยวรู้ อุตส่าห์ซุ่มหัดเชียวนะเว๊ย” พูดแล้วก็จับกีตาร์ ด้วยท่าทาเก้ๆกังๆพอสมควรกว่าจะเข้าที แล้วก็เริ่มตีคอร์ดและร้องเพลงออกมา
Puff, the magic dragon lived by the sea
And frolicked in the autumn mist in a land called honah lee,
พัฟ เจ้ามังกรกายสิทธิ์ ... ตั้ม ตกใจเล็กน้อยที่ ภู ร้องเพลงนี้ แต่เสียงร้องที่เปล่งออกมา เป็นเสียงที่ร่าเริงเสียเหลือเกิน แม้แต่ท่อนที่ ตั้ม รู้สึกว่ามันแสนจะเศร้า ภู ก็ร้องออกมาด้วยสำเนียงแห่งความรื่นเริง ตั้ม ได้แต่ฟังด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ... ทำไมถึงร้องเพลงนี้ …
“ว่าไง เพราะจนตะลึงเลยเหรอ” ภู หันหน้าไปถาม ตั้ม ยิ้มๆ
“เพลงโปรดของ ตั้ม ไง เราร้องเพราะมั๊ย อุตส่าห์หัดแทบแย่นะเนี่ย”
... เพื่อเราเหรอ นายร้องเพลงนี้เพื่อเราเหรอ ... ตั้ม คิดพลางมองหน้า ภู ด้วยแววตาเปี่ยมไปด้วยความรัก เขายังจำได้ในสิ่งที่ ภู เคยพูดกับเขาในโรงแรมชายทะเล คืนที่เขาร้องไห้เพราะเพลงนี้
“อ๊ะ ตานายมั่ง” ภู ยื่นกีตาร์ส่งให้ ตั้ม “ขอเพลงเพราะๆนะ เพลงประหลาดๆไม่อาววว”
ตั้ม ถึงกับหัวเราะคิ๊กออกมา พลางรับกีตาร์มา คิดอยู่สักครู่ก็เริ่มเกากีตาร์พร้อมกับร้องเพลงออกมา
หลับตาในใจนึกถึงเธอ          และคิดว่าเธอนั้นยืนอยู่ข้างฉัน
สบตากุมมือกันและกัน          ให้เหมือนในวันที่เคยอยู่เคียงข้างกาย
ปล่อยให้ใจมันลอยไปหาเธอ   อยากจะเจอแววตาที่สดใส
ได้มองเห็นรอยยิ้ม               ได้อยู่ใกล้ๆเธออีกครั้งหนึ่ง
จะไกลเพียงใดไม่สำคัญ        ได้คิดถึงคืนและวันที่มีเธอ
จะนานเพียงใดไม่พบเจอ       ก็เหมือนว่าเธอนั้นยังอยู่เคียงข้างกาย
ปล่อยให้ใจมันลอยไปหาเธอ   อยากจะเจอแววตาที่สดใส
ได้มองเห็นรอยยิ้ม               ได้อยู่ใกล้ใกล้เธออย่างที่เคย
ได้แต่คิดว่าอยู่ใกล้กัน           แค่เท่านั้นก็สุขใจพอแล้ว
แววตาของคนร้องที่มองมายังเขา เนื้อเพลงที่อ่อนหวาน เหมือนบอกว่า ถึงแม้ตัวจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่ดวงใจผูกพันคิดถึงกันเสมอ ใจหนึ่ง ภู คิดว่า ตั้ม อาจจะบอกเขาเช่นนั้น แต่อีกใจหนึ่ง กลับคิดว่าคนที่ ตั้ม คิดถึงอาจจะเป็นคนที่จากไป ... คนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
“พ่อ” แม่ของภูหันไปถามคนข้างๆ พลางมองดู ตั้ม ที่กำลังร้องเพลงอยู่
“พ่อว่า ตั้ม นี่คุ้นๆมั๊ย แม่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน”
“อ้าว พ่อนึกว่าแม่รู้แล้ว”
“พ่อรู้เหรอ” พูดแล้วก็หันไปมองอีกฝ่ายหนึ่ง พร้อมกับส่งสายตาว่า ... บอกมานะ
“ก็เหมือนกับเด็กในรูปที่เจ้า ภู มันวาดตอนที่มันเรียนอยู่มัธยมปลายไง ตอนปิดเทอมมันยังหยิบออกมานั่งดูอยู่เลย”
“ตายจริง” อุทานแล้วก็เอามือมาทาบอก
“แล้วพ่อรู้ได้ยังไงว่าคนเดียวกัน ตาภู บอกคุณเหรอ”
“เปล่า มันไม่ได้บอกหรอก พ่อสังเกตเอา แล้วเจ้ายะ นั่นแหละที่นึกขึ้นได้ แล้วมาบอกกับพ่อ”
ผู้เป็นแม่หันกลับไปมองคนที่กำลังพูดถึง เธอเองก็พอจะดูออกว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะความสุขของลูกคือความสุขของเธอเช่นกัน แล้วเด็กที่ชื่อ ตั้ม คนนี้ก็ดูจะเป็นคนดีพอสมควร คงไม่ชักจูงลูกของเธอไปในทางที่ผิด และเธอก็คิดว่าความคิดของคนที่เป็นคู่ชีวิตของเธอ คงจะไม่ต่างจากเธอนัก เพียงแต่ตอนนี้เธออดคิดไม่ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ ที่เด็กคนนี้หน้าตาไปคล้ายกับเด็กชายที่ลูกชายของตน มักจะฝันถึงบ่อยๆ หลังจากการผ่าตัดดวงตา หลังอุบัติเหตุเมื่อครั้งนั้น คงเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเป็นคนเดียวกัน หากว่ามีโอกาสเมื่อไร เธอคงจะต้องถามความจริงจากลูกของเธอ
“อะ นี่ให้” ตั้ม ยื่นห่อกระดาษสีน้ำตาล ที่หยิบออกมาจากกระเป๋าเดินทางให้ ภู เมื่อกลับมาถึงบ้านที่เป็นตึกแถวในตัวเมือง
“อะไรน่ะ” ภู รับมาหมุนไปหมุนมา  ห่อกระดาษน้ำหนักเบา ดูจะเล็กไปหน่อยถ้าเป็นผ้าขนหนู แต่ก็หนาเกินไปที่จะเป็นเสื้อ
“แกะนะ” พูดแล้วก็แกะห่อกระดาษออก
เสื้อสเวตเตอร์ไหมพรมสีน้ำเงินเข้ม มีลวดลายเล็กน้อย
“สวยนี่ ซื้อมาจากไหนเนี่ย” ภู มองเสื้อสเวตเตอร์ด้วยสายตาชื่นชม พลางพยายามมองหาป้ายยี่ห้อ
“เปล่าซื้อ เราทำเอง” ตั้ม ตอบเบาๆ
“หา” ภู พูดแล้วมองหน้า ตั้ม สลับกับเสื้อไปมา
“ลองใส่สิ พอดีมั๊ย” พูดพลางมอง ภู ด้วยแววตาแวววาว
ภู ลองสวมดู ขนาดพอดีตัว ตั้มเดินเข้ามาขยับส่วนไหล่กับชายเสื้อให้เข้าที่
“เดี๋ยวซักแล้วมันจะยืดอีกนิดนึง” ตั้ม พูดพลางมองไปตามส่วนต่างๆของเสื้อที่สวมอยู่บนร่าง ภู
“คิดยังไงทำเสื้อให้เรา” ภู ถามพลางจ้องหน้านิ่ง ตั้ม เปลี่ยนสายตามามองที่ ภู แล้วหน้าแดงขึ้น พูดอะไรออกมาเบาๆ แล้วก้มหน้าลง
“อะไรนะ” ภู ขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆ ตั้ม ยังคงพูดอะไรเบาๆเช่นเคย
“พูดอะไรน่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ภู พูดพลางเอามือเชยคาง ตั้ม ขึ้นมา
ตั้ม สบตา ภู แน่วนิ่ง สายตาบ่งบอกความในใจเปี่ยมล้น และโดยที่ ภู ไม่ทันคาดคิด ตั้ม ก็ ประกบปากจูบ ภู อย่างแนบแน่น
ภู ตกใจนิดหน่อย เพราะปรกติเขาต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อน นึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้ ตั้ม ถึงได้กล้านัก  สัมผัสของจูบอันอ่อนโยนของ ตั้ม ทำให้เขาเริ่มมีความรู้สึกพลุ่งพล่าน ก่อนที่เขาจะทำอะไร ตั้ม ก็เปลี่ยนมาขบเม้มที่มุมปากเขาเบาๆ แล้วเลื่อนริมฝีปากมากระซิบที่ข้างหู
“เรารักนายนะ ภู”
ภู เอามือจับไหล่ ตั้ม พลางขยับตัวออกจ้องมองหน้า ตั้ม นิ่ง
“อะไรนะ” เขาทำหน้าสงสัย
“เรารักภู” ตั้ม พูดอีกครั้ง พลางยิ้มให้ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
ภู เอามือลูบที่แก้มของ ตั้ม เบาๆ ใจของเขารู้สึกพองโต เปี่ยมไปด้วยความสุข ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบแน่น พลางฝังจมูกลงบนศรีษะ พลางพูดกระซิบเบาๆ
“เราก็รัก ตั้ม นะ รักมาก รักมานานแล้ว นานจนคิดไม่ถึงเลยหล่ะ”
๓๓
“ปอ” ตั้มส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางโผเข้าไปในอ้อมกอดด้วยความดีใจแล้วซบศรีษะลงไปบนไหล่กว้าง ร่างบางถูกกอดไว้แนบแน่น แล้วมือที่โอบกอดข้างหนึ่งก็เลื่อนขึ้นมาลูบศรีษะที่ซบอยู่บนไหล่อย่างแผ่วเบา
“ตั้ม ... เรารักตั้มนะ” เสียงกระซิบเบาๆข้างหูแต่คนฟังกลับรู้สึกแปลกใจ ... ไม่ใช่เสียง ปอ นี่นา ...
ด้วยความสงสัย จึงยกศรีษะจากไหล่กว้างขึ้นมามองดู แล้วก็ต้องตกใจเพราะใบหน้าที่มองเห็น กลับกลายเป็นใบหน้าของอีกคนหนึ่ง

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะคับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ยังไงแน่

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟ สนุกทุกตอน