++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 15(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
๓๓
“ปอ” ตั้มส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า พลางโผเข้าไปในอ้อมกอดด้วยความดีใจแล้วซบศรีษะลงไปบนไหล่กว้าง ร่างบางถูกกอดไว้แนบแน่น แล้วมือที่โอบกอดข้างหนึ่งก็เลื่อนขึ้นมาลูบศรีษะที่ซบอยู่บนไหล่อย่างแผ่วเบา
“ตั้ม ... เรารักตั้มนะ” เสียงกระซิบเบาๆข้างหูแต่คนฟังกลับรู้สึกแปลกใจ ... ไม่ใช่เสียง ปอ นี่นา ...
ด้วยความสงสัย จึงยกศรีษะจากไหล่กว้างขึ้นมามองดู แล้วก็ต้องตกใจเพราะใบหน้าที่มองเห็น กลับกลายเป็นใบหน้าของอีกคนหนึ่ง
ภู ต้องตื่นขึ้น เพราะแรงสะดุ้งของร่างบางที่ตนกกกอดไว้ เขางัวเงียยันตัวด้วยศอก  แสงสลัวจากไฟกิ่งตรงหัวเตียง เขามองเห็นใบหน้าหน้าที่ตื่นตกใจของ ตั้ม ทำเอาเขาหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง
“ตั้ม เป็นอะไร”
ไม่มีคำตอบ แต่ ตั้ม มองตาของ ภู แน่วนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ส่องประกายงดงาม แววตาที่มองมาด้วยความอ่อนโยน เจือปนไปด้วยความรัก ความห่วงใย ช่างเป็นแววตาที่คุ้นเคยนัก แววตาเหมือนกับที่เขาได้เห็น เมื่อตอนที่ได้พบกันครั้งแรก เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าของ ภู เบาๆ
“ภู รู้อะไรมั๊ย”
“อะไรเหรอ” พูดพลางเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง พลางเอามือไปวางทับมือของ ตั้ม ที่อยู่บนแก้มเขา
“ตาของ ภู สวยจัง” ตั้ม พูดพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม
“ภู รู้ตัวมั๊ย ว่ามองเราแบบนี้มาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก”
ภู ไม่ได้ตอบอะไร เขาจ้องหน้า ตั้ม นิ่ง
“ตั้งแต่ตอนนั้น เราคิดถึงดวงตาคู่นี่มาตลอด ภู รู้มั๊ย มันทำให้เราคิดถึงคนบางคน แล้วเมื่อกี้นี้ เราฝันถึงคนคนนั้น”
ภู ไม่ตอบอะไร แต่ดึงตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ในอ้อมอก
“เป็นอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวซะหน่อย” ภู หันไปพูดกับคนที่เอาแต่แอบอยู่ข้างหลัง
“ก็มันเยอะนี่นา เราว่าน่ากลัวออก” ตั้ม พูดพลางมองกลุ่มผีเสื้อนับร้อย ที่บินไปมาอยู่ในกรงตาข่ายขนาดใหญ่ ภายในอุทยานสวนผีเสิ้อประจำจังหวัด “เกิดมันกลายเป็นผีเสื้อกินคน รุมเข้ามาทึ้งพวกเรา ม่ายแย่เหรอ”
“ฮ่าๆ คิดอะไรบ้าๆ”
“ใครจะรู้อะ เกิดมันโดนยาเยอะๆ แล้วกลายพันธ์ หันมากินคนแทนกินน้ำหวานล่ะ จะทำงาย” หน้าตาเอาจริงเอาจัง ยิ่งทำให้ ภู หัวเราะมากขึ้น
“โอ๊ย ไปเอามาจากไหนเนี่ย”
“ก็อ่านจากหนังสืออะสิ เค้าว่า อีกหน่อยนะต้นไม้น้อยลง ป่าน้อยลง แมลงมันขาดแคลนแหล่งอาหาร อย่างพวกตัวต่อที่ไข่ในตัวสัตว์ อีกหน่อยมันจะมาวางไข่ในตัวคน แล้วฟักเป็นตัว กินจากข้างในตัวคนออกมา” ตั้ม เล่าด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฮ่าๆ คงอีกนานแหละ กว่าจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้เราจากินคนก่อนหล่ะ” พูดแล้วก็รวบตัวคนตรงหน้าเข้ามากอด แล้วจูบไปที่แก้มอย่างแรง
“อี๊ย์ ... น้ำลายเป็นพิษ” ตั้ม โวยวายพลางหัวเราะลั่น ภู ได้ยินก็จูบไปที่แก้มอีกข้างอย่างแรง เหมือนกับแกล้ง
“สารภาพมาเร็วๆ” ภู พูดยิ้มๆ
“เรื่องอะไร” ตั้ม หันหน้ามามอง งงๆ
“เมื่อเช้าฝันถึงใคร” ... ดูซิ จะใช่คนที่คิดมั๊ย ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ จะลงโทษให้น่าดูเลย ...
แต่ใบหน้าที่มองมาอย่างไร้เดียงสา กลับเศร้าลงทันที จนทำให้ ภู ใจหายว่าเขาคิดถูกหรือเปล่าที่ถามเรื่องนี้
“ไม่ต้องบอกก็ได้ ช่างมันเหอะ” ภู พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
“เราฝันถึง ปอ” ตั้ม บอกเบาๆ
“ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวทะเลคราวนั้น เราฝันแบบนี้มา ๓ ครั้งแล้ว แต่เมื่อเช้ามันแปลกไปนิดหน่อย” แล้ว ตั้ม ก็เล่าถึงความฝันทั้ง ๓ ครั้งให้ ภู ฟัง
“ภู จะว่าเราเหลวไหลก็ได้นะ แต่เราไม่ค่อยสบายใจจริงๆ”
“เรารู้” ภู ตอบพลางเอามือลูบแก้มของ ตั้ม เบาๆ
“ไม่เหลวไหลหรอก” พูดพลางมองด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก แฝงห่วงใยและปลอบประโลมไปในที
... เราเองก็เคยฝันอะไรที่คล้ายเรื่องเหลวไหลมาแล้วเหมือนกัน ...
“ภู” ตั้ม พูดพลางจ้องตาอีกฝ่ายหนึ่งนิ่ง
“ปอ ก็มองเราแบบนี้บ่อยๆ แต่ตอนนั้นเราไม่รู้เลย เราไม่รู้จริงๆ” น้ำตาเริ่มคลออยู่ในหน่วยตาทั้งสองข้าง แล้วค่อยๆไหลรินลงมาช้าๆ ภู ค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตานั้นอย่างแผ่วเบา แล้วรั้งตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้แนบแน่น
“ตั้ม รักพี่ปอ มากเลยนะ” ภู ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เหมือนจะรักมากกว่าเราอีก”
“ไม่เกี่ยวกันนี่ รักก็คือรักน่ะแหละ ไม่มีใครมากกว่าใครหรอก แต่ ภู น่ะสิ” ตั้ม ตอบทั้งๆที่ซบอยู่ที่ไหล่ของภู
“ทำไมเหรอ” ถามพลางลูบศรีษะที่ซบอยู่เบาๆ
“โกรธเรามั๊ย ที่เรารัก ปอ ขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่าพี่เค้าเป็นคนสำคัญสำหรับ ตั้ม พี่เค้าก็ต้องเป็นคนสำคัญสำหรับเราด้วย” ... ตั้ม ไม่รู้หรอก ว่าพี่เค้าสำคัญขนาดไหนสำหรับเรา ...
“ภู” ตั้ม พูดพลางกระชับกอด ภู แน่นขึ้น
“ขอบใจนะ ที่เข้าใจเรา”
“ไหน ... ลองเงยหน้าดูซิ แล้วดูว่าตอนนี้มองเห็นใคร” ภู พูดกับคนที่อยู่ในอ้อมกอด
ตั้ม เงยหน้าที่ซบอยู่กับไหล่กว้างขึ้นมามองคนที่กำลังจ้องมองตัวเองอยู่
“ว่าไง ตอนนี้มองเห็นใคร”
“ภู” ตั้ม ตอบไป
“ต่อให้ดวงตาคู่นี้จะเป็นของใครก็ตาม แต่คนที่มอง ตั้ม อยู่ตอนนี้ เป็นเรา คนที่ดูแล ตั้ม อยู่ตอนนี้ก็เป็นเรา และคนที่รัก ตั้ม อยู่ตอนนี้ก็เป็นเรา ตั้ม ไม่ต้องกังวลอะไรมากนะ”
พูดไปแล้วเขาก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมานิดๆเหมือนกัน ความฝันของ ตั้ม เกิดจากลางสังหรณ์ที่รุนแรงของ ตั้ม เพียงฝ่ายเดียว หรือแรงผูกพันอันล้ำลึกของทั้งสองคนกันแน่
๓๔
“ไปเที่ยวสนุกมั๊ยลูก” แม่ของภู ทักขึ้นเมื่อทั้งสองคนกลับมา
“แม่ ... ตั้ม อะ ตลกน่าดูเลย” ภู พูดพลางหัวเราะ
“กลัวผีเสื้อด้วย กลัวอะไรรู้มั๊ยแม่ กลัวมันมารุมกิน ฮ่าๆ”
แม่ของภู ถึงกับอมยิ้มด้วยความเอ็นดู พลางมอง ตั้ม ที่ทำจมูกย่นก้มหน้างุดลงไปมองพื้น
“พ่อกับแม่มีอะไรจะคุยกับลูกหน่อย เดี๋ยวว่างแล้วไปหาที่ห้องแม่แล้วกันนะลูก” แม่ของภู หันหน้ามาพูดกับลูกชาย
“งั้น ตั้ม ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราไปคุยกับแม่เดี๋ยวนึง” ภู หันไปบอกกับ ตั้ม
“ตกลงว่าพวกแกคบกันอยู่ใช่มั๊ย” พ่อของเขาพูดด้วยน้ำสียงอ่อนโยน พลางยิ้มน้อยๆ
“ครับ พ่อโกรธผมรึเปล่า” ภู มองพ่อเขาด้วยสายตาที่ขอความเห็นใจ
“พ่อไม่ว่าอะไรหรอก เพียงแต่แกแน่ใจเหรอไง ว่าจะมีความสุข เพราะเรื่องแบบนี้สังคมเขาไม่ค่อยยอมรับนักหรอกนะ”
“นั่นสิลูก แน่ใจแล้วเหรอ” แม่เขาพูดเสริม
“ก็ต้องดูกันไปแหละครับ แต่ตอนนี้พวกเราก็อยู่กันดี ผมขอแค่พ่อกับแม่ แล้วก็เพื่อนๆเข้าใจพวกเราบ้าง”
“แม่เข้าใจ” แม่เขาพูดพลางย้ายจากเก้าอี้ที่โต๊ะแต่งหน้า มานั่งลงข้างๆเขาบนเตียง
“เท่าที่เห็นแม่ก็ว่า ตั้ม เค้าเป็นเด็กดี คงไม่พากันเสียการเรียนหรอกนะ”
“ฮ่าๆ” ภู หัวเราะร่า
“เรื่องนั้นแม่ไม่ต้องห่วงเลย วันไหนแค่ผมคิดจะโดดเรียนนะ รายนั้นอาละวาดเลย ห้ามขาด ห้ามสาย ห้ามโดด”
“ดุกว่าครูอีก ว่างั้นสิท่า” พ่อเขาพูดขำๆ
“ก็ประมาณนั้นแหละ” ภู อมยิ้ม ดูจากท่าทางแล้ว พ่อกับแม่เขาคงเอ็นดูคนที่เขารักพอสมควรทีเดียว และที่สำคัญทั้งคู่ยอมรับการคบหากันของเขาทั้งสอง ว่ากันตามจริงเขาเองก็ไม่ได้หนักใจเรื่องนี้เท่าใดนัก
“เอ้อ พ่อ ถามเรื่องนั้นหน่อยสิ” แม่เขาหันไปถามพ่ออย่างลังเล
“แม่ถามดีกว่า”
“เรื่องอะไรเหรอแม่” ภู ถามด้วยความสงสัย
“เอ้อ ... เรื่องรูปน่ะลูก” แม่เขาพูดอย่าค่อนข้างระมัดระวัง
“รูปเด็กผู้ชายที่ลูกเคยวาดเมื่อก่อนนี้ แล้วเมื่อตอนปิดเทอมที่ผ่านมา แม่เห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ” เมื่อเห็นเขานิ่งเงียบไป แม่เขาจึงหันไปมองหน้าพ่อ เหมือนขอความเช่วยเหลือ
“คือพ่อกับแม่อยากรู้น่ะลูก ว่าทำไมลูกถึงได้ไปเจอคนที่เหมือนกันขนาดนั้นได้” พ่อเขาถามช้าๆ
ภู ก้มหน้าลงใช้ความคิดอยู่สักครู่หนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นมามองพ่อเขา
“ไม่ใช่เหมือนกันหรอก พ่อกับแม่จะเชื่อมั๊ย ตั้ม นี่แหละ เด็กชายในรูปที่ผมวาด เด็กชายที่ผมเห็นในฝันมาตลอด ๔ ปี”
“ตายจริง เป็นไปได้ยังไง” แม่เขาพูดพลางเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ส่วนพ่อขมวดคิ้วแนบแน่น
“นั่นสิ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ที่จะเป็นคนเดียวกัน” พ่อเขาพูดอย่างสงสัย
“เป็นไปได้สิพ่อ” พูดแล้วเขาก็หันไปทางแม่ของเขา
“ก็ ตั้ม น่ะ เค้าเป็นคนรักของพี่ปอ”
“ใครกันลูก พี่ปอ” แม่เขาสงสัยขึ้นมาอีก
“ก็พี่กรวิก คนที่ผมได้ดวงตามาจากการบริจาคของเค้าไงแม่ คนนั้นน่ะ พี่ปอ เป็นคนรักของ ตั้ม เอง”
“ตายจริง” แม่ของภู เอามือทาบอกด้วยความตกใจอีกครั้ง
ภู เล่าเรื่องฝันของเขาให้พ่อและแม่ฟังเท่าที่ควรจะเล่า รวมทั้งเรื่องที่เขาได้พบ ตั้ม และได้พิสูจน์จนแน่ชัดแล้ว่า เป็นคนเดียวกับเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขา
“มิน่า ถึงได้ให้แม่ไปขอประวัติพี่เค้า” แม่เขาพูดเบาๆ
“แล้วแกแน่ใจเหรอว่ารักเค้าจริงๆ ไม่ใช่ความรู้สึกหลอกๆ ที่มาจากความฝัน” พ่อเขาถาม
“แน่ใจสิพ่อ พ่อกับแม่รู้มั๊ย ทำไมผมถึงวาดรูปนั้นออกมา” ภู หยุดพูดพลางมองหน้าพ่อกับแม่เขาสลับกัน
“เพราะผมรู้สึกว่า ผมหลงรักเค้ามาตั้งแต่ตอนนั้น”
“แต่แกมาเจอเค้าตอนที่เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ” แม่เขาท้วง
“คงไม่ต่างกันหรอกแม่ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ตั้ม เค้าก็เป็นแบบนี้มาตลอด แล้วพอผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ผมไม่แปลกใจเลยทำไมพี่เค้ารัก ตั้ม ขนาดนั้น ถ้าเป็นผมนะ ผมก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน มันก็อาจจะมีบ้างหรอก อิทธิพลจากความฝัน” เขาหัวเราะเบาๆ
“แต่ผมไม่สนใจแล้ว ผมรู้แต่ว่าผมรักเค้า แล้วตอนนี้เค้าก็รักผม”
“แล้วทาง ตั้ม ล่ะลูก เค้ารู้รึเปล่า” แม่เขาถามด้วยความกังวล
“ผมยังไม่ได้บอกเลย” สีหน้าของ ภู เปี่ยมด้วยความกังวล “ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกยังไงดี ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้า ตั้ม เค้ารู้เรื่องนี้แล้วเค้าจะคิดยังไง เห็นแบบนั้นเหอะ จริงๆแล้วเป็นคนคิดมากน่าดู”
พ่อเขาย้ายจากเก้าอี้นั่งเล่นกลางห้อง มานั่งข้างเขาอีกคนหนึ่ง
“แต่ยังไงเค้าก็ต้องรู้สักวันนึงจนได้ แกก็หาจังหวะให้ดีแล้วกัน อย่ารีบร้อนเกินไป เดี๋ยวอะไรที่เริ่มต้นไว้ดีแล้ว มันจะกลายเป็นแย่ลง” พ่อเขาบอกพลางโอบไหล่เขาไว้ ส่วนแม่เขาถอนหายใจยาว โดยที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า แม่เขาคิดอะไรอยู่ในใจ
๓๕
“ไม่ต้องปฏิเสธเลย ตอนปีใหม่ก็เสือกไม่อยู่ ทุกคนรอเอ็งอยู่คนเดียวพรุ่งนี้สอนเสร็จแล้วรีบมานะเว๊ย” พูดจบ ดมก็วางหูไป
พรุ่งนี้เย็นเขามีนัดกับ ภู เสียด้วยสิ ตั้มคิดแล้วก็ตัดสินใจโทรศํพท์หา ภู

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยนะค๊าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

หนักใจแทน

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม สนุกจนต้องอ่านต่อเนื่องเลย