++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 19(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ก๊อกๆ .... เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ ภูจะพูดอะไรต่อ
“ไอ้ภู เว๊ย นอนรึยังวะ” เสียง นพเรียกอยู่หน้าห้อง ทำให้ ภู ต้องลุกจากที่นอนไปเปิดประตู
ทั้ง นพ อาร์ท นน ต่างพากันเดินเข้ามาในห้อง ในมือหอบขนมเครื่องดื่ม และกีตาร์ มาด้วย
“ฮ่าๆ ห้ามนอนเว๊ย คืนนี้ต้องฉลอง”
ภู ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้าด้วยความระอาใจที่ถูกขัดจังหวะเป็นครั้งที่สอง
๔๑
“ตั้ม เด็กคนนั้นน่ะ” ภู พูดขึ้นมาระหว่างที่นอนดูวีซีดีกันอยู่บนเตียง ภายในห้องนอนของภู ที่บ้าน ในตอนกลางคืน
“เด็กที่ไหนเหรอ” ตั้ม ถามอย่างไม่ค่อยสนใจนัก เพราะกำลังเพลินกับการ์ตูนของวอลท์ดีสนีย์ที่ ภู หามาเปิดให้ดู เพราะปรกติแล้ว ตั้ม ไม่ชอบดูรายการที่ออกอากาศทางโทรทัศน์นัก
“เด็กที่เราฝันถึงไง” ภู พูดพลางลูบไหล่คนที่อยู่ในอ้อมกอดเบาๆ
“ทำไมอะ” ตั้ม ถามโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ภาพในจอโทรทัศน์
“มีครั้งนึง เราฝันว่าเราชกเด็กคนนั้น จนล้มหัวฟาดพื้น สลบไปเลย”
“โห ภู ใจร้าย” ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามอง “ไหนว่าเด็กคนนั้นน่ารักไง แล้วไปชกเค้าได้ไง” น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก
“เราไม่ได้ตั้งใจหรอก ความจริง เราจะชกหน้าอีกคน ที่มาแกล้งเด็กคนนั้นน่ะ แต่เด็กคนนั้นมาขวางไว้ เลยโดนชกแทน”
ตั้ม เงียบไป เปลี่ยนสายตากลับไปมองที่ภาพในจอโทรทัศน์ ภู เอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม แล้วใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆ ไปตามนิ้วและฝ่ามือ
“เรานั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอดเลย ตอนที่เด็กคนนั้นสลบ เราเป็นห่วงมากๆเลย”
เพราะร่างที่แอบอิงอยู่กับอก  ภู จึงมองไม่เห็นสายตาที่เลื่อนลอยของ ตั้ม เขาคิดว่าคนในอ้อมอก คงจะจดจ่ออยู่กับภาพในจอ แต่ความจริง ภายในใจของ ตั้ม กลับคิดเปรียบเทียบเรื่องที่กำลังฟัง กับเรื่องของตนที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
“ยังมีอีกนะ” ภู เล่าต่อ
“เด็กคนนั้นต้องเล่นละครเป็นเจ้าหญิง ตอนที่เราเห็นเด็กคนนั้นบนเวที เราตะลึงเลย เด็กชายที่น่ารักอยู่แล้ว กลายเป็นสาวน้อยที่ทั้งน่ารัก น่าเอ็นดู ตอนนั้นเรารู้สึกตัวว่า เราตกหลุมรักเค้าเข้าแล้ว”
“แล้วทำไม ภู เลิกคบกับเด็กคนนั้นล่ะ” ตั้ม ถามเบาๆ
“หือ” ภู ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เลิกคบเหรอ ... เปล่านี่ เราไม่ได้คบกับเด็กคนนั้น”
“อ้าว ...” ตั้ม อุทานพลางเงยหน้าขึ้นมอง ภู ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่ได้ชอบจนเก็บมาฝันถึงหรอกเหรอ ชอบขนาดนั้น ทำไมไม่คบกันล่ะ”
ภู ยิ้มพลางรวบตัว ตั้ม มากอดไว้
“เปล่าหรอก มันเป็นความฝันน่ะ ไม่รู้จักเด็กคนนั้นเลย ก่อนหน้านั้นก็ไม่เคยเห็นที่ไหน ตอนนั้น เราคิดว่าเด็กคนนั้นไม่มีตัวตน มันเป็นแค่ภาพลวง เป็นแค่ความฝัน เราหลงรักคนที่ไม่มีอยู่จริงในโลกนี้”
“ภู คงอึดอัดแย่เลย ที่ได้แต่ฝันถึงเด็กคนนั้น แต่ไม่มีโอกาสได้เจอ” ตั้ม ถามด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง พลางเอามือลูบแก้ม ภู เบาๆ
“ตอนนั้นน่ะใช่ เราอึดอัดมากเลย จนเราต้องวาดรูปเด็กคนนั้นเก็บไว้ แต่มันเหมือนยิ่งทำให้เราปวดใจ เพราะเราไม่รู้ว่าจะไปตามหาเด็กคนนั้นได้ที่ไหน แล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะเจอ วันนึงเราก็เลยเลยคิดว่า เราควจะตัดใจจากเด็กคนนั้นซะดีกว่า”  ภู พูดพลางจับมือที่ลูบใบหน้าเขามาจูบเบาๆ
“แต่ถ้าเด็กคนนั้นไม่มีตัวตน ทำไมจู่ๆ ภู ถึงได้ฝันถึงเด็กคนนั้นได้ล่ะ” ตั้ม ขมวดคิ้วอีกครั้งด้วยความสงสัย สายตาเหมือนกำลังค้นหาความจริงบางอย่าง
“ก็เพราะว่า...”
ก๊อกๆ ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภู ถอนหายใจยาว พลางลุกจากเตียงไปเปิดประตู
“ลงไปกินขนมกันลูก แม่ซื้อมาหลายอย่างเลย ไปเลือกกันนะว่าจะกินอะไร” แม่ของภู บอกพลางยิ้มให้
“ครับแม่”
ภู รับคำแล้วหันไปมอง ตั้ม ที่กำลังปิดโทรทัศน์ แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินตามแม่ของภู ออกจากห้องไป
๔๒
“ตั้ม ทำไมรีบกลับนักล่ะ”
แม่ของภู ถามขึ้นบนโต๊ะอาหารในร้านชื่อดังของจังหวัด ซึ่งอยู่บนทางผ่านไปยังสนามบิน ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง กว่าเที่ยวบินที่ ตั้ม จองตั๋วไว้จะบินออกจากสนามบิน ทุกคนจึงพากันมาทานอาหารเย็นกันที่ร้านนี้ ก่อนจะไปส่ง ตั้ม ที่สนามบิน
“พรุ่งนี้ต้องไปทำธุระน่ะค๊าบ” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“อ้อ นึกออกแล้วว่าจะถามอยู่เหมือนกัน ว่าธุระอะไรสำคัญมากเลยเหรอ ถึงต้องกลับไปให้ได้ ไหนว่าวันมะรืนถึงจะทำงานนี่นา” ... นี่กระมังเรื่องที่เขาลืมไป แต่มันน่าจะเป็นเรื่องสำคัญกว่านี้นะ ...
“อื้อ สำคัญมากเลย” ตั้ม หันมามอง ภู ยิ้มเศร้าๆจนพ่อและแม่ของภู รู้สึกแปลกใจจนต้องหันมองหน้ากัน
“น่าเสียดายนะ คืนนี้พ่อว่าจะพาไปฟังเพลงซะหน่อย เห็นว่า ตั้ม ชอบฟังเพลง” พ่อของภู หันไปพูดกับ ตั้ม ด้วยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความใจดี
“งั้นไว้คราวหน้าแล้วกันค๊าบ” ตั้ม หันตอบยิ้มๆ
“ธุระไรอะครู ถึงต้องรีบกลับขนาดนี้” นน ถามพลางตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“คือ...” ตั้ม ลังเล
“พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบ ๕ ปีที่คนสำคัญเสียชีวิตไปน่ะ ก็เลยจะไหว้กระดูกเค้า”
ภู ได้ยินก็แทบสำลักอาหารที่กำลังกลืนลงคอ หันไปถาม นพ ที่นั่งข้างๆ
“เฮ๊ย พรุ่งนี้มันวันที่เท่าไหร่วะ”
“วันที่ ๑ ไง ๑ เมษายน” นพ ตอบอย่างไม่ค่อยสนใจอะไรนัก
… นี่เองเรื่องสำคัญที่เขาลืมไป วันที่ ๑ เมษายน วันที่ ปอ เสียชีวิตไปครบ ๕ ปี ...ปอ ซึ่งคนสำคัญของ ตั้ม และเป็นคนสำคัญสำหรับเขาเช่นกัน
“เราไปด้วยคน” ภู รีบบอก คำพูดของ ภู ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“ไม่เป็นไรหรอก” ตั้ม บอกยิ้มๆ “ภู อยู่เที่ยวกับเพื่อนๆเถอะ”
“แต่ ...” ภู ทำท่าจะแย้ง
“นั่นสิลูก จะไปได้ยังไง ตั๋วก็ยังไม่ได้ซื้อ ของก็ยังไม่ได้จัด” แม่ของภู พูดเหมือนตำหนิ
“แล้วจะปล่อยพวกกูไว้เหรอวะ”
“ภู ขอโทษนะ” จู่ๆ ตั้ม ก็พูดแบบนี้ ทำให้ทุกคนงงไปเหมือนกัน แต่เหมือนจะมีแต่ ภู ที่เข้าใจว่า ตั้ม ขอโทษเขาเรื่องอะไร
“ไม่เป็นไรหรอก” ภู หันไปยิ้มให้
“ถ้า ตั้ม ลืมสิ เราถึงจะว่าแปลก ถ้าเราโกรธเราจะอยากไปด้วยเหรอ คนสำคัญของ ตั้ม ก็ต้องสำคัญกับเราด้วยสิ” ... โดยเฉพาะคนคนนี้ ...
ตั้ม ยิ้มอย่างดีใจ ที่ ภู เข้าใจว่าเขาขอโทษเรื่องอะไร บางครั้งเขาก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ที่แสดงออกถึงความรัก และความคิดถึงที่มีต่อ ปอ ในเวลาที่อยู่กับ ภู
“เฮ๊ย สั่งอะไรเผ็ดๆมากินหน่อยดีกว่าหว่ะ” อาร์ท พูดขึ้น
“ทำไมวะ” นน หันไปถาม
“กูเลี่ยน........” แล้วทั้งอาร์ท นน นพ ก็พากันหัวเราะดัง ขณะที่พ่อกับแม่ของภูพากันอมยิ้ม ภูเองได้แต่ยิ้มเขินๆ ส่วน ตั้ม หน้าแดงด้วยความอาย
“เฮ๊ย ... สาวกลุ่มนั้นมองพวกเราหว่ะ” นพ เอนตัวมากระบอกเพื่อนๆ พลางส่งสายตาให้สาวๆทั้ง ๓ คนนั้น
“ไหนวะ” อาร์ท มองตามที่ นพ ยกนิ้วโป้งชี้ไป
“ไม่ครบที่หว่า ขาดไปหนึ่ง ฮ่าๆ” นน พูดขำๆ
“พวกเอ็งตามสบายเหอะ กูขอผ่านหว่ะ” ภู ไม่สนใจ  นั่งจิบเครื่องดื่มในแก้ว ให้ความสนใจไปกับวงดนตรีบนเวทีเล็กๆในผัป
“ทำไมวะ วันนี้อุตส่าห์เป็นโสด” นพ หันมามองอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนนี้ ภู ไม่เคยทิ้งโอกาสแบบนี้
“ให้กูรู้สึกผิดครั้งเดียวก็พอแล้วหว่ะ” ภู ตอบยิ้มๆ แล้วก็ไม่สนใจอีกต่อไป
ครั้งนั้นครั้งเดียวก็พอแล้ว ... เขาไม่อยากให้คนที่เขารักเจ็บปวดอีก ความผิดพลาดในครั้งนั้นทำให้เขาได้รู้ว่า การเห็นคนที่เรารักต้องเจ็บปวดเพราะเรา ... ตัวเราเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นทวีคูณ
๔๓
ปอ ยืนยิ้มให้อยู่ไกลๆ ตั้ม เห็นแล้ว จึงเดินเข้าไปหาอย่างดีใจ แต่เมื่อเข้าไปใกล้ ปอ กลับหันหลังเดินห่างออกไป ตั้ม จึงเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่ง หวังว่าจะตามให้ทัน เมื่อถึงตัว ตั้ม รวบแขนกอดคนตรงหน้าไว้อย่างแนบแน่น มือของคนที่ถูกโอบกอดขยับมาวางไว้บนมือของ ตั้ม พลางบีบเบาๆ ตั้ม ซบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง พลางเรียกด้วยความคิดถึง
“ปอ”
ชายหนุ่มแกะมือที่กอดเอวเขาออก แล้วหันหน้ามาหา ตั้ม เงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องตกใจ
“ภู” ตั้ม อุทานเสียงดัง แล้วสะดุ้งตื่น
ฟ้าสางแล้ว แสงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้า ตั้ม เอามือลูบใบหน้าของตัวเอง นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วกับความฝันลักษณะนี้ ความฝันที่ไม่น่าจะนำคนสองคนมาเกี่ยวโยงกันได้ ... หรือมีบางอย่างที่เขายังไม่รู้
บางอย่างที่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง ภู กับ ปอ
บางอย่างที่นำให้เขาและ ภู มาพบกัน
บางอย่างที่เป็นความผูกพันระหว่างคนสามคน ... ตัวเขา , ปอ และ ภู
“ปอ เราไปเที่ยวทะเลมาหล่ะ สนุกมากเลย ไปดูปะการังน้ำตื้นมาด้วยนะ มันสวยแปลกตามากเลย แล้วพวกปลาทะเลสีสวยๆอีก ...”
ตั้ม ยืนเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวมา ให้รูปที่อยู่ในช่องของเจดีย์เบื้องหน้าฟัง ราวกับว่าคนในรูปนั้นยังมีชีวิตอยู่ บางทีก็ยกไม้ยกมือประกอบคำพูด ทำให้คนที่เดินเข้ามาใกล้ๆทั้งสองคน อดหันไปยิ้มให้กันไม่ได้
“เราวาดรูปมาฝากด้วยนะ ดูสิ” พูดพลางเปิดกระบอกใส่รูป ดึงกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ออกมากางออก แล้วชูรูปหันไปทางเจดีย์
“ไหน ให้เราดูมั่งดิ” เสียงดังขึ้นมาทางด้านหลัง พอ ตั้ม หันไปดู ก็พบคนสองคนส่งยิ้มมาให้ ใบหน้าที่มีแววตกใจของ ตั้ม จึงเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง
“ว่าไง ให้พวกเราดูมั่งสิ วาดรูปอะไรมา” วัฒน์ ถามยิ้มๆ ตั้ม จึงยื่นรูปให้คนทั้งสองดู
“ฮ่าๆ ไปเที่ยวกับใครมาเนี่ย” หมู ดูรูปแล้วเงยหน้ามาถามยิ้มๆ
“ไปเที่ยวบ้าน ภู มา” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“เดี๋ยวเราจะส่งไปให้ ปอ”
วัฒน์ ได้ฟังก็ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง  แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มให้ พลางส่งรูปคืนให้ ตั้ม
ตั้ม รับมาแล้ววางกระบอกใส่รูปลงกับพื้น ม้วนรูปภาพแล้วใช้กระดาษยาวพันอีกรอบหนึ่ง เหน็บกระดาษจนแน่นหนา หยิบไฟแชคออกมาจากกระเป๋าใบเล็กๆที่สะพายเฉียงอยู่บนไหล่ แล้วจุดไฟที่รูปวาดทางด้านล่าง เมื่อมันเริ่มลุกไหม้ ก็หย่อนลงไปในกระบอกใส่รูปภาพที่ทำจากอลูมิเนียม จนกระทั่งรูปภาพถูกเผาไหม้จนหมด ตั้ม ก็ปิดกระบอกใส่รูปแล้วใส่ลงไปในถุงกระดาษที่เตรียมมา
“จะเก็บไปไหนอีกล่ะ ไม่เอาขี้เถ้าทิ้งเหรอ” หมู ถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวเราเอาไปทิ้งที่ท่าน้ำ” ตั้ม ตอบยิ้มๆ
“ว่าแต่มากันได้ยังไงล่ะนี่”
“ก็ตั้งใจมานี่แหละ ได้เจอ ศิลปี เมื่อต้นปี เลยนึกกันขึ้นมาได้ ว่านี่ก็ครบ ๕ ปีแล้วนะ ที่ ปอ จากไป” วัฒน์ บอกเสียงอ่อนโยน
“พวกเราเลยจะมาทำบุญให้ ปอ กัน” หมู บอกยิ้มๆ ทำให้ ตั้ม หันมามองด้วยความงุนงง
“อย่าเพิ่งงง ตามเรามาเร็ว” หมู บอกแล้วเดินนำหน้าออกไป
ตั้ม หันไปมองหน้า วัฒน์ เหมือนจะถามอะไร วัฒน์ เองก็ได้แต่ยิ้มให้
“มาสิ เรามีอะไรให้แปลกใจ” พูดจบ วัฒน์ ก็เอื้อมมือไปจับมือตั้ม พาเดินไปยังศาลาจัดงานศาลาหนึ่งของวัด

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ ขอบคุนค๊าบ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

ดีใจกะปอจัง

shinecaraff

ขอบคุนนะค๊าฟ