++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 17(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ชอบร้านที่ เล่พาไปมั๊ย” ตั้ม พูดยิ้มๆ
“ชอบมากเลยค่ะ อาหารอร่อย บรรยากาศก็ดี”
“งั้นก็ดีแล้วหล่ะ” พูดแล้ว ตั้มก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคู่รักทั้งสอง ราวกับว่าความสุขของคนทั้งสอง เป็นความสุขของตัวเขาเอง
“ว่าแต่พี่เหอะ แฟนว่าอะไรรึเปล่า” เล่ถามด้วยสีหน้ากังวล
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะเมื่อคืนพี่ก็รอโทรศัพท์เค้าจนดึก ไม่เห็นโทรมานัดอะไรเลย พี่ถึงได้รับปากมาให้ไง” ตั้ม พยายามยิ้ม
“แล้วเดี๋ยวพี่กลับบ้านเลยหรือไปไหนต่อ” เล่ ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนล้อเลียน
“ก็คงไปหาเค้าแหละ ให้เซอร์ไพรส์เล่น พี่ไปก่อนเล้วกันนะ เดี๋ยวจะดึกมาก”
“เอาโบว์ผูกที่คอด้วยดิ๊พี่ เค้าจะได้รู้ว่ามาหาเป็นของขวัญวาเลนไทน์”
“อ้ายบ้า” หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ พูดจบ ตั้ม ก็ล่ำลาเพื่อนๆ แล้วออกจากร้านไป
พอออกมาจากร้าน เขาเรียกรถแทกซี่ บอกจุดหมายที่ต้องการ
... โทรไปตั้งหลายทีแล้วทำไมไม่รับนะ ส่งข้อความไปก็ไม่ยอมตอบ เป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้ ... ตั้ม คิดอย่างกังวลไปตลอดทาง
“ไปเรียนทันมั๊ยวะนี่” ภู บ่นกับตัวเองเบาๆ หลังจากลงจากรถแทกซี่ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในอพาร์ตเมนท์  เมื่อออกจากลิฟท์แล้วมองไปทางห้องของเขา ก็ต้องแปลกใจ
... ใครวะมานั่งอยู่หน้าห้อง ... เขามองไปยังคนที่นั่งฟุบหน้ากอดเข่า อยู่ข้างประตูห้องเขา จึงค่อยๆเดินเข้าไปดูอย่างระมัดระวัง
“ตั้ม” เขาอุทานออกมา เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก สีหน้าแสดงความดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด พลางรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อุ๊บ...” ตั้ม อุทานเบาๆเพราะเสียหลัก ภู เข้าไปใกล้ยื่นมือเข้าไปประคองตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ตั้ม มาได้ยังไง” ภู ภามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจ
“ก็เราส่งข้อความบอกแล้วไง ว่าเล่นดนตรีเสร็จแล้วจะมาหา” สีหน้า ตั้ม เปลี่ยนเป็นกังวล
“แล้วโทรหาตั้งหลายที แต่ ภู ไม่รับโทรศัพท์”
“โทรศัพท์เหรอ” ภู ขมวดคิ้ว นั่นสิ เขารู้เหมือนกันว่า มีข้อความส่งถึงเขา แต่ไม่ได้เปิดอ่านเพราะกำลังโกรธ ส่วนที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ คงเป็นตอนที่เขากำลังเมาอยู่ในเธค
“ภู ไม่ได้เป็นอะไรนะ รู้มั๊ยเราเป็นห่วงแค่ไหนน่ะ พอมาถึงแล้ว ภู ไม่อยู่เราก็โทรอีก แต่ ภู ก็ยังไม่รับโทรศัพท์เรา ถ้าไม่อยากเจอเรา ไม่อยากให้เรามาหา ก็บอกเราตรงๆไม่ได้เหรอ” ภู ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่ ตั้ม ก็พูดต่อด้วยความรวดเร็ว
“ทำแบบนี้รู้รึเปล่าว่าเราเป็นห่วงนะ กลัวว่า ภู จะเป็นอะไรไป” ตั้ม พูดพลางน้ำตาเริ่มคลอ
“ถ้า ภู เป็นอะไรไปเหมือน ปอ เราจะทำยังไง” พูดจบ น้ำตาก็ไหลพรากลงมา ตั้ม ก้มหน้าพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา
คำพูดประโยคสุดท้าย ทำเอา ภูได้แต่ยืนมองทำอะไรไม่ถูก
... นี่เขาทำอะไรลงไป เมื่อคืนนี้ขณะที่เขาไปเตลิดไปด้วยความโกรธและน้อยใจ แต่คนที่เขาคิดว่าไม่ได้ให้สนใจกับเขา กลับมานั่งรอเขาอยู่ตรงนี้ เกือบตลอดทั้งคืน ด้วยความรู้สึกแบบนี้ ...
“ตั้ม เราขอโทษ เข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่านะ” ภู พูดพลางไขกุญแจเปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวต้องไปเรียนใช่มั๊ยอะ แล้วนี่ทานอะไรมารึยัง” ตั้ม ถามโดยที่ไม่ยอมเดินเข้าไป
“ก็ ... เดี๋ยวรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปทานที่โน่น” ภู ตอบ
“งั้นเรากลับก่อนดีกว่า ภู จะได้ไปเรียน เราไปนะ” พูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไป
“เดี๋ยวสิ” ภู คว้าแขนเอาไว้
“โกรธเราเหรอ”
“จะโกรธเรื่องอะไรล่ะ” ตั้ม หมุนตัวกลับมาตอบ
“เห็นกลับมาปลอดภัยดีก็ดีใจจะแย่แล้ว เราสิต้องขอโทษที่เมื่อวานทำให้ ภู โกรธ” ตั้ม พูดพลางเอามือวางไว้บนมือของ ภู ที่จับแขนเขาไว้
“เราก็ต้องกลับบ้านไปเตรียมตัวทำงานเหมือนกัน แล้ว ภู จะได้เตรียมตัวไปเรียนด้วยไง เราไปนะ”
ตั้ม บีบมือของ ภู เบาๆ แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมปล่อยมือไปง่ายๆ
“มีอะไรเหรอ” ตั้ม ถามเมื่อเห็นแววตาที่แสดงความสงสัย ปนเศร้า
“เราอยากรู้ เมื่อวานตอนเช้า ตั้ม ไปหาใคร ทำไมถึงมาหาเราไม่ได้ คนนั้นสำคัญกว่าเราอีกเหรอไง”
ตั้ม ถอนหายใจพลางก้มหน้าลง
“เราคิดว่า ภู จะรู้ซะอีก” ตั้ม หยุดพูดพลางถอนหายใจอีกครั้ง ไม่เห็นว่า ภู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยมากขึ้น
แล้ว ตั้ม ก็เงยหน้าขึ้นมามอง ภู ด้วยยิ้มเศร้าๆ
“เราไปหา ปอ เราเอาดอกกุหลาบไปให้เค้า ก็เมื่อวานนี้วาเลนไทน์ไม่ใช่เหรอ นอกจากนายกับ ปอ แล้ว เราจะไปหาใครได้อีกล่ะ”
๓๘
“ปอ”
ตั้ม เรียกคนที่กอดเขาอยู่เบาๆ ใบหน้าที่ซบอยู่บนไหล่กว้าง ยิ้มอย่างมีความสุข วงแขนแข็งแรงที่กอดเขาไว้ ทำให้รู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก มือข้างหนึ่งลูบไหล่เขาเบาๆ สักพักก็เปลี่ยนมาเชยคาง เคลื่อนใบหน้าลงมาจูบที่แก้มเขาเบาๆ แล้วเลื่อนมาประทับที่ริมฝีปาก ตั้ม หลับตารับจูบนั้นด้วยใจวาบหวาม แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกกดทับ ด้วยน้ำหนักบางอย่าง ริมฝีปากถูกบดขยี้ ดูดเม้มอย่ารุนแรง จนต้องผลักคนที่กอดตนออกเบาๆ และลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ
“ตกใจอะไรเหรอ” เสียงพูดพร้อมกับมือที่ลูบแก้มอย่างแผ่วเบา
ตั้ม มองดูใบหน้าของคนพูด ... ภู นั่นเอง น้ำหนักที่เขารู้สึก ก็คือน้ำหนักของร่างที่กกกอดเขาไว้ทั้งคืน ราวกับแม่ไก่กกไข่
จริงสิ ตอนนี้เขาอยู่ที่เกาะเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ ภู ชวนเขาลงมาเที่ยว พร้อมกับเพื่อนๆและครอบครัวของ ภู พวกเขามาถึงเกาะนี้ตั้งแต่เมื่อวาน ในเวลาใกล้เที่ยง
“แค่มอร์นิ่งคิสแค่นี้ ตกใจอะไรนักหนา ดูทำหน้าเข้าสิ”
“เราฝันอีกแล้ว” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“ฝันอะไรเหรอ หรือฝันถึงพี่เค้าอีก” ถามแล้วเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง ช้อนแขนโอบรอบคอ ตั้ม ไว้ แล้วดึงเข้ามากอดไว้แนบอก
“อื้อ” ตอบด้วยเสียงอู้อี้ เพราใบหน้าซุกอยู่กับอกกว้าง
“ภู ล่ะ เคยฝันอะไรคล้ายๆแบบนี้มั๊ย”
“เคยสิ เมื่อก่อนเราฝันซ้ำซากบ่อยมากเลย มาช่วงนี้แหละที่ไม่ค่อยฝันแล้ว”
“ฝันอะไรเหรอ”
ภู ลูบศรีษะ ตั้ม เบาๆ แล้วเงียบไปพักหนึ่ง
“เมื่อก่อนตอนเราอยู่มัธยมปลาย ซัก ม.๕ ได้ เราฝันถึงเด็กผู้ชายคนนึง ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ  เด็กคนนั้นคงเรียนซักมัธยมต้น แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน” ภู เล่าอย่างระมัดระวัง
“ทำไมล่ะ”  ตั้ม ถามด้วยความสนใจ
“ก็คงบุคลิก ท่าทางการเดิน การพูด แล้วก็อะไรหลายๆอย่างมั๊ง ดูแล้วยังกับเด็กประถม แต่เด็กคนนั้นน่ารักมากเลยในสายตาเรา ในฝันเราแกล้งเด็กคนนั้นบ่อยๆ ตั้งแต่เด็กจนโตเลย”
“โห เป็นไปได้นะ เด็กคนนั้นคงอาละวาดน่าดูเลยสิ”
“เปล่าเลย มันก็แปลกนะ หลายครั้งเด็กคนนั้นกลับปกป้องเรา ห่วงใยเรา ติวหนังสือให้เรา แบ่งของให้เรา ตั้ม ว่ามันแปลกมั๊ย”
ตั้ม นิ่งเงียบไปสักครู่เหมือนใช้ความคิด
“เด็กคนนั้นคงชอบ ภู น่ะสิ”
“ชอบทั้งๆที่โดนแกล้งบ่อยๆเนี่ยนะ” ภู พูดขำๆ
“เราว่าคงไม่ได้มีแต่เรื่องแกล้งมั๊ง ภู คงทำอะไรดีๆให้เด็กคนนั้นบ้างเหมือนกันแหละ ไม่อย่างนั้นเด็กคนนั้นจะทำดีกับ ภู ทำไม” ตั้ม พูดพลางถอนหายใจ
“ตั้ม พูดเหมือนรู้ใจเด็กคนนั้นเลยนะ” พูดพลางฝังจมูกลงไปบนศรีษะที่ซบอยู่กับอกเขา
“อื้อ ภู รู้มั๊ย เมื่อก่อนนะ ตอนที่เรียนอยู่มัธยมต้นน่ะ ปอ ชอบแกล้งเรา แต่มีบ่อยๆนะ ที่ ปอ เค้าใจดีกับเรามาก มันทำให้เราสับสนมากๆ ว่าเค้าเกลียดเราหรือเปล่า”
“แล้วไม่คิดว่าเค้ารักบ้างเหรอ”
“ไม่อะ ตอนนั้นไม่ได้คิดเลย ก็แกล้งเราทุกวัน ใครจะไปคิดล่ะ แต่ตอนที่เค้าดีๆกับเราน่ะนะ เรากลับรู้สึกอบอุ่นมากๆเลย”
“หึๆ เด็กผู้ชายน่ะนะ แกล้งเด็กผู้หญิงเพราะคิดว่าน่ารัก ไม่ก็แอบชอบนั่นแหละ”
“แต่เราไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา”
“แต่เด็กผู้ชายที่น่ารักมากๆ ก็ทำให้เด็กผู้ชายด้วยกัน แกล้งเพราะชอบได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“แปลว่าที่ ภู แกล้งเด็กคนนั้นบ่อยๆ ก็เพราะชอบเด็กคนนั้นน่ะสิ” พูดจบก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“อ้าว หัวเราะทำไมล่ะ”
“ตลกน่ะสิ เรานึกภาพ ภู ไล่แกล้งเด็กแล้วคงตลกน่าดู”
“หนอย” ภู เอามือขยี้ผมบนศรีษะของ ตั้ม แรงๆ
“ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไงเนี่ย”
“ก็รู้สึกว่ามันตลกไง”
“อะนะ ไม่หึงมั่งเลยเหรอไง” ภู พูดงอนๆ “ว่าแต่ว่า .... ไม่อยากรู้เหรอว่าเด็กผู้ชายที่เราฝันถึงคนนั้นน่ะเป็นใคร”
“คงไม่ใช่อาร์ทนะ” ตั้ม พูดแล้วก็ยิ่งหัวเราะเสียงดัง ในขณะที่สายตาของ ภู เหมือนตกอยู่ในแววฝัน
“ในฝัน เรามักจะจับมือนิ่มๆของเด็กคนนั้นมาบีบเล่นเสมอ บางทีเราก็บีบซะเต็มแรง เพราะเรารู้สึกมันเขี้ยว มีครั้งนึงเราบีบจนมือนั้นช้ำไปหมด เขียนหนังสือแทบไม่ได้ เราทั้งสงสารเด็กคนนั้น ทั้งโกรธตัวเอง ตั้งใจว่าจะไม่ทำอีก แต่มันก็เกิดขึ้นอีกจนได้ เราทำมือนุ่มๆนั้นเจ็บแล้ว เจ็บอีก แต่มือข้างนั้นมักหยิบยื่นความอบอุ่นให้เราเสมอ”
ตั้ม เงยหน้าขี้นมามองด้วยความแปลกใจ เรื่องเหล่านี้ ทำไมถึงได้เหมือนเรื่องราวในอดีต ที่ฝังรากลึกอยู่ในใจเขา
“ตั้ม” ภู เรียกพลางใช้มือลูบแก้มอย่างแผ่วเบา พลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาของ ตั้ม แน่วนิ่ง
“ตั้ม เด็กคนนั้นน่ะ...”
ก๊อกๆ ... เสียงเคาะประตูห้องพักดังถี่ยิบ
“อ้ายภู ตื่นยังโว๊ย ตะวันโด่งแล้ว รีบตื่นมากินข้าวเช้าเร็ว” เสียงของนพเรียกดังอยู่หน้าประตู
“เออๆ ตื่นแล้วโว๊ย เดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัว สี่สิบนาที”
“ให้สิบนาทีพอ หิวแล้วเร็วๆนะเว๊ย” แล้วเสียงก็เงียบไป
“สิบนาทีเองเหรอ จะทันได้ไงอะ” ตั้ม อุธรณ์
“ทันสิ อาบน้ำพร้อมกันเลย”
โดยไม่ฟังเสียงตอบ ภู อุ้ม ตั้ม ขึ้นจากที่นอนเข้าไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
๓๙
“เสร็จยัง” ภู เรียก ตั้ม ที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ
“เปลี่ยนข้างนอกก็ได้ ไม่เห็นต้องเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย” บ่นพึมพัมเบาๆ พลางมองไปยังสัมภาระของ ตั้ม กระเป๋าพลาสติกรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ แต่หนาเพียงไม่กี่เซนต์ ทำให้เขาแปลกใจว่า ตั้ม เอาอะไรมาด้วย
“เสร็จแล้ว” เสียงบอกพร้อมกับเสียงประตูเปิดออก ภู หันไปมอง ตั้ม ที่เดินออกมาแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ด้วยความไม่ค่อยพอใจ
“เปลี่ยนเลย แต่งตัวอะไรแบบนี้” พูดจบก็หันไปหาอะไรในกระเป๋าเดินทางของเขา
“ทำไมอะ ชุดนี้แหละดีแล้ว” ตั้ม ก้มหน้าหมองตัวเองในเสื้อยืดลายขวางสีชมพูสลับเทา ที่คลุมกางเกงว่ายน้ำที่สวมไว้ จนแทบมองไม่เห็น
“ดียังไง เปลี่ยนมาใส่ตัวนี้เลย”ภู ส่งกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ให้ ตั้ม
... ไม่ได้รู้ตัวเลยรึไง ว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง ...คิดพลางมองไปยังโคนขาอวบแน่น เรียวขาแข็งแรงโดยเฉพาะโคนขาส่วนที่แนบติดกับกางเกงว่ายน้ำ ผิวส่วนนั้นที่ออกเป็นสีขาวอมชมพูดูเนียนราวกับขาผู้หญิง

mind19mindPSU

ติดตามต่อคร๊าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

หึงละภู

shinecaraff

หวงของจริงๆ 555