++ วิหารจันทรา ++ ----4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ล่ะ” รพีพันธ์ ถามขึ้น
“ตรงนึ้นั่งสบาย”
“ไม่ใช่” ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ผมหมายความว่า ทำไมคุณมาปลูกเพิงอาศัยอยู่ตรงนี้ทำไมไม่ไปอยู่กับคนในหมู่บ้าน”
“ที่นี่มิใช่ที่พำนักของข้า” จันทริตอบพลางหันมายิ้มให้ “ข้าพำนักอยู่ด้านบนของเนินเขาแห่งนี้นับแต่ข้าอายุได้ ๑๐ หนาว”
... ๑๐ หนาว คงหมายถึงอายุ ๑๐ ปีมั๊ง ... รพีพันธ์ คิดพลางจ้องมอง จันทริ อย่างตั้งใจ ว่าจะพูดอะไรต่อไป
“ส่วนเพิงแห่งนี้ ปลูกขึ้นมาเพื่อเป็นที่พำนักชั่วคราว ของผู้ที่จะเดินทางมา ... คนผู้นั้นคือท่าน”
“แปลว่าตอนนี้ ที่นี่เป็นบ้านของผมเหรอ”
“มิใช่บ้าน เป็นเพียงแต่ที่พำนักชั่วคราวเท่านั้น”
“ชั่วคราว” รพีพันธ์ ทวนคำด้วยความสงสัย “ถ้าอย่างนั้นต่อไปผมต้องย้ายไปอยู่ที่ไหน”
จันทริ ปักเข็มค้างไว้กับผ้า แล้วเอื้อมมือมาจับมือ รพีพันธ์
“ไปอยู่ยังที่พำนักของข้า ไปอยู่ร่วมกับข้า ท่านรังเกียจหรือไม่”
“อยู่กับคุณน่ะเหรอ ... ก็ดีเหมือนกันนะ กลัวแต่คุณจะเบื่อที่ต้องดูแลผมน่ะสิ” รพีพันธ์ พูดยิ้มๆ
“มันเป็นหน้าที่ของข้า” พูดแล้วใบหน้าของ จันทริ ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ แววตาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานกว่าปรกติ
“เอ้อ...” พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว รพีพันธ์  รู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแดงไปด้วยอีกคน
“ว่าแต่ บ้านคุณอยู่ตรงไหนล่ะ”
“ที่พำนักของข้าอยู่ด้านบนของภูเขานี้ เมื่อเดินขึ้นไป จักเป็นถ้ำใหญ่ นั่นแหละที่พำนักของข้า”
“ถ้ำเหรอ” รพีพันธ์ ขมวดคิ้วอีกครั้ง “ถ้ำอะไร จะอยู่ได้ยังไง”
“เมื่อท่านเห็น ท่านจะทราบ”
“แล้วถ้ำนั้นมีชื่อรึเปล่า”
“ย่อมมี ถ้ำอันเป็นที่พำนักของข้านั้น เรียกว่า วิหารจันทรา”
๐๙
“วิหารจันทรา” รพีพันธ์ พูดเบาๆกับตัวเอง ขณะที่แช่ตัวอยู่ในสายน้ำ
ชายหนุ่มเรียบเรียงความคิด ช่วงก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุตกลงไปในแอ่งเก็บน้ำ แล้วฟื้นขึ้นมาในสถานที่ที่แปลกประหลาดเช่นนี้ เขานั่งเครื่องบินไปรอเพื่อนที่ตัวจังหวัดลำปาง แต่รถตู้ที่เพื่อนๆโดยสารล่วงหน้ามาก่อน เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่จังหวัดตาก เขาจึงต้องเดินทางไปยังเขื่อนกิ่วลมตามลำพัง เพื่อจัดการเรื่องที่พักให้เรียบร้อย แล้วเพื่อนๆของเขาก็ตามมาถึงในช่วงดึกของวันเดียวกัน วันรุ่งขึ้นเขานั่งเรือแพเพื่อชมทัศนียภาพของบริเวณแอ่งเก็บน้ำ แล้วเกิดอุบัติเหตุขึ้น
... แต่ช่วงเวลาที่เขาอยู่ในตัวเมืองลำปางนั้น เขากลับจำไม่ได้เลยว่า มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ...
“น้ำเย็นสบายดีหรือไม่” เสียงนุ่มๆถามขึ้นทางด้านหลัง
รพีพันธ์ หันตัวกลับไป ก็พบ จันทริ ยืนอยู่บนฝั่งไม่ไกล กำลังมองไปตามร่างกายเขาด้วยความชื่นชม
“ขึ้นมาใส่เสื้อผ้าเถิด มิเช่นนั้นจะไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไรเหรอ” รพีพันธ์ ถามขณะที่เดินขึ้นมาจากน้ำ แล้วยื่นมือรับผ้าผืนใหญ่ที่ จันทริ ส่งให้ นำมาพันร่างกายท่อนล่างไว
ถอดกางเกงที่เปียกน้ำออกมา แล้วยื่นมือไปรับผ้าอีกผืนหนึ่งจาก จันทริ มาเดไปตามใบหน้า เส้นผม และร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ
“เที่ยงนี้ เหล่าผู้เดินทางจักกลับถึงบ้าน นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว” จันทริ ตอบพลางยื่นเสื้อผ้าให้ รพีพันธ์ สวมใส่ที่ละชิ้น จนกระทั่งชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จ
จันทริ เก็บรวบรวมผ้าที่เปียกน้ำบิดหมาดๆ แล้วนำมาห่อรวมกันไว้ ด้วยผ้าผืนที่ รพีพันธ์ ใช้เช็ดตัว จากนั้นก็นำมาถือไว้แล้วชักชวน รพีพันธ์ เดินไปยังหมู่บ้าน
“ทำไมวันนี้คนเยอะจัง” รพีพันธ์ พูดพึมพำเมื่อเห็นว่า ในหมู่บ้านเต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งปรกติจะออกไปทำงานตามไร่
“ข้าบอกท่านแล้ว ผู้เดินทางจักกลับมา ทุกคนจึงอยู่พร้อมกันเพื่อต้อนรับ”
มีเด็กหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง จันทริ ยื่นห่อผ้าในมือให้ เด็กหญิงรับไว้แล้วยิ้มกว้างให้ ก่อนที่จะวิ่งหายลับไปอีกทางหนึ่ง ทั้งสองพากันเดินมาจนถึงลานกว้างกลางหมู่บ้าน ซึ่งมีชายชราสี่คนยืนอยู่ก่อนแล้ว
... ผู้เฒ่าทั้งสี่เป็นผู้อาวุโสของหมู่บ้าน พวกท่านละทิ้งนามเดิม ดำรงไว้แต่นามอันสืบทอดมาแต่ผู้อาวุโสสูงสุดเท่านั้น วายุ อัศนี วรุณ อัคนี นามซึ่งผู้อื่นมิอาจนำมาใช้เป็นนามแห่งตนได้ ... เป็นคำบอกเล่าเกี่ยวกับชื่อของชายชราทั้งสี่ ที่ชายหนุ่มได้ฟังมาจาก จันทริ
ปู๊น~~~~~~~~~~~
เสียงดังเหมือนเสียงเป่าเขาดังมาจากทางเหนือของหมู่บ้าน สักพักใหญ่ก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น ขบวนรถเข็นที่ลากมาด้วยลาประมาณ ๑๐ คันรถ และชายฉกรรจ์ราวๆ ๓๐ กว่าคน เดินเข้ามาในลานกว้าง ผู้เฒ่าทั้งสี่ก็เดินออกไปต้อนรับ และยืนสนทนาอยู่กับชายวัยกลางคน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่ม รพีพันธ์ มองดูกลุ่มคนที่เพิ่งมาถึง มีทั้งคนหนุ่มและคนวัยกลางคน ต่างล่ำสันแข็งแรง มีคนหนึ่งดูสะดุดตาเป็นพิเศษ เป็นคนที่ยืนอยุ่ด้านหลังของชายวัยกลางคนที่คุยกับผู้เฒ่าทั้งสี่อยู่ ชายหนุ่มร่างสูงพอๆกับเขา ผิวคล้ำ รูปร่างล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้าม ใบหน้าประดับด้วยคิ้วดกหนา ดวงตากลมโต ริมฝีปากหนาแต่แดงเรื่อ ชายหนุ่มคนนั้นหันหน้ามามองที่เขาและ จันทริ อยู่บ่อยครั้ง สักพักหนึ่งชายวัยกลางคนนั้นก็เดินออกจากกลุ่มมาหา จันทริ ในขณะที่ผู้เฒ่าทั้งสี่หันไปสนทนากับคนอื่นต่อ
“ยินดีต้อนรับสู่บ้าน ท่านหัวหน้า” จันทริ พูดทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “การเดินทางลำบากมากหรือไม่”
“ราบรื่นดี แลกของมาได้มากมาย ว่าแต่ว่า ...” ชายกลางคนหันไปมองที่ รพีพันธ์
“ผู้นี้คือหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านกรินทร์” จันทริ หันไปบอกกับ รพีพันธ์
“นี่คือผู้เดินทางมาจากถิ่นไกล รพีพันธ์ บุรุษที่พวกท่านรอคอย” จันทริ หันกลับไปบอก กรินทร์
“จริงรึ” กรินทร์ ถามด้วยสีหน้ายินดี
“ย่อมจริงแน่นอน สัญลักษณ์นั้นประจักษ์แก่ข้าแล้ว และพวกท่านจะได้เห็นเองในคืนเพ็ญ”
กรินทร์ เดินกลับไปหากลุ่มคนแล้วเหมือนจะพูดอะไร ๒-๓ ประโยค แล้วก็มีเสียงตะโกนด้วยความยินดีของผู้คน
“เฮ....”
“พวกเค้าดีใจอะไรกัน” รพีพันธ์ หันไปถาม จันทริ ด้วยความสงสัย
“ดีใจในการมาถึงของท่านไงเล่า ข้าเคยบอกท่านแล้ว ว่าทุกคนที่นี่จะยินดีต่อการมาของท่าน และจะให้ความเคารพต่อท่าน”
รพีพันธ์ ยังคงงุนงงไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ จันทริ พูดเท่าไรนัก แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเข้าใจคือ ท่านกลางความยินดีของผู้คน กลับมีคนคนหนึ่ง ที่มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ ปนไปด้วยความเกลียดชัง
๑๐
“นึกว่าจะมีปาร์ตี้ซะอีก ที่แท้ก็แค่กินข้าวกลางวันด้วยกันเอง” รพีพันธ์ พูดดังๆระหว่างทาง ที่เดินกลับสู่เพิงที่พัก
“ปาร์ตี้” จันทริ หยุดเดินหันกลับมาถามด้วยสีหน้างุนงง “คือสิ่งใด”
“แหม ... ก็งานเลี้ยงไง งานเลี้ยงฉลองน่ะ” รพีพันธ์ บอกพลางหัวเราะเบาๆ “แค่นี้ก็ไม่รู้” ผ่านมาหลายวัน เขาเริ่มรุ้สึกคุ้นเคย พอที่จะพูดจาหยอกล้อกับ จันทริ ได้บ้าง
“แค่เดินทางกลับมาถึงโดยปลอดภัย มิถึงกับต้องจัดงานฉลองดอก มิสำคัญถึงขนาดนั้น” จันทริ บอกยิ้มๆ
“แล้วคุณน่ะ เป็นมังสวิรัตเหรอ”
“มังสิวิรัติ คือสิ่งใด” จันทริ ขมวดคิ้วอีกครั้ง
“คุณนี่ ไม่รู้จักอะไรเลย” รพีพันธ์ พูดพลางกลั้นหัวเราะ “มังสวิรัติ ก็พวกที่ไม่กินเนี้อสัตว์ไง กินแต่ผัก ผลไม้ เหมือนที่คุณกินเมื่อกี้ แล้วคุณกินแบบนั้นทุกมื้อรึเปล่า”
“มิใช่ บางมื้อข้าก็กินข้าวบ้าง” จันทริ ตอบยิ้มๆ รู้สึกดีใจที่เห็นชายหนุ่มรื่นเริงขึ้นบ้างในวันนี้ และนึกขันที่หาว่าเขาไม่รู้อะไรเลย
“แล้วทำไมคุณไม่กินเนื้อสัตว์เลยล่ะ จะว่าพวกเทพที่คุณนับถือห้ามก็คงไม่ใช่ เพราะผมเห็นคนอื่นเขาก็กินกันเป็นปรกติ”
“พวกเรานับถือจันทราเทพ ท่านมิได้ห้ามไว้  ความจริงเมื่อก่อนข้าก็กินเนื้อสัตว์เป็นปรกติ จนกระทั่งข้าอายุได้ ๑๒ หนาว ข้ากินได้แต่ผัก ผลไม้ น้ำผึ้ง”
“ว่าไปมันก็ดีเหมือนกันนะ เพราะกินแต่อาหารแบบนั้นมั๊ง ตัวคุณถึงได้มีกลิ่นหอมๆ” รพีพันธ์ พูดพลางคิดถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของร่างกายที่คอยให้ความอบอุ่นแก่เขา เมื่อตอนที่เขาไม่สบาย จันทริ ยังคงมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยนและรอยยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ตอบคำ
“แล้วทำไมคุณถึงแยกไปอยู่คนเดียวนอกหมู่บ้านล่ะ แล้วผมไม่เห็นคุณออกไปทำงานในไร่เหมือนคนอื่น” รพีพันธ์ ถามคำถามที่เขาสงสัยมานาน
“เพราะข้าแตกต่างจากผู้อื่น” จันทริ ตอบช้าๆ
“นั่นสิ ... ผมก็ว่าอย่างนั้น” รพีพันธ์ พูดแล้วมอง จันทริ ไปทั่วทั้งตัวแล้วกลับมามองที่ใบหน้าอย่างพิจารณา “ใบหน้าคุณก็แปลกกว่าพวกเค้า คนในหมู่บ้านส่วนมากหน้าผากกว้าง กรามใหญ่ คิ้วหนา ตาชั้นเดียว ปากหนาเทอะทะ ตัวก็สูงใหญ่ ขนาดผู้หญิงยังดูล่ำบึก ตัวสูงปรี๊ด ดูมือดูเท้าก็ใหญ่ไปหมด ผมก็เส้นหนา แต่ดูคุณสิ”
รพีพันธ์ มองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เรือนร่างสูงเพรียว ผิวเป็นสีน้ำตาลอ่อน ต่างกับผิวสีคล้ำของคนในหมู่บ้าน อาจเป็นเพราะคนเหล่านั้น ต้องออกไปทำงานในไร่ทุกวัน โครงร่างของชายหนุ่มดูบอบบาง ท่อนแขนกลมกลึง มองไล่ไปยังมือที่มีนิ้วมือเรียวยาว ที่เขาเคยสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มและอบอุ่น วกสายตากลับขึ้นไปมองที่ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากมน คิ้วบางที่โค้งเรียวยาวจรดหางตา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ดูแวววาวแจ่มใส อยู่ใต้เปลือกตาสองชั้น จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากบางที่แดงเรื่อ และเส้นผมที่เล็กละเอียดยาวปรกต้นคอ
“คุณต่างจากพวกนั้นจริงๆ” รพีพันธ์ พูดเบาๆพลางจ้องหน้า จันทริ อย่างไม่ยอมวางตา
“แตกต่างอย่างไม่น่าเชื่อ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงนะ ผมต้องจีบคุณแน่ๆ”
“จีบ” จันทริ ทวนคำ  
“คือสิ่งใดอีก” ท่าทางที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทำให้ รพีพันธ์ อดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“จะว่ายังไงดี คือ ... เหมือนกับการแสดงออกให้รู้ว่าชอบ ว่ารัก อยากจะได้มาเป็นแฟน”
จันทริ ยิ่งทำหน้าสงสัยมากขึ้นอีก ทำเอา รพีพันธ์ ชักรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ จนต้องยกมือขึ้นเกาหัว
“แบบว่า อยากได้มาเป็นภรรยา อะไรแบบเนี๊ย” พูดจบเขาก็หัวเราะเบาๆ
“ถ้าเช่นนั้นมิต้องดอก มิมีความจำเป็น” จันทริ พูดพลางก้มหน้าลงต่ำ
“อ้าว” รพีพันธ์ อุทานออกมา ... จะโดนด่ามั๊ยวะเนี่ย จู่ๆไปบอกว่าอยากได้เค้ามาเป็นเมีย ...
“ข้าถูกกำหนดให้เป็นของท่านอยู่แล้ว และเพราะเหตุนี้ ท่านจึงได้ถูกนำพามายังที่แห่งนี้”
รพีพันธ์ สังเกตเห็นใบหน้าที่แดงเรื่อของ จันทริ ที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันเดินต่อไป เขายืนนิ่งด้วยความงุนงงอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินตาม จันทริ  กลับไปยังเพิงอันเป็นที่พักของทั้งสองคน
๑๑
รพีพันธ์ นั่งมองคนสองคนที่คุยกันอยู่ด้านนอกมาพักใหญ่แล้ว จันทริ นั่งอยู่บนก้อนหินใต้ต้นไม้ที่เคยนั่งอยู่เป็นประจำ ส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นเบื้องหน้า จันทริ ทั้งสองคนดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ บางครั้งชายหนุ่มคนนั้นจะเอื้อมมือไปจับอยู่ที่ข้อเท้าของ จันทริ อยู่บ่อยๆ และเป็นฝ่ายพูดเสียเป็นส่วนมาก ส่วน จันทริ ได้แต่นั่งฟัง นานๆจะพูดโต้ตอบไปสักครั้ง แต่สีหน้าก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เสียจนเขาอดหมั่นไส้ไม่ได้
ชายหนุ่มคนนั้นรูปร่างสูงพอๆกับเขาทีเดียว แต่รูปร่างค่อนข้างบึกบึนกว่า ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยม หน้าผากกว้าง กรามใหญ่จนเป็นสัน คิ้วดกหนา ดวงตากลมใหญ่เป็นประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากค่อนข้างหนา โดยรวมแล้ว นับว่าเป็นชายหนุ่มที่หน้าตาคมคายไม่น้อย และชายหนุ่มคนนี้เอง ที่มอง รพีพันธ์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา
... สงสัยเจ้าหนุ่มนี่มันหึงเรา ... รพีพันธ์ คิดแล้วก็อดขำไม่ได้
สักพักเขาก็เห็นชายหนุ่มคนนั้น ยื่นอะไรบางอย่างให้จันทริ แต่เหมือนว่า จันทริ ปฏิเสธที่จะรับไว้ ชายหนุ่มต้องพูดอยู่นาน จน จันทริพยักหน้ายอมรับ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน สวมของนั้นลงบนลำคอของ จันทริ ...สายสร้อยนั่นเอง และดูเหมือนจะมี
จี้ร้อยอยู่กับสายสร้อยเส้นนั้นด้วยชายหนุ่มโน้มตัวลงพูดอะไรกับ จันทริ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินจากไปคงจะกลับลงไปยังหมู่บ้าน พอชายหนุ่มคนนั้นเดินหายไปแล้ว รพีพันธ์ ก็เดินไปยืนข้างๆจันทริ

maimuang777

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะค๊าบบ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

snowprince1994

ขอบคุณมากนะคับ

Klong

ขอบคุนครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

game6969

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

boonlam

ขอบคุนครัย

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

thine

ขอบตุณครับ