++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 23 (ภาคสอง) ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ปล่อยให้อยู่คนเดียวก่อนเหอะเห็นบอกว่าแป๊บเดียว คงคิดไว้แล้วว่าจะซื้ออะไร” ชัยพูดต่อเมื่อเห็น ภู ขยับตัว เหมือนจะเดินตามเข้าไป
ไม่นานนัก ตั้ม ก็เดินออกมาพร้อมกับซีดีหลายแผ่นพวกเขาพากันไปชำระเงินที่เคาเตอร์บริการแล้วออกจากร้านไปยังบริเวณที่เป็นที่ตั้งของร้านอาหารจำนวนมากเพื่อทานอาหารกลางวัน
“เดี๋ยว ตั้ม ไปซื้อมาอีกนะ” ตั้ม ยิ้มอย่างร่าเริง แล้ววิ่งไปซื้ออาหารปลา และขนมปังมาอีก
“เดี๋ยวปลามันก็อ้วนตายหรอก” ชัยพูดพลางยื่นมือรับ ขนมปังแถวยาวมาจาก ตั้ม แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ โยนลงไปในสระน้ำใหญ่ในสวนสัตว์
ปลาขนาดใหญ่จำนวนมาก โผล่ตัวมาบนผิวน้ำ แย่งกันกินขนมปังและอาหารปลา ที่คนทั้งสองผลัดกันโยนลงไป
พวกเขาทั้งสี่คนพากันมายังสวนสัตว์ดุสิต ตามคำร่ำร้องของ ตั้ม ในวันหยุดเช่นนี้ มีคนหนาแน่นพอสมควร แต่ก็เริ่มเบาบางลงไปเมื่อถึงเวลาเย็น
“ตั้ม” ภู เดินมายืนข้างๆ ตั้ม ที่กำลังโยนอาหารปลาลงไปในน้ำ
“หือ”  ตั้ม ตอบโดยที่ตามองดูปลาตัวใหญ่ที่พากันแย่งอาหารกันอยู่
“คืนนี้กลับกับเรานะ”
“อื้อ”
“ไม่เป็นไร เรานึกแล้ว...” เขาหยุดคำพูดว่า ... คงจะไปไม่ได้ ...ไป แล้วมองตั้ม แบบไม่ค่อยเชื่อ
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“อื้อ ไปก็ได้” ตั้ม ตอบโดยที่ยังไม่หันมาเหมือนเดิม
“แล้วจะบอกแม่ ตั้ม ยังไงล่ะ”
“บอกไปแล้ว” ชัย ชะโงกมาตอบแทน
“เมื่อเช้าให้โทรไปบอกแล้วว่ากลับพรุ่งนี้” พูดจบก็หัวเราะแล้วเดินไปหา ราญ ที่ยืนอยู่ห่างออกไป
“บอกได้ยังไง ที่บ้านไม่มีโทรศัพท์นี่” ภู หันหน้าไปถาม ตั้ม
“แม่ไปค้างบ้านพี่ตั้งแต่เมื่อวาน เมื่อเช้า พี่ชัย เลยบอกให้โทรไปบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้”
ภู ฟังแล้วหันไปมอง ชัย ที่กำลังยิ้มมาให้อย่าง งงๆ แล้วหันมามอง ตั้ม ที่กำลังก้มหน้ามองดูปลา เขาเอื้อมมือไปจับมือ ตั้ม ไว้แล้วเอานิ้วโป้งลูบเบาๆไปบนฝ่ามือนิ่ม ตั้ม เองก็บีบมือเขากลับมาอย่างแผ่วเบา
๔๙
ภู นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ ยังมีหยาดน้ำเล็กๆเกาะอยู่ตามตัว มองไปรอบๆห้อง พลางขมวดคิ้ว แล้วมองผ่านประตูกระจกออกไปยังระเบียงห้อง ก็พบ ตั้ม ที่ใส่เสื้อและกางเกงของเขา นั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กๆตรงระเบียงนั่นเอง เขายิ้มน้อยๆ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบเสื้อยืดตัวบางและกางเกงขาสั้นมาสวมใส่
“ดูอะไรเหรอ” ภู ถามพลางลากเก้าอี้อีกตัวหนึ่งมานั่งใกล้ๆ
“ดาว ... แต่มองไม่เห็นเลย” ตั้ม ตอบเบาๆ สายตายังมองอยู่บนท้องฟ้า
ภู ขยับเก้าอี้เข้าไปอีก แล้วเอาแขนโอบรั้ง ตั้ม เข้ามาในอ้อมกอด นิ่งเงียบกันไปนาน
“ภู ทำไมเด็กคนนั้นถึงร้องไห้” ตั้ม ถามขึ้นเบาๆ
“เด็กคนไหน”
“เด็กที่ ภู เห็นในความฝันไง ภู คงเคยฝันเห็นเค้าร้องไห้ด้วยใช่มั๊ย”
“อื้อ”
“ทำไมเด็กคนนั้นถึงร้องไห้ล่ะ” ตั้ม ถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ในฝันเหมือนกับเราพูดอะไรบางอย่างผิดไป เด็กคนนั้นถึงได้ร้องไห้”
“ผิดยังไงเหรอ”
“ความจริงตอนนั้นเราตั้งใจจะบอกรักเค้า” ภู หัวเราะเบาๆ
“แต่ดันพลาดน่ะสิ”
“แล้วในฝันพูดอะไรออกไปล่ะ”
“เราดันพูดไปว่า เราไม่เคยเห็นเค้าเป็นเพื่อน ไม่มีสักครั้งที่คิดว่าเค้าเป็นเพื่อน ยังไม่ทันที่เราจะพูดอะไรต่อ เด็กคนนั้นก็น้ำตาไหลออกมาแล้ววิ่งหนีเราไป ตอนนั้นเรารู้สึกเสียใจเหมือนใจแทบขาด”
“คนในฝันน่ะเหรอที่ใจแทบขาด หรือว่า ภู”
ภู ขมวดคิ้วพลางก้มหน้ามอง ตั้ม ในอ้อมกอด ก็เห็นดวงตาของ ตั้ม แดงกล่ำ
“คนไหนก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่หรอก ไม่เหมือนกัน ... เราอยากรู้ว่าใครที่เสียใจ”
ภู นิ่งเงียบไปสักครู่หนึ่ง ใช้ความคิดว่าเขาควรจะพูดอย่างไรดี คำพูดของ ราญ ผุดขึ้นมาในหัว
...ตอนนี้ ตั้ม เองก็คงจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างบ้างแล้ว ตอนนี้เค้ากำลังสับสน ...
เขาจะให้ ตั้ม สับสนไม่ได้ เขาต้องทำให้ ตั้ม เชื่อใจ และมั่นใจในความรู้สึกของเขา
“คงจะทั้งคู่” เขาพูดอย่างระมัดระวัง “คนในฝันคงเสียใจที่พูดผิดไป ทำให้เด็กคนนั้นเข้าใจเค้าผิด แต่เราเสียใจที่เห็นเด็กคนนั้นร้องไห้”
“ทำไมล่ะ ... ทำไม ภู ต้องเสียใจด้วย ในเมื่อไม่ใช่คนที่ทำให้เด็กคนนั้นร้องไห้” ตั้ม ถามเสียเครือ
“ตั้ม เราบอกแล้วไง เรารักเด็กคนนั้น  เราก็ต้องเสียใจสิ ที่เห็นคนที่เรารักร้องไห้” เขาลูบศรีษะของ ตั้ม เบาๆ
“แล้วทำไม ภู ถึงฝันถึงเด็กคนนั้นได้ล่ะ” ตั้ม ถามถึงจุดสำคัญของเรื่องอย่างกระทันหัน โดยที่ ภู ยังไม่ทันตั้งตัว เขากำลังคิดว่าจะเล่าความฝันให้ ตั้ม ฟังอีกสักเรื่อง แล้วค่อยวกเข้าประเด็นสำคัญ
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ ดึกแล้ว”
พูดจบเขาก็ดึงให้ ตั้ม ลุกขึ้นพร้อมเขา แล้วเดินเข้าไปในห้อง เดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นเล็กๆ มารินใส่แก้วดื่มดับกระหาย แล้วเดินไปที่เตียง นั่งเอาหลังพิงผนังด้านหัวเตียงไว้ ยืดขาไปตามความยาวของเตียง แล้วดึงตัว ตั้ม ที่นั่งอยู่ข้างๆมากอดไว้ในอ้อมอก
“เมื่อตอน ม.๕ เทอมสอง เราตกจากแสตนด์เชียร์กีฬาสี กิ่งไม้ของต้นไม้ที่อยู่ข้างแสตนด์เชียร์ มันบาดเข้ามาในตาเรา ทำให้เราเสียดวงตาทั้งสองข้าง พ่อกับแม่ติดต่อขอรับบริจาคดวงตาไปกับโรงพยาบาล แต่กว่าเราจะได้รับการผ่าตัดก็เป็นช่วงเดือนเมษายนปีถัดมา พอผ่าตัดเสร็จเราก็ต้องพักฟื้น ก็เลยเรียนช้าไปสองปี หลังจากที่เราแกะผ้าผันแผล แล้วมองเห็นได้อีกครั้งหนึ่งได้ไม่นาน เราก็เริ่มฝันถึงเด็กคนนั้น ฝันแล้ว ฝันอีก จากสองสามวันฝันที ระยะเวลามันก็เริ่มห่างออกไป เป็นสัปดาห์ละครั้ง เป็นเดือนละครั้ง แล้วกลายมาเป็นหลายๆเดือนจะฝันซักครั้ง”
เขารู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดนั้นสั่นน้อยๆ รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แผ่นอก แต่เขาไม่สมควรหยุดแค่นี้
“เราเคยคิดว่าเด็กคนนั้นเป็นแค่ภาพฝัน ภาพมายา เราเคยหมดหวังที่จะหาตัวเด็กคนนั้น แต่แล้ววันนึง เราก็ต้องดีใจจนแทบชอค เมื่อเราได้พบว่า เด็กคนนั้นมีตัวตนจริงๆ ตอนที่เราเจอตัวเด็กคนนั้น เราทั้งตกใจ ทั้งดีใจ จนทำอะไรไม่ถูก เราพยายามจนได้เจอเด็กคนนั้นอีกหน แล้วความหวังของเราก็เป็นจริง ตอนนี้เราได้สัมผัสตัวจริงของเด็กคนนั้น คนที่เราคิดมาตลอดว่าเป็นแค่ภาพมายา แต่ตอนนี้ เด็กคนนั้นกลายมาเป็นความจริงในอ้อมกอดของเรา”
ภู ค่อยๆดันร่างของ ตั้ม ให้ยกตัวขึ้นจากอกของเขา ดวงตาของ ตั้ม แดงกล่ำ น้ำตาไหลริน สองมือของเขาประคองใบหน้านั้นเอาไว้ แล้วก้มหน้าลงจูบซับไปตามรอยน้ำตาที่ไหลริน
“ตอนนี้เด็กคนนั้นอยู่ตรงนี้” เขาพูดพลางถอนใบหน้าออกมา เปลี่ยนเป็นใช้นิ้วมือลูบไล้เบาๆบนแก้มของ ตั้ม
“ตั้ม นี่แหละ เด็กที่เราฝันเห็นมาตลอด”
น้ำตาของ ตั้ม ยังไหลไม่หยุด ยืนมือทั้งสองไปยังดวงตาของ ภู   ภู หลับตาลงให้ ตั้ม ใช้มือลูบเบาๆไปบนเปลือกตาของเขา สักครู่จึงเอามือจับมือของ ตั้ม ออกมาแล้วลืมตาขึ้น
“ตั้ม รู้แล้วใช่มั๊ย” ภู ถามเบาๆ
“ดวงตาของเราคือดวงตาของ พี่ปอ ... คนที่เราได้รับบริจาคดวงตามาคือ พี่ปอ”
๕๐
ริมฝีปากของ ตั้ม เม้มแน่น น้ำตายังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ภู” ในที่สุด ตั้ม ก็พูดออกมา
“ภู ตามหาเราเพราะ ปอ เหรอ”
“เปล่า” ภู ตอบช้าๆ
“เราตามหาหัวใจของเราเองต่างหาก” เขาจ้องตา ตั้ม นิ่ง
“พี่ปอ อาจจะเป็นคนทำให้เราเห็น ตั้ม ในความฝัน แต่เราตามหา ตั้ม ด้วยหัวใจของเราเอง”
“ภู” ตั้ม เรียกชื่อพลางโผตัวเข้าไปกอด ภู
“เรารัก ตั้ม นะ” ภู พูดพลางกอดตัว ตั้ม ไว้แน่น
“ต่อไปเราอาจจะมอง ตั้ม ด้วยดวงตาของ พี่ปอ แต่เราจะเป็นคนดูแล ตั้ม เอง”
“แต่ ตั้ม รัก ปอ ... ตั้ม ยังรัก ปอ” ตั้ม พูดพลางสะอึกสะอื้น
“ ตั้ม รัก ภู ด้วย พอรู้แบบนี้ เรา...เรา...”
“ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรค่อยๆบอกเรา” ภู คลายอ้อมกอดให้หลวมลง เปลี่ยนมือข้างหนึ่งลูบปอยผมตรงท้ายทอยของ ตั้ม เบาๆ
“เราก็ไม่ว่าอะไรนี่ ถ้า ตั้ม จะรักพี่เค้า จะคิดถึง จะไปเยี่ยมพี่เค้าบ้าง แต่คราวนี้เราจะได้ไปเยี่ยมพี่เค้าด้วยกันไง”
“เรากลัวตัวเอง” ตั้ม ค่อยๆพูดพลางหยุดคิดเป็นพักๆ เหมือนจะค่อยๆเรียบเรียง สิ่งที่ตนคิดออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้
“พอรู้แบบนี้ เราสับสนว่าเรารัก ภู หรือเรารัก ปอ ที่อยู่ในตัว ภู กันแน่” หยุดหายใจลึกๆอีกครั้ง
“ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ดวงตาของ ภู ทำให้เราคิดถึง ปอ แล้วยังพูดอะไรเหมือนที่ ปอ เคยพูดอีก เรา ... เราเลยไม่รู้ว่าจริงๆเรารัก ภู เพราะอะไรกันแน่ เพราะ ปอ หรือ เพราะตัวภู ทำให้เรารัก ภู ได้ขนาดนี้”
“ไม่ต้องรีบหรอก มันคงต้องใช้เวลา” ภู พูดปลอบโยน “จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้ ตั้ม รักเราไม่ใช่เหรอ”
“อื้อ” ตั้ม ตอบพลางยิ่งแนบใบหน้าไปกับอกของ ภู แนบแน่นขึ้น
“แค่นี้ก็พอแล้ว ตั้ม อย่าหนีไปไหนนะ อย่าหนีจากเรา อย่าหนีจากตัวเอง ถ้า ตั้ม หนีหายไปไหนซะ พี่ปอ ก็คงเสียใจมากที่ ตั้ม หนีไปจากพี่เค้าอีก”
“ปอ จะเสียใจเหรอ”
“อื้อ ตั้ม คิดดูสิ พี่เค้าคิดถึง ตั้ม ขนาดไหนถึงได้ทำให้เราเห็นภาพของ ตั้ม ในฝัน แล้วยังมาให้เห็นอีกในฝันของ ตั้ม  พี่เค้าทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ เราเองยังซาบซึ้งเลย ถึงมันจะน่าขนลุกไปหน่อยเหอะ” พูดแล้วเขาก็หัวเราะเบาๆ “พี่เค้าพยายามขนาดนี้แล้ว ตั้ม ยังจะหนีเค้าไปอีกเหรอ”
ไม่มีคำตอบใดๆจาก ตั้ม นอกจากอาการค่อยๆถูใบหน้าไปกับแผ่นอกของเขา เหมือนจะเรียกหาความอบอุ่น
“เราก็คงไม่ยอมด้วย เราจะเสียใจมากเหมือนกันเหมือนกัน ถ้า ตั้ม หนีไปไหน เราเองก็รอมานานไม่น้อยเหมือนกันนะ กว่าจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้” ภู พูดย้ำ
“ให้เวลาเราหน่อยนะ ภู ตอนนี้เราเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร ความจริงไม่เห็นต้องใช้เวลาอะไรเลยนะ”
ตั้ม เงยหน้าขึ้นมามอง เหมือนจะถามว่า ... ทำไมล่ะ
“ก็รักทั้งเรา ทั้งพี่ปอ เหมือนที่เคยรักนั่นแหละ เพียงแต่ว่า...” ภู ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผาก
“ตอนนี้เราสองคน ควรมาสร้างความทรงจำดีๆระหว่างกัน ให้มากขึ้นจะดีกว่า เราไม่ยอมแพ้ พี่ปอ หรอกนะ”
ตั้ม ซุกตัวลงไปในอ้อมอกกว้างอันอบอุ่นอีกครั้ง
... นั่นสินะ ตอนนี้เขารักคนคนนี้มาก และไม่เคยนำความรักนั้น มาเปรียบเทียบ กับความรักและความระลึกถึงที่มีต่อ ปอ
ความจริงตอนนี้เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรอกหรือ ที่ความรักของคนทั้งสอง นำพาความสุขใจมาให้เขาถึงขนาดนี้
เขาควรใช้เวลาที่มีอยู่สร้างความทรงจำอันงดงามในความรู้สึกของตัวเองและคนที่อยู่ด้วย ให้นานที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้
เผื่อว่าวันข้างหน้ามีเหตุให้ต้องจากกันจะได้เป็นความทรงจำที่จะนำกลับมา ให้ระลึกถึงความสุขในวันที่อยู่ร่วมกันกันเมื่อวันนั้นมาถึง
ความทรงจำที่มีค่า
ความทรงจำอันงดงามแห่งความรัก
และความทรงจำที่เก็บไว้ ... รอวันที่จะนำมาหวนระลึกถึงอย่างมีความสุขอีกครั้งหนึ่งในวันข้างหน้า

                                               .................จบบริบูรณ์ .................

mind19mindPSU

อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจังเลยครับ ขอบคุนนะครับพี่หนึ่งผู้น่ารัก

adan

เรื่องนี้แล้วมีความสุขจังเลยครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton1997

ขอบคุณครับ

4_NAY

Happy แล้วนะตั้ม

shinecaraff

สนุกมากๆครับ  เป็นเรื่องที่ประทับใจโคตรๆ