++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 16(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
๓๕
“ไม่ต้องปฏิเสธเลย ตอนปีใหม่ก็เสือกไม่อยู่ ทุกคนรอเอ็งอยู่คนเดียวพรุ่งนี้สอนเสร็จแล้วรีบมานะเว๊ย” พูดจบ ดมก็วางหูไป
พรุ่งนี้เย็นเขามีนัดกับ ภู เสียด้วยสิ ตั้มคิดแล้วก็ตัดสินใจโทรศํพท์หา ภู
“ภู พรุ่งนี้เราคงไปตามนัดไม่ได้” ตั้ม บอกไปเมื่อ ภู รับสายโทรศัพท์
“ทำไมล่ะ” เสียงตอบมาไม่ดีนัก
“เพื่อนเราโทรมานัดไปกินข้าวน่ะ เห็นว่านัดกับเพื่อนเก่าไว้หลายคน แล้วพวกนั้นก็อยากเจอเรา บอกว่าให้เราไปให้ได้”
“เพื่อนกลุ่มไหน”
“เพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนมัธยมปลายน่ะ”
“งั้นเราไปด้วย”
“ง่า ... ไม่ดีมั้งอะ” ตั้ม พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
“ทำไม กลัวเราไปเจอแฟนเก่าเข้าเหรอไง” น้ำเสียงของ ภู เหมือนไม่พอใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย เราว่ามันไม่ค่อยเหมาะน่ะ เพราะที่ไปกันมีแต่เพื่อนๆเก่าเราทั้งนั้น”
“ก็ดีไง เราจะได้ไปรู้จักเพื่อนๆ ตั้ม ด้วย แล้วพรุ่งนี้เราไปรับตอนเลิกงานแล้วกันนะ” แล้ว ภู ก็วางหูไปโดยไม่ฟังคำตอบเช่นเคย
“ศิลปี ทางนี้” เสียงเรียกพร้อมกับใบหน้าใสๆ ภายใต้กรอบแว่นทรงกลม โบกมือเรียก
“หาตัวยากเหมือนเดิมเลยนะ มานั่งกับเรานี่ แล้วพาใครมาด้วยน่ะ” วัฒน์ถาม พลางมองคนที่เดินมาด้วยแล้วนั่งลงข้างๆ ตั้ม อีกด้านหนึ่ง เพื่อนๆต่างหันมาทักทาย พร้อมกับมองคนที่มากับ ตั้ม ด้วยสายตาสงสัย และอยากรู้
“ผม ภู ครับ” เขาหันไปทักทายคนที่นั่งกันอยู่ก่อนแล้วบนโต๊ะยาว กะด้วยสายตาประมาณ ๑๐ กว่าคน
“ผมเป็นแฟน ตั้ม”
“นั่นแน่ มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่บอกเพื่อนเลย” หมูที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของ วัฒน์ แซวขึ้น
“ไม่ใช่แฟนซะหน่อย” ตั้ม ท้วงเบาๆ
“อ้าว” ภู กับ วัฒน์ ร้องขึ้นพร้อมกัน
“แล้วเป็นอะไรล่ะ ถึงได้พกมาด้วยแบบนี้” วัฒน์ ถามยิ้มๆ
ตั้ม ชะโงกไปกระซิบอะไรเบาๆข้างหู วัฒน์ แล้วก็หน้าแดง วัฒน์ทำหน้าแปลกใจ แล้วก็อมยิ้ม หน้าแดงเพราะกลั้นหัวเราะไว้สุดความสามารถ จนหมูต้องสะกิดไหล่ วัฒน์ จึงหันไปกระซิบบอก
“ฮ่าๆ” หมู อดหัวเราะดังๆไม่ได้
“มันต่างกันตรงไหนล่ะ ไอ้แฟนกับคนรักเนี่ย มันก็เหมือนกันแหละ”
“ไม่เหมือน” ตั้ม เถียงพลางทำจมูกย่น
ภูได้ฟังก็อดหัวเราะไม่ได้ ที่แท้ ตั้ม ไม่ได้คิดว่าเขาเป็นแฟน แต่เป็น คนรัก ... อืม นั่นสินะ คนรัก เหรอ ฟังแล้วดูดีกว่าคำว่า แฟน เป็นกอง ...
วงสนทนาบนโต๊ะอาหาร ค่อนข้างครึกครื้น มีอยู่สองคนที่ ภู สังเกตมากเป็นพิเศษ คนแรกคือ วัฒน์ นั่นเอง เพราะจะเรียก ตั้ม ว่า ศิลปี ทุกคำ ในขณะที่เรียกคนอื่นด้วยชื่อเล่น อีกคนหนึ่งคือ นึก ที่นั่งอยู่ตรงข้ามนี่เอง มักจะมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เมื่ออาหารหมดลง วงสนทนากำลังสนุกสนาน ดม ก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงดังๆ
“เฮ๊ย พวกเรานับกันหน่อยดิ๊ มากันกี่คน” พูดจบ ก็เริ่มนับ
“๑๕ คนเว๊ย” คนหนึ่งบนโต๊ะตอบ แน่นอนว่าไม่ได้นับรวม ภู ด้วย
“ไม่ถูกเว๊ย นับใหม่” ดม ตอบยิ้มๆ
“ไม่ถูกยังไงวะ นับยังไงก็ได้ ๑๕ ไอ้ตั้ม กับแฟน .... เอ๊ย ... ไม่ใช่สิ” เพื่อนคนนั้นหันมามอง ตั้ม ยิ้มๆ
“ต้องบอกว่าคนรักมัน รวมกันเป็น ๑ คน” เพื่อนๆพากันหัวเราะ ตั้ม เองเริ่มหน้าแดง ภู เองก็พลอยเขินไปด้วย
“ต้อง ๑๗ คนดิ๊วะ มึงลืมนับไปได้ยังไง”
“ใครอีก ๒ คนล่ะ” หมู ถาม งงๆ
“ไอ้สิงห์ไง” ดม หมายถึงเพื่อนที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อ ๒ ปีที่แล้ว
“อีกคน หรือจะเป็น ปอ” วัฒน์ พูดแล้วหันมามองหน้า ตั้ม
“เออสิวะ จริงมะ ไอ้ตั้ม” ดม หันไปมองที่ ตั้ม
“ปอ มันต้องมาด้วยแน่ๆ” ทุกคนส่งเสียเฮ พลางมองไปยัง ตั้ม แต่ก็ต้องเงียบลง เพราะเห็น ตั้ม ก้มหน้านิ่ง
“ศิลปี เป็นอะไร” วัฒน์ เรียกเบาๆ
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ไม่ได้พูดอะไร ภู อดไม่ได้ ต้องเอื้อมมือไปจับมือของ ตั้ม บีบเบาๆ แล้วยิ้มให้เหมือนจะปลอบใจ เมื่อ ตั้ม หันมามองหน้า
“เราก็คิดว่า พี่ปอ เค้ามาอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกันนะ เพราะอะไรรู้มั๊ย” ตั้ม มองหน้า ภู นิ่ง ตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไร เช่นเดียวกับทุกคนในโต๊ะ ที่พากันนิ่งเงียบ และหันมามองด้วยความสนใจ
“เพราะว่า ตั้ม อยู่ที่นี่ไง พี่เค้าก็ต้องอยากอยู่กับคนที่เค้ารัก ไม่ว่า ตั้ม จะไปอยู่ที่ไหน พี่ปอ เค้าก็จะตามหาจนเจอเสมอไม่ใช่เหรอ”
ตั้ม จ้อง มองคนที่พูดด้วยสายตาอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรัก น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เพราะความซาบซึ้งคนตรงหน้า ที่ช่างเข้าใจความรู้สึกของเขาเสียเหลือเกิน อดไม่ได้ที่จะโผเข้าไปกอด ภู ไว้
“ขี้แยอีกแล้ว ไปล้างหน้าก่อนไป๊” ภู พูดพลางขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
ตั้ม คลายวงแขนออก รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปรกติ ... ทำไมมันเงียบแบบนี้ ... เมื่อมองไปรอบๆ ก็ห็นว่าเพื่อนๆในโต๊ะ ต่างหันมามองเขาทั้งสองเป็นจุดเดียว หลายคนอมยิ้ม แต่ก็มีบางคนที่ทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“นั่นสิ ศิลปี ไปล้างหน้าเหอะ” วัฒน์ พูดพลางยิ้มให้ ตั้ม ที่หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“อื้อ เดี๋ยวเรามานะ” พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ เดินไปยังห้องน้ำ
“ไม่ตามไปดูแลหน่อยเหรอ” นึก หันมาถาม ภู
“ไม่ต้องหรอก ตอนนี้คงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า” ภู ตอบยิ้มๆ
“จนป่านนี้ ตั้ม มันยังไม่ลืมปอ เลย นายไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไง”  นึก ถามอีก
“รู้สึกสิ” ภู ตอบ
นึก ฟังแล้วแค่นหัวเราะออกมานิดหนึ่ง ... นั่นสิ ใครมันจะไม่รู้สึกอะไรได้อย่างไร ที่แฟนตัวเองคิดถึงคนอื่นขนาดนั้น …
“ผมรู้สึกดีใจมาก ที่ ตั้ม มีความรู้สึกที่มั่นคงขนาดนี้” คำตอบทำให้หลายคนแปลกใจไม่น้อย
“พวกคุณคงรู้ว่า พี่ปอ จริงใจแล้วก็มั่นคงกับ ตั้ม ขนาดไหน ผมว่า มันคงจะเป็นเรื่องแปลกมากกว่า ถ้า ตั้ม ลืม พี่ปอ ลืมคนที่รักตัวเองถึงขนาดนั้น รักขนาดว่า ถึงร่างกายจะสลายไปแล้ว วิญญาณก็ยังติดตามมาอยู่ข้างๆด้วยความห่วงใย”
“พูดเหมือนเห็นวิญญาณ มันจะเป็นไปได้ยังไง” นึก พูดแล้วหัวเราะในลำคอ
“เราก็คิดว่า ปอ อาจจะทำแบบนั้นก็ได้นะ แต่ ภู จะรู้ได้ยังไงล่ะ ไม่ใช่ ปอ ซะหน่อย” วัฒน์ ถามด้วยรอยยิ้มที่แสดงความเป็นมิตร
“เพราะเป็นผมไง ถึงได้รู้ ... คงมีแต่ผมนี่แหละที่รู้ว่า พี่ปอ ยังไม่ยอมไปไหนเด็ดขาด จนกว่า ตั้ม จะมีความสุขอย่างแท้จริง แล้วผมนี่แหละ ที่จะเป็นคนทำให้ความหวังของพี่เค้าเป็นจริง”
๓๖
“ก็คนในวงเค้าติดธุระคนนึง เลยโทรมาตามให้เราไปช่วย แค่ครึ่งคืนเอง เดี๋ยวหลังเที่ยงคืนเค้าจะกลับมาเล่นต่อ” ตั้ม บอกให้คนที่โทรมาหารู้
“ก็รับปากไปแล้วนี่ แล้วอีกอย่างเพื่อนโทรมาขอร้องทั้งที ให้เราปฏิเสธก็ยังไงอยู่อะ” ตั้ม พยายามอธิบาย
“ไม่ได้หรอก ตอนนี้เราต้องไปหาคนคนนึง” เหมือนคนทางปลายสายจะไม่ยอม ตั้ม ถึงได้ขมวดคิ้วแนบแน่น “ไม่ได้ เราต้องไป ยังไงเราก็ต้องไป” สีหน้าของ ตั้ม เศร้าลง เมื่ออีกฝ่ายวางหูโทรศัพท์ไปทันที
ตั้ม มองช่อกุหลาบขาวที่มีอยู่ห้าดอก และถูกตัดก้านจนสั้นเพียงสองสามนิ้ว ดอกกุหลาบที่ถูกมัดรวมกัน จนมองคล้ายกุหลาบขนาดใหญ่เพียงดอกเดียว กลีบหนาเป็นประกายแวววาว สดใสและสวยงามสม กับเป็นดอกไม้คัดพิเศษมาจากต่างประเทศ แน่นอนว่าราคาย่อมสูงเป็นพิเศษเช่นกัน โดยเฉพาะในวันนี้ ... วันวาเลนไทน์ ... ดอกกุหลาบขาวถูกส่งจากมือพนักงานในร้าน มาสู่มือเขา ตั้ม มองแล้วถอนหายใจยาวพลางยิ้มเศร้าๆ สักพักจึงเดินออกมาจากร้านขายดอกไม้ แล้วเรียกรถแทกซี่ เพื่อไปยังจุดหมาย
“เป็นอะไรวะ หน้าบูดแต่เช้าเชียว” จูน ถามเมื่อ ภู นั่งลงบนโต๊ะพร้อมกับจานข้าว และขวดน้ำอัดลม
“เอ้า กินไป โมโหไป เดี๋ยวข้าวติดคอตายหรอก โดนใครขัดใจอะไรมาอีกล่ะวะ” นน แซวพลางหัวเราะ
“ครูเอ็งอะดิ แม่ง ... น่าโมโหหว่ะ” ภู พูดพลางตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ
“ทำไมวะ ทะเลาะอะไรกัน ทุกทีกูเห็นสวีทกันน่าดู” นน พูดพลางทำหน้าสงสัย
“วันนี้ไม่ยอมออกมาเจอกู ตอนเย็นจะไปเล่นดนตรี ตอนเช้าก็จะไปไหนไม่รู้”
“อ้าว ก็เพิ่งเจอกันมานี่นา คิดถึงมากเหรอวะ ฮ่าๆ” จูน พูดพลางหัวเราะ
“ไอ้นี่ ... ไอ้คนไร้แฟน ไร้คนมาจีบ อย่าบอกเอ็งไม่รู้วันนี้วันอะไร”
“วันพฤหัส ... วันครู” อาร์ท ทำท่าคิด
“มึงก็ขึ้นครูไปเรียบร้อยแล้วนี่หว่า ครูดนตรีซะด้วย ฮ่าๆ” พูดจบ อาร์ท ก็ต้องหลบฝ่ามือของ ภู ที่ฟาดมา
“วาเลนไทน์เว๊ย ไอ้เชี่ย” ภู ตะคอกไป
“วาเลนไทน์นะเว๊ย ดันไปหาคนอื่น ไม่ให้กูโมโหได้ไงวะ” พูดแล้วก็คว้าขวดน้ำอัดลม มาดูดน้ำไปหลายอึก
“มึงก็เลยอารมณ์ค้าง” นน พูดแล้วหัวเราะ
“งั้นเดี๋ยวคืนนี้ไปฉลองกับพวกกูเหมือนเคยดิวะ ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“เออ” ภู ตอบแกนๆ พลางดูดน้ำอัดลมเข้าไปจนหมดขวด
“ปอ” ตั้ม เรียกชื่อคนที่อยู่ในรูป กุหลาบขาวช่อเล็ก ถูกวางลงไปหน้ารูปถ่าย ภายในช่องของเจดีย์
“วันนี้วาเลนไทน์นะ เราเลยเอาดอกไม้มาให้” หยุดพูดพลางมองรูปที่อยู่ในช่องเล็กๆแน่วนิ่ง ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ปอ เรารัก ภู แต่ไม่ได้แปลว่าเราหมดรัก ปอ นะ เรายังรักนายเหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้เรามีคนที่เรารัก เพิ่มขึ้นอีกคนนึง เราไม่เคยเอามาเปรียบเทียบกันหรอกนะ ว่าเรารักใครมากว่ากัน เพราะทั้ง ปอ ทั้ง ภู เป็นคนที่เรารัก ... เป็นคนสำคัญสำหรับเราทั้งคู่” ตั้ม หยุดพูดแล้วยิ้มขำเหมือนนึกอะไรได้
“ว่าแต่ ภู นี่คล้ายๆนายเลยนะ ... อ่อนโยน แต่อารมณ์ร้อน ขี้โมโห ดูสิ ... เมื่อเช้าไม่ยอมฟังเราอธิบายอะไรเลย วางหูโทรศัพท์ไปซะแล้ว นี่ถ้ารู้ว่าเรามาหา ปอ จะหายโกรธเรามั๊ยนะ” พูดแล้วก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ รูปใบหน้าที่ยิ้มน้อยๆภายในช่องเล็กๆ เหมือนกับตั้งใจฟัง และรับรู้เรื่องที่ ตั้ม เล่า ทำให้เขาอดสะเทือนใจไม่ได้
“โดยเฉพาะดวงตาของนายสองคน มันช่างเหมือนกันจริงๆ”
“เฮ้ย ... สาวนั้นมองเอ็งอยู่น่ะ” อาร์ท กระซิบบอก ภู “เฮ๊ย เดินมาแล้วเว๊ย”
สาวน้อยอายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่งตัวด้วยชุดยีนส์ เดินเข้ามาหาพลางทักทาย อารมณ์ที่ขุ่นมัว รวมกับเหล้าที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว ทำให้เขาพูดคุยกับสาวคนนั้นไปเรื่อยๆ แต่ก็เริ่มออกรสเพิ่มมากขึ้น ตามจำนวนแก้วเหล้าที่ดื่มเข้าไป เสียงเพลงจากเครื่องเสียงทำให้เขาไม่รู้เลยว่า โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงนั้น ดังขึ้นมากี่ครั้งแล้ว เหล้าอีกหลายแก้วที่สาวนั้นส่งให้ เขารับมาดื่มเหมือนอยากประชดใครสักคน แล้วคืนนั้นก็จบลง ในห้องพักของสาวคนนั้นเอง
๓๗
“ขอบคุณนะพี่ที่มาเล่นดนตรีให้” เล่ พูดกับ ตั้ม ที่ลงจากเวทีเล็กๆตรงมาหาเขา
“เกรงใจพี่จังเลยค่ะ นี่หนูเพิ่งรู้เมื่อกี้เอง ว่าพี่ต้องมาเล่นดนตรีแทน เพราะเค้าจะพาหนูไปฉลองวันวาเลนไทน์เนี่ย” แฟนสาวของเล่ พูดอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ชอบร้านที่ เล่พาไปมั๊ย” ตั้ม พูดยิ้มๆ
“ชอบมากเลยค่ะ อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดี”
“งั้นก็ดีแล้วหล่ะ” พูดแล้ว ตั้มก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคู่รักทั้งสอง ราวกับว่าความสุขของคนทั้งสอง เป็นความสุขของตัวเขาเอง
“ว่าแต่พี่เหอะ แฟนว่าอะไรรึเปล่า” เล่ถามด้วยสีหน้ากังวล

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากค่ะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ภูนะภู

shinecaraff

เอาแล้วงัยล่ะมึง งานงอกละ