++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 21(ภาคสอง)

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“แบบนี้ มันคงไม่ใช่แค่ความบังเอิญหรอกไม่ให้เรียกว่าพรหมลิขิต เราก็ไม่รู้จะใช้คำไหนแล้ว”
แต่เขายังไม่แน่ใจว่า พรหมลิขิตนี้เป็นของใครกันแน่
ระหว่าง ตั้ม กับ ปอ... หรือระหว่าง ตั้ม กับภู
๔๕
“ทำไมล่ะ นี่เราอุตส่าห์ขึ้นมา จะมาเที่ยวกับ ตั้ม นะ” ภู พูดอย่างอารมณ์เสียใส่โทรศัพท์มือถือ
“ก็เราไม่ชอบนี่นา เล่นสงกรานต์เจอน้ำ เจอแดดแบบนั้น เราจะไม่สบายเอาอะสิ แล้วเราไม่ชอบด้วย พวกปะแป้ง ปะดินสอพอง มาลูบหน้า ลูบตัวเรา” เสียง ตั้ม ตอบมา
... เออ นั่นสินะ พวกที่เอาแป้งไล่ปะผู้คนบนถนน บางคนชอบนัก ที่จะลูบไปตามเนื้อตามตัว ไม่ได้เว๊ย ไม่ยอม ...
“งั้นตอนเย็นมาหาเรานะ” เสียงเขาอ่อนลง
“ตอนเย็นเรามีนัดทานข้าวอะ แล้วจะไปฟังเพลงที่ผัป นัดกันไว้แล้ว”
“งั้นไม่ต้องมา” พูดจบ เขาก็กดปุ่มวางหูโทรศัพท์ไปด้วยความขุ่นเคือง แล้วพาลกดปุ่มปิดเครื่องไปด้วย
“ตั้ม ทางนี้” ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ตะโกนเรียกด้วยสีหน้าดีใจ พลางกางแขนออก ทำให้ชายหนุ่มที่ใส่แว่นสายตาที่ยืนอยู่ข้างๆ อดยิ้มออกมาไม่ได้
ตั้ม เห็นแบบนั้น ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่โผตัวเข้าไปกอดคอชายหนุ่มที่ใส่แว่นแทน
“พี่ราญ” ตั้ม เรียกชายหนุ่ม
“เชอะ” ชายหนุ่มที่กางแขนค้างอยู่เปลี่ยนมากอดอก แล้วแค่นเสียงออกมาเบาๆ พลางหันหลังให้คนทั้งสอง
“พี่ชัย” ตั้ม เปลี่ยนมากอดเอวชายหนุ่มอีกคนหนึ่งทางด้านหลัง พลางซบหน้าลงกับไหล่กว้าง
“คิดถึงจังเลย ...” ตั้ม ลากเสียงยาว
ชัยแกะมือที่กอดเอวเขาออก หันหน้ามาหาตั้ม ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยพอใจ
“อุตส่าห์กางแขนรอ ทำไมไปกอด ไอ้ราญ ก่อน”
“คิ๊กๆ น้อยใจไปได้อะ ก็ถ้ามากอด พี่ชัย ก่อน ก็ไม่ได้กอดพี่ราญสิ”
“ทำไมล่ะ” ชัย ขมวดคิ้ว
“ก็เดี๋ยวพี่ชัยไม่ปล่อยตัวแน่ๆ” พูดแล้วก็ยกมือมาปิดปาก เหมือนจะพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้
“งั้นต้องให้ พี่ชัย ชื่นใจหน่อย” พูดจบก็รั้งตัว ตั้ม เข้ามากอด พลางฝังจมูกไปที่หน้าผากด้วยความเอ็นดู
ราญ มองทั้งสองคนอย่างขำๆ ชัย เพื่อนของเขาเอ็นดู ตั้ม เสียเหลือเกิน นี่ถ้า ตั้ม เป็นเด็กอายุสัก ๔-๕ ขวบ เขาคงนึกว่าเป็นพ่อลูกกันแน่ๆ
“ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว” ราญ พูดตัดบท พลางเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม ไว้ข้างหนึ่ง
“นั่นสิ ราญ มันไปเล่าให้ฟัง ว่าร้านที่ ตั้ม พาไปเมื่อตอนที่มันลงมาสัมมนาน่ะ อาหารอร่อยมาก วันนี้ต้องพา พี่ชัย ไปลองชิมหน่อยแล้ว” ชัย พูดพลางเอื้อมมือไปจับมืออีกข้างหนึ่งของ ตั้ม ไว้
ทั้งสามคนพากันเดินไปยังร้านอาหาร ตั้ม จับมือของคนทั้งสอง พลางแกว่งแขนทั้งสองข้างไปมา ทำให้คนที่เดินอยู่ภายในศูนย์การค้าบางคน อดเหลียวหลังมามองไม่ได้
“ไม่พาน้องเขยมาให้รู้จักบ้างเหรอ” ชัย ถามขึ้นมาระหว่างที่รออาหารอยู่ ทำเอา ตั้ม เกือบสำลักชาญี่ปุ่นอุ่นๆที่เพิ่งจิบเข้าไป
“นั่นสิ นึกว่าจะพา ภู มาด้วย” ราญ พูดสนับสนุน
“ที่จริงเค้าก็นัดเจอ ตั้ม เหมือนกัน แต่ ตั้ม บอกว่ามีนัด กำลังจะชวนมาด้วยกัน แต่ยังไม่ทันจะบอก เค้าก็โกรธ แล้ววางหูเลย” ตั้ม ตอบพลางก้มหน้า “โทรกลับไปก็ปิดเครื่องซะอีก”
“อะไรกัน แค่นี้เนี่ยนะ โกรธแล้วเหรอ” ชัย พูดพลางขมวดคิ้ว
“เค้าชวน ตั้ม ไปเที่ยวสงกรานต์ด้วยกันเมื่อตอนกลางวัน แต่ ตั้ม ไม่อยากไป เดี๋ยวเปียกแล้วไม่สบาย แล้ว ตั้ม ไม่ชอบด้วย พวกเอาแป้งมาปะอะ ก็เลยไม่ไป ... คงโกรธเรื่องนี้ด้วย”
ราญ กับ ชัย มองหน้ากันแล้วอมยิ้ม เหมือนทั้งคู่จะคิดตรงกัน ... ปอ มันก็เอาแต่ใจ ขี้โมโหแบบนี้เหมือนกัน
“แต่ความจริง ตอนนี้ ตั้ม ยังไม่อยากเจอเค้าเท่าไหร่” ตั้ม พูดแล้วก็ถอนหายใจ ทำให้ทั้งสองคนต่างก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรต่อ พนักงานบริการก็นำอาหารที่สั่งไว้ มาเสริฟ การสนทนาจึงเปลี่ยนเป็นเรื่องของอาหารที่ทยอยวางลงบนโต๊ะ
“ปอ ยังมาหาอยู่รึเปล่า” ราญ ถามขึ้นในระหว่างที่นั่งทานกาแฟกันอยู่ ที่สาขาของร้านกาแฟชื่อดัง ซึ่งอยู่ในซอยเล็กๆบนถนนสีลม
“อื้อ ... ช่วงนี้ฝันถึง ปอ เค้าบ่อยๆ” ตั้ม พูดพลางใช้มือทั้งสอง ลูบไปมาบนแก้วกาแฟ
“แต่มันแปลกๆ ...” แล้ว ตั้ม ก็ถอนหายใจ
ราญ เอื้อมมือมาแตะที่มือข้างหนึ่งของ ตั้ม แล้วจับมาบีบเบาๆ ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามองหน้า ราญ แล้วหันไปมองหน้า ชัย รอยยิ้มที่อ่อนโยนของคนทั้งสอง ทำให้เขาอุ่นใจขึ้น จึงได้เล่าถึงความฝันที่เกิดขึ้นในครั้งหลังๆ ให้คนทั้งสองฟังอย่างไม่ปิดบัง
“พี่ราญ เคยบอกแล้วไง ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้” ราญ พูดพลางยิ้มน้อยๆให้
“นั่นสิ เท่าที่ฟัง เหมือนเจ้าปอ มันส่งตัว ภู มาให้ ตั้ม เลยนะ” ชัย พยายามพูดให้ดูเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่เหมือนว่าสีหน้าของ ตั้ม จะแย่ลง
“ตอนที่ ตั้ม เจอกับ ภู ครั้งแรก” ตั้ม พูดช้าๆ
“ตั้ม ประทับใจดวงตาของ ภู มากเลย สายตาที่เค้ามอง ตั้ม ตอนนั้น มันทั้งอ่อนโยน ห่วงใย โหยหา ตอนนั้น ตั้ม คิดแต่เพียงว่า มันเหมือนสายตาของ ปอ ที่เคยมอง ตั้ม บ่อยๆ” ตั้ม ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มไหล
“ตั้ม คิดไม่ถึงเลย ว่านั่นน่ะคือดวงตาของ ปอ” ตั้ม ก้มหน้าลง ดึงมืออีกข้างที่ ราญ จับอยู่ไปเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลรินมากขึ้น
“ตาของ ปอ ... พี่ราญ พี่ชัย ... นั่นมันดวงตาของ ปอ” ตั้ม พูดพลางสะอื้น
“แม่ปอ บอกว่า ปอ บริจาคดวงตาก่อนตาย แล้ว ภู เป็นคนที่ผ่าตัดเอาดวงตาของ ปอ ไป”
๔๖
“ตั้ม” ชัย เรียกพลางค่อยๆใช้กระดาษชำระเช็ดน้ำตาให้
“ร้องไห้เพราะเสียใจเหรอ”
ตั้ม เงียบไม่ตอบคำถาม
“หรือว่าเพราะดีใจ” ชัยถามอีก
“ไม่รู้ ... ตั้ม ไม่รู้ พอคิดขึ้นมาว่าดวงตาคู่นั้น มันเป็นดวงตาของ ปอ น้ำตามันก็ไหลออกมา”
“นั่นแพราะ ตั้ม รัก ปอ มากไง” ชัย บอก
“ก็เลยดีใจที่ยังมีบางส่วนของ ปอ ยังคงอยู่ แล้ว ตั้ม ก็คงรู้ความหมายที่ ปอ พยายามบอกมาตลอด แล้วยิ่งรู้ว่า ปอ มาอยู่ใกล้จนคิดไม่ถึง ก็เลยยิ่งตี้นตัน” พูดพลางลูบศรีษะของ ตั้ม เบาๆ ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จากสีหน้าและแววตา ดูเหมือน ตั้ม จะยอมรับในสิ่งที่ชัยพูด
“แล้ว ภู ไม่ได้บอกอะไรกับ ตั้ม บ้างเลยเหรอ” ราญ ถามบ้าง
ตั้ม นิ่งคิด และเหมือนจะคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้
“พี่ราญ มันจะเป็นไปได้มั๊ย ที่ดวงตาของ ปอ จะมีความทรงจำบางอย่างติดอยู่ แล้วทำให้ ภู ฝันถึงเรื่องพวกนั้น”
“ทางการแพทย์ มันเป็นเรื่องที่ยังพิสูจน์ไม่ได้” ราญ พูดยิ้มๆ “แต่ในเรื่องที่เป็นศาสตร์เหนือการพิสูจน์แบบนี้ พี่ชายคิดว่า ตั้ม น่าจะพอรู้คำตอบ เพราะเจอมากับตัวเองหลายครั้งแล้วนี่”
“แต่เจ้าปอ นี่ก็เหลือเกิน” ตั้ม และ ราญ ต่างหันไปมองเมื่อ ชัย พูดขึ้นมา
“ขนาดเหลือแค่ตา ยังอุตส่าห์ตามหา ตั้ม จนเจอจนได้ ยอมแพ้มันจริงๆหว่ะ” พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ
“แปลว่าที่ ภู เค้ามาคบกับ ตั้ม เพราะ ปอ งั้นเหรอ” ตั้ม พูดขึ้นมาด้วยเศร้าๆ
“แล้ว ตั้ม ล่ะ ที่รัก ภู ตอนนี้ เพราะ ปอ รึเปล่า” ราญ พูดอย่างอ่อนโยน
“ไม่ใช่” ตั้ม หันไปตอบทันที
“ตอนแรกที่ประทับใจเค้า อาจเป็นเพราะรู้สึกว่าแววตาของเค้าเหมือนแววตาของ ปอ เวลามอง ตั้ม แล้วเค้าชอบพูดอะไรคล้ายๆกับที่ ปอ เคยพูด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องพวกนี้”
“อย่างนั้นตอนนี้ล่ะ ตั้ม รักเค้าตรงไหน”ชัย ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ
“ตอนนี้ไม่รู้แล้ว” หน้า ตั้ม เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
“รู้แต่ว่า ตั้ม รัก ภู ... รักมากๆเลย”
“แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ” ชัย พูดพลางเอื้อมมือไปหยิกแก้ม ตั้ม เบาๆ
“ปอ มันก็คงอวยพรให้ด้วยแหละ ขนาดในฝันมันยังทำยังกับส่งตัว ภู ให้ ตั้ม เลยไม่ใช่เหรอ” พูดแล้วก้หัวเราะออกมาอีก
“พวกพี่ชายก็อวยพรให้ ตั้ม ด้วยนะ พวกเราอยากให้ ตั้ม มีความสุข” ราญ พูดเสริม “ส่วน ภู น่ะเค้าจะมาเจอ ตั้ม ด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม พี่ชาย คิดว่า ความรู้สึกของเค้าคงไม่ต่างจาก ตั้ม ตอนนี้นักหรอก”
“นั่นสิ” ชัย พูดขึ้นบ้าง
“อย่าให้เรื่องเล็กๆน้อยๆ มาทำให้ความรู้สึกนี้มันสั่นคลอน ความสุขในตอนนี้ ควรจะรักษามันไว้ให้นานที่สุด”
ตั้ม นิ่งฟังอย่างตั้งใจ จะเป็นเพราะจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ตัวเองคิด หรือเพราะอะไรไม่ทราบได้ ตั้ม ไม่ได้เอะใจเลยว่า ทำไม ราญ และ ชัย เหมือนจะไม่แสดงอาการว่าตื่นเต้นหรือตกใจเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้รู้ว่า ภู ได้รับการผ่าตัดดวงตามาจาก ปอ
“นั่นพี่เค้ามากับใครวะ” เล่ หันไปกระซิบกับ บุ๋ม
“ไม่รู้หว่ะ ไม่เคยเห็น แต่ดูดิ ท่าจะสนิทกันฉิบ” บุ๋ม ตอบพลางมองไปยังคนทั้งสามที่นั่งชิดติดกัน จนไหล่แทบจะซ้อนเกยกัน โดยมี ตั้ม นั่งอยู่ตรงกลาง ขนาบด้วยชายหนุ่มทั้งสองที่มาด้วย
“เอาซะหน่อยมั๊ยวะ” เล่ ถามความเห็น
“เออ” บุ๋มตอบสั้นๆ
“วันนี้พี่สาว ... เอ๊ย พี่ชายของผมมาอีกแล้ว” เล่ พูดออกไมค์
“ใครอยากฟัง พี่ตั้มร้องเพลงมั่งครับ ขอเสียงหน่อย”
มีเสียงเชียร์และเสียงตบมือดังขึ้น โดยเฉพาะจากพนักงานในร้าน เพราะทุกคนค่อนข้างคุ้นเคยกับ ตั้ม พอสมควร
“มาเลยเร็วพี่”
เล่ เร่ง แล้ว ตั้ม ก็หันไปยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งสอง พลางลุกจากเก้าอี้เดินมาที่เวทีเล็กๆ
“เดี๋ยวมาฟังเพลงเก่งของพี่เค้านะครับ” เล่ พูดโดยไม่หันมาบอกกับ ตั้ม เลยว่าเป็นเพลงอะไร
แล้วเมื่อเสียงเปียนโนไฟฟ้าดังขึ้น ตั้ม ก็ต้องขมวดคิ้ว พลางหันไปมอง เล่ ที่หันมายักคิ้วให้ ท่อนเริ่มต้นของเพลง เริ่มวนมาใหม่เป็นครั้งที่สอง ท่ามกลางความเงียบของคนในร้าน ซึ่งต่างก็สงสัยกันว่าทำไม ตั้ม ไม่เริ่มร้องเพลงนี้เสียที ตั้ม หลับตาลง ยกไมค์ขึ้นมา แล้วเปล่งเสียงออกมาเมื่อจบท่อนเริ่มต้นในรอบที่สาม
“Lovin’ you is easy cause you’re beautyful…”
ระหว่างที่ ตั้ม ร้องเพลง สายตาจ้องมองไปยังพื้นเบื้องหน้า ไม่ได้สังเกตว่า ขณะที่ขึ้นไปยืนบนเวที มีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาในผับ แล้วกวาดสายตาไปตามโต๊ะต่างๆ เหมือนจะมองหาใครสักคนหนึ่ง แล้วเมื่อ ตั้ม เริ่มร้องเพลง สายตานั้นก็เปลี่ยนมายังเวที และจ้องมอง ตั้ม แน่วนิ่ง ท่าทางที่มองไปยังพื้นบ้าง เพดานบ้าง หรือหลับตาเหมือนกับกำลังซาบซึ้งกับบทเพลง โดยไม่ได้มองไปยังผู้ใดเลย ทำให้เขารู้ว่า ตั้ม คงกำลังร้องเพลงนี้โดยที่คิดถึงใครสักคนหนึ่งอยู่ในใจ
... อาจจะเป็นคนรักเก่า ...
... อาจจะเป็นคนสำคัญผู้จากไป ...
หรืออาจจะเป็นตัวเขา ... ที่ ตั้ม กำลังคิดถึงอยู่
เหมือนกับที่เขาคิดถึง ตั้ม จนต้องออกมาตามหาถึงที่นี่

mind19mindPSU

อ่านต่อเลยนะคร๊าบบ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

มาได้เวลานะภู

shinecaraff

ซึ้งจนน้ำตาคลอ