++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 20(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อย่าเพิ่งงง ตามเรามาเร็ว” หมู บอกแล้วเดินนำหน้าออกไป
ตั้ม หันไปมองหน้า วัฒน์ เหมือนจะถามอะไร วัฒน์ เองก็ได้แต่ยิ้มให้
“มาสิ เรามีอะไรให้แปลกใจ” พูดจบ วัฒน์ ก็เอื้อมมือไปจับมือตั้ม พาเดินไปยังศาลาจัดงานศาลาหนึ่งของวัด
เมื่อไปถึง ตั้ม ก็ต้องงุนงง เพราะเพื่อนๆประมาณสิบคนได้ ต่างอยู่กันพร้อมหน้า รวมทั้งคนที่เขาต้องแปลกใจอีกสองคน
“ตั้ม เป็นไงบ้างลูก ไม่ได้เจอตั้งนาน” แม่ของปอ ส่งเสียงทักเขาอย่างยินดี
ตั้ม ดึงมือที่ วัฒน์ กุมอยู่ออกมา แล้วเดินเข้าไปหาพ่อและแม่ของปอ ยกมือไหว้ทำความเคารพ
“สบายดีรึเปล่า ไม่เห็นหน้าตั้งนานนะ” แม่ของปอเอื้อมมือมาลูบไหล่ ตั้ม ด้วยความเอ็นดู
“ขอบใจนะลูกที่มาเยี่ยม ปอ เค้าบ่อยๆ ดอกไม้ที่เห็นประจำคงของ ตั้ม สินะ” พ่อของปอ พูดด้วยเสียงแสดงถึงความตื้นตันใจ ที่เห็นเพื่อนๆของลูกชาย โดยเฉพาะเด็กคนนี้ ที่มีน้ำใจกับลูกของเขาอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายปี
“ไปคุยกับเพื่อนๆก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปดูที่ครัวหน่อย” พูดจบทั้งสองคนก็เดินออกไปยังโรงครัว
ตั้ม เดินไปหาเพื่อนๆที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพื่อนๆก็เอาแต่ยืนยิ้ม ไม่มีใครพูดอะไร สักพักน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้าตาของ ตั้ม
“ว๊า ... เอ็งนี่ ทำไมขี้แยอย่างนี้วะ” โอ พูดเหมือนรำคาญเสียเต็มประดา
“จะร้องทำไมวะ แบบนี้เดี๋ยวไอ้ปอ มันดุเอานะเว๊ย” ดม พูดยิ้มๆ
“ก็เรา...” ตั้ม สะอื้น
“เอ้า เช็ดซะก่อน น้ำตาน้ำมูกไหลย้อยแล้ว น่าเกลียดชะมัดเลยหว่ะ” โอ ยื่นกระดาษชำระให้
“ก็เราดีใจน่ะ เราไม่คิดว่าพวกนายจะมากัน” ตั้ม พูดพลางรับกระดาษชำระมาเช็ดน้ำตา
“เออ ... ปรกติพวกเราก็ไม่เคยมากันหรอก แต่ปีนี้อยากมาหว่ะ” เชียร บอกยิ้มๆ
“แล้ว ภู ไม่มาด้วยเหรอไง” นึก ถามขึ้น ทำให้หลายคนหันไปมองอย่างตำหนิ
“ก็จะมาด้วยแล้ว แต่พอดีมีเพื่อนๆไปเที่ยวที่บ้านเค้าน่ะ ก็เลยมาด้วยไม่ได้” ตั้ม หันไปตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร
พากันคุยไปสักพัก ก็ได้เวลาทำบุญเลี้ยงอาหารเพลพระ เริ่มด้วยพระสงฆ์ทั้ง ๙ รูปสวดมนต์อุทิศส่วนกุศล ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสร็จพิธีต่างๆ แล้วต่างก็ต้องแยกย้ายกันกลับ เพราะมีหลายคนที่ลางานไว้เพียงครึ่งวันเช้า
“ตั้ม เจอคนที่ชื่อ สยุมภู รึยังลูก” แม่ของปอ ถามขึ้น ตอนที่ ตั้ม ไปลากลับ พร้อมกับ วัฒน์ หมู และนึก
“เอ๊ะ ... ใครนะค๊าบ” ตั้ม ถามด้วยความงุนงง
“สยุมภู น่ะลูก เค้าไปหา ตั้ม รึเปล่า” แม่ของปอ บอกอีกครั้ง
ตั้ม หันไปมองหน้าเพื่อนๆ เหมือนจะถามว่า มีใครเล่าเรื่อง ภู ให้แม่ของปอ ฟังหรืออย่างไรกัน แต่ก็ต้องพบกับใบหน้าที่แสดงความสงสัยไม่แพ้กัน
“คุณน้ารู้จัก ภู ด้วยเหรอค๊าบ” ตั้ม หันกลับมาถาม
“จ๊ะ ... ก็เมื่อซักเดือนตุลาปีที่แล้ว เค้ามาหาแม่ที่บ้าน มาคุยเรื่อง ปอ แล้วเค้าถามเรื่อง ตั้ม ด้วยน่ะ”
“ภู น่ะเหรอครับ ไปหาคุณน้าที่บ้าน แล้วเค้าไปหาได้ยังไงอะค๊าบ” คิ้วของ ตั้ม ขมวดเข้าหากัน
“ก็เค้าเป็นคนที่ผ่าตัดเอาดวงตาของ ปอ ไปไงลูก”
“อะไรนะค๊าบ ผ่าตัดดวงตา ... ดวงตาอะไรค๊าบ” ตั้ม ยิ่งสงสัยมากยิ่งขึ้น พ่อกับแม่ของปอ หันมองหน้ากันด้วยความสงสัย
“พ่อกับแม่คงลืมเล่าให้ฟัง คืออย่างนี้นะลูก ปอ เค้าทำเรื่องบริจาคดวงตาไว้ก่อนจะเสียชีวิต แล้วคนที่รับการผ่าตัดดวงตาไปเมื่อตอนนั้น ก็คือคนที่ชื่อ สยุมภู นี่แหละ” พ่อของปอ อธิบาย
“อะไรนะ” ตั้ม หน้าซีดเผือด
“คุณน้าบอกว่า ภู ผ่าตัดเปลี่ยนเอาดวงตาของ ปอ มา” สีหน้าของ ตั้ม ซีดลงไปอีก
“งั้นก็แปลว่า ดวงตาของ ภู คือดวงตาของ ปอ”
“เอ้อ ... ก็แบบนั้นแหละจ๊ะ” แม่ของปอพูดพลางมองด้วยความเป็นห่วง
เคร้ง........ กระบอกสำหรับใส่รูปภาพที่ ตั้ม ถืออยู่หล่นจากมือ หมู ก้มตัวลงไปเก็บมาถือไว้
“ตั้ม คงตกใจน่ะครับ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเลย พวกผมยังตกใจเลยครับ” นึก บอก พลางเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะมือของ ตั้ม ที่เคยมีแต่ความอบอุ่นเสมอยามที่เขาได้สัมผัส ตอนนี้กลับสั่นน้อยๆ และเย็นเฉียบจนเขาตกใจ
๔๔
“ศิลปี จะกลับบ้านเลยมั๊ย เดี๋ยวเราไปส่ง” วัฒน์ ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
ตั้ม เดินมากับเพื่อนทั้งสามคนอย่างคนใจลอย ใบหน้าเรียบเฉยนิ่งสนิท
“ตั้ม ว่าไง เดี๋ยว วัฒน์ไปส่งเราแล้วเลยไปส่งนายนะ” หมู ถามพลางเอื้อมมือไปจับไหล่
“หือ อะไรเหรอ” ตั้ม รู้สึกตัวหันไปถามเพื่อนๆ
“เมื่อกี้เราถามว่า จะกลับบ้านเลยรึเปล่า เราจะไปส่ง” วัฒน์ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ขอบใจนะ เรายังไม่กลับ”
“แล้วจะไปไหนล่ะ” นึก ถามขึ้นบ้าง
“ไปไหนเหรอ ... นั่นสิ ... เราจะไปไหนดีล่ะ” ตั้ม หยุดพูดพลางมองกระบอกใส่รูปที่ถืออยู่
“จริงสิ เราต้องไปท่าน้ำก่อน เราจะเอารูปส่งให้ ปอ”
“ท่าน้ำที่ไหนล่ะ เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราไปเองได้” ตั้ม ยิ้มบางๆให้ วํฒน์
“ให้เราไปส่งเหอะ ไปเองทั้งๆแบบนี้ เราเป็นห่วง ดูสิ ใจลอยจนขนาดพวกเราเรียกก็ยังไม่ได้ยิน” วัฒน์ ท้วง
ตั้ม จึงยอมให้ วัฒน์ ขับรถพาไปส่งยังศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง ที่อยู่ริมแม่น้ำใหญ่
“ศิลปี มีอะไรก็โทรมาปรึกษากันได้นะ อย่าลืมล่ะว่ายังมีพวกเราอยู่ ทุกคนเป็นห่วงนายนะ” วัฒน์ บอกก่อนจะที่ ตั้ม จะลงจากรถไป
“นายอยู่เป็นเพื่อน ตั้ม สิ เดี๋ยวเรากลับเอง” หมู หันไปพูดกับคนที่มองเงาคนที่สะท้อนอยู่ในกระจกส่องหลัง ไม่ยอมออกรถเสียที
“ไม่หล่ะ ... ตอนนี้ ศิลปี คงอยากอยู่คนเดียว” วัฒน์ พูดโดยที่ยังไม่ยอมละสายตาออกมาจากระจกส่องหลัง
“นายนี่ อืดอาดพอๆกับ ปอ เลย”
วัฒน์ หันมายิ้มให้ แต่ไม่พูดอะไร สักพักจึงได้ขับรถออกไป เมื่อเงาของ ตั้ม ในกระจก ลับหายจากสายตา
ตั้ม เดินไปที่บริเวณริมน้ำที่มีรั้วกั้น ของศูนย์การค้าแห่งนั้น ยืนนิ่งมองสายน้ำอยู่สักครู่ ก็เปิดฝาของกระบอกใส่รูป แล้วเทขี้เถ้าของรูปวาดลงไปในสายน้ำ เสร็จแล้วก็ยืนนิ่งมองกระแสน้ำอยู่เนิ่นนาน ... นานจนไม่รู้สึกตัวเลยว่า ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาตั้งแต่เมื่อไร
ติดิ๊ด ... ติดิ๊ด
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ตั้ม เอามือหยิบมันออกมา กดปุ่มรับสายแล้วแนบด้านหลังเครื่องเข้ากับหู
“ตั้ม ถึงบ้านรึยัง” เสียง นึก เข้ามาในหูโทรศัพท์
“ยังเลย เราอยู่ที่****” ตั้ม บอกชื่อศูนย์การค้าแห่งนั้น
“เรายังอยู่ตรงริมแม่น้ำอยู่เลย”
“อะไรนะ” เสียงแสดงความตกใจ
“นี่มันจะเย็นแล้ว  ยังอยู่ตรงนั้นอีกเหรอ”
“อ้าว ... เย็นแล้วเหรอ เราไม่รู้ตัวเลย” ตั้ม ตอบเสียงเรียบๆ
“อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวเราไปหา” พูดจบ นึกก็วางหูไป
ผ่านไปนานพอสมควร ตั้ม ยังคงยืนมองสายน้ำอยู่ที่เดิม
“ตั้ม” เสียงเรียกดังขึ้น พร้อมกับ นึก ที่เข้ามายืนข้างๆ
ตั้ม หันไปยิ้มให้นิดหนึ่ง แล้วหันหน้ากลับไปมองสายน้ำที่เป็นประกาย เพราะแสงสะท้อนจากดวงอาทิตย์
“คิดอะไรอยู่เหรอ” นึก ยืนพิงรั้วกั้น หันหน้ามาถาม
“เปล่า”
“อ้าว แล้วทำอะไรอยู่ตั้งนาน”
“ไม่ได้ทำอะไร มัน...” ตั้ม ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
“มันตื้อไปหมดน่ะ มันขาวโพลนไปหมดเลยในหัวเรา ... เราไม่รู้จะเริ่มคิดจากอะไร ไม่รู้จะเริ่มคิดจากตรงไหน” พูดพลางยกมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลริน
“คิดไม่ออกก็อย่าเพิ่งคิด เราว่าไปเดินเล่นดีกว่า อยู่อย่างนี้มันจะยิ่งแย่” นึก พูดแล้วเอื้อมมือโอบไหล่ ตั้ม
“ป่ะ ไปเดินเล่นกัน”
นึก เดินโอบไหล่พา ตั้ม ไปขึ้นรถที่จอดไว้ไม่ไกล แล้วขับไปยังศูนย์การค้าอีกแห่งหนึ่งย่านกลางเมือง เมื่อไปถึงและจอดรถเรียบร้อยแล้ว ก็พาไปยังร้านขายซีดีที่ใหญ่ที่สุดในศูนย์การค้าแห่งนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่า สถานที่นี้เอง ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง
“ลองหาเพลงฟังดีกว่ามะ เผื่อจะดีขึ้น” นึก พูดพลางยิ้มให้
“เราเจอ ภู ที่นี่แหละ” ตั้ม พูดออกมาหลังจากที่นิ่งเงียบมาตลอด
“เราเดินชนเค้า ตอนนั้นเค้าจ้องหน้าเรานิ่งเลย แล้วเรียกเราว่า ... ไอ้ลูกหมาน้อย ตอนนั้นเราตกใจมากเลย”
นึก นิ่งฟังอย่างแปลกใจ
“ตอนนั้นเราก็จ้องหน้าเค้าไปเหมือนกัน ตอนนั้นเรายังคิดอยู่เลยว่า แววตาเค้าเหมือนกับแววตาของ ปอ เราไม่คิดเลย ... ไม่คิดเลยว่า ...” พูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
นึก ตกใจจนต้องพา ตั้ม ออกมานอกร้าน แล้วพามานั่งบนเก้าอี้ ที่อยู่บริเวณบันไดเลื่อน
“แล้วไปสนิทกันตอนไหนล่ะ” นึก ถามด้วยความสงสัย เพราะแค่คนที่เดินชนกัน ไม่น่าจะคบกันมาได้ถึงขนาดนี้
“อีกสัปดาห์นึงมั๊ง เราก็เจอเค้าอีกตอนเรามาเอาซีดีที่สั่งไว้ ตอนนั้นเราก็แปลกใจเพราะคำพูดเค้าบางคำ มันเหมือนคำพูดที่ ปอ เคยพูดกับเรา เค้าจับมือเราบีบ แล้วใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเราเบาๆ เหมือนที่ ปอ ชอบทำ แล้วเค้าก็นัดเจอเราอีกสองสามครั้ง”
“แล้วต่อมาก็เริ่มคบกัน งั้นเหรอ” นึก ถามเคืองๆ
“อื้อ ... จะว่าไปนิสัยเค้าก็คล้ายๆ ปอ หลายอย่างนะ โดยเฉพาะเรื่องใจร้อน เอาแต่ใจนิดๆ”
“แต่ ปอ มันหล่อกว่าตั้งเยอะ” นึก พูดขำๆ ทำเอา ตั้ม หัวเราะคิ๊กออกมาได้
“เหรอ เราไม่เคยสังเกตเลย” ตั้ม พูดพลางหันไปยิ้มให้คนข้างๆ
“ปอ มันคิ้วเข้ม ตาคม รูปร่างมันก็ดี เสียตรงมันดันเตี้ยกว่านาย”
“เหรอ เตี้ยกว่าเราเหรอ เราว่าตัวเท่าๆกันนะ”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะใช่ แต่นายน่ะ ไม่ยอมหยุดโต ดูดิ ตอนนี้น่ะสูงเท่าเราแล้วไม่ใช่เหรอ” นึก พูดพลางเอามือแตะศรีษะตัวเองแล้วเลื่อนมือมาที่ศรีษะของ ตั้ม เหมือนจะวัดตัว
“แต่ นายภู นั่นน่ะ มันสูงกว่านายนิดนึง แล้วหนากว่า ส่วนหน้าตาจืดกว่าเราอีก” พูดแล้วก็หันไปยักคิ้วให้ ตั้ม
“อะนะ” ตั้ม ยิ้มกว้าง
“ยิ้มได้ซะทีนะ สบายใจขึ้นบ้างรึยังล่ะ”
“อื้อ ... ขอบใจนะ”
“ก็เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ แค่นี้จิ๊บจ๊อย ว่าแต่ว่า ...” นึก หยุดพูดแล้วถอนหายใจยาว
“อะไรเหรอ”
“เราชักจะเชื่อเรื่องพรหมลิขิต ที่นายเคยพูดซะแล้วสิ”
ตั้ม มองหน้า นึก ด้วยความสงสัย อีกฝ่ายก็หันมาจ้องตาเขาแน่วนิ่ง
“ก็ที่นายเคยบอกว่า คนเราถ้าถูกกำหนดให้มาคู่กันไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรให้ต้องห่างกันไป ซักวันต้องกลับมาเจอกันจนได้ แล้วนี่นายภูอยู่ไกลเป็นร้อยกิโลฯ จู่ๆก็มาเจอนายด้วยความบังเอิญมิหนำซ้ำกลายเป็นคนที่มีดวงตาของ ปอ ซะอีก”
นึก มองหน้า ตั้ม พลางถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง
“แบบนี้ มันคงไม่ใช่แค่ความบังเอิญหรอก ไม่ให้เรียกว่าพรหมลิขิตเราก็ไม่รู้จะใช้คำไหนแล้ว”
แต่เขายังไม่แน่ใจว่า พรหมลิขิตนี้เป็นของใครกันแน่
ระหว่าง ตั้ม กับ ปอ... หรือระหว่าง ตั้ม กับภู

mind19mindPSU

อ่านต่ออีกนะค๊าบพี่หนึ่ง

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

aon1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

เข็มแข็งนะตั้ม

shinecaraff

อ่านต่อๆ ยาวไปๆ